Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 października 2020 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie I Wydział Cywilny

w składzie następującym: Przewodniczący sędzia Juliusz Ciejek

Protokolant: sekr. sądowy Anna Kosowska

po rozpoznaniu w dniu 29 września 2020 r. w Olsztynie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Bank S.A. w W.

przeciwko A. K. i K. K.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanych solidarnie na rzecz powoda kwotę 211.732 zł 82 gr (dwieście jedenaście tysięcy siedemset trzydzieści dwa złote osiemdziesiąt dwa grosze) z odsetkami:

- umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie, obliczonymi od kwoty 197.136 zł 18 gr (sto dziewięćdziesiąt siedem tysięcy sto trzydzieści sześć złotych osiemnaście groszy) od dnia 16 października 2019 r. do dnia zapłaty,

- ustawowymi za opóźnienie, obliczonymi od kwoty 14.596 zł 64 gr (czternaście tysięcy pięćset dziewięćdziesiąt sześć złotych sześćdziesiąt cztery grosze) od dnia 25 października 2019 r. do dnia zapłaty,

II.  zasądza od pozwanych solidarnie na rzecz powoda tytułem zwrotu kosztów procesu kwotę 2.668 zł 92 gr (dwa tysiące sześćset sześćdziesiąt osiem złotych dziewięćdziesiąt dwa grosze) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Sygn. akt. I C 251/20

UZASADNIENIE

W dniu 25 października 2019 r. powód (...) Bank S.A. Z siedzibą w W. złożył pozew, w którym to domagał się zasądzenia od pozwanych A. K. i K. K. solidarnie kwoty 211.732,82 zł, przy czym:

- tytułem kapitału kwoty 197.1366,18 zł wraz z odsetkami umownymi, w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 16 października 2019 r. do dnia zapłaty,

- tytułem odsetek umownych za korzystanie z kapitału kwoty 8.962,43 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od wniesienia pozwu do dnia zapłaty,

- tytułem odsetek karnych kwoty 5.634,21 zł z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Ponadto wnosił o zasądzenie od pozwanych na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu wskazał, że łączyła go z pozwanymi umowa kredytu z dnia 27 czerwca 2017 r.. Pozwani nie wywiązali się z ciążącego na nich zobowiązania terminowego dokonywania spłat w wysokościach ustalonych w umowie. W związku z tym wypowiedział on umowę, stawiając całą należność w stan natychmiastowej wymagalności. Do dnia wniesienia pozwu mimo stosownych wezwań do dobrowolnego spełnienia świadczenia, nie zostało ono uregulowane. (k. 4-7)

Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w L. VI Wydział Cywilny nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym w sprawie VI Nc-e (...) uwzględnił powództwo w całości (k. 9).

W sprzeciwie pozwani wnieśli o oddalenie powództwa w całości, oraz zasądzenie na ich rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

Pozwani podnieśli, że roszczenie powoda nie jest wymagalne, bowiem ta nie wykazał skuteczności wypowiedzenia umowy. Podnieśli, że powód nie wykazała, aby udostępnił im kwotę kredytu. Przyznali, że zawarli z powodem umowę, z której ten wywodzi swoje roszczenie. Uczynili to celem pozyskania znacznych środków finansowych na inwestycję, za którą odpowiedzialna była J. W. (1) – pośrednik finansowy, jak się okazało twórczyni piramidy finansowej. Ostatecznie inwestycja zakończyła się niepowodzeniem. Pozwani wskazali, że J. W. (1) przedstawiono zarzut oszustwa na szkodę wielu osób w postaci doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości, w tym pozwanym. Obecnie przebywa ona w areszcie. Postępowania karne w tej sprawie toczy się przed Prokuraturą Okręgową w S. Z tych względów pozwani wnieśli o zawieszenie postępowania w niniejszej sprawie do czasu zakończenia sprawy karnej. Podnieśli też, że umowa zawiera klauzule abuzywne i że bank nie sprawdził ich zdolności kredytowej w sposób należyty (k. 16-20)

Na skutek uznania, że sprzeciw wniesiono prawidłowo, Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w L. stwierdził, że nakaz zapłaty utracił moc w całości i 10 stycznia 2020 r. przekazał sprawę do Sądu Okręgowego w Olsztynie (k. 22).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwani A. K. i K. K. są nauczycielami w szkole podstawowej w K.. Znajomy polecił im firmę (...), prowadzoną przez J. W. (1), które była też pośrednikiem kredytowym. Ta zaproponowała im udział w inwestycji polegającej na wzięciu kredytu w szeregu banków, przekazanie firmie pieniędzy, które ta miała z zyskiem zainwestować. Pozwani zaakceptowali jej propozycję J. W. przygotowała dokumentację kredytową. Pozwani podpisali wnioski kredytowe do 10 różnych banków.

