Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 10 czerwca 2015 r. złożonym w elektronicznym postępowaniu upominawczym Gmina M. S. wniosła przeciwko D. R. o zapłatę kwoty 65 861,20 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwot:

- 55 011,63 zł od dnia 22 maja 2015 r. do dnia zapłaty;

- 10 849,57 zł od dnia 10 czerwca 2015 r. do dnia zapłaty

oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

Na dochodzoną pozwem kwotę składają się kwota 55 011,63 zł tytułem kary umownej i opłat związanych z używaniem lokalu za bezumowne korzystanie z lokalu użytkowego, w którym pozwany prowadził działalność gospodarczą za okres od 1 października 2012 roku do 11 września 2014 roku oraz skapitalizowane na dzień 21 maja 2015 roku odsetki ustawowe w kwocie 10 849,57 zł.

Nakazem zapłaty z dnia 25 czerwca 2015 r. Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Lublin-Zachód w Lublinie orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

Pozwany wniósł sprzeciw od ww. nakazu zapłaty, wnosząc co oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

Postanowieniem z dnia 28 lipca 2015 r. przekazano sprawę do rozpoznania tutejszemu Sądowi.

Powód w odpowiedzi na sprzeciw podniósł, że pozwany uznał roszczenie dochodzone pozwem.

Pozwany w piśmie procesowym z dnia 20 listopada 2019 roku zakwestionował roszczenie co do zasady i wysokości. Podniósł, że to powód pozostawał w zwłoce w odbiorze lokalu. Zakwestionował uznanie roszczenia powoda. Podniósł zarzut jego przedawnienia.

W toku procesu strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 16 maja 2007 r. D. R. (najemca) zawarł z Gminą M. S. (wynajmujący) umowę najmu lokalu nr (...), przedmiotem której były pomieszczenia w ukryciu typu II- przystosowane do celów obronnych zlokalizowane w S. przy ul. (...) (obecnie przy ul. (...) II 10/11), o powierzchni 430 m ³. W wynajętym lokalu pozwany miał prowadzić działalność gospodarczą, polegającą na prowadzeniu sklepu z akcesoriami malarskimi.

W umowie najmu strony ustaliły czynsz najmu w wysokości 2,65 zł netto /m ² powierzchni + podatek VAT (22%), tj. 1390,19 zł brutto, płatny z góry (§3 ust. 1 i 2 umowy).

Pozwany jako najemca zobowiązał się również do ponoszenia wszelkich kosztów wynikających z eksploatacji lokalu (energia elektryczna, woda, wywóz śmieci) oraz do ponoszenia nakładów związanych z utrzymaniem przedmiotu umowy w należytym stanie.

Powódce przysługiwało prawo wypowiedzenia najmu bez zachowania terminu wypowiedzenia, jeżeli najemca dopuszczał się opóźnień z zapłatą czynszu lub innych opłat za dwa miesiące (§ 5 ust. 3 lit. e umowy).

W § 6 umowy strony postanowiły, że w przypadku rozwiązania umowy najmu przez wynajmującego, najemca zobowiązany jest zwrócić przedmiot najmu protokołem zdawczo – odbiorczym w terminie określonym przez wynajmującego.

Zgodnie z § 7 ust. 1 umowy najemca po zakończeniu najmu zobowiązany jest wydać wynajmującemu przedmiot najmu w stanie wolnym od osób i rzeczy. W przypadku zwłoki z wydaniem przedmiotu najmu najemca miał zapłacić karę umowną w wysokości dwukrotności czynszu najmu za każdy rozpoczęty miesiąc używania przedmiotu najmu bez tytułu prawnego.

Umowa została zawarta na czas nieokreślony.

Przedmiot najmu został wydany pozwanemu 30 kwietnia 2007 roku.

