Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Szczecin, dnia 3 grudnia 2018 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący:SSR Urszula Persak

Protokolant:Ewelina Gralik

po rozpoznaniu w dniu 3 grudnia 2018 r. w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa K. S.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda K. S. kwotę 3.924,37 zł (trzech tysięcy dziewięciuset dwudziestu czterech złotych i trzydziestu siedmiu groszy) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 1 sierpnia 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016r. do dnia zapłaty,

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie,

III.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda K. S. kwotę 544,26 zł (pięciuset czterdziestu czterech złotych i dwudziestu sześciu groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu,

IV.  nakazuje pobrać od powoda K. S. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie kwotę 976,73 zł (dziewięciuset siedemdziesięciu sześciu złotych i siedemdziesięciu trzech groszy) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych,

V.  nakazuje pobrać od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie kwotę 3.462,93 zł (trzech tysięcy czterystu sześćdziesięciu dwóch złotych i dziewięćdziesięciu trzech groszy) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Sygn. akt I C 997/18

UZASADNIENIE

W dniu 23 listopada 2015 roku K. S. wniósł o zasądzenie od (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 5.000 złotych wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 1 sierpnia 2015 roku do dnia zapłaty i kosztami procesu.

W uzasadnieniu pozwu powód podał, iż w dniu 15 kwietnia 2015 roku w S. uległ wypadkowi drogowemu. Kierujący pojazdem marki S. o nr rej. (...) podczas zmiany pasa ruchu wymusił pierwszeństwo przejazdu, w wyniku czego doprowadził do kolizji drogowej z pojazdem marki H. (...) o nr rej. (...) kierowanym przez powoda. W wyniku wypadku powód doznał obrażeń ciała w postaci urazu kręgosłupa w odcinku szyjnym, urazu głowy, a także urazu mięśnia czworobocznego szyi. Powód podjął leczenie ortopedyczne i neurologiczne. Następstwem wypadku są również zaburzenia w sferze psychicznej powoda. Dolegliwości bólowe i lękowe związane z ww. wydarzeniem występują do chwili obecnej. Powód zgłosił szkodę pozwanemu jako ubezpieczycielowi sprawcy zdarzenia. Pozwany wszczął postępowanie likwidacyjne i wypłacił powodowi kwotę 1.000 złotych tytułem zadośćuczynienia. Na wartość dochodzonego roszczenia składa się kwota 4.050,09 złotych tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę oraz kwota 949,91 złotych z tytułu odszkodowania za koszty leczenia. Niniejszym pozwem powód dochodzi części roszczenia, nie wykluczając możliwości rozszerzenia powództwa na dalszym etapie postępowania.

W odpowiedzi na pozew pozwany (...) S.A. z siedzibą w W. wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu.

W uzasadnieniu ww. pisma pozwany zakwestionował roszczenie powoda co do zasady i co do wysokości. Podkreślił, iż dotychczas w postępowaniu likwidacyjnym wypłacił powodowi kwotę 1.000 złotych tytułem zadośćuczynienia, która jest odpowiednia i rekompensuje powodowi doznaną krzywdę. W zakresie roszczenia powoda z tytułu odszkodowania w związku z kosztami leczenia, pozwany podniósł, iż brak było zaleceń lekarskich do ich poniesienia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 15 kwietnia 2015 roku w S. powód K. S. uległ wypadkowi drogowemu. Kierujący pojazdem marki S. o nr rej. (...) podczas zmiany pasa ruchu wymusił pierwszeństwo przejazdu, w wyniku czego doprowadził do kolizji drogowej z pojazdem marki H. (...) o nr rej. (...) kierowanym przez powoda.

W momencie zdarzenia sprawca posiadał ubezpieczenie OC w pozwanym zakładzie ubezpieczeń.

Bezsporne, a nadto dowód:

- zeznania powoda K. S., k. 88-89;

- akta szkody, k. 93-134;

Na miejsce zdarzenia wezwana została Policja i Pogotowie (...). Powód został przetransportowany do (...) im. prof. (...) przy ul. (...) w S.-Z. z rozpoznaniem skręcenia i naderwania odcinka szyjnego kręgosłupa. Zlecono badanie TK głowy i szyi. Nie stwierdzono pourazowych zmian wewnątrzczaszkowych. Powód nie był hospitalizowany. Został wypisany do domu ze zaleceniem konsultacji neurologicznej i stosowania się do zaleceń ortopedycznych.

W dniu 23 kwietnia 2015 roku w związku z utrzymującymi się silnymi dolegliwościami bólowymi głowy, odcinka szyjnego kręgosłupa oraz zawrotami głowy powód zgłosił się do neurologa J. B.. W tym samym dniu uzyskał skierowanie na badanie USG mięśni karku oraz badanie EEG mózgu.

Powód kontynuował dalsze leczenie dolegliwości związanych z wypadkiem u neurologa J. B. w dniach 15 maja oraz 3 czerwca 2015 roku, w trakcie których stwierdzono w wyniku badania USG mięśni karku częściowe uszkodzenie mięśnia czworobocznego szyi po stronie lewej. Skierowano powoda do poradni POZ, poradni ortopedycznej i poradni psychiatrycznej. Zalecono przyjmowanie leku o nazwie F., który powód wykupił za kwotę 59 złotych. Powód otrzymał również zaświadczenia lekarskie o niezdolności do pracy na łączny okres od dnia 23 kwietnia do dnia 28 czerwca 2015 roku. Podczas wizyt lekarskich powód uskarżał się na bóle głowy i karku, zawroty głowy, zaburzenia snu, niepokój i zaburzenia równowagi.

W dniu 30 czerwca 2015 roku lekarz neurolog stwierdził zdolność powoda do pracy.

Bezsporne, a nadto dowód:

- dokumentacja, k. 19 (płyta CD);

- dokumentacja medyczna, k. 37-41, 53-54, 68-70;

- faktura VAT, k. 29;

- zwolnienia lekarskie, k. 74-76;

- zeznania powoda K. S., k. 88-89;

- akta szkody, k. 93-134;

Każda prywatna wizyta u neurologa J. B. w dniach 23 kwietnia 2015 roku, 15 maj 2015 roku i 3 czerwca 2015 roku kosztowała powoda 130 złotych. Za wizyty powód płacił gotówką. Z tego tytułu zostały mu wystawione faktury VAT o nr odpowiednio (...), (...) i (...).

W dniu 12 maja 2015 roku powód wykonał badanie EEG, za które zapłacił 80 złotych, co zostało stwierdzone w fakturze VAT o nr (...). Badanie EEG wykazało zapis w granicach normy.

Powód odbył w dniu 14 maja 2015 roku konsultację ortopedyczną w Przychodni Medycznej (...) sp. z o. o. z siedzibą w S. wraz z badaniem USG, za którą zapłacił gotówką 150 złotych, na którą to usługę wystawiono fakturę VAT o nr (...).

W dniu 12 maja 2015 roku powód odbył również badanie psychiatryczne u psychiatry J. P.. Za wizytę zapłacił 150 złotych. Lekarz stwierdził reakcję lękową na wypadek i zalecił przyjmowanie leku o nazwie N.. Powód wykupił ten lek za kwotę 59,90 złotych i przyjął całe opakowanie leku.

W dniu 24 kwietnia 2015 roku powód wykupił również maść A. za 8,45 złotych, lek przeciwbólowy A. za 5,49 złotych, B. za 14,99 złotych, M. Forte za 14,99 złotych, a także maść L. za 17,09 złotych.

Bezsporne, a nadto dowód:

- faktury VAT, k. 26-28, 30-36;

- dokumentacja medyczna, k. 42-45;

- paragony, k. 51;

- zeznania powoda K. S., k. 88-89;

- akta szkody, k. 93-134;

Po wypadku powód skarżył się na silne bóle związane z urazem kręgosłupa, głowy i barku, które utrudniały mu codzienne funkcjonowanie. Powód cierpiał również na zawroty głowy. W czasie kiedy przebywał na zwolnieniu lekarskim korzystał z pomocy innej osoby np. przy posiłkach. Obecnie powód odczuwa dyskomfort w obrębie szyi przy wykonywaniu czynności zawodowych. Oprócz dolegliwości bólowych powód odczuwał również lęk przed poruszaniem się samochodem i miał problemy ze snem.