W dniu 27 czerwca 2018 r. powód (...) Bank S.A. z siedzibą w W. zawarł z pozwanymi A. K. i K. K. umowę kredytu konsumpcyjnego, gotówkowego nr (...). Na mocy tej umowy powód udzielił pozwanym kredytu w wysokości 220.555,80 zł, na który składały się: całkowita kwota kredytu wynosząca 150.000 zł oraz kwota na zapłatę kosztów związany z udzieleniem kredytu w postaci prowizji bankowej w kwocie 44.089,10 zł i składki ubezpieczeniowej w kwocie 26.466,70 zł. Całkowita kwotę do zapłaty przez kredytobiorcę miała wynieść 332.106,44 zł i obejmowała również odsetki od kapitału w kwocie 111.550,64 zł. Spłata miała nastąpić w 120 miesięcznych ratach kapitałowo-odsetkowych, z czego od drugiej do ostatniej miały one wynosić po 2.768,90 zł (§ 1 - § 3 umowy). Nadto w § 9 ust. 1 pkt 1 umowy strony ustaliły, że powód może wypowiedzieć umowę w przypadku opóźnienia ze spłatą pełnej raty wynikającej z harmonogramu spłat za co najmniej jeden okres płatności. Termin wypowiedzenia umowy wynosi 30 dni. Nadto strony ustaliły, że po upływie terminu wypowiedzenia umowy kredytobiorca jest zobowiązana do niezwłocznego zwrotu całość zadłużenia wraz z odsetkami i kosztami (§ 9 ust. 2 umowy).

Przed podpisaniem umowy pozwani wyrazili zgodę na przeprowadzenie wstępnej oceny ich zdolności kredytowej przez powoda. We wniosku o kredyt pozwani zadeklarowali, że w ciągu ostatnich trzech miesięcy uzyskał średniomiesięczny dochód netto w wysokości, co do K. K. 3.817,43 zł, co do A. K. 3.273,69 zł. Wskazali również, że nie mają nikogo na utrzymaniu, a ich przeciętne miesięczne wydatki na utrzymanie mieszkania wynoszą po 250 zł miesięcznie.

(dowód: wniosek o kredyt k. 78 karty informacyjne kredytobiorców k.79-81, zeznania pozwanych w charakterze strony k. 97-98)

W dniu 27 czerwca 2017 r., bank przelał pozwanym na ich zlecenie uzgodnioną kwotę kredytu, pobierając prowizję i dokonując przelania składki ubezpieczeniowej.

(dowód: umowa k. 31-34, potwierdzenia realizacji przelewów k. 76-77, zestawienie operacji k. 29-30)

Pozwani w tym samym czasie, gdy starali się o uzyskanie pożyczki w banku powoda, podejmowali czynności mające na celu uzyskanie środków pieniężnych także w dziesięciu bankach, gdzie ostatecznie udało mu się pozyskać pieniądze w wysokości: łącznej 1.300.000 zł.

Otrzymane środki pieniężne, w tym te uzyskane na podstawie umowy zawartej z powodem, pozwani przekazali J. W. (1), która miała zainwestować je i z tego tytułu uzyskać zysk w wysokości 22% po upływie półtora roku i spłacić za nich kredyt. J. W. (1) przez kilka miesięcy po zawarciu przez pozwanych umowy kredytu regulowała raty pieniężne i taki stan rzeczy trwał do marca 2019 r., kiedy ww. przyznała się do oszustwa na szkodę pozwanych i została tymczasowo aresztowana.

(dowód: zeznania pozwanych w charakterze strony k. 97v-80, zestawienie operacji k. 29-307)

Pismem z dnia 10 maja 2019 r. powód poinformował pozwanych o zaległości w spłacie kredytu, która wynosiła 8.314,64 zł i wezwał ich do uiszczenia tej kwoty w terminie 14 dni od daty otrzymania pismem. Jednocześnie powód poinformował pozwanych, że brak zapłaty upoważni go do wypowiedzenia umowy i postawienia całej wierzytelności w stan wymagalności po upływie okresu wypowiedzenia. Jednocześnie poinformował ich też o możliwości restrukturyzacji zadłużenia.

