Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 marca 2014 r.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Maria Migoń - Karwowska

Protokolant: Bożena Cybin

po rozpoznaniu w dniach 03 marca 2014 r. i 26 marca 2014 r.

s p r a w y :

B. F.

syna R. i M. z domu K.

urodzonego w dniu (...) w J.

A. M.

syna W. i H. z domu Z.

urodzonego w dniu (...) w J.

oskarżonych o to, że:

1.  w dniu 07 sierpnia 2013 roku ul. (...) w J. woj. (...) na terenie (...) sp. z o. o. działając wspólnie i w porozumieniu usiłowali dokonać kradzieży z włamaniem do hali produkcyjnej w ten sposób, że posługując się siekierą i łomem usiłowali wyłamać drzwi celem dostania się do jego wnętrza i zaboru znajdujących się tam przedmiotów, jednakże zamiaru nie osiągnęli, albowiem zostali spłoszeni, czym działali na szkodę (...) sp. z o. o. w J., przy czym B. F. zarzucanego mu czynu dopuścił się będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 16.02.2006 roku sygn. akt II K 772/05 za czyny z art. 191 § 2 k.k., 278 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. na karę 1 roku pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 24.02.2010 roku do dnia 02.09.2010 roku,

tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w stosunku do B. F., natomiast o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w stosunku do A. M.

nadto B. F. o to, że:

2.  w dniu 07 sierpnia 2013 roku przy ul. (...) w J. woj. (...) na terenie (...) sp. z o. o. przy użyciu siekiery groził M. G. pozbawieniem życia, uszkodzeniem ciała wzbudzając w w/wym. uzasadnioną obawę, że groźby zostaną spełnione, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 16.02.2006 roku sygn. akt II K 772/05 za czyny z art. 191 § 2 k.k. art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. na karę 1 roku pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 24.02.2010 roku do dnia 02.09.2010 roku,

tj. o czyn z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

nadto A. M. o to, że:

3.  w dniu 07 sierpnia 2013 roku przy ul. (...) w J. woj. (...) na terenie (...) sp. z o. o. przy użyciu łomu groził M. G. pozbawieniem zżyci, uszkodzeniem ciała wzbudzając w w/wym. uzasadnioną obawę, że groźby zostaną spełnione,

tj. o czyn z art. 190 § 1 k.k.

I.  Uznaje oskarżonych B. F. i A. M. za winnych popełnienia zarzucanego im czynu opisanego w pkt 1 części wstępnej wyroku przyjmując, iż B. F. zarzucanego mu czynu dopuścił się będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 16.02.2006 roku, sygn. akt II K 772/05, za czyny z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k., na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, objętą na mocy w/w wyroku karą łączną w wymiarze 1 roku pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 24.02.2010 roku do dnia 02.09.2010 roku, tj. występku z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w stosunku do B. F., oraz z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w stosunku do A. M. i za to na podstawie art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 14 § 1 k.k. wymierza im kary: B. F. 1 (jednego) roku i 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności, zaś A. M. 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 33 § 2 k.k. orzeka wobec oskarżonego A. M. karę 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość stawki na kwotę 10 (dziesięciu) złotych;

III.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. warunkowo zawiesza wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego A. M. kary pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 5 (pięć) lat;

IV.  na podstawie art. 73 § 1 k.k. oddaje oskarżonego A. M. w okresie próby pod dozór kuratora sądowego;

V.  na podstawie art. 72 § 1 pkt 5 i 8 k.k. zobowiązuje oskarżonego A. M. powstrzymania się od nadużywania alkoholu oraz podjęcia starań o uzyskanie stałej pracy zarobkowej w okresie próby;

VI.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary grzywny zalicza oskarżonemu A. M. okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniach 29 i 30 września 2013 r.;

VII.  na podstawie art. 44 § 2 k.k. orzeka wobec oskarżonego B. F. środek karny przepadku dowodu rzeczowego w postaci siekiery, bliżej opisanej w wykazie dowodów rzeczowych na karcie 16 akt;

