Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 stycznia 2021 r.

Sąd Rejonowy w Kętrzynie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 05 stycznia 2021 r. w K.

sprawy z powództwa (...) Państwowych S.A. z siedzibą w W.

przeciwko B. W., P. W., K. W.

roszczenia z umowy najmu lub dzierżawy

I.  Oddala powództwo co do pozwanych P. W. i K. W.;

II.  Umarza postępowanie co do pozwanego B. W..

UZASADNIENIE

Powód (...) Państwowe S.A. z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie solidarnie od pozwanych B. W., K. W., P. W. kwoty 2.543,78 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Wniósł również o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu podniósł, że B. W., K. W., P. W. korzystali z lokalu mieszkalnego powoda w ramach posiadanych przez stronę powodową zasobów mieszkaniowych, będąc zobowiązanym do uiszczania z tego tytułu należności. Pozwani bezskutecznie byli wzywani do zapłaty i do dnia wniesienia pozwu nie uregulowali należności.

Pozwana K. W., zawiadomiona prawidłowo nie wniosła odpowiedzi na pozew i nie zajęła stanowiska w sprawie.

Pozwany P. W., zawiadomiony w trybie art. 139 § 1 kpc, nie złożył odpowiedzi na pozew.

Postępowanie wobec B. W. zostało zawieszone na podstawie art. 177 §1 pkt 6 kpc.

Sąd ustalił, co następuje:

Na podstawie decyzji z dnia 23.07.1979 r. Dyrekcji Kolei Państwowych w O. B. W. jako pracownikowi (...), zostało przydzielone mieszkanie funkcyjne nr (...) położone w K. przy ul. (...). Uprawnionymi do zamieszkiwania w lokalu wraz z najemcą byli również jego córka K. W. i syn P. W.. Czynsz za najem lokalu wynosił 273.00 zł.

(dowód: decyzja, k. 19-20, pismo dotyczące przedmiotu i warunków najmu, k. 21-24)

Pismem z dnia 07.02.2012 r. (...) S.A. Oddział Gospodarowania (...) w G. wypowiedział B. W. umowę najmu lokalu mieszkalnego położonego w miejscowości K. przy ul. (...) w K. ze skutkiem na dzień 31.03.2012 r. Jednocześnie w piśmie poinformowano, że lokal powinien zostać opróżniony najpóźniej do dnia 31.03.2012r., a w przypadku dalszego zajmowania lokalu po tym terminie, od dnia 01.04.2012 r. do dnia opróżnienia lokalu zostanie naliczone odszkodowanie za zajmowanie lokalu bez tytułu prawnego w wysokości 3% wartości odtworzeniowej lokalu. Wezwanie wysłano na adres ul. (...) (...)-(...) K..

(dowód: wypowiedzenie umowy, k. 25)

Pismami z dnia 10.06.2019 r. B. W., K. W., P. W. zostali wezwani do zapłaty należności czynszowej na łączną kwotę 2.543,78zł. Wezwania wysłano na adres ul. (...) (...)-(...) K..

(dowód: wezwania do zapłaty, k. 27-29 wraz z dowodem nadania k. 30)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie, ponieważ powód w żaden sposób nie udowodnił ani swojej legitymacji w procesie, ani skutecznego wypowiedzenia pozwanemu B. W. umowy najmu i w końcu powód nie udowodnił również wysokości dochodzonej należności.

Zgodnie z art. 6 KC ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu wywodzi skutki prawne. Na gruncie prawa procesowego odpowiednikiem przywołanego przepisu jest art. 232 kpc, zgodnie z którym strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne . W myśl przytoczonych przepisów, to na powodzie spoczywał ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie. Powód nie podołał temu obowiązkowi. Na poparcie swoich żądań nie przedstawił żadnych dowodów.

