Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 listopada 2020 roku

Sąd Rejonowy w Zduńskiej Woli IV Wydział Pracy w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Katarzyna Sadzińska

po rozpoznaniu w dniu 19 listopada 2020 roku w Zduńskiej Woli

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa R. W.

przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w W.

o zadośćuczynienie

1.  oddala powództwo,

2.  zasądza od powoda R. W. na rzecz pozwanego F. Spółki
z ograniczoną odpowiedzialnością w W. kwotę 2.717,00 zł (dwa tysiące siedemset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt IV P 67/20

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 25 sierpnia 2020 roku powód R. W. wniósł
o zasądzenie od pozwanego (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. kwoty 19.402,00 zł tytułem zadośćuczynienia, z odsetkami ustawowymi za opóźnienie
od dnia 17 września 2018 roku do dnia zapłaty.

Uzasadniając powyższe powód wskazał, iż żądanej kwoty dochodzi w związku
z krzywdą jakiej doznał na skutek wypadku przy pracy z dnia 7 stycznia 2015 roku.

Pozwany (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. nie uznał powództwa i wniósł o jego oddalenie w całości.

Pozwany zakwestionował roszczenie zarówno co do zasady jak i wysokości. Jednocześnie „były” pracodawca powoda podniósł zarzut przedawnienia w oparciu o treść
art. 442 ¹ § 1 k.c.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Powód R. W., w trakcie zatrudnienia u poprzednika prawnego pozwanego ( (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W.), uległ wypadkowi przy pracy. Do zdarzenia doszło w dniu 7 stycznia 2015 roku. Powód wykonywał wówczas czynności na stanowisku operatora maszyny etykietującej. Podczas usuwania przyklejonej do koła obrotowego etykiety, doszło do dociśnięcia dłoni pracownika do słupka konstrukcyjnego. Wystające śruby mocujące spowodowały u powoda uraz
w postaci zerwania skóry z zewnętrznej strony prawej dłoni.

Zdarzenie uznano za wypadek przy pracy. Protokół „powypadkowy” sporządzono
w dniu 16 stycznia 2015 roku. Tego samego dnia powód zapoznał się z dokumentem, nie składał zastrzeżeń do jego treści.

(dowód: bezsporne, protokół ustalenia okoliczności wypadku k. 16)

Orzeczeniem z dnia 20 sierpnia 2015 roku, lekarz orzecznik ZUS ustalił, iż na skutek wypadku z 7 stycznia 2015 roku, R. W. doznał 14 – procentowego, stałego uszczerbku na zdrowiu.

(dowód: bezsporne, orzeczenie k. 12)

W dniu 17 sierpnia 2018 roku powód złożył w Sądzie Rejonowym dla
(...) w W. wniosek o zawezwanie pozwanej spółki do próby ugodowej. Przedmiotem ewentualnej ugody miały być roszczenia wynikające z wypadku
z dnia 7 stycznia 2015 roku.

(dowód: pismo k. 147, wniosek k. 31-32)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych
w aktach. W zakresie niezbędnym do rozstrzygnięcia stan faktyczny nie był sporny.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

W przedmiotowej sprawie, w pierwszej kolejności, jako najdalej idący, ocenić należało podnoszony przez pozwanego zarzut przedawnienia.

Cechą charakterystyczną roszczeń wynikających z czynów niedozwolonych jest to, że na ogół wymagalność ich zbiega się z datą ich powstania, z wyjątkiem sytuacji, gdy data powzięcia przez poszkodowanego wiadomości o szkodzie i osobie sprawcy nie jest zbieżna
z datą powstania szkody.

Przedawnienie roszczeń o naprawienie szkody na osobie podlega preferencyjnej,
z punktu widzenia poszkodowanego, zasadzie sformułowanej w art. 442 ¹ § 3 k.c.,
a mianowicie nie może skończyć się wcześniej niż z upływem 3 lat od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia. Co istotne, ustalając początek biegu przedawnienia, Sąd winien uczynić to odwołując się do kryteriów zobiektywizowanych tj. okoliczności, w których doszło do powstania uszczerbku, oraz zasad doświadczenia życiowego, zwłaszcza w zakresie powiązania powstałej szkody
z konkretnym czynem niedozwolonym.

Przenosząc powyższe na grunt przedmiotowej sprawy, Sąd uznał, iż roszczenie R. W. uległo przedawnieniu z dniem 8 stycznia 2018 roku. W ocenie Sądu, powód posiadał wiedzę zarówno o krzywdzie ujmowanej jako cierpienie fizyczne (ból i inne dolegliwości) i cierpienie psychiczne, jak i o osobie obowiązanej do jej naprawienia
w momencie zaistnienia zdarzenia, to jest w dniu 7 stycznia 2015 roku. R. W. doznał określonego urazu mechanicznego w miejscu zatrudnienia, a zatem nie mógł mieć wątpliwości zarówno co do charakteru szkody, jak i podmiotu ponoszącego ewentualną odpowiedzialność. W odniesieniu do roszczeń wynikających z wypadków przy pracy, takie stanowisku prezentuje Sąd Najwyższy (np. w wyroku z 17 września 2019 r.,
III PK 110/18, Legalis nr 2487018). Jak słusznie podkreśla Sąd Najwyższy, wystarczającą wiedzę do dochodzenia ewentualnego zadośćuczynienia poszkodowany posiada już w dniu zdarzenia, najpóźniej zaś w dacie podpisania protokołu powypadkowego. Z całą jednak pewnością nie ma powodów do przyjęcia, iż za datę wymagalności roszczenia uznać należy dzień wydania orzeczenia w przedmiocie procentowego uszczerbku na zdrowiu. W wyniku decyzji lekarza ZUS w istocie dochodzi do oceny szkody na potrzeby wypłaty świadczenia
z zabezpieczenia społecznego. Nie jest to zatem dzień powstania szkody, gdyż ta ujawniła się już w dacie wypadku. To, że poszkodowany podlega określonym procedurom administracyjnym, czy leczniczym, nie ma wpływu na datę, od której liczony jest bieg terminu przedawnienia. Rzeczą poszkodowanego jest zbadać rozmiary szkody i podjąć stosowne leczenie, ale takie okoliczności na bieg przedawnienia nie mogą mieć żadnego wpływu. Dodatkowo podnieść trzeba, biorąc pod uwagę, iż oceny stopnia uszczerbku na zdrowiu oraz jego związku z wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową dokonuje się po zakończeniu leczenia i rehabilitacji, a termin złożenia w tym zakresie wniosku nie jest ściśle określony (art. 11 ust. 4 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym
z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych - Dz.U. Nr 199, poz.1673), iż
uzyskanie takiego orzeczenia może nastąpić w bardzo odległym od daty powstania szkody terminie. Przyjęcie zatem zapatrywania strony powodowej, prowadziłoby w konsekwencji do dowolnego przesuwania i opóźniania - według uznania poszkodowanego - początku biegu terminu przedawnienia. Powyższe, w ocenie Sądu, pozostawałoby w sprzeczności z zasadą pewności porządku prawnego i godziło także w interes podmiotu odpowiedzialnego
za szkodę.

Inaczej ocenić należałoby sytuację, często występującą w sprawach związanych
z następstwami choroby zawodowej. Niejednokrotnie bowiem zdarza się, iż pracownik
o powstaniu choroby zawodowej dowiaduje się po wielu latach od zakończenia zatrudnienia, gdyż wówczas dopiero występują określone objawy i diagnoza wiążąca jednostkę chorobową z warunkami pracy. Z taką sytuacją nie mamy jednak do czynienia w sprawie zainicjowanej przez R. W..

Reasumując, w razie wystąpienia określonego urazu w ramach wypadku przy pracy, dla ustalenia daty początkowej biegu terminu przedawnienia, wystarczy powzięcie przez poszkodowanego wiadomości o samym zaistnieniu szkody, a nie o jej rozmiarach i trwałości następstw (uchwała Sądu Najwyższego z 11.2.1963 r., III PO 6/62, OSNCP 1964, Nr 5, poz. 87; wyrok Sądu Najwyższego z 24.11.1971 r., I CR 491/71, OSNCP 1972, Nr 5, poz. 95,
z 27.2.2008 r., III CSK 261/0). Skoro powód doznał urazu w dniu 7 stycznia 2015 roku, termin przedawnienia zgłoszonego przez niego roszczenia upłynął w dniu 8 stycznia
2018 roku. Ustalenia poczynione w sprawie nie wskazują na to, by doszło do skutecznego przerwania biegu przedawnienia (art. 123 k.c.). Powód podjął próbę sądowego, polubownego rozwiązania sporu, jednakże uczynił to 17 sierpnia 2018 roku, tj. po upływie terminu,
o którym mowa w art. 442 ¹ § 3 k.c.

Z omówionych wyżej względów Sąd, nie przechodząc do merytorycznej oceny żądania, powództwo oddalił.

Rozstrzygnięcie o kosztach wydano na podstawie art. 98 k.p.c.

Wysokość wynagrodzenia pełnomocnika pozwanego ustalono na podstawie § 9 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 roku w sprawie opłat
za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 roku, poz. 1804).