VIII.  na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. zarządza zwrot płyt CD z nagraniami z monitoringu w ilości 4 sztuk, znajdujących się na k. 7 i 123 akt – pokrzywdzonemu K. G.;

IX.  uniewinnia oskarżonego B. F. od popełnienia zarzuconego mu czynu opisanego w pkt 2 części wstępnej wyroku, tj. występku z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.;

X.  uniewinnia oskarżonego A. M. od popełnienia zarzuconego mu czynu opisanego w pkt 3 części wstępnej wyroku, tj. występku z art. 190 § 1 k.k.

XI.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych zwalnia oskarżonych B. F. i A. M. od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, w tym opłaty.

Sygn. akt II K 1882/13

UZASADNIENIE

W dniu 7 sierpnia 2013 roku o godzinie 20:16 oskarżeni B. F. i A. M. udali się na teren firmy (...) Spółka z o.o. w J., przy ul. (...) z zamiarem dokonania włamania do hali produkcyjnej zakładu i kradzieży znajdujących się tam przedmiotów. B. F. zabrał ze sobą łom, zaś A. M. siekierę. Po przybyciu na miejsce B. F. i A. M., używając przyniesionych narzędzi, usiłowali wyłamać drzwi do hali produkcyjnej. W czasie, kiedy mężczyźni usiłowali włamać się do hali, na teren zakładu przyjechał samochodem M. G.. Wraz z M. G. w samochodzie znajdował się jego małoletni syn. Widząc zachowanie oskarżonych M. G. przez otwarte okno pojazdu krzyknął do nich, że została zawiadomiona policja, a nad nimi jest kamera monitoringu. Następnie M. G. odjechał samochodem. Po odjeździe M. G. o godzinie 20:19:33 B. F. i A. M. odeszli z terenu zakładu. Odchodząc A. M. zabrał ze sobą łom, natomiast siekierę oskarżeni pozostawili na terenie zakładu.

dowód: wyjaśnienia oskarżonego B. F. k. 30-31, 81-82, 117, wyjaśnienia oskarżonego A. M. k. 51-52, 117, 118v., częściowo zeznania świadka K. G. k. 5-6, 118, 119, częściowo zeznania świadka M. G. k. 20-21,118, 119, nagrania z monitoringu k.7, 123, protokół oględzin siekiery wraz ze zdjęciem k. 8-11, protokół oględzin zapisu nagrania k. 57-61, protokół oględzin hali wraz z dokumentacją fotograficzną k. 62-65,

Oskarżony B. F. jest osobą wielokrotnie karną sądownie, między innymi za przestępstwa przeciwko mieniu, w tym wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 16.02.2006 roku, sygn. akt II K 772/05, za czyny z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k., na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, objętą na mocy w/w wyroku karą łączną w wymiarze 1 roku pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 24.02.2010 roku do dnia 02.09.2010 roku.

B. F. ma 27 lat, jest kawalerem, posiada dwoje dzieci w wieku 3 lat i roku. Posiada wykształcenie podstawowe, bez zawodu, aktualnie przebywa w Areszcie Śledczym w J., gdzie odbywa karę pozbawienia wolności. Przed osadzeniem utrzymywał się z prac dorywczych, uzyskując dochód miesięczny około 1.500 zł. Oskarżony jest zdrowy, nie był leczony psychiatrycznie, neurologicznie i odwykowo.

dowód: wyjaśnienia oskarżonego k. 30-31, 117, dane o karalności k. 38-40, odpisy wyroków SR w Jeleniej Górze k. 68-73,

A. M. był uprzednio karany sądownie. Oskarżony ten ma 33 lata, jest żonaty i posiada jedno dziecko w wieku 7 lat. Posiada wykształcenie zawodowe, zawód – mechanik pojazdów samochodowych, utrzymuje się z prac dorywczych uzyskując dochód miesięczny w wysokości około 5000 zł. Oskarżony jest zdrowy, nie był leczony psychiatrycznie, neurologicznie i odwykowo.

dowód: wyjaśnienia oskarżonego k. 51-52, dane o karalności k. 44-46,

Oskarżony B. F. przyznał się do popełnienia przestępstwa usiłowania kradzieży z włamaniem do hali produkcyjnej formy (...), natomiast zaprzeczył, aby groził M. G. popełnieniem na jego szkodę przestępstwa.