Dowód:

- umowa najmu z dnia 16 maja 2007 r. k. 39-40;

- protokół przekazania k. 40v.;

- uchwała z dnia 23 lutego 2007 r. w sprawie ustalenia stawki podstawowej k. 87;

- przesłuchanie pozwanego D. R. k. 200-202;

Pozwany począwszy od 2010 roku zalegał z czynszem najmu na rzecz powódki. Pismem z dnia 2 stycznia 2010 r. pozwany zwrócił się do powódki o przesunięcie terminu płatności czynszu z dnia 27 grudnia 2010 r. na koniec marca 2011 r.

Dowód:

- pismo z dnia 2 stycznia 2010 r. k. 41;

Pismem z dnia 10 czerwca 2010 r. pozwany zwrócił się do pozwanej o przesunięcie terminu płatności długu po Panu B. za wynajem lokalu do końca roku 2011.

Dowód:

- pismo z dnia 10 czerwca 2010 r. k. 41v.;

Pismem z dnia 27 grudnia 2010 r. powódka wezwała pozwanego do uregulowania należności z tytułu czynszu i innych opłat za zajmowany schron, które na dzień 15 grudnia 2010 r. wynosiły: 9932,35 zł tytułem zaległości głównej, 372,02 zł tytułem odsetek oraz 5 zł tytułem kosztów wezwania do zapłaty, w terminie 30 dni.

Dowód:

- pismo z dnia 27 grudnia 2010 r. k. 42;

- dowód nadania k. 43;

Pismem z dnia 11 kwietnia 2011 r. powódka wezwała pozwanego do zapłaty należności z tytułu czynszu najmu i innych opłat, które na dzień 29 marca 2011 r, wynosiły: 5756,68 zł tytułem zaległości głównej, 753,06 zł tytułem odsetek oraz 5,01 zł tytułem kosztów wezwania do zapłaty, w terminie 30 dni.

Dowód:

- pismo z dnia 11 kwietnia 2011 r. k. 46;

- dowód nadania k. 47;

Pismem z dnia 31 maja 2011 r. powódka wezwała pozwanego do zapłaty należności z tytułu czynszu najmu i innych opłat, które na dzień 13 maja 2011 r, wynosiły: 5702,90 zł tytułem zaległości głównej, 830 zł tytułem odsetek oraz 5,01 zł tytułem kosztów wezwania do zapłaty, w terminie 30 dni.

Dowód:

- pismo z dnia 31 maja 2011 r. k. 44;

- dowód nadania k. 45;

Pismem z dnia 12 września 2011 r. powódka wezwała pozwanego do zapłaty należności z tytułu czynszu najmu w terminie 30 dni, które wynosiły 7132,25 zł tytułem należności głównej na dzień 30 sierpnia 2011 r., 1116,93 zł tytułem odsetek na dzień 30 sierpnia 2011 r. oraz 5,01 zł tytułem kosztów wezwania do zapłaty, pod rygorem wypowiedzenia umowy najmu.

Dowód:

- pismo z dnia 12 września 2011 r. k. 48-;

- dowód nadania k. 49;

Pismem z dnia 29 czerwca 2012 r. powódka wezwała pozwanego do uregulowania należności z tytułu zajmowanego lokalu, które na dzień 20 czerwca 2012 r. wynosiły: 21 006,10 zł tytułem należnością głównej, 30 682,50 zł tytułem odsetek, 4586,52 zł tytułem kosztów dochodzenia roszczeń, w terminie 30 dni.

Dowód:

- pismo z dnia 29 czerwca 2012 r. k. 50;

- dowód nadania k. 51;

W lipcu 2012 roku została zamontowana brama w prześwicie bramowym przy nieruchomości wspólnej przy ul. (...). Pozwany nie zgłaszał faktu braku dostępu do lokalu w związku z założeniem bramy przez wspólnoty mieszkaniowe.

Niezaprzeczone.

