Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt: II AKa 83/18

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 sierpnia 2018 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący:

SSA Waldemar Szmidt (spr.)

Sędziowie:

SSA Gwidon Jaworski

SSA Alicja Bochenek

Protokolant:

Bartłomiej Wiench

przy udziale Prokuratora Prokuratury Regionalnej w Katowicach Leszka Sroki

po rozpoznaniu w dniach 26 lipca i 31 sierpnia 2018 r. sprawy

1. D. T. s. W. i B. ur. (...) w Z.,

oskarżonego z art. 258§1 kk, art. 279§1 kk w zw. z art. 65§1 kk i inne

2. A. F. s. K. i J. ur. (...) w K.,

oskarżonego z art. 258§1 kk i art. 279§1 kk w zw. z art. 65§1 kk i inne

3. M. C. s. J. i J. ur. (...) w (...), oskarżonego z art. 158§1 kk w zw. z art. 65§1 kk i inne

4. A. P. (1) s. H. i E. ur. (...) w K.,

oskarżonego z art. 258§1 kk i art. 279§1 kk w zw. z art. 65§1 kk i inne

5. M. B. s. B. i R. ur. (...) w K.,

oskarżonego z art. 279§1 kk w zw. z art. 65§1 kk i inne

6. A. O. s. H. i M. ur. (...) w C.,

oskarżonego z art. 288§1 kk i art. 279§1 kk

7. Ł. J. s. L. i B. ur. (...) w C.,

oskarżonego z art. 288§1 kk i art. 158§1 kk w zw. z art. 57a

8. K. G. s. J. i S. ur. (...) w C.,

oskarżonego z art. 159 kk w zw. z art. 65§1 kk w zw. z art. 57a§1 kk i inne

9. A. K. (1) s. K. i D. ur. (...) w S., oskarżonego z art. 282 kk

na skutek apelacji obrońców oskarżonych i prokuratora

od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach

z dnia 9 czerwca 2017 roku, sygn. akt XVI K 15/13

I. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

1. podwyższa orzeczoną wobec oskarżonego M. C. w punkcie 62 wyroku karę pozbawienia wolności do 4 (czterech) lat, uchyla orzeczenie o karze łącznej pozbawienia wolności zawarte w punkcie 63 wyroku i w to miejsce wymierza oskarżonemu M. C. karę łączną 5 (pięciu) lat pozbawienia wolności;

2. podwyższa orzeczoną wobec oskarżonego A. F. za czyn opisany w punkcie 57 wyroku karę pozbawienia wolności do 3 (trzech) lat i 6 (sześciu) miesięcy

pozbawienia wolności, uchyla orzeczenia o karze łącznej pozbawienia wolności zawarte w punkcie 58 wyroku i w to miejsce wymierza oskarżonemu A. F. karę łączną 4 (czterech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

3. ustala, że określona w punkcie 75 wyroku kwota wysokości szkody wynosi 134 604,81 (sto trzydzieści cztery tysiące sześćset cztery 81/100) złotych;

II. uchyla zaskarżony wyrok w części dotyczącej oskarżonego A. O. to jest punkty 30, 31, 32, 33, 34 i w tej części sprawę przekazuje do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Katowicach;

III. na zasadzie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej wobec oskarżonego A. F. kary łącznej pozbawienia wolności zalicza okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od 11 października 2010 r. do 6 kwietnia 2012 r.;

IV. w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

V. zasądza od Skarbu Państwa (Sąd Okręgowy w Katowicach) na rzecz adwokata W. G. Kancelaria Adwokacka w K. kwotę 1107 (tysiąc sto siedem) złotych, w tym 23 % VAT, oraz adwokata M. Z. – Kancelaria Adwokacka w K. kwotę 738 (siedemset trzydzieści osiem) złotych, w tym 23 % VAT, tytułem obrony z urzędu udzielonej oskarżonym Ł. J. i A. K. (1) w postępowaniu odwoławczym;

VI. zwalnia oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym obciążając nimi Skarb Państwa.

SSA Gwidon Jaworski SSA Waldemar Szmidt SSA Alicja Bochenek

Sygn. akt II AKa 83/18

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy w Katowicach wyrokiem z dnia 9 czerwca 2017 roku w sprawie o sygnaturze XVI K 15/13 uznał oskarżonych M. C., K. G., M. B. D. T., A. P. (1), A. K. (1), A. F. i A. O. za winnych popełnienia szeregu przestępstw – szczegółowa treść wyroku na kartach 18639 -18659 akt sprawy.

Za przypisane oskarżonym przestępstwa sąd wymierzył oskarżonym kary łączne pozbawienia wolności, i tak, M. C.3 lata pozbawienia wolności, K. G. 1 roku 6 miesięcy pozbawienia wolności, M. B. 1 rok i 8 miesięcy pozbawienia wolności, D. T. 2 lata pozbawienia wolności, A. P. (1) 3 lata i 4 miesiące pozbawienia wolności, i A. F. 3 lata i 8 miesięcy pozbawienia wolności. Wobec oskarżonego A. K. (1) orzeczono karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na 3 letni okres próby, zaś wobec oskarżonego A. O. karę łączną 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawiedzeniem wykonania na 3 letni okres próby, w którym to okresie oskarżonego oddano nadto pod dozór kuratora. Oskarżonym wymierzono kary grzywien, orzeczono o obowiązku naprawienia szkody na zasadzie art. 46§1 k.k., na poczet orzeczonych kar pozbawienia wolności zaliczono okresy ich rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie. Oskarżeni zostali zwolnieni od uiszczenia kosztów sądowych w sprawie, którymi obciążono Skarb Państwa.

Wyrok sądu okręgowego w odniesieniu do wyżej wymienionych oskarżonych zaskarżony został apelacjami obrońców, a wobec oskarżonych M. C. iA. F.nadto na niekorzyść przez prokuratora.

Skarżący we wniesionych środkach odwoławczych podnieśli następujące zarzuty i sformułowali wnioski;

Obrońca oskarżonych M. C., K. G. i M. B.na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. i art. 438 pkt 1, 2 i 3 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:

I. W ODNIESIENIU DO OSKARŻONEGO M. C.

1) rażącą obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie:

- art. 6 KPK w zw. z art. 167 KPK w zw. z art. 170 §3 KPK poprzez pominięcie i nierozpoznanie wniosku obrońcy złożonego na rozprawie w dniu 21 lutego 2014 r, o wezwanie i bezpośrednie przesłuchanie na rozprawie głównej świadków: M.

G., R. Ł., M. U., M. R. (1), B. G., P. B., K. K., A. K. (2), K. R., Z. P. , A. M., B. M., ZbignieM>a F., P. Ł., A. B., U. O., W. K., M. D., C. B., T. P., D. M., R. L., T. G., P. R., Z. W. , J. R., M. W., I. G., K. O., I. H., K. M., M. J. (1), Z. T. (1), J. P. (1), I. B., M. S. (1), K. L. (1), J. P. (2), i poprzestanie jedynie na przesłuchaniu świadków przez sąd wezwany w miejscu ich zamieszkania, lub też jedynie odczytaniu zeznań złożonych na etapie postępowania przygotowawczego, co poskutkowało naruszeniem zasady bezpośredniości oraz prawa do obrony, albowiem terminy przesłuchania świadków wyznaczono na zbieżne ze sobą dni (n p. 12 Maja 2015 roku wezwano Sąd Rejonowy w Trzciance do przesłuchania D. M.. oraz Sąd Rejonowy w Dębicy do przesłuchania Z. W., czy też 23 września 2015 wezwano Sąd Rejonowy w Inowrocławiu do przesłuchania I. B. oraz Sad Rejonowy w Rawiczu do o przesłuchania K. M. uniemożliwiając oskarżonemu oraz obrońcy stawiennictwo i bezpośrednie przesłuchanie świadków, które to bezpośrednie przesłuchanie było niezbędne dla dokonania prawidłowych ustaleń faktycznych albowiem wnioskowani świadkowie to pracownicy hoteli, w których mieli meldować się oskarżeni, oraz pracownicy firm w których dokonywano włamań, a zatem świadkowie ci mogli by rozpoznać osoby oskarżonych, gdyby umożliwiono im bezpośredni z nimi kontakt, ponadto wobec J. P. (2), Z. T. (1), C. B., J. R., M. J. (2), K. L. (1), odstąpiono w ogóle od przesłuchania nawet w drodze pomocy sądowej, pomimo istotnych informacji jakie posiadali ci świadkowie na A okoliczność przebiegu zdarzenia, tożsamości sprawców,

- art. 6 KPK w zw. z art. 167 KPK w zw. z art. 170 §3 KPIĆ w zw. z 392 §1 kpk poprzez pominięcie i nierozpoznanie wniosku obrońcy złożonego w dniu 1 grudnia 2014 r, o wez wanie i bezpośrednie przesłuchanie na rozprawie głównej świadków L. B., P. S. (1), W. J., S. O., I. O., H. W., M. I., M. R. (2), Z. D., H. D., L. K., P. S. (2), B. S., J. S., W. S., I. S., G. G., C. F., Z. T. (2), K. S., A. P. (2), E. T., K. L. (2), T. M., T. K., Z. K. i poprzestanie na odczytaniu złożonych przez świadków zeznań na etapie postępowania przygotowawczego, pomimo faktu iż przeprowadzenie dowodu poprzez wezwanie i przesłuchanie na rozprawie w sposób bezpośredni było niezbędne dla dokonania prawidłowych ustaleń faktycznych, albowiem ujęci we wniosku świadkowie to właściciele lub pracownicy firm w których dokonywano włamań, mający istotną wiedzę na temat specyfikacji obiektu, zabezpieczeń, ilości pieniędzy w sejfie oraz samego przebiegu zdarzenia (np. świadek G. P. zeznał iż sprawca włamania musiał znać kod do drzwi, Z. T. (2) iż rzadko mieli pieniądze w firmie, a że były w dniu zdarzenia wiedział tylko on i wspólnik - świadek B., którego także nie udało się przesłuchać w postępowaniu sądowym, H. D. - w dniu zdarzenia widział samochód wraz ze sprawcami), a brak możliwości skonfrontowania tych osób z oskarżonymi na rozprawie stanowiło naruszenie ich prawa do obrony i poskutkowało skompletowaniem materiału dowodowego w sposób niepełny.

- art. 6 w zw. z art. 170 §5 poprzez niesłuszne oddalenie wnios ku dowodowego o przesłuchanie M. M.złożonego przez obrońcę oskarżonego F., na rozprawie w dniu 7 kwietnia 2017r z uwagi na fakt iż wniosek ten miał z premedytacją zmierzać do przedłużenia postępowania pomimo faktu iż postępowanie tylko w fazie pocedowania przed sądem toczyło się już wówczas od 4 lat, zatem wniosek o przesłuchanie jednego świadka nie wpłynąłby znacząco na czas trwania postępowania, a świadek ten miał by ć osobą organizującą ustawki kibiców, a także organizatorem zajścia w M. z dnia 1.04.2010 i nie był dotychczas przesłuchany w sprawie

-art. 6 w zw, z art. 170 §5 poprzez niesłuszne oddalenie wniosku dowodowego o ponowne przesłuchanie P. O., S. K., M. K. (1), złożonego przez obrońcę oskarżonego F., na rozprawie w dniu 7 kwietnia 2017r z uwagi na fakt iż wniosek ten miał z premedytacją zmierzać do przedłużenia postępowania pomimo faktu iż postępowanie tylko w fazie pocedowania przed sądem toczyło się już wówczas od 4 lat, zatem wniosek o przesłuchanie jednego świadka nie wpłynąłby znacząco na czas trwania postępowania, a przede wszystkim zeznania tych świadków złożone dotychczas, które legły u podstaw zarzutów stawianych wszystkim oskarżonym uznać należało za wzajemnie sprzeczne, nierzetelne, oparte na domysłach i pomówieniach, zatem zachodziła konieczność uzupełniającego przesłuchania

-art. 6 w zw. z art. 170 §5 poprzez niesłuszne oddalenie wniosku dowodowego o przesłuchanie Ł. L. i M. S. (2) złożonego przez obrońcę oskarżonego C., na rozprawie w dniu 7 kwietnia 2017r z uwagi na fakt iż wniosek ten miał z premedytacją zmierzać do przedłużenia postępowania pomimo faktu iż postępowanie tylko w fazie pocedowania przed sądem toczyło się już wówczas od 4 lat, zatem wniosek o przesłuchanie jednego świadka nie wpłynąłby znacząco na czas trwania postępowania, a świadkowie ci mieli być organizatorami ustawek i członkami grupy zajmującej się walkami kibiców i ich nazwiska pojawiają się w akcie oskarżenia, zatem z pewnością mieliby wiedzę na temat przebiegu czynów zarzucanych osk. C. w pkt 1 i 9, a nie zostali do tej pory przesłuchani.

-art. 7 k.p.k. poprzez dowolną ocenę zeznań P./G. i przyznanie im waloru wiarygodności, pomimo faktu iż świadek ten prezentował postawę skrajnie nieszczerą, był skonfliktowany z oskarżonymi, zeznania opierał na zasłyszanych historiach, w których nie uczestniczył, jest osobą silnie uzależnioną od narkotyków, które zażywa od wielu lat, a przede wszystkim pomawiajac-ńnnych liczył na pozytywne rozstrzygnięcia procesowe dla własnej osoby, a na rozprawie nie odpowiadał na pytania obrońców, zatem za bezzasadne uznać opieranie ustaleń faktycznych na zeznaniach tej osoby.

-art. 7 k.p.k. poprzez dowolną ocenę zebranego materiału dowodowego, a to faktów iż oskarżony miał meldować się w hotelach położonych kilka kilometrów od miejsca popełnienia czynu, oraz że w marcu 2010 r kupił telefony marki (...) w sklepie (...), i uznanie iż przesądza to o fakcie iż oskarżony był członkiem grupy dokonującej włamań i dopuścił się czynów zarzucanych w pkt 2-8 i 10-21, podczas gdy pomiędzy tymi zdarzeniami, a zarzucanymi czynami brak jest związku przyczynowo-skutkowego, a proces w tym zakresie uznać należy za poszlakowy gdyż brak jest jakichkolwiek innych dowodów na czynny udział oskarżonego C. w grupie dokonującej włamań.

