Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 marca 2020 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie III Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 18 lutego 2020 r. w Szczecinie na rozprawie

sprawy z powództwa M. S.

przeciwko Towarzystwu (...) z siedzibą w W.

o zapłatę

1.  oddala powództwo;

2.  zasądza od powoda M. S. na rzecz pozwanego Towarzystwa (...) z siedzibą w W. kwotę 917 zł (dziewięćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

3.  nakazuje pobrać od powoda M. S. na rzecz Skarbu Państwa- Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie kwotę 267,28 zł ( dwieście sześćdziesiąt siedem złotych dwadzieścia osiem groszy) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Sygn. akt III C 539/19

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 6 czerwca 2018 r. powód M. S., reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika, wniósł o zasądzenie od pozwanego Towarzystwa (...) w W. kwoty 1.680 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, liczonymi od dnia 26 października 2017 r. do dnia zapłaty i kosztami postępowania, w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu żądania pozwu powód wskazał, że 20 lipca 2017 r. miała miejsce kolizja, w wyniku której uszkodzony został pojazd marki M. (...).364 o nr rej. (...), należący do powoda. Szkoda została zgłoszona pozwanemu, który uznał swoją odpowiedzialność i wypłacił poszkodowanemu odszkodowanie w części, uchylając się od odpowiedzialności za utracony dochód, w związku z czym żądanie pozwu dotyczy zasady odpowiedzialności i obejmuje wysokości należnego powodowi odszkodowania z tytułu utraconego dochodu, albowiem pojazd był wykorzystywany przez powoda do prowadzenia działalności gospodarczej. Powód wskazał, że przestój pojazdu na skutek uszkodzenia pojazdu trwał 20 dni, a utracony dochód za każdy dzień wynosił 280 zł. Powyższą kwotę powód obliczył na podstawie średnich dochodów uzyskiwanych przy użyciu przedmiotowego pojazdu. Powód wskazał, że dochodzi jedynie części roszczenia.

15 października 2018 r. Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Szczecin- Centrum w Szczecinie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym (ówczesna sygnatura akt III Nc 2868/18), w całości uwzględniający żądanie pozwu.

Pozwany Towarzystwo (...) w W. wniósł w przepisanym terminie sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty z dnia 8 listopada 2018 r., w którym wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W sprzeciwie pozwany uznał swoją odpowiedzialność co do zasady, zakwestionował jednak wysokość przyjętego przez powoda czasu naprawy pojazdu oraz stawki dobowej utraconego dochodu.

Postanowieniem wydanym na rozprawie w dniu 18 lutego 2020 r. Sąd Rejonowy Szczeci- Centrum w S. oddalił wniosek powoda o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu księgowości i rachunkowości na okoliczność ustalenia wartości utraconego dochodu przez powoda w skutek braku możliwości użytkowania pojazdu.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Powód M. S. jest przedsiębiorcą prowadzącym działalność gospodarczą pod firmą (...) w zakresie transportu drogowego.

Do prowadzenia działalności gospodarczej wykorzystuje między innymi pojazd marki M. (...).364 o nr rej. (...), którego jest właścicielem.

Niesporne, nadto:

- wydruk z (...) k. 14,

- dowód rejestracyjny – k. 14v-15.

- przesłuchanie powoda M. S. – k. 55-56.

20 lipca 2017 r. w S. doszło do kolizji drogowej i uszkodzenia pojazdu marki M. (...).364 o nr rej. (...). Sprawca szkody w chwili zdarzenia posiadał polisę od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w Towarzystwa (...) w W..

Poszkodowany dokonał zgłoszenia szkody u ubezpieczyciela sprawcy szkody, tj. w Towarzystwie (...) w W., który uznał swoją odpowiedzialność i ostatecznie wypłacił poszkodowanemu odszkodowanie za szkodę częściową w wysokości 6.287,60 zł, w oparciu o sporządzoną ekspertyzę i oględziny pojazdu. Odszkodowanie to obejmowało koszty naprawy pojazdu i nie obejmowało roszczenia o utracone zarobki. W uzasadnieniu tej odmowy ubezpieczyciel wskazał, że żądanie to pozostaje niewykazane, albowiem powód nie przedstawił żadnych dokumentów stwierdzających wykonanie wcześniej zleconej usługi.

