Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 grudnia 2020 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXVII Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 17 grudnia 2020r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko (...)Zrt. z siedzibą w B.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie

z dnia 6 lipca 2020 r., sygn. akt I C 426/20

1.  umarza postępowanie apelacyjne co do pkt 1 wyroku;

2.  oddala apelację w pozostałym zakresie;

3.  zasądza od (...) Zrt. z siedzibą w B. na rzecz (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 135 (sto trzydzieści pięć) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego w instancji odwoławczej.

Sygn. akt XXVII Ca 1584/20

UZASADNIENIE

Z uwagi, że niniejsza sprawa podlega rozpoznaniu według przepisów o postępowaniu uproszczonym stosownie do art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. Sąd Okręgowy ograniczył uzasadnienie wyroku do wyjaśnienia jego podstawy prawnej z przytoczeniem przepisów prawa.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Postępowanie apelacyjne w związku z pismem pozwanej z dnia 21 października 2020 r. (data stempla pocztowego) na podstawie art. 391 § 2 k.p.c. podlegało umorzeniu w zakresie punktu 1. wyroku Sądu Rejonowego, o czym orzeczono w punkcie 1.

Apelacja natomiast nie zasługiwała na uwzględnienie w pozostałej części rozpoznawanej merytorycznie tj. w zakresie punktu 2 i 3 zaskarżonego wyroku.

Zarzuty apelującej odnosiły się do dwóch kwestii. Po pierwsze z uwagi na art. 3 ust. 1 w zw. Z art. 5 ust. 2 zd 3. Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) Nr 593/2008 z dnia 17 czerwca 2008 r. w sprawie prawa właściwego dla zobowiązań umownych (R. I) w zw. Z art. 51a ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. Prawo o ustroju powszechnych została zakwestionowana możliwość zastosowania do oceny postanowienia 17 4.9. Ogólnych Warunków Przewozu (...) prawa polskiego. W ocenie apelującej bowiem powinno mieć zastosowanie prawo (...). Po drugie zarzucono, iż Sąd Rejonowy nie dokonał pełnej oceny pod kątem abuzywności na podstawie art. 385 ^{( 1)} § 1 k.c. zakwestionowanego postanowienia umownego (tj. w zakresie naruszenia dobrych obyczajów i jednoczesnego rażącego naruszenia interesów konsumenta), które zostało uznane za klauzulę niedozwoloną.

Odnosząc się do powyższego, Sąd Okręgowy wskazuje, iż podziela stanowisko Sądu Rejonowego, zgodnie z którym postanowienie umowne zawarte we wzorcu stanowiące o zastosowaniu prawa węgierskiego do postanowienia umownego dotyczącego odszkodowania za opóźniony lot jest sprzeczne zarówno z prawem krajowym jak i wspólnotowym. Należy wskazać, że konsumenci mają prawo dochodzić tych roszczeń niezależnie od umów prorogacyjnych. Stanowisko o niedozwolonym charakterze w ten sposób sformułowanych postanowień jest ugruntowane w orzecznictwie, jako niedopuszczalne ograniczenie odpowiedzialności wobec pasażera.. Stosownie zaś do art. 385 ³ k. c. pkt 22 w razie wątpliwości uważa się, że niedozwolonymi postanowieniami umownymi są te, które w szczególności wyłączają jurysdykcję sądów polskich lub poddają sprawę pod rozstrzygnięcie sądu polubownego polskiego lub zagranicznego albo innego organu, a także narzucają rozpoznanie sprawy przez sąd, który wedle ustawy nie jest miejscowo właściwy.

Sąd Okręgowy nie znalazł również podstaw do uwzględnienia zarzutu niewłaściwego zastosowania postanowienia 17.4.9 OWP przy rozpoznaniu żądania, do którego ostatecznie sprowadzała się istota rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego. Sad Okręgowy podziela pogląd Sądu I instancji, iż zastrzeżenie opłaty administracyjnej w kwocie 50 euro jest ograniczeniem możliwości dochodzenia odszkodowania w rozumieniu art. 15 ust. 1 Rozporządzenia 261/2004. Ciężar bowiem poniesienia tej opłaty ponosi solidarnie zbywca i nabywca, więc nie można twierdzić, iż postanowienie to nie wywiera żadnego wpływu na prawa powoda do uzyskania odszkodowania. Zastrzeżenie takiej opłaty nie jest niczym uzasadnione. Jedynym uzasadnieniem jego wprowadzenia jest próba ograniczenia w zbywaniu roszczeń przez pasażerów przez wprowadzenie sankcji pieniężnej. Nabywca wierzytelności nabywa ograniczoną wierzytelność nie przez umowę ze zbywcę, ale przez sankcję ustanowią a przez dłużnika, nie z uwagi na treść zobowiązana, ale z uwagi na podmiot który będzie go realizował. Konstrukcja podmiotowa sanacji w postaci opłaty administracyjnej nie da się inaczej zdefiniować jak sankcja ograniczająca w rozumieniu art.15 ust.1 Rozporządzenia 261/2004. W tej stacji ocena prawna postanowienia umownego dokonana przez Sąd Rejonowy przez zastosowanie kryteriów z art. 385 ¹ k.c. była prawidłowa.

Reasumując – zważywszy na całość przeprowadzonych rozważań - Sąd Okręgowy uznał, że apelacja pozwanego nie zasługuje na uwzględnienie, w związku z czym należało ją oddalić na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach procesu przed Sądem II instancji rozstrzygnięto na mocy art. 98 k.p.c., zgodnie z zasadą ponoszenia odpowiedzialności za wynik procesu oraz § 2 pkt 1 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie.