Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 września 2020 roku

Sąd Rejonowy w Mogilnie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący Sędzia Daniel Sobociński

Protokolant: st. sekretarz sądowy Justyna Muzolf

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Poznaniu Jacka Szymanowskiego

po rozpoznaniu 4 czerwca 2019r., 15 października 2019 r., 5 grudnia 2019 r. i 13 lutego 2020 r., 16 czerwca 2020r., 3 września 2020 r. i 15 września 2020 roku sprawy karnej przeciwko

1.  S. S. (1) , synowi M. i A. z domu Ł., ur. (...) w K.,

oskarżonego o to, że:

I.  w dniu 8 maja 2018 r. w W., w powiecie (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z B. G. i inną ustaloną osobą dokonał rozboju na osobie J. S. (2), zabierając w celu przywłaszczenia z wnętrza należącego do niego samochodu marki H. nr rej, (...) (...) pieniądze w kwocie 50.000 złotych, podczas gdy B. G. wraz z inną ustaloną osobą użyli wobec pokrzywdzonego przemocy, zadając mu uderzenia pałkami teleskopowymi w okolice klatki piersiowej, kończyn dolnych i górnych oraz używając paralizatora i gazu łzawiącego, w następstwie czego pokrzywdzony doznał obrażeń ciała w postaci zadrapań twarzy, stłuczeń linijnych klatki piersiowej, otarć naskórka biodra lewego, stłuczenia przedramienia prawego, kolana prawego, skręcenia kręgosłupa szyjnego, które to obrażenia naruszyły czynności narządów ciała pokrzywdzonego na czas nieprzekraczający 7 dni i narażając go na bezpośrednie niebezpieczeństwo wystąpienia następstw określonych w art. 156 § 1 k.k. oraz art. 157 § 1 k.k.,

- tj. o czyn z art. 280 § 1 k.k. i z art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k;

II.  w dniu 11 października 2018 r. w K., działając wbrew przepisom Ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, posiadał środek odurzający w postaci 0,85 grama marihuany, co stanowi występek mniejszej wagi,

- tj. o czyn z art. 62 ust 1 i 3 Ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii;

2.  B. G. , synowi A. i K. z domu K., ur. (...) w P.,

oskarżonego o to, że:

III.  w dniu 8 maja 2018 r. w W., w powiecie (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z S. S. (1) i inną ustaloną osobą, użył wobec J. S. (2) przemocy, zadając mu wraz z inną ustaloną osobą uderzenia pałkami teleskopowymi w okolice klatki piersiowej, kończyn dolnych i górnych oraz używając paralizatora i gazu łzawiącego, w następstwie czego pokrzywdzony doznał obrażeń ciała w postaci zadrapań twarzy, stłuczeń linijnych klatki piersiowej, otarć naskórka biodra lewego, stłuczenia przedramienia prawego, kolana prawego, skręcenia kręgosłupa szyjnego, które to obrażenia naruszyły czynności narządów ciała pokrzywdzonego na czas nieprzekraczający 7 dni i narażając go na bezpośrednie niebezpieczeństwo wystąpienia następstw określonych w art. 156 § 1 k.k. oraz art. 157 § 1 k.k., podczas gdy S. S. (1) z wnętrza samochodu marki H. nr rej. (...) zabrał w celu przywłaszczenia należące do J. S. (2) pieniądze w kwocie 50.000 złotych,

- tj. o czyn z art. 280 § 1 k.k. i z art. 158 § 1 k.k. i z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k;

3.  J. K. , synowi E. i L. z domu P., ur. (...) w K.,

oskarżonego o to, że:

IV.  w dniu 8 maja 2018 r. w W., w powiecie (...), udzielił pomocy działającym wspólnie i w porozumieniu z S. S. (1), B. G. i innej ustalonej osobie do dokonania rozboju i pobicia J. S. (2) w ten sposób, że swoim samochodem przywiózł ww. do miejsca zamieszkania pokrzywdzonego, gdzie następnie S. S. (1), B. G. i inna ustalona osoba użyli wobec J. S. (2) przemocy, zadając mu uderzenia pałkami teleskopowymi w okolice klatki piersiowej, kończyn dolnych i górnych oraz używając paralizatora i gazu łzawiącego, w następstwie czego pokrzywdzony doznał obrażeń ciała w postaci zadrapań twarzy, stłuczeń linijnych klatki piersiowej, otarć naskórka biodra lewego, stłuczenia przedramienia prawego, kolana prawego, skręcenia kręgosłupa szyjnego, które to obrażenia naruszyły czynności narządów ciała pokrzywdzonego na czas nieprzekraczający 7 dni i narażając go na bezpośrednie niebezpieczeństwo wystąpienia następstw określonych w art. 156 § 1 k.k. oraz art. 157 § 1 k.k., a następnie z wnętrza samochodu marki H. nr rej. (...) zabrali należące do J. S. (2) pieniądze w kwocie 50.000 złotych,

- tj. o czyn z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. i z art. 158 § 1 k.k. i z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k;

orzeka:

