Pełny tekst orzeczenia

Przewodniczący:

SSO Karol Troć

Protokolant:

st. sekr. sąd. Agnieszka Walerczak

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 163/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 16 grudnia 2020 r. sygn. akt II K 855/17

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Apelacja oskarżonego:

w zakresie czynu z pkt I wyroku:

1.  Naruszenie prawa materialnego art. 300 § 1 k.k. w związku z art. 300 § 4 k.k., polegające na skazaniu oskarżonego za popełnienie przestępstwa wnioskowego bez wniosku o ściganie pochodzącego od uprawnionej osoby pokrzywdzonej.

2.  Naruszenie prawa materialnego art. 300 § 1 k.k. w związku art. 17 § 1 pkt. 10 k.p.k. polegające na błędnym uznaniu, że nie zaistniał brak wymaganego wniosku o ściganie pochodzącego od osoby uprawnionej, podczas gdy już na etapie postępowania przygotowawczego zaistniały przesłanki procesowe do umorzenia postępowania.

3.  Naruszenie prawa materialnego - art. 300 § 1 k.k. w związku z art. 308 k.k., polegające na błędnym uznaniu, że B. C. jest podmiotem zobowiązanym do spełnienia określonego świadczenia o charakterze pieniężnym, podczas gdy zobowiązanym mogłaby być jedynie spółka (...) sp. z o. o. lub spółka (...) sp. z o. o.

4.  Błąd w ustaleniach faktycznych Sądu polegający na przyjęciu, że oskarżony zbywał swoje składniki majątku aby uniknąć udaremnienia zaspokojenia swojego wierzyciela, którym jest (...) SA., podczas gdy materiał dowodowy w sprawie, wskazuje, że ciągnik siodłowy marki R. (...) o nr rej. (...) oraz ciągnik siodłowy marki R. (...) o nr rej. (...) spółka (...) sp. z o. o. utraciła ich posiadanie w wyniku zabezpieczenia odszkodowania za zniszczone owoce w trakcie transportu na terenie Kazachstanu.

5.  Naruszenie prawa procesowego - art. 4 k.p.k., art. 5 § 1 i 2 k.p.k., art. 7 k.p.k., polegające na bezpodstawnym przyjęciu, że nie zasługują na wiarę wyjaśnienia oskarżonego co do braku grożącej spółkom (...) sp. z o. o. oraz (...) sp. z o. o. niewypłacalności i upadłości oraz że oskarżony pełniąc funkcję Prezesa Zarządu w/w spółek nie udaremnił zaspokojenia wierzyciela, a także iż nie działał na szkodę wierzyciela;

6.  Naruszenie prawa procesowego - art. 439 k.p.k., tj. istotnego naruszenia przepisów postępowania poprzez wydanie wyroku pomimo istnienia bezwzględnych przyczyn odwoławczych wyłączających postępowanie, tj. art. 17 § 1 pkt. 10.

7.  że wyrok jest wewnętrznie sprzeczny. Sprzeczność polega na tym, że skoro przypisuje się odpowiedzialność z tytułu 586 k.s.h. i stwierdza się niewypłacalność, co jest przesłanką upadłości, to oznacza, że nie można przypisać równocześnie odpowiedzialności z art. 300 § 1 k.k., w którym mowa jest o stanie grożącej niewypłacalności, a więc stanie wcześniejszym niż stan samej niewypłacalności.

w zakresie czynu z pkt II wyroku, tj. czynu zarzucanego w pkt III aktu oskarżenia):

8.  Błąd w ustaleniach faktycznych Sądu polegający na przyjęciu, że oskarżony był niewypłacalny i był zobowiązany do ogłoszenia upadłości, podczas gdy materiał dowodowy w sprawie, tj. opinia biegłego została wystawiona wyłącznie w przedmiocie zarzutu z art. 284 § 2 k.k., co wskazuje na jej nieprzydatność do przypisania mu zarzuconego czynu.

