Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Sprawa była rozpoznawana w postępowaniu „zwykłym”

Powód (...) spółka z ograniczona odpowiedzialnością w T. wniosła przeciwko pozwanej (...) spółce akcyjnej w W. pozew o zapłatę kwoty 6486,10 zł złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 21 stycznia 2019 roku do dnia zapłaty oraz złożył wniosek o zasądzenie kosztów postępowania sądowego, tytułem pełnego odszkodowania za najem pojazdu zastępczego w związku z kolizją drogową.

W sprzeciwie od wydanego nakazu zapłaty pozwana zaskarżyła nakaz zapłaty w całości, wnosząc o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie na rzecz pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 13 października 2018 roku uszkodzeniu uległ pojazd P. (...) nr rej. (...) należący do poszkodowanej H. K.. Sprawca zdarzenia posiadał ważną polisę ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych zawartą z pozwaną (...) spółką akcyjną. Poszkodowana prowadząc działalność gospodarczą miała możliwość odliczania 50% VAT.

Bezsporne.

Zakres uszkodzeń samochodu, a w szczególności nieprawidłowy kąt pochylenia koła prawego, przedniego, wskazujące na skrzywienie kolumny amortyzatora przedniego prawego koła oraz uszkodzenie reflektora, uniemożliwiał jego eksploatację po zdarzeniu.

Dowód:

- opinia biegłego sądowego W. S. k.105-116.

W dniu 15 października 2018 r. w poniedziałek szkoda została zgłoszona pozwanej.

W dniu 18 października 2018 roku pozwana sporządziła pismo, w którym zwróciła się do poszkodowanej o dostarczenie wymienionych dokumentów. Pismo zawierało informacje odnośnie możliwości zorganizowania najmu zastępczego przez pozwaną.

Dowód:

- pismo zgłoszenia szkody k.61-64.

Uszkodzony samochód został przetransportowany do warsztatu (...) w T., a w dniu 19 października 2018 r rzeczoznawca pozwanej przeprowadził oględziny pojazdu i tego samego dnia sporządził kosztorys naprawy. W poniedziałek 22 października 2018r. został on przesłany do poszkodowanej. W tym też dniu warsztat naprawczy sporządził własny kosztorys, przekazując go pozwanej. Działając na zlecenie pozwanej rzeczoznawca dokonał w poniedziałek, 5 listopada 2018 r. weryfikacji wyceny sporządzonej przez warsztat i tego samego dnia zawiadomiono zarówno poszkodowaną jak i warsztat naprawczy.

We wtorek, 6 listopada 2018 r. warsztat zamówił części zamienne potrzebne do naprawy pojazdu, a otrzymać je we wtorek, 13 listopada 2018 r. Uszkodzony reflektor nie był dostępny w Polsce, trzeba było go sprowadzać z magazynu we Francji.

Naprawa uszkodzonego pojazdu zakończyła się w czwartek 22 listopada 2018 r. i w dniu tym poszkodowana zwróciła powodowi wynajęty samochód zastępczy.

Dowód:

- akta szkody na płycie DVD k. 80,

- kosztorys pozwanej, akta szkody płyta DVD, k. 80,

- kosztorys warsztatu naprawczego k.37-40,

- protokół weryfikacji k. 41,

- arkusz naprawy pojazdu najemcy k.11,

- faktura FV (...) k.42,

- dokumentacja zdjęciowa k.43-58,

- potwierdzenie zwrotu pojazdu k.8,

- zeznania świadka H. K. k.97,

- zeznania świadka A. P. k.96,

- opinia biegłego sądowego W. S. k.105-116.

W dniu 13 października 2018 roku poszkodowana zawarła z powódką umowę najmu pojazdu zastępczego marki P. (...) o nr rej. (...). Strony ustaliły dobową stawkę w kwocie 250 zł netto +VAT, a w dniu 19 października 2018 roku zawarły umowę najmu inne pojazdu tej samej marki przy tej samej stawce.

Dowód:

- umowa najmu z dnia 13.10.2018 r.k.5-5 verte,

- umowa najmu z dnia 19.10.2018 r. k.6-6 verte,

- potwierdzenie zwrotu pojazdu z dnia 13.10.2018 k.7,

- zeznania świadka H. K. k.97.

Dnia 23 listopada 2018 r. powódka wystawiła poszkodowanej fakturę VAT nr (...) na kwotę 9455,63 zł brutto, składało się na nią: 1614,38 zł z tytułu wynajmu pojazdu P. (...), nr rej. (...) (7 dób) oraz 7841,25 zł tytułu wynajmu pojazdu P. (...), nr rej. (...) (34 dób) z terminem płatności 27 listopada 2018 roku. Powódka udzieliła poszkodowanej rabatu, w związku z czym została obciążona stawką 187,50 zł netto za dobę najmu.

Dowód:

- faktura VAT nr (...) k.9.

Poszkodowana 28 listopada 2018 r. zawarła z powódką umowę cesji wierzytelności, na podstawie której przelała na jej rzecz wierzytelność przysługującą w stosunku do pozwanej z tytułu zdarzenia z 13 października 2018 r., o numerze (...), w tym w zakresie kosztów najmu pojazdu zastępczego.

Dowód:

- umowa cesji k.10.

Pismem z 17 grudnia 2018 roku pozwana wydała decyzję, w której przyznała powódce kwotę 1070,40 zł wskazując, że z tytułu kosztów najmu samochodu zastępczego przekazuje do wypłaty kwotę 2085,05 zł. Pozwana uznała 17 dni najmu przy stawce 110 zł netto.

Dowód:

- decyzja k.12,

- decyzja k.35-36,

- lista wypłaty odszkodowań k.59.

Pismem z dnia 17 stycznia 2019r. powódka wezwała pozwaną do zapłaty kwoty 7370,58 zł, a decyzją z 21 stycznia 2019r. pozwana potrzymała swoje stanowisko.

Dowód:

- decyzja, k. 14,

- wezwanie przedsądowe, k. 13.

Łączny, urealniony czas właściwych czynności naprawczych wynosił 5 dni roboczych, w tym 3 dni technologicznego czasu naprawy, 1 dzień na utwardzenie powłoki lakierniczej i 1 dzień na czynności administracyjne związane z zakończeniem naprawy. Najem samochodu zastępczego był zasadny od początku tego wynajmu, czyli 13 października 2018 r. do 20 listopada 2018 r., kiedy to naprawa uszkodzonego samochodu powinna się zakończyć, a poszkodowana powinna odebrać naprawiony samochód i zakończyć najem. Łącznie stanowi to 39 dni kalendarzowych uzasadnionego czasu trwania wynajmu.

Stawki za wynajem samochodu marki pojazdu uszkodzonego (segmentu D) bez limitu kilometrów dziennego przebiegu, z pełnym ubezpieczeniem OC/AC/ (...) i z wykupionym udziałem własnym, przy wynajmach na okres ponad 14 dni, w IV kwartale 2018 roku, zawierały się w przedziale od 175 zł do 254 zł netto za dobę, przeciętnie - około 223 zł netto za dobę.

Dowód:

- opinia biegłego sądowego W. S. k.105-116.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w przeważającej części.

Roszczenie przedstawione przez powódkę ma charakter odszkodowawczy, znajduje oparcie w przepisach art. 822 § 1 i 2 k.c., art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych (Dz.U. Nr 124, poz. 1152, ze zm.) oraz art. 436 § 1 k.c. i 415 k.c., art. 361 kc.

W sprawie nie były sporne okoliczności kolizji, odpowiedzialność pozwanej za szkodę, legitymacja czynna powoda i potrzeba najmu pojazdu zastępczego.

Sporna była dobowa stawka najmu pojazdu zastępczego, okres najmu, w tym uchybienie przez poszkodowanego obowiązkowi minimalizacji szkody, a w konsekwencji wysokość szkody.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do zarzutu pozwanej w zakresie uchybienia obowiązkowi minimalizacji szkody, należało wskazać, że istotnie obowiązek taki istnieje po stronie wierzyciela. Wynika to z art. 354 § 2, art. 362 i 826 § 1 k.c. oraz art. 16 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych), co określa się ogólnie obowiązkiem minimalizacji szkody. Zdaniem jednak sądu w sprawie nie można uznać, że został on naruszony przez poszkodowaną. Pozwany wykazał, że 18 października 2018r. sporządził pismo skierowane do poszkodowanej, które m.in. zawierało informację o możliwości najmu pojazdu zastępczego. Nadto pozwany wykazał, że zostało ono nadane listem zwykłym. Okoliczności te nie dowodzą jednak w żadnej mierze, aby informacja taka w rzeczywistości kiedykolwiek dotarła do poszkodowanej. W akta sprawy brak było jakiegokolwiek dowodu na doręczenie, odebranie takiego listu przez poszkodowaną. Tymczasem zgodnie z treścią art. 61 kc oświadczenie woli, które ma być złożone innej osobie, jest złożone z chwilą, gdy doszło do niej w taki sposób, że mogła zapoznać się z jego treścią. Co więcej przesłuchiwana w toku procesu poszkodowana, zeznała, że nie przypominana sobie, aby kiedykolwiek dostała od pozwanej ofertę najmu. Również po okazaniu pisma przedłożonego przez pozwaną, stwierdzała, że nigdy go nie widziała. Tym samym nie sposób było uznać, aby poszkodowana wiedziała o możliwości nieodpłatnego najmu pojazdu za pośrednictwem pozwanej. Z pewnością również nie można uznać, że lakoniczna informacja w dokumencie „podsumowanie zgłoszenia szkody” mogła zostać uznana za złożenie oferty najmu. Po pierwsze nie sposób nawet stwierdzić w jaki sposób powstał taki dokument, czy poszkodowana się z nim zapoznała. Po drugie nie można na jego podstawie uznać również, aby informacje tam wskazane rzeczywiście zostały poszkodowanej przekazane. Po trzecie wreszcie z informacji nie wynika czy poszkodowana byłaby zobowiązana do poniesienia takiego kosztu, czy też najem były nieodpłatny.