Pismem z dnia 20 sierpnia 2012 r. powódka wypowiedziała pozwanemu bez zachowania terminu wypowiedzenia umowę najmu zawartą w dniu 16 maja 2007 r. ze skutkiem na dzień 30 września 2012 r., wobec pozostawania przez pozwanego w zwłoce z zapłatą czynszu i opłat co najmniej dwa miesiące. Wezwała jednocześnie pozwanego do opróżnienia i wydania lokalu do dnia 30 września 2012 r. Oświadczyła, iż od dnia 1 października 2012 r. pozwany będzie obciążany karą umową w wysokości dwukrotności czynszu, z uwzględnieniem jego zmian.

Dowód:

- pismo z dnia 20 sierpnia 2012 r. k. 52, 53;

- dowody nadania k. 53v-54;

Wyrokiem zaocznym z dnia 31 maja 2013 r. Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie nakazał pozwanemu D. R., aby opróżnił schron położony w S. przy ul. (...) II 10/11 o pow. 430m ² i wydał go powódce Gminie M. S. w stanie wolnym od osób i rzeczy, nadto Sąd obciążył pozwanego kosztami procesu oraz nadał wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności.

Dowód:

- wyrok z dnia 31 maja 2013 r. sygn. akt I C 1757/12 k. 56;

Pismem z dnia 20 czerwca 2013 roku pozwany zaproponował zmianę czynszu z uwagi na istniejące ogrodzenia dookoła magazynu. Powódka wskazała pozwanemu, gdzie może się udać po odbiór kluczy i kodu dostępu do bramy.

Niezaprzeczone.

Z tytułu bezumownego korzystania z lokalu oraz kosztów utrzymania nieruchomości, powódka wystawiła na rzecz pozwanego szereg faktur VAT.

Dnia 1 października 2013 r. powódka wystawiła na rzecz pozwanego fakturę VAT nr (...) na kwotę 2350,52 zł brutto, tytułem bezumownego korzystania z lokalu w kwocie 2279 zł, opłaty za zimną wodę 12,74 zł, opłaty za odprowadzenie ścieków 15,07 zł oraz opłaty za wywóz nieczystości w kwocie 43,71 zł.

Dnia 5 listopada 2013 r. powódka wystawiła na rzecz pozwanego fakturę VAT nr (...) na kwotę 2350,52 zł brutto, tytułem bezumownego korzystania z lokalu w kwocie 2279 zł, opłaty za zimną wodę 12,74 zł, opłaty za odprowadzenie ścieków 15,07 zł oraz opłaty za wywóz nieczystości w kwocie 43,71 zł.

Dnia 2 grudnia 2013 r. powódka wystawiła na rzecz pozwanego fakturę VAT nr (...) na kwotę 2350,52 zł brutto, tytułem bezumownego korzystania z lokalu w kwocie 2279 zł, opłaty za zimną wodę 12,74 zł, opłaty za odprowadzenie ścieków 15,07 zł oraz opłaty za wywóz nieczystości w kwocie 43,71 zł.

Dnia 7 stycznia 2014 r. powódka wystawiła na rzecz pozwanego fakturę VAT nr (...) na kwotę 2350,52 zł brutto, tytułem bezumownego korzystania z lokalu w kwocie 2279 zł, opłaty za zimną wodę 12,74 zł, opłaty za odprowadzenie ścieków 15,07 zł oraz opłaty za wywóz nieczystości w kwocie 43,71 zł.

Dnia 3 lutego 2014 r. powódka wystawiła na rzecz pozwanego fakturę VAT nr (...) na kwotę 2350,52 zł brutto, tytułem bezumownego korzystania z lokalu w kwocie 2279 zł, opłaty za zimną wodę 12,74 zł, opłaty za odprowadzenie ścieków 15,07 zł oraz opłaty za wywóz nieczystości w kwocie 43,71 zł.

Dnia 3 marca 2014 r. powódka wystawiła na rzecz pozwanego fakturę VAT nr (...) na kwotę 2350,52 zł brutto, tytułem bezumownego korzystania z lokalu w kwocie 2279 zł, opłaty za zimną wodę 12,74 zł, opłaty za odprowadzenie ścieków 15,07 zł oraz opłaty za wywóz nieczystości w kwocie 43,71 zł.