Słuchany w toku postępowania przygotowawczego B. F. wyjaśnił, iż poszedł na teren spółki (...) z A. M., aby otworzyć drzwi do hali. Potwierdził, że zabrali ze sobą łom i siekierę. Podał, że wcześniej wypili kilka piw. B. F. wyjaśnił też, iż pod halę przyjechał jakiś mężczyzna z dzieckiem i powiedział do nich, że dzwoni po Policję. Wówczas odszedł wraz z A. M. do domu. Oskarżony stwierdził także, iż żaden z nich nie groził temu mężczyźnie.

W toku postępowania sądowego B. F. podtrzymał wcześniej złożone wyjaśnienia. Podał on, że nie groził pokrzywdzonemu siekierą, bo gdyby to zrobił, to zabrałby ją do domu.

dowód: wyjaśnienia oskarżonego k. 30-31, 81-82, 117,

Oskarżony A. M. także przyznał się do popełnienia przestępstwa usiłowania kradzieży z włamaniem do hali produkcyjnej formy (...) oraz zaprzeczył, aby groził M. G. popełnieniem na jego szkodę przestępstwa.

Podczas dochodzenia A. M. wyjaśnił, iż poszedł na teren spółki (...) z B. F.. Podał, że zabrali ze sobą łom i siekierę, żeby przy ich użyciu otworzyć drzwi do hali. Kiedy próbowali otworzyć drzwi, pod halę przyjechał jakiś mężczyzna samochodem i powiedział do nich, że dzwoni po Policję. A. M. podał, iż wówczas zabrał łom i odszedł wraz z B. F. do domu., zaś siekiera pozostała oparta o ścianę. Oskarżony zaprzeczył, aby których z nich groził temu mężczyźnie. Przyznał, iż wcześniej wypili po kilka piw.

Słuchany w toku rozprawy A. M. podtrzymał wcześniej złożone wyjaśnienia.

dowód: wyjaśnienia oskarżonego k. 51-52, 117, 118v.,

Sąd zważył , co następuje:

Dokonując oceny zachowania oskarżonych B. F. i A. M. w kontekście całości zebranego w sprawie materiału dowodowego, Sąd doszedł do przekonania, iż ich sprawstwo i wina w zakresie usiłowania kradzieży z włamaniem do hali produkcyjnej firmy (...) nie budzą żadnych wątpliwości.

Sąd przyznał walor wiarygodności wyjaśnieniom obu oskarżonych, w których przyznali się do popełnienia występku usiłowania dokonania kradzieży z włamaniem. Z wyjaśnieniami B. F. i A. M. koresponduje bowiem zabrany w sprawie materiał dowodowy, a w szczególności nie budzące jakichkolwiek wątpliwości co do ich wiarygodności nagrania z monitoringu. Zapis nagrania zarejestrowanego przez kamerę nr 5 w pełni potwierdza, iż obaj oskarżeni pojawili się pod wejściem do hali produkcyjnej około godziny 20:16 (A. M. o godzinie 20:16:10 – trzymając w rękach siekierę, zaś B. F. o godzinie 20:16:34 – trzymając w rękach łom). Na nagraniu tym jest również widoczne zachowanie obu oskarżonych, tj. szarpanie, podważanie łomem drzwi, w celu ich wyłamania. Zarejestrowany został także moment, w którym pod halę podjechał samochodem M. G. (około godz. 20:19:15), a następnie odjechał, po czym obaj oskarżeni odeszli z miejsca przestępstwa (około godz. 20:19:33). Przywołany dowód w pełni potwierdził wyjaśnienia złożone przez obu oskarżonych, w których przyznali się oni do popełnienia tego występku.

