Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 grudnia 2013 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia - Śródmieścia Wydział VIII Cywilny

w składzie :

Przewodniczący : SSR Anna Martyniec

Protokolant: Małgorzata Pluskota

po rozpoznaniu w dniu 6 grudnia 2013 r. we Wrocławiu na rozprawie sprawy

z powództwa (...) sp. z o.o. z siedzibą we W.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

I.  zasądza od strony pozwanej (...) S.A. w W. na rzecz strony powodowej (...) sp. z o.o. z siedzibą we W. kwotę 4 714,56 zł (cztery tysiące siedemset czternaście złotych pięćdziesiąt sześć groszy) wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 23 sierpnia 2012 r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od strony pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę 1 653 zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

III.  nakazuje stronie pozwanej uiścić na rzecz Skarbu Państwa (Kasa Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia) kwotę 307,98 zł tytułem zwrotu kosztów poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 24 sierpnia 2012 r. strona powodowa (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W., reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, wniosła o zasądzenie na jej rzecz od strony pozwanej (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 4.714,56 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 23 sierpnia 2012 r. do dnia zapłaty. Jednocześnie wniosła o zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwu podała, iż w dniu 20 stycznia 2012 r. w wyniku kolizji drogowej został uszkodzony pojazd marki B. (...) o numerze rejestracyjnym (...), w związku z czym po stronie właściciela pojazdu Z. K. powstało roszczenie o naprawienie szkody z ubezpieczenia OC sprawcy szkody. Wskazała, iż Z. K. zlecił naprawę pojazdu przedsiębiorstwu (...) sp. z o.o., której koszt został wyceniony na kwotę 8.601,63 zł netto. Jednakże strona pozwana przyznała odszkodowanie jedynie w wysokości 5.865,45 zł, przyjmując niższe koszty części zamiennych oraz zaniżone koszty robocizny. Uzasadniając swoją legitymację do występowania w niniejszym procesie strona powodowa wskazała, iż na podstawie umowy cesji wierzytelności nabyła przysługującą Z. K. wierzytelność.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana, reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika wniosła o oddalenie powództwa. Jednocześnie wniosła o zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania.

W uzasadnieniu przyznała, iż ponosi odpowiedzialność za skutki zdarzenia z dnia 20 stycznia 2012 r. Wskazała jednak, iż wypłaciła już kwotę 5.865,45 zł tytułem odszkodowania, a kwota ta odpowiada kosztom naprawy wyliczonym według przeciętnych cen części zamiennych i robocizny niezbędnych dla dokonania naprawy. Podniosła, iż uzyskana kwota pozwala na przywrócenie pojazdu do stanu sprzed wypadku, przy uwzględnieniu cen i usług występujących na rynku lokalnym, a miernikiem wysokości szkody powinny być przeciętne, a nie maksymalne ceny rynkowe. Wskazała, iż nie tylko naprawa w autoryzowanych stacjach obsługi i przy zastosowaniu wyłącznie oryginalnych części zamiennych gwarantuje przywrócenie pojazdu do stanu poprzedniego.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny

W dniu 20 stycznia 2012 r. około godziny 13.00 na ulicy (...) we W. doszło do wypadku komunikacyjnego. Kierujący (...) o numerze rejestracyjnym (...) cofając uderzył w przód stojącego samochodu marki B. (...) o numerze rejestracyjnym (...), w następstwie czego kierujący B. uderzył tyłem pojazdu w inny pojazd.

(bezsporne)

W dniu 24 stycznia 2012 r. właściciel samochodu B. (...) Z. K. zgłosił szkodę stronie pozwanej.

Dowód:

-

Zgłoszenie szkody w pojeździe k. 27-30.

Po wypadku z dnia 20 stycznia 2012 r. pojazd należący do Z. K. został naprawiony przez (...) sp. z o.o. z siedzibą we W.. Koszt naprawy wyniósł 10.580,01 zł.

Dowód:

-

Faktura VAT nr (...) k. 19.

Pismem z dnia 8 lutego 2012 r. strona pozwana poinformowała Z. K., że przyznane mu zostało odszkodowanie w kwocie 3.584,97 zł.

Dowód:

-

Akta szkody, a w nich pismo z dnia 8 lutego 2012 r.

Pismem z dnia 8 marca 2012 r. strona pozwana poinformowała stronę powodową, iż Z. K. zostało przyznane odszkodowanie w łącznej kwocie 5.865,45 zł.

Dowód:

-

Pismo z dnia 8 marca 2012 r. k. 20.

W dniu 8 marca 2012 r. strona powodowa wystąpiła do strony pozwanej, za pośrednictwem poczty elektronicznej, o wypłatę odszkodowania uzupełniającego w kwocie, na jaką opiewa faktura za naprawę pojazdu.

Dowód:

-

Akta szkody, a w nich wydruk wiadomości z dnia 8 marca 2013 r.

Pismem z dnia 15 marca 2012 r. strona pozwana poinformowała stronę powodową, iż podtrzymuje dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Dowód:

-

Akta szkody, a w nich pismo z dnia 15 marca 2012 r.

Pismem z dnia 31 maja 2012 r. strona powodowa ponownie wniosła o wypłatę odszkodowania uzupełniającego.

Dowód:

-

Akta szkody, a w nich pismo z dnia 31 maja 2012 r.

Pismem z dnia 3 lipca 2012 r. strona pozwana poinformowała stronę powodową, iż podtrzymuje dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Dowód:

-

Pismo z dnia 3 lipca 2012 r. k. 21-22.

W dniu 11 lipca 2012 r. strona powodowa zawarła ze Z. K. umowę przelewu wierzytelności. Na podstawie zawartej umowy Z. K. przeniósł na stronę powodową wierzytelność w wysokości 4 714,56 zł wynikającą ze szkody numer (...).

Dowód:

-

Umowa przelewu wierzytelności k. 31-33.

Pismem z dnia 8 sierpnia 2012 r. strona powodowa wezwała stronę pozwaną do zapłaty kwoty 4 714,56 zł tytułem uzupełniającego odszkodowania z obowiązkowego ubezpieczenia OC należnego w związku ze szkodą nr (...) pojazdu marki B. (...) o numerze rejestracyjnym (...).

Dowód:

-

Wezwanie do zapłaty wraz z potwierdzeniem nadania k. 34-37.

Na skutek wypadku z dnia 20 stycznia 2012 r. uszkodzeniu uległy następujące elementy samochodu należącego do Z. K.:

-

wykładzina zderzaka przedniego;

-

krata ozd przednia prawa;

-

pokrywa przednia;

-

reflektor prawy;

-

dysza spryskiwacza przednia prawa;

-

nakładka prawa wnęki koła prawego.

Uszkodzenia powstałe w pojeździe wymagały przeprowadzenia naprawy poprzez wymianę części. Ponadto pokrywa przednia oraz zderzak przedni wymagały lakierowania. Elementy zakwalifikowane do wymiany wymagały prac konserwujących i zabezpieczających tych elementów. Koszt naprawy pojazdu według stawek roboczogodzin dla prac mechanicznych, blacharskich i lakierniczych równych 125,00 zł netto i zastosowaniu oryginalnych części zamiennych wynosił 10.621,49 zł. Koszt naprawy pojazdu powinien obejmować ceny oryginalnych części zamiennych, bez ich obniżania. Jedynie w przypadku reflektora przedniego możliwe było zastosowanie części o jakości Q. Jednakże w przypadku oświetlenia zewnętrznego, z lewej i prawej strony pojazdu, ze względów bezpieczeństwa i warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać pojazdy i ich wyposażenie - powinny być zamontowane reflektory tego samego producenta.

Dowód:

-

Opinia biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej k. 102-113.

Sąd zważył co następuje

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Fakt powstania szkody w pojeździe marki B. (...) o nr rej. (...), jak również odpowiedzialność strony pozwanej (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. co do zasady nie były w sprawie sporne. Również zakres prac koniecznych do przywrócenia pojazdu do daty sprzed kolizji drogowej nie był ostatecznie kwestionowany.

Spór sprowadzał się do ustalenia wysokości powstałej w pojeździe szkody.

Mając na uwadze całokształt materiału dowodowego, w szczególności zaś treść opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej, rekonstrukcji wypadków komunikacyjnych, wyceny wartości oraz kosztów napraw pojazdów samochodowych, której to treści strony nie zakwestionowały, Sąd doszedł do przekonania, iż strona powodowa zasadnie domagała się wypłaty odszkodowania uzupełniającego.

Zgodnie bowiem z brzmieniem przepisu art. 363 § 1 k.p.c. naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili (§ 2). Z kolei z treści przepisu art. 9 w zw. z art. 4 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2003, nr 124, poz. 1152) wynika, iż umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej obejmuje odpowiedzialność cywilną podmiotu objętego obowiązkiem ubezpieczenia za szkody wyrządzone czynem niedozwolonym oraz wynikłe z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, o ile nie sprzeciwia się to ustawie lub właściwości (naturze) danego rodzaju stosunków. Umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych obejmuje również szkody wyrządzone umyślnie lub w wyniku rażącego niedbalstwa ubezpieczającego lub osób, za które ponosi on odpowiedzialność.

Zastosowanie cytowanego wyżej przepisu art. 363 k.c. w sferze odpowiedzialności gwarancyjnej ubezpieczyciela prowadzi do wniosku, że treścią świadczenia ubezpieczyciela wynikającą z umowy ubezpieczenia OC nie jest jednak przywrócenie pojazdu do stanu sprzed wypadku (restytucja techniczna samochodu), ale naprawienie szkody powstałej w ogóle w majątku poszkodowanego wywołanej uszkodzeniem pojazdu. Odszkodowanie z tytułu ubezpieczenia OC wypłaca się zawsze w pieniądzu. Jak przy tym jednoznacznie wynika z orzecznictwa Sądu Najwyższego odszkodowanie ubezpieczeniowe przy ubezpieczeniu OC jest odszkodowaniem w pełnej wysokości, polegającym na zapłacie kwoty koniecznej do przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu sprzed wypadku ( por. wyrok SN z dnia 11.06.2003 r., V CKN 308/01, wyrok SN z dnia 20.02.2002 r., V CKN 903/00). Jak przy tym zgodnie podkreśla się w judykaturze, obowiązek naprawienia szkody przez ubezpieczyciela nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle zamierzał ją naprawić. Odszkodowanie ma bowiem wyrównać mu uszczerbek majątkowy powstały w wyniku zdarzenia wyrządzającego szkodę. Dla powstania odpowiedzialności gwarancyjnej ubezpieczyciela istotne znaczenie ma jedynie fakt powstania szkody, a nie fakt jej naprawienia. Poszkodowanemu w związku z ruchem pojazdu mechanicznego przysługuje w ramach ubezpieczenia OC roszczenie odszkodowawcze z chwilą powstania obowiązku naprawienia szkody, a nie dopiero po powstaniu kosztów naprawy samochodu. Okoliczność naprawienia szkody nie ma też znaczenia dla określenia wysokości przysługującego poszkodowanemu odszkodowania ubezpieczeniowego, ponieważ wysokość ta powinna ściśle odpowiadać kosztom wyrównania uszczerbku, jaki pojawił się w majątku poszkodowanego po powstaniu wypadku komunikacyjnego, a więc kosztom przywrócenia pojazdowi jego wartości sprzed wypadku ( por. wyrok SA w Poznaniu z dnia 22.02.2007 r., I ACa 1179/06, wyrok SN z dnia 16.05.2002 r., V CKN 1273/00, wyrok SN z dnia 16.01.2002 r., VI CKN 635/00 i orzecznictwo tam przywołane).

O przywróceniu zaś pojazdu do stanu sprzed zdarzenia można zaś mówić jedynie wtedy, gdy stan pojazdu po naprawie, pod każdym względem: technicznym, zdolności użytkowej, części składowych, trwałości, wyglądu estetycznego odpowiada stanowi tegoż pojazdu sprzed wypadku. Rzecz bowiem uznaje się za naprawioną, gdy jej stan nie odbiega od stanu sprzed wyrządzenia szkody ( por. wyrok SA w Łodzi z dnia 10.11.1992 r., I ACr 410/92).

Jak wynika zatem z powyższego, poszkodowanemu przysługiwało odszkodowanie w pełnej wysokości równej rzeczywiście poniesionej szkodzie. Brak było zatem podstaw do zastosowania współczynnika amortyzacji przy cenach części zamiennych, czy też współczynnika odchylenia przy pracach lakierniczych, jak to uczyniła w swojej kalkulacji strona pozwana. Poszkodowany nie jest bowiem zobowiązany do poszukiwania części najtańszych, lecz części, dzięki którym możliwe jest przywrócenie samochodu do stanu sprzed wypadku z zachowaniem wszystkich jego parametrów i funkcji ( por. także wyrok SN z dnia 25 kwietnia 2002 r., I CKN 1466/99). Jak to również zauważył biegły sądowy, brak było w aktach szkody jakiejkolwiek informacji na temat stopnia zużycia zamontowanych w samochodzie części, oraz zastosowania przy naprawach części nieoryginalnych, co mogłoby ewentualnie uzasadniać obniżenie ich ceny.

W świetle powyższego Sąd doszedł do przekonania, iż strona powodowa uprawniona była do domagania się zwrotu wyliczonych kosztów naprawy pomniejszonych o już wypłacone odszkodowanie. Skoro zaś szkoda w pojeździe wyniosła 10.621,49 zł brutto zł, strona powodowa uprawniona była do domagania się wyrównania jej w całości.

Wysokość powstałej szkody Sąd przyjął za biegłym sądowym z zakresu techniki samochodowej, rekonstrukcji wypadków komunikacyjnych, wyceny wartości oraz kosztów napraw pojazdów samochodowych W. A.. Strony jej wysokości oraz sposobu wyliczenia, tj. zastosowanych cen części samochodowych koniecznych do naprawy oraz stawek za roboczogodzinę, co do zasady nie kwestionowały. Nadto, w ocenie Sądu, biegły sądowy w sposób wyczerpujący i szczegółowy wyjaśnił sporne w sprawie kwestie. Wskazać przy tym należy, iż wbrew stanowisku strony pozwanej, która opowiadała się za przyjęciem kosztów naprawy pojazdu ustalonej dla przypadku, gdy do naprawy użyte zostaną oryginalne części zamienne o oznaczeniu O oraz (...), Sąd za biegłym sądowym przyjął, iż brak było podstaw do oszacowania kosztów naprawy pojazdu inaczej niż przy zastosowaniu części oryginalnych bez obniżenia ich cen, w sytuacji, gdy z akt szkody nie wynikało, ażeby części te były uszkodzone, naprawiane, bądź zużyte. Jedynie w przypadku jednego elementu – reflektora przedniego prawego, istniała możliwość zastosowania innej części zamiennej, jednakże - jak wskazał biegły - ze względów bezpieczeństwa możliwe byłoby to tylko wtedy, gdyby zamontowany z lewej strony reflektor również pochodziłby od tego samego producenta. Z tego względu Sąd, mając na uwadze, iż z akt szkody nie wynikało, że w pojeździe zamontowany był reflektor innego producenta przyjął, iż również koszt tego elementu powinien był być oszacowany przy uwzględnieniu cen części oryginalnych. Sąd przychylił się również do argumentacji biegłego, iż w dacie powstania szkody średnie stawki za roboczogodzinę prac mechanicznych i blacharskich i lakierniczych na terenie miasta W. kształtowały się na poziomie 125 zł netto. Strony wyliczeń biegłego nie kwestionowały. Tym samym również Sąd nie znalazł podstaw do odmowy uznania wiarygodności oraz mocy dowodowej sporządzonej przez biegłego opinii uznając ją za spójną, logiczną i wyczerpującą.

Skoro zatem wysokość szkody wyliczona została na kwotę 10.621,49 zł brutto, zaś strona pozwana wypłaciła już kwotę 5.865,45 zł, żądanie strony powodowej byłoby uzasadnione do kwoty 4.756,04 zł, mając jednak na uwadze dyspozycję art. 321 § 1 k.p.c. Sąd zasądził na rzecz strony powodowej kwotę żądaną pozwem czyli 4.714,56 zł.

Orzeczenie w kwestii odsetek od zasądzonej kwoty Sąd oparł o treść przepisu art. 481 k.c., zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych stanowi, że zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie.

Skoro strona pozwana powiadomiona została o zdarzeniu w dniu w dniu 24 stycznia 2012 r., obowiązek wypłaty pełnego odszkodowania realizował się najdalej w dniu 24 lutego 2012 r. Mając jednakże na uwadze dyspozycje art. 321 k.p.c. Sąd zasądził odsetki ustawowe zgodnie z żądaniem pozwu, od dnia 23 sierpnia 2012 r.

W oparciu o powyższe, należało orzec, jak w punkcie I wyroku.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. z godnie, z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Mając na uwadze, iż strona powodowa wygrała sprawę w całości należał jej się zwrot wszystkich poniesionych przez nią kosztów postępowania. Dlatego też Sąd zasądził na jej rzecz kwotę 1.653 zł, na którą składały się: uiszczona opłata od pozwu w kwocie 236 zł, uiszczona zaliczka na wynagrodzenie biegłego w kwocie 800 zł oraz koszty zastępstwa procesowego wraz z opłatą od pełnomocnictwa w kwocie 617 zł.

Orzeczenie zawarte w punkcie III sentencji wyroku znajduje podstawę w art. 100 zd. 1 k.p.c. w związku z art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sadowych w sprawach cywilnych. Brakujące koszty w sprawie, w postaci wydatków na wynagrodzenie biegłego poniesionych tymczasowo ze Skarbu Państwa, wyniosły 307,98 zł. Sąd mając zatem na uwadze wynik postępowania nakazał stronie pozwanej, aby uiściła brakującą część kosztów sądowych na rzecz Skarbu Państwa.

Z tych też przyczyn orzeczono jak w sentencji wyroku.