Dnia 1 kwietnia 2014 r. powódka wystawiła na rzecz pozwanego fakturę VAT nr (...) na kwotę 2350,52 zł brutto, tytułem bezumownego korzystania z lokalu w kwocie 2279 zł, opłaty za zimną wodę 12,74 zł, opłaty za odprowadzenie ścieków 15,07 zł oraz opłaty za wywóz nieczystości w kwocie 43,71 zł.

Dnia 2 maja 2014 r. powódka wystawiła na rzecz pozwanego fakturę VAT nr (...) na kwotę 2350,52 zł brutto, tytułem bezumownego korzystania z lokalu w kwocie 2279 zł, opłaty za zimną wodę 12,74 zł, opłaty za odprowadzenie ścieków 15,07 zł oraz opłaty za wywóz nieczystości w kwocie 43,71 zł.

Dnia 2 czerwca 2014 r. powódka wystawiła na rzecz pozwanego fakturę VAT nr (...) na kwotę 2376,60 zł brutto, tytułem bezumownego korzystania z lokalu w kwocie 2279 zł, opłaty za zimną wodę 20,90 zł, opłaty za odprowadzenie ścieków 32,99 zł oraz opłaty za wywóz nieczystości w kwocie 43,71 zł.

Dnia 1 lipca 2014 r. powódka wystawiła na rzecz pozwanego fakturę VAT nr (...) na kwotę 2376,60 zł brutto, tytułem bezumownego korzystania z lokalu w kwocie 2279 zł, opłaty za zimną wodę 20,90 zł, opłaty za odprowadzenie ścieków 32,99 zł oraz opłaty za wywóz nieczystości w kwocie 43,71 zł.

Dnia 1 sierpnia 2014 r. powódka wystawiła na rzecz pozwanego fakturę VAT nr (...) na kwotę 2376,60 zł brutto, tytułem bezumownego korzystania z lokalu w kwocie 2279 zł, opłaty za zimną wodę 20,90 zł, opłaty za odprowadzenie ścieków 32,99 zł oraz opłaty za wywóz nieczystości w kwocie 43,71 zł.

Dnia 1 września 2014 r. powódka wystawiła na rzecz pozwanego fakturę VAT nr (...) na kwotę 2376,60 zł brutto, tytułem bezumownego korzystania z lokalu w kwocie 2279 zł, opłaty za zimną wodę 20,90 zł, opłaty za odprowadzenie ścieków 32,99 zł oraz opłaty za wywóz nieczystości w kwocie 43,71 zł.

Dowód:

- faktura VAT nr (...) k. 88;

- faktura VAT nr (...) k. 88v.;

- faktura VAT nr (...) k. 89;

- faktura VAT nr (...) k. 89v.;

- faktura VAT nr (...) k. 90;

- faktura VAT nr (...) k. 90v.;

- faktura VAT nr (...) k. 91;

- faktura VAT nr (...) k. 91v.;

- faktura VAT nr (...) k. 92;

- faktura VAT nr (...) k. 92v.;

- faktura VAT nr (...) k. 93;

- faktura VAT nr (...) k. 93v.;

- notatka z dnia 28 maja 2013 r. k. 86v.;

- zeznania świadka M. O. k. 187v.-188.

Dnia 11 września 2014 r. komornik sądowy, działając na podstawie wyroku zaocznego wydanego przez Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie I Wydział Cywilny dnia 31 maja 2013 r., dokonał otwarcia lokalu wobec nieobecności pozwanego w trybie art. 814 k.p.c. W pomieszczeniu nikogo nie zastano, ujawniono wewnątrz pozostałości po działalności gospodarczej pozwanego, materiały budowalne, narzędzia, zniszczone meble itp. Pomieszczenia zamknięto na zamek i kłódkę. Komornik wydał lokal wierzycielowi, oddając zastane ruchomości pod dozór wierzyciela.

