Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 16 października 2019 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi w sprawie z powództwa (...) Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Niestandaryzowanego Funduszu Sekurytyzacyjnego z siedzibą w G. przeciwko M. K. o zapłatę:

1/. oddalił powództwo,

2/. zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1.817,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Od powyższego wyroku apelację złożyła strona powodowa, zaskarżając orzeczenie w całości.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:

1/. błędne wyjaśnienie okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, wynikłych wskutek naruszenia przepisów postępowania, które miały wpływ na wynik sprawy, a mianowicie naruszenie przepisu prawa procesowego, tj. art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 230 k.p.c., polegające na niewłaściwej ocenie materiału dowodowego uzasadniających przede wszystkim skuteczności wypowiedzenia umowy pożyczki, a przy tym pominięcie treści istotnych dla sprawy dokumentów, w szczególności postanowień umowy pożyczki nr (...);

2/. naruszenie prawa materialnego, przez niewłaściwe jego zastosowanie oraz nieprawidłową wykładnię, a mianowicie art. 61 § 1 k.c. i nieuwzględnienie przy tym, że prawo kształtujące do wypowiedzenia umowy pożyczki powstało w chwili powstania zaległości w zapłacie dwóch rat; czym innym bowiem jest powstanie uprawnienia do wypowiedzenia umowy, a czym innym jest skuteczne złożenie drugiej stronie oświadczenia woli o skorzystaniu z niego; w świetle art. 61 k.c. nie jest przecież nawet konieczne, dla skuteczności złożenia oświadczenia woli innej osobie, by adresat tego oświadczenia zapoznał się z treścią pisma zawierającego oświadczenie; pożyczkodawca mógł wcale nie odebrać wypowiedzenia i nie czyniłoby to wypowiedzenia bezskutecznym;

3/. naruszenie prawa procesowego, tj. art. 138 § 1 k.p.c. w zw. z art. 25 ust. 1 ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. Prawo pocztowe i niezastosowanie reguł doręczenia zastępczego wynikającego z wyżej wymienionych przepisów prawa; przesyłka zawierająca oświadczenie o wypowiedzeniu umowy pożyczki została przesłana na adres zamieszkania pozwanego, a następnie została pod tym adresem odebrana; nieuzasadnionym było wskazanie Sądu, co do niewykazania przez powoda faktu, że korespondencję odebrał dorosły domownik, gdyż fakt ten wynika z norm wynikających z ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. Prawo pocztowe, który w sposób szczegółowy określa zasady doręczania przesyłek pocztowych, które mogą być doręczane, poza adresatem, określonym osobom wymienionym w ustawie; domniemanie skuteczności doręczenia bezsprzecznie zostało więc spełnione;

4/. ewentualnie, w przypadku nieuwzględnienia powyższych zarzutów apelacji i uznania, że strona powodowa nie udowodniła faktu skuteczności wypowiedzenia umowy pożyczki nr (...), zarzuciła naruszenie prawa procesowego - art. 316 § 1 k.p.c. - poprzez jego niezastosowanie; przepis ten określa, że sąd wydaje wyrok, biorąc za podstawę stan rzeczy istniejący w chwili zamknięcia rozprawy; w szczególności zasądzeniu roszczenia nie stoi na przeszkodzie okoliczność, że stało się ono wymagalne w toku sprawy; wydając zaskarżone orzeczenie Sąd nie uwzględnił między innymi zmiany stanu faktycznego zaistniałego w toku postępowania, a mianowicie chociażby faktu, że większość rat (od 1 do 23 raty) było już wymagalnych, a więc potwierdzenie odbioru wypowiedzenia jak i sama kwestia wypowiedzenia umowy pożyczki nr (...) stały się bezprzedmiotowe; ponadto, biorąc pod uwagę aktualne orzecznictwo należało przyjąć, że to pozew stanowi wypowiedzenie umowy; treść pozwu nie budzi wątpliwości jakie jest stanowisko powoda i że skutecznie doprowadza on do rozwiązania umowy; z uwagi na brak spłaty pozwany bez wątpienia w chwili wniesienia pozwu zalegał z zapłatą co najmniej dwóch pełnych rat, nawet w razie przyjęcia przez Sąd stanowiska, że wypowiedzenie umowy pożyczki było bezskuteczne to uznać należało, iż to pozew stanowi wypowiedzenie umowy; potwierdzenie odbioru wypowiedzenia, jak i sama kwestia wypowiedzenia umowy pożyczki nr (...) stały się, w związku z powyższym bezprzedmiotowe.

W konkluzji strona apelująca wniosła o zmianę wyroku i uwzględnienie powództwa w całości oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz strony powodowej kosztów postępowania przed Sądem I instancji, w tym kosztów opłaty od pozwu, kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w wysokości 17,00 zł, oraz kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów opłaty od apelacji oraz kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych.

Ponadto, na podstawie przepisu art. 381 k.p.c., skarżąca wniosła o przeprowadzenie dowodów z dokumentów w postaci:

1/. wezwania do zapłaty z dnia 4 kwietnia 2018 r.,

2/. nagrania z rozmów prowadzonych w ramach funkcjonującego u powoda call center - na okoliczność faktu podejmowania czynności windykacyjnych z pozwanym, 3/. potwierdzenia nadania przesyłki z wypowiedzeniem umowy pożyczki potwierdzającego fakt, że w przesyłce nadanej w dniu 27 kwietnia 2018 r. znajdowało się oświadczenie powoda.

