Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

M. O. została oskarżona o to, że w dniu 12 czerwca 2014 roku w Ł. podszywając się pod M. R. zamieściła ogłoszenie towarzyskie na portalu sponsoreczka. pl wykorzystując jej dane osobowe tj. imię i nazwisko, numer telefonu i miejscowość, tj. o czyn z art. 190a § 2 k.k.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Łęczycy z dnia 13 czerwca 2016 roku, oskarżoną M. O. w miejsce zarzuconego jej czynu uznano za winną tego, że w dniu 12 czerwca 2014 roku w Ł. podszywając się pod M. R. w celu wyrządzenia jej szkody osobistej zamieściła ogłoszenie towarzyskie na portalu sponsoreczka. pl wykorzystując jej dane osobowe tj. imię i nazwisko, numer telefonu i miejsce pochodzenia, czym wypełniła dyspozycję art. 190a § 2 k.k. i za to na podstawie art. 190a § 1 i 2 k.k. wymierzono jej karę 3 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. warunkowo zawieszono na okres 2 lat próby. Sąd Rejonowy na podstawie art. 46 § 2 k.k. zasądził od oskarżonej na rzecz pokrzywdzonej M. B. nawiązkę w kwocie 5000 złotych, a także zasądził od niej kwotę 780 złotych tytułem wydatków poniesionych na ustanowienie pełnomocnika. W przedmiocie kosztów sądowych Sąd rozstrzygnął zasądzając od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 912,87 złotych tytułem wydatków oraz kwotę 120 złotych tytułem opłaty.

Apelację od powyższego wyroku wnieśli obrońca oskarżonej i pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej.

Obrońca oskarżonej na podstawie art. 444 k.p.k. zaskarżył zapadły wyrok w całości i na podstawie art. 438 pkt 2 k.p.k. zarzucił obrazę przepisów postępowania mających wpływ na treść orzeczenia w szczególności:

art. 170 § 1 pkt 2 k.p.k. poprzez bezpodstawne oddalenie wniosku dowodowego o przesłuchanie w charakterze świadków W. K. i J. T. na okoliczność pobytów J. B. (1) w mieszkaniu oskarżonej podczas jej nieobecności, gdyż zeznania ww. świadków mają istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy, w szczególności dla ustalenia wiarygodności wyjaśnień oskarżonej i podawanej przez nią wersji zdarzeń,

art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k. poprzez bezpodstawne oddalenie wniosku o zwrócenie się do operatora komunikatora (...) o nadesłanie wydruków z kontaktów pomiędzy oskarżoną a J. B. (1) (poprzez uwiarygodnienie dostarczonego przez oskarżoną wydruku z powyższego komunikatom) przez co uniemożliwiono potwierdzenia wersji oskarżonej wskazującej, że J. B. (2) informował ją, że udostępni jej mieszkanie podczas nieobecności oskarżonej w domu a tym samym stworzy możliwość zapoznania się z jej adresem mailowym i ewentualną możliwością wykorzystania komputera oskarżonej do przesłania ogłoszenia do portalu „sponsoreczka.pl”,

art. 366 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k. poprzez nie podjęcie działań zmierzających do ustalenia właściciela komputera IP 31.182.86.180, z którego w dniu 12 czerwca 2014 roku wysłano informacje do portalu internetowego „sponsoreczka.pl„ w sytuacji gdy nr IP komputera oskarżonej posiada inne oznaczenie, tym samym nie zweryfikowano wersji oskarżonej, że to nie ona jest autorem ogłoszenia umieszczonego we wspomnianym wyżej portalu,

art. 366 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k. poprzez nie podjęcie działań zmierzających do ustalenia informacji od dostawcy internetu, którego użytkownikiem była oskarżona o przesłanie danych z kim się oskarżona komunikowała ze swojego komputera, na taką możliwość wskazywał biegły z zakresu informatyki w swojej opinii przez co nie została zweryfikowana wersja oskarżonej, że to nie ona jest autorem zamieszczonego ogłoszenia w portalu internetowym „sponsoreczka.pl”,