Dowód:

- zeznania powoda K. S., k. 88-89;

Pismem z dnia 1 lipca 2015 roku powód zgłosił szkodę pozwanemu, żądając zapłaty zadośćuczynienia w kwocie 10.000 złotych wraz z odszkodowaniem w kwocie 949,91 złotych tytułem zwrotu kosztów leczenia zgodnie z fakturami nr (...).

Pismem z dnia 31 lipca 2015 roku pozwany w toku postępowania likwidacyjnego przyznał powodowi kwotę 1.000 złotych tytułem zadośćuczynienia i nie uwzględnił roszczenia odszkodowawczego.

W dniu 31 lipca 2015 roku powód odwołał się od tej decyzji, jednak pozwany nie znalazł podstaw do zmiany dotychczas zajętego stanowiska.

Bezsporne, a nadto dowód:

- decyzja pozwanego z dnia 28 sierpnia 2015 roku, k. 17;

- decyzja pozwanego z dnia 31 lipca 2015 roku, k. 18;

- dokumentacja, k. 19 (płyta CD);

- odwołanie powoda z dnia 31 lipca 2015 roku, k. 46-50;

- pełnomocnictwo, k. 52;

- wiadomości mailowe, k. 55-67;

- zgłoszenie szkody z dnia 1 lipca 2015 roku, k. 72-73;

- zeznania powoda K. S., k. 88-89;

- akta szkody, k. 93-134;

Na skutek wypadku z dnia 15 kwietnia 2015 roku u powoda stwierdzono uraz kręgosłupa szyjnego z częściowym uszkodzeniem mięśnia czworobocznego szyi po stronie lewej o typie rozciągnięcia bez cech ogniskowego uszkodzenia układu nerwowego oraz przebytą reakcję lękową.

Skutki doznanego przez K. S. urazu kręgosłupa z częściowym uszkodzeniem mięśnia czworobocznego po stronie lewej, nie spowodowały jednak trwałego uszczerbku na zdrowiu powoda. Aktualnie uszczerbek na zdrowiu powoda z tytułu następstw przebytego urazu wynosi 0 %.

W okresie od dnia 15 kwietnia 2015 roku, kiedy to stwierdzono u powoda zaburzenia neurologiczne, m.in. w postaci dodatnich objawów rozciągowych, do dnia 30 czerwca 2015 roku, kiedy to powód odzyskał zdolność do pracy bez ograniczeń, uszczerbek na zdrowiu powoda wynosił 2 %.

Uraz kręgosłupa powoda powodował dolegliwości bólowe, wymagające stosowania leków przeciwbólowych. Celem ich łagodzenia powód zmuszony był stosować leki przeciwbólowe takie jak M. i B., zgodnie z zaleceniami zawartymi w karcie informacyjnej leczenia szpitalnego. W celu poprawy sprawności stawów wskazanym było również stosowanie preparatów witaminowych takich jak N. i suplementu diety - F..

Nieuzasadniony skutkami przebytego urazu był zakup przez powoda maści L. i A..

Powód z tytułu następstw przebytego urazu nie stosował specjalistycznej rehabilitacji i nie wymagał leczenia neurologicznego.

Proces leczenia powoda został zakończony pod koniec czerwca 2015 roku. Aktualnie powód posiada taką samą sprawność jak przed wypadkiem.

Powód nie wymagał bezpośrednio po wypadku i nie wymaga obecnie pomocy osób trzecich w wykonywaniu czynności życia codziennego. Stan zdrowia powoda po wypadku nie powodował obłożności.

Powód nie korzystał z leczenia psychiatrycznego. Ewentualne zaburzenia lękowe nie miały istotnego klinicznego nasilenia i nie spowodowały uszczerbku na zdrowiu powoda.