1.  oskarżonego S. S. (1) uznaje za winnego tego, że 8 maja 2018 r. w miejscu zamieszkania J. S. (2) w W., działając wspólnie i w porozumieniu z B. G. i inną osobą, stosował przemoc wobec J. S. (2), w celu wymuszenia zwrotu należnej mu wierzytelności, podczas gdy oskarżony B. G. wraz z inną osobą, zadawali pokrzywdzonemu uderzenia pałkami teleskopowymi w okolice klatki piersiowej, kończyn dolnych i górnych oraz używali gazu łzawiącego, przeszukał samochód pokrzywdzonego, w następstwie których to uderzeń pokrzywdzony doznał obrażeń ciała w postaci zadrapań twarzy, stłuczeń linijnych klatki piersiowej, otarć naskórka biodra lewego, stłuczenia przedramienia prawego, kolana i podudzia prawego, skręcenia kręgosłupa szyjnego, które to obrażenia naruszyły czynności narządów ciała pokrzywdzonego na czas nieprzekraczający 7 dni i narazili go na bezpośrednie niebezpieczeństwo wystąpienia następstw określonych w art. 156 § 1 k.k. lub art. 157 § 1 k.k. – tj. przestępstw z art. 191 § 2 kk i z art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k i za to na podstawie art. 191 § 2 kk w zw. z art. 11 § 3 kk, wymierza oskarżonemu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,

2.  na podstawie art. 62 a Ustawy o przeciwdziałaniu narkomani umarza postępowanie wobec oskarżonego S. S. (1), za czyn opisany powyżej w pkt II, z tym ustaleniem, że posiadał nieznaczną ilość tego środka, z przeznaczeniem na własny użytek,

3.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 kk wykonanie orzeczonej w punkcie 1 kary pozbawienia wolności, warunkowo zawiesza oskarżonemu na okres próby lat 3 (trzy),

4.  na podstawie art. 33 § 1 i 2 kk wymierza oskarżonemu S. S. (1) karę grzywny w wymiarze 200 (dwieście) stawek dziennych, przyjmując wysokość jednej stawki w kwocie 20 zł (dwadzieścia),

5.  na podstawie art. 73 § 1 kk oddaje oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora,

6.  na podstawie art. 72 § 1 pkt 1 kk zobowiązuje oskarżonego do informowania kuratora o przebiegu okresu próby,

7.  na podstawie art. 63 § 1 kk, na poczet orzeczonej w punkcie 4 wyroku kary grzywny, zalicza oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie, w okresie od 11 października 2018 roku do 6 czerwca 2019 roku przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się dwóm dziennym stawkom grzywny,

8.  na podstawie art. 70 ust. 2 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii orzeka przepadek przez zniszczenie dowodu rzeczowego w postaci woreczka strunowego, wskazanego w pozycji nr 20 postanowienia w przedmiocie dowodów rzeczowych k. 723 akt,

9.  oskarżonego B. G. uznaje za winnego tego, że 8 maja 2018 r. w miejscu zamieszkania J. S. (2) w W., działając wspólnie i w porozumieniu z S. S. (1) i z inną osobą, w celu wymuszenia zwrotu wierzytelności należnej S. S. (1), stosował wraz z inną osobą przemoc wobec J. S. (2) i w czasie gdy S. S. (1) przeszukiwał samochód pokrzywdzonego, zadawał pokrzywdzonemu uderzenia pałkami teleskopowymi w okolice klatki piersiowej, kończyn dolnych i górnych oraz używał gazu łzawiącego, w następstwie czego pokrzywdzony doznał obrażeń ciała w postaci zadrapań twarzy, stłuczeń linijnych klatki piersiowej, otarć naskórka biodra lewego, stłuczenia przedramienia prawego, kolana i podudzia prawego, skręcenia kręgosłupa szyjnego, które to obrażenia naruszyły czynności narządów ciała pokrzywdzonego na czas nieprzekraczający 7 dni i naraził pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo wystąpienia następstw określonych w art. 156 § 1 k.k. lub art. 157 § 1 k.k. – tj. przestępstw z art. 191 § 2 kk i art. 158 § 1 k.k. i art. 157 § 2 kk, w zw. z art. 11 § 2 kk i za to, na podstawie art. 191 § 2 kk, w zw. z art. 11 § 3 kk, wymierza oskarżonemu karę 2 (dwa) lat pozbawienia wolności,

10.  na podstawie art. 33 § 1 i 2 kk wymierza oskarżonemu B. G. karę grzywny w wymiarze 200 (dwieście) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 zł (dwadzieścia),

11.  oskarżonego J. K. uznaje za winnego tego, że 8 maja 2018 r. w miejscu zamieszkania J. S. (2) w W., udzielił pomocy działającym wspólnie i w porozumieniu S. S. (1), B. G. i innej osobie, do wymuszenia zwrotu wierzytelności i pobicia J. S. (2) w ten sposób, że znając miejsce zamieszkania J. S. (2), swoim samochodem przywiózł wskazane osoby do miejsca zamieszkania pokrzywdzonego, gdzie następnie B. G. i inna osoba, zadawali J. S. (2) uderzenia pałkami teleskopowymi w okolice klatki piersiowej, kończyn dolnych i górnych oraz używali gazu łzawiącego, a S. S. (1) przeszukał samochód pokrzywdzonego, w następstwie czego pokrzywdzony doznał obrażeń ciała w postaci zadrapań twarzy, stłuczeń linijnych klatki piersiowej, otarć naskórka biodra lewego, stłuczenia przedramienia prawego, kolana i podudzia prawego, skręcenia kręgosłupa szyjnego, które to obrażenia naruszyły czynności narządów ciała pokrzywdzonego na czas nieprzekraczający 7 dni i został narażony na bezpośrednie niebezpieczeństwo wystąpienia następstw określonych w art. 156 § 1 k.k. lub art. 157 § 1 k.k. - tj. przestępstwa z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 191 § 2 kk i art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k, i za to, na podstawie art. 19 § 1 i 2 kk i art. 191 § 2 kk, w zw. z art. 11 § 3 kk i w zw. z art. 60 § 1 i § 6 pkt 4 kk, stosując nadzwyczajne złagodzenie kary, wymierza oskarżonemu karę grzywny w wysokości 100 (sto) stawek dziennych, przyjmując wysokość stawki w kwocie 20 zł (dwadzieścia),