Za wiarygodne uznał też Sąd zeznania świadka M. G., przy czym nie w całości, lecz jedynie w tej części, w jakiej korespondują one z nagraniem z monitoringu. Pokrzywdzony w części odmiennie przedstawił zachowanie oskarżonych, dlatego też Sąd weryfikował jego zeznania w oparciu o obiektywny dowód, jaki stanowi zapis z monitoringu. I tak, Sąd uznał relację przestawioną przez M. G. za prawdziwą w tym zakresie, w jakim potwierdził on podjęte przez obu oskarżonych próby wyłamania drzwi do hali produkcyjnej.

Przymiot częściowej wiarygodności przyznał również Sąd zeznaniom K. G., to jest w tym zakresie, w jakim pokrzywdzony potwierdził usiłowanie dokonania kradzieży z włamaniem do hali produkcyjnej przez obu oskarżonych. Nadmienić należy, iż K. G. nie był bezpośrednim świadkiem przestępstwa; został o nim powiadomiony przez swojego brata M. G., a nadto obejrzał nagranie z monitoringu zakładowego. W takiej sytuacji nie budzi wątpliwości, iż zeznania K. G. są zbieżne z wersją przedstawioną przez M. G.. K. G. wszak przytoczył relację przedstawioną mu przez brata. Tak samo zatem jak w przypadku relacji M. G., również zeznania K. G., dotyczące zachowania oskarżonych, są częściowo sprzeczne z zapisem zarejestrowanym przez kamery, dlatego też Sąd odmówił przyznania im waloru wiarygodności w tej części, w jakiej nie znajdują one potwierdzenia w tym dowodzie.

Nie sposób natomiast kwestionować rzetelność i wiarygodność pozostałego materiału dowodowego w postaci danych o karalności obu oskarżonych, odpisów wyroków Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze dotyczących B. F., protokołu oględzin siekiery wraz ze zdjęciem, protokołu oględzin zapisu nagrania, protokołu oględzin hali wraz z dokumentacją fotograficzną, które zostały sporządzone w prawem przewidzianej formie i przez uprawnione do tego osoby.

Konkludując należy stwierdzić, iż kompleksowa ocena wiarygodności wyjaśnień obu oskarżonych w kontekście zgromadzonego w sprawie i przeanalizowanego wyżej materiału dowodowego, dokonana w świetle zasad doświadczenia życiowego, w ocenie Sądu pozwoliła na niewątpliwe stwierdzenie sprawstwa B. F. i A. M. w zakresie przypisanego im czynu usiłowania kradzieży z włamaniem do hali produkcyjnej firmy (...).

W tym stanie rzeczy Sąd uznał, iż oskarżeni B. F. i A. M. w dniu 07 sierpnia 2013 roku przy ul. (...) w J. na terenie (...) sp. z o. o. działając wspólnie i w porozumieniu usiłowali dokonać kradzieży z włamaniem do hali produkcyjnej w ten sposób, że posługując się siekierą i łomem usiłowali wyłamać drzwi, celem dostania się do jej wnętrza i zaboru znajdujących się tam przedmiotów, jednakże zamiaru nie osiągnęli, albowiem zostali spłoszeni, czym działali na szkodę (...) sp. z o. o. w J., przy czym B. F. zarzucanego mu czynu dopuścił się będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 16.02.2006 roku, sygn. akt II K 772/05, za czyny z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k., na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, objętą na mocy w/w wyroku karą łączną w wymiarze 1 roku pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 24.02.2010 roku do dnia 02.09.2010 roku. Tym samym B. F. dopuścił się przestępstwa kwalifikowanego z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., zaś A. M. – występku z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k.