Dowód:

- opinia biegłych z (...) M. K. w T., k. 153-157;

- uzupełniająca opinia biegłych z (...) M. K. w T., k. 177-177 verte.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się uzasadnione i podlegało uwzględnieniu w przeważającej części.

Stan faktyczny w niniejszej sprawie został oparty na powołanych wyżej dowodach, zaoferowanych w toku procesu przez strony postępowania. W zakresie ustaleń dotyczących doznanych przez powoda urazów oraz ich trwałych następstw, Sąd oparł się przede wszystkim na opinii biegłych z Zakładu Medycyny Sądowej (...) M. K. w T. w osobach specjalisty neurologii E. S., specjalisty ortopedii W. N., specjalisty rehabilitacji M. M., specjalisty psychiatrii W. K. i neuropsychologa M. T.. Z opinii tej wynikają zarówno ustalenia co do bezpośrednich urazów doznanych przez powoda na skutek wypadku z dnia 15 kwietnia 2015 roku, jak też następczych skutków tegoż wypadku. Biegli poczynili również ustalenia w zakresie tego, czy przedmiotowe zdarzenie pozostawiło trwały lub długotrwały uszczerbek na zdrowiu powoda, a także czy w związku z doznanym wypadkiem u powoda wystąpiły dolegliwości o podłożu psychopatologicznym.

Opinia była kwestionowana przez stronę pozwaną, która podnosiła, iż nie zgadza się ze stanowiskiem biegłych, że w przeszłości występował u powoda uszczerbek na zdrowiu w wysokości 2 %, w związku z czym Sąd dopuścił dowód z pisemnej uzupełniającej opinii tegoż instytutu. W opinii uzupełniającej biegli odnieśli się do zarzutów strony pozwanej, wskazując, iż w tym zakresie nie użyto określenia, iż uszczerbek ten miał charakter długotrwałego uszczerbku, a określono jedynie stopień i czasookres uszczerbku w oparciu o dane zawarte w dokumentacji medycznej dla podkreślenia różnicy pomiędzy obecnym stanem zdrowia powoda, a stanem bezpośrednio po zdarzeniu. Uzupełniająca opinia nie była już kwestionowana przez pozwanego. Powód nie zgłosił żadnych zarzutów do opinii.

Wobec powyższego, Sąd przyjął za własne wszelkie poczynione przez biegłych ustalenia i wnioski. W ocenie Sądu opinia została sporządzona przez biegłych w sposób staranny i wyjaśnia wszystkie wątpliwości Sądu w zakresie wiadomości specjalnych, niezbędnych do wydania rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie.

Sąd dał wiarę również zeznaniom powoda K. S., albowiem były one spójne, logiczne i korespondowały z całokształtem zebranego w sprawie materiału dowodowego.

Zgodnie z art. 415 k.c. kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia. Zgodnie zaś z treścią art. 822 § 1 i 4 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela. Dla przyjęcia odpowiedzialności pozwanego konieczne jest więc wykazanie, że za szkodę wyrządzoną powodowi ponosi odpowiedzialność ubezpieczający.

W przedmiotowej sprawie uznać należało, że pozwany, jako ubezpieczyciel odpowiedzialności cywilnej sprawcy wypadku, odpowiada za szkodę wyrządzoną powodowi. Pozwany nie kwestionował swojej odpowiedzialności odszkodowawczej, wypłacając w toku postępowania likwidacyjnego zadośćuczynienie w kwocie 1.000 złotych.

W niniejszej sprawie powód K. S. domagał się zasądzenia od strony pozwanej kwoty 4.050,09 złotych tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę oraz 949,91 złotych z tytułu odszkodowania za koszty leczenia.