Dowód:

- protokół z dnia 11 września 2014 r. k. 55;

Dnia 15 września 2014 r. sporządzono protokół z wizyty pozwanego w Zarządzie (...) w S., w którym stwierdzono, że pozwany uznaje roszczenie naliczone na dzień 12 września 2014 r. w kwocie 171 974,66 zł, z jednoczesnym zobowiązaniem do jego zapłaty kosztów eksmisji do dnia 30 września 2014 r. na konto (...). Nadto wskazano, że wierzyciel rozważy zwrócenie się do komornika z wnioskiem o zdjęcie zabezpieczenia na ruchomościach pozostawionych w schronie wynajmowanym uprzednio przez pozwanego.

Wskazano, iż pozwany jest zainteresowany najmem schronu i w ramach tego możliwe jest zawarcie ugody sądowej dotyczącej spłaty zadłużenia.

Dowód:

- protokół z dnia 15 września 2014 r. k. 56v., 86;

- przesłuchanie pozwanego D. R. (częściowo) k. 200-202;

Dnia 20 maja 2015 r. powódka wystawiła na rzecz pozwanego korektę fakttury VAT nr (...) S-N na kwotę 1505,17 zł brutto, tytułem bezumownego korzystania z lokalu w kwocie 835,63 zł, opłaty za zimną wodę 7,67 zł, opłaty za odprowadzenie ścieków 12,10 zł oraz opłaty za wywóz nieczystości w kwocie 16,03 zł.

Dowód:

- korekta (...) S-N k. 94;

Pismem z dnia 2 czerwca 2015 r. powódka wezwała pozwanego do zapłaty łącznej kwoty 65 861,20 zł tytułem odszkodowania za bezumowne korzystanie z przedmiotu najmu wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi na dzień 21 maja 2015 r. w terminie do dnia 9 czerwca 2015 r., proponując również zawarcie ugody.

Dowód:

- pismo z dnia 2 czerwca 2015 r. k. 57;

- dowód nadania k. 58;

- zestawienie należności za okres od 1 stycznia 2013 r. do 21 maja 2015 r. k. 59-60;

- analiza dokumentów k. 61;

- zestawienie odsetek k. 61v.-62;

- zeznania świadka M. O. k. 187v.-188.

Stan faktyczny w zakresie, w jakim okoliczności byty bezsporne ew. niezaprzeczone, sąd ustalił w oparciu o przywołane wyżej dokumenty, których autentyczności strony nie kwestionowały, częściowo wyprowadzając jedynie odmienne wnioski. Zeznania przesłuchanego w sprawie świadka M. O. sąd traktował jedynie ubocznie, gdyż świadek zasadniczo nie miała szczegółowej wiedzy na temat przedmiotu sporu. Sąd posiłkowo bazował na dowodzie z przesłuchania pozwanego i to jedynie w zakresie w jakim jego zeznania korespondowały z pozostałym wiarygodnym materiałem dowodowym. Sąd w szczególności nie dał wiary pozwanemu, że nie miał dostępu, nie korzystał ze spornego lokalu oraz że nie pozostawał w zwłoce z wydaniem lokalu powódce. Skoro powódka dopiero na drodze sądowej, to jest na mocy wyroku eksmisyjnego, który jest dokumentem urzędowym (art. 244 k.p.c.), a następnie w drodze egzekucji komorniczej weszła z powrotem w posiadanie wynajmowanego pozwanemu lokalu. Z protokołu czynności komorniczych z dnia 11 września 2014 roku, który także jest dokumentem urzędowym (art. 244 k.p.c.) wynika, że podczas otwarcia lokalu ujawniono szereg ruchomości, między innymi materiały budowalne (a takowymi miał handlować pozwany w najętym lokalu). Pozwany nie zaprzeczył, że wnioskował o obniżenie czynszu najmu w związku z postawieniem bramy, ani że powódka wskazała mu jak uzyskać klucz i kody dostępu od wspólnoty. Pozwany w ocenie sądu niezgodnie z prawdą zeznał, że pod protokołem z 15 września 2014 r. nie rozpoznaje swojego podpisu. Okoliczność ta nie miała jednak znaczenia dla oceny zasadności zarzutów pozwanego w przedmiocie zakwestionowania uznania roszczeń powódki.

Dla porządku wskazać w tym miejscu należy, że w związku z awansem służbowym poprzedniego sędziego referenta i wyznaczeniem nowego sąd postanowieniem z dnia 14 kwietnia 2020 roku zamkniętą rozprawę otwarł na nowo i powtórzył postępowanie dowodowe z uwagi na treść uchwały Sądu Najwyższego z dnia 13 marca 2020 r. w sprawie III CZP 68/19.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się zasadne w przeważającej części.

Powódka dochodzi od pozwanego zapłaty w związku z bezumownym korzystaniem z lokalu przez pozwanego, które miało miejsce po wypowiedzeniu łączącej strony umowy najmu. Roszczenie dotyczy okresu od 1 października 2012 roku do 11 września 2014 roku. Z tego tytułu wystawiła wobec pozwanego między innymi szereg faktu VAT.

W ocenie sądu roszczenie powódki podlegało rozpoznaniu przez pryzmat odpowiedzialności kontraktowej, o której mowa w art. 471 k.c. (podobnie Sąd Okręgowy w wyroku z dnia 8 marca 2019 r. w sprawie VIII GC 536/17, niepubl. oraz powołane w nim orzecznictwo Sądu Najwyższego, w szczególności zob. uchwała 7 sędziów Sądu Najwyższego z 10 lipca 1984 r., III CZP 20/84, LEX, wyrok Sądu Najwyższego z 23 września 2016 ., II CK 747/16, LEX).

Powódka tytułem odszkodowania za bezumowne korzystanie z nieruchomości dochodziła naliczanej w okresie od 1 października 2012 roku do 11 września 2014 roku kary umownej na podstawie §7 ust. 2 umowy najmu oraz dodatkowo zryczałtowanych opłat eksploatacyjnych za media w postaci doprowadzenia wody zimnej, odprowadzenia ścieków, dostarczenia energii cieplnej oraz energii elektrycznej. Jak słusznie wskazał Sąd Okręgowy w powołanym wyżej wyroku, zakwalifikowanie roszczenia powódki do reżimu kontraktowego oznacza, że powódka może domagać się naprawienia szkody, jakiej doznała na skutek nienależytego wykonania przez pozwanego umowy, przez żądanie zapłaty kary umownej zastrzeżonej w umowie dla tego przypadku. Oznacza to, że powódka bez wykazywania, że na skutek niezwrócenia lokalu w umówionym terminie doznała szkody, była uprawniona do domagania się zapłaty należności z §7 ust. 2 umowy. Sąd orzekający podziela także trafne spostrzeżenie Sądu Okręgowego, że wypowiedzenie jedynie kończy w czasie najem, ale w niczym nie narusza obowiązków, stron jakie wynikały dla nich z umowy, w tym kary umownej przewidzianej w art. 483 k.c.

W rozpoznawanej sprawie spór dotyczył w pierwszym rzędzie zakresu należnej powódce kary umownej. Niesporną pozostawała okoliczność, iż umowa uległa rozwiązaniu. Powódka wykazała, że pozwany nadal korzystał z należącego do powódki lokalu, nie zwracał go powódce, wobec czego powódka obciążała pozwanego karą umowną z każdym rozpoczętym kolejnym miesiącem. Jak również uzyskała tytuł wykonawczy uprawniający do egzekucji z nieruchomości i ostatecznie weszła w posiadanie spornego lokalu z dniem 11 września 2014 roku.

