Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 października 2019 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu X Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodnicząca: SSR Katarzyna Malinowska

Protokolant: ------------------

po rozpoznaniu w dniu 22 października 2019 r. w Toruniu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa E. B. (...) w L.

przeciwko J. B.

o zapłatę

I. zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 945 zł (dziewięćset czterdzieści pięć złotych) z odsetkami umownymi za opóźnienie w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP od dnia 11 marca 2018 r. do dnia zapłaty;

II. zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 317 zł (trzysta siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

SSR Katarzyna Malinowska

UZASADNIENIE

Powód E. B. (...) z siedzibą w L. dnia 8 kwietnia 2019 r. wniósł do Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie powództwo w elektronicznym postępowaniu upominawczym przeciwko J. B., w którym domagał się zapłaty kwoty 945 zł (k. 7 i n.). Kwota ta wynikać miała z niewypełnionej przez pozwaną umowy pożyczki zawartej w 2018 roku z poprzednikiem powoda. Postanowieniem z dnia 6 maja 2019 r. wydanym pod sygnaturą VI Nc-e 640745/19 (...) Sąd stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty i na mocy art. 505 ³³ § 1 k.p.c. przekazał sprawę tutejszemu sądowi według właściwości do rozpoznania w trybie zwykłym.

Wezwany do uzupełnienia braków formalnych pozwu powód przedłożył m.in. umowę pożyczki, dwie kolejne umowy cesji wierzytelności wraz z załącznikami czy wydruk z systemu księgowego powoda (k. 15 i n.). Na podstawie tych dokumentów Sąd 11 lipca 2019 r. wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym zgodny z żądaniem pozwu (k. 70). Orzeczenie to wkrótce straciło swą moc wobec skutecznego wniesienia sprzeciwu przez stronę pozwaną (k. 74). W piśmie z 2 sierpnia 2019 r. pełnomocnik pozwanej podnosiła, że załączone dokumenty nie dowodzą, że zobowiązanie pozwanej zostało objęte przedstawionymi umowami cesji, a także że powód nie zdołał wykazać zasadności dochodzonych kwot, zwłaszcza wobec znacznego (w ocenie strony pozwanej) zawyżenia roszczenia odsetkowego.

Sąd ustalił, co następuje

Pozwana co najmniej od sierpnia 2016 roku pozostawała regularnym klientem przedsiębiorstwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. (zawarła z nim osiem pożyczek krótkoterminowych). Następnie 8 lutego 2018 r. zawarła z tym samym podmiotem kolejną umowę pożyczki. Na jej mocy jeszcze tego samego dnia pozwanej przekazano środki w łącznej wysokości 3000 zł, stanowiącej jednocześnie całkowitą kwotę pożyczki. Przewidziano, że kwota ta ma zostać spłacona w ciągu 30 dni, do 10 marca 2018 r. wraz z prowizją wynoszącą 825 zł. Umowa nie przewidywała pobierania od pozwanej dodatkowych odsetek kapitałowych.

Dnia 23 marca 2018 r. pozwana zwróciła kwotę 2880 zł, co oznaczało, że do spłaty pozostało 945 zł. Pracownicy pożyczkodawcy podejmowali rozliczne próby kontaktu z pozwaną: tak telefonicznego, jak za pośrednictwem poczty elektronicznej, jednak nie przynosiły one rezultatu. W maju 2018 roku egzekucję należności przekazano podmiotowi zewnętrznemu.

Dowód:

– wydruk z systemu księgowego powoda, k. 60–61,

– umowa pożyczki nr (...) z dnia 8.02.2018 r., k. 57–58,

– formularz informacyjny kredytu konsumenckiego, k. 49–55,

– dowód przelewu kwoty 3000 zł z dnia 8.02.2018 r., k. 56,

– dowód przelewu kwoty 2880 zł z dnia 23.03.2018 r., k. 63.

(...) sp. z o.o. na mocy umowy cesji wierzytelności z 31 sierpnia 2018 r. uprawnienia w stosunku do zobowiązania pozwanej przeniósł na łotewski podmiot (...) [sabiedrība ar ierobežotu atbildību, „spółka z ograniczoną odpowiedzialnością”] A. H. D. w R., który tego samego dnia przelał ten sam pakiet wierzytelności na powoda – podmiot prawa brytyjskiego.

Dowód:

– umowa cesji wierzytelności nr (...) z 31.08.2018 r. wraz z załącznikami, k. 31–40,

– umowa przelewu z dnia 31.08.2018 r. wraz z załącznikami i tłumaczeniem, k. 41–47.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w całości na podstawie dokumentów złożonych do akt przez stronę powodową. Tworzyły one spójną całość, wobec czego Sąd dał im wiarę w pełni.

Sąd zważył, co następuje

W niniejszej sprawie strona pozwana formalnie zakwestionowała wszystkie zdarzenia podniesione w pozwie, jednak szczegółowo zgłosiła zarzuty jedynie w odniesieniu do legitymacji procesowej powoda oraz wysokości roszczenia. Jednocześnie w sposób pośredni pełnomocnik pozwanej przyznała, że jej mandantką zaciągnęła zobowiązanie oraz w części je spłaciła.