Przepis art. 445 k.c. przewiduje dopuszczalność żądania odszkodowania pieniężnego w przypadku uszkodzenia ciała bądź wywołania rozstroju zdrowia, pozbawienia człowieka wolności a także skłonienia za pomocą podstępu, gwałtu lub nadużycia stosunku zależności do poddania się czynowi nierządnemu. Żądanie zadośćuczynienia z art. 445 k.c. związane jest z odpowiedzialnością ex delicto i jest niezależne od podstawy tej odpowiedzialności. Zgodnie z art. 445 k.c., zadośćuczynienie polega na przyznaniu poszkodowanemu odpowiedniej sumy pieniężnej za doznaną krzywdę.

Podstawowym celem odszkodowania jest złagodzenie krzywdy w postaci negatywnych przeżyć związanych z cierpieniami fizycznymi i psychicznymi lub następstwami uszkodzenia ciała, które powodują wyłączenie z normalnego życia, uniemożliwiają pełne możliwości zarobkowania. Osoba poszkodowana w wyniku czynu niedozwolonego ma prawo do odpowiedniej rekompensaty w postaci zadośćuczynienia, czyli jednorazowego świadczenia pieniężnego mającego na celu naprawienie krzywdy, a więc szkody niemajątkowej. Odpowiednia kwota pieniężna ma w pośredni sposób złagodzić cierpienia fizyczne i psychiczne osoby poszkodowanej. Zadośćuczynienie ma charakter całościowy, a zatem obejmuje cierpienia zarówno doznane przez poszkodowanego, jak i te, które będą jego udziałem w przyszłości. Zadośćuczynienie powinno być dla poszkodowanego wartością odczuwalną, ale nie nadmierną. Przy ustaleniu wartości zadośćuczynienia uwzględnia się przede wszystkim czynniki indywidualne, takie jak rozmiar i charakter odniesionych obrażeń ciała i ich trwałe następstwa zdrowotne, sytuację życiową poszkodowanego po wypadku. Tylko daleko posunięty indywidualizm pozwala na spełnienie przez zadośćuczynienie funkcji kompensacyjnej. Zasadniczą przesłanką przy określaniu wysokości zadośćuczynienia jest stopień natężenia krzywdy tzn. doznanych cierpień fizycznych i psychicznych (zob. uchwała pełnego składu Izby Cywilnej Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia 1973 roku, sygn. III CZP 37/73, LEX nr 1696). Przy uwzględnieniu wysokości zadośćuczynienia stosuje się kryteria w postaci rodzaju naruszonego dobra, zakresu, intensywności i rodzaju rozstroju zdrowia, czasu trwania cierpień, wieku osoby pokrzywdzonej, rokowania na przyszłość a także stopnia winy sprawcy.

Bezspornym w niniejszej sprawie jest, iż w wyniku wypadku z dnia 15 kwietnia 2015 roku powód doznał dotkliwych cierpień fizycznych. Odniesione w wyniku wypadku obrażenia kręgosłupa bezspornie wzbudziły u powoda wiele negatywnych odczuć. Skutki wypadku w postaci dolegliwości bólowych obecnie ustały, lecz przez okres pierwszych miesięcy po wypadku były bardzo uciążliwe. Ból, który towarzyszył powodowi w tym okresie w oczywisty sposób przyczyniał się do doznawanych, trudnych do zmierzenia, choć realnych cierpień fizycznych.

