Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 grudnia 2019 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu V Wydział Gospodarczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 4 grudnia 2019 r. w Toruniu

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

I zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 13.508,96 zł (trzynaście tysięcy pięćset osiem złotych dziewięćdziesiąt sześć groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 12.908,96 zł (dwanaście tysięcy dziewięćset osiem złotych dziewięćdziesiąt sześć groszy) od dnia 16 maja 2018r. do dnia zapłaty;

II oddala powództwo w pozostałej części;

III zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 5.428,85 zł (pięć tysięcy czterysta dwadzieścia osiem złotych osiemdziesiąt pięć groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt VGC 417/19

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 9 lipca 2018r. powód (...) spółka z o.o. w W. żądał zasądzenia od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. kwoty 14.232,99zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie i kosztami procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód twierdził m. in., że doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzony został pojazd marki B., a który należał do poszkodowanego zdarzeniem D. E.. Sprawca kolizji ubezpieczony był w zakresie OC w pozwanym Zakładzie. Powód twierdził także, że poszkodowany w dniu 14.05.2018r. zbył na rzecz powoda wierzytelność przysługującą mu względem pozwanego Zakładu jako ubezpieczyciela sprawcy szkody. Powód twierdził tez, że pozwany wypłacił tytułem odszkodowania kwotę 10.255,68zł. W ocenie powoda wypłacona kwota była zaniżona, bowiem działający na zlecenie powoda rzeczoznawca oszacował jej wartość na 23.888,67zł. Koszt prywatnej opinii zamknął się kwotą 600zł.

W dalszej części uzasadnienia pozwu powód powołał szereg orzeczeń Sądu Najwyższego, które jego zdaniem, miały jedynie dodatkowo potwierdzać zasadność twierdzeń zawartych w pozwie.

W dniu 3 grudnia 2018r. Referendarz Sądowy przy Sąd Rejonowy w Toruniu wydał w niniejszej sprawie nakaz zapłaty, którym uwzględnił żądanie pozwu w całości.

W przepisanym prawem terminie pozwany wniósł sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty i zaskarżając go w całości żądał oddalenia powództwa i zasadzenia na jego rzecz od powoda kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany twierdził m.in., że nie zgadza się z umową cesji, gdyż cel tej umowy sprzeciwiał się właściwości stosunku jaki powstał w wyniku wyrządzenia szkody pomiędzy poszkodowanym, sprawcą, a pozwanym. Zdaniem pozwanego, umowa cesji była sprzeczna z zasadami współżycia społecznego, bo miała na celu zapewnienie zysku innemu pomiotowi, a nie osobie poszkodowanej. Pozwany twierdził również, że wypłacone odszkodowanie pozwoliło na skuteczną naprawę uszkodzonego pojazdu. Pozwany twierdził także, że kwota wypłaconego odszkodowania nie była kwestionowana przez poszkodowanego, a poszkodowany został poinformowany o obowiązku minimalizacji szkody, w tym o obowiązku naprawy samochodu w sieci warsztatów naprawczych należących do (...). W dalszym ciągu uzasadnienia sprzeciwu pozwany powołał się na szereg orzeczeń Sądu Najwyższego i sądów powszechnych, a także poglądy doktryny prawa dotyczących spraw odszkodowawczych.

Sąd ustalił i zważył co następuje.

W dniu 12 kwietnia 2018r. doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzony został samochód marki B. o numerze rejestracyjnym (...) należący do D. E.. Sprawca zdarzenia ubezpieczony był w zakresie OC w pozwanym Zakładzie, do którego zgłoszono szkodę, i który przyjmując na siebie odpowiedzialność za sprawcę wypłacił odszkodowanie w kwocie 10.255,68zł brutto ( dowód : okoliczności bezsporne, ustalenie wysokości szkody k. 12-20 akt).

W dniu 14 maja 2018r. poszkodowany D. E. zawarł z powodem umowę cesji praw jakie przysługiwały mu względem ubezpieczyciela sprawcy szkody, a pochodzące ze zdarzenia drogowego z dnia 12 kwietnia 2018r. W dniu 23 kwietnia 2018r. działający na zlecenie powoda rzeczoznawca, dokonał kalkulacji naprawy powyższego samochodu w wyniku czego ustalił, że koszt naprawy tego pojazdu powinien zamknąć się kwotą 23.888,67zł. Za wykonanie kalkulacji wystawiona została faktura VAT NR (...) z dnia 15 czerwca 2018r. na kwotę 600zł brutto (dowód: kalkulacja naprawy wykonana na zlecenie powoda k.21-28akt faktura VAT k.29 akt, wezwanie do zapłaty k.30-31 akt).