W ocenie Sądu nie ulegało wątpliwości, że pozwana zaciągnęła pożyczkę u pierwotnego wierzyciela w wysokości i na warunkach jak w przedstawionej umowie, to jest z miesięcznym okresem spłaty, przy wysokości kapitału 3000 zł, bez odsetek, natomiast z prowizją w wysokości 825 zł, która zasadniczo nie przekracza postanowień ustawy o kredycie konsumenckim (jej art. 36a). Tym samym za całkowicie chybione należało uznać uwagi pełnomocnik pozwanej odnośnie sposobu wyliczenia odsetek a nawet sposobu wyliczenia kwoty głównej. Powód udowodnił, że pozwana spośród należnej kwoty 3825 zł uiściła 2885 zł. Tym samym do zapłaty pozostało 945 zł. W istocie powód nie dochodzi całości roszczenia, gdyż powództwo nie obejmuje roszczenia odsetkowego co do tej części pożyczki, jaką pozwana spłaciła po terminie. Za w pełni zasadne Sąd uznał natomiast roszczenie co do dalszych odsetek umownych za opóźnienie od kwoty 945 zł od dnia 11 marca 2018 r., to jest od dnia następującego po dniu zapisanym w umowie jako dzień spłaty pożyczki. Wysokość odsetek wynika wprost z formularza informacyjnego i odesłania w pkt. 11 w umowie pożyczki. Wbrew twierdzeniom strony pozwanej dla prawidłowego ustalenia należności pozwanej względem wierzyciela nie było konieczne sporządzanie szczegółowego wykazu transakcji, w sytuacji gdy ich łączna liczba wyniosła „dwa” – przelew środków z 8 lutego 2018 r. i częściowa spłata z 23 marca 2018 r. Dodatkowo dane te znalazły się w wydruku z systemu komputerowego pożyczkodawcy.

Sąd nie przychylił się także do zarzutów strony pozwanej co do braku legitymacji czynnej powoda. Do pozwu załączono dwie kolejne umowy cesji z 31 sierpnia 2018 r. Pierwsza, pomiędzy pierwotnym wierzycielem a łotewską spółką (...) została złożona wraz z trzema załącznikami, w tym wyciągiem z załącznika nr 1, to jest listą przelewanych wierzytelności. Na liście tej dłużnicy identyfikowani są według ich indywidualnego numeru, numeru umowy oraz innych danych dotyczących umowy. W przypadku pozwanej na stronie trzeciej załącznika odnaleźć można indywidualny numer pozwanej: (...), który widoczny jest także na wydruku z systemu księgowego pierwotnego wierzyciela. Ponadto odczytać można także datę zawarcia umowy: 8.02.2018, termin spłaty: 10.03.2018, niespłaconą kwotę kapitału: 945, kwotę nałożony kar niedochodzonych niniejszym pozwem, a które zgadzają się danymi z systemu księgowego pożyczkodawcy: 77,06 oraz łączną wartość zobowiązania: (...),06. Miejsce przystawienia pieczęci notarialnej sprawia, że nie w pełni czytelny pozostaje numer samej umowy, jednak wobec rosnącego ułożenia numerów umów musi on wynosić pomiędzy (...) (przedmiotowa umowa ma numer (...)).

Załącznik do kolejnej umowy sporządzony jest w innej formie graficznej, co pozwala na odczytanie wszystkich danych. Są to kolejno: (...), (...), 8.02.2018, 10.03.2018, 945, 77,06 i (...),06 (pominięto rubrykę w obu załącznikach wypełnioną liczbą 0,00). Informacje te są identyczne z danymi z wcześniejszej umowy przelewu wierzytelności. Dodatkowo drugi załącznik zawiera imię, nazwisko i numer PESEL pozwanej, co rozwiewa wszelkie wątpliwości w tym zakresie.

Podsumowując, Sąd biorąc pod rozwagę załączony materiał dowodowy traktowany jako całość, dostrzegając wzajemne zależności pomiędzy jego poszczególnymi elementami doszedł do wniosku, że całokształt sprawy nie budzi już wątpliwości, dlatego też nie zachodzi potrzeba przeprowadzenia rozprawy. W tej sytuacji na mocy art. 148 ¹ k.p.c. Sąd wydał stosowne postanowienie dowodowe i wyrokiem rozstrzygnął sprawę na posiedzeniu niejawnym na podstawie art. 720 k.c.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 w zw. z art. 99 k.p.c. zasądzając ich zwrot w całości od przegrywającej strony pozwanej na rzecz wygrywającej strony powodowej. Na wskazaną w pkt. 2 kwotę złożyły się: 30 zł opłaty sądowej (art. 13 ust 1 w zw. z art. 19 ust. 2 pkt 2 w zw. z art. 28 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 300 ze zm. w zw. z art. 505 ³⁷ § 1 k.p.c.), 270 zł wynagrodzenia pełnomocnika (§ 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych, Dz.U. z 2015 r., poz. 1804 ze zm.) oraz 17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa (art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej; t.j. Dz.U. 2019 roku, poz. 1000 w zw. z pkt IV załącznika do niej).