W zakresie zarzutu zawyżenia stawki najmu, powołano i przeprowadzono dowód z opinii biegłego sądowego, który w sposób jednoznaczny ustalił, że w przedmiotowym okresie rynkowe stawki najmu pojazdu w klasie uszkodzonego i najętego wynosiły od 175 zł do 254 zł netto. Bez wątpienia więc stawka powoda – 187,50 zł po udzielonym rabacie – była rynkowa i nie mogła być uznana za zawyżoną.

Zdaniem sądu również zarzut w zakresie zbyt późnego zgłoszenia szkody nie był zasadny. Po pierwsze pozwana w żaden sposób nie wyjaśniła dlaczego uznała, że zgłoszenie szkody trzeciego dnia po kolizji (gdzie 13-14 października to sobota i niedziela) było spóźnione. Co więcej w toku postępowania likwidacyjnego pozwana nie wskazywała na takie uchybienie poszkodowanej. Po drugie stanowisko takie nie wynika w żaden sposób z przepisów prawa. Zgodnie z art. 16 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, osoba uczestnicząca w zdarzeniu obowiązana jej m.in. do niezwłocznego powiadomienia o zdarzeniu zakładu ubezpieczeń, udzielając mu niezbędnych wyjaśnień i przekazując posiadane informacje. Jednakże ustawa nie definiuje pojęcie „niezwłocznie”, a z pewnością należy je odróżnić od pojęcia „natychmiast”. Niezwłocznie oznacza więc działanie „bez zbędnej zwłoki”. Tym samym ewentualne uchybienie w tym zakresie musi wynikać z winy poszkodowanego, którą powinien jednak wykazać ubezpieczyciel. Tymczasem pozwana nie uzasadniła dlaczego zgłoszenie 15 października, uznał już za spóźnione. Nadto nie sposób uznać, że takie zgłoszenie powinno wiązać się z ewentualną sankcją dla poszkodowanej, w postaci odmowy wypłaty odszkodowania za ten okres. Szkoda powstaje bowiem w chwili zdarzenia je wywołującego, a zdaniem sądu zgłoszenie szkody 3 dni po zdarzeniu mieści się w wykonaniu ciążącego na poszkodowanym obowiązku.

Również w zakresie zarzutu dotyczącego okresu najmu, przeprowadzono dowód z biegłego. Ustalił on, że technologiczny czas naprawy wynosił 3 dzień, zaś biorąc pod uwagę konieczność dodatkowego dnia na utwardzenie powłoki lakierowanych elementów, jak i jednego dnia na niezbędne czynności administracyjne i porządkowe, łącznie uzasadniony techniczny czas naprawy wynosił 5 dni robocze. Nadto zdaniem sądu czas ten należało liczyć od momentu ustalenia zgodnego zakresu szkody. Zostały on zaś ustalony z chwilą otrzymania przez warsztat informacji o wynikach weryfikacji jego kosztorysu, co nastąpiło w poniedziałek, 5 listopada 2018 r. W następnym dniu roboczym, czyli we wtorek, 6 listopada 2018 r. możliwe było zamówienie przez warsztat części zamiennych, co w rzeczywistości miało miejsce. Zdaniem sądu powódka zdołała również wykazać, że w sprawie oczekiwanie na części przekraczało przeciętny czas 3 dni roboczych, w warunkach dostawy na terenie kraju. Wynikało to z konieczności sprowadzenia reflektora z Francji, na co wskazywał nie tylko arkusz naprawy, lecz również zgodnie zeznawali świadkowie. Tym samym przyjęto, że czas ten wynosił istotnie 7 dni. Zatem mogły zostać zgromadzone do piątku, 13 listopada 2018 r., a właściwa naprawa uszkodzonego samochodu mogła się rozpocząć w poniedziałek, 16 listopada 2018r. W takiej sytuacji winna była zakończyć się po 5 dniach roboczych tj. 20 listopada 2018r.

Tym samym łączny uzasadniony czas najmu wyniósł 39 dni, a koszt najmu był uzasadniony co do kwoty 8153,44 zł (39 x 187,50 zł + 50% VAT). Mając na uwadze, że pozwany uiścił do tej pory 2085,50 zł do zapłaty pozostało 6067,94 zł, o czym orzeczono w pkt I, w pozostałych zakresie powództwo oddalając.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 kc, od daty wskazanej w pozwie, co nie było kwestionowane.

O kosztach procesu orzeczono zgodnie z art. 100 kpc uznając, że powód wygrał sprawę w 93%. Łączne koszty powódki wyniosły 2726 zł, w tym 492 zł wykorzystanej zaliczki na biegłego, do zwrotu pozostała więc kwota 2535,18 zł. Łączne koszty pozwanej wyniosły 2309 zł w tym 492 zł wykorzystanej zaliczki na biegłego, z czego 7% to 161,03 zł. Dokonując wzajemnej kompensaty orzeczono jak w pkt III.

Na podstawie art. 80 ustawy z dnia 28.07.2015r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych zwrócono stronom niewykorzystane części zaliczek.

ZARZĄDZENIE

(...)

2.(...)

(...)