Oskarżeni B. F. i A. M. popełniając opisany wyżej występek działali umyślnie. Mieli oni bowiem wiedzę i świadomość, iż dokonanie kradzieży z włamaniem stanowi naruszenie przepisów prawa. Oskarżeni, mogąc zachować się zgodnie z prawem, naruszyli je. Oskarżeni przy tym nie znajdowali się w takiej sytuacji, która zniewalałaby ich do podjęcia działań sprzecznych z normami prawnymi. B. F. i A. M. działali w normalnej sytuacji motywacyjnej, zdając sobie sprawę zarówno z bezprawności, jak i karygodności swojego zachowania. W przypisanym oskarżonym przestępstwie działali oni w sposób przemyślany, zorganizowany, z zamiarem bezpośrednim.

Oskarżeni B. F. i A. M. w przypisanym im przestępstwie działali wspólnie i w porozumieniu, a ich zachowania wzajemnie się uzupełniały. W niniejszej sprawie w świetle zgromadzonego materiału dowodowego nie ulega wątpliwości, iż oskarżeni dopuścili się zarzucanego im czynu w formie współsprawstwa.

Zgodnie z brzmieniem art. 279 § 1 k.k. sprawcą przestępstwa kradzieży z włamaniem jest osoba, która dopuściła się zaboru mienia po uprzednim pokonaniu zabezpieczeń. Ponieważ oskarżeni nie osiągnęli zamierzonego celu, nie zdołali pokonać zabezpieczeń, wejść do wnętrza hali i dokonać kradzieży znajdujących się tam przedmiotów, bowiem zostali spłoszeni przez M. G., to ich zachowanie należało uznać za usiłowanie popełnienia czynu kwalifikowanego z art. 279 § 1 k.k.

Oskarżony B. F. dopuścił się przypisanego mu występku działając w warunkach powrotu do przestępstwa opisanych w art. 64 § 1 k.k. Z przepisu art. 64 § 1 k.k. wynika, iż sprawca odpowiada w ramach recydywy ogólnej w przypadku, jeżeli został uprzednio skazany za przestępstwo umyślne na karę pozbawienia wolności, którą odbył w wymiarze co najmniej 6 miesięcy, a popełnił w ciągu 5 lat po odbyciu umyślne przestępstwo podobne do przestępstwa, za które był już skazany. W przedmiotowej sprawie B. F. popełnił przestępstwa przeciwko mieniu z art. 278 § 1 k.k., za które został skazany na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał w ramach kary łącznej, orzeczonej w/w wyrokiem. Zakład karny opuścił 2 września 2010 roku, a więc tym samym w okresie 5 lat od wykonania kary w wymiarze 6 miesięcy popełnił ponownie podobne przestępstwo umyślne przeciwko mieniu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k.

Wymierzając oskarżonym karę za przypisane im przestępstwo Sąd baczył, aby była ona dostosowana do stopnia społecznej szkodliwości ich czynu, stopnia zawinienia oskarżonych, a także, aby wszechstronnie uwzględniała te cele, które stawiane są karze.

Sąd ocenił stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonych jako znaczny. Oskarżeni w jawnie lekceważący sposób odnieśli się do podstawowej normy porządku prawnego w państwie, jaką jest ochrona własności. Oskarżeni działali w sposób zaplanowany. Udali się bowiem pod halę produkcyjną z uprzednio przygotowanymi narzędziami do pokonania jej zabezpieczeń. Tylko przyjazd na miejsce M. G. uniemożliwił im dokonanie zaplanowanego przestępstwa. Oskarżeni działali pod wpływem alkoholu, co też stanowi – obiektywnie rzecz biorąc – okoliczność dla nich obciążającą. Użycie alkoholu zazwyczaj wyolbrzymia pobudki błahe, rozluźnia hamulce moralne, zwiększa zuchwalstwo i zmniejsza obawę przed odpowiedzialnością za popełnione przestępstwo.