12.  wymierza oskarżonemu S. S. (1) 580 zł tytułem opłaty i obciąża go 1/3 kosztów postępowania w sprawie w kwocie 6.588,11 zł.

13.  wymierza oskarżonemu B. G. 1100 zł tytułem opłaty i obciąża go 1/3 kosztów postępowania w sprawie w kwocie 6.588,11 zł.

14.  wymierza oskarżonemu J. K. 200 zł tytułem opłaty i obciąża go 1/3 kosztów postępowania w sprawie w kwocie 6.588,11 zł.

Sygn. Akt II 139/19

UZASADNIENIE

w trybie art. 423 § 1a kpk, ograniczone do oskarżonego S. S. (1)

1.  Prokuratura Okręgowa w Poznaniu skierowała do Sądu Rejonowego w Mogilnie akt oskarżenia między innymi przeciwko S. S. (1), którego oskarżyła po pierwsze o to, że w dniu 8 maja 2018 r. w W., w powiecie (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z B. G. i inną ustaloną osobą dokonał rozboju na osobie J. S. (2), zabierając w celu przywłaszczenia z wnętrza należącego do niego samochodu marki H. nr rej. (...) pieniądze w kwocie 50.000 złotych, podczas gdy B. G. wraz z inną ustaloną osobą użyli wobec pokrzywdzonego przemocy, zadając mu uderzenia pałkami teleskopowymi w okolice klatki piersiowej, kończyn dolnych i górnych oraz używając paralizatora i gazu łzawiącego, w następstwie czego pokrzywdzony doznał obrażeń ciała w postaci zadrapań twarzy, stłuczeń linijnych klatki piersiowej, otarć naskórka biodra lewego, stłuczenia przedramienia prawego, kolana prawego, skręcenia kręgosłupa szyjnego, które to obrażenia naruszyły czynności narządów ciała pokrzywdzonego na czas nieprzekraczający 7 dni i narażając go na bezpośrednie niebezpieczeństwo wystąpienia następstw określonych w art. 156 § 1 k.k. oraz art. 157 § 1 k.k., - tj. o czyn z art. 280 § 1 k.k. i z art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

2.  Ponadto S. S. (1) został oskarżony o to, że w dniu 11 października 2018 r. w K., działając wbrew przepisom Ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, posiadał środek odurzający w postaci 0,85 grama marihuany, co stanowi występek mniejszej wagi - tj. o czyn z art. 62 ust 1 i 3 Ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii.

3.  Sąd po przeprowadzeniu postępowania dowodowego i ustaleniu stanu faktycznego, zgodnie z art. 399 § 1 kpk, uprzedził strony o możliwej zmianie kwalifikacji prawnej czynów zarzucanych oskarżonemu i przyjęciu kwalifikacji z art. 191 § 2 kk i art. 158 § 1 kk, w zw. z art. 11 § 2 kk, w miejsce przyjętej w akcie oskarżenia kwalifikacji z art. 280 § 1 kk i art. 158 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

4.  Sąd uznał oskarżonego S. S. (1) winnym tego, że 8 maja 2018 r. w W., w miejscu zamieszkania J. S. (2), działając wspólnie i w porozumieniu z B. G. i inną osobą, stosowali przemoc wobec J. S. (2), w celu wymuszenia zwrotu należnej mu wierzytelności, przeszukał samochód pokrzywdzonego, podczas gdy oskarżony B. G. wraz z trzecią osobą, zadawali pokrzywdzonemu uderzenia pałkami teleskopowymi w okolice klatki piersiowej, kończyn dolnych i górnych oraz używali gazu łzawiącego, w następstwie czego pokrzywdzony doznał obrażeń ciała w postaci zadrapań twarzy, stłuczeń linijnych klatki piersiowej, otarć naskórka biodra lewego, stłuczenia przedramienia prawego, kolana i podudzia prawego, skręcenia kręgosłupa szyjnego, które to obrażenia naruszyły czynności narządów ciała pokrzywdzonego na czas nieprzekraczający 7 dni i narazili go na bezpośrednie niebezpieczeństwo wystąpienia następstw określonych w art. 156 § 1 k.k. oraz art. 157 § 1 k.k. – tj. przestępstw z art. 191 § 2 kk i z art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k i za to na podstawie art. 191 § 2 kk w zw. z art. 11 § 3 kk wymierzył oskarżonemu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, o czym orzeczono w punkcie 1 wyroku.