art. 366 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k. poprzez nie podjęcie działań zmierzających do ustalenia czy oskarżona zamieściła ogłoszenie na portalu „sympatia.pl„ w celu zweryfikowania treści zeznań świadka Ł. Ż. (1) a w szczególności do ustalenia wiarygodności wyjaśnień oskarżonej i podawanej przez nią wersji wydarzeń,

art. 7 k.p.k. w zw. z art. 5 § 1 i 2 k.p.k. , art. 2 § 1 pkt. l k.p.k. i art. 4 k.p.k. skoro sąd meriti oddalił wnioski dowodowe zgłoszone przez oskarżoną, a sam z urzędu nie przeprowadził postępowania dowodowego to nie można uznać, że orzekał na podstawie wszystkich możliwych do przeprowadzenia dowodów, w konsekwencji ocena dowodów dokonana bez przeprowadzenia wszystkich niezbędnych dowodów dla ustalenia prawdy materialnej musi być uznana za dowolną, a istniejące wątpliwości rozstrzygnął na niekorzyść oskarżonej,

a także na postawie art. 438 pkt 4 k.p.k. zarzucił niewspółmiernie surową karę do czynu przypisanemu oskarżonej bez uwzględnienia przy wyrokowaniu faktu, że oskarżona jest osobą dotychczas niekaraną, posiadającą dobrą opinię zarówno z miejsca zamieszkania jak również z miejsca jej zatrudnienia a tym samym sąd wymierzył oskarżonej karę nie uwzględniając w dostateczny sposób dyrektyw wynikających z art. 53 k.k. i art. 58 k.k. przy istnieniu przesłanek wynikających z treści art. 66 § 1 k.k.

Obrońca oskarżonej na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku Sądu Rejonowego w Łęczycy i uniewinnienie oskarżonej M. O. od dokonania zarzucanego przypisanego jej przestępstwa, ewentualnie o warunkowe umorzenie postępowania.

Pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej na zasadzie art. 425 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 444 k.p.k. i art. 445 § 1 k.p.k. w zw. z art. 447 § 2 k.p.k. zaskarżył zapadły wyrok na niekorzyść oskarżonej M. O. co do kary i zarzucił mu:

I.  na zasadzie art. 427 § 2 k.p.k. i 438 pkt 2, 3 i 4 k.p.k. obrazę przepisów prawa procesowego, która mogła mieć wpływ na treść skarżonego rozstrzygnięcia, a to:

1.  art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. poprzez brak wszechstronnej oceny materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy w kontekście znamion strony podmiotowej czynu zabronionego przypisanego oskarżonej, w szczególności co do umyślnego, kierunkowego działania oskarżonej, towarzyszących jej motywów i pobudek, przez pryzmat dyrektyw wymiaru kary (art. 53 § 1 i 2 k.k.),

2.  art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. w zw. z art. 424 § 2 k.p.k. polegającą na niewzięciu przez Sąd pod uwagę przy wydawaniu wyroku na etapie ustalania wymiaru kary wszystkich ujawnionych i mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia okoliczności, przemawiających na niekorzyść oskarżonej co do stopnia jej zawinienia, stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżoną czynu,

co skutkowało

II.  błędem w ustaleniach faktycznych przyjętych przez Sad meriti za podstawę skarżonego wyroku, a mających istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia polegający na nietrafnym uznaniu przez Sąd I instancji na etapie wyrokowania co do kary, iż przypisane przestępstwo uznać należy za incydent w życiu oskarżonej (por. str. 13 uzasadnienia) w sytuacji gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w szczególności zeznania Świadka Ł. Ż. (protokół rozprawy z dnia 15.05.2015 r.), wskazują, iż oskarżona już przed dniem 12 czerwca 2014 roku planowała używając danych osobowych oskarżycielki posiłkowej założenie konta na portalu towarzyskim, a następnie poinformowała świadka o wykonaniu swojego zamiaru i założeniu oskarżycielce posiłkowej konta na portalu towarzyskim,

czego konsekwencją była

III.  rażąca niewspółmierność wymierzonej oskarżonej kary w postaci 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania orzeczonej kary na okres 2 (dwóch) lat próby oraz zasądzonej od oskarżonej na rzecz M. B. nawiązki, która to kara nie odzwierciedla w wystarczającej mierze stopnia winy oskarżonej, stopnia społecznej szkodliwości popełnionego czynu zabronionego oraz celów kary określonych w art. 53 § 1 k.k.

Pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej na zasadzie art. 437 § 1 i 2 k.p.k. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie wobec oskarżonej na zasadzie art. 39 pkt 2 k.k. w zw. z art. 41 § 1 k.k. obok wymierzonej kary również środka karnego w postaci zakazu wykonywania zawodu nauczyciela na okres 2 lat.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacje są bezzasadne.

W pierwszej kolejności odnosząc się do zarzutów apelacji obrońcy oskarżonej należy stwierdzić, że sąd pierwszej instancji w sposób kompletny zebrał materiał dowodowy, wnikliwie go rozważył, a stanowisko swoje wyczerpująco uzasadnił. Dokonana ocena dowodów poprzedzona została ujawnieniem na rozprawie głównej całości okoliczności mogących mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia i poczyniona z uwzględnieniem zasad wiedzy i doświadczenia życiowego, prowadząc do ustaleń nie obarczonych błędem. Jest to ocena swobodna i podlega ochronie przewidzianej w art. 7 kpk.

Tok rozumowania przedstawiony w pisemnych motywach wyroku jest czytelny, logiczny, a wywiedzione wnioski oparte zostały w całości na wynikających z materiału dowodowego przesłankach.

Sprawstwo i charakter działania oskarżonej w zakresie przypisanego jej przestępstwa, wykazane zostały przeprowadzonymi w toku całości postępowania dowodami, zaś dokonana ocena została dokonana w sposób wszechstronny i nie naruszający zasad obiektywizmu i bezstronności.

Sąd pierwszej instancji ustosunkował wyjaśnień oskarżonej, jak i osobowych i pozaosobowych źródeł dowodowych (i wynikających zeń okoliczności wskazujących na sprawstwo) wypowiadając się co do stopnia ich wiarygodności, przy czym nie ma potrzeby ponownego przytaczania w całości prezentowanych argumentów.

Wniesiony przez obrońcę oskarżonego środek odwoławczy nie dostarcza argumentów mogących podważyć zasadność dokonanych przez sąd rejonowy ustaleń, mających także wpływ na wymiar orzeczonej kary, a w tym zakresie zawiera polemikę z prawidłowymi ustaleniami sądu rejonowego.

Przede wszystkim sąd rejonowy wziął pod uwagę i starannie rozważył wszystkie dowody o zasadniczym znaczeniu.

Poczynając od wyjaśnień oskarżonej, które w świetle powołanych w uzasadnieniu okoliczności słusznie uznał za całkowicie niewiarygodne. W tym kontekście słusznie wyeksponował z jednej strony ich niekonsekwencję, z drugiej zaś, że nie znajdują oparcia w materiale dowodowym, który potwierdzać miał wiarygodność ostatecznie prezentowanej wersji. Krytyczna ocena zeznań świadka H. W. w świetle podkreślonych ich mankamentów była całkowicie uprawniona. Miejsce logowania się telefonu oskarżonej wskazuje, że w dniu 12 czerwca 2014 r. przebywała ona w Ł..

Zebrane dowody obciążające oskarżoną są w wymowie jednoznaczne i wskazują na dokonanie przez oskarżoną przypisanego jej czynu.

Ilość wejść internetowych do portalu „sponsoreczka.pl”, wyklucza dokonywanie owych wejść bez zgody oskarżonej. Jednocześnie data wejścia ustalona na 13 czerwca 2014 r. dobitnie ową tezę potwierdza w istocie wykluczając jakąkolwiek przypadkowość, wziąwszy także pod uwagę założenie ogłoszenia ze skrzynki pocztowej oskarżonej. Dodatkowo świadek Ł. Ż. (1) uzyskał wprost informacje od oskarżonej, że dopuściła się przypisanego jej zachowania.

