Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 listopada 2020 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 18 listopada 2020 roku w Człuchowie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W.

przeciwko J. C.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego J. C. na rzecz powoda (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. kwotę 1.059,81zł (tysiąc pięćdziesiąt dziewięć złotych osiemdziesiąt jeden groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 16 października 2019 roku do dnia zapłaty,

2.  w pozostałym zakresie powództwo oddala,

3.  zasądza od pozwanego J. C. na rzecz powoda (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. kwotę 502,65zł (pięćset dwa złote sześćdziesiąt pięć groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu,

4.  wyrokowi nadaje rygor natychmiastowej wykonalności.

Pobrano opłatę kancelaryjną

w kwocie zł – w znakach

opłaty sądowej naklejonych

na wniosku.

Sygn. akt I C 1126/19

UZASADNIENIE

Powód – (...) sp. z o.o. z siedzibą w W., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, wniósł do elektronicznego postępowania upominawczego przeciwko J. C. pozew o zapłatę kwoty 2.349,99 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu.

W uzasadnieniu wskazał, że w dniu 6 czerwca 2016 roku pozwany J. C. zawarł z (...) sp. z o.o. umowę nr (...)., a pozwem dochodzi wierzytelności przysługującej mu z powyższego tytułu. Podkreślono, ze (...) sp. z o.o. wykonał zobowiązanie wynikające z ww. umowy, a pozwany nie wywiązał się z obowiązku spłaty zobowiązania. W dniu 12 czerwca 2019 roku umową cesji wierzytelność przysługująca (...) sp. z o.o. względem pozwanego przeniesiona została na powoda, który nabył prawo do przedmiotowej wierzytelności, co uprawnia go do dochodzenia spełnienia świadczenia pieniężnego żądanego w treści pozwu.

Zadłużenie pozwanego na dzień wniesienia pozwu wynosiło zdaniem powoda 2349,99 złotych, która obejmuje kwoty wynikające z faktur oraz odsetki ustawowe od tych kwot.

Powód podkreślił że pozwany został prawidłowo powiadomiony o przelewie wierzytelności i jednocześnie wezwany do dowolnej spłaty pismem z dnia 11 lipca 2019 roku. Nie spłacił on jednak zadłużenia, nie kwestionował również wysokości zadłużenia wskazanego w wezwaniu do zapłaty.

Postanowieniem z dnia 26 listopada 2019 roku, wydanym w sprawie VI Nc-e 1982476/19, Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym i przekazał sprawę do tutejszego Sądu.

Pozwany J. C. nie stawił się na termin rozprawy, nie zajął stanowiska w sprawie i nie wniósł o przeprowadzenie rozprawy pod jego nieobecność.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwany – J. C. w dniu 3 czerwca 2016 roku zawarł z (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych, na czas oznaczony tj na 24 miesiące, która po upływie ww. okresu ulegała przedłużeniu na czas nieoznaczony o ile abonent nie złożył oświadczenia na piśmie, nie później niż 30 dni przed upływem czasu oznaczonego umowy.

Na podstawie tych umów pozwany nabył towar w postaci Lenowo B50-80 15.6 Black ABC oraz HUAWEI E5573 LTE

bezsporne ponadto dowód: umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych k.

104-105, 107- faktura VAT k. 106, regulamin 45-46.

Pozwany zaprzestał płacenia opłat. W wyniku niewywiązywania się z przedmiotowej umowy powstały zaległości z tytułu opłaty abonamentowej.

Polkomtel spółką z.o.o. w stosunku do pozwanego J. C. (nr klienta (...)) wystawił faktury:

- fakturę z 12 czerwca 2017 roku nr (...), za okres od 9 maja 2017 roku do 8 czerwca 2017 roku z tytułu usługi telekomunikacyjnej PKWiU 61.20, z terminem płatności na dzień 26 czerwca 2017 r.

dowód: kopia faktury i rozliczenia k 22

- fakturę z 10 lipca 2017 roku nr (...), za okres od 9 czerwca 2017 roku do 8 lipca 2017 roku z tytułu usługi telekomunikacyjnej PKWiU 61.20, z terminem płatności na dzień 24 lipca 2017 r.

dowód: kopia faktury i rozliczenia k 23v, 24

- fakturę z 11 września 2017 roku nr (...), za okres od 9 sierpnia 2017 roku do 8 września 2017 roku z tytułu usługi telekomunikacyjnej PKWiU 61.20, z terminem płatności na dzień 25 września 2017 r.