- art. 410 kpk poprzez pominięcie przy dokonywaniu ustaleń faktycznych istotnych dowodów w postaci zeznań oskarżonych T. i F. w zakresie w którym wskazywali oni iż to nie M. C.był członkiem grupy dokonującej włamań jako dowodów mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy i w konsekwencji oparcie tych ustaleń jedynie na części materiału dowodowego tj. pomówień P. G..

-art. 410 kpk poprzez pominięcie przy dokonywaniu ustaleń faktycznych istotnych dowodów w postaci zeznań recejpcj oni stek hotelowych, z których żadna nie rozpoznała oskarżonego M. C., a także badań z zakresu DNA, które nie wskazały na obecność materiału genetycznego oskarżonego C. na którymkoliwiek miejscu zdarzenia, czy też w samochodzie, którym poruszała się grupa jako dowodów mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy.

2) błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść rozstrzygnięcia, polegający na:

1.przyjęciu, że to oskarżony M. C. był członkiem grupy dokonującej włamań, tylko z uwagi na pomówienia P. G., który o fakcie tym miał wiedzieć od samego oskarżonego, pomimo iż nie utrzymywali oni ze sobą kontaktu oraz z uwagi na fakt iż nazwisko oskarżonego widnieje w księgach meldunkowych hoteli, a także iż kupił on 3 telefony w (...), pomimo iż z całego pozostałego materiału dowodowego wynika iż to nie oskarżony był członkiem grupy - wyjaśnienia współoskarżonych, badania DNA, zeznania świadków, a w konsekwencji błędu polegającego na wydaniu wyroku skazującego

2.przyjęciu iż wartość strat i szkody, które ponieść miały firmy, w których doszło do włamania odpowiada kwotom wskazanym w akcie oskarżenia, i oparcie orzeczenia w tym zakresie jedynie na oświadczeniu właścicieli firm, podczas gdy pokrzywdzeni w żaden sposób nie wykazali wartości szkody, nie przedłożyli stosownych dokumentów, nie dopuszczono wnioskowanego dowodu z opinii biegłych na okoliczność wartości szkody, nie uwzględniono także udziału firm ubezpieczeniowych w pokryciu szkody.

3. przyjęciu iż oskarżony brał udział w ustawce kibiców (...) przeciwko kibicom (...) oraz przeciwko kibicom (...), podczas gdy miało w niej brać udział kilkaset osób, jej przebieg uznać należy za dynamiczny i niedający w żadnym stopniu podstaw do stwierdzenia, iż M. C. był w tym dniu na miejscu zdarzenia, a tym bardziej iż brał czynny udział w ustawce, a ustalenia faktyczne w tym zakresie oparte są jedynie na pomówieniach P. G., skonfliktowanego z oskarżonym, który korzystając z dobrodziejstwa instytucji art. 60 kk wskazywał tożsamość rzekomych współsprawców licząc na korzystniejsze rozsytrzygnięcia dla własnej osoby

3. obrazę przepisów prawa materialnego, tj.

1)art. 258 kk, poprzez bezzasadne uznanie iż grupa dokonująca włamań (niezależnie od kwestii ustaleń faktycznych co do udziału osk. C. w tej grupie) była zorganizowaną grupą przestępczą w rozumieniu art. 258 kk, pomimo faktu iż brak w niej było jakichkolwiek struktur pionowych, więzów organizacyjnychm przywódcy, a podział zysków dokonywany był po równo, co nie odpowiada przesłankom istnienia grupy w rozumieniu w/w przepisu.

2)art. 158 §1 kk, poprzez bezzasadne uznanie iż zachowanie uczestników ustawek, (niezależnie od kwestii ustaleń faktycznych co do udziału osk. C. w ustawkach) o których mowa w zarzucie, określonym w pkt 1 i 9 wypełnia znamiona przestępstwa określonego w art. 158 §1 kk, podczas gdy nie może nią być dobrowolne zdarzenie sportowe, z ustalonymi regułami, zasadmi, identyczną liczebnością poszczególnych drużyn, dopuszczalnych środków, a nawet z przeprowadzanymi wcześniej treningami, ustalaniem taktyki, które to zdarzenie sportowe zakłada dobrowolne wycofanie poszczególnego zawodnika z walki-gry, a jedynym celem całego pojedynku jest wyłonienie lepszej drużyny, a nie wyrządzenie komuś krzywdy, co odpowiada również koncepcji pozakodeksowego kontratypu dozwolonego ryzyka sportowego, a zatem za niesłuszne uznać należy stwierdzenie iż uczestnicy ustawki wypełnili znamiona przestępstwa udziału w bójce.

3) II. W ODNIESIENIU DO OSKARŻONEGO K. G.

- rażącą obrazę prawa procesowego, mającą wpływ na wydane rozstrzygnięcie tj. art. 7 k.p.k, poprzez dowolną ocenę zeznań P. G. i przyznanie im waloru wiarygodności, pomimo faktu iż świadek ten prezentował postawę skrajnie nieszczerą, był skonfliktowany z oskarżonymi, zeznania opierał na zasłyszanych historiach, w których nie uczestniczył, jest osobą silnie uzależnioną od narkotyków, które zażywa od wielu lat, a przede wszystkim pomawiając innych liczył na pozytywne rozstrzygnięcia procesowe dla własnej osoby, a na rozprawie nie odpowiadał na pytania obrońców, zatem za bezzasadne uznać opieranie ustaleń faktycznych na zeznaniach tej osoby.

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia przez uznanie iż osk. G. brał udział w zdarzeniu z 1 kwietnia 2010 roku w M., tj. pobiciu oraz zniszczeniu mienia kibiców (...) podczas gdy brak jest na to żadnych obiektywnych dowodów, poza pomówieniami P. G., któiy sam twierdzi iż nie brał udziału w zajściu, a o tym kto był jego uczestnikiem dowiedział się od osób trzecich, co z uwagi na osobę świadka jest skrajnie niewiarygodne i nie powinno stanowić podstawy skazania.

III W ODNIESIENIU DO OSKARŻONEGO M. B.

1.rażącą obrazę prawa procesowego, mającą wpływ na wydane rozstrzygnięcie tj. art. 7 k.p.k. poprzez dowolną ocenę zebranego materiału dowodowego, a to faktów iż w samochodzie oskarżonego F. znaleziono klucz do samochodu, którym poruszał się osk. B., oraz należące do niego skarpety i buty i uznanie iż przesądza to o fakcie iż oskarżony był członkiem grupy dokonującej włamań i dopuścił się zarzucanych mu czynów, podczas gdy pomiędzy tymi zdarzeniami, a zarzucanymi czynami brak jest związku przyczynowo-skutkowego, a proces w tym zakresie uznać należy za poszlakowy gdyż brak jest jakichkolwiek innych dowodów na czynny udział oskarżonego B. w grupie dokonującej włamań.

2.błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść rozstrzygnięcia, polegający na:

a) przyjęciu, że to oskarżony M. B. był członkiem grupy dokonującej włamań, tylko z uwagi na znalezione w samochodzie A. F. rzeczy należące do oskarżonego, pomimo iż A. F. wskazał iż znał M. B.z siłowni i czasem osk. B. zostawiał swoje rzeczy w bagażniku, kiedy nie korzystał z szatni, a jedynie biegał po boisku, i rzeczy te zostały w samochodzie przez przypadek, a brak jest jakichkolwiek innych obiektywnych dowodów na czynny udział oskarżonego w grupie dokonującej włamań, brak jest jego nazwiska w księgach meldunkowych w hotelach, nie został rozpoznany przez żadnego ze świadków,

b) przyjęciu iż wartość strat i szkody, które ponieść miały firmy, w których doszło do włamania odpowiada kwotom wskazanym w akcie oskarżenia, i oparcie orzeczenia w tym zakresie jedynie na oświadczeniu właścicieli firm, podczas gdy pokrzywdzeni w żaden sposób nie wykazali wartości szkody, nie przedłożyli stosownych dokumentów, nie dopuszczono wnioskowanego dowodu z opinii biegłych na okoliczność wartości szkody, nie uwzględniono także udziału firm ubezpieczeniowych w pokryciu szkody.Mając powyższe zarzuty na uwadze, na podstawie art. 427 §1 w zw. z art. 437 § 1 i 2 k. p.k., wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonych M. C. K. G. i M. B.od zarzucanych czynów, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazania do ponownego rozpoznania sądowi I instancji

Obrońca oskarżonego A. P. (1) Jako obrońca osk. A. P. (1), powołując się na upoważnienie do obrony w aktach sprawy, zaskarżył powyżej opisany wyrok w całości rozstrzygnięć odnoszących się do tego oskarżonego (punkty: 64-71, 73, 75, 76) i zarzucił:

- obrazę prawa procesowego, a to przepisu art. 170 § 1 k.p.k., poprzez bezpodstawne oddalenie wniosku dowodowego o przesłuchanie M. M., która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, a skutkującą błędem w ustaleniach faktycznych polegających na przyjęciu udziału oskarżonego A. P. (1) w przypisanych mu czynach, polegających na usiłowaniach kradzieży z włamaniem, kradzieży z włamaniem, zniszczeniu mienia i bójkach oraz na udziale w zorganizowanej grupie przestępczej w okresie od 23 marca 2010r. do października 2010r., podczas gdy prawidłowo oceniony materiał dowodowy do takich wniosków nie prowadzi. obrazę prawa procesowego, a to przepisu art. 7 k.p.k., poprzez dowolną ocenę zgromadzonych dowodów, która mogła mieć wpływ na

treść wyroku. W oparciu o powyższe zarzuty wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie osk. A. P. (1) od wszystkich zarzuconych mu czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

Z daleko posuniętej ostrożności procesowej, zważywszy, że zaskarżenie wyroku co do winy obejmuje również rozstrzygnięcia w zakresie kary, wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie wymierzonych kar jednostkowych pozbawienia wolności i orzeczenie kary łagodniejszej, w zakresie kary łącznej pozbawienia wolności.

Obrońca oskarżonego A. F. zaskarżył wyrok w punktach 52-59 i zarzucił mu:

I. obrazę prawa procesowego, mającą wpływ na treść orzeczenia, tj.

- art. 167 k.p.k. w związku z 201 k.p.k. i 170 § 1 pkt. 5 k.p.k. polegającą na niesłusznym oddaleniu wniosku dowodowego o przesłuchanie na rozprawie, względnie zasięgnięcie uzupełniającej opinii pisemnej biegłego, nadkom. mgra W. T., eksperta Laboratorium Kryminalistycznego Komendy Wojewódzkiej Policji w Poznaniu w celu wydania opinii uzupełniającej do opinii pisemnej z dnia 1 września 2010 r. HE-5480-2855/2010 z zakresu badań mechanoskopijnych, którego opinia jest niejasna, bowiem biegły pomimo niemożności zestawienia indywidualnych cech wspólnych śladów dowodowych i śladów porównawczych - wysnuwa wniosek o ich wspólnym pochodzeniu od jednego narzędzia (s. 4 opinii HE-5480- 2855/2010) - który to wniosek Sąd uznał za niezasadny z uwagi na to, że opinia jest rzekomo jasna, pełna i odpowiednio uzasadniona, zaś wniosek dowodowy zmierzać ma do przedłużenia postępowania; art. 167 k.p.k. w związku z 201 k.p.k. i 170 § 1 pkt. 5 k.p.k. polegającą na niesłusznym oddaleniu wniosku dowodowego o przesłuchanie na rozprawie, względnie zasięgnięcie uzupełniającej opinii pisemnej biegłego nadkom. mgra inż. M. K. (2), specjalisty Sekcji Mechanoskopii i Balistyki Laboratorium Kryminalistycznego Komendy Wojewódzkiej Policji w K. w celu wydania opinii uzupełniającej do opinii pisemnej z dnia 8 listopada 2012 r. (...) z zakresu badań traseologicznych, która to opinia jest niepełna - nie uwzględnia podstawowych parametrów badanych śladów, takich jak rozmiar obuwia i jego trwałe cechy indywidualizujące, w szczególności nie wynika z niej czy na materiale dowodowym i porównawczym znajdują się indywidualizujące, niepowtarzalne cechy różniące, których ustalenie pozwoli na wydanie opinii kategorycznej wykazującej zbieżność materiału dowodowego z materiałem porównawczym oraz zlecenie w/w biegłemu wydania opinii czy ślad obuwia zabezpieczony na płycie CD w trakcie oględzin miejsca kradzieży z włamaniem do pomieszczeń drukami (...) w Ż. ul. (...) w dniu 8 kwietnia 2010 r. pochodzi od któregokolwiek z butów ujawnionych i zabezpieczonych w trakcie zatrzymania dnia 11 października 2010 r. w R. samochodu (...) nr rej (...) oraz o wydanie biegłemu wszystkich par obuwia pochodzących z zatrzymania dnia października 2010 r. w celu przeprowadzenia badań, celem wykazania, że A. F.nie popełnił przypisywanych mu w akcie oskarżenia czynów — który to wniosek Sąd uznał za niezasadny z uwagi na to, że opinia jest rzekomo jasna, pełna i odpowiednio uzasadniona, zaś wniosek dowodowy zmierzać ma do przedłużenia postępowania;