(dowód: pismo z 10.05.2019 r. k. 35-40, dowód nadania k. 41)

Pismem z dnia 10 czerwca 2019 r. powód wypowiedział pozwanym umowę kredytu i wezwał ich do zapłaty całej kwoty pozostałej do spłaty. Pozwani otrzymali wypowiedzenie w dniu 19 czerwca 2019 r.

(dowód: pismo z 10.06.2019 r. k. 42,44, dowody doręczenia k. 43,45).

Pismem z dnia 6 sierpnia 2019 r. powód wezwał pozwanych do dobrowolnej zapłaty: tytułem kapitału kwoty 197.1366,18 zł, tytułem odsetek umownych kwoty 8.962,43 zł, tytułem odsetek karnych kwoty 344,39 zł.

(dowód: pismo z 6.08.2019 r. k. 46,47, wyciąg z ksiąg bankowych k. 28, dowód nadania k. 48)

W postępowaniu karnym w sprawie Prowadzonej przez Prokuraturę Okręgową w S. zarzuty przedstawiono jedynie przeciwko J. W. (1) i jej współpracownikom, którzy nie byli pracownikami banku. Nie przedstawiono jak dotąd zarzutów współsprawstwa pracownikom banków.

(znane z urzędu: akta (...)– informacja z Prokuratury k.108)

Sąd zważył, co następuje:

W świetle przedstawionych i niekwestionowanych przez strony dokumentów należało uznać za dostatecznie dowiedzione, że strony łączyła zawarta w dniu 27 czerwca 2018 r. umowa kredytu, z której powód wywodził swoje roszczenie. Zarówno fakt zawarcia umowy, jak i wypłacenia pozwanym środków pieniężnych tytułem udzielonej pożyczki, nie budzi wątpliwości i wynika jednoznacznie z przedstawionych przez Bank dokumentów.

Zgodnie z treścią art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo Bankowe (t. jedn. Dz. U. z 2019 poz. 2357) przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

W sytuacji, gdy kredytobiorca nie dotrzymuje warunków i postanowień umowy, Bank ma prawo skorzystać ze swoich uprawnień wynikających z treści tej umowy, w celu wyegzekwowania zwrotu swoich należności. W takim wypadku, zgodnie z § 9 ust. 1 pkt a umowy powód miał prawo wypowiedzieć umowę. Termin wypowiedzenia umowy wynosił 30 dni.

Z dokumentacji przedłożonej przez powoda w postaci wyciągu z ksiąg bankowych oraz wezwania do zapłaty wynika, że pozwani nie dotrzymali warunków umowy. Na dzień 10 maja 2019 r. zaległość w spłacie rat wynosiła 8.314,64 zł, a zatem trzykrotność ustalonej przez strony w umowie miesięcznej raty w wysokości 2.768,90 zł. Powód wyznaczył pozwanym termin 14 dni na uiszczenie zaległości, a po jego bezskutecznym upływie, w dniu 10 czerwca 2019 r. wypowiedział umowę kredytu.

Pozwani kwestionowali wymagalność roszczenia dochodzonego pozwem wskazując, że powód w jednym piśmie zawarł wezwanie do zapłaty i jednocześnie wypowiedzenie umowy, przez co oświadczenie woli powoda nie było jednoznaczne. Sąd Okręgowy nie podziela ich zarzutu w tym zakresie. Wskazać należy, że powód przez wypowiedzeniem umowy wezwał pozwanych do uregulowania zaległych rat pod rygorem wypowiedzenia umowy. Dopiero po bezskutecznym upływie zakreślonego terminu wypowiedział umowę, jednocześnie wzywając do zapłaty całej należności wynikającej z umowy kredytu. Treść pisma powoda zawierającego wypowiedzenie i wezwanie do zapłaty nie budzi wątpliwości. Powód wyraźnie zawarł oświadczenie o wypowiedzeniu umowy, przyczynie wypowiedzenia, wysokości wymagalnego zadłużenia oraz skutkach upływu terminu wypowiedzenia. Po upływie terminu wypowiedzenia i postanowieniu całej kwoty z tytułu umowy pożyczki w stan wymagalności powód pismem z 6 sierpnia 2019 r. ponownie wezwał pozwanych do zapłaty. Za każdym razem korespondencja powoda była doręczona pozwanym.

