Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 293/19

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może
ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343,
art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie
o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji
zawartych w częściach 3–8 formularza.

1. USTALENIE FAKTÓW

1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie
przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie
przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2. OCENA DOWODÓW

2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia
dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt
1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3. PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Oskarżony

3.1. Podstawa prawna
skazania albo warunkowego
umorzenia postępowania
zgodna z zarzutem

1

K. K.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

W pierwszej kolejności wskazać należy, że z uwagi na złożenie przez K. K. wniosku o uzasadnienie wyroku wydanego w trybie art. 387 kpk, Sąd na podstawie art. 424 § 3 kpk ograniczył zakres uzasadnienia do wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku oraz wskazanych rozstrzygnięć (tj. do części 3-8 formularza).

W myśl art. 387 § 2 kpk, Sąd może uwzględnić wniosek o wydanie wyroku skazującego, gdy okoliczności popełnienia przestępstwa i wina nie budzą wątpliwości, a cele postępowania zostaną osiągnięte mimo nieprzeprowadzania rozprawy w całości; uwzględnienie wniosku jest możliwe jedynie wówczas, gdy nie sprzeciwia się temu prokurator, a także pokrzywdzony należycie powiadomiony o terminie rozprawy oraz pouczony o możliwości zgłoszenia przez oskarżonego takiego wniosku. Bezsprzecznie warunki te zostały spełnione w niniejszej sprawie. W świetle zgromadzonego materiału dowodowego, ponad wszelką wątpliwość stwierdzić należy, że oskarżony K. K. dopuścił się zarzucanego mu czynu.

W art. 279 § 1 kk przewidziane jest przestępstwo kradzieży z włamaniem. Kradzież z włamaniem to typ kwalifikowany kradzieży zwykłej z art. 278 kk, która różni się od niej sposobem popełnienia, gdzie dokonanie zaboru wiąże się z przełamaniem istniejącego zabezpieczenia rzeczy ruchomej (por. wyr. SN z 3.2.1999 r., V KKN 566/98, Prok. i Pr. – wkł. 1999, Nr 7–8, poz. 7). Innymi słowy, istota tego czynu wiąże się więc z zamkniętym dostępem do przedmiotu czynu i bez przełamania tej przeszkody, nie jest możliwe dokonanie zaboru rzeczy ruchomej. Jest to więc przestępstwo złożone, dwuaktowe, na które składają się dwie odrębne czynności sprawcze: włamanie, czyli przełamanie zabezpieczenia, oraz następne dokonanie zaboru rzeczy ruchomej, która była zabezpieczona przed swobodnym dostępem osób nieuprawnionych (M. Dąbrowska-Kardas, P. Kardas, w: Zoll, Kodeks karny, t. 3, 2008, s. 81).

W przedmiotowej sprawie Sąd doszedł do przekonania, że ujawniony materiał dowodowy w sposób jednoznaczny wskazuje, że oskarżony dopuścił się czynów zarzucanych mu w pkt. I ppkt 1-9 aktu oskarżenia. Jak już wskazano powyżej, na przestępstwo kradzieży z włamaniem składają się dwie odrębne czynności sprawcze: włamanie, czyli przełamanie zabezpieczenia oraz następne dokonanie zaboru rzeczy ruchomej. Oskarżony poprzez takie działania jak: wyważanie drzwi, rozerwanie kłódki, oderwanie fragmentu blaszanego poszycia ściany, wybicie szyby w oknie, wyważenie rolety antywłamaniowej usuwał przeszkody, które stanowiły zabezpieczenie dla znajdujących się w garażach, domkach letniskowych, domach przedmiotów. Dokonywał penetracji pomieszczeń, a następnie zaboru w celu przywłaszczenia znalezionych tam przedmiotów - głównie narzędzi.