5.  Odnośnie czynu drugiego, tj. posiadania środka odurzającego w postaci 0,85 grama marihuany, po ustaleniu, że oskarżony w trakcie zatrzymania, posiadał nieznaczną ilość tego środka z przeznaczeniem na własny użytek, na podstawie art. 62 a Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, Sąd umorzył postępowanie karne w tym zakresie, o czym orzeczono w punkcie 2 wyroku. Biegły z dziedziny chemii badający zabezpieczoną przy oskarżonym substancję stwierdził, że zabezpieczony do badań susz roślinny o masie netto 0,85 grama jest zielem konopi innych niż włókniste i tym samym jest zaliczane do środków odurzających grupy I-N i IV-N. ponadto biegły wskazał, że jednorazowa dawka – porcja w przypadku ziela konopi wynosi 1 gram. Tak więc zabezpieczona próbka nie wystarczy nawet do uzyskania pełnej jednej porcji (k.363, teczka osobowa oskarżonego). W tej sytuacji Sąd uznał, że nie ma wątpliwości co do tego, że oskarżony w dniu zatrzymania posiadał przy sobie wbrew przepisom ustawy środek odurzający i tym samym wyczerpał znamiona występku określonego w art. 62 ust. 1 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomani. Jednocześnie sąd przyjął, że spełnione są przesłanki określone w art. 62 a Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, tj. że oskarżony posiadał nieznaczne ilości tego narkotyku i miał je przeznaczone na własny użytek. Dlatego też sąd postępowanie w tym zakresie umorzył uznając, że orzeczenie kary byłoby niecelowe z uwagi na ilość tego środka, okoliczności popełnienia czynu i mały stopień społecznej szkodliwości czynu.

6.  Odnośnie zarzutu pierwszego Sąd ustalił następujący stan faktyczny. S. S. (1) nosi przezwisko (...). Zajmował się między innymi udzielaniem pozabankowych pożyczek. Pokrzywdzony J. S. (2) prowadzi gospodarstwo rolne w W. i dodatkowo prowadzi firmę transportową. Znał się z J. K., który okresowo z nim współpracował. W marcu 2018 roku J. S. (2) poprosił J. K. o pożyczenie 25 tyś zł. J. K. nie miał pieniędzy ale obiecał, że spróbuje pomóc i skontaktuje się z ludźmi, którzy mogą pożyczyć pieniądze, na co J. S. (2) przystał. J. K. skontaktował się z oskarżonym S. telefonicznie, a następnie spotkał się z nim w K.. Znał go tylko po pseudonimie, nie znał imienia i nazwiska. Skontaktował też oskarżonego z pokrzywdzonym J. S. (2), który w rozmowie przystał na warunki pożyczki. Wtedy oskarżony S. przekazał J. K. 25 tyś zł dla J. S. (2), z terminem zwrotu za dwa tygodnie, a ten pieniądze przekazał J. S. (2) w W.. Po około tygodniu J. S. (2) ponownie za pośrednictwem J. K. pożyczył od oskarżonego dodatkową kwotę 10 tyś zł na tydzień. Za pierwszą pożyczkę miał dodatkowo oddać 5 tyś zł, a za drugą tysiąc złotych. J. S. (2) nie oddał pieniędzy w umówionym terminie. Oskarżony zaczął naciskać J. K. o zwrot pieniędzy. J. S. (2) osobiście miał oddać oskarżonemu 7 tyś zł na stacji S. w K., gdzie jednocześnie zobowiązał się do oddania pozostałych pieniędzy. W kwietniu 2018 roku J. S. (2) nie oddał pieniędzy, zaczął także unikać kontaktu z J. K.. Oskarżony zaczął domagać się spłaty pieniędzy bezpośrednio od J. K. uznając, że to on otrzymał pieniądze i skoro J. S. (2) ich nie zwrócił, to on ma je zwrócić. J. K. przekazał oskarżonemu 5 tyś zł, jednocześnie próbował kontaktować się z J. S. (2) i jego ojcem A. S., aby wpłynął na syna i aby oddał pieniądze. 8 maja 2018 roku oskarżony ponownie wezwał J. K. na spotkanie, w którym uczestniczył też P. D. (...). J. K. na spotkanie przyjechał samochodem T. (...) razem z A. W.. Oskarżony przyjechał z P. D. i B. G. białym m.. P. D. wraz z oskarżonym podjęli decyzję o pojechaniu do J. S. (2) w celu wymuszenia zwrotu pieniędzy. W konsekwencji J. K. wraz z A. W. wrócili swoim samochodem do K. B.. Za nimi przyjechał oskarżony wraz z P. D. i B. G.. Przesiedli się do samochodu J. K., zostawiając m. pod domem J. K.. W swoim samochodzie zostawili telefony komórkowe. B. G. i P. D. mieli przy sobie pojemniki z gazem i pałki teleskopowe. Po zajechaniu do W., oskarżeni zastali J. S. (2) na posesji, przy bramie wjazdowej. Z samochodu wysiadł P. D. wraz z B. G.. P. D. trzymał w rękach gaz i pałkę. Ostatni wysiadł S. S. (1). J. S. (2) zaproponował J. K. rozmowę, na co P. D. miał powiedzieć, że „teraz kurwo będziesz ze mną rozmawiać”. Po tych słowach J. S. (2) zaczął uciekać, a P. D. wraz z B. G. zaczęli go gonić. Po dogonieniu J. S. (2) użyli wobec niego gazu łzawiącego i zaczęli uderzać pałkami teleskopowymi po całym ciele, nadto uderzali go pięściami i kopali. Ostatecznie J. S. (2) udało się schronić w mieszkaniu rodziców. W tym czasie oskarżony S. podszedł do stróża M. K. (1) i powiedział, że „ma wypierdalać do swojej budy”. Następnie oskarżony podszedł do samochodu J. S. (2) i go przeszukał, zarówno z przodu od strony kierowcy, w bagażniku i na końcu od strony pasażera. Z samochodu nic nie zabrał. Kiedy oskarżony kończył przeszukiwanie samochodu P. D. i B. G. wracali w jego stronę. Wsiedli do samochodu i wrócili do K. B. po samochód. W drodze powrotnej P. D. (...) wyzywał J. K., że to przez niego ta sytuacja, że takiego klienta polecił i nadal jest im winien pieniądze, nawet w tej sytuacji, gdy J. S. (2) został pobity. W K. B. oskarżeni rozeszli się. J. K. zaczął się ukrywać. Po dwóch dniach do jego domu przyjechał oskarżony S. wraz z P. D.. Szukali J. K.. Zostawili telefon A. W.. J. K. zadzwonił pod podany numer, gdzie odebrał oskarżony S.. Telefon przekazał P. D., który powiedział, że czeka na pieniądze, a jak nie to też zostanie załatwiony. Po około tygodniu A. W. przekazała (...) 5 tyś zł. J. K. ukrywał się do czasu zgłoszenia na policję.