Właśnie zbieżność wszystkich wyżej wskazanych elementów w kontekście wymowy ich całości całkowicie uprawniało sąd rejonowy do wywiedzenia ostatecznych wniosków w zakresie przypisanego sprawstwa.

Na tle ujawnionych w sprawie okoliczności (także treści otrzymywanych przez pokrzywdzoną smsów) w sposób jasny rysują się także pobudki działania oskarżonej tj. zachowania na tle emocjonalnym, w celu poniżenia pokrzywdzonej w związku z rozstaniem z J. B. (1).

Sąd odwoławczy nie podzielił w jakiejkolwiek części wątpliwości obrońcy co do prawidłowości przeprowadzonego przez sąd I instancji rozumowania. Zarzuty apelacji i wywody je uzasadniające stanowią w istocie jedynie polemikę z dokonanymi ustaleniami.

Sąd rejonowy poczynił również prawidłową ocenę zasadności składanych wniosków dowodowych, jak i potrzeby uzupełnienia postępowania w istotnym dla rozstrzygnięcia zakresie. Zasadnie oddalając wskazane w apelacji obrońcy wnioski z powołaniem właściwej podstawy prawnej. Niezależnie od tego, że obrońca sam nie wykazał inicjatywy dowodowej w kierunku wskazywanym w apelacji, co następnie zarzucił sądowi rejonowemu, to wobec zawartości zebranego w sprawie obszernego materiału dowodowego brak było podstaw, by dokonywać jego dalszej - pogłębionej weryfikacji.

Stwierdzić zatem należy, że sąd rejonowy rozpoznając niniejszą sprawę nie dopuścił się zarzucanych mu uchybień, a kwestionowane rozstrzygnięcie należy uznać za merytorycznie trafne. W zakresie niezbędnym do wydania prawidłowego wyroku sprawa została należycie wyjaśniona oraz uzasadniona w sposób pozwalający na ocenę prawidłowości rozstrzygnięcia w aspekcie procesowym i materialnoprawnym.

W sprawie niniejszej nie doszło do przekroczenia granic swobodnego uznania sędziowskiego, ani też nieuwzględnienia przy wymiarze kary okoliczności wiążących się z ustawowymi dyrektywami.

W szczególności wobec kształtu strony podmiotowej czynu, działania umyślnego z premedytacją i niskich pobudek, sąd rejonowy miał podstawy do wyrażonej (chociaż nie wprost) oceny stopnia jego społecznej szkodliwości. W realiach niniejszej sprawy należy uznać go za wysoki, co implikowało niemożność zastosowania warunkowego umorzenia postępowania.

Zarzuty apelacji pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej zmierzają w istocie do wykazania niesłusznego niezastosowania środka karnego w postaci zakazu wykonywania zawodu nauczyciela.

Wymierzając karę za przypisane oskarżonej przestępstwo sąd rejonowy respektował dyrektywy wymiaru kar określone w art. 53 § 1 i 2 k.k. Również okoliczności wpływające na wymiar orzeczonej kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonywania zostały uwzględnione i znalazły właściwy wyraz w treści rozstrzygnięcia. Ponowne ich przytaczanie, wobec wszechstronnej analizy sądu rejonowego, nie jest konieczne.

Zaznaczyć należy, że zmiana kary w instancji odwoławczej nie może następować w każdym przypadku, lecz wyłącznie wówczas, gdy kara orzeczona nie daje się akceptować z powodu różnicy między nią a karą sprawiedliwą, różnicy o randze o zasadniczej, rażącej.

Popełnione przez oskarżoną przestępstwo nie wiązało się z nadużyciem zasad wykonywanego zawodu. Zostało popełnione na podłożu przeżyć osobistych związanych z rozpadem małżeńskiego związku. W tych warunkach nie zostały spełnione przesłanki z art. 41 kk określające przesłanki orzeczenia wnioskowanego zakazu.

Mając na względzie powyższe, Sąd odwoławczy nie znalazł podstaw do uwzględnienia apelacji zarówno obrońcy oskarżonej jak i pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej i dlatego na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.

Z uwagi na wynik postępowania odwoławczego kosztami za nie obciążano oskarżoną i oskarżycielkę posiłkową.