W świetle powyższych okoliczności w ocenie Sądu powód nie uchybił obowiązkom wynikającym z umowy kredytu w zakresie procedury wypowiedzenia umowy oraz wezwania pozwanych do zapłaty, tym samym wymagalność jego roszczenia nie budzi wątpliwości.

Odnosząc się do wniosku pozwanych o zawieszenie postępowania z uwagi na toczące się postępowanie karne przed Prokuraturą Okręgową w S.w ocenie Sądu Okręgowego brak było ku temu podstaw.

Wynik postępowania karnego pozostaje bez wpływu na okoliczności niniejszej sprawy. Pozwani w toku niniejszego postępowania próbowali wykazać, że to na skutek wprowadzenia ich w błąd przez J. W. (1) zawarli umowę pożyczki z powodem. J. W. (1), jako pośrednik kredytowy miała przygotować pozwanym wnioski kredytowe i wykorzystać sytuację polegającą na jednoczesnym wystąpieniu do kilku instytucji bankowych o udzielenie kredytu celem pozyskania możliwie największej ilości środków pieniężnych w krótkim czasie. Środki te pozwani przeznaczali na inwestycję, z której zysk wynieść miał 22 % po półtora roku, a wszystkie kredyty i pożyczki miały do tego czasu zostać spłacone. Nie kwestionując wiarygodności twierdzeń pozwanych odnośnie ich współpracy z J. W. (1) wskazać należy, że Sąd nie dopatrzył się w zachowaniu pozwanych okoliczności przemawiających za uznaniem, że dokonane przez niech czynności prawne mogą być obarczone wadą oświadczenia woli w postaci błędu. Pozwani w pełni świadomie zawarli z powodem umowę kredytu, licząc na znaczne zyski z inwestycji, której pomysłodawczynią była J. W. (1). Pozwani są osobami z wykształceniem wyższym, zatrudnionymi w charakterze nauczycieli, a zatem trudno przyjąć, by nie mieli pełnego rozeznania w podejmowanych przez siebie czynnościach i ich skutkach. Pozwani nie wykazali w toku niniejszego postępowania, by w czasie składania wniosku o kredyt ich stan zdrowia uniemożliwiał im racjonalne podejmowanie decyzji, bądź też by znaleźli się w sytuacji, w której z powodu wyjątkowych okoliczności musieli pozyskać nagle znaczne środki finansowe. Z ich zeznań złożonych w niniejszej sprawie wynika, że motywacją działań była chęć pozyskania szybkiego i łatwego zysku poprzez zainwestowanie znacznej sumy pieniędzy w przedsięwzięcie, za które odpowiedzialna była J. W. (1). Nie sposób nie zauważyć, że działanie pozwanych stanowi przejaw braku należytej staranności, którą winni wykazać się przy zawieraniu umowy z praktycznie obcą mu osobą. Pozwani, jako osoby już z pewnym doświadczeniem życiowym winni byli przewidzieć następstwa swojego zachowania. Zapewnienie, nawet przez osobę podającą się za pośrednika finansowego, uzyskania zysku z inwestycji w wymiarze 22 % po upływie półtora roku powinno wzbudzić u nich obawę, czy aby na pewno taka inwestycja jest bezpieczna i nie będzie skutkować utratą przez nich zdolności spłaty bieżących zobowiązań. Niezależnie od pobudek, jakie kierowały J. W. (1), co będzie przedmiotem oceny w toku postępowania karnego, pozwani winni byli mieć świadomość ewentualnego niepowodzenia przedsięwzięcia, w które zainwestowali znaczne sumy pieniędzy i konsekwencji takiego stanu rzeczy, w szczególności obowiązku spłaty zaciągniętych zobowiązań względem banków.

W tej sytuacji nie sposób przyjąć, że pozwani pozostawali w błędzie co do czynności prawnej w postaci zawarcia umowy kredytu. Istotne jest również to, że pozwani na żadnym etapie nie złożyli oświadczenia o uchyleniu się od skutków prawnych oświadczenia woli w terminie przewidzianym w art. 88 k.c. Ponadto pozwani nie wykazali, by w dacie zawarcia umowy kredytu byli w stanie wyłączającym świadome albo swobodne powzięcie decyzji i wyrażenie woli, czy też by zachodziła inna wada oświadczenia woli po ich stronie.