7.  J. S. (2) w wyniku pobicia doznał obrażeń ciała w postaci zadrapania twarzy, stłuczenia linijnego klatki piersiowej (grzbietu), otarcia naskórka biodra lewego, stłuczenia przedramienia prawego, kolana i podudzia prawego, skręcenia kręgosłupa szyjnego. Obrażenia te naruszyły w ujęciu kodeksowym czynności narządów ciała pokrzywdzonego na okres nie przekraczający 7 dni. Obrażenia te zdaniem biegłego mogły powstać w wyniku uderzeń pałkami teleskopowymi po całym ciele i użyciu gazu łzawiącego jak i uderzania pięściami i kopania. Natomiast charakter obrażeń jakich doznał pokrzywdzony, ich lokalizacja oraz przebieg zdarzenia według biegłego pozwalały na stwierdzenie, że w trakcie zajścia pokrzywdzony nie był narażony na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia, był jednak narażony na wystąpienie następstw określonych w art. 156 § 1 lub 157 § 1 kk.

8.  Oskarżony S. S. (1) jest osobą niekaraną. W chwili zdarzenia miał 31 lat. Posiada wykształcenie średnie, z zawodu jest górnikiem. Prowadził własną działalność gospodarczą, ma na utrzymaniu małoletnią córkę. Oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Zaprzeczył aby brał udział w zdarzeniu o którym mowa w zarzucie.

9.  Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie przede wszystkim wyjaśnień J. K. i zeznań A. W., częściowych zeznań pokrzywdzonego J. S. (2) oraz zeznań A. S., G. S., M. K. (1), M. S., M. K. (2), oraz z dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, a w szczególności opinii biegłego z dziedziny medycyny który opiniował odnośnie obrażeń ciała, których doznał pokrzywdzony. Dowody z dokumentów nie były kwestionowane przez żadną ze stron. Tym samym nie było konieczności ich szczegółowego omawiania. Jednocześnie zastrzec należy, że ustalenie stanu faktycznego w zakresie działania oskarżonego S. S. (1) oparte zostało przede wszystkim na źródłach osobowych.

10.  Zeznania pozostałych osób nie były przydatne w ustaleniu stanu faktycznego dotyczącego działania S. S. (1) i dlatego też nie było konieczności ich szczegółowej analizy.

11.  Sąd dał w całości wiarę wyjaśnieniom oskarżonego J. K.. Oskarżony złożył wyjaśnienia w których opisał własne działania, a także działania oskarżonego S. S. (1), B. G. i P. D.. Wyjaśnił odnośnie jego relacji z pokrzywdzonym J. S. (2) i okoliczności zaciągnięcia przez niego pożyczek od oskarżonego S. S. (1) i P. D.. Sąd miał na uwadze, że oskarżony składając wyjaśnienia może próbować pomniejszyć swój udział w zdarzeniu, jak i może pomawiać współoskarżonych. Dlatego też sąd wyjaśnienia te oceniał bardzo dokładnie i krytycznie. Po ich analizie sąd doszedł do przekonania, że wersja zdarzenia przedstawiona przez oskarżonego J. K. jest prawdziwa, a w swoich wyjaśnieniach faktycznie wskazał zdarzenia w których brał udział i opisał relacje panujące pomiędzy pozostałymi osobami. Opisana działalność oskarżonego S. S. (1) również odzwierciedla rzeczywistość. Oskarżony J. K. wyjaśniał precyzyjnie, wskazywał na fakty w których bezpośrednio uczestniczył, potrafił wskazać zdarzenia o których dowiedział się od innych osób. Wskazywał też na okoliczności o których się tylko domyślał. Tym samym nie ma podstaw do kwestionowania jego wyjaśnień. Sąd nie dopatrzył się chęci pomówienia współoskarżonych. Wyjaśnienia układają się w logiczny ciąg. Również opisane przez oskarżonego jego zachowanie i reakcje sąd uznał za wiarygodne. Początkowo oskarżony współpracował z S. S. (1), kontaktował się z J. S. (2), aby oddał dług. Następnie, gdy okazało się, że to on ma oddać pieniądze za J. S. (2), to jego zachowanie zaczęło ulegać zmianie. Zaczął się obawiać o swoje zdrowie i życie, zwłaszcza gdy zaczęto mu grozić. Ostatecznie po pobiciu J. S. (2) zaczął się ukrywać. Zdaniem sądu te okoliczności świadczą o tym, że wyjaśnienia są zgodne z faktami i odzwierciedlają przebieg zdarzeń. Ponadto wyjaśnienia te znajdują potwierdzenie chociażby w zapisach monitoringu czy zarejestrowanych rozmowach telefonicznych. Nadto w zeznaniach A. W.. Dlatego też sąd na nich oparł ustalenie stanu faktycznego.