Niniejszym pozwem powódka dochodziła należności z tytułu kary umownej w kwotach po 2279 zł miesięcznie odpowiadającej dwukrotności czynszu najmu netto (czynsz bez podatku VAT stanowiący iloczyn 2,65 zł i 430 m ² to kwota 1.139,50 zł; dwukrotność czynszu to kwota 2279 zł). Ponadto domagała się zryczałtowanych kosztów za media dostarczane do lokalu. Oceniając zasadność roszczenia powódki stwierdzić należy, iż w zawartej przez strony umowie w §7 ust. 2 umowy uregulowano karę umową w ten sposób, że w przypadku zwłoki w przekazaniu przedmiotu najmu po rozwiązaniu umowy pozwany był zobowiązany do zapłaty kary w wysokości dwukrotności czynszu za każdy rozpoczęty miesiąc użytkowania. Nie ulega wątpliwości, że wobec rozwiązania umowy najmu ze skutkiem na 30 września 2012 r. pozwany zobowiązany był do zwrotu przedmiotu najmu, który to obowiązek wynikał nie tylko z § 7 ust. 1 umowy, ale i z art. 675§ 1 k.c., a nadto z wyroku eksmisyjnego przeciwko pozwanemu. Powódka wykazała, że pozwany przed wydaniem jej spornego lokalu w drodze egzekucji komorniczej, co nastąpiło dopiero 11 września 2014 roku, korzystał z zajmowanego lokalu, m.in. trzymając w nim ruchomości - materiały budowalne, co wynika z protokołu wydania rzeczy.

Zgodnie z literalnym brzmieniem §7 ust. 2 umowy kara umowna miała odpowiadać „dwukrotności czynszu”. Zaś wysokość należnego powódce czynszu wynika z §3 umowy. Na podstawie przywołanego postanowienia umowy powódka nie miała również podstaw do obciążania pozwanego kosztami eksploatacyjnymi, tj. opłatami dostarczonych mediów. Sąd orzekający w całej rozciągłości podziela rozważania prawne w przywołanym wyżej wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie, że rzeczone postanowienie umowne ograniczało zakres odpowiedzialności pozwanego do dwukrotności czynszu, zaś z § 3 ust. 3 umowy jednoznacznie wynika, że czynsz nie obejmował tego rodzaju opłat. Zwraca przy tym uwagę, że powódka obciążyła pozwanego opłatami eksploatacyjnymi , których wysokość nie została w procesie wykazana. Nie wiadomo, czy zamontowano w lokalu wodomierze i liczniki energii, czy stany liczników były na bieżąco odczytywane i spisywane. Mimo to powódka nie przedłożyła żadnych dokumentów źródłowych, z których wynikałoby, że dochodzona pozwem kwota tytułem opłat eksploatacyjnych odpowiada rzeczywistemu zużyciu przez pozwanego, a tym samym faktycznym kosztom dostarczonych mu mediów w spornym okresie. Podzielić należy w tym miejscu zarzut pozwanego, że protokół z dnia 15 września 2014 roku (k. 56v) nie stanowi dowodu uznania roszczenia dochodzonego pozwem. W szczególności nie sposób na jego podstawie zdekodować, jakie roszczenie powódki w kwocie 171.974,66 zł pozwany miał uznać i czy zawiera się w nim roszczenie objęte niniejszym pozwem.

Reasumując, powódce przysługiwało uprawnienie jedynie do obciążenia pozwanego karą umowną w wysokości 200% czynszu najmu. Z brzmienia §7 ust. 2 nie wynikało bowiem uprawnienie powódki do obciążenia pozwanego opłatami eksploatacyjnymi. Powódka nie wykazała w żaden sposób w ocenie Sądu w myśl art. 6 k.c., aby takie postanowienie łączyło strony, pozwalające na obciążenie pozwanego karą umową w sposób szeroki, obejmując wszystkie należności. Z powyższych względów roszczenie powódki podlegało uwzględnieniu w części, tj. co do kwoty stanowiącej 200% czynszu najmu zgodnie z §7 ust. 2 umowy, czyli co do kwoty 53.176,66 zł, na którą składają się: kwota 52.417 zł (za 23 miesiące od października 2012 roku do sierpnia 2014 roku x 2279 zł) oraz kwota 759,66 zł (proporcjonalnie za 10 dni września 2014 r. , tj. 1/3 z 2279 zł, gdyż powódka 11 września 2014 roku z powrotem weszła w posiadanie lokalu).