-arl. 167 k.p.k. w związku z 201 k.p.k. i 170 § 1 pkt. 5 k.p.k. polegającą na niesłusznym oddaleniu wniosku dowodowego o przesłuchanie na rozprawie, względnie zasięgnięcie uzupełniającej opinii pisemnej biegłego nadkom. rngra inż. M. K. (2), specjalisty Sekcji Mechanoskopii i Balistyki Laboratorium Kryminalistycznego Komendy Wojewódzkiej Policji w K. w celu wydania opinii uzupełniającej do opinii pisemnej z dnia 30 października 2012 r. (...) z zakresu badań traseologicznych, z racji faktu, że opinia ta jest niepełna - nie uwzględnia podstawowych parametrów badanych śladów, takich jak rozmiar obuwia i jego trwałe cechy indywidualizujące, a także niejasna - stwierdzenie, że "ślady 2b, 3, i 4a mogą pochodzić od podeszew butów sportowo-turystycznych" nie daje się wywnioskować z treści opinii, gdyż nie zawiera ona jakiegokolwiek uzasadnienia oraz o zobowiązanie biegłego do wypowiedzenia się czy możliwe jest sporządzenie ichnogramu w odniesieniu do materiału dowodowego i materiału porównawczego w celu przeprowadzenia poszerzonej analizy porównawczej, a nadto o przekazanie biegłemu akt w części zawierającej oględziny miejsca włamania do pomieszczeń przedsiębiorstwa (...) z siedzibą w P. w dniu 2 września 2010 r. wraz z kompletną dokumentacją fotograficzną w celu wypowiedzenia się przez biegłego czy jest możliwe sporządzenie ichnogramu, zaś w razie udzielenia odpowiedzi twierdzącej - zobowiązanie biegłego do stworzenia analizy chodu i uzupełnienia opinii o wnioski wyciągnięte z tego badania w zakresie zaobserwowanych cech poruszania się sprawcy a nadto o zlecenie w/w biegłemu wydania opinii czy ślady obuwia zabezpieczone na trzech kawałkach folii kryminalistycznej pochodzą od któregokolwiek z butów ujawnionych i zabezpieczonych w trakcie zatrzymania dnia 11 października 2010 r. w R. samochodu (...) nr rej (...) oraz o wydanie biegłemu wszystkich par obuwia pochodzących z zatrzymania dnia października 2010 r. w celu przeprowadzenia badań - który to wniosek Sąd uznał za niezasadny z uwagi na to, że opinia jest rzekomo jasna, pełna i odpowiednio uzasadniona zaś wniosek dowodowy zmierzać ma do przedłużenia postępowania.- art. 167 lc.p.k. w związku z 201 k.p.k. i 170 § 1 pkt. 5 k.p.k. polegającą na niesłusznym oddaleniu wniosku dowodowego o przesłuchanie na rozprawie, względnie zasięgnięcie uzupełniającej opinii pisemnej biegłego nadkom. mgra inż. P. M., specjalisty Sekcji Daktyloskopijney Laboratorium Kryminalistycznego Komendy Wojewódzkiej Policji w K. w celu wydania opinii uzupełniającej do opinii pisemnej z dnia 14 marca 2012 r. (...) z zakresu badań śladów rękawiczek z racji faktu, że opinia ta jest niepełna - nie wymienia podstawowych parametrów materiału porównawczego oraz nie precyzuje czy badany materiał porównawczy posiada jakiekolwiek niepowtarzalne cechy indywidualizujące go w chwili wykonywania badania, co w efekcie uniemożliwia weryfikację merytorycznej prawidłowości opinii.

-art. 167 k.p.k. w związku z 201 k.p.k. i 170 § 1 pkt. 5 k.p.k. polegającą na niesłusznym oddaleniu wniosku dowodowego o przesłuchanie na rozprawie, względnie zasięgnięcie uzupełniającej opinii pisemnej biegłego nadkom. mgra J. F., starszego specjalisty Sekcji Mechanoskopii i Balistyki Laboratorium Kryminalistycznego Komendy Wojewódzkiej Policji w K. w celu wydania opinii uzupełniającej do opinii pisemnej z dnia 21 listopada 2012 r. (...) z zakresu badań traseologicznych z racji faktu, że opinia ta jest niepełna - nie uwzględnia podstawowych parametrów badanych śladów, takich jak rozmiar obuwia i jego trwałe cechy indywidualizujące, a nadto jest niejasna ponieważ biegły zestawia w niej materiał porównawczy, pomimo iż zlecenie Prokuratora przewidywało analizę jedynie materiału dowodowego, a nie porównawczego oraz o zobowiązanie biegłego do wypowiedzenia się czy możliwe jest sporządzenie ichnogramu w odniesieniu do materiału dowodowego i materiału porównawczego w celu przeprowadzenia poszerzonej analizy porównawczej, a nadto o przekazanie biegłemu akt w części zawierającej oględziny miejsca włamania do pomieszczeń przedsiębiorstwa (...) z siedzibą w Z. w dniach z 30 na 31 marca 2010 r. wraz z kompletną dokumentacją fotograficzną w celu wypowiedzenia się przez biegłego czy jest możliwe sporządzenie ichnogramu, zaś w razie udzielenia odpowiedzi twierdzącej - zobowiązanie biegłego do stworzenia analizy chodu i uzupełnienia opinii o wnioski wyciągnięte z tego badania w zakresie zaobserwowanych cech poruszania się sprawcy, celem wykazania, że A. F. nie popełnił przypisywanych mu w akcie oskarżenia czynów, a nadto o zlecenie w/w biegłemu wydania opinii czy ślady obuwia zabezpieczone fotograficznie oraz na czarnych foliach kryminalistycznych w miejscu włamania do pomieszczeń przedsiębiorstwa (...) z siedzibą w Z. w dniach z 30 na 31 marca 2010 r. pochodzą od któregokolwiek z butów ujawnionych i zabezpieczonych w trakcie zatrzymania dnia 11 października 2010 r. w R. samochodu (...) nr rej (...) oraz o wydanie biegłemu wszystkich par obuwia pochodzących z zatrzymania dnia października 2010 r. w celu przeprowadzenia badań - który to wniosek Sąd uznał za niezasadny z uwagi na to, że opinia jest rzekomo jasna, pełna i odpowiednio uzasadniona, zaś wniosek dowodowy zmierzać ma do przedłużenia postępowania;

- art. 167 k.p.k. w związku z 201 k.p.k. i 170 § 1 pkt. 5 k.p.k. polegającą na niesłusznym oddaleniu wniosku dowodowego o przesłuchanie przesłuchanie na rozprawie, względnie zasięgnięcie uzupełniającej opinii pisemnej biegłego podkom. dra A. S., specjalisty Sekcji Mechanoskopii i Balistyki Laboratorium Kryminalistycznego Komendy Wojewódzkiej Policji w K. w celu wydania opinii uzupełniającej do opinii pisemnej z dnia 11 listopada 2012 r. (...) z zakresu badań traseologicznych z uwagi na fakt opinia ta jest niepełna - nie zawiera podstawowych danych o parametrach badanych śladów, takich jak rozmiar obuwia oraz nie wskazuje na to czy w ogóle istnieją trwałe cechy indywidualizujące ślad, a nadto jest niejasna, bowiem wyciągnięte wnioski nie wynikają z treści opinii - nie jest wiadome w oparciu o jakie stwierdzone cechy wyprowadzono konkluzję oraz o zobowiązanie biegłego do wypowiedzenia się czy możliwe jest sporządzenie ichnogramu w odniesieniu do materiału dowodowego i materiału porównawczego w celu przeprowadzenia poszerzonej analizy porównawczej oraz o przekazanie biegłemu akt w części zawierającej protokoły oględzin miejsca włamania do pomieszczeń oględzin miejsca kradzieży z włamaniem do pomieszczeń przedsiębiorstwa (...) w Ł. w dniu 6 czerwca 2010 r. oraz oględzin miejsca kradzieży z włamaniem na terenie przedsiębiorstwa (...) w Ć. wraz z kompletną dokumentacją fotograficzną w celu wypowiedzenia się przez biegłego czy jest możliwe sporządzenie ichnogramu, zaś w razie udzielenia odpowiedzi twierdzącej - zobowiązanie biegłego do stworzenia analizy chodu i uzupełnienia opinii o wnioski wyciągnięte z tego badania w zakresie zaobserwowanych, cech poruszania się sprawcy, dla wykazania, że A. F. nie popełnił czynów przypisywanych mu w akcie oskarżenia, a nadto o zlecenie w/w biegłemu wydania opinii czy ślad obuwia zabezpieczony na płycie CD w trakcie oględzin miejsca kradzieży z włamaniem do pomieszczeń drukarni (...) w Ż. ul. (...) w dniu 8 kwietnia 2010 r. oraz ślady obuwia zabezpieczone na foliach kryminalistycznych w trakcie oględzin miejsca kradzieży z włamaniem do pomieszczeń przedsiębiorstwa (...) w Ł. w dniu 6 czerwca 2010 r. pochodzą od któregokolwiek z butów ujawnionych i zabezpieczonych w trakcie zatrzymania dnia 11 października 2010 r. w R. samochodu (...) nr rej (...), a nadto o wydanie biegłemu wszystkich par obuwia pochodzących z zatrzymania dnia października 2010 r. w celu przeprowadzenia badań - który to wniosek Sąd uznał za niezasadny z uwagi na to, że opinia jest rzekomo jasna, pełna i odpowiednio uzasadniona, zaś wniosek dowodowy zmierzać ma do przedłużenia postępowania;

- art. 167 k.p.k. w związku z 201 k.p.k. i 170 § 1 pkt. 5 k.p.k. polegającą ńa niesłusznym oddaleniu wniosku dowodowego o przesłuchanie na rozprawie, względnie zasięgnięcie uzupełniającej opinii pisemnej biegłego podkom. mgra inż. K. G., eksperta Laboratorium Kryminalistycznego Komendy Wojewódzkiej Policji w Poznaniu w celu wydania opinii uzupełniającej do opinii pisemnej z dnia 22 września 2010 r. H-E-5481-2157/2010 z zakresu badań traseologicznych z uwagi na fakt, że opinia ta jest niepełna - nie uwzględnia podstawowych parametrów badanych śladów, takich jak rozmiar obuwia i jego trwałe cechy indywidualizujące oraz o zobowiązanie biegłego do wypowiedzenia się czy możliwe jest sporządzenie ichnogramu w odniesieniu do materiału dowodowego i materiału porównawczego w celu przeprowadzenia poszerzonej analizy porównawczej, a nadto o przekazanie biegłemu akt w części zawierającej protokół oględzin miejsca włamania do pomieszczeń przedsiębiorstwa (...) z siedzibą w P. z dnia 1 kwietnia 2010 r. wraz z kompletną dokumentacją fotograficzną w celu wypowiedzenia się przez biegłego czy jest możliwe sporządzenie ichnogramu, zaś w razie udzielenia odpowiedzi twierdzącej - zobowiązanie biegłego do stworzenia analizy chodu i uzupełnienia opinii o wnioski wyciągnięte z tego badania w zakresie zaobserwowanych cech poruszania się sprawcy, w celu wykazania, że to nie A. F. był obecny na miejscu przestępstwa, a nadto o zlecenie w/w biegłemu wydania opinii czy ślady obuwia zabezpieczone na trzech kawałkach folii kryminalistycznej pochodzą od któregokolwiek z butów ujawnionych i zabezpieczonych w trakcie zatrzymania dnia 11 października 2010 r. w R. samochodu (...) nr rej (...), a nadto o wydanie biegłemu wszystkich par obuwia pochodzących z zatrzymania dnia października 2010 r. w celu przeprowadzenia badań - który to wniosek Sąd uznał za niezasadny z uwagi na to, że opinia jest rzekomo jasna, pełna i odpowiednio uzasadniona, zaś wniosek dowodowy zmierzać ma do przedłużenia postępowania; w efekcie czego Sąd 1 instancji nie wyjaśnił sprawy w sposób należyty.

4.obrazy prawa procesowego, mającą wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 167 k.p.k. w związku z art. 173 § 1 k.p.k. i art. 170 § 1 pkt. 5 k.p.k., polegającej na oddaleniu wniosków dowodowych:

4)z okazania świadkom I. H., M. B. (3), I. G. osoby A. F.na okoliczność ustalenia czy świadkowie rozpoznają u oskarżonego sylwetkę, głos, charakterystyczne cechy budowy ciała lub wysławiania się, jakie zaparpiętali u jednej z osób meldujących się w hotelu (...) w P., w celu wykazania bezzasadności oskarżeniaA. F. o czyny opisane w punkcie 13 i 14 aktu oskarżenia,

5) z okazania świadkowi J. R. osoby A. F.na okoliczność ustalenia czy świadek rozpoznaje u oskarżonego sylwetkę, głos, charakterystyczne cechy budowy ciała lub wysławiania się, jakie zapamiętała u jednej z osób meldujących się w hotelu (...) w T. P. w dniach 24 na 25 marca 2010 r., w celu wykazania bezzasadności oskarżenia A. F. o czyny opisane w punkcie 7 aktu oskarżenia,

6)z okazania świadkowi M. S. (1) osoby A. F.na okoliczność ustalenia czy świadek rozpoznaje u oskarżonego sylwetkę, głos, charakterystyczne cechy budowy ciała lub wysławiania się, jakie zapamiętała u osób przebywających w hotelu (...) w miejscowości I. z 7 na 8 kwietnia 2010 r., w celu wykazania bezzasadności oskarżenia A. F. o czyny opisane w punkcie 11 aktu oskarżenia,

7) z okazania świadkowi I. B. osoby A. F. na okoliczność ustalenia czy świadek rozpoznaje u oskarżonego sylwetkę, głos, charakterystyczne cechy budowy ciała lub wysławiania się a także sposób poruszania się, jakie zapamiętał u osób przebywających w hotelu (...) w miejscowości B. dnia 2 września 2010 r., w celu wykazania bezzasadności oskarżenia A. F.o czyny opisane w punkcie 18 aktu oskarżenia, a to poprzez uznanie, że wnioski te zmierzają do oczywistego przedłużenia postępowania w efekcie czego Sąd I instancji nie wyjaśnił sprawy w sposób należyty.

5.obrazy prawa procesowego, mającą wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 167 k.p.k. w związku z 200 § 3 k.p.k. i 170 § 1 pkt. 5 k.p.k. poprzez oddalenie wniosku o przesłuchanie funkcjonariuszy Policji P. D. (w chwili czynności rnł. asp. z KPP R.), J. B. (technik kryminalistyki KPP R.), M. K. (3) (technik kryminalistyki KPP R.), jako osób wykonujących czynność oględzin samochodu osobowego (...) nr rej (...) dnia 11 października 2010 r. (k. 9018 i nast.) na okoliczność ustalenia sposobu badania i zabezpieczenia wskazanego pojazdu oraz zabezpieczenia znajdujących się w nim przedmiotów pod kątem zachowania reguł pobierania mikrośladów biologicznych i chronienia dowodów przed kontaminacją - w celu wykazania, że czynność oględzin nie była wykonywana prawidłowo, co doprowadziło do nieprawidłowej identyfikacji materiału genetycznego w ramach ekspertyzy H/E/II-2908/10 - poprzez uznanie, że wniosek ten zmierza do przedłużenia postępowania, w efekcie czego Sąd I instancji nie wyjaśnił sprawy w sposób należyty.