K. S. przed wypadkiem z dnia 15 kwietnia 2015 roku nie chorował i nie miał dolegliwości ze strony kręgosłupa. Cierpiał jedynie na nadciśnienie tętnicze. Pracował jako (...). W wolnych chwilach oglądał tv, jeździł na rowerze i spacerował. Podczas wypadku powód doznał urazu kręgosłupa szyjnego z częściowym uszkodzeniem mięśnia czworobocznego szyi po stronie lewej o typie rozciągnięcia bez cech ogniskowego uszkodzenia układu nerwowego. Stwierdzono u niego również przebytą reakcję lękową. Skutki doznanego przez K. S. urazu kręgosłupa nie spowodowały jednak trwałego ani długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. Aktualnie uszczerbek na zdrowiu powoda z tytułu następstw przebytego urazu wynosi 0 %. W okresie od dnia 15 kwietnia 2015 roku do dnia 30 czerwca 2015 roku uszczerbek na zdrowiu powoda wynosił 2 %. Nie był to jednak długotrwały uszczerbek na zdrowiu. Na skutek urazu kręgosłupa w wyniku przedmiotowego wypadku wystąpiły u powoda dolegliwości bólowe, wymagające stosowania leków przeciwbólowych. Powód z tytułu następstw przebytego urazu nie stosował specjalistycznej rehabilitacji i nie wymagał leczenia neurologicznego. Sam proces leczenia powoda został natomiast zakończony z momentem stwierdzenia zdolności powoda do pracy, tj. z dniem 30 czerwca 2015 roku. Aktualnie powód posiada taką samą sprawność jak przed wypadkiem. Powód nie wymagał bezpośrednio po wypadku i nie wymaga obecnie pomocy osób trzecich w wykonywaniu czynności życia codziennego. Stan zdrowia powoda po wypadku nie powodował obłożności. Powód nie korzystał z leczenia psychiatrycznego. Ewentualne zaburzenia lękowe nie miały zaś istotnego klinicznego nasilenia i nie spowodowały uszczerbku na zdrowiu powoda.

W toku niniejszego postępowania na podstawie całokształtu materiału dowodowego zebranego w sprawie stwierdzić należy, iż powód w wyniku zdarzenia z dnia 15 kwietnia 2015 roku doznał urazów fizycznych i psychicznych, które jednak nie spowodowały stałego lub długotrwałego uszczerbku na jego zdrowiu powoda. Ustalony przez biegłych uszczerbek na zdrowiu powoda związany z doznanymi w czasie wypadku urazami służy wprawdzie tylko jako pomocniczy środek ustalenia rozmiaru odpowiedniego zadośćuczynienia niemniej jednak wskazuje na rozległość i dotkliwość tych urazów. Sąd ustalając wysokość należnego pokrzywdzonemu zadośćuczynienia nie może mechanicznie wymierzyć go w odniesieniu do stwierdzonego procentu uszczerbku na zdrowiu. Niedopuszczalnym uproszczeniem byłoby mierzenie doznanej krzywdy wyłącznie stopniem uszczerbku na zdrowiu albowiem w prawie cywilnym wysokość zadośćuczynienia ma charakter zindywidualizowany.

Mimo, iż bezsprzecznie powód boleśnie odczuwał skutki wypadku, Sąd nie tracił z pola widzenia faktu, iż możliwa do zasądzenia na jego rzecz tytułem zadośćuczynienia kwota winna być nie tylko adekwatna do rozmiaru doznanych cierpień, ale także, co wynika wprost z gramatycznej wykładni art. 445 § 1 k.c. ale i „odpowiednia". Pojęcie to ma w istocie charakter niedookreślony, jednak w judykaturze wskazane są kryteria, którymi należy się kierować przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia. Musi ono mieć charakter kompensacyjny, wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Jednocześnie wysokość ta nie może być nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy, ale musi być „odpowiednia" w tym znaczeniu, że powinna być - przy uwzględnieniu krzywdy poszkodowanego - utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 września 2001 r. III CKN 427/00, LEX nr 52766).

W ocenie Sądu kwota 3.000 złotych tytułem zadośćuczynienia będzie stanowiła dla powoda wartość odczuwalną ekonomicznie i choć obiektywnie dość znaczną ale nie nadmierną. Łącznie bowiem, wraz z dobrowolnie wypłaconym przez pozwanego zadośćuczynieniem w kwocie 1.000 złotych, powód otrzyma 4.000 złotych tytułem zadośćuczynienia. Za przyjęciem ww. kwoty zadośćuczynienia jako odpowiedniej przemawiają charakter doznanych obrażeń i ich skutki, w tym w szczególności brak stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu powoda, a także zakończony proces leczenia i uzyskanie przez powoda sprawności sprzed wypadku. Przy ustaleniu zadośćuczynienia dla powoda Sąd brał pod uwagę silne dolegliwości bólowe, które wystąpiły u powoda na skutek wypadku. Sąd nie uwzględnił przy tym podnoszonego przez powoda uszczerbku na zdrowiu psychicznym, albowiem jak wynika z opinii biegłych zaburzenia lękowe nie miały istotnego nasilenia i nie spowodowały takiego uszczerbku.