W przypadku zakończenia stosunku najmu, niezależnie czy umowa została wypowiedziana czy też upłynął termin, na który była zawarta, najemca jest zobowiązany do zwrotu przedmiotu najmu dla wynajmującego. Jeżeli zobowiązanie najemcy nie zostało przez niego wykonane, to najemca zajmuje lokal bez podstawy prawnej i na podstawie art. 18 ust. 1 ustawy o ochronie lokatorów, gminnym zasobie mieszkaniowym i zmianie kodeksu cywilnego jest zobowiązany wobec wynajmującego do ponoszenia comiesięcznych opłat za bezumowne korzystanie z lokalu. Zgodnie z treścią art. 18 ust. 2 cytowanej ustawy odszkodowanie, o którym mowa w ust. 1, odpowiada wysokości czynszu, jaki właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu lokalu. Jeżeli odszkodowanie nie pokrywa poniesionych strat, właściciel może żądać od osoby, o której mowa w ust. 1, odszkodowania uzupełniającego.

Z treści art. 18 ust 2 cytowanej ustawy w sposób wyraźny wynika, że roszczenie o odszkodowanie przysługuje wyłącznie właścicielowi lokalu mieszkalnego w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 2 tej ustawy w okresie, którego dotyczy żądanie pozwu (uchwała SN z dnia 5.12.2019 r. III CZP 35/19). Właścicielem lokalu jest wynajmujący lub inna osoba, z którą wiąże lokatora stosunek prawny uprawniający go do używania lokalu.

W niniejszej sprawie powód w żaden sposób nie wykazał, że jest właścicielem lokalu, za zajmowanie którego żąda od pozwanych odszkodowania, ponieważ nie przedłożył żądnych dokumentów potwierdzających jego następstwo prawne po właścicielu lokalu, który przydzielił pozwanemu lokal do wynajmowania. Dodatkowo zauważyć należy, że powód w treści pozwu nie wskazał nawet za jaki okres dochodzi roszczenia. Okresu tego można się jedynie domyślić z dat żądania odsetek od poszczególnych kwot.

Zauważyć również należy, że decyzja z dnia z dnia 23.07.1979 r., na podstawie której pozwany B. W. wstąpił w stosunek najmu, dotyczyła lokalu nr (...), położonego w budynku nr (...) przy ul. (...). Tymczasem powód wypowiedział pozwanemu umowę najmu lokalu nr (...) położonego w budynku nr (...) przy ul. (...). W związku z tym uznać należy, że powód nie udowodnił również, aby skutecznie wypowiedział pozwanemu umowę najmu i pozwani zajmowali lokal bez tytułu prawnego. Owszem profesjonalny pełnomocnik powoda wspomniał w pozwie o wyroku eksmisyjnym, ale nie wskazał ani daty jego wydania, ani kogo dotyczył, ani Sąd który wydał to orzeczenie. Do pozwu nie dołączył również chociażby jego kopii.

Odnosząc się do samej wysokości żądanego roszczenia, wskazać należy, że w piśmie z dnia 07.02.2012 r. powód poinformował pozwanego B. W., o tym, że w przypadku nie opróżnienia lokalu do dnia 31.03.2012 r. od dnia 01.04.2012 r. zostanie mu naliczone odszkodowanie za zajmowanie lokalu bez tytułu prawnego w wysokości 3% wartości odtworzeniowej lokalu, przy czym powód nie przedłożył żadnego dokumentu, na podstawie którego można dokonać weryfikacji sposobu naliczenia żądanych od pozwanych opłat. W szczególności powód nie przedłożył żadnego dowodu na to, jak jest wartość odtworzeniowa lokalu lub w jakiej wysokości czynsz mógłby uzyskać z tytułu najmu lokalu, którego dotyczy niniejszej postępowanie. W szczególności powód nie wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego, który mógłby określić wartość czynszu możliwego do uzyskania na terenie K..