6.obrazy prawa procesowego, mającą wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 167 k.p.k. w związku z 2 § 2 k.p.k. i 170 § 1 pkt. 5 k.p.k. poprzez oddalenie wniosków o:

3.ponowne przesłuchanie w charakterze świadków P. O., M. K. (1) na okoliczność na okoliczność roli A. F. w rzekomej zorganizowanej grupie przestępczej, zwłaszcza w odniesieniu co do jego roli w niej, świadomości uczestnictwa w niej, podporządkowania hierarchicznego określonym osobom, a także na okoliczność źródeł wiedzy świadka o działalności przestępczej oskarżonego A. F.

4. przesłuchanie w charakterze świadka M. M. na okoliczności dotyczące zarzutu związanego z kradzieżą z włamaniem z dnia 6/7 maja 2005 r. w S., co uzasadniono uznaniem, że wniosek ten zmierza do przedłużenia postępowania, w efekcie czego Sąd I instancji nie wyjaśnił sprawy w sposób należyty obrazy prawa procesowego, mającą wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 167 k.p.lc. w związku z 2 § 1 pkt. 3 oraz § 2 lc.p.k. i 170 § 1 pkt. 5 k.p.k. poprzez oddalenie wniosków o:

-zobowiązanie zarządu (...) S.A. z/s w G. do przedstawienia Sądowi dokumentacji księgowej, a zwłaszcza protokołów strat stanowiących podstawę wyksięgowania spowodowanych włamaniem z 23 na 24 marca 2010 r. skradzionych kwot w celu wykazania faktycznie poniesionej szkody, a w razie niemożności dostarczenia wnioskowanych dokumentów - o przesłuchanie osoby odpowiedzialnej za prowadzenie spraw księgowych w podmiocie (...) SA. na okoliczność szczegółowych kwot ujętych w protokołach szkodowych;

-zobowiązanie zarządu (...) S.A. do przedstawienia Sądowi faktur, jakie wystawiono temu podmiotowi z tytułu prac związanych z naprawą zniszczeń spowodowanych włamaniem z 23 na 24 marca 2010 r. i o powołanie biegłego rzeczoznawcy dla oszacowania faktycznej wysokości poniesionych z tytułu zniszczeń strat;

-zobowiązanie zarządu (...) sp. z o.o. z/s w C. do przedstawienia Sądowi dokumentacji księgowej, a zwłaszcza protokołów strat stanowiących podstawę wyksięgowania spowodowanych włamaniem z 23 na 24 marca 2010 r. skradzionych kwot w celu wykazania faktycznie poniesionej szkody, a w razie niemożności dostarczenia wnioskowanych dokumentów o przesłuchanie osoby odpowiedzialnej za prowadzenie spraw księgowych we wskazanym podmiocie na okoliczność szczegółowych kwot ujętych w protokołach szkodo wych;

-zobowiązanie zarządu (...) sp. z o.o. z/s w C. do przedstawienia Sądowi faktur, jakie wystawiono temu podmiotowi z tytułu prac związanych z naprawą zniszczeń spowodowanych włamaniem z 23 na 24 marca 2010 r i o powołanie biegłego rzeczoznawcy dla oszacowania faktycznej wysokości poniesionych z tytułu zniszczeń strat;

-zobowiązanie zarządu (...) sp. z o.o. z/s w S. do przedstawienia Sądowi dokumentacji księgowej, a zwłaszcza protokołów strat stanowiących podstawę wyksięgowania spowodowanych włamaniem z dnia 25 marca 2010 r. skradzionych kwot w celu wykazania faktycznie poniesionej szkody, a w razie niemożności dostarczenia wnioskowanych dokumentów o przesłuchanie osoby odpowiedzialnej za prowadzenie spraw księgowych we wskazanym podmiocie na okoliczność szczegółowych kwot ujętych w protokołach szkodowych;

-zobowiązanie zarządu (...) sp. z o.o. z/s w S. do przedstawienia Sądowi faktur, jakie wystawiono temu podmiotowi z tytułu prac związanych z naprawą zniszczeń spowodowanych włamaniem z dnia 25 marca 2010 r. i o powołanie biegłego rzeczoznawcy dla oszacowania faktycznej wysokości poniesionych z tytułu zniszczeń strat;-zobowiązanie komplementariusza (...) z/s w Z. do przedstawienia Sądowi faktur, jakie wystawiono temu podmiotowi z tytułu prac związanych z naprawą zniszczeń spowodowanych włamaniem z dnia 31 marca 2010 r. i o powołanie biegłego rzeczoznawcy dla oszacowania faktycznej wysokości poniesionych z tytułu zniszczeń strat;

-zobowiązanie zarządu (...) S.A. do przedstawienia Sądowi faktur, jakie wystawiono temu podmiotowi z tytułu prac związanych z naprawą zniszczeń spowodowanych włamaniem z dnia 31 marca 2010 r. i o powołanie biegłego rzeczoznawcy dla oszacowania faktycznej wysokości poniesionych z tytułu zniszczeń strat;

-zobowiązanie komplementariusza (...) Sp. z o.o. Sp.k. z/s w N. do przedstawienia Sądowi dokumentacji księgowej, a zwłaszcza protokołów strat stanowiących podstawę wyksięgowania spowodowanych włamaniem z 31 marca na 1 kwietnia 2010 r. skradzionych kwot w celu wykazania faktycznie poniesionej szkody, a w niemożności dostarczenia wnioskowanych dokumentów o przesłuchanie osoby odpowiedzialnej za prowadzenie spraw księgowych we wskazanym podmiocie na okoliczność szczegółowych kwot ujętych w protokołach szkodowych;

-zobowiązanie komplementariusza (...) Sp. z o.o. Sp.k. z/s w N. do przedstawienia Sądowi faktur, jakie wystawiono temu podmiotowi z tytułu prac związanych z naprawą zniszczeń spowodowanych włamaniem z 31 marca na 1 kwietnia 2010 r. i o powołanie biegłego rzeczoznawcy dla oszacowania faktycznej wysokości poniesionych z tytułu zniszczeń strat;

-zobowiązanie komplementariusza (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością sp. k. z/s w Ż. do przedstawienia Sądowi dokumentacji księgowej, a zwłaszcza protokołów strat stanowiących podstawę wyksięgo wania spowodowanych włamaniem z 7 na 8 kwietnia 2010 r. skradzionych kwot w celu wykazania faktycznie poniesionej szkody, a w razie niemożności dostarczenia wnioskowanych dokumentów wnoszę o przesłuchanie osoby odpowiedzialnej za prowadzenie spraw księgowych we wskazanym podmiocie na okoliczność szczegółowych kwot ujętych w protokołach szkodowych;

-zobowiązanie komplementariusza (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością sp. k. z/s w Ż. do przedstawienia Sądowi faktur, jakie wystawiono temu podmiotowi z tytułu prac związanych z naprawą zniszczeń spowodowanych włamaniem z z 7 na 8 kwietnia 2010 r. i o powołanie biegłego rzeczoznawcy dla oszacowania faktycznej wysokości poniesionych z tytułu zniszczeń strat;

-zobowiązanie podmiotu (...) z/s w B. do przedstawienia Sądowidokumentacji księgowej, a zwłaszcza protokołów strat stanowiących podstawę wyksięgowania spowodowanych włamaniem z 11 maja 2010 r. skradzionych kwot w celu wykazania faktycznie poniesionej szkody, a w razie niemożności dostarczenia wnioskowanych dokumentów wnoszę o przesłuchanie osoby odpowiedzialnej za prowadzenie spraw księgowych we wskazanym podmiocie na okoliczność szczegółowych kwot ujętych w protokołach szkodowych;

-zobowiązanie podmiotu (...) z/s w B. do przedstawienia Sądowi faktur, jakie wystawiono temu podmiotowi z tytułu prac związanych z naprawą zniszczeń spowodowanych włamaniem z 11 maja 2010 r. i o powołanie biegłego rzeczoznawcy dla oszacowania faktycznej wysokości poniesionych z tytułu zniszczeń strat;

-zobowiązanie zarządu (...) sp. z o.o. z/s w B. do przedstawienia Sądowi dokumentacji księgowej, a zwłaszcza protokołów strat stanowiących podstawę wyksięgowania spowodowanych włamaniem z 9 na 10 października 2010 r. skradzionych kwot w celu wykazania faktycznie poniesionej szkody, a w razie niemożności dostarczenia wnioskowanych dokumentów wnoszę o przesłuchanie osoby odpowiedzialnej za prowadzenie spraw księgowych we wskazanym podmiocie na okoliczność szczegółowych kwot ujętych w protokołach szkodowych;

-zobowiązanie zarządu (...) sp. z o.o. z/s w B. do przedstawienia Sądowi faktur, jakie wystawiono temu podmiotowi z tytułu prac związanych z naprawą zniszczeń spowodowanych włamaniem z 9 na 10 października 2010 r. i o powołanie biegłego rzeczoznawcy dla oszacowania faktycznej wysokości poniesionych z tytułu zniszczeń strat;

co uzasadniono uznaniem, że wniosek ten zmierza do przedłużenia postępowania, w efekcie czego Sąd I instancji nie wyjaśnił sprawy w sposób należyty.

Z uwagi na merytoryczną wagę dowodów, które zostały przez Sąd I instancji oddalone - wniósł o przeprowadzenie przez Sąd Odwoławczy dowodów zgłoszonych na rozprawie dnia 7 kwietnia 2017 r. oraz o uzupełniające przesłuchanie A. F. na o koliczność rzekomego sprawstwa opisanych w akcie oskarżenia czynów oraz okoliczności przyznania, się w toku śledztwa d o części stawianych j m zarzutów, albowiem n ie, zachodzą okoliczności wymienione w art. 452 § 2 k.p.k. Na tej podstawie, po przeprowadzeniu postępowania dowodowego we wnioskowanym zakresie - wniósł o uniewinnienie oskarżonego od wszystkich zarzuconych mu czynów.

W razie uznania przez Sąd, że zachodzą warunki z art. 452 § 2 k.p.k. - wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego A. K. (1) zaskarżył wyrok sądu okręgowego w całości zarzucając obrazę przepisów prawa procesowego, a to,

1. art. 4 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k., poprzez dokonanie sprzecznej z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego oceny materiału dowodowego, z pominięciem istotnych okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego, a to:

-dokonanie nieprawidłowej, dowolnej oceny dowodów i wyciągnięcie przez Sąd I instancji nielogicznych wniosków w zakresie w jakim Sąd orzekający dał w pełni wiarę zeznaniom świadka P. G. i uznał jego zeznania za podstawę dokonanych następnie ustaleń faktycznych pomimo, iż świadek ten nie był bezpośrednim świadkiem zdarzenia, nie posiada wiedzy co do jego przebiegu, a przekazane informacje opiera li tylko o relację niezidentyfikowanego, starszego mężczyzny, którego znał z tzw. „widzenia”, nie zważywszy na fakt, iż relacja ta sprowadza się do twierdzenia, iż A. K. (1) miał pobić znaną mu osobę i zabrać jej pieniądze, nie precyzując kogo dokładnie miał pobić, kiedy i w jakich okolicznościach;

- dokonanie nieprawidłowej, dowolnej oceny dowodów i wyciągnięcie przez Sąd I instancji nielogicznych wniosków w zakresie w jakim Sąd meriti przyjął, że zeznania B. H. mogą stanowić podstawę do ustalania stanu faktycznego sprawy i de facto opacia na nich rozstrzygnięcia w sprawie, podczas gdy nie była ona bezpośrednim świadkiem zdarzenia - informacje na temat zdarzenia przekazał jej ojciec A. K. (2), nie była w stanie dokładnie wskazać kwoty jaką A. K. (2) miał przekazać oskarżonemu, a nadto już na etapie postępowania przygotowawczego wskazywała ona na okoliczności zdarzenia, na które nie wskazywał sam pokrzywdzony, co skutecznie podważa jej faktyczną wiedzę w zakresie czynu zarzucanego oskarżonemu;

-dokonanie nieprawidłowej oceny zeznań złożonych przez A. P. (3) i arbitralne uznanie, iż z jednej strony za wiarygodnością świadka przemawia fakt, iż jest funkcjonariuszem policji, a z drugiej zaś strony wskazanie, iż jest ona byłą konkubiną oskarżonego, a w konstatacji przyjęcie, iż „nie kłamie ona celowo”, co doprowadziło do dowolnego, a także sprzecznego z zasadami logiki przyjęcia przez Sąd meriti, iż świadek w/w relacjonowała ponowne przyjście A. K. (2) do A. K. (1), które w ocenie Sądu miało pokojowy charakter, podczas gdy brak jest w zgromadzonym materiale dowodowym jakiegokolwiek dowodu, który mógłby świadczyć o tym, żeświadek relacjonuje przebieg drugiej wizyty pokrzywdzonego i niezasadne odmówienie wiary co do przebiegu pierwszego spotkania oskarżonego z A. K. (2);

-dokonanie dowolnej oceny dowodów, poprzez uznanie, że zeznania złożone przez A. K. (2) zasługują w całości na danie im wiary, podczas gdy ocena jego zeznań, prowadzi do daleko idących wątpliwości co do ich wiarygodności, zwłaszcza ze względu na okoliczność niewyjaśnionych i niezweryfikowanych rozbieżności pomiędzy relacjami świadków co do przebiegu zdarzenia, niezgłoszenia przez A. K. (2) zdarzenia na policję, brak konsultacji lekarskiej, a także brak doznanych obrażeń, a w konsekwencji bezpodstawna odmowa wiarygodności wyjaśnień składanych przez oskarżonego, w zakresie w jakim Sąd nie uwzględnił, iż A. K. (1) nie używał przemocy wobec A. K. (2) i nie żądał przekazania żadnej dodatkowej kwoty ponad to, co strony wspólnie ustaliły;

7. art. 167 k.p.k. w zw. art. 172 k.p.k. poprzez zaniechanie przeprowadzenia konfrontacji pomiędzy A. K. (2) i A. P. (3), podczas gdy jej przeprowadzenie mogło prowadzić do weryfikacji wiarygodności twierdzeń w/w świadków i wyeliminować zachodzące pomiędzy nimi rozbieżności, w szczególności prowadzić do ustalenia przebiegu spotkania A. K. (1) i A. K. (2) w dniu 31 grudnia 2009 roku;

8. art. 4T0 k.p.k. w zw. z art. 5 § 2 k.p.k., polegającą na oparciu orzeczenia w przedmiotowej sprawie tylko na części materiału dowodowego, która zdaniem Sądu potwierdziła tezy aktu oskarżenia, z pominięciem dowodów, które je podważały, co w uniemożliwiło ustalenie prawdy obiektywnej i doprowadziło do sformułowania w ramach tej oceny niesłusznych merytorycznie wniosków, iż A. K. (1) dokonał zarzucanego mu czynu, podczas gdy prawidłowa ocena materiału dowodowego w sprawie nie pozwala na przyjęcie jego sprawstwa;

9. art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. poprzez sporządzenie uzasadnienia zaskarżonego wyroku w sposób nieodpowiadający kryteriom określonym w tym przepisie poprzez dokonanie przez Sąd zbyt pobieżnej i powierzchownej analizy zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w tym zaniechanie wskazania przez Sąd jakie dowody miałby świadczyć o okoliczności, iż A. K. (1) zastosował wobec A. K. (2) przemoc i zażądał przekazania korzyści majątkowej w kwocie 2. 600, 00 zł, niewyjaśnienie rozbieżności co do kwot jakich miał żądać oskarżony i jakie miały zostać mu przekazane, a także niewłaściwe uzasadnienie motywów dla których Sąd w całości dał wiarę zeznaniom B. H. i. (...) K., a ponadto nie odniesienie się w sposób w dostateczny do zeznań składanych przez A. P. (3).