12.  Krytycznie sąd ocenił zeznania J. S. (2), albowiem stały one w sprzeczności z wyjaśnieniami J. K., jak i zeznaniami innych świadków. Mianowicie, co jest kluczowe z puntu widzenia odpowiedzialności karnej oskarżonego S. S. (1), sąd nie dał wiary zeznaniom J. S. (2) co do tego, że w takcie zdarzenia 8 maja 2018 roku oskarżeni zabrali mu z samochodu pieniądze. Zeznania te są całkowicie gołosłowne, sprzeczne z ustalonym stanem faktycznym i na uwzględnienie nie zasługują. Pokrzywdzony J. S. (2) wielokrotnie zmieniał swoje zeznania, dopasowując je do treści zadawanych pytań. Zeznania nie były precyzyjne. Tłumaczenia pokrzywdzonego były chaotyczne, nielogiczne, a ponadto sprzeczne z zeznaniami innych osób. Tak było chociażby co do okoliczności związanych z płatnością za paliwo. Świadek M. K. (2) precyzyjnie opisała mechanizm płatności za paliwo, rozmowę którą odbyła z pokrzywdzonym i jego zachowanie. Nie potwierdziła tego, że pokrzywdzony miał przywieźć pieniądze za paliwo na stację. Takich ustaleń, wbrew twierdzeniu pokrzywdzonego nie było. Tym samym twierdzenie pokrzywdzonego, że późnym wieczorem jechał na stację zapłacić 50 tyś zł za paliwo jest całkowicie niewiarygodne. Pokrzywdzony nie był w stanie wskazać skąd miałby takie pieniądze zdobyć w okresie od wizyty u niego M. K. (2). Okoliczność, że pokrzywdzony w godzinach rannych wypłacił ok. 13 tyś zł z bankomatu nie oznacza, że te pieniądze miał wieczorem w samochodzie. Początkowo pokrzywdzony twierdził, że pozostałą kwotę oddali mu rolnicy, u których wykonywał usługi. Ta wersja nie potwierdziła się. W tej sytuacji nie było żadnych dowodów, na podstawie których można by przyjąć, że pokrzywdzony miał w samochodzie 50 tyś zł, które zabrał S. S. (1). Sąd dał wiarę zeznaniom J. S. (2) w zakresie, w którym zeznawał odnośnie przebiegu zdarzenia, tj. że został zaatakowany przez nieznanych sprawców i pobity. To nie budzi wątpliwości. W pozostałym zakresie zeznania nie zasługują na uwzględnienie. Nie prawdziwe są również zeznania pokrzywdzonego co do jego znajomości z J. K. i pożyczania pieniędzy. Sąd nie miał wątpliwości, że to pokrzywdzony za pośrednictwem J. K. pożyczył pieniądze od oskarżonego S. S. (1), których ostatecznie nie był w stanie zwrócić.

13.  Zeznania A. S. i G. S. oraz M. K. (1) zasługiwały na uwzględnienie w zakresie, w którym opisywali oni przebieg zdarzenia. W tym zakresie są zbieżne z zeznaniami J. S. (2) i wyjaśnieniami J. K.. Jednocześnie zeznania A. S. nie są wiarygodne w zakresie, w którym umniejszał swoją znajomość z J. K.. Jak wskazano powyżej sąd oceniał wiarygodność ich zeznań w kontekście zarzutu postawionego oskarżonemu. Sąd miał na uwadze, że sytuacja była dynamiczna i nie trwała długo oraz nie wszyscy świadkowie widzieli zdarzenie. Nie budziło żadnych wątpliwości, że oskarżony S. S. (1) był na miejscu zdarzenia, brał w nim aktywny udział, a ponadto był jednym z organizatorów przyjazdu do J. S. (2) i ataku na niego.

14.  W świetle zgromadzonego materiału dowodowego, okoliczności popełnienia przestępstwa i wina oskarżonego nie budzą wątpliwości.