Ciężar dowodu w zakresie wysokości i wymagalności roszczenia, osoby pozwanej, terminów płatności należności wynikających z umowy, momentu wypowiedzenia umowy, terminów płatności i naliczania odsetek od należności głównej, stosownie do art. 6 KC obciąża powoda. Tymczasem powód nie przedstawił żadnego dowodu na wysokość dochodzonej wierzytelności.

Na marginesie zauważyć również należy, że zgodnie z art. 688 ¹ § 1 k.c. za zapłatę czynszu i innych należnych opłat odpowiadają solidarnie z najemcą stale zamieszkujące z nim osoby pełnoletnie, przy czym, zgodnie z § 2, odpowiedzialność osób, o których mowa w § 1, ogranicza się do wysokości czynszu i innych opłat należnych za okres ich stałego zamieszkiwania.

Pozwana K. W. nie odbierała kierowanej do niej pod wskazany przez powoda adres położenia lokalu korespondencji, w związku z czym uznać należy, że powód nie udowodnił również tego, że pozwana mieszkała w lokalu w okresie, za który powód żąda zapłaty. Tym bardziej, że jak ustalił Sąd, zgodnie z wydrukiem z bazy (...)-SAD, K. W. od dnia 16.06.2011 r. przebywa pod adresem (...)-(...) O., ul. (...), tj. w Zamkniętym Zakładzie (...).

Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 kpc), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 kc). W myśl wskazanych przepisów to strony obowiązane są przedstawiać dowody, a Sąd nie jest władny tego obowiązku nawet wymuszać, ani – poza zupełnie wyjątkowymi sytuacjami – zastępować stron w jego wypełnieniu. Ciężar udowodnienia spoczywa na stronie, a ów ciężar rozumieć należy z jednej strony jako obarczenie strony procesu obowiązkiem przekonania sądu dowodami o słuszności swoich twierdzeń, a z drugiej konsekwencjami zaniechania realizacji tego obowiązku, lub jego nieskuteczności. Tą konsekwencją jest zazwyczaj niekorzystny dla strony wynik procesu.

Nie można było również w przedmiotowej sprawie uznać, że pozwani nie przedstawiając swojego stanowiska w rzeczywistości uznał powództwo. Powód reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika procesowego, winien przejawiać staranność w wykazaniu zasadności powództwa. Brak merytorycznego zaprzeczenia jego twierdzeń przez pozwanych nie zwalniał go od wykazania podstawowych okoliczności wskazujących na zasadność żądania. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z 7.11.2007 r. (II CSK 293/07), ciężar udowodnienia faktu należy rozumieć nie tylko jako obarczenie jednej ze stron procesu obowiązkiem przekonania sądu dowodami o prawdziwości swoich twierdzeń, ale również konsekwencjami zaniechania realizacji tego obowiązku lub jego nieskuteczności. Sąd jest zobligowany do uznania twierdzeń powoda przy bezczynności pozwanego jedynie w przypadku braku wątpliwości co do zasadności pozwu. W niniejszej sprawie natomiast powód nie przedłożył dowodów dostatecznie uzasadniających jego roszczenie. W konsekwencji należało stwierdzić, że powód nie udowodnił swojego roszczenia, choć był do tego zobowiązywany.

Mając na względzie wszystkie powyższe okoliczności, powództwo należało oddalić w stosunku do K. W. i P. W. jak w punkcie I sentencji.

W stosunku do B. W. postępowanie zostało zawieszone na podstawie art. 177 §1 pkt 6 kpc wobec niewskazanie przez powoda skutecznego do doręczeń adresu pozwanego. Zgodnie z art. 182 § 1 pkt 1 kpc Sąd umarza postępowanie zawieszone z przyczyn wskazanych w art. 177 § 1 pkt 5 i 6, jeżeli wniosek o podjęcie postępowania nie został zgłoszony w ciągu trzech miesięcy od daty postanowienia o zawieszeniu postępowania.

Umorzenie postępowania w stosunku do pozwanego B. W. nie pozbawia powoda możliwości dochodzenia od niego w przyszłości roszczenia objętego niniejszym pozwem.