9. Błąd w ustaleniach faktycznych Sądu polegający na przyjęciu, że spółka (...) sp. z o. o. była dłużnikiem wielu wierzycieli co jest niezbędną przesłanką do ogłoszenia upadłości (jeden wierzyciel to za mało), podczas gdy z materiału dowodowego wynika, iż spółka nie miała zaległości w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych oraz w Urzędzie Skarbowym W. U..

Apelacja oskarżyciela publicznego:

obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia a to art. 5 k.p.k. i art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., polegającą na dokonaniu oceny dowodów w postaci wyjaśnień oskarżonego, zeznań świadków, opinii biegłego oraz dowodów z dokumentów w sposób dowolny, z pominięciem zasad prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego,w konsekwencji czego Sąd błędnic uznał, że B. C. w okresie objętym zarzutem nie pełnił funkcji prezesa Spółki (...) Sp. z o.o. v\ S. i uniewinnił od czynu z art. 586 ksh.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty apelacji osobistej oskarżonego, choć błędnie nazywane (te określane jako dotyczące obrazy prawa materialnego dotyczyły dopuszczalności procedowania, dotyczące błędu w ustaleniach faktycznych kwestionowały zupełność opinii biegłego) sprowadzały się faktycznie do zakwestionowania możliwości prowadzenia procesu w części dotyczącej przestępstwa wnioskowego (z art. 300 § 2 kk) w sytuacji braku (w ocenie skarżącego) skutecznego wniosku o ściganie, a więc obrazy art. 17 § 1 pkt 10 kpk w zw. z art. 439 § 1 pkt 9 kpk, błędnej oceny dowodów, w szczególności jego wyjaśnień oraz opinii biegłego z zakresu księgowości oraz dokonania błędnych ustaleń faktycznych, skutkujących uznaniem, że oskarżony popełnił przypisane mu czyny, ale też obrazę prawa materialnego w zakresie stwierdzenia, że przypisane oskarżonemu zachowanie nawet w ustalonym stanie faktycznym, wyczerpało znamiona art. 300 § 1 kk.

Ustosunkowując się do tych zarzutów zbiorczo stwierdzić należy, że wszystkie są niezasadne, a kolejno zauważyć należy, że pokrzywdzony nie jest zobowiązany do dokonania prawidłowej kwalifikacji prawnej czynu, jaki po przeprowadzeniu postępowania dowodowego będzie można przypisać sprawcy. Pokrzywdzony, czując się skrzywdzonym, składa zawiadomienie o przestępstwie, określając stan faktyczny (nawet jeśli jest profesjonalistą w obrocie handlowym czy prawnym), a także – jeśli w ocenie przyjmującego zawiadomienie zachowanie sprawcy może przyjmować postać przestępstwa ściganego na wniosek – na pytanie przesłuchującego/przyjmującego zawiadomienie taki wniosek o ściganie złożyć. Skuteczności tego wniosku nie można upatrywać w trafności przewidywanej kwalifikacji prawnej czynu. Tak w tej sprawie, Ł. S. (1) jako przedstawiciel firmy windykacyjnej (...) sp. z o.o. był upoważniony przez pokrzywdzoną (...) sp. z o.o. w W. do złożenia zawiadomienia o przestępstwie. Wolą zlecającego było więc, by zleceniobiorca mógł zainicjować postępowanie karne przeciwko sprawcy przestępstwa popełnionego na jego szkodę. Oczywistym w ocenie Sądu Okręgowego jest, że jeśli wolą skarżącego było umocowanie Ł. S. do zainicjowania takiego postępowania, to umocowanie to obejmowało wszystkie działania, niezbędne dla osiągnięcia tego celu – tak udanie się do właściwej jednostki policji, złożenie zawiadomienia na piśmie lub ustnie, załączenie wymaganych dokumentów, jak i złożenie formalnych oświadczeń o tym, że tak, pokrzywdzony chce ścigania sprawcy, skoro chce, by poniósł on odpowiedzialność karną za popełnione na szkodę pokrzywdzonego przestępstwo. Domaganie się, by pełnomocnictwo do działania w imieniu i na rzecz pokrzywdzonego zawierało kazuistyczne wyliczenie wszystkich tych czynności, zdecydowanie uznać należy za nadmierny i nieuzasadniony formalizm.