15.  Zgodnie z art. 191 § 1 kk odpowiedzialności karnej podlega ten, kto stosuje przemoc wobec osoby lub groźbę bezprawną w celu zmuszenia innej osoby do określonego działania, zaniechania lub znoszenia. Podlega karze pozbawienia wolności do lat 3. Natomiast zgodnie z art 191 § 2 kk, jeżeli sprawca działa w sposób określony w § 1, w celu wymuszenia zwrotu wierzytelności , podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do 5 lat. Zgodnie z art. 158 § 1 kk, odpowiedzialności karnej podlega ten, kto bierze udział w bójce lub pobiciu, w którym naraża się człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienia skutku określonego w art. 156 § 1 lub w art. 157 § 1 kk, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3. Należy także wskazać, że zgodnie z art 18 § 1 kk, odpowiada za sprawstwo nie tylko ten, kto wykonuje czyn zabroniony sam albo wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, ale także ten, kto kieruje wykonaniem czynu zabronionego przez inną osobę lub wykorzystując uzależnienie innej osoby od siebie, poleca jej wykonanie takiego czynu. Zgodnie z art. 20 kk każdy ze współdziałających w popełnieniu czynu zabronionego odpowiada w granicach swojej umyślności lub nieumyślności niezależnie od odpowiedzialności pozostałych współdziałających.

16.  Przestępstwa z art. 191 § 2 kk można dopuścić się z winy umyślnej w zamiarze bezpośrednim. Sprawca musi mieć świadomość istnienia wierzytelności i musi działać ze świadomością wymuszenia zwrotu tej wierzytelności. Sąd nie miał wątpliwości, że wierzytelność faktycznie istniała. Takiej wątpliwości nie miał też oskarżony S. S. (1). J. S. (2) zawarł umowę pożyczki. Otrzymał za pośrednictwem J. K. pieniądze od S. S. (1). Byli umówieni, że pieniądze odda w terminie do dwóch tygodni i dodatkowo od 25 tyś zapłaci wynagrodzenie 5 tyś. Nie jest przedmiotem niniejszego postępowania ustalanie, czy wszystkie warunki pożyczki odpowiadały prawu. Nie mniej jednak ustna umowa została zawarta i pieniądze przekazane. Skoro tak to nie ma wątpliwości, że istniała sprecyzowana wierzytelność. W związku z tym, działanie oskarżonego było nakierowane na odzyskanie pieniędzy. Oskarżony S. S. (1) miał pełną świadomość po co jedzie do J. S. (2). Jechali właśnie w celu odzyskania pieniędzy. Byli umówieni co do działań poszczególnych osób. P. D. wraz z B. G. mieli zająć się J. S. (2). Na miejscu zastano J. S. (2) więc G. i D. po dogonieniu go zaczęli go bić. W tym czasie S. S. (1) przeszukał samochód pokrzywdzonego. Nie musiał wcześniej wiedzieć, że tego dokona. Nie zmienia to faktu, że jechał w jasnym celu, odzyskania pieniędzy lub zmuszenia J. S. (2) do ich oddania. Skoro tak to oskarżony działał wspólnie i w porozumieniu z pozostałymi oskarżonymi. Sąd nie ma co do tego żadnych wątpliwości. Tak samo odnosi się to do udziału w pobiciu. Fakt, że oskarżony S. S. (1) osobiście nie bił pokrzywdzonego, nie oznacza, że nie ponosi odpowiedzialności karnej za to pobicie. Wiedział bowiem w jakim celu jedzie na posesję, mieli rozdzielone role i na to się godził. Świadczy o tym chociażby fakt wyjścia z samochodu, kiedy D. i G. pobiegli za pokrzywdzonym, a oskarżony S. pozostał przy stróżu i następnie przeszukał samochód. To oznacza, że doskonale zdawał sobie sprawę, w jaki sposób będą się zachowywać na posesji J. S. (2) i jakie zadanie ma każdy z nich.

17.  Oskarżony S. S. (1) uczestniczył w zdarzeniu, polegającym na przyjeździe na posesję do J. S. (2), celem wymuszenia na nim zwrotu wierzytelności. Sprawcy działali wspólnie i w porozumieniu. Rolą S. S. (1) było przeszukanie samochodu pokrzywdzonego, celem znalezienia ewentualnych pieniędzy, które mogły się tam znajdować. Oczywiście jadąc do pokrzywdzonego sprawcy nie mieli z góry ustalonego szczegółowego planu działania. Nie ma jednak wątpliwości co do tego, że jechali w celu wymuszenia zwrotu pieniędzy, które J. S. (2) był winien S. S. (1) i P. D.. Nie ma też wątpliwości co do tego, że to S. S. (1) wydawał też decyzje co do działania pozostałych sprawców.

18.  Sąd uznał, że nie ma podstaw do przyjęcia, że oskarżony dopuścił się rozboju na osobie J. S. (2). Nie ma dowodów na to, że zabrano pokrzywdzonemu pieniądze. Ponadto ustalony stan faktyczny wykazał, ze pokrzywdzony był winien oskarżonemu pieniądze i w tym celu przyjechał on na jego posesję. Skoro tak to działał w celu wymuszenia zwrotu wierzytelności, a nie ich kradzieży przy użyciu siły.