Wskazując na powyższe wniósł o;

IM zmianę wyroku I instancji i uniewinnienie oskarżonego A. K. (1) od popełnienia zarzucanego mu czynu;

121 zasądzenie na rzecz obrońcy kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu A. K. (1) z urzędu za obie instancje wg norm przepisanych, oświadczając, iż nie zostały one uiszczone ani w całości, ani w części. /

ewentualnie :

/1/ uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach i przekazanie sprawy w/w Sądowi do ponownego rozpoznania;

121 pozostawienie Sądowi I instancji rozstrzygnięcia o kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu A. K. (1) z urzędu za obie instancje;

Obrońca oskarżonego D. T. Na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. w zw. Z art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił obrazę przepisów postępowania, a to:

-art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów, polegającą na przyjęciu, że oskarżony był członkiem zorganizowanej grupy przestępczej, podczas gdy okoliczności te nie zostały potwierdzone zgromadzonym materiałem dowodowym;

-błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, iż oskarżony dopuścił się zarzucanych mu aktem oskarżenia czynów do popełnienia których nie przyznał się, tj., z punktu 1,2,6,7,12,20 aktu oskarżenia (str. 3- 7 a.o., mimo, iż brak jest dowodów bezpośrednich i nie budzących wątpliwości, które wskazywałyby na sprawstwo oskarżonego, wobec wybitnie poszlakowego charakteru materiału zgromadzonego w sprawie.

-błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, polegający na nieuwzględnieniu kwot, które oskarżony już w trakcie procesu dobrowolnie uiszczał tytułem naprawienia szkody na rzecz (...) Spółka Jawna czego konsekwencją było orzeczenie obowiązku naprawienia szkody na rzecz ww. bez uwzględnienia kwoty w jakiej części ten obowiązek został już zrealizowany;

Niezależnie od zarzutów co do winy oskarżonego, także orzeczeniu w przedmiocie środka karnego obowiązku naprawienia szkody, na podstawie przepisu z art. 438 pkt 4 k.p.k. zarzucił także:

rażącą niewspółmiemość kary i środka karnego w świetle okoliczności niniejszej sprawy, poprzez wymierzenie oskarżonemu kary zbyt surowej

bez uwzględnienia całokształtu dyrektyw z art. 53 k.k., w zakresie dotyczącym zachowania się oskarżonego po popełnieniu przestępstwa, a w szczególności podjętych już w trakcie procesu dobrowolnych starań o naprawienie szkody oraz jego niekaralności, co jednoznacznie przemawia za wymierzeniem mu kary oraz środka karnego w wymiarze powyższe okoliczności uwzględniającym.

Reasumując wniósł;

10. W zakresie czynów 1, 2, 6, 7, 12, 20 aktu oskarżenia - zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie sprawy w tym zakresie i przekazanie jej do ponownego rozpoznania;

11. W zakresie czynów pozostałych do popełnienia których oskarżony przyznał się (tj.3,4,5, 8,9,10,11,13,14,15,16,17, 18,19,2122,23,24 a.o.)

- zmianę wyroku poprzez orzeczenie łagodniejszej kary oraz środka karnego uwzględniającego częściowe naprawienie przez oskarżonego szkody, ewentualnie z ostrożności procesowej w tym zakresie, wnoszę o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego jej rozpoznania Sądowi I instancji

Obrońca oskarżonego A. O. Na zasadzie art. 427 § 2 k.p.k. i 438 pkt. 2, 3 k.p.k. wyrokowi zarzucił:

- naruszenie przepisów postępowania, mające wpływ na treść wyroku, a to art. 186 § 1 k.p.k. poprzez jego niezastosowanie polegające na poczynieniu ustaleń faktycznych w odniesieniu do czynów zarzucanych oskarżonemu A. O. w oparciu o dowód z zeznań świadka P. O. ( G.), podczas gdy ś wiadek ten skorzystał z prawa do odmowy składania zeznań w zakresie, w jakim treś ć jego zeznań miała dotyczyć oskarżonego A. O.}- tym sa mym zeznania świadka złożone w toku postępowania przygotowawczego nie mogły zostać odczytane, jak i wykorzystane jako dowód w sprawie,

-naruszenie przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku, a to art. 4 k.p.k. 7 k.p.k. i art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. a polegającą na dokonaniu oceny materiału dowodowego w sposób dowolny, bez wszechstronnego jego rozważenia, nie popartej zasadami logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego wyrażającą się w ustaleniu okoliczności faktycznych sprawy na podstawie zeznań P. O., podczas gdy zeznania te pozostaję w oczywistej sprzeczności z wyjaśnieniami/zeznaniami składanymi w toku postępowania przez oskarżonych oraz świadków przesłuchiwanych w toku postępowania;

-błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, mający wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu, że świadek M. K. (1) wskazał oskarżonego A. O. jako sprawcę czynów opisanych w pkt 31 i 32 zaskarżonego wyroku, podczas gdy w złożonych przez siebie zeznaniach świadek nie wskazał A. O. jako sprawcę w/w przestępstw, jak również nie posiadał żadnej wiedzy na temat ewentualnego udziału oskarżonego w ich popełnieniu

-błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, mający wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu, że świadek S. K. wskazał oskarżonego A. O. jako sprawcę czynów opisanych w pkt 31 i 32 zaskarżonego wyroku, podczas gdy w złożonych przez siebie zeznaniach świadek nie wskazał A. O. jako sprawcę w/w przestępstw, jak również nie posiadał żadnej wiedzy na temat ewentualnego udziału oskarżonego w ich popełnieniu.

Wskazując na powyższe, na zasadzie art. 427 § 1 i 437 § 2 k.p.k. wniósł o:

- zmianę zaskarżonego wyroku i odmie nne orzeczenie co do istoty sprawy poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów;

ewentualnie o:

-uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Katowicach do ponownego rozpoznania.

Prokurator zaskarżył powyższy wyrok w stosunku do oskarżonych: M. C. A. F. w części dotyczącej rozstrzygnięcia o karze, na ich niekorzyść, i powołując się na przepis art. 438 pkt 4 kpk wyrokowi temu zarzucił rażącą niewspółmierność kar pozbawienia wolności orzeczonych wobec: A. F. w pkt. 57 wyroku, M. C. w pkt 62 wyroku, wynikającą z nieuwzględnienia przez Sąd przy ich wymierzaniu ilości zdarzeń popełnionych w ramach czynów ciągłych, rozmiaru i wysokości naruszonego nimi dobra - szkody w wysokości ponad 1.000.000,00 złotych i tym samym ńie spełniających swych celów w zakresie prewencji ogólnej i szczególnej, co w konsekwencji spowodowało rażącą niewspółmierność kar łącznych pozbawienia wolności wymierzonych A. F.i M. C..

Podnosząc powyższe zarzuty na podstawie art. 437 § 1 i 2 kpk wniósł o

zmianę zaskarżonego wyroku:

-poprzez wymierzenie wobec oskarżonego M. C.za czyn opisany w pkt. 62 zaskarżonego wyroku kary pozbawienia wolności w wymiarze 4 lat i 6 miesięcy oraz w konsekwencji zmianę wyroku poprzez ponowne orzeczenie w przedmiocie kary łącznejM. C.poprzez wymierzenie kary łącznej pozbawienia wolności | w wymiarze 5 lat i 6 miesięcy,

-poprzez wymierzenie wobec oskarżonego A. F. za czyn opisany w pkt. 57 zaskarżonego wyroku kary pozbawienia wolności w wymiarze 4 lat oraz w konsekwencji zmianę wyroku poprzez ponowne orzeczenie w przedmiocie kary łącznej A. F. poprzez wymierzenie kary łącznej pozbawienia wolności w wymiarze 5 lat.

Sąd Apelacyjny w Katowicach, rozpoznając niniejszą sprawę, stwierdził, co następuje;

Apelacje obrońców – z wyjątkiem dotyczącej A. O. są niezasadne. Na uwzględnienie zasługuje natomiast apelacja wniesiona przez oskarżyciela publicznego.

Sąd Okręgowy w Katowicach orzekając wobec oskarżonych M. C. K. G., M. B., D. T., A. P. (1), A. K. (1) i A. F. w zakresie sprawstwa i winy zgromadził w sprawie kompletny materiał dowodowy, poddając go następnie ocenie, która nie budzi zastrzeżeń sądu odwoławczego. Z wywodów zaprezentowanych w pisemnych motywach zaskarżonego orzeczenia wynikają zarówno motywy, którymi kierował się sąd I instancji dokonując ustaleń stanu faktycznego, jak też przyczyny, dla których poszczególnym dowodom przymiotu wiarygodności odmówiono. Argumentacja tamże przedstawiona jest przekonująca i nie wykracza poza granice swobody zakreślone przepisami procedury karnej – jako więc będąca wynikiem swobodnej weryfikacji dowodów znajduje pełną aprobatę tutejszego sądu. Zarzuty apelacji kwestionujące prawidłowość poszczególnych wniosków sądu okręgowego odnośnie rzeczywistego przebiegu zdarzeń będących przedmiotem rozpoznania są natomiast jednostronne, i zostały przedstawione w sposób wybiórczy, co dyskwalifikuje ich wartość jako elementów mogących wywołać korzystne dla skarżących rozstrzygnięcie.

Poniżej sąd odwoławczy przedstawi swoje rozważania wobec każdej z wniesionych apelacji.

Zarzuty obrońcy oskarżonego M. C. wobec rozstrzygnięcia zapadłego w I instancji nie są trafne. W szczególności, nie można podzielić zarzutu, jakoby podniesiona przez obrońcę w takcie postępowania odwoławczego okoliczność, dotycząca zbieżnych terminów wyznaczonych przez poszczególne sądy podejmujące czynności w ramach pomocy prawnej – wywołała skutek w postaci błędów mogących mieć wpływa na treść rozstrzygnięcia. Podniesiona zbieżność nie była w żaden sposób zależną od sądu I instancji, strony mogły uczestniczyć w każdym z posiedzeń wyznaczonych przez sąd wezwany, a w wypadku ewentualnej kolizji, mogły skutecznie ubiegać się o zniesienie określonych terminów i przeprowadzenie czynności dowodowych w innym czasie. Podczas wieloletniego postępowania prawidłowość przeprowadzonych czynności przez sądy wezwane nie była przed sądem I instancji kwestionowana. Uznać zatem należy, że domniemany wpływ sygnalizowanego uchybienia ma charakter pozorny i nie może być przed sądem odwoławczym skutecznie kwestionowany. Podobnie ocenić należy trafność kolejnego zarzutu dotyczącego poprzestaniu przez sąd okręgowy na odczytaniu zeznań świadków, głównie pracowników pokrzywdzonych firm i poprzestaniu na odczytaniu ich depozycji z postępowania przygotowawczego. Nie ulega wątpliwości, że podjęcie przez sąd orzekający decyzji o odczytaniu tych zeznań w trybie art. 392§1 k.p.k. było słuszne i nie spotkało się ze sprzeciwem stron w momencie przeprowadzania tego dowodu. Bezpośrednie przeprowadzenie tych dowodów nie było niezbędne, a w każdym razie nie przekonują o powyższym argumenty skarżącej. Konfrontowanie – tak jak się tego domaga apelująca, wskazanych świadków z oskarżonymi, po wielu latach od zdarzeń będących przedmiotem rozpoznania, próby precyzowania złożonych przez świadków zeznań od strony rzetelności procesowej na etapie postępowania przygotowawczego, które jako czynność procesowa przeprowadzone były bezbłędnie, nie jest merytorycznie uzasadnione.

Kolejna grupa zarzutów dotyczy niesłusznego zdaniem obrony oddalenia przez sąd – jako zmierzających w sposób oczywisty do przewlekłości postępowania, wniosków o przesłuchanie świadków M. M., ponowne przesłuchanie P. O., S. K., M. K. (1), Ł. L. i M. S. (2). Wnioski o przesłuchani tych świadków złożone zostały po wielu latach toczącego się procesu tuż przed zamknięciem przewodu sądowego. Rzecz jasna sama ta okoliczność nie powoduje jeszcze o celowości oddalenia wniosków, lecz zauważenia i podkreślenia wymaga, że w przeważającej mierze świadkowie ci zostali przesłuchani uprzednio i strony nie wnosiły uwag do treści przez nich komunikowanych. Gdy chodzi o świadka M. / a zarzut jego nieprzesłuchania podnoszą również inni skarżący/, to obok niego, w bójkach uczestniczyło jeszcze wiele innych osób, które zostały przesłuchane, a ich relacje zostały następnie ocenione. W sytuacji jak w niniejszej sprawie, gdy w bójkach uczestniczyło od kilkunastu do kilkuset osób, przesłuchiwanie po latach kolejnych osób nie prowadzi do ustalenia rzeczywistego przebiegu zdarzenia a sprzyja nieuzasadnionej przewlekłości.