Oskarżony zarzucanych mu czynów dopuścił się działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami: czynu opisanego w pkt. I ppkt. 1 z K. W. i M. M., czynów opisanych w pkt. I ppkt. 2 i 4 z K. W., J. P. (1) oraz M. B., czynów opisanych w pkt. I ppkt. 3, 6, 7, 8 i 9 z K. W. oraz czynu opisanego w pkt I ppkt. 5 z K. W. i J. P. (1). Pojęcie współsprawstwa ujęte zostało przez ustawodawcę w przepisie art. 18 § 1 kk. Współsprawstwo polega na tym, że dwie lub więcej osób, działając wspólnie i w porozumieniu realizuje czyn zabroniony, przy czym owo porozumienie musi nastąpić przed lub w trakcie tej realizacji, jego forma jest dowolna, a istotę wyczerpuje uzgodnienie popełnienia wspólnie przestępstwa. Działania poszczególnych współsprawców muszą mieć istotny, dopełniający się charakter, wspólnej realizacji znamion konkretnego czynu, zgodnie z przyjętym podziałem ról, przy czym podział tych ról, oparty na porozumieniu, może nastąpić per facta concludentia. Dla przyjęcia współsprawstwa ważne jest, aby każdy ze wspólników utożsamiał się z działaniami pozostałych, traktując takie zachowanie jako swoje, nawet wówczas, gdy osobiście nie wykonywał żadnych czynności czasownikowych przestępstwa. Niezbędnym elementem współsprawstwa jest porozumienie. Wystarczy porozumienie osiągnięte w czasie wykonywania czynu. Ustawa nie wprowadza żadnych dodatkowych warunków dotyczących formy porozumienia. Może do niego dojść nawet w sposób dorozumiany (wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 29 marca 2012 r., II AKa 73/12). Bezsprzecznie K. K. w zakresie zarzucanych mu czynów, działał wspólnie i w porozumieniu z wymienionym powyżej osobami. Niewątpliwie bez udziału tych osób nie udałoby mu się dokonać włamania i dokonania zaboru rzeczy.

Uwzględniając, że czyny powyższe zostały popełnione zanim zapadł pierwszy chociażby nieprawomocny wyrok, a nadto, że zostały popełnione w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności, Sąd uznał, że działanie oskarżonego stanowi ciąg przestępstw z art. 91 § 1 kk.

Zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwala w ocenie Sądu w sposób nie budzący wątpliwości na przyjęcie, że oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanych mu czynów umyślnie z zamiarem bezpośrednim. Podobnie jak kradzież, kradzież z włamaniem jest przestępstwem umyślnym oraz kierunkowym. Sprawca musi obejmować zamiarem bezpośrednim nie tylko zabór rzeczy, lecz także włamanie jako środek umożliwiający kradzież. Dlatego zamiar zaboru rzeczy musi wystąpić u niego najpóźniej w czasie podjęcia czynności realizujących znamię włamania (wyr. SN z 9.9.1996 r., III KKN 58/96, OSNKW 1996, Nr 11–12, poz. 81) K. K. niewątpliwie był świadomy, że dokonuje czynów zabronionych i miał zamiar przywłaszczenia rzeczy nienależących do niego. Działanie oskarżonego miała charakter zaplanowany, metodyczny, świadomy i celowy.

W niniejszej sprawie nie zachodzą żadne okoliczności wyłączające bezprawność oraz winę, a zatem oskarżonemu można zasadnie można było przypisać sprawstwo w odniesieniu do dokonanych przez niego występków.

3.2. Podstawa prawna
skazania albo warunkowego
umorzenia postępowania
niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

3.3. Warunkowe umorzenie
postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4. KARY, ŚRODKI KARNE, PRZEPADEK, ŚRODKI KOMPENSACYJNE
I ŚRODKI ZWIĄZANE Z PODDANIEM SPRAWCY PRÓBIE

Oskarżony

Punkt
rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku
odnoszący się
do przypisanego
czynu

Przytoczyć okoliczności

K. K.

1

1

Sąd oskarżonego K. K. uznał za winnego popełnienia zarzucanych mu w pkt. I ppkt. od 1 do 9 aktu oskarżenia czynów, z tym ustaleniem, że czyn opisany w pkt. I ppkt. 6 został popełniony na szkodę P. S. i H. S. oraz z tym ustaleniem, że zarzucane mu czyny stanowią ciąg przestępstw, to jest występków z art. 279 § 1 kk i za to w myśl art. 91 § 1 kk, i na podstawie art. 279 § 1 kk wymierzył mu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności.
Czyn kwalifikowany z art. 279 § 1 kk zagrożony jest karą od 1 roku do 10 lat pozbawienia wolności.

Oskarżony jest sprawcą młodocianym w rozumieniu art. 115 § 10 kk, dlatego też wymierzając karę oskarżonemu Sąd kierował się treścią art. 54 § 1 kk, zgodnie z którym wymierzając karę nieletniemu albo młodocianemu, sąd kieruje się przede wszystkim tym, aby sprawcę wychować.

Stopień winy i stopień społecznej szkodliwości są wysokie.