19.  Za popełnienie przez oskarżonego S. S. (1) przestępstw z art. 191 § 2 kk i art. 158 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk sąd na podstawie art. 191 § 2 kk w zw. z art. 11 § 3 kk wymierzył oskarżonemu karę 1 roku pozbawienia wolności, uznając, że będzie to kara sprawiedliwa w odniesieniu do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu. Wymierzając karę Sąd miał na uwadze rodzaj naruszonych przepisów, szkodliwość społeczną tego czynu oraz dotychczasowe zachowanie oskarżonego. Sąd uznał, że społeczna szkodliwość czynu oskarżonego jest znaczna. Oskarżony pożyczył pokrzywdzonemu pieniądze, a następnie chciał wymusić przemocą ich zwrot i dokonał umyślnego uszkodzenia ciała pokrzywdzonego. Sąd uznał, że zachowanie oskarżonego jest wysoce naganne i nie zasługuje na aprobatę. Pomimo młodego wieku oskarżony rażąco naruszył obowiązujące normy społeczne. Najechał na posesję pokrzywdzonego, zaatakował go wspólnie z innymi gazem łzawiącym i pałkami teleskopowymi. Działał w celu zastraszenia pokrzywdzonego. To świadczy o jego demoralizacji, lekceważeniu porządku prawnego i nieszanowaniu innych ludzi. Dlatego też kara winna być odpowiednio surowa i stanowić taką dolegliwość dla oskarżonego, która spowoduje, iż zapadnie jemu w pamięci i powstrzyma go przed popełnianiem przestępstw. Kara ma również spełnić cele wychowawcze, a także odnieść skutek w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Ma być przestrogą dla innych. Sąd miał na uwadze, że oskarżony jest dotychczas osobą niekaraną. To miało duży wpływ na wymiar kary.

20.  Mając na uwadze dyrektywy sądowego wymiaru kary, sąd doszedł do przekonania, iż w przypadku oskarżonego nie ma konieczności wymierzenia bezwzględnej kary pozbawienia wolności. Co prawda oskarżony dopuścił się przestępstwa z winy umyślnej, działając w zamiarze bezpośrednim, jednak należy wziąć również pod uwagę jego dotychczasową niekaralność, a także jego zachowanie po popełnieniu przestępstwa. Do czasu wyrokowania do sądu nie doszły informacje o nowych postępowaniach z jego osobą. Okoliczność ta przemawia na jego korzyść. Zgodnie z art. 69 § 1 k.k. sąd może warunkowo zawiesić wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności nie przekraczającej roku, jeżeli jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa, przy czym sprawca nie może być karany na karę pozbawienia wolności. Natomiast zgodnie z art. 69 § 2 k.k., sąd zawieszając wykonanie kary pozbawienia wolności, bierze pod uwagę przede wszystkim postawę sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste, dotychczasowy sposób życia oraz zachowanie się po popełnieniu przestępstwa. W ocenie sądu cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie kara ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego, jak i cele kary w zakresie prewencji ogólnej nie wymagają, aby oskarżony już teraz odbył karę bezwzględną pozbawienia wolności. Sąd zawiesił wykonanie orzeczonej kary na okres 3 lat próby. W ocenie Sądu, tak orzeczona kara będzie w stosunku do niego odpowiednią metodą resocjalizacyjną i doprowadzi do przestrzegania prawa.

21.  Aby móc kontrolować zachowanie oskarżonego w okresie próby Sąd zgodnie z art 73 § 1 kk oddał go w okresie próby pod dozór kuratora i na podstawie art. 72 § 1 pkt 1 kk, zobowiązał do informowania kuratora o przebiegu okresu próby.

22.  Na podstawie art. 33 § 1 i 2 kk, sąd wymierzył oskarżonemu karę grzywny w wymiarze 200 stawek dziennych, określając wysokość stawki w kwocie 20 złotych. Wymierzenie kary grzywny ma spowodować u oskarżonego realne poczucie ukarania w sytuacji, kiedy oskarżony może nigdy kary pozbawienia wolności nie odbyć. Oskarżony jest osobą samodzielną, zdrową i pracującą zawodowo tak więc może zdobyć pieniądze na opłacenie grzywny.

23.  Na podstawie art. 63 § 1 kk, na poczet orzeczonej kary grzywny sąd zaliczył oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie, w okresie od 11 października 2018 roku do 6 czerwca 2019 roku przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się dwóm dziennym stawkom grzywny.

24.  Na podstawie art. 70 ust. 2 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii sąd orzekł przepadek przez zniszczenie dowodu rzeczowego w postaci woreczka strunowego, zabezpieczonego przy zatrzymaniu oskarżonego.

25.  W ocenie Sądu wymierzona kara i środki karne są odpowiednie do stopnia zawinienia oskarżonego oraz do stopnia społecznej szkodliwości przypisanego jemu czynu i są zgodne z dyrektywami sądowego wymiaru kary określonymi w art. 53 § l kk, o których mowa powyżej.

26.  Zgodnie z art. 624 § 1 kpk Sąd obciążył oskarżonego koniecznością poniesienia 580 zł opłaty i obciążył 1/3 kosztów postępowania w wysokości 6.588,11 zł, nie znajdując podstaw do zwolnienia.

SSR Daniel Sobociński

ZARZĄDZENIE

1  odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć zgodnie z wnioskiem.

2  akta przedłożyć z apelacją lub za 14 dni