Obaj oskarżeni są osobami uprzednio karanymi sądownie, w tym za przestępstwa przeciwko mieniu. Popełnienie przez oskarżonych ponownie podobnego rodzajowo przestępstwa stanowi o kryminalnej niepoprawności ich zachowania i jest okolicznością poważnie obciążającą.

Okolicznością łagodzącą dla oskarżonych była ich postawa w czasie postępowania, a mianowicie przyznanie się do winy i okazanie skruchy.

W tych warunkach, kierując się dyrektywami wymiaru kary opisanymi w art. 53 k.k. i art. 54 § 1 k.k., jako współmierne do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynu oskarżonych Sąd wymierzył B. F. karę 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności, zaś A. M. karę 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności.

Jako, że oskarżony A. M. przypisanego mu czynu dopuścił się działając w celu uzyskania korzyści majątkowej, Sąd na podstawie art. 33 § 2 k.k., obok kary pozbawienia wolności orzekł wobec niego karę grzywny w wysokości 50 stawek dziennych. Ustalając wysokość stawki dziennej, Sąd wziął pod rozwagę, zgodnie ze wskazaniami zawartymi w art. 33 § 3 k.k., warunki osobiste oskarżonego, jak również jego stosunki majątkowe oraz możliwości zarobkowe, na tej postawie ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 złotych. Oskarżony posiada bowiem dochody z pracy dorywczej. Określona stawka dzienna odpowiada zatem sytuacji majątkowej i możliwościom zarobkowym A. M.. Na poczet tej kary zaliczono A. M. okres zatrzymania w sprawie w dniach 29 i 30 września 2013 r.

Sąd nie orzekł grzywny wobec oskarżonego B. F. z tego względu, iż aktualnie przybywa on w Areszcie Śledczym w J., gdzie odbywa karę pozbawienia wolności. Podkreślić też należy, iż oskarżony przed osadzeniem w Areszcie nie posiadał stałego źródła dochodów, zaś na jego utrzymaniu pozostaje dwoje małoletnich dzieci. Tymczasem zgodnie z przepisem art. 58 § 2 k.k. grzywny nie orzeka się jeżeli dochody sprawcy, jego stosunki majątkowe lub możliwości zarobkowe uzasadniają przekonanie, że sprawca grzywny nie uiści i nie można jej będzie ściągnąć w drodze egzekucji.

Wymierzając oskarżonemu B. F. karę bezwzględnego pozbawienia wolności Sąd uznał, iż w stosunku do tego oskarżonego nie zachodzi pozytywna prognoza kryminologiczna. B. F. był uprzednio wielokrotnie karany wyrokami sądów. Mimo uprzednich skazań i odbytych przez tego oskarżonego bezwzględnych kar pozbawienia wolności B. F. całkowicie lekceważąc orzeczone wobec niego kary, dopuścił się podobnego rodzajowo przestępstwa tj. usiłowania kradzieży z włamaniem. Dowodzi to znacznego stopnia demoralizacji oskarżonego i uzasadnia przypuszczenie, iż zawieszenie wykonania kary nie jest wystarczające dla osiągnięcia wobec nich celów kary, a w szczególności nie zapobiegnie powrotowi oskarżonego do przestępstwa. W ocenie Sądu B. F. nie zasługuje na dobrodziejstwo warunkowego zawieszenia kary i wymaga resocjalizacji w warunkach zakładu karnego.

W odniesieniu do A. M. Sąd uznał, iż mimo uprzednich skazań w stosunku do tego oskarżonego zachodzi pozytywna prognoza kryminologiczna, że w przyszłości nie popełni on przestępstwa. W przekonaniu Sądu orzeczenie kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania jest wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary. Z uwagi na niższy stopień pewności prognozy kryminologicznej, jedynie najdłuższy, 5-letni okres próby, będzie adekwatny dla weryfikacji trafności pozytywnej prognozy postawionej w stosunku do tego oskarżonego. By wzmóc kontrolę nad jego działaniami, oddano go w tym czasie pod dozór kuratora. Zobowiązano go również w okresie próby do podjęcia starań o uzyskanie stałej pracy zarobkowej oraz do powstrzymania się od nadużywania alkoholu.