Odnosząc się do podnoszonej przez pozwanego okoliczności, jakoby w proceder oszustwa zamieszani byli pracownicy banku, który udzielił pozwanym kredytu, to wskazać należy, że nie znajduje ona potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym. Pełnomocnik pozwanych wskazał, że z prowadzonego śledztwa wyłączono do odrębnego postępowania materiały, które mogą skutkować objęciem zarzutami pracowników banku udzielający pokrzywdzonym kredytów i pożyczek (vide k. 97). Na okoliczność tę pozwani nie przedstawił jednakże jakiegokolwiek dowodu w postaci kserokopii zarzutu czy zeznań z akt sprawy karnej, w której mają status pokrzywdzonych. Jak dotąd w tamtym postępowaniu nie postawiono żadnemu z pracowników banku jakiegokolwiek zarzutu. Brak jest zatem podstaw by podejrzewać pracowników powoda, którzy zawarli z pozwanymi umowę kredytu, o działanie na ich szkodę w sytuacji, gdy nie ma na tę okoliczność dowodów. Nadto wskazać należy, że to pozwani sami wystąpili z wnioskiem o kredyt do banku i złożyli tam dokumenty, nie uczynili tego za namową osoby będącej pracownikiem banku.

Z powyższych względów w ocenie Sądu Okręgowego ustalenia poczynione w postępowaniu karnym w sprawie prowadzonej przeciwko J. W. (1), która nie była pracownikiem banku, pozostają bez wpływu na wynik niniejszego postępowania, a w świetle braku dowodów na przedstawienie zarzutu współsprawstwa pracownikom powoda brak było podstaw do zawieszenia niniejszego postępowania.

Wbrew twierdzeniom pozwanych powód nie zlekceważył weryfikacji ich zdolności kredytowej, czego dowodzą załączone do akt sprawy dokumenty w postaci wniosku o kredyt i karty informacyjne kredytobiorców. Uzyskał od nich oświadczenia majątkowe. To pozwani wykorzystali sposobność do uzyskania kilku kredytów i pożyczek jednocześnie w ciągu tego samego dnia poprzez wykorzystanie okoliczności, że dane o zawarciu umowy o kredyt nie będą od razu widoczne w systemie informacyjnym banków. Pozwani próbują przerzucić na powoda odpowiedzialność za udzielenie im kredytu, pomijając zupełnie fakt, że sami wystąpili jednocześnie do kilku instytucji w celu uzyskania środków pieniężnych. Pozwani świadomie i dobrowolnie zaciągnęli znaczne zobowiązania w wielu bankach, mimo, że ich sytuacja majątkowa nie była na tyle dobra, by dokonać spłaty zadłużenia bez szkody dla każdego z wierzycieli.

Pozwani podnosili, że przedstawione przez powoda dowody w postaci umowy kredytu oraz wyciągu z ksiąg bankowych w niewystarczający sposób dowodzą wysokości dochodzonego roszczenia. W ocenie Sądu, w sposób nieulegający wątpliwości, dopuszczone dowody wykazują, że pozwani zalegali ze spłatą rat. Wynika to z historii rachunku bankowego oraz wyciągu z ksiąg banku. Skoro pozwani kwestionowali przedstawione przez powoda dowody na okoliczność wysokości dochodzonego roszczenia jednocześnie nie wykazując przy tym własnej inicjatywy dowodowej, to przyjąć należało, że tym samym uchybili jednej z podstawowych zasad postępowania cywilnego określonej w dyspozycji art. 6 k.c., a mianowicie obowiązkowi udowadniania faktów i twierdzeń przez stronę wywodzącą z tychże faktów skutki prawne. Należy podkreślić, że rola Sądu ograniczona jest jedynie do oceny, czy zgłoszone przez stronę fakty mają w świetle przepisów prawa materialnego istotne znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Brak było jakichkolwiek podstaw do wskazywania stronie pozwanej kierunku jej działania i podejmowania inicjatywy dowodowej zmierzającej do wykazania zasadności ich twierdzeń, skoro od początku byli reprezentowani przez zawodowego pełnomocnika. To bowiem interes strony nakazuje jej podjąć wszelkie czynności procesowe w celu udowodnienia faktów, z których wywodzi korzystne skutki prawne. To strony decydują jaki materiał dowodowy chcą przedstawić sądowi na potwierdzenie prawdziwości swych twierdzeń. Strony zatem, nie zaś Sąd, poszukują prawdy materialnej, natomiast Sąd ma zadbać o to, aby reguły postępowania obowiązujące przy jej dochodzeniu zostały zachowane. Sąd nie ma obowiązku zastąpienia własnym działaniem bezczynności strony. W ocenie Sądu pozwani nie zakwestionowali skutecznie wiarygodności przedłożonych przez powoda dokumentów na okoliczność wysokości dochodzonego roszczenia. Nie wykazali, że spłacili więcej niż podaje to powód. To na nich ciążył obowiązek udowodnienia faktu, z którego wywodzili korzystne skutki prawne.

