Sygnatura akt IV U 278/19
Dnia 4 września 2020 r.
Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
w składzie następującym:
Przewodniczący: SSR Marta Ładzińska
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 4 września 2020 r. w J.
sprawy z odwołania T. S.
od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W.
z dnia 22 października 2019 r., znak: (...)
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W.
o zasiłek chorobowy
I. zmienia decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W. z dnia 22 października 2019 r., znak: (...) w ten sposób, że przyznaje wnioskodawcy T. S. (S.) prawo do zasiłku chorobowego za okres od dnia 1 października 2019 r. do dnia 3 października 2019 r.;
II. kosztami sądowymi obciąża Skarb Państwa.
Sygn. akt IV U 278/19
Wnioskodawca T. S. złożył odwołanie od decyzji z dnia 22.10.2019 r. znak (...) wydanej przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W., odmawiającej mu prawa do zasiłku chorobowego za okres od dnia 1.10.2019 r. do dnia 3.10.2019 r., zarzucając, że organ rentowy błędnie przyjął, że wnioskodawca odzyskał zdolność do pracy.
W uzasadnieniu żądania wnioskodawca wskazał, że konieczne jest dalsze leczenie głębokiej niewydolności krążeniowej lewej nogi. Kontynuacja leczenia jest potrzebna, a wnioskodawca zamierza złożyć wniosek o rentę.
Strona pozwana - (...) Oddział w W., działający przez zawodowego pełnomocnika, wniosła o oddalenie odwołania i o zasądzenie od wnioskodawcy na rzecz organu rentowego kosztów zastępstwa procesowego.
Organ rentowy powołał się na art. 59 i 59a ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dziennik Ustaw rok 2005 nr 31 poz. 267) i podniósł, iż podlegające kontroli zwolnienie lekarskie za okres dnia 1.10.2019 r. do dnia 3.10.2019 r. zostało uznane za niezasadne, a lekarz orzecznik ZUS uznał, że niezdolność do pracy ustała w dniu 30.09.2019 r.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
Wnioskodawca podlegał ubezpieczeniom społecznym, w tym chorobowemu w dniach 1-3.10.2019 r.
W okresie od 5.09.2019 r. do 3.10.2019 r. stwierdzono u wnioskodawcy niezdolność do pracy i wystawiono zwolnienia lekarskie.
(dowód: bezsporne)
W dniu 30.09.2019 r. wnioskodawca został wezwany na badanie ZUS. Lekarz orzecznik ZUS stwierdził, iż niezdolność wnioskodawcy do pracy ustała z dniem 30.09.2019 r. i uznał za niezasadne zwolnienie lekarskie o numerze (...) za okres 1.10.2019 r. do 3.10.2019 r.
( dowód : bezsporne)
Wnioskodawca cierpi na zespół pozakrzepowy po przebytej przed laty rozległej zakrzepicy żył głębokich kończyny lewej dolnej. Zmiany chorobowe doprowadziły do uszkodzenia zastawek żylnych, powodując obecność refluksu w układzie żył głębokich oraz utrzymywanie się struktur pasmowych w świetle naczyń, będących pozostałością zakrzepu. T. S. pozostaje pod stałą opieką angiologiczną.
W okresie od 1.10.2019 r. do 3.10.2019 r. wnioskodawca nie odzyskał zdolności do pracy.
( dowód : opinia biegłej z zakresu angiologii W. G. z dnia 22.06.2020 r., k – 35-36v)
Sąd zważył co następuje:
Odwołanie jest uzasadnione.
Podstawą materialnoprawną decyzji ZUS był przepis art. 6 ust. 1, art. 8, art. 9 oraz art. 59 ust. 6 Ustawy zasiłkowej (Dz. U. z 2019 r. poz. 645).
Zgodnie z art. 8 i 9 ustawy zasiłek chorobowy przysługuje przez okres trwania niezdolności do pracy z powodu choroby lub niemożności wykonywania pracy nie dłużej jednak niż przez 6 miesięcy.
Na mocy przepisu art. 59 ust. 1 prawidłowość orzekania o czasowej niezdolności do pracy z powodu choroby oraz wystawiania zaświadczeń lekarskich podlega kontroli.
Kontrolę tę wykonują lekarze orzecznicy Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Jeżeli po analizie dokumentacji medycznej i po przeprowadzeniu badania ubezpieczonego lekarz orzecznik Zakładu Ubezpieczeń Społecznych określi wcześniejszą datę ustania niezdolności do pracy niż orzeczona w zaświadczeniu lekarskim, za okres od tej daty zaświadczenie lekarskie traci ważność (przepis art. 59 ust. 7 cytowanej Ustawy).
W przedmiotowej sprawie nie było sporne, że wnioskodawca podlegał ubezpieczeniom i że do dnia 29.09.2019 r. był niezdolny do pracy. Spór dotyczył zdolności wnioskodawcy do pracy w dniach od 1.10.2019 r. do 3.10.2019 r. Ustalenie tej okoliczności wymagało wiadomości specjalnych. Z tych względów Sąd zlecił biegłej angiolog sporządzenie opinii na tę okoliczność. Biegła ustaliła, a Sąd oparł się na tych ustaleniach, że wnioskodawca nie odzyskał zdolności do pracy w okresie od 1.10.2019 r. do 3.10.2019 r.
Sąd dał wiarę opinii, albowiem była ona rzetelna, spójna, logiczna oraz sporządzona zgodnie z zasadami wiedzy.
Opinia biegłego podlega - jak inne dowody - ocenie według art. 233 § 1 k.p.c., lecz odróżniają ją szczególne kryteria oceny, to jest zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej wniosków. Nie podlega ona zatem weryfikacji w takich kryteriach, jak dowód na stwierdzenie faktów. Jednocześnie, przy ocenie biegłych lekarzy sąd nie może zająć stanowiska odmiennego, niż wyrażone w tej opinii, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego (tak: wyrok SN z 1987.10.13, II URN 228/87, (...)). Z istoty i celu dowodu z opinii biegłego wynika przy tym, że jeśli rozstrzygnięcie sprawy wymaga wiadomości specjalnych, dowód z opinii biegłych jest konieczny. W takim wypadku Sąd nie może poczynić ustaleń sprzecznych z opinią biegłego, jeżeli jest ona prawidłowa i jeżeli odmienne ustalenia nie mają oparcia w pozostałym materiale dowodowym. W niniejszej sprawie Sąd nie dopatrzył się przesłanek podważających prawidłowość wydanych opinii.
Podkreślić należy, że również organ rentowy nie złożył zastrzeżeń do opinii biegłej angiolog, co pozwana przyjąć, że zgadzał się z wnioskami opinii.
W związku z powyższym Sąd na mocy przepisu art. 477 (14) § 2 k.p.c. zmienił decyzję ZUS, o czym orzeczono w punkcie I sentencji wyroku.
Rozstrzygnięcie o kosztach sądowych zawarte w punkcie II wyroku znajduje oparcie w przepisie art. 108 k.p.c. oraz art. 113 w zw. z art. 96 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 98 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2010 r., Nr 90, poz. 594). W toku postępowania wnioskodawca był zwolniony od obowiązku uiszczenia kosztów sądowych, a wydatki w toku postępowania ponosił Skarb Państwa. Z dyspozycji art. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych wynika, iż nie istnieją podstawy do obciążenia kosztami strony, zwolnionej od kosztów postępowania, która proces przegrała.
W związku z powyższym orzeczono jak w sentencji.