Ponieważ w toku postępowania karnego została zabezpieczona siekiera, który to przedmiot służył oskarżonym do popełnienia przestępstwa, Sąd, na podstawie art. 44 § 2 k.k. orzekł jej przepadek na rzecz Skarbu Państwa.

O zwrocie płyt z nagraniami Sąd orzekł w oparciu o przepis art. 230 § 2 k.p.k., uznając je za zbędne dla dalszego postępowania.

Kary w tym wymiarze winny uzmysłowić oskarżonym nieopłacalność łamania prawa, stanowiąc jednocześnie przestrogę na przyszłość. Sąd miał przy tym na względzie cele, jakie wymierzone kary powinny spełnić wobec oskarżonych, tj. przede wszystkim cele wychowawcze. Kary te winny również wdrożyć oskarżonych do poszanowania zasad porządku prawnego. Tak ukształtowane kary będą także realizowały cele ogólnoprewencyjne i dadzą wyraz zdecydowanego braku społecznej akceptacji dla tego typu zachowań.

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k., z uwagi na trudną sytuację majątkową oskarżonych, Sąd zwolnił ich od ponoszenia na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych oraz odstąpił od wymierzenia im opłaty.

Odmienna sytuacja natomiast zachodzi w odniesieniu do zarzuconych oskarżonym przestępstw gróźb karanych wobec M. G.. Zdaniem Sądu, zebrany materiał dowodowy, poddany przez Sąd gruntownej analizie nie stworzył podstawy do przyjęcia winy i sprawstwa B. F. i A. M. w zakresie zarzucanych im czynów, opisanych w punktach 2 i 3 części wstępnej wyroku. Jedynym dowodem wskazującym na fakt grożenia przez oskarżonych M. G. są zeznania tego ostatniego. Oczywistym jest, iż nic nie stoi na przeszkodzie czynieniu ustaleń co do sprawstwa li tylko w oparciu o zeznania osoby pokrzywdzonej. Zeznania te jednak winny być spójne, logiczne, a nade wszystko korespondować z pozostałym zebranym w sprawie wiarygodnym materiałem dowodowym. Dokonując analizy zeznań M. G. nie sposób uczynić tego w oderwaniu od dowodu z nagrania z monitoringu. Podkreślić w tym miejscu należy, iż zarówno oskarżeni, jak też pokrzywdzony M. G. są zainteresowani w przekonaniu Sądu do swojej wersji zdarzenia i jak najkorzystniejszym, z ich punktu widzenia, rozstrzygnięciu sprawy. Sąd szczególnie uważnie i wnikliwie porównywał i analizował treść wyjaśnień oskarżonych oraz zeznań złożonych przez M. G.. Zdaniem Sądu dowody te winny być oceniane w kontekście treści nagrania z monitoringu, który to dowód przedstawia zdarzenie i zachowanie uczestników zajścia w sposób zgodny z rzeczywistością. Tymczasem przedstawiona przez M. G. relacja ze zdarzenia nie koresponduje z treścią nagrania zarejestrowanego przez kamery. M. G. opisuje zdarzenie jako bardzo dynamiczne, zaś zachowanie oskarżonych wobec niego jako gwałtowne i agresywne. B. F. miał trzymać w rękach siekierę, powiedzieć do niego słowa: „wypierdalaj bo ci w łeb zajebię lub łeb rozjebię”, unieść siekierę i zrobić krok w jego stronę. Z kolei A. M. miał w tym czasie trzymać łom, unieść go i także zrobić krok w stronę jego samochodu (k.20). Pokrzywdzony podał, że miał wrażenie, iż zaraz któryś z tych przedmiotów uderzy w samochód. Wówczas - jak podał - przestraszył się, wycofał samochód do tyłu, a obaj oskarżeni wrócili do wyrywania drzwi z tym, że innych, znajdujących się obok. Oskarżeni mieli odłożyć siekierę i przy użyciu łomu próbować poważyć drzwi, przy czym czynili tak jeszcze około 2 minuty. Dopiero po tym odeszli w kierunku torów, zabierając ze sobą łom i zostawiając siekierę. Tymczasem, jak wynika z nagrania zarejestrowanego przez kamerę nr 5 całe zdarzenie od momentu przybycia oskarżonych pod halę trwało około 3 minut. Jako pierwszy pojawił się pod halą A. M. – o godzinie 20:16:10, zaś po nim B. F. – o godzinie godz. 20:16:34. Do szarpania drzwi jako pierwszy przystąpił B. F. i nastąpiło to o godzinie 20:16:50. Podnieść należy, iż samochód pokrzywdzonego pojawił się pod halą, co wynika z nagrania, o godzinie 20:19:15, a następnie praktycznie bez zatrzymywania się pojechał dalej. Nieprawdziwe zatem są zeznania M. G., iż zatrzymał samochód, a następnie wycofał go do tyłu i odjechał. Przede wszystkim jednak w momencie, kiedy na nagraniu pojawił się samochód pokrzywdzonego B. F. nie trzymał nic w rękach, zaś ręce miał opuszczone. Zapis na płycie w żaden sposób nie potwierdził, aby zarówno B. F., jak też A. M., trzymając w rękach - pierwszy siekierę, zaś drugi – łom, kierowali się w stronę pokrzywdzonego i w ogóle się do niego zwracali. Rzeczywiście A. M. pojawia się na nagraniu trzymając łom, ale nastąpiło to już po odjeździe samochodu pokrzywdzonego, A. M. trzymał ten łom opuszczony, a nade wszystko odchodził już w tym czasie z miejsca zdarzenia. Godziło się w tym miejscu podnieść też, iż oskarżeni odeszli z miejsca zdarzenia o godzinie 20:19:33, a zatem prawie natychmiast po odjeździe pokrzywdzonego. Sąd wnikliwie analizował także nagranie z drugiej kamery – nr 9, wobec twierdzenia pokrzywdzonego, że druga kamera zarejestrowała dokładniej zachowanie oskarżonych wobec niego. Kamera ta zarejestrowała inny obszar zakładu, a przede wszystkim kierunek, z którego nadeszli oskarżeni, i w którym odeszli, a także samochód, którym poruszał się pokrzywdzony. Sąd analizował oba zapisy we wzajemnym ich powiązaniu. Żadne z tych nagrań nie potwierdziło wersji podanej przez M. G. o tym, iż B. F. - trzymając siekierę, zaś A. M. – łom, unosząc te przedmioty, kierowali się w stronę pokrzywdzonego i grozili nimi temu mężczyźnie. Słusznie zauważył też B. F., iż gdyby trzymał w rękach siekierę i groził nią M. G. to przecież zabrały ja powrotem, a nie zostawił na miejscu przestępstwa. Wobec powyższego Sąd uznał zeznania M. G. za nieprawdziwe w zakresie, w jakim podawał on okoliczności zachowania oskarżonych związane z grożeniem mu, czasem ich działania, a także swoim zachowaniem na miejscu przestępstwa.

Konkludując, w świetle całości powyższych rozważań, zdaniem Sądu, zebrany w sprawie materiał dowodowy nie dał podstaw do przyjęcia, iż oskarżeni B. F. i A. M. dopuścili się popełnienia występków groźby karanej na szkodę M. G.. Z tych też przyczyn Sąd uniewinnił B. F. od czynu z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., zaś A. M. – od czynu z art. 190 § 1 k.k.