Podstawę roszczenia o zapłatę skapitalizowanych stanowił art. 482 k.c. Suma skapitalizowanych odsetek to kwota 10.518,15 zł, a szczegółowe wyliczenie według kalkulatora odsetek stanowi załącznik do protokołu publikacji wyroku.

Sąd nie uwzględnił podniesionego zarzutu pozwanego przedawnienia roszczenia dochodzonego pozwem. Najwcześniej wymagalna należność z tytułu kary umownej powstała 1 listopada 2012 roku. Mając na uwadze treść art. 118 k.c. w brzmieniu sprzed nowelizacji dokonanej z dniem 9 lipca 2018 r. i przepisów przejściowych noweli (art. 5 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw, Dz. U. z dnia 8 czerwca 2018 r., poz. 1104), trzyletni termin przedawnienia roszczeń powódki o świadczenia okresowe, związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, który rozpoczął swój bieg przed wejściem w życie przywołanej ustawy, upłynąłby odpowiednio z dniem 1 listopada 2015 r. odnośnie do zapłaty najwcześniej wymagalnej kary umownej. W dacie wniesienia powództwa w dniu 10 czerwca 2015 r. dochodzone pozwem należności nie były jeszcze przedawnione, a zatem czynność ta spowodowała przerwanie biegu przedawnienia (art. 123 § 1 pkt 1 k.c. ).

Z tych względów zasądzono od pozwanego kwotę 63.694,81 zł, na którą składają się kara umowna w kwocie 53.176,66 zł oraz skapitalizowane na dzień 21 maja 2015 roku odsetki w kwocie 10.518,15 zł. Stąd orzeczono jak w pkt I sentencji.

O odsetkach od zasądzonej w punkcie I sentencji kwoty orzeczono na podstawie art. 481 k.c.

W pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu jako niewykazane co do zasady jak i wysokości (pkt II sentencji).

Koszty procesu podlegały rozliczeniu w myśl art. 100 k.p.c. Powód wygrał sprawę w 97 % części, a na poniesione przez niego koszty składa się wynagrodzenie pełnomocnika 3.600 złotych (ustalone w stawce minimalnej adekwatnie do wartości sporu stosownie do przepisów § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 29 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu w zw. z § 21 rozporządzenia z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych) oraz opłatę od pozwu 824 złote, razem 4424 zł , z czego 97% daje 4291 złotych. Stąd orzeczono jak w pkt III sentencji.

Koszty po stronie pozwanej to wynagrodzenie zawodowego pełnomocnika z urzędu, które wyniosło 3.600 złotych (ustalone w stawce minimalnej adekwatnie do wartości sporu stosownie do przepisów § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 29 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez adwokata ustanowionego z urzędu w zw. z § 22 rozporządzenia z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez adwokata ustanowionego z urzędu). Kwota ta została podwyższona o należny podatek VAT, co daje 4428 zł.

Kwota ta rozbita została w wyroku na dwie części. Pierwsza (punkt IV wyroku) 3 % wynagrodzenia pełnomocnika, co daje 133 zł, a zatem ta część, w której pozwany wygrał sprawę. Ta część zasądzana jest od przeciwnika (art. 122 k.p.c.). W zakresie, w którym pozwany sprawę przegrał (97%), ta część wynagrodzenia (4295 zł) przyznana została od Skarbu Państwa bezpośrednio na rzecz pełnomocnika urzędu. Z uwagi na przywołaną normę brak było podstaw do kompensacji wyżej opisanych kosztów procesu między stronami.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w wyroku.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)