Sąd Okręgowy analizując treść umowy kredytu zawartej przez strony nie dopatrzył się w niej klauzul abuzywnych w rozumieniu art. 385 ¹ k.c. Pozwani jedynie ogólnikowo podnosili zarzut sprzeczności umowy z dobrymi obyczajami i rażące naruszenie interesów konsumenta.

Kryterium oceny decydującym o uznaniu klauzuli za niedozwoloną jest ukształtowanie praw i obowiązków konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszające jego interesy. Uznanie konkretnej klauzuli umownej za niedozwolone postanowienie umowne wymaga więc stwierdzenia łącznego wystąpienia obu przesłanek: sprzeczności z dobrymi obyczajami oraz rażącego naruszenia interesów konsumenta.

Pozwani nie podjęli jednak próby wykazania na czym konkretnie ich zarzuty w tym zakresie miałyby polegać.

Należy tu podkreślić, że to pozwani zaciągnęli w banku kredyt, aby zainwestować go (jak wszystko na to wskazuje) w piramidę finansową. Mogli te pieniądze przeznaczyć na grę w kasynie gdzie prawdopodobieństwo wygranej wynosi 1do 2. Zdecydował się na inwestycję o daleko mniejszej skali bezpieczeństwa, bo przynoszącej profity tylko pierwszym z jej uczestników. W tej sytuacji przypisanie Bankowi stosowania nieuczciwych praktyk, czy wręcz nienależytego działania przy sprawdzeniu ich zdolności kredytowej, może dostarczyć refleksji nad brakiem skrupułów przy podnoszeniu zarzutów przez stronę pozwaną. Nie prowadzi jednak do podważenia zawartej z bankiem umowy.

Z tych względów na podstawie art. 69 ust. 1 ustawy Prawo bankowe powództwo uwzględniono w całości, zasądzając od pozwanych na rzecz powoda: tytułem kapitału kwotę 197.1366,18 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 16 października 2019 r. do dnia zapłaty, tytułem odsetek umownych za korzystanie z kapitału kwotę 8.962,43 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od wniesienia pozwu do dnia zapłaty, tytułem odsetek karnych kwotę 5.634,21 zł z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, o czym orzeczono w punkcie I wyroku.

O wysokość odsetek orzeczono zgodnie z żądaniem pozwu. Roszczenie powoda wymagalne jest od dnia 23 lipca 2019 r. Pozwani otrzymali wypowiedzenie umowy w dniu 19 czerwca 2019 r., termin wypowiedzenia wynosił 30 dni i upłynął z dniem 19 lipca 2019 r. Powód domagał się odsetek umownych w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od kwoty 197.1366,18 zł od dnia 16 października 2019 r. Zgodnie z § 9 ust. 2 i § 7 umowy w przypadku niespłacenia raty w terminie powodowi przysługiwały odsetki od zaległej raty według stopy procentowej odpowiadającej aktualnej wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie. Ponadto powodowi należą się też odsetki umowne za korzystanie z kapitału w wysokości 8,79% w stosunku rocznym (§ 2 ust. 1 umowy).

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca jest zobowiązana zwrócić je na rzecz strony wygrywającej.

Z tego względu w punkcie II sentencji wyroku na rzecz powoda zasądzono zwrot kosztów obejmujących opłatę od pozwu (2.647 zł), opłatę za pełnomocnictwo (17 zł) i opłatę za poświadczenie pełnomocnictwa (4,92 zł), tj. łącznie 2.668,92 zł.