Mając na uwadze powyższe Sąd uznał roszczenie o zadośćuczynienie za zasadne w części, tj. w kwocie 3.000 złotych, a w pozostałym zakresie oddalił jako niezasadne.

Oprócz zadośćuczynienia, powód dochodził również roszczenia odszkodowawczego w zakresie kosztów leczenia.

Zgodnie z art. 444 k.c., w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia odszkodowanie obejmuje również wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Stosownie do treści art. 444 § 1 zd. pierwsze k.c. oraz ogólnej normy art. 415 k.c. należy stwierdzić, iż powodowi przysługuje roszczenie o zwrot kosztów poniesionych w związku z wypadkiem. W myśl zaś art. 363 § 1 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Nadto zgodnie z § 2 cytowanego powyżej artykułu gdy naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania. W związku z wypadkiem z dnia 15 kwietnia 2015 roku powód domagał się jeszcze zwrotu kwoty 949,91 złotych tytułem odszkodowania za koszty leczenia.

W tym zakresie Sąd uwzględnił poniesione przez powoda koszty na: badanie EEG – w kwocie 80 złotych (z faktury VAT (...) k. 36), konsultację ortopedyczną wraz z USG – 150 złotych (z faktury VAT nr (...) k. 35), trzy prywatne wizyty u neurologa J. B. – 390 złotych każda po 130 złotych (z faktur VAT nr (...) k. 31-33), badanie psychiatryczne u psychiatry J. P. – 150 złotych (z faktury nr (...) k. 30), a także na zakup leków: N. - 59,90 złotych (z faktury VAT nr (...) k. 34), F. – 59 złotych (z faktury VAT nr (...) k. 29), A. – 5,49 złotych (z faktury VAT nr (...) k. 28), a także B. - 14,99 złotych i M. Forte - 14,99 złotych (oba leki z faktury VAT nr (...) k. 27).

Podkreślić należy, iż powód nie tylko udowodnił wysokość ww. wydatków przy pomocy przedłożonych faktur VAT, lecz przede wszystkim wykazał zasadność ich poniesienia, a zatem wykazał, że gdyby nie kolizja z dnia 15 kwietnia 2015 roku i uraz który w wyniku jej nastąpił, nie musiałby ich ponosić. Wydatki te zostały uznane za uzasadnione również przez biegłych z Zakładu Medycyny Sądowej (...) M. K. w T.. W opinii biegłych znajduje się jednak omyłka odnośnie zakupu preparatu N., gdyż wbrew ustaleniom zawartym w opinii, powód przedłożył potwierdzenie zakupu tego preparatu i znajduje się ono na k. 34 akt. Sąd uwzględnił przy tym również koszt prywatnej wizyty powoda u psychiatry J. P., z uwagi na fakt, iż lekarz ten przepisał preparat N., którego przyjmowanie biegli uznali za uzasadnione. Sam fakt, u u powoda nie stwierdzono uszczerbku na zdrowiu psychicznym, nie wyklucza tego, iż u powoda przez pewien czas po wypadku doszło do obniżenia samopoczucia, i nastroju, kłopotów ze snem i reakcją lękowa, które to objawy uzasadniały zasięgnięcie porady medycznej dr. P.. Wydatki powoda z tym związane w ocenie Sądu pozostają w adekwatnym związku przycznowo-skutkowym ze zdarzeniem powodującym szkodę.

Sąd nie uwzględnił przy tym jednak wydatków poniesionych przez powoda na maść pielęgnacyjną A. za kwotę 8,45 złotych i za maść L. - 17,09 złotych, gdyż zakup tych preparatów, w świetle opinii biegłych, nie pozostawał w związku przyczynowo-skutkowym z wypadkiem z dnia 15 kwietnia 2015 roku, nie miał uzasadnienia medycznego, a zatem nie mógł być uwzględniony w niniejszym postępowaniu.