Za niezasadny należało uznać również zarzut obrazy przepisów postępowania w zakresie oceny materiału dowodowego. Opinia biegłego z zakresu księgowości została wydana na podstawie całego materiału dowodowego, jaki był dla organów postępowania dostępny. Obie objęte zarzutami firmy były wielokrotnie pytane przez organy ścigania o informacje dot. objętych zarzutami pojazdów, w toku postępowania przygotowawczego czy sądowego miały możliwość przedstawić wszelkie dokumenty, jednakże tego nie uczyniły. Organy ścigania zabezpieczyły te dokumenty, które były dostępne – zarówno w siedzibach firm, jak i u podmiotu prowadzącego ich księgowość i na tej, niewątpliwie niepełnej, podstawie, ale i z uwzględnieniem tego faktu, biegły wydał opinię. Oskarżony nie załączył deklarowanej dokumentacji, dlatego nie może oczekiwać, że Sąd będzie podejmował próbę jej uzyskania, uzależniając tym samym możliwość rozpoznania sprawy wyłącznie od dobrej woli oskarżonego, czy zechce tę dokumentację przedstawić, czy może nie – znów twierdząc, że bez niej nie można wyrokować. Biegły podkreślił, że braki dokumentacji uniemożliwiają zawężenie ram czasowych dokonanych przez niego ustaleń, ale też wskazując, że dokumenty zabezpieczone dają wystarczająco rzetelną podstawę do oceny sytuacji finansowej obu spółek. Argumenty apelacji oskarżonego wyjaśnień biegłego co do przyczyn istnienia takiej możliwości logicznie nie obalają, dlatego nie sposób skutecznie twierdzić, że niezabezpieczenie pełnej dokumentacji finansowej spółek uniemożliwiało ocenę ich kondycji finansowej, a w szczególności zdolności do regulowania zobowiązań i czasu jej utraty. Sąd logicznie i kompletnie wykazał również zakres i przyczyny dokonanej oceny dowody z wyjaśnień oskarżonego, osadzając je w pozostałym materiale dowodowym poprzez odniesienie się do jego potwierdzającej lub wykluczającej treści, w konsekwencji czego Sąd odwoławczy nie znalazł podstaw by stwierdzić, że zarzut apelacji o błędnej ocenie wyjaśnień oskarżonego może być trafny.

Prawidłowa ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego skutkowała dokonaniem prawidłowych ustaleń faktycznych. Wbrew twierdzeniom apelacji, brak jest w sprawie jakichkolwiek dokumentów przeczących ustaleniom o ukryciu i zbyciu ciągnika siodłowego i naczep, a dokumenty już zgromadzone wyjaśnieniom oskarżonego o losie tych pojazdów zdecydowanie przeczą. Nie było więc jakichkolwiek postaw przy ustalać, że ukrywając przed wierzycielem nawet informacje o tych pojazdach, oskarżony działał w celu innym niż udaremnienie mu zaspokojenia jego roszczeń, które do pojazdów tych w pierwszej kolejności mogły i winny być kierowane.

Nie można też było uznać a zasadne zarzutów apelacji oskarżonego, dotyczących obrazy prawa materialnego. Wbrew jego tezom, istnienie zadłużenia na rzecz ZUS czy US czy szerzej na rzecz więcej niż jednego wierzyciela nie jest warunkiem uznania, że spółce prawa handlowego grozi upadłość lub znajduje się w stanie, uzasadniającym zgłoszenie wniosku o jej stwierdzenie. Opinia biegłego z zakresu księgowości wykazuje zaś w sposób niewątpliwy, że obie objęte zarzutami spółki co najmniej na koniec roku 2013 znalazły się w stanie, uzasadniającym konieczność zgłoszenia wniosku o upadłość i że w dalszym okresie sytuacja ta nie uległa poprawie. Nie ma też logicznej sprzeczności w przypisaniu oskarżonemu w późniejszym czasie działania w zakresie mniejszym (przy grożącej niewypłacalności) z przypisaniem mu w okresie wcześniejszym działania w zakresie większym (niedopełnienia obowiązków w związku z faktycznym zaistnieniem niewypłacalności). Ustawodawca penalizuje ukrywanie składników majątku z działaniem na szkodę wierzyciela nawet w stanie grożącej dłużnikowi wierzytelności (i takie minimum dla wypełnienia znamion przewiduje), a więc jest oczywistym, że tym bardziej je penalizuje, gdy ryzyko niewypłacalności już się zmaterializowało. Nie ma przy tym dla bytu przestępstwa konieczności przy tak określonych znamionach występku z art. 300 § 1 kk by doprecyzowywać, że niewypłacalność nie tyle grozi, co już zaistniała.

Za niezasadną należało uznać również apelację oskarżyciela publicznego. Jej zarzut skierowany był do oceny materiału dowodowego w części, dotyczącej czynu z pkt II aktu oskarżenia i ustalenia na jego podstawie, że w dacie czynu oskarżony nie był prezesem zarządu spółki (...), choć jak wynika z treści uzasadnienia apelacji, wolą skarżącego było raczej zarzucenie Sądowi braku inicjatywy dowodowej (jednak takiego zarzutu nie sformułował, wobec czego zgodnie z art. 433 § 1 kk co do zasady okoliczność ta nie podlegała ocenie Sądu odwoławczego, zwłaszcza na niekorzyść oskarżonego). Oskarżyciel publiczny w toku postępowania przygotowawczego zgromadził materiał dowodowy i uznając go za odpowiedni dla poparcia tez aktu oskarżenia, przekazał go do Sądu. W materiale tym znalazły się również dokumenty wskazujące na to, że B. C. został powołany na prezesa zarządu (...) sp. z o.o. w S. dopiero w dniu 24 lutego 2014 r., a więc dopiero po dacie czynu, zarzuconego mu w pkt II aktu oskarżenia (zasadzającego jego odpowiedzialność karną na pełnieniu funkcji prezesa zarządu tej spółki w dniu 14 stycznia 2014 r.). Oskarżony złożył wyjaśnienia zbieżne z treścią tych dokumentów przecząc, by był prezesem zarządu spółki w dacie tego czynu. Żaden inny dowód wymienionym wcześniej dowodom nie zaprzeczył, nie zakwestionował ich (zwłaszcza dokumentów) w jakikolwiek sposób (w uzasadnieniu aktu oskarżenia, inicjatywą dowodową, w mowie końcowej) oskarżyciel publiczny. Nie przeczył ich treści dowód z opinii biegłego z zakresu księgowości, gdzie biegły wskazywał wprawdzie na oskarżonego jako prezesa zarządu obu spółek – bo fakt taki miał miejsce, jednak nie było zadaniem biegłego określanie, od kiedy oskarżony nim był. Biegły stwierdzał fakty, ale nie przeczył treści dokumentów, określających datę powołania oskarżonego na to stanowisko, nie wskazywał, że treść dokumentacji księgowej wskazuje na to, że prezesem, zwłaszcza (...) sp. z o.o., oskarżony był wcześniej, niż wynika z dokumentów zawartych w aktach sprawy. Dlatego całkowicie nieuzasadniony jest zarzut, że Sąd miał podstawy i powinien powziąć wątpliwości do wiarygodności przedstawionych przez oskarżyciela publicznego dowodów i podjąć szeroko zakrojoną akcję poszukiwania dowodów, które mogłyby treść oficjalnych dokumentów potwierdzić lub im zaprzeczyć. Zauważyć należy pewną nielojalność procesową, gdy oskarżyciel publiczny przez kilka lat trwania postępowania nie stawia się na rozprawę główną, nie czuwa nad przebiegiem postępowania dowodowego, nie inicjuje nowych dowodów (znając treść złożonych przez siebie dokumentów i wyjaśnień oskarżonego) – a nawet po wydaniu kontestowanego wyroku nie składa formalnych wniosków dowodowych, zarzucając za to sądowi brak chęci wszechstronnego i dogłębnego zbadania sprawy. Wydaje się to nieuzasadnione zwłaszcza przy przyjętym w polskim postępowaniu karnym modelu procedowania, gdy to oskarżyciel winien zebrać dowody, wskazujące na winę oskarżonego, a sąd je rozważyć, a nie odwrotnie – gdy oskarżyciel przedstawia dowody niewinności oskarżonego, Sąd ma poszukiwać dowodów, które może jednak wskażą na winę oskarżonego, a oskarżyciel jedynie skontroluje, czy Sąd zrobił to dostatecznie wnikliwie. Dlatego też w ocenie Sądu odwoławczego nie można było stwierdzić, że Sąd I instancji pominął część okoliczności, ustalonych w toku postępowania (art. 410 kpk), w szczególności okoliczności niekorzystnych dla oskarżonego (art. 4 kpk) oraz by zaistniały jakiekolwiek wątpliwości, które winny być rozstrzygnięte wg skarżącego na podstawie art. 5 kpk – przy tym na niekorzyść oskarżonego. Obrazy innych przepisów, w szczególności dotyczących powinności działania przez Sąd z urzędu, ten skarżący wyrokowi nie zarzucił, a Sąd odwoławczy nie uznał, by utrzymanie w mocy rozstrzygnięcia Sądu I instancji w tym zakresie było rażąco niesprawiedliwe.

Wniosek

Apelacji oskarżonego - o zmianę wyroku i jego uniewinnienie od przypisanych mu czynów bądź umorzenie postępowania w zakresie czynu I wobec braku wymaganego wniosku o ściganie i warunkowe umorzenie postępowania w zakresie czynu III;

Apelacji oskarżyciela publicznego – o uchylenie wyroku w części uniewinniającej oskarżonego od popełnienia czynu z pkt II i przekazanie sprawy w tym zakresie Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadność zarzutów skutkowała nietrafnością wniosku o jakąkolwiek zmianę wyroku, w szczególności poprzez uniewinnienie oskarżonego. Niezasadny był wniosek związany z rzekomym brakiem wniosku o ściganie, wobec czego nie mógł być uwzględniony także wniosek alternatywny o zmianę wyroku i umorzenie postępowania co do czynu z pkt I. Utrzymanie w mocy wyroku skazującego oskarżonego za ten czyn bezprzedmiotowym czyniło również wniosek o zmianę wyroku i warunkowe umorzenie postępowania co do czynu z pkt III, bowiem stosowanie tej instytucji równocześnie ze skazaniem byłoby zdaniem Sądu całkowicie niecelowym (a i przez skarżącego było powiązane kumulatywnie z umorzeniem postępowania co do czynu I i utrzymaniem w mocy uniewinnienia od czynu z pkt II). Niezasadność zarzutu apelacji oskarżyciela publicznego nie mogła skutkować trafnością wniosku o uchylenie wyroku w zaskarżonej przez niego części i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Całość wyroku

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Bezzasadność apelacji i brak okoliczności, podlegających uwzględnieniu z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Zgodnie z treścią art. 636 § 1 kpk w zw. z art. 633 kpk w razie nieuwzględnienia apelacji, wniesionych przez dwa uprawnione podmioty sąd zasądza od każdego z nich według zasad słuszności, mając w szczególności na względzie koszty związane ze sprawą każdego z nich (jeżeli środek ten pochodzi wyłącznie od oskarżyciela publicznego - koszty procesu za postępowanie odwoławcze ponosi Skarb Państwa, jeśli został wniesiony wyłącznie przez oskarżonego (jego obrońcę), koszty procesu za postępowanie odwoławcze ponosi skarżący). Na koszty postępowania odwoławczego składają się zaś opłata w wysokości należnej za I instancję oraz ryczałt za doręczenia korespondencji – w kwocie 20 zł. Oskarżony zakwestionował całość rozstrzygnięcia, generującego opłatę, skierował kontrolę instancyjną przeciwko większości wyroku i wszelkim jego podstawom, oskarżyciel publiczny tylko część i to tę, od której opłata nie była należna, dlatego całością kosztów sadowych za postępowanie odwoławcze Sąd obciążył oskarżonego.

7.  PODPIS