K. K. zarzucane mu czyny popełnił mając ukończone zaledwie 19 lat. To on był pomysłodawcą i organizatorem wszystkich przypisanych mu przestępstw. Generalnie to on wskazywał miejsca, do których następnie wspólnie i w porozumieniu dokonywał włamań ze swoimi kolegami. Zatem działał umyślnie w zamiarze bezpośrednim. Podkreślić należy, że do przestępczego procederu oskarżony zaangażował swoich młodocianych kolegów. M. B. i J. P. (1) w momencie popełnienia czynów mieli ukończone zaledwie 17 lat. Sąd miał na uwadze także wielość jego czynów i wysokość wyrządzonych szkód. W krótkim okresie – niespełna pół roku - popełnił on ciąg dziewięciu przestępstw kradzieży z włamaniem. Przez swoje zachowanie wykazał się brakiem poszanowania cudzej własności. Zarzucanych mu czynów dopuścił się z premedytacją i z niskiej motywacji - chęci łatwego zysku i zabawy. Prezentowana przez oskarżonego postawa w toku postepowania karnego nie wskazuje również na to, że oskarżony zrozumiał naganność swojego zachowania. Oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanych czynów i złożył wyjaśnienia, jednak podkreślić należy, że przy pierwszym przesłuchaniu, co prawda przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, jednak złożył wyjaśnienia, w których w z znacznym stopniu umniejszył swoją rolę w popełnieniu zarzucanego czynu, próbując skierować postępowanie przeciwko innej osobie. K. K. w składanych w postępowaniu przygotowawczym wyjaśnieniach oświadczył, że żałuje swojego postępowania, jednak nie podjął próby zadośćuczynienia osób pokrzywdzonych, nawet ich nie przeprosił. Oskarżony jest osobą młodą, niekaraną i przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów, jednakże przedstawione powyżej okoliczności świadczą o tym, że jest on osobą wysoce zdemoralizowaną.

Oceniając przedmiotową sprawę Sąd uznał, że orzeczenie bezwzględnej kary pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku i 6 miesięcy jest najtrafniejszym środkiem reakcji karnej, jaki można było zastosować wobec K. K.. Wymierzona oskarżonemu kara, w istocie nieznacznie jedynie przekraczająca minimalny ustawowy wymiar kary pozbawienia wolności grożącej za przypisane mu czyny, nie może być uznana za nadmiernie surową i niewspółmierną do charakteru popełnionych przez oskarżonego czynów, stopnia ich społecznej szkodliwości i stopnia winy oskarżonego.

W ocenie Sądu, orzeczona kara spełni cele wychowawcze i zapobiegawcze względem oskarżonego i jednocześnie zostanie spełniony cel jej społecznego oddziaływania. Orzeczona kara będzie stanowiła dolegliwość adekwatną do popełnionych czynów, uświadomi oskarżonemu ich społeczną szkodliwość oraz skłoni go do przestrzegania porządku prawnego, w szczególności w zakresie związanym z przestrzeganiem cudzej własności. Orzeczona kara spełni cele dla niej przewidziane i wdroży oskarżonego do przestrzegania porządku prawnego w przyszłości. Wyłącznie realnie odczuwalna kara w postaci pobytu w warunkach izolacji więziennej będzie w stanie przekonać oskarżonego o nieopłacalności naruszania porządku prawnego.

K. K.

3

1

Sąd na podstawie art. 44 § 2 kk orzekł wobec K. K. przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodu rzeczowego w postaci łomu koloru czarnego szczegółowo opisany w pkt. I ppkt. 1 wykazu dowodów rzeczowych i śladów kryminalistycznych nr I/69/19/P na karcie 85 akt sprawy i przechowywanego w Składnicy Dowodów Rzeczowych Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie pod pozycją 24/19. 2. Zgodnie z w/w przepisem, Sąd może orzec, a w wypadkach wskazanych w ustawie orzeka, przepadek przedmiotów, które służyły lub były przeznaczone do popełnienia przestępstwa. Wskazany dowód rzeczowy stanowił własność oskarżonego, służył do popełnienia przestępstwa opisanego w punkcie I ppkt. 5 a zatem orzeczenie przepadku łomu było w niniejszej sprawie konieczne.

K. K.

22-30

22

23

24

25

26

27

28

29

30

1

Zgodnie z art. 46 § 1 kk, w razie skazania sąd może orzec, a na wniosek pokrzywdzonego lub innej osoby uprawnionej orzeka, stosując przepisy prawa cywilnego, obowiązek naprawienia, w całości albo w części, wyrządzonej przestępstwem szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę; przepisów prawa cywilnego o możliwości zasądzenia renty nie stosuje się.

Naprawienie szkody, o którym mowa w art. 46 § 1 k.k., to w szczególności wyrównanie straty, którą poszkodowany poniósł. Sąd karny musi uwzględnić w chwili wyrokowania rozmiary pokrytej już szkody, w szczególności wartość uprzednio odzyskanego w stanie niepogorszonym mienia (wyrok SN z 29.03.2011 r., III KK 392/10, LEX nr 794161).

W niniejszej sprawie Sąd określił, że tytułem obowiązku naprawienia szkody oskarżeni obowiązani będą do zapłaty kwoty pieniężnej. Określając wymiar obowiązku naprawienia szkody, Sąd wziął pod uwagę ustaloną w sprawie wysokość wyrządzonych i nienaprawionych szkód.

Na podstawie art. 46 § 1 kk Sąd orzekł solidarnie od oskarżonych K. K. K. W. i M. M. obowiązek naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonych P. L. kwoty 2120,13 (dwóch tysięcy stu dwudziestu złotych trzynastu groszy) złotych oraz (...) S.A kwoty 1359,87 (jednego tysiąca trzystu pięćdziesięciu dziewięciu złotych osiemdziesięciu siedmiu groszy) złotych.

Na podstawie art. 46 § 1 kk Sąd orzekł solidarnie od oskarżonych K. K. K. W., M. B. i J. P. (1) obowiązek naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego S. Z. kwoty 3750 (trzech tysięcy siedemset pięćdziesięciu) złotych.

Na podstawie art. 46 § 1 kk Sąd orzekł solidarnie od oskarżonych K. K. i K. W. obowiązek naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego S. Z. kwoty 50 (pięćdziesięciu) złotych

Na podstawie art. 46 § 1 kk Sąd orzekł solidarnie od oskarżonych K. K., K. W., M. B. i J. P. (1) obowiązek naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonych M. T. kwoty 2800 (dwóch tysięcy osiemset) złotych S. T. kwoty 350 (trzystu pięćdziesięciu) złotych.

Na podstawie art. 46 § 1 kk Sąd orzekł solidarnie od oskarżonych K. K., K. W. i J. P. (1) obowiązek naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonych: M. D. kwoty 1899 (jednego tysiąca ośmiuset dziewięćdziesięciu dziewięciu) złotych, (...) S.A kwoty 1487,52 (jednego tysiąca czterystu osiemdziesięciu siedmiu złotych pięćdziesięciu dwóch groszy) złotych, G. K. kwoty 12.380 (dwunastu tysięcy trzystu osiemdziesięciu) złotych i J. P. (2) kwoty 1050 (jednego tysiąca pięćdziesięciu) złotych.

Na podstawie art. 46 § 1 kk Sąd orzekł solidarnie od oskarżonych K. K. i K. W. obowiązek naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonych P. S. i H. S. kwoty 2480 (dwóch tysięcy czterystu osiemdziesięciu) złotych.

Na podstawie art. 46 § 1 kk Sąd orzekł solidarnie od oskarżonych K. K. i K. W. obowiązek naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonej V. G. kwoty 4420 (czterech tysięcy czterystu dwudziestu) złotych.

Na podstawie art. 46 § 1 kk Sąd orzekł solidarnie od oskarżonych K. K. i K. W. obowiązek naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonych: D. T. i R. T. kwoty 4700 (czterech tysięcy siedemset) złotych.

Na podstawie art. 46 § 1 kk Sąd orzekł solidarnie od oskarżonych K. K. i K. W. obowiązek naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonych P. J. i A. J. kwoty 4500 (czterech tysięcy pięćset) złotych.

5. INNE ROZSTRZYGNIĘCIA ZAWARTE W WYROKU

Oskarżony

Punkt
rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku
odnoszący się
do przypisanego
czynu

Przytoczyć okoliczności

K. K.

2

1

Na podstawie art. 63 § 1 kk Sąd zaliczył oskarżonemu K. K. na poczet orzeczonej powyżej w pkt. 1 wyroku kary pozbawienia wolności okres zatrzymania w dniu 02.07.2019 godz. 20:05 do 04.07.2019 godz.13:40, jako 2 (dwa) dni rzeczywistego pozbawienia wolności, przyjmując, że 1 (jeden) dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jest równoważny 1 (jednemu) dniowi pozbawienia wolności. Oskarżony był zatrzymany do sprawy w postępowaniu przygotowawczym, dlatego okres ten należało zaliczyć na poczet kary.

6. INNE ZAGADNIENIA

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował
określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez
stronę

7. KOSZTY PROCESU

Punkt

rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

34

Mając na uwadze sytuację majątkową oskarżonego, Sąd na podstawie art. 626 § 1 kpk w zw. z art. 624 § 1 kpk i art. 633 kpk zwolnił oskarżonego K. K. od ponoszenia kosztów sądowych a wydatkami poniesionymi w niniejszej sprawie przypadającymi na niego obciążył Skarb Państwa.

8. PODPIS