Wysokość szkody określona przy wykorzystaniu systemu komputerowego A., przy uwzględnieniu wersji i wyposażenia pojazdu w oparciu o system AudaVin oraz przy przeprowadzeniu kalkulacji naprawy w oparciu o stawki warsztatów nieautoryzowanych- 100zł(netto) za prace blacharskie i lakiernicze, a także przy zastosowaniu cen nowych oryginalnych części zamiennych pochodzących z dystrybucji producenta pojazdu (I kategoria dyrektywy (...)), pozwala określić, że koszt naprawy uszkodzonego samochodu wynosił 23.164,64zł ( dowód: opinia biegłego Sądowego mgr inż. S. D. wraz z kosztorysem k. 88- 96 akt). P

Przedstawiony wyżej stan faktyczny ustalony został na podstawie dowodów z dokumentów i opinii biegłego sądowego mgr inż. S. D. (2).

Sad dał wiarę dowodom z dokumentów w całości, gdyż nie budziły one wątpliwości co do swojej prawdziwości, a żadna ze stron nie zdołała podważyć skutecznie wiarygodności tych dokumentów. Podkreślenia wymaga przy tym to, że czym innym jest przyznanie dowodom z dokumentów waloru prawdziwości to jest uznanie, że nie zostały one podrobione lub przerobione, a czym innym jest proces wnioskowania z dokumentów, które częstokroć stanowią podstawę ustaleń faktycznych dokonywanych przez Sąd.

Sąd dał również w całości wiarę dowodowi z opinii biegłego sądowego mgr inż. S. D.. Należy przy tym mieć na względzie, że mgr inż. S. D. (2) jest długoletnim biegłym sądowym, który sporządził na potrzeby tutejszego Wydziału bardzo wiele opinii, a wszystkie opinie tego biegłego charakteryzują się fachowością, rzetelnością, jednoznacznością, a przede wszystkim bezstronnością. Taką była także opinia wydana przez biegłego w przedmiotowej sprawie. Dodatkowego waloru nabiera wskazana wyżej opinia w szczególności w kontekście tego, że żadna ze stron nie zdołała wzruszyć jej skutecznie choćby w najmniejszym stopniu.

Jedynie na marginesie należy zauważyć, że pomimo wezwania zarządzeniem z dnia 22.10.2019r.do ustosunkowania się przez pełnomocników stron do doręczonej im opinii, pod rygorem przyjęcia, że nie zgłaszają żadnych uwag do opinii biegłego, jedynie powód w piśmie z dnia 31 .10.2019r. oświadczył, że nie kwestionuje opinii biegłego. Pozwany nie podjął choćby próby polemiki z opinią biegłego. Należało zatem przyjąć, że także i on nie kwestionował opinii. ( vide: k.99 i 103 akt).

Strona pozwana wniosła w sprzeciwie od nakazu zapłaty o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka D. E.. I choć pozwany wyłożył stosowną zaliczkę na koszty tego świadka, to jednak doręczenie wezwania na rozprawę temu świadkowi okazało się niemożliwe. Koleją próbę doręczenia wezwania Sąd podjął przez Komisariat Policji w C. (k.82). Jak wynika z pisma KP w C. z dnia 24 lipca 2019r. adres świadka nie mógł zostać dokładnie ustalony, a to z uwagi na fakt, że świadek podjął pracę za granicą. W związku z powyższymi ustaleniami, zarządzeniem z dnia 4 września 2019r., wezwano pełnomocnika pozwanego do podania aktualnego adresu zamieszkania świadka w terminie 14 dni pod rygorem oddalenia wniosku o przesłuchanie tego świadka. Pomimo upływu zakreślonego terminu strona powodowa nie podała adresu świadka, co skutkowało oddaleniem tego wniosku postanowieniem z dnia 4 grudnia 2019r (k.105 akt), na podstawie art.242 ¹k.p.c. i art.235 ¹ k.p.c.

Odnosząc się zaś do zarzutów pozwanego zawartych w sprzeciwie od nakazu zapłaty, to należało uznać za nietrafiony zarówno zarzut podważający umowę cesji wierzytelności, jak i zarzut prawidłowego wyliczenia wysokości odszkodowania.

Co się tyczy pierwszego zarzutu, to zdaniem Sądu, powód wykazał , że doszło do skutecznego zawarcia umowy cesji, i że na skutek dokonanego przelewu nabywca wszedł w miejsce zbywcy i mógł skutecznie dochodzić należności będącej przedmiotem cesji- art.509 k.c. W ocenie Sądu za nietrafiony należy uznać zarzut pozwanego, co do intencji powoda przy zawieraniu umowy cesji, te nie mają dla skutecznego przejścia uprawnień większego znaczenia, o ile rzecz jasna nie są sprzeczne z właściwością stosunku prawnego, ustawą, bądź zasadami współżycia społecznego czy zastrzeżeniem umownym -art. 353 ¹k.c. i art.509§1 k.c. W sprawie tak sformułowanych zarzutów wypowiadał się już niejednokrotnie Sąd Okręgowy w Toruniu, przyjmują zarzuty takie za niezasadne.