Wskazać również należy na bezskuteczność zastosowanego przez obrońcę zabiegu stylistycznego o charakterze erystycznym. Otóż nie może być uwzględnionym argument apelującej, iż „wnioski o przesłuchanie świadków, niesłusznie w ocenie sądu, miały zmierzać z premedytacją do przedłużenia postepowania, podczas gdy „postępowanie w fazie procedowania przed sądem toczyło się już wówczas od 4 lat a przesłuchanie jednego /podkr. S.A./świadka nie wpłynąłby znacząco na czas trwania postępowania”. Skarżący zarzut ten identycznie sformułowany powtarza kilkukrotnie wobec wielu potencjalnych świadków, co tym samym wyklucza trafność argumentu, że chodzi o przesłuchanie tylko jednej osoby.

Nie może być uwzględniony kolejny z zarzutów – podnoszony zresztą również przez pozostałych obrońców innych oskarżonych, że o dowolności ustaleń sądu i niewinności oskarżonego świadczyć ma nieujawnienie w badanych próbkach materiału genetycznego poszczególnych oskarżonych, oraz zignorowanie faktu, iż żadna z recepcjonistek nie rozpoznała oskarżonych jako osoby przebywającej w hotelach w czasie gdy dokonywano włamań. Znaczenie procesowe wskazanych dowodów nie jest tak znaczące, iżby mogło skutecznie konkurować jako przeciwwaga dla faktów oskarżonych obciążających takich jak zeznania P. O., M. K. (1) czy też pośrednio D. T. i A. F., którzy wskazywali na niezmienność składów uczestniczących w poszczególnych kradzieżach.

Gdy chodzi o sygnalizowaną przez obrońcę domniemaną obrazę art. 7 k.p.k. poprzez błędną interpretację faktów, polegających na zakupie przez oskarżonego telefonów komórkowych oraz zameldowania się w hotelach położonych blisko miejsc do których dokonywano włamań, to zwrócić należy uwagę, że nie jest prawdą twierdzenie stanowiące osnowę wprowadzonego przez skarżącą wniosku o konieczności ekskulpacji, jakoby wskazane dowody były jedynymi, które M. C.obciążają. Wskazać należy bowiem choćby na zeznania P. O. G., który stanowczo w całym etapie postępowania wskazywał na istotną rolę oskarżonego w przestępczym procederze, w którym obaj uczestniczyli. Ostatecznie – i uwaga powyższa dotyczy wszystkich apelacji, które zarzut podnoszą – nie ma podstaw by odmówić in genere wiary zeznaniom P. G..

Jako współsprawca wielu czynów a także aktywny uczestnik subkultury tzw. kibolskich grup przestępczych, ujęty przez organa ścigania, zdecydował się złamać wewnętrzną solidarność i źle pojętą lojalność koleżeńską, dokładnie opisując wszystkie zdarzenia o których pamiętał. Rzecz jasna jego relacje mogły w szczegółach nie być odpowiednio precyzyjne, ale gdy wziąć pod uwagę, że są one uzupełnione dowodami pośrednimi – zasługują w pełni na wiarę.

Apelująca w imieniu oskarżonego M. C. – podobnie jak inni obrońcy do których niniejsze uwagi również znajdują zastosowanie, podniosła w dalszej części apelacji zarzuty związane z kwestionowaniem wysokości strat ustalonych przez pokrzywdzonych. W ocenie sądu odwoławczego, również powyższy zarzut w realiach sprawy ostać się nie może. Zwrócić należy uwagę, że wysokość strat i rozmiar uszkodzeń mebli, czy elementów wyposażenia weryfikowany był zarówno przez towarzystwa ubezpieczeniowe, jak i służby księgowo administracyjne pokrzywdzonych podmiotów. Skuteczność postulowanej przez skarżących weryfikacji mającej nastąpić kilka lub kilkanaście lat po dokonanych kradzieżach, jawi się w ocenie tutejszego sądu jako skrajnie mało prawdopodobna, tym bardziej, że skarżąca podobnie jak obrońca oskarżonegoA. F. wskazuje, że pokrzywdzeni mieliby przedłożyć ogólnie określone – „stosowne” dokumenty księgowe. Stanowczo nie jest również celowym powoływanie na powyższe okoliczności biegłych, gdyż zeznania świadków pokrzywdzonych są w zupełności wystarczające. Nie stoi również w opozycji do tezy o trafności ustaleń sądu okręgowego częściowe tylko uwzględnienie naprawienia szkody poszczególnym pokrzywdzonym podmiotom i osobom fizycznym. W wypadku realizacji obowiązku naprawienia szkody, oskarżeni zobowiązani do jego wypełnienia, będą się mogli skutecznie uchylić, o ile szkoda zostanie wyrównana przez inna osobę /rzecz jasna przy uwzględnieniu ewentualnych następczych roszczeń regresowych/.

Nieskutecznym – podobnie jak już wcześniej omówione – jest zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, polegający na uznaniu, że oskarżony – tak jak inni ustaleni przez sąd i następnie skazani – dopuścił się przestępstwa udziału w zorganizowanej grupie przestępczej. Zarzut ten powielony jest również w apelacjach pozostałych oskarżonych, którym przypisano sprawstwo i winę w odniesieniu do czynu zakwalifikowanego z art. 258§1 k.k.

W przekonaniu Sądu Apelacyjnego w Katowicach prawidłowość ustaleń sądu okręgowego odnosi się również do tego zagadnienia. Nie ulega otóż wątpliwości, ze pierwotnie formuła „zorganizowania” się oskarżonych nie miała charakteru przestępczego. Rzeczywiście odnosiła się do podzielanej przez wielu pasji kibicowania zawodom sportowym. Patologiczny jednak charakter realizacji zainteresowań, wywołał efekt polegający na podejmowaniu szeregu działań szkodliwych społecznie i sprzecznych z prawem, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej. Niewątpliwie, wbrew twierdzeniom apelującej, w ramach struktury grupy istniały osoby dominujące i decydujące co świadczy o istnieniu struktur pionowych. Dość wskazać, że jak wynika z zeznań P. O. G., w jednaj z rozmów zauważył on, że „przychodzą do nich ludzie – jak do mafii”. O określonej strategii w ramach zorganizowanej działalności przestępczej świadczy i to, że jednemu z oskarżonych odmówiono udziału w zespole dokonującym włamań, z uwagi , jak to wskazał P. O. G., „że mamy już komplet”. Nie jest okolicznością wykluczającą działania w zorganizowanej grupie przestępczej fakt, iż podział łupów był dokonywany był „po równo”. Istotnym jest natomiast cecha świadomości wszystkich uczestników grupy działania wspólnego, w określonym przestępczym celu, z wykorzystaniem określonych niezgodnych z prawem środków, oraz ścisłej solidarności wewnątrzgrupowej, polegającej między innymi na kwestowaniu na rzecz tych, którzy są w danej chwili pozbawieni wolności, opłacanie pomocy prawnej. W ocenie tutejszego sądu zachowania sprawcze oskarżonego M. C. i innych, którym popełnienie tego przestępstwa sąd przypisał, jawią się jako w pełni prawidłowe.

Nie można uwzględnić również zarzutu dowolnej oceny dowodów wskazujących na sprawstwo oskarżonego C., a wynikających z zakupu przez niego telefonów komórkowych w celu wykorzystania ich w czasie włamań, oraz niespornego zameldowania się w hotelach w pobliżu miejsc, w których dokonano kradzieży w czasie ich popełnienia. Dowody te w istocie są pośrednimi, ale stanowczo uzupełniają inne dowody – również z osobowych źródeł, dla oskarżonego w swej wymowie jednoznacznie niekorzystnych. Gdy chodzi o wskazanie przez apelującą iż oskarżeni T. i F. wskazali, że C. nie był członkiem grupy, która dokonywała włamań, to podkreślenia wymaga, że oskarżeni ci, na co zwrócono uwagę w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, w ogóle, mimo iż postępowaniu przygotowawczym potwierdzali swoje sprawstwo, nie obciążali innych, lub czynili to zdawkowo, chociaż z okoliczności wynikało współsprawstwo wielu osób. Prawidłowości ustaleń sądu okręgowego nie są w stanie podważyć również takie argumenty skarżącej, jak nierozpoznanie oskarżonego przez recepcjonistki w hotelach oraz negatywny wynik badań materiału DNA. Negatywne w tym względnie ustalenia nie wytrzymują konfrontacji z mnogością i wagą dowodów wskazujących na sprawstwo oskarżonego M. C. w takim zakresie jak to ustalił sąd okręgowy.

Obrońca oskarżonego C. podniosła na końcu zarzut błędu w ustaleniach faktycznych polegający na błędnym uznaniu, że oskarżony brał udział w bójce, podczas gdy jego zachowanie, tak jak i innych oskarżonych nie wypełniło znamion przestępstwa z art. 158§1 k.k., gdyż miało ono w istocie charakter zdarzenia sportowego, z ustalonymi regułami, zasadami, identyczną liczbą biorących udział w zdarzeniu osób /„drużyn” jak to stwierdza apelująca/. Treningi podejmowane przez uczestników, a także przyświecający tzw. „ustawkom” cel – wyłonienie lepszej drużyny – wykluczać ma w ocenie skarżącego karalność tego typu zachowań.

Argumentacja wyżej wskazana jest w oczywisty sposób chybiona. Nie może być bowiem mowy o zdarzeniu noszącym cechy kontratypu ryzyka sportowego w sytuacji, gdy analizowane zachowanie nie nosi cechy „sportu”. Definicja legalna tego pojęcia zawarta w art. 2 ust 1 ustawy o sporcie z 25.10.2010 roku wskazuje, że „sportem są wszelkie formy aktywności fizycznej, które przez uczestnictwo doraźne lub zorganizowane, wpływają na poprawienie kondycji fizycznej i psychicznej, rozwój stosunków społecznych lub osiągnięcie wyników sportowych na wszelkich poziomach”. Tymczasem w niniejszej sprawie, aktywność oskarżonych jako uczestników, w formie agresji skierowana była nie w celu poprawienia kondycji fizycznej, lecz wyrządzenia fizycznej krzywdy innej osobie, sfera psychiki osób uczestniczących w bójkach – „ustawkach” nie była obrazem doskonalenia, lecz atrofii uczuć wyższych, /etycznych, moralnych, intelektualnych/. Nie sprzyjała – jak to stanowi wyższej wskazana definicja „rozwojowi stosunków społecznych”, lecz powodowała ich patologiczną degradację, będąc tym samym wysoce społecznie szkodliwą.

Reasumując, zachowanie takie jak oskarżonych, nie sportem jest ,lecz niewątpliwie przestępstwem z art. 158§1 k.k.

Obrońca podniosła następnie w apelacji M. C. ponawiając go również wobec apelacji dotyczącej K. G., zarzut dowolnej, sprzecznej z normą art. 7 k.p.k. oceny zeznań świadka P. G./. Argumenty tam przedstawione pojawiają się również w zarzutach apelacji innych obrońców.

W ocenie sądu odwoławczego są one bezzasadne. Świadek ten w istocie – odmówił odpowiedzi na pytania w trakcie przewodu sądowego, w przeszłości był osobą zażywająca środki odurzające, a zeznając i składając wyjaśnienia miał podstawy przypuszczać, że jego przyznanie do winy może wywołać skazanie go na łagodniejsza karę. Powyższe fakty nie są jednak wystarczającymi aby oceniając ich wagę w kontekście wiarygodności relacji (...) O. G. deprecjonować miały prawidłowość ustaleń sądu okręgowego. Kalkulacja skruszonego przestępcy uzyskania łagodniejszego wyroku może, ale nie musi determinować negatywną ocenę szczerości jego relacji. Decydującym w tym zakresie jest konfrontacja jego zeznań /wyjaśnień/ z innymi dowodami. O ile pozostają wobec siebie kompatybilne, a zeznania świadka są na całym etapie procesu konsekwentne i spójne – brak jest podstaw do podważania ich wiarygodności. Taka właśnie sytuacja ma miejsce gdy oceniać wiarygodność depozycji P. O. G.. Jego zeznania i wyjaśnienia ujawnione w sprawie precyzyjnie odnoszą się do posiadanej przez niego wiedzy. W wielu wypadkach, gdy świadek nie był pewny przebiegu zdarzenia lub osób w nim uczestniczących, sygnalizował to. Znacząca część jego zeznań znajduje potwierdzenie w wyjaśnieniach oskarżonego A. F., który również w postepowaniu przygotowawczym precyzyjnie opisał przebieg wielu zdarzeń, potwierdzając swój w nich udział, nie wskazując jedynie personaliów współsprawców. Kolejnym dowodem ewidentnie uzupełniającym w niesprzeczny sposób ustalenia sądu I instancji są wyjaśnienia D. T., który w postępowaniu przygotowawczym potwierdził fakt wielu dokonanych wspólnie z innymi przestępstw. Co do ich przebiegu w podobny sposób relacjonował właśnie świadek P. G..

Wskazuje w końcu obrońca – podobnie jak inni skarżący formułujący zarzut błędnej oceny zeznań tego świadka, że „P. O. G. prezentował postawę skrajnie nieszczerą, był skonfliktowany z oskarżonymi, zeznania opierał na zasłyszanych historiach”.

Otóż przeświadczenie skarżących o „skrajnie nieszczerej” postawie świadka jest dozwolonym ale subiektywnym i faktycznie nieudowodnionym, skonfliktowanie z oskarżonymi w niniejszej sprawie zaistniało dopiero od momentu, gdy powzięli oni informację o składanych przez P. G. wyjaśnieniach, w których przyznawał się do winy i szczegółowo opisywał swoje i innych przestępne zachowania. Z kolei dokonanie części ustaleń w oparciu o relacje świadka, który wskazywał , że wiedzę o nich posiada „ze słyszenia”, czyli z informacji innych jeszcze osób, nie stoi z przeszkodzie uznania ich za wiarygodne. Istotnym jest czy realia sprawy uzasadniają stanowisko, że więzi łączące świadka z osobami od których daną wiedze posiadł i szczegóły opisywanych przez niego zdarzeń, były tego rodzaju, że uzasadniają przekonanie sądu o ich prawdziwości.

Nie jest zasadnym zarzut apelującej w sprawie K. G., który dotyczy potencjalnie dowolnych ustaleń w przedmiocie przypisania temu oskarżonemu sprawstwa w zdarzeniu z 1 kwietnia 20110 roku w M. w trakcie którego doszło do zniszczenia mienia i pobicia innych osób. W tym zakresie trafnie za wiarygodne uznano zeznania P. G.. Poza stanowczością i konsekwencją jego zeznań wskazać należy, iż wiarygodność w tym wypadku nie może być podważona jedynie zwróceniem uwagi na fakt potwierdzenia przez tego świadka, że bezpośrednio w zajściu nie uczestniczył a jego przebieg zna z relacji innych osób. Zauważenia bowiem wymaga, ze P. O. G. w przestępczym środowisku zorganizowanym wokół pseudosympatyków klubu (...) pełnił rolę znaczącą i dominującą. Nie budzi zatem zastrzeżeń prawidłowość ustalenia faktu, iż jako inicjator i współsprawca wielu czynów, posiadał szczegółową i konkretną wiedzę, co do sprawców innych przestępstw, w których dokonaniu osobiście udziału nie brał, ale które w istocie miały miejsce.

Na uwzględnienie nie zasługują również zarzuty wobec tej części orzeczenia, która odnosi się do oskarżonego M. B..

Obrońca wywodzi, że ujawnienie w samochodzie oskarżonego F. garderoby i innych przedmiotów należących do oskarżonego B. nie jest wystarczającym dowodem jego sprawstwa, Tymczasem oskarżony, według linii obrony – miał owe przedmioty zostawić w samochodzie przypadkowo, a potwierdzać to mają w części wyjaśnienia oskarżonego F.. W ocenie sądu odwoławczego przedstawiona teza nie może zostać uznana za odpowiadającą prawdzie. Przeczą jej nie tylko wyjaśnienia A. F. z postępowania przygotowawczego, w których wskazał, że w bagażniku znajdowały się przedmioty należące do sprawców włamań. Pośrednio potwierdzają ustalenia sądu okręgowego również zeznania świadka M. K. (1), który zeznając wskazał, ze wiadomym mu jest , że we włamaniach uczestniczył również (...) a taki pseudonim miał oskarżony B.. Zasadnie zwrócił również uwagę sąd, że z ujawnionych materiałów dowodowych wynika, iż oskarżony został rozpoznany jako jedna z osób, które dokonywały zakupu telefonów komórkowych identycznych jak te, którymi posługiwano się w trakcie kradzieży. Gdy chodzi o zarzut prawidłowości ustaleń wysokości szkody wyrządzonej przestępstwami, to przywołać należy tożsamą argumentację tutejszego sądu odnoszącą się do identycznego zarzutu wobec oskarżonego M. C., którą przedstawiono wcześniej.

Jedynie w ograniczonym zakresie skuteczną okazała się apelacja obrońcy oskarżonego D. T.. Dokonana przez sąd odwoławczy korekta dotyczy jedynie prawidłowego ustalenia wysokości szkody, którą w odniesieniu do jednego z podmiotów opisanych w wyroku oskarżony D. T. częściowo naprawił.

W pozostałym zakresie argumenty apelacji nie przekonują.

Przeświadczenie oskarżonego, że czyny których się dopuścił i zachowanie w ramach ustalonej w sposób niewątpliwy subkultury nie przybrało postaci działania w zorganizowanej grupie przestępczej pozostaje subiektywnym i nie uzasadnionym okolicznościami sprawy. Skarżący formułując zarzuty i następnie je uzasadniając czyni to niezmiernie lakonicznie co utrudnia merytoryczną z nimi polemikę. Jedynym w istocie rzeczowym argumentem jest wskazanie faktu, że do popełnienia szeregu przestępstw oskarżony przyznał się, co powodować ma brak „jednoznacznego dowodu winy w pozostałym zakresie”.

Otóż, zarówno przyznanie, jak i nie przyznanie się oskarżonego do winy stanowią dowody równoprawne i podlegające swobodnej ocenie sądu orzekającego. O ile zatem , jak w tej sprawie, sąd oceniając dowody uczyni to w sposób swobodny, nie naruszając reguł o których mówi art. 4 i 7 k.p.k. w pełni uprawnionym będzie uznanie poszczególnych dowodów za wiarygodne, a pozostałych – ocena krytyczna. Sąd I instancji rozstrzygając w przedmiocie sprawstwa i winy oskarżonego D. T. nie popełnił błędu, co zarzuty obrony czyni bezpodstawnymi. Przekonuje o powyższym oczywiście nietrafna dalsza argumentacja apelacji. Wskazał bowiem skarżący, że; „o dziwo, sąd na str. 39 wyroku sygnalizuje, że oskarżony przyznał się do czynów, co do których miał pewność, że je popełnił. Logicznym wnioskiem płynącym z takiego rozumowania winno być przyjęcie, że oskarżony uczciwie nie przyznał się do czynów z którymi nie miał nic wspólnego.”

Rozumowanie powyższe jest w rzeczywistości alogiczne, a przez to błędne. Wyprowadzony wniosek opiera się o przesłanki, które do wnioskowania o skutku nie uprawniają. Po pierwsze, nie można wykluczyć, że oskarżony, choć po latach nie pamiętał poszczególnych czynów – jednak się ich dopuścił, po wtóre, nie jest trafnym, poprzez wprowadzenie do procesu wnioskowania, niewykazanego w drodze prawidłowego rozumowania, jako pojęcia pewnego - „uczciwości” wyjaśnień oskarżonego, w sytuacji, gdy nie można wykluczyć, iż nie przyznawał się do popełnienia czynów chcąc po prostu zakres swojej odpowiedzialności pomniejszyć. W opozycji do rozważań apelacji – sąd okręgowy przekonująco wskazał dowody na których oparł swoje przeświadczenie o sprawstwie i winie oskarżonego D. T.. Ustalenia te znajdują pełną aprobatę sądu odwoławczego, z wyjątkiem zasygnalizowanej wcześniej korekty orzeczenia co do wysokości naprawionej w części przez oskarżonego szkody.

Sąd Apelacyjny w Katowicach nie uwzględnił również zarzutów podniesionych przez obrońcę oskarżonego A. K. (1).

Nie może ostać się zarzut dowolności ustaleń w oparciu o zeznania świadka P. O. G.. Sąd odwoławczy wskazał już uprzednio przyczyny z powodu których uznaje ten zarzut za niezasadny wobec oskarżonego M. C. i argumentacja w tej części odnosi się w równym stopniu do czynu przypisanego oskarżonemu A. K. (1). Co więcej, wbrew twierdzeniom apelacji, swoje ustalenia sąd orzekający oparł nie tylko o zeznania P. O. G., ale przede wszystkim analizując zeznania pokrzywdzonego i uzupełniające je relacje B. H. oraz A. P. (3). W przekonujący sposób uzasadnił sąd, dlaczego szczegóły relacji A. P. (3) pozostają w oderwaniu od relacji pokrzywdzonego i jego córki. Właściwe podano okoliczności, które spowodowały uznanie zeznań A. K. (2) za wiarygodne i wywołały ocenę prawną czynu w ramach art. 282 k.k. Nie ma również podstaw do uzupełnienia postępowania dowodowego / w trakcie którego przeprowadzono przecież szereg konfrontacji/ o kolejną konfrontację A. P. (3) i A. K. (2). Nie ulega wątpliwości, że lakoniczna zresztą relacja A. P. (3) dotyczy innego etapu sprawy niż objętego zarzutem aktu oskarżenia. Domniemane rozbieżności na które powołuje się skarżący nie mają zatem charakteru istotnego i nie mogły wpłynąć decydująco na ocenę słuszności wnioskowania sądu I instancji. Sąd okręgowy z całą pewnością nie uchybił przepisowi art. 424§1 pkt. 1 k.p.k., gdyż przeciwnie niż to twierdzi obrońca, rozważania sądu w części dotyczącej oskarżonego A. K. (1) charakteryzują zupełność, spójność i wnikliwość.

Kontrola odwoławcza zaskarżonego wyroku prowadzi dalej do konstatacji trafnych rozstrzygnięć również w odniesieniu do oskarżonego A. P. (1). Wskazane przez sąd I instancji dowody absolutnie wystarczająco świadczą o jego sprawstwie i winie. Nie przyznanie się oskarżonego do winy jest jego oczywistym prawem . Pozostawał on jednak – jak każdy oskarżony pod ochroną normy art. 5 §2 k.p.k., a zatem zasady in dubio pro reo dopóty, dopóki zgromadzone w sprawie dowody nie pozwoliły na ustalenie w sposób niewątpliwy jest sprawstwa, nawet jeżeli odosobnione dowody – takie jak wyjaśnienia oskarżonego, lub brak śladów traseologicznych jawią się jako dowody do ustaleń sądu pozostające w opozycji. W odniesieniu do oskarżonego A. P. (1) jako bezwzględnie obciążające, poza szczegółowymi zeznaniami P. O. G. wskazać należy wyjaśnienia współoskarżonego D. T., odpisy ksiąg meldunkowych w hotelach w których nocowali sprawcy włamań, analiza treści rozmów telefonicznych, ślady materiału genetycznego w samochodzie A. F., a także zeznania M. K. (1). Sprowadzenie przez skarżącego wszystkich wyżej wskazanych koincydencji jako wynikających jedynie ze zbiegu okoliczności musi okazać się nieskuteczne, podobnie jak wskazywanie, że poszczególne relacje nie są tak stanowcze jak by należało oczekiwać. Wskazać zatem należy, że według sądu odwoławczego zarówno kompletność dowodów zgromadzonych w sprawie a dotyczących A. P. (1) jak i następnie tych dowodów ocena sądu okręgowego nie budzi żadnych wątpliwości.

Sąd Apelacyjny w Katowicach nie uwzględnił również zarzutów podniesionych w apelacji obrońcy oskarżonego A. F., chociaż dotyczą one wielu domniemanych uchybień, a argumentacja przywołana w uzasadnieniu środka odwoławczego jest wyjątkowo obszerna. Mimo zatem dostrzeżonej przez sąd odwoławczy niewątpliwej staranności podjętej przez obrońcę, zarzuty nie okazały się skuteczne, gdyż nie wytrzymują konfrontacji z licznymi dowodami oskarżonego A. F. obciążającymi, które prawidłowo zweryfikowane przez sąd I instancji doprowadziły do jego skazania. Złożone w końcowej fazie procesu wnioski o dopuszczenie licznych dowodów z uzupełniających opinii biegłych i ekspertów kryminalistyki wypowiadających się w sprawie, zasadnie uznane zostało za działanie zmierzające w oczywisty sposób do wywołania przewlekłości i tak toczącego się długotrwale procesu. Rzecz jasna, jak już wcześniej zauważył tutejszy sąd odnosząc się do apelacji obrońcyM. C., oskarżony konstruując swoją linię obrony zachowuje na każdym etapie toczącego się postępowania prawo do składania wszelakich wniosków dowodowych . Uwzględnieniu podlegają one wszakże jedynie wówczas, gdy mają potencjalny i realny wpływ na ustalenie rzeczywistego przebiegu zdarzeń będących przedmiotem rozpoznania. Nie można zatem negować słuszności takich wniosków posiłkując się wyłącznie twierdzeniem, że dotychczas zgromadzone dowody przekonująco dowodzą tezie przeciwnej do sformułowanej w hipotezie wniosku.

Rzecz jednak w tym, iż zarzuty apelacji obrońcy oskarżonego F. odnoszące się do wszystkich dowodów z opinii biegłych z zakresu kryminalistyki i wskazujące na niejasności tam zawartych stwierdzeń o wykazanym związku pomiędzy ich konkluzjami a przypisanym oskarżonemu sprawstwu wielu przestępstw, nie uwzględniają immanentnej cechy każdej opinii i ekspertyzy sporządzonej w postepowaniu karnym. Jest nią wnioskowanie o zaistnieniu danych okoliczności alternatywnie - w sposób pewny, prawdopodobny lub też ich nieistnieniu. W niniejszej sprawie zgromadzone opinie i ekspertyzy posługują się tymi pojęciami w sposób odpowiedni, stanowiąc nadto, gdy oceniać je w kontekście trafności zarzutów postawionych oskarżonemu w akcie oskarżenia, materiał nie odosobniony /wyłączny/, lecz pozostający w ścisłym związku z innymi dowodami. Nie można zatem zasadnie twierdzić że ustalenia lub metodologia poszczególnych czynności biegłych nie jest dość precyzyjna, gdy z natury rzeczy zawsze prowadzą one do konstatacji o zróżnicowanym stopniu prawdopodobieństwa zaistnienia faktów, które z kolei ocenione przez sąd w powiązaniu z innymi dowodami budują ostateczną konkluzję co do sprawstwa i winy. W sprawie będącej przedmiotem rozpoznania, obok wielu dowodów pośrednich, wynikających z treści opinii biegłych, które wspierają kreując odpowiedni status prawdopodobieństwa tezy oskarżenia, istnieją inne, bezpośrednie, z osobowych źródeł osobowych, mające kapitalne znaczenie dla uznania oskarżonego za winnego właśnie w takim zakresie jak to uczynił sąd okręgowy. Są nimi przede wszystkim wyjaśnienia samego oskarżonego, co do których skarżący niezmiernie lakonicznie wywodzi w apelacji, iż na etapie postępowania przygotowawczego ich treść wywołana była „chęcią opuszczenia aresztu” i bliżej nie określoną „silną presją psychiczną wynikająca z sytuacji rodzinnej”. Chęć opuszczenia aresztu i emocje związane z pozbawieniem wolności w warunkach tymczasowego aresztowania stanowią okoliczność notoryjną. Nie znaczy to jednak, by można by tym samym podważać wiarygodność wyjaśnień oskarżonego, który przesłuchiwany kilkakrotnie, mając zapewniony kontakt i możliwość konsultacji z obrońcą i składający wyjaśnienia o przyznaniu się do winy właśnie po takich konsultacjach, bez niedozwolonej presji ze strony funkcjonariuszy przeprowadzających czynności przesłuchania, dobrowolnie szczegółowo wyjaśniał o poszczególnych zdarzeniach, opisując w nich swój udział. Wiarygodność i przeświadczenie o swobodnej jego wówczas relacji wzmocniona jest również i tym, że odmówił podania danych personalnych osób z którymi wspólnie dopuszczał się przestępstw. Z kolei podjęta na etapie postępowania sądowego linia obrony minimalizująca jeszcze bardziej rolę osób współdziałających /np. oskarżonego B./ dodatkowo utwierdza w przekonaniu, iż wyjaśnienia złożone w postępowaniu przygotowawczym w których przyznawał się do winy, po prostu odpowiadają prawdzie.

Zdaniem zatem sądu odwoławczego ustalenia sądu I instancji oceniającego wyjaśnienia złożone przez A. F.w postępowaniu przygotowawczym za wiarygodne ocenić należy jako w pełni prawidłowe i nie wymagające uzupełnienia poprzez dodatkowe czynności związane z weryfikacją opinii biegłych czy ekspertyz. Nie ma również konieczności uzupełnienia materiałów dowodowych o dokonywanie kolejnych, po prawie 10 latach od zdarzeń, przesłuchań świadków, którzy mając minimalny kontakt z oskarżonym /pracownicy hoteli/ - zeznawać mieliby na okoliczność tembru jego głosu, sposobu wysławiania się, czy poruszania. Jako zmierzające w dalszym ciągu do wywołania efektu przewlekłości toczącego się postępowania ocenione zostały również przez sąd odwoławczy wnioski o dodatkowe przesłuchania świadków funkcjonariuszy policji – na okoliczność sposobu dokonywania przez nich oględzin pojazdu 11 października 2010 roku czy też uzupełniające kolejne przesłuchania oskarżonego i świadków

Gdy odnieść się do kolejnych zarzutów dotyczących niedostatecznej precyzji sądu I instancji ustalającego wysokość szkody, wskazać należy ponownie na te argumenty, które przywołane już zostały przy analogicznym zarzucie dotyczącym apelacji M. C.. Nie ma w tym zakresie podstaw do kwestionowania rzetelności wykazywanych przez pokrzywdzonych strat, które wystąpiły 8 lat temu, podobnie jak nie jest celowym ustalanie tych okoliczności ponownie za pomocą opinii biegłych.

Reasumując rozważania dotyczące wyroku sądu I instancji w tej części, w której dotyczy on rozstrzygnięcia w sprawieA. F., stwierdzić wypada, ze również wobec tego oskarżonego ustalenia sądu okręgowego dotyczące jego sprawstw i winy ocenić należy jako w pełni prawidłowe.

Gdy odnieść się do apelacji obrońcy oskarżonego A. O., stwierdzić należy, co następuje. W obecnym stanie sprawy zapadłe wobec oskarżonego rozstrzygnięcie ostać się nie może a to – wobec zasadnie podniesionego przez obrońcę zarzutu obrazy art. 186§1 k.p.k.

Uchybienie sądu okręgowego ma przy tym charakter nieusuwalnego na obecnym etapie procesu i wymaganym będzie – w odniesieniu do oskarżonego A. O. powtórzenie całego postępowania, bez wszakże uchybień które zostaną niżej wskazane.

N. rozprawie otóż 7 marca 2014 roku świadek P. O. G. został pouczony o przysługującym mu prawie odmowy złożenia zeznań względem A. O.. Jego relację pokrewieństwa/ powinowactwa względem oskarżonego określono „z urzędu” jako mąż siostry oskarżonego A. O.. P. O. – błędnie określony jako „oskarżony” oświadczył, że „jeżeli mogę to korzystam z tego prawa i odmawiam złożenia zeznań” /dowód – tresc protokołu rozprawy głównej/

Następnie sąd orzekający wydał postanowienie o odczytaniu wyjaśnień świadka P. O. G. złożonych w postępowaniu przygotowawczym, z tym zastrzeżeniem, że w zakresie wyjaśnień dotyczących A. O. fragmenty tych wyjaśnień, choć zostaną odczytane – nie stanowić będą dowodu w sprawie.

Opisany sposób procedowania został przez apelującego zakwestionowany i określony jako naruszenie normy art. 186§1 k.p.k.. W ocenie jednakże Sądu Apelacyjnego w Katowicach ten sposób procedowania, choć w istocie kontrowersyjny – można usprawiedliwić obiektywną i niejako techniczną – w formule odczytywania - trudnością eliminacji z treści wyjaśnień tych fragmentów, które dotyczą zarówno osoby wobec której zeznający skorzystał z prawa odmowy zeznań, jak i łącznie pozostałych oskarżonych ,względem których takie prawo świadkowi już nie przysługiwało.

Tym samy podniesiony przez skarżącego zarzut obrazy art. 186§1 k.p.k. nie mógłby zostać uwzględniony. Zdaniem sądu odwoławczego do złamania reguł dotyczących postępowaniem – i to w sposób rażący jednak doszło, choć miało to miejsce w miejscu przez apelującego nie eksponowanym. Analiza protokołu rozprawy z dnia 7 marca 2014 roku powoduje, że uznać należy, że sąd okręgowy ocenił, iż więź łącząca świadka i oskarżonego jest tego, rodzaju iż świadkowi prawo odmowy złożenia zeznań przysługuje. Pouczony o tym świadek z prawa tego skorzystał. W tej sytuacji sąd I instancji w żaden sposób swoich ustaleń względem oskarżonego A. O. nie mógł opierać na obciążających go zeznaniach P. O. G.. Tymczasem z treści uzasadnienia wyroku/vide k.44/ wynika, że sąd, nie dając wiary wyjaśnieniom oskarżonego powołał się właśnie na świadka P. O. G.. Wprost stwierdził; „w zakresie zarzutu dotyczącego zatrzymania i uszkodzenia pociągu, na sprawstwo oskarżonego wskazują zgodnie P. O. i M. K. (1) . Odnośnie włamania do firmy (...) na jego sprawstwo wskazują P. O., K. i S. K.”.

Tego rodzaju stwierdzenie implikuje wniosek, że sąd niekorzystne dla oskarżonego ustalenia faktyczne oparł o dowód, którego nie miał prawa przeprowadzić. Powyższego w żadnym razie nie koryguje zawarte stwierdzenie sądu zawarte na k 50 uzasadnienia w którym sąd analizując zeznania P. O. wywodzi , że o tych zeznań wiarygodności świadczyć ma fakt obciążenia przez P. O. A. O. –„brata swojej konkubiny”. Tym samym sąd okręgowy odmiennie określając więź łączącą oskarżonego A. O. ze świadkiem P. O. zdaje się nie podzielać zaprezentowanego na rozprawie poglądu zarówno co do statusu rodzinnego – który miał stwierdzić „z urzędu” – oraz konsekwencji tego stanu rzeczy, w postaci uprawnienia do odmowy składania zeznań przez P. O..

Zaistniałe uchybienie jest w toku niniejszego postępowania nieusuwalne. W postępowaniu ponownym sąd po przesłuchaniu świadków zwróci szczególną uwagę na zbadanie czy oskarżony A. O. jest bratem konkubiny świadka P. O. , czy bratem jego żony , czy też łączy ich jeszcze inna więź pokrewieństwa czy powinowactwa. Następnie stosownie do rezultatu ustaleń podejmie właściwą decyzję co do uprawnień świadka w kontekście normy art. 186§1 k.k. Dopiero tak przeprowadzone postępowanie i ponowna – już prawidłowa ocena wszystkich dowodów, pozwoli na wyprowadzenie ostatecznych wniosków co do sprawstwa i winy oskarżonego i orzeczenie co do powyższego wyrokiem.

W obecnym stanie sprawy wobec zapadłego przed sądem odwoławczym rozstrzygnięcia, odnoszenie się przez ten sąd do pozostałych zarzutów apelacji jawi się jako przedwczesne i nieuzasadnione.

Sąd Apelacyjny w Katowicach przedstawi w tym miejscu rozważania dotyczące wymierzonych oskarżonym kar.

Sąd odwoławczy uznał za konieczne, podzielając zarzuty wobec rozstrzygnięcia o karze w stosunku do oskarżonychM. C. i A. F. podniesione w apelacji prokuratora - zmienić zaskarżony wyrok, poprzez wymierzenie wymienionym oskarżonym za popełnione czyny - kar w istotnym stopniu surowszych. Nie negując zatem dostrzeżonych przez sąd okręgowy okoliczności łagodzących, które dotyczyły sprawców, / oskarżony F. przyznał się częściowo do winy na etapie postepowania przygotowawczego, nie był dotąd karany obaj są młodzi/, stwierdzić należy, że nie równoważą one w kontekście wymierzonej kary, istniejących w sprawie faktów sprawców jednoznacznie obciążających. Z uwagi zatem na okoliczności popełnienia czynów /działanie z premedytacją, determinacja w dążeniu do realizacji przestępczych zamiarów, mnogość takich zachowań/, oraz skutki przedsięwziętych działań, uznać należy, że ostateczny wniosek sądu meriti co do stopnia społecznej szkodliwości czynów oskarżonych oraz rodzaju i rozmiaru wymierzonych kar nie jest prawidłowy. Rodzaj i surowość stosowanych środków penalnych pozostawać musi w odpowiednich relacjach zarówno do resocjalizujących celów kary - wskazanych w art. 54 §1 k.k.- jak i wobec pozostałych kryteriów zasad jej wymiaru, które zakreśla norma art. 53 §1 k.k.

Karą sprawiedliwą jest jedynie ta, która stanowi wypadkową oceny wszystkich elementów natury przedmiotowej i podmiotowej stopnia społecznej szkodliwości popełnionych czynów. Uznanie iż poszczególne fakty mają dla rozmiaru kary znaczenie większe niż by to miało wynikać z przedstawionych wyżej kryteriów stanowi o błędzie i wymaga korekty.

Uznał w związku z powyższym Sąd Apelacyjny w Katowicach, że pomimo młodego wieku, dotychczasowej niekaralności jednego z oskarżonych zasadnym jest wymierzenie surowszych kar jednostkowych oraz w konsekwencji wymierzenie każdemu z wymienionych oskarżonych surowszej kary łącznej pozbawienia wolności – tak jak to wynika z apelacji oskarżyciela publicznego. Zdaniem Sądu Apelacyjnego w Katowicach kara wymierzona wobec M. C. za czyn opisany w punkcie 62 wyroku winna zostać podwyższona do 4 lat pozbawienia wolności a kara łączna do 5 lat pozbawienia wolności. Wobec oskarżonego A. F.uzasadnionym jest podwyższenie kary orzeczonej za czyny opisane w punkcie 57 zaskarżonego wyroku do 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i orzeczenie nowej kary łącznej w rozmiarze 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Sąd odwoławczy pogląd o surowości takiej wymierzonej oskarżonym karze podziela. Nie znaczy to jednak , by akceptowalnym był wniosek, że wypadkową powyższego stwierdzenia winno być kary złagodzenie. Orzeczenie kary surowej - jaką jest niewątpliwie pozbawienie oskarżonych wolności na czas 5 lat i 4 lat i 6 miesięcy nie pozostaje bowiem w opozycji do kryteriów kary sprawiedliwej, o ile tylko okoliczności mające wpływ na rodzaj i rozmiar orzeczonego środka penalnego takie rozstrzygnięcie uzasadniają., a tak właśnie jest w niniejszej sprawie.

Nie można podzielić jednocześnie zarzutów, które podnoszą poszczególni obrońcy jako wnioski alternatywne wobec pierwotnych postulujących uniewinnienie.

Nie znajduje Sąd Apelacyjny w Katowicach powodów, dla których podzielić by należało przedstawioną w uzasadnieniu skarg ich argumentację nakazującą rozważyć złagodzenie orzeczonych kar.

Apelujący eksponują te elementy wyroku i jego uzasadnienia, które ich zdaniem błędnie zinterpretowane przez sąd orzekający wywołały następnie wadliwe - rażąco surowe - rozstrzygnięcie o wymierzonej oskarżonym karze. Podnoszą zatem , że nie uwzględnił sąd meriti ferując wyrok podrzędnej roli poszczególnych sprawców jaką odegrali w popełnieniu czynów a przede wszystkim, zignorował przyznanie się choćby częściowe niektórych spośród oskarżonych do winy, oraz warunki osobiste sprawców; dotychczasowy sposób życia i niekaralność oraz obecne zachowanie.

Zdaniem sądu odwoławczego wskazane wyżej okoliczności nie mogą wywołać postulowanego we wnioskach apelacji skutku, gdyż albo zostały przez skarżących wadliwie zinterpretowane , lub też, jako okoliczności łagodzące, nie występują w takim stopniu, który by orzeczenie o złagodzeniu i warunkowym zawieszeniu wykonania kary pozbawienia wolności usprawiedliwiał.

Nie równoważą znaczenia występujących w sprawie okoliczności obciążających wskazane przez skarżących inne fakty dla oskarżonych korzystne. Przyznanie się do winy, niekaralność przed popełnieniem przestępstwa, czy też starania o częściowe naprawienie szkody, w konfrontacji z okolicznościami dotyczącymi czynów, których się dopuścili, ich wielością, a także tychże czynów skutkami, przekonują o słuszności orzeczenia sądu okręgowego, również w odniesieniu do rodzaju i wysokości orzeczonych wobec oskarżonych kar, w tym również kar grzywien, których rozmiar pozostaje adekwatnym do stopnia zawinienia oraz statusu majątkowego oskarżonych.

Konkludując zatem - ocena stopnia społecznej szkodliwości czynów oskarżonych, analiza elementów strony przedmiotowej i podmiotowej , jednoznacznie wskazuje na celowość wymierzenia kar o rozmiarze takim , jaki za stosowne uznał określić Sąd Okręgowy w Katowicach.

Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny w Katowicach orzekł jak w wyroku. orzekając również o kosztach procesu w ten sposób, ze z uwagi na bezmajętność oskarżonych zwolnił ich od ponoszenia kosztów procesu w postępowaniu odwoławczym.

SSA Gwidon Jaworski SSA Waldemar Szmidt /spr/ SSA Alicja Bochenek

II AKa 83/18

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE