Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 grudnia 2019 r.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Marta Ładzińska

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 30 grudnia 2019 r. w J.

sprawy z odwołania M. G.

od decyzji Wojewódzkiego Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności w Województwie (...) we W.

z dnia 16 października 2018 r., numer (...). (...). (...) (...)

przeciwko Wojewódzkiemu Zespołowi do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Województwie (...) we W.

o ustalenie stopnia niepełnosprawności

I.  oddala odwołanie;

II.  kosztami sądowymi obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt IV U 248/18

UZASADNIENIE

Wnioskodawca M. G. złożył odwołanie od orzeczenia Wojewódzkiego Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności w Województwie (...) we W. z dnia 16.10.2018 r. nr (...). (...), na podstawie której stwierdzono, że jest osoba niepełnosprawną w stopniu lekkim z symbolem niepełnosprawności 08-T od 1.06.2018 r. do 31.07.2020 r., niepełnosprawność istnieje od 45 roku życia, wnioskodawca jest zdolny do pracy lekkiej, nie wymaga stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji, nie spełnia przesłanek z art. 8 ust. 3a pkt 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Domagał się ustalenia wyższego stopnia niepełnosprawności.

W uzasadnieniu wskazał, że jego stopień niepełnosprawności z pewnością nie jest lekki, że musi być zoperowany na przepuklinę, rehabilitowany oraz wyprowadzony z depresji.

W odpowiedzi na odwołanie (k. 9) strona pozwana wniosła o jego oddalenie argumentując, że brak jest podstaw do zmiany zaskarżonej decyzji, albowiem wnioskodawca prawidłowo został zaliczony do osób niepełnosprawnych w stopniu lekkim.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

M. G. urodził się (...) W 2016 r. leczony był z powodu rany kłutej okolicy lędźwiowej.

( dowód : bezsporne)

M. G. W 2016 r. leczony był z powodu rany kłutej okolicy lędźwiowej.

Po otwarciu jamy brzusznej nie stwierdzono uszkodzenia narządów wewnętrznych, a jedynie krwawienie z rany, które skutecznie zaopatrzono. Nie obserwowano powikłań pooperacyjnych. W przebiegu gojenia rany doszło do wytworzenia niewielkiej przepukliny w bliźnie pooperacyjnej. Stan taki może utrudniać wykonywanie ciężkiej pracy fizycznej, nie powodując ograniczeń w pracy lekkiej. Przepuklina w bliźnie pooperacyjnej jest niewielka, wrota mają 2 cm, wolna i niewięznąca, a tym samym nie powoduje upośledzenia sprawności w stopniu umiarkowanym.

Z przyczyn internistycznych wnioskodawca nie może być uznany za osobę niepełnosprawną w stopniu wyższym niż lekki z symbolem niepełnosprawności 08-T od 1.06.2018 r. do czasu poddania się zabiegowi operacyjnemu naprawiającemu przepuklina oraz rekonwalescencji trwającej około 3 miesiące, niepełnosprawność istnieje od 45 roku życia, wnioskodawca jest zdolny do pracy lekkiej, nie wymaga stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji, nie spełnia przesłanek z art. 8 ust. 3a pkt 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Z przyczyn chirurgicznych wnioskodawca może być uznany za osobę niepełnosprawną w stopniu lekkim z symbolem niepełnosprawności 08-T od 1.06.2018 r. do 31.07.2020 r., niepełnosprawność istnieje od 45 roku życia, wnioskodawca jest zdolny do pracy lekkiej, nie wymaga stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji, nie spełnia przesłanek z art. 8 ust. 3a pkt 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

( dowód : dokumentacja medyczna zawarta w aktach organu rentowego, opinia biegłego z zakresu chorób wewnętrznych K. L. z dnia 23.04.2019 r., k. 39, opinia biegłego chirurga M. B. z dnia 1.10.2019 r., k – 76-78, opinia uzupełniająca biegłego chirurga M. B. z dnia 13.11.2019 r., k – 93)

Ustalając stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd oparł się na dowodach z dokumentów zawartych w aktach (...) i na dokumentacji medycznej zawartej w aktach sprawy. Żadna ze stron nie kwestionowała tych dowodów, a sąd nie znalazł podstaw, by odmówić im wiary. Sąd oparł się również na opiniach i opiniach uzupełniających biegłych, które zostaną omówione w toku rozważań.

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie.

Wnioskodawca opierał swoje żądanie na przepisach Ustawy z dnia 27.08.1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnieniu osób niepełnosprawnych (Dz.U.11.127.721).

Zgodnie z przepisem art. 4 ust. 1-4 wskazanej ustawy do znacznego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu, niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej i wymagającą, w celu pełnienia ról społecznych, stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innych osób w związku z niezdolnością do samodzielnej egzystencji. Do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu, niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej lub wymagającą czasowej albo częściowej pomocy innych osób w celu pełnienia ról społecznych. Do lekkiego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę o naruszonej sprawności organizmu, powodującej w sposób istotny obniżenie zdolności do wykonywania pracy, w porównaniu do zdolności, jaką wykazuje osoba o podobnych kwalifikacjach zawodowych z pełną sprawnością psychiczną i fizyczną, lub mająca ograniczenia w pełnieniu ról społecznych dające się kompensować przy pomocy wyposażenia w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze lub środki techniczne. Niezdolność do samodzielnej egzystencji oznacza naruszenie sprawności organizmu w stopniu uniemożliwiającym zaspokajanie bez pomocy innych osób podstawowych potrzeb życiowych, za które uważa się przede wszystkim samoobsługę, poruszanie się i komunikację.

W ocenie wnioskodawcy stan jego zdrowia kwalifikował go do zaliczenia do osób niepełnosprawnych w stopniu wyższym niż lekki.

Kryteria oceny niepełnosprawności określa rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 15.07.2003 r. w sprawie orzekania o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności (Dz.U. Nr 139, poz. 1328). Z § 32 ust. 1 pkt. 5 i 10 wskazanego rozporządzenia wynika, że przy kwalifikowaniu do znacznego, umiarkowanego i lekkiego stopnia niepełnosprawności bierze się pod uwagę zakres naruszenia sprawności organizmu spowodowany przez upośledzenia narządu ruchu, w tym:

a)wady wrodzone i rozwojowe narządu ruchu,

b)układowe choroby tkanki łącznej w zależności od okresu choroby i stopnia wydolności czynnościowej,

c)zapalenie stawów z towarzyszącym zapaleniem stawów kręgosłupa w zależności od stopnia wydolności czynnościowej,

d)choroby zwyrodnieniowe stawów w zależności od stopnia uszkodzenia stawu,

e)choroby kości i chrząstek z upośledzeniem wydolności czynnościowej,

f)nowotwory narządu ruchu,

g)zmiany pourazowe w zależności od stopnia uszkodzenia i możliwości kompensacyjnych;

choroby neurologiczne, w tym:

a)naczyniopochodny udar mózgu przemijający, odwracalny, dokonany, prowadzący do okresowych lub trwałych deficytów neurologicznych o różnym stopniu nasilenia,

b)guzy centralnego układu nerwowego w zależności od typu, stopnia złośliwości, lokalizacji i powstałych deficytów neurologicznych,

c)pourazowa cerebrastenia i encefalopatia,

d)choroby zapalne ośrodkowego i obwodowego układu nerwowego prowadzące do trwałych deficytów neurologicznych,

e)choroby układu pozapiramidowego w zależności od stwierdzanych objawów neurologicznych,

f)choroby rdzenia kręgowego,

g)uszkodzenia nerwów czaszkowych i obwodowych o różnej etiologii.