Mając na uwadze powyższe Sąd w punkcie I sentencji wyroku zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę łącznie 3.924,37 złotych wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 1 sierpnia 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty.

O odsetkach ustawowych Sąd orzekł zgodnie z żądaniem powoda na podstawie przepisu art. 481 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 817 § 1 k.c. Zgodnie z tym ostatnim zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni, licząc od dnia otrzymania zawiadomienia o powstałej szkodzie. W przedmiotowej sprawie skuteczne zgłoszenie szkody powoda nastąpiło w dniu 1 lipca 2015 roku, w związku z czym 30-dniowy termin przewidziany do ukończenia postępowania likwidacyjnego upłynął dla pozwanego w dniu 31 lipca 2015 roku, a więc od dnia następnego powód był uprawniony do naliczania i żądania odsetek ustawowych od należnego mu roszczenia.

W pozostałym zakresie Sąd oddalił powództwo jako nieuzasadnione, o czym orzekł w punkcie II sentencji wyroku. Przede wszystkim wskazać tutaj należy na roszczenie w zakresie zadośćuczynienia za uszczerbek na zdrowiu psychicznym, który nie został wykazany przez powoda, a także brak podstaw do uwzględnienia wydatków za zakup maści A. i za L., jako niepozostających w związku z wypadkiem z dnia 15 kwietnia 2015 roku.

W punkcie III sentencji wyroku, Sąd na podstawie art. 100 zd. pierwsze k.p.c. orzekł o kosztach procesu, stosownie do wyniku postępowania. Zgodnie z art. 100 zd. pierwsze k.p.c. w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Jak powszechnie się przyjmuje, podstawę obliczeń przy podziale kosztów stanowi suma należności obu stron, ustalona na podstawie zasad wskazanych w art. 98 § 2 i 3 k.p.c. oraz art. 99 k.p.c. i dzielona proporcjonalnie do stosunku, w jakim strony utrzymały się ze swoimi roszczeniami lub obroną. Otrzymane w rezultacie kwoty stanowią udziały stron w całości kosztów.

W przedmiotowej sprawie powód wydatkował kwotę 250 złotych tytułem opłaty sądowej, 600 złotych tytułem wynagrodzenia pełnomocnika i 17 złotych tytułem opłaty skarbowej. Łącznie 867 złotych. Żądanie powoda zostało uwzględnione w 78 %, a zatem pozwany powinien zwrócić mu proporcjonalnie do wygranej kwotę 676,26 złotych. Strona pozwana poniosła koszty wynagrodzenia pełnomocnika w wysokości 600 złotych i 17 złotych tytułem opłaty skarbowej, zatem powód powinien jej zwrócić proporcjonalnie do wygranej w 22 % - kwotę 132 złotych. Po dokonaniu stosownych obliczeń pozwany powinien zwrócić powodowi koszty procesu w kwocie 544,26 złotych (676,26 zł – 132 zł).

W punkcie IV i V wyroku rozstrzygnięto o kosztach sądowych, które tymczasowo pokrył Skarb Państwa. Skarb Państwa poniósł w sprawie tymczasowo koszty opinii Zakładu Medycyny Sądowej (...) M. K. w T. w łącznej kwocie 4.439,66 złotych, gdzie pierwsza opinia wyniosła 4.100,93 złotych, a druga 338,73 złotych. Sąd nie pobierał zaliczek od stron postępowania na przeprowadzenie tego dowodu.

Zgodnie z treścią art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu. Natomiast art. 83 ust. 2 ww. ustawy stanowi, że w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie sąd orzeka o poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa wydatkach, stosując odpowiednio przepisy art. 113.

Mając na uwadze powyższe, Sąd nakazał pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin–Centrum w Szczecinie od każdej ze stron nieuiszczone koszty sądowe stosownie do jej przegranej, tj. od powoda K. S. kwotę 976,73 złotych (4.439,66 zł x 22 %), a od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 3.462,93 złotych (4.439,66 zł x 78 %).

Dnia 11 grudnia 2018r.