Jeżeli chodzi o zarzut naruszenia zasad współżycia społecznego, to strona pozwana nie powołała żadnej konkretnej zasady współżycia społecznego, którą przy zawieraniu umowy cesji powód miałby naruszyć. Jedynie marginalnie należy zwrócić uwagę, że pozwany jest jednym z najpoważniejszych graczy na rynku ubezpieczeniowym w Polsce, i że nie wypłacając w całości odszkodowania sam może być uznany za podmiot naruszający takie zasady. W tej kwestii jednoznacznie wypowiadał się już Sąd Najwyższy co znalazło wyraz m.in. w wyroku tego Sądu z 4 stycznia 1979r. - (...) 273/78 L., czy w wyroku z 9 marca 1972r.- III CRN 566/71 L.. Postępowanie należy uznać za sprzeczne z zasadami współżycia społecznego, o ile jest ono nieetyczne, bądź nieuczciwe. W przypadku stwierdzenia, że doszło do naruszenia zasad współżycia społecznego, na Sądzie orzekającym ciąży obowiązek wskazania jaka zasada została naruszona (vide: wyrok SN z 7 maja 2002r.-IV CKN 120/01- L. z 7.06.2002r., (...)- L. z 14.10. 1998r., II CKN 928, OSN 1999r. Nr 4 poz.75.). W ocenie Sądu, w świetle twierdzeń powoda brak było możliwości, aby Sąd ustalił jakie zasady czy też jaka zasada została rzekomo przez powoda złamane. Wobec powyższego Sąd nie był w stanie stwierdzić czy w ogóle doszło do naruszenia przez powoda jakichkolwiek zasad współżycia, a co za tym idzie Sąd nie mógł stwierdzić jaka zasada została naruszona.

Co się tyczyło zarzutu pozwanego, że wyliczył on prawidłowo odszkodowanie, to zarzut ten nie mógł się ostać w szczególności w świetle opinii biegłego sądowego mgr inż. S. D., który w opinii z dnia 24.09.2019r. wyliczył, że koszt naprawy uszkodzonego pojazdu wyniósł 23.164,64zł. Kwota powyższa zbliżona była do tej jaką wyliczył rzeczoznawca działający na zlecenie powoda (23.888,667zł k. 26 akt). Skoro pozwany twierdził, że kwota wypłacona przez niego w ramach likwidacji szkody była kwotą wystarczająca na naprawę samochodu, to na nim spoczywał obowiązek wykazania tej okoliczności – art.6 k.c. W ocenie Sądu pozwany nie sprostał temu obowiązkowi i choć wykazał się inicjatywą dowodową w kierunku ewentualnego wykazania swoich twierdzeń, to ostatecznie przeprowadzenie dowodu w tym zakresie okazało się niemożliwe, gdyż jak była o tym wyżej mowa, pozwany nie wskazał aktualnego adresu zamieszkania świadka D. E.- poszkodowanego przedmiotowym zdarzeniem.

Reasumując zatem Sąd przyjął, że powód wykazał dochodzone pozwem roszczenie co do zasady, a co do wysokości, to jedynie do kwoty 13.508,96zł i tę kwotę Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda, na podstawie art.822 k.c. w zw. z art.481 k.c. Na zasądzoną kwotę składały się: kwota 12.908,96zł jako różnica pomiędzy kwotą wypłaconą przez powoda, a wyliczoną przez biegłego sądowego mgr inż. S ,D. ( 23.164,64zł- 10.255,68zł= 12.908,96zł ). Do tak wyliczonej kwoty należało dodać ponadto kwotę 600zł tytułem poniesionych przez powoda kosztów opinii rzeczoznawcy działającego na zlecenie powoda. Łącznie zatem zasądzono na rzecz powoda od pozwanego kwotę 13.508,96zł, o czym orzeczono jak w punkcie pierwszym wyroku. W pozostałym zakresie powództwo jako pozbawione uzasadnionych podstaw podlegało oddaleniu, na podstawie powołanych wyżej przepisów prawa.

O kosztach orzeczono, na podstawie art.98 k.p.c. w myśl zasady odpowiedzialności za wynik procesu obciążając tymi kosztami pozwanego jako przegrywającego spór. Na koszty procesu składały się: kwota 712zł tytułem wpisu od pozwu, 17zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa, kwota 3.600zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika powoda i kwota 1.096,85zł tytułem wynagrodzenia biegłego, z zaliczki wyłożonej przez powoda. Sąd nie znalazł podstaw do zastosowania zasady stosunkowego rozdzielenia kosztów, a to z uwagi na fakt, ze powód uległ pozwanemu jedynie w minimalnym stopniu to jest w około 5 procentach.