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o jej oddalenie oraz zasadzenie kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 505 ¹³ § 2 k.p.c., uzasadnienie Sądu drugiej instancji
w postępowaniu uproszczonym powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa, jeżeli nie przeprowadzano postępowania dowodowego. Sytuacja opisana w cytowanym przepisie miała miejsce w rozpoznawanej sprawie, bowiem Sąd Okręgowy, po dokonaniu analizy stanu faktycznego sprawy, przyjmuje za własne ustalenia Sądu I instancji stanowiące podstawę faktyczną rozstrzygnięcia przyjętego w zaskarżonym wyroku.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że Sąd II instancji na podstawie art. 381 k.p.c. pominął zgłoszone w apelacji dowody w postaci dokumentów oraz nagrania z call center, albowiem strona powodowa mogła je powołać w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji. Nie wykazano zaś okoliczności, które świadczyłby o tym, że potrzeba powołania tych dowodów wynikła dopiero później. Tym bardziej, że strona skarżąca od samego początku procesu była reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego.

Wyjaśniając zatem podstawę prawną wyroku należy przede wszystkim wyjaśnić, że Sąd I instancji oddalił powództwo tylko z jednej przyczyny, a mianowicie wobec faktu, iż nie udowodniono skuteczności wypowiedzenia umowy pożyczki poprzez nieudowodnienie w toku sprawy, że wypowiedzenie umowy dotarło do pozwanego.

Natomiast Sąd Rejonowy nie tylko nie kwestionował innych okoliczności istotnych dla potwierdzenia istnienia zobowiązania pozwanego, a nawet je potwierdził, czyli: że doszło do zawarcia umowy pożyczki z poprzednikiem prawnym strony powodowej oraz, że strona powodowa wykazała skuteczne przejście wierzytelności z poprzednika prawnego na nią.

Skupiając się zatem tylko na przyczynie oddalenia powództwa przez Sąd I instancji należy stwierdzić, że konstatacja Sądu Rejonowego, iż nie udowodniono skuteczności wypowiedzenia umowy pożyczki poprzez nieudowodnienie w toku sprawy, że wypowiedzenie umowy dotarło do pozwanego, jest jak najbardziej prawidłowa.

Najlepszym potwierdzeniem tego nieudowodnienia skuteczności wypowiedzenia umowy pożyczki jest sama treść apelacji. Skoro bowiem sama strona powodowa dostrzega, że nie wszystkie (niewystarczające) dowody zostały przedstawione (zaprezentowane) Sądowi I instancji na okoliczność udowodnienia tegoż faktu i dopiero w apelacji wnosi o ich dopuszczenie w trybie art. 381 k.p.c., to tym samym potwierdza trafność konkluzji Sądu Rejonowego o nieudowodnieniu skuteczności wypowiedzenia umowy pożyczki. Dowody te zaś nie mogły zostać dopuszczone przez Sąd Okręgowy w postępowaniu apelacyjnym, o czym już było powyżej.

W zasadzie powyższe stwierdzenie byłoby wystarczające dla skonkludowania o bezzasadności apelacji strony skarżącej. Tym niemniej należy podkreślić, że Sąd II instancji podziela w całości ustalenia faktyczne i rozważania prawne Sądu I instancji co do nieudowodnienia skuteczności wypowiedzenia umowy pożyczki, a ich ponowne przytaczanie w tym miejscu jest bezprzedmiotowe, a to w oparciu o art. 387 § 2 ¹ pkt 1 i 2 k.p.c. (obowiązujący po nowelizacji k.p.c. od 7 listopada 2019 roku).

Na zakończenie, i jedynie na marginesie, należy podkreślić z całą stanowczością, że strona powodowa – nadal reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego – wnosząc o dopuszczenie dowodów z dokumentów w postępowaniu apelacyjnym w trybie art. 381 k.p.c. nie załączyła ich ani w oryginałach ani w kopiach (kserokopiach) poświadczonych za zgodność z oryginałem przez występującego w sprawie pełnomocnika, a zatem niezależnie od sprekludowania tychże dowodów i tak nie mogłyby one stanowić dowodów w rozumieniu przepisów kodeksu postępowania cywilnego i doprowadzić do oczekiwanego przez stronę apelującą skutku w postaci zmiany wyroku i zasądzenia dochodzonego roszczenia.

Uwzględniając powyższe rozważania oraz brak ujawnienia okoliczności, które podlegają uwzględnieniu w postępowaniu apelacyjnym z urzędu Sąd II instancji, na podstawie art. 385 k.p.c., oddalił apelację.

O kosztach postępowania apelacyjnego należnych od strony powodowej na rzecz pozwanego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie § 2 pkt 4 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2018.265 t.j.), zasądzając je według norm przepisanych. Przy czym koszty te obejmują jedynie koszty zastępstwa procesowego przez radcę prawnego w kwocie 900,00 zł.