Poszkodowany powód M. S. pismem z dnia 27 listopada 2017 r. złożył reklamację od decyzji z dnia 25 września 2017 r. Jednocześnie wezwał ubezpieczyciela do zapłaty kwoty 1.680 zł, w terminu 7 dni od daty otrzymania wezwania, tytułem utraconego zarobku za 6 dni przestoju, licząc 280 zł za dzień. W piśmie nie wskazał podstaw do wyliczenia przyjętej stawki, a jedynie kalkulację minimalnej liczby dni przestoju, wynikającej z czasu naprawy pojazdu, wynoszącej 20 dni.

Pismem z dnia 21 grudnia 2017 r. ubezpieczyciel Towarzystwo (...) w W. ponownie odmówił wypłaty odszkodowania za utracony zarobek ponownie wskazując, że wysokość przyjętej stawki nie została udokumentowana i wykazana.

Niesporne, nadto:

- decyzja z 25 września 2017 r. r. – k. 6v,

- pismo z 27 listopada 2017 r. z potwierdzeniem odbioru – k. 9-11,

- wyliczenie czasu naprawy – k. 12,

- kalkulacja naprawy – k. 35-37,

- pełnomocnictwo – k. 12v,

- pismo z dnia 21 grudnia 2017 r. – k. 13-13v,

-płyta CD k. 38;

- przesłuchanie powoda M. S. – k. 55-56.

M. S. nie zdecydował się na najem pojazdu zastępczego. Uszkodzony pojazd naprawił. Kwotą przeciętnego dziennego dochodu, który uzyskiwał w lipcu 2017 r., żądaną w postępowaniu likwidacyjnym M. S. wyliczył na podstawie dokumentów firmowych. Obsługę (...) prowadzi biuro rachunkowe.

Dowód:

-przesłuchanie powoda M. S. – k. 55-56.

W wyniku kolizji z dnia 20 lipca 2017 r. uszkodzeniu w pojeździe marki M. (...).364 o nr rej. (...) uległy: reflektor przedni prawy, zderzak przedni, obudowa stopni strony prawej, stopień środkowy strony prawej kabiny oraz ramka reflektora prawego. Wszystkie te części należało wymienić na nowe, oryginalne, sygnowane logiem producenta. Czas naprawy takiego zakresu uszkodzeń wyniósłby 7 dni ( wliczając dni wolne od pracy).

Dowód:

- ocena techniczna – k. 29-29v

- fotografie – k. 30-34,

-płyta CD k. 38;

- opinia biegłego sądowego P. O. z 04.11.2019 r. – 65-75a.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo M. S. przeciwko Towarzystwu (...) w W. okazało się nieuzasadnione i jako takie podlegało oddaleniu w całości.

W przedmiotowej sprawie powód M. S. domagał się zasądzenia od pozwanego Towarzystwa (...) w W. kwoty 1.680 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, liczonymi od dnia 26 października 2017 r. do dnia zapłaty, wywodząc, że kwota ta stanowi odszkodowanie z tytułu utraconych korzyści, za 6 dni postoju pojazdu, podczas którego pojazd był wyłączony z użytku i nie mógł wygenerować dochodu, przy dobowej stawce 280 zł.

W ocenie Sądu, powód wykazał swoje roszczenie co do zasady, jednak nie podołał spoczywającemu na nim ciężarze dowodu wykazania roszczenia co do wysokości.

Podstawę żądania pozwu stanowiły: art. 822 k.c. w zw. z art. 34 Ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003r. , nr 124, poz. 1152 z późn. zm.).

Przesłanką każdego rodzaju odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną innej osobie jest zaistnienie zdarzenia, z którym prawo cywilne wiąże obowiązek odszkodowawczy. Podstawą domagania się wypłaty z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, który odpowiada za szkody wyrządzone w związku z ruchem tego pojazdu, jest spowodowanie przez pojazd ubezpieczonego szkody majątkowej związanej z jego ruchem. Odpowiedzialność przejmuje w takiej sytuacji, na mocy umowy ubezpieczenia zawartej ze sprawcą szkody - zakład ubezpieczeń.

Zgodnie z treścią przepisu art. 34 przywołanej wyżej ustawy, z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem są zobowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Stosownie do art. 35 powołanej ustawy, ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu. Przepis ten zawiera odesłanie do ogólnych zasad odpowiedzialności cywilnej, co w tym przypadku oznacza odesłanie do art. 436 § 2 k.c., który stanowi, iż w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody wymienione osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych, a więc na podstawie art. 415 k.c. Dla zaistnienia odpowiedzialności za szkodę na podstawie tego przepisu konieczne jest, aby do wyrządzenia szkody doszło z winy sprawcy.

Zgodnie zaś z treścią art. 822 § 1- § 4 k.c.:

§ 1. Przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

§ 2. Jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia.

§ 3. Strony mogą postanowić, że umowa będzie obejmować szkody powstałe, ujawnione lub zgłoszone w okresie ubezpieczenia.

§ 4. Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela.

Legitymacja bierna pozwanego do występowania w niniejszym procesie wynika z treści art. 19 ust. 1 ww. Ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zgodnie z którym, poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

Żądanie zwrotu utraconego dochodu znajduje oparcie w przepisach art. 415 w zw. z art. 361 § 2 k.c. Ten ostatni przepis stanowi, iż naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Wynika z niego, iż szkoda majątkowa w rozumieniu prawa cywilnego występuje w dwóch postaciach: straty, którą poniósł poszkodowany w wyniku zdarzenia szkodzącego (damnum emergens) oraz nie uzyskania przez niego korzyści (lucrum cessans). Utrata korzyści polega przy tym na niepowiększeniu się czynnych pozycji majątku poszkodowanego, które pojawiłyby się w tym majątku, gdyby nie zdarzenie wyrządzające szkodę. Szkoda związana z utraconymi korzyściami, w tym utraconym zarobkiem, ma zawsze charakter hipotetyczny, a więc musi być wykazana przez poszkodowanego z tak dużym prawdopodobieństwem, że w świetle doświadczenia życiowego uzasadnia przyjęcie, iż utrata spodziewanych korzyści rzeczywiście nastąpiła (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 października 1979 r., II CR 304/79, OSNC 1980/9/164). Ocena wartości utraconych korzyści jako szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym powinna być przy tym zrelatywizowana do możliwości zarobkowych zindywidualizowanego poszkodowanego (J. Jastrzębski, Glosa do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 11 października 2001 r., II CKN 578/99, „Przegląd Prawa Handlowego” 2003, nr 4, s. 50), dlatego też istotne znaczenie ma w tym zakresie zbadanie zachowania poszkodowanego tak przed, jak i po nastąpienia zdarzenia szkodzącego (K. Pietrzykowski, Kodeks cywilny. Komentarz, tom I, Warszawa 2002, s. 725).

Stan faktyczny w niniejszej sprawie, niesporny między stronami, Sąd ustalił na podstawie dokumentów złożonych przez strony postępowania, dokumentów z dołączonych akt szkody (płyta CD), pisemnej opinii biegłego P. O. oraz przesłuchania powoda. Dokumentom złożonym przez strony Sąd dał wiarę w całości, albowiem nie istniały wątpliwości, co do ich prawdziwości i nie były kwestionowane przez strony. Jeśli chodzi o opinię biegłego, to w ocenie Sądu, opinia pisemna biegłego sądowego jest wiarygodna. Została ona opracowana zgodnie z treścią postanowienia Sądu i w sposób rzetelny i wyczerpujący. Rozumowanie biegłego oraz sposób wyciągnięcia wniosków końcowych zostały prawidłowo uzasadnione. Biegły przedstawił i uargumentował dokonane przez siebie wyliczenia oraz przyjęty tok wnioskowania w sposób zrozumiały. Ponadto żadna ze stron nie kwestionowała ustaleń i wniosków opinii. Również w całości przekonujące były dla Sądu zeznania powoda M. S..

Pozwany uznał swoją odpowiedzialność za szkodę co do zasady i wypłacił powodowi odszkodowanie za szkodę w zakresie kosztów naprawy pojazdu. Spełnienie zatem wszystkich przesłanek odpowiedzialności sprawcy szkody z art. 435 k.c., oraz przyjęcia tej odpowiedzialności przez pozwanego na podstawie art. 822 k.c., było zatem w sprawie niesporne. Mając na uwadze powyższe należało uznać, że żądanie wywiedzione przez powoda pozostaje usprawiedliwione co do zasady.

Pozwany już na etapie przedsądowym jak i w procesie nie kwestionował także, że szkoda powoda obejmuje również utracone korzyści wynikające z postoju pojazdu. Również w ocenie Sądu odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń za szkody w pojeździe obejmuje nie tylko jego naprawę, ale także koszty poniesione z najmem pojazdu zastępczego, jak i utracone korzyści, czyli brak dochodu, wynikający z braku możliwości wykorzystywania pojazdu do wykonywania pracy zarobkowej, dotychczas w ten sposób wykorzystywanego. Pozwany nie kwestionował, że powód wykorzystywał uszkodzony pojazd do prowadzenia działalności gospodarczej. Kwestionował natomiast czas postoju pojazdu oraz wysokość utraconego zarobku. Wokół tych dwóch okoliczności skupił się spór stron.

W zakresie ustalenia czasu niezbędnego do naprawy pojazdu, Sąd poczynił ustalenia w oparciu o opinię biegłego sądowego z zakresu motoryzacji. Biegły ustalił, że czas naprawy pojazdu powinien wynosić 7 dni. Żadna ze stron nie zakwestionowała opinii biegłego sądowego. Również dla Sądu, jak już wyżej wskazano, opinia ta jest przekonująca, logiczna i wyczerpująca.

Dla uwzględnienie żądania pozwu powód zobowiązany był jednak wykazać również wysokość utraconego zarobku. Na tę zaś okoliczność nie zaoferował jednak jakiegokolwiek dowodu. Ani na etapie postępowania likwidacyjnego, ani też na etapie postępowania sądowego powód nie tylko nie przedstawił, w jaki sposób wyliczył wysokość dziennego utraconego zarobku w wysokości 280 zł dziennie, ani też na poparcie tych twierdzeń nie przedłożył jakichkolwiek dokumentów, w szczególności zaś dokumentów księgowych, np. faktur, rachunków, umów, not księgowych, list płac, deklaracji podatkowych, raportów fiskalnych, paragonów za zakup paliwa itp. Nie sprecyzował nawet również do jakiej konkretnie działalności wykorzystywał pojazd. Jest to szczególnie niezrozumiałe, zważywszy, że powód, jak sam zeznał na rozprawie w dniu 23 maja 2019 r., kwotę przeciętnego dziennego dochodu, który uzyskiwał w lipcu 2017 r. wyliczył na podstawie dokumentów firmowych. Nadto zeznał, że obsługą finansową jego działalności zajmuje się biuro rachunkowe. Powód nie powinien zatem mieć jakichkolwiek problemów ze złożeniem dokumentów, na które się powoływał, skoro to jego dokumenty prywatne. W postępowaniu sądowym był natomiast reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika, specjalizującego się w sprawach odszkodowawczych. Mimo to, powód nie przedstawił żadnych wyliczeń dotyczących uzyskiwanych przez niego przychodów, ani nie wskazał kosztów ich uzyskania. Tym samym, nie było możliwe określenie choćby w przybliżeniu dochodu, jaki uzyskiwał powód w okresie poprzedzającym wypadek. Powód nie złożył też żadnego oświadczenia ile średnio kilometrów miesięcznie pokonywał w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, oraz wyraźnie nie oświadczył, jakie były średnie miesięczne przez niego ponoszone koszty zakupu paliwa. Powód nie przedstawił także żadnych paragonów zakupu paliwa. Powód również nie podał w tym procesie żadnych danych co do innych kosztów prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, takich jak eksploatacja pojazdu, korzystanie z myjni, zakup oleju silnikowego, płynu do spryskiwaczy. Wyliczenie utraconego zysku przedstawione przez powoda ma charakter wyłącznie hipotetyczny. Powód winien był zdaniem Sądu przedłożyć stosowną dokumentację, pozwalającą na dokonanie rzetelnych obliczeń. Przede wszystkim winien przedłożyć rachunki za zakup benzyny i wykazać, jaka była wysokość pozostały ponoszonych przez niego kosztów. Bez tych danych nie było możliwe wyliczenie przeciętnego dziennego dochodu, który M. S. uzyskiwał w lipcu 2017 r.

Powód, celem wykazania wysokości utraconego dochodu wniósł jedynie o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu księgowości i rachunkowości. Wniosek ten podlegał oddaleniu, albowiem był on niemożliwy do przeprowadzenia. Powód nie zaoferował bowiem biegłemu materiału, na którym mógłby pracować. Dowód z opinii biegłego sądowego nie służy ustalaniu okoliczności faktycznych, a ocenie tych okoliczności z punktu widzenia wiedzy specjalistycznej. W związku z powyższym zasadne było przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu motoryzacji na okoliczność oceny czasu naprawy pojazdu w zakresie wykazanych przez powoda uszkodzeń. Niezasadne natomiast przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu rachunkowości, wobec nieprzedłożenia jakichkolwiek dokumentów dotyczących uzyskiwanego przez powoda dochodu, które to dokumenty, stanowiące materiały źródłowe, byłyby ocenione przez biegłego sądowego na okoliczność oceny wyliczonej przez powoda średniej dobowej stawki. Jakkolwiek utracone korzyści mają charakter hipotetyczny, jednak powód w pierwszej kolejności musi wykazać utratę zysku, jak i jego wysokość z prawdopodobieństwem umożliwiającym przyjęcie, że taka właśnie szkoda wystąpiła. Z obowiązku tego nie można uwolnić się poprzez przerzucenie na biegłego sądowego obowiązku poszukiwania dowodów i ustalania faktów. Następnie dopiero biegły sądowy mógłby zweryfikować i ocenić wysokość utraconych korzyści przedstawionych przez powoda, w przypadku ich kwestionowania przez stronę pozwaną, pod kątem prawidłowości i zasadności ich wyliczenia.

Sąd wskazuje, że niewykazanie przez powoda, reprezentowanego przez zawodowego pełnomocnika, wysokości dochodzonego roszczenia, nie mogło doprowadzić do zastępowania przez Sąd niezbędnej inicjatywy dowodowej strony poprzez działanie Sądu z urzędu, gdyż naruszałoby to podstawową zasadę równości stron (vide postanowienie Sądu Najwyższego z 21 grudnia 1998r. sygn. akt III CKN 985/98, OSNC 1999/5/104). Przy rozpoznawaniu bowiem sprawy na podstawie przepisów Kodeksu postępowania cywilnego rzeczą Sądu nie jest zarządzanie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też Sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzania z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 kpc). Obowiązek przeprowadzenia dowodów spoczywa na stronach ( art. 3 kpc), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 kpc) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne ( art. 6 k.c.) (tak też wyrok Sądu Najwyższego z 17 grudnia 1996r. publ. OSNC 1997/6-7/76, wyrok Sądu Najwyższego z 5 listopada 1997r. publ. OSNC 1998/3/52, wyrok Sądu Najwyższego z 25 marca 1998r. publ. OSNC 1998/12/208).

Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał, że roszczenie powoda pozostaje niewykazane co do wysokości i w konsekwencji powództwo oddalił.

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie II w oparciu o zasadę odpowiedzialności za wynik procesu, na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. Przepis art. 98 §1 k.p.c. stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Na koszty te, zgodnie z treścią art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 98 § 3 k.p.c. i 99 k.p.c., składa się wynagrodzenie pełnomocnika, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego radcy prawnego, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony.

Mając na względzie, że powód przegrał proces w całości, obowiązany jest zwrócić pozwanemu koszty związane z niniejszym postępowaniem na które składają się: kwota 900 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika pozwanego- radcy prawnego, obliczoną na podstawie § 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2015.1804 ze zm.) oraz kwota 17 złotych z tytułu opłaty skarbowej od pełnomocnictwa - art. 1 ust. 1 pkt 2 oraz część IV załącznika ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej (Dz. U. 2006 Nr 225 poz. 1635 z późn. zm.).

Stąd też, w punkcie II wyroku Sąd zasądził od powoda M. S. na rzecz pozwanego Towarzystwa (...) z siedzibą w W. kwotę 917 zł, tytułem zwrotu kosztów procesu;

W punkcie III wyroku, na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r.
o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 1025 z późń. zm.), który stanowi, że kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę
w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu, orzeczono o kosztach sądowych, na które w niniejszej sprawie złożyło się wynagrodzenie biegłego. Obejmowało ono kwotę 767,28 zł. Powód częściowo już koszty te zapłacił, uiszczając zaliczkę w kwocie 500 zł. Z uwagi zaś na to, że przegrał proces w całości, zatem należało od niego pobrać na rzecz Skarbu Państwa- Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie brakującą kwotę 267,28 zł, tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Sygn. akt III C 539/19

ZARZĄDZENIE

1.Odnotować;

2.Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powoda adw. P. S.;

3. Z uwagi na § 3 Zarządzenia nr 24/20 Prezesa Sądu Rejonowego Szczecin- Centrum w Szczecinie z dnia 18 marca 2020 r. w sprawie organizacji pracy sądu i terminów procesowych w związku z rozpowszechnianiem się wirusa (...)2 w zw. z § 1 Zarządzenia nr 26/20 Prezesa Sądu Rejonowego Szczecin- Centrum w Szczecinie z dnia 20 marca 2020 r. w sprawie zmiany zarządzenia nr 24/20 z dnia 18 marca 2020 r. w sprawie organizacji pracy sądu i terminów procesowych w związku z rozpowszechnianiem się wirusa (...)2, korespondencję sądową w przedmiotowej sprawie wysłać po uchyleniu § 3 i § 1 wyżej powołanych Zarządzeń. (wstrzymanie wysyłania pism sądowych zgodnie z Zarządzeniem jest bezterminowe)

4. Zarządzenie wykonać w terminie 5 dni;

5.Akta przedłożyć z apelacją lub za miesiąc od wysłania.

02.04.2020 r., SSR Justyna Pikulik