dowód: kopia faktury i rozliczenia k 25

Z uwagi na fakt, ze pozwany J. C. korzystał z przedmiotowej umowy, jednakże nie regulował opłat abonamentowych w wysokościach wynikających z faktur wystawianych przez pierwotnego wierzyciela (...) sp. z o.o. w W., obciążył on pozwanego karami za niedotrzymanie warunków promocji i na tę okoliczność wystawił notę obciążeniową w wysokości 444 zł..

bezsporne, ponadto dowód: nota obciążeniowa k. 34

W dniu w dniu 12 czerwca 2019 roku powód zawarł z (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. umowę przelewu wierzytelności, której przedmiotem były istniejące, bezsporne i wymagalne wierzytelności pieniężne przysługujące zbywcy w stosunku od dłużników. Na podstawie tej umowy powód nabył wierzytelność wobec pozwanego.

bezsporne ponadto dowód: umowa przelewu wierzytelności k. 35 – 44,

zawiadomienie o cesji k. 54

Pismem z dnia 11 lipca 2019 roku powód zawiadomił pozwanego o dokonanej cesji wierzytelności. Wezwał również go do zapłaty należności w wysokości 2260,01 złotych

dowód: zawiadomienie wraz z wezwaniem do zapłaty k. 54.

Sąd zważył, co następuje:

Przedmiotowe powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie w całości.

W niniejszej sprawie pozwany J. C. nie stawił się na posiedzeniu wyznaczonym na rozprawę, jak również nie wypowiedział się co do twierdzeń podnoszonych przez powoda w uzasadnieniu pozwu, zaistniały więc przesłanki z art. 339 § 1 k.p.c. do wydania wyroku zaocznego.

Stosownie do przepisu art. 339 § 1 i 2 k.p.c. jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wyda wyrok zaoczny, przyjmując za prawdziwe twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. W judykaturze utrwalony został pogląd, który nie jest kwestionowany również w nauce, iż przyjęcie za prawdziwe twierdzeń powoda dotyczy wyłącznie okoliczności faktycznych i nie zwalnia Sądu orzekającego od obowiązku rozważenia, czy oświadczenia te uzasadniają należycie w całości żądania pozwu i czy uwzględnienie tych żądań nie narusza obowiązujących przepisów. Sąd nie jest zatem zwolniony z obowiązku dokonania prawidłowej oceny materialnoprawnej zasadności żądania pozwu opartego na tych twierdzeniach ( porównaj: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 czerwca 1972r. III CRN 30/72, Legalis nr 16294, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 31 marca 1999r. I CKU 176/97, Prok. I Pr. 1999 nr 9, poz. 30, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 marca 1996r. I CRN 26/96, OSNC 1996 nr 7-8, poz. 108).

Sąd nie może przyjąć za prawdziwe twierdzeń powoda, jeżeli budzą one wątpliwości. W sformułowaniu art. 339 § 2 k.p.c. mowa jest o przyjęciu za prawdziwe twierdzeń powoda, jeżeli „nie budzą one uzasadnionych wątpliwości co do zgodności z prawdziwym stanem rzeczy”. Ocena zgodności z prawdą twierdzeń powoda następuje na podstawie materiału procesowego znajdującego się w aktach sprawy, w szczególności na tle innych twierdzeń powoda.

Podkreślenia w tym miejscu wymaga fakt, iż to strona powodowa powinna udowodnić, że określona wierzytelność jej przysługuje, tym bardziej, że jako wierzyciel dochodzący zaspokojenia wierzytelności, powinien wykazać podstawę (źródło) zobowiązania pozwanego, jak i jego wysokość. Zgodnie bowiem z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi określone dla siebie skutki prawne, tym bardziej, że ciężar dowodu pozostaje w ścisłym związku z problematyką procesową dowodów. Sąd tylko wyjątkowo winien ingerować w przebieg postępowania dowodowego dopuszczając dowody z urzędu, które to uprawnienie wynika z treści przepisu art. 232 k.p.c. Zgodnie bowiem z przyjętą linią orzecznictwa obowiązek wskazania dowodów, potrzebnych dla rozstrzygnięcia sprawy, obciąża przede wszystkim strony (por. wyrok Sądu Najwyższego z 24 października 1996 r., III CKN 6/96, OSNC 1997/3/29).