Ocena stanu zdrowia wnioskodawcy wymagała wiadomości specjalnych, dlatego też Sąd zasięgnął opinii biegłych – internisty i chirurga. Na podstawie wydanych w niniejszej sprawie opinii Sąd ustalił, że wnioskodawca może zostać zakwalifikowany do lekkiego stopnia niepełnosprawności z symbolem niepełnosprawności 08-T od 1.06.2018 r. do 31.07.2020 r., niepełnosprawność istnieje od 45 roku życia, wnioskodawca jest zdolny do pracy lekkiej, nie wymaga stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji, nie spełnia przesłanek z art. 8 ust. 3a pkt 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Jak wskazali biegli w przebiegu gojenia rany doszło do wytworzenia niewielkiej przepukliny w bliźnie pooperacyjnej. Stan taki może utrudniać wykonywanie ciężkiej pracy fizycznej, nie powodując ograniczeń w pracy lekkiej. Przepuklina w bliźnie pooperacyjnej jest niewielka, wrota mają 2 cm, wolna i niewięznąca, a tym samym nie powoduje upośledzenia sprawności w stopniu umiarkowanym.

Jak już wskazano, Sąd dał wiarę opiniom biegłych w całości. Opinia biegłego podlega - jak inne dowody - ocenie według art. 233 § 1 k.p.c., lecz odróżniają ją szczególne kryteria oceny, to jest zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej wniosków. Nie podlega ona zatem weryfikacji w takich kryteriach, jak dowód na stwierdzenie faktów. Jednocześnie, przy ocenie biegłych lekarzy sąd nie może zająć stanowiska odmiennego, niż wyrażone w tej opinii, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego (tak: wyrok SN z 1987.10.13, II URN 228/87, (...)). Z istoty i celu dowodu z opinii biegłego wynika przy tym, że jeśli rozstrzygnięcie sprawy wymaga wiadomości specjalnych, dowód z opinii biegłych jest konieczny. W takim wypadku Sąd nie może poczynić ustaleń sprzecznych z opinią biegłego, jeżeli jest ona prawidłowa i jeżeli odmienne ustalenia nie mają oparcia w pozostałym materiale dowodowym. W niniejszej sprawie Sąd nie dopatrzył się przesłanek podważających prawidłowość wydanych opinii. Wnioskodawca składał merytoryczne zastrzeżenia do wydanych opinii, a biegli sporządzali opinie uzupełniające, wyjaśniając swoje wnioski w sposób pełny i logiczny.

Wnioskodawca złożył zastrzeżenia do opinii biegłego internisty, żądając przeprowadzenia opinii biegłego chirurga. Wnioskodawca złożył również zastrzeżenia do opinii i opinii uzupełniającej biegłego chirurga, jednak nie zawierały one żadnych merytorycznych argumentów, a stanowiły jedynie wyraz niezadowolenia z niekorzystnych dla wnioskodawcy wniosków opinii. Taka okoliczność nie może skutkować zleceniem kolejnej opinii.

W związku z powyższym Sąd oddalił odwołanie, działając na podstawie przepisu art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

W niniejszej sprawie wnioskodawca był zwolniony z mocy ustawy z ponoszenia kosztów sądowych, a wydatki ponosił w toku postępowania Skarb Państwa, co skutkowało obciążeniem tymi kosztami Skarbu Państwa jak w punkcie II wyroku.

Sąd w niniejszym postępowaniu wydał wyrok na posiedzeniu niejawnym, działając na podstawie przepisu art. 148 (1) k.p.c., zgodnie z którym Sąd może rozpoznać sprawę na posiedzeniu niejawnym, gdy pozwany uznał powództwo lub gdy po złożeniu przez strony pism procesowych i dokumentów, w tym również po wniesieniu zarzutów lub sprzeciwu od nakazu zapłaty albo sprzeciwu od wyroku zaocznego, sąd uzna - mając na względzie całokształt przytoczonych twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych - że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. W niniejszym postępowaniu żadna ze stron nie wnosiła o przeprowadzenie rozprawy a sąd – po zapoznaniu się z materiałem dowodowym uznał, że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne.

W związku z powyższym orzeczono jak w sentencji.