Okoliczności przytoczone przez powoda w pozwie były zasadniczo bezsporne. Kwestią nie budzącą w niniejszej sprawie wątpliwości był fakt, iż pierwotnego wierzyciela i pozwanego łączyła umowa abonencka. W ocenie Sądu przedmiotowa wierzytelność, została skutecznie zbyta na rzecz powoda, który stał się następcą prawnym cedenta. W związku z powyższym stał się on podmiotem uprawnionym do dochodzenia spełnienia świadczenia pieniężnego na swoją rzecz. W procesie o zapłatę należności, opartym na twierdzeniu o nabyciu wierzytelności wskutek przelewu, badanie sądu obejmuje istnienie i treść stosunku zobowiązaniowego jaki wiązał dotychczasowego wierzyciela z dłużnikiem.

Nie budzi wątpliwości Sądu, ze pozwanego i pierwotnego wierzyciela łączył stosunek zobowiązaniowy, umowa abonencka. Przedmiotowa umowa stanowiła umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych w rozumieniu art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. – Prawo telekomunikacyjne (t.j. Dz. U. z 2016 roku, poz. 1489 ze zm.). Biorąc pod uwagę, ze pozwany nie kwestionował obowiązku zapłaty należności z tytułu zaległego abonamentu i rat dotyczących faktury Nr (...) (k. 106), Sąd mając na uwadze zgromadzony materiał dowodowy, uznał roszczenie powoda w tym zakresie za zasadne i zasądził kwotę z tego tytułu, przyjmując, że J. C. miał obowiązek ponoszenia opłat abonenckich za usługi dostarczane przez pierwotnego wierzyciela.

Wskazać należy, ze powód domagał się od pozwanego kwoty 2.349,99 zł. na która to kwotę składają się należności wynikające z faktur wskazując, ze

- kwota 1169,11 zł. wynika z faktury z dnia 8 kwietnia 201 r., z terminem płatności 24 kwietnia 2018 r. oraz kwota odsetek ustawowych 121,07 zł. wynikająca z danej faktury

- kwota 45 zł., wynikająca z faktury 8 marca 2018 r. z terminem płatności 26 marca 2018 r. oraz kwota odsetek ustawowych 4,91 zł. wynikająca z ww. faktury

- kwota 45 zł. wynika z faktury z dnia 8 lutego 2018 r., z terminem płatności 26 lutego 2018 r. oraz kwota odsetek ustawowych 5,15 zł. wynikająca z danej faktury

- kwota 45 zł. wynika z faktury z dnia 8 stycznia 2018 r., z terminem płatności 24 stycznia 2018 r. oraz kwota odsetek ustawowych 5,44 zł. wynikająca z danej faktury

- kwota 45 zł. wynika z faktury z dnia 8 grudnia 2017 r., z terminem płatności 27 grudnia 2017 r. oraz kwota odsetek ustawowych 5,68 zł. wynikająca z danej faktury

- kwota 45 zł. wynika z faktury z dnia 8 listopada 2017 r., z terminem płatności 24 listopada 2017 r. oraz kwota odsetek ustawowych 5,96 zł. wynikająca z danej faktury

- kwota 45 zł. wynika z faktury z dnia 8 października 2017 r., z terminem płatności 24 października 2017 r. oraz kwota odsetek ustawowych 6,23 zł. wynikająca z danej faktury

- kwota 45 zł. wynika z faktury z dnia 8 września 2017 r., z terminem płatności 25 września 2017 r. oraz kwota odsetek ustawowych 6,48 zł. wynikająca z danej faktury

- kwota 444 zł. wynika z noty obciążeniowej z dnia 8 września 2017 r., z terminem płatności 25 września 2017 r. oraz kwota odsetek ustawowych 63,95 zł. wynikająca z danej noty obciążeniowej

- kwota 45 zł. wynika z faktury z dnia 8 sierpnia 2017 r., z terminem płatności 24 sierpnia 2017 r. oraz kwota odsetek ustawowych 6,76 zł. wynikająca z danej faktury

- kwota 9,03 zł. wynika z faktury z dnia 8 lipca 2017 r., z terminem płatności 24 lipca 2017 r. oraz kwota odsetek ustawowych 1,41 zł. wynikająca z danej faktury

- kwota 45 zł. wynika z faktury z dnia 8 lipca 2017 r., z terminem płatności 24 lipca 2017 r. oraz kwota odsetek ustawowych 7,02 zł. wynikająca z danej faktury

- kwota 29,99 zł. wynika z faktury z dnia 8 czerwca 2017 r., z terminem płatności 26 czerwca 2017 r. oraz kwota odsetek ustawowych 4,84 zł. wynikająca z danej faktury

- kwota 41,29 zł. wynika z faktury z dnia 8 czerwca 2017 r., z terminem płatności 26 czerwca 2017 r. oraz kwota odsetek ustawowych 6,67 zł. wynikająca z danej faktury

Z powyższego wynika, ze powód domagał się od pozwanego należności z tytułu miesięcznego abonamentu i rat dotyczących faktury Nr (...) wraz z odsetkami tytułu opóźnienia oraz kwot: 1169,11 zł. wynikającej z faktury z dnia 8 kwietnia 2018 r., z terminem płatności 24 kwietnia 2018 r. oraz kwota odsetek ustawowych 121,07 zł. wynikająca z danej faktury oraz kwoty 444 zł. wynikającej z noty obciążeniowej z dnia 8 września 2017 r., z terminem płatności 25 września 2017 r. oraz kwota odsetek ustawowych 63,95 zł. wynikająca z danej noty obciążeniowej nr (...) z której wynika, ze pozwanego obciążano karą za niedotrzymanie warunków promocji w wysokości 444 zł. Brak jest jakichkolwiek informacji czego dotyczy kwota 1169,11 zł. wynikająca z faktury z dnia 8 kwietnia 2018, albowiem nie wynika to z pozwu a także nie przedłożono, pomimo wezwania Sądu, faktury (por. wezwanie Sądu z dnia 9 października 2020 r. k. 114) .

Wskazać należy, że powód w pozwie nie sprecyzował czego dotyczą poszczególne kwoty, powołując się jedynie na dokumenty z których należności wynikają. W związku z powyższym należało ocenić każdy ww. dokument, pod względem zasadności roszczenia. Zaznaczyć należy, ze powód powołał się na dowody wymieniając poszczególne faktury, jednakże nie przedłożył, wszystkich ww. dokumentów. W związku z powyższymi Sąd wezwał pełnomocnika powoda do przedłożenia dowodów wymienionych w pozwie, w tym faktu, na które się powołano w pozwie w terminie 10 dnia pod rygorem skutków prawnych z art. 233 § 2 k.p.c. W wyznaczonym przez Sąd terminie strona powodowa przedłożyła jedynie dokumenty, który były załączone do pozwu, a nie przedłożono wszystkich faktur, na które powołano się w pozwie. Nie przedłożono żadnego dokumentu z którego wynikałaby zasadność żądania kwoty 1169,11 zł. i wynikającej z tego tytułu roszczenia w zakresie odsetek tj kwoty 121,07 zł. W związku z powyższym Sąd nie mógł ocenić, czy roszczenie w tym zakresie jest zasadne.

Biorąc pod uwagę, ze pozwany nie zakwestionował faktu ze zalegał z płatnościami abonamentu i rat dotyczących faktury Nr (...) (k. 106), w związku z czym w tym zakresie Sąd uznał roszczenie za zasadne. W związku z powyższym Sąd uznał również zasadne roszczenie w zakresie obciążenia pozwanego karą umowną za niedotrzymanie warunków promocji (§ 15 ust 1 regulaminu świadczenia usług telekomunikacyjnych k. 45-46).

Mając na uwadze powyższe rozważania, w ocenie Sądu zasadnym było uznać żądanie w zakresie kwoty 1.059,81 zł tytułem nieuiszczonych opłat i rat wraz z odsetkami oraz z tytułu obciążenia kara umowną. O odsetkach Sąd orzekł zgodnie z art. 481 § 1 i 2 k.c. uwzględniając w tym zakresie żądanie pozwu.

W pozostałym zakresie (tj co do kwoty 1169,11 zł. oraz 121,07 zł.) powództwo podlegało oddaleniu jako bezpodstawne.

O kosztach procesu orzeczono na mocy art. 100 k.p.c., zgodnie z którym w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone.

W przedmiotowej sprawie niewątpliwym jest, że powód żądał zasądzenia na swoją rzecz kwoty 2.349,99 zł, jak również, że roszczenie powoda zostało uwzględnione w zakresie kwoty 1.059,81 zł tj. w 45 %.

Do niezbędnych kosztów po stronie powoda zaliczono uiszczoną opłatę sądową od pozwu w kwocie 200,00 zł, koszty zastępstwa procesowego w kwocie 900,00 zł, opłatę skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł, co łącznie dało kwotę 1117,00 zł. Przyjmując, iż powód wygrał w 45 %, zasądzono od pozwanego na rzecz powoda kwotę 502,65 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

W myśl art. 333 § 1 pkt 3 k.p.c. Sąd z urzędu nadaje wyrokowi zaocznemu uwzględniającemu powództwo rygor natychmiastowej wykonalności.

Mając powyższe okoliczności na uwadze, Sąd nadał wydanemu wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności.