Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 marca 2014 roku.

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący SSO Tadeusz Węglarek

Sędziowie SA Stanisław Tomasik

SO Agnieszka Szulc-Wroniszewska (spr.)

Protokolant Agnieszka Olczyk

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Piotrkowie Trybunalskim del. do Prokuratury Okręgowej w Piotrkowie Trybunalskim - Tomasza Retyka

po rozpoznaniu w dniu 28 marca 2014 roku

sprawy I. S. (1)

oskarżonego z art.207 §1 kk

z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Radomsku

z dnia 13 listopada 2013 roku sygn. akt VI K 401/13

na podstawie art. 437 § 1 i 2 kpk, art. 438 pkt 3 i 4 kpk, art. 624 § 1 kpk i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. Nr 49 poz. 223 z 1983 roku z późniejszymi zmianami)

1. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

- w ramach przypisanego oskarżonemu I. S. (1) czynu eliminuje z jego opisu znęcanie fizyczne oskarżonego nad dziećmi tj. M. S. (1), M. S. (2), M. S. (3) i M. S. (4) oraz ustala czasokres jego popełnienia od września 2010 r. do sierpnia 2011 r., od 02 maja 2012 r. do około sierpnia 2012 r. i w dniu 02 stycznia 2013 r.,

- na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk, art. 70 § 1 pkt 1 kk wykonanie kary pozbawienia wolności orzeczonej w punkcie 1 wyroku warunkowo zawiesza na okres próby 5 (pięciu) lat,

- na podstawie art. 72 § 1 pkt 5 kk zobowiązuje oskarżonego I. S. (2) do powstrzymywania się od nadużywania alkoholu;

- na podstawie art. 73 § 1 kk oddaje oskarżonego I. S. (1) w okresie próby pod dozór kuratora sądowego;

2. w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

3. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adwokata P. B. kwotę 619,92 (sześćset dziewiętnaście 92/100) złotych tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

4. zwalnia oskarżonego od opłaty za drugą instancję i zwrotu wydatków poniesionych przez Skarb Państwa w postępowaniu odwoławczym.

Sygn. akt IV Ka 93/14

UZASADNIENIE

I. S. (1) został oskarżony o to, że w czasie od listopada 2008r. do dnia 02 stycznia 2013r. w miejscowości R. znęcał się psychicznie i fizycznie nad swoją żoną E. S., córkami M. i M. rodz. S. i małoletnimi synami M. i M., S. w ten sposób, że będąc pod wpływem alkoholu jak i trzeźwy, urządzał im awantury domowe, podczas których ubliżał im słowami wulgarnymi i uznanymi powszechnie za obelżywe, groził pozbawieniem życia i zdrowia oraz spaleniem, wyganiał z domu, niszczył sprzęty domowe, stosował przemoc w postaci popychania i szarpania, tj. o czyn z art. 207 § 1 kk.

Sąd Rejonowy w Radomsku wyrokiem z dnia 13 listopada 2013 roku w sprawie sygn. VI K 401/13 uznał oskarżonego I. S. (1) za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu z tą zmianą, że wyeliminował z czasookresu przypisanego oskarżonemu czynu, okres „kilku miesięcy przed listopadem 2010 r.” oraz „bliżej nieokreślony miesiąc po 01 sierpnia 20lir.” i za to na podstawie art. 207 § 1 kk wymierzył oskarżonemu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu okres tymczasowego aresztowania od dnia 02.01.2013r.. do dnia 14.01.2013r., przyjmując 1 (jeden) dzień rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie za równoważny jednemu dniowi kary pozbawienia wolności.

Zsądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata G. B.kwotę 369,00 zł brutto za obronę z urzędu oskarżonego w toku śledztwa, a na rzecz adwokata P. B.kwotę 826,16 zł brutto za obronę z urzędu oskarżonego w toku postępowania sądowego.

Zwolnił oskarżonego od opłaty i zwrotu wydatków na rzecz Skarbu Państwa.

Powyższy wyrok zaskarżył obrońca oskarżonego. Skarżący zaskarżył wyrok w całości, na korzyść I. S. (1).

Apelacja wywiedziona z podstawy art. 438 pkt 3 k.p.k. zarzuciła zaskarżonemu wyrokowi błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał bezpośredni wpływ na treść tego orzeczenia. W ocenie skarżącego błąd ten polegał na ustaleniu przez Sąd I instancji, że oskarżony I. S. (1) znęcał się fizycznie i psychicznie nad swoją żoną i dziećmi, w ten sposób, że będąc pod wpływem alkoholu jak i trzeźwy, urządzał im awantury domowe, podczas których ubliżał im słowami wulgarnymi i powszechnie uważanymi za obelżywe, groził pozbawieniem życia, zdrowia oraz spalenia, wyganiał z domu, niszczył sprzęty domowe, stosował przemoc w postaci popychania i szarpania, podczas, gdy prawidłowa ocena materiału dowodowego zgromadzonego w toku postępowania powinna skutkować stwierdzeniem, że oskarżony nie dopuścił się przestępstwa stypizowanego w art. 207 § 1 k.k.

W konsekwencji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Radomsku.

Na rozprawie apelacyjnej obrońca popierał własną skargę apelacyjną i wnioski w niej zawarte.

Oskarżony przyłączył się do apelacji obrońcy.

Prokurator wnosił o nieuwzględnienie apelacji obrońcy i utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego okazała się być zasadna w takim stopniu, że w wyniku jej uwzględnienia powstały podstawy do zmiany zaskarżonego wyroku, poprzez wyeliminowanie z opisu czynu przypisanego oskarżonemu I. S. (1) znęcania fizycznego nad dziećmi: M. S. (1), M. S. (2), M. S. (3) i M. S. (4) oraz przyjęcie czasokresu popełnienia przypisanego czynu: od września 2010 roku do sierpnia 2011 roku, od 02 maja 2012 roku do około sierpnia 2012 roku i w dniu 02 stycznia 2013 roku, co w konsekwencji spowodowało warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności orzeczonej w punkcie 1 wyroku na okres 5 lat próby, z jednoczesnym oddaniem oskarżonego pod dozór kuratora sądowego i zobowiązaniem I. S. (1) do powstrzymywania się od nadużywania alkoholu.

Nietrafne są natomiast zarzuty podniesione w apelacji obrońcy, dotyczące błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia, polegającego na błędnym ustalenia sprawstwa oskarżonego w zakresie znęcania psychicznego nad rodziną oraz fizycznego nad żoną w okresach: od września 2010 roku do sierpnia 2011 roku, od 02 maja 2012 roku do około sierpnia 2012 roku i w dniu 02 stycznia 2013 roku. Wbrew twierdzeniom zawartym w apelacji, ustalenia poczynione przez Sąd I instancji, a dotyczące sprawstwa oskarżonego I. S. (1) w zakresie czynu z art. 207 § 1 k.k., w takiej postaci i w tym okresie czasu, są prawidłowe, gdyż stanowią wynik nie budzącej żadnych zastrzeżeń oceny zebranych w sprawie dowodów. Skarżący nie wykazał w żaden sposób, aby rozumowanie Sądu pierwszej instancji, przy ocenie zgromadzonych w sprawie dowodów, w tej części, było wadliwe, bądź nielogiczne. Zarzuty stawiane w apelacji w tym przedmiocie mają charakter polemiczny i opierają się wyłącznie na odmiennej ocenie zebranych w sprawie dowodów.

Zdaniem skarżącego prawidłowa ocena zgromadzonego materiału dowodowego winna doprowadzić do ustalenia, że I. S. (1) nie znęcał się nad swoją rodziną, szczególnie, gdy w okresie objętym zarzutem jedynie sporadycznie bywał w domu, albowiem pracował poza R., a ponadto ma dobry kontakt z dziećmi. Dodatkowo skarżący uwypuklił konflikt majątkowy, który istnieje pomiędzy oskarżonym, a jego aktualnie już byłą żoną E. S. na tle podziału majątku wspólnego (domu jednorodzinnego, przy którym szereg prac budowlanych oskarżony wykonał osobiście). W uzasadnieniu apelacji obrońca dodatkowo wskazał na zeznania świadków w osobach B. M. ( siostra oskarżonego) i A. K. ( kurator sądowy), które potwierdzały wersję oskarżonego w zakresie przebiegu wydarzeń, jakie rozgrywały się w jego domu.

Wbrew jednak tym twierdzeniom Sąd pierwszej instancji słusznie uznał, iż I. S. (1) swoim zachowaniem wyczerpał dyspozycję art. 207 § 1 k.k., choć po analizie zgromadzonych w sprawie dowodów, sąd odwoławczy doszedł do wniosku, iż należało zmniejszyć czasokres jego popełnienia i wyeliminować znęcanie fizyczne oskarżonego nad dziećmi. Rację ma obrońca twierdząc, iż w świetle konfliktu majątkowego, pomiędzy oskarżonym, a E. S., szczególnego znaczenia nabierają zeznania świadka A. K. – kuratora sądowego. Jest to tym bardziej uzasadnione, gdy zważy się, że czasokres przestępstwa zarzuconego oskarżonemu w akcie oskarżenia pokrywa się z okresem próby, jakiego udzielono I. S. (1) wyrokiem Sądu Rejonowego w Radomsku w sprawie II K 285/08. Wyrokiem tym I. S. (1) został skazany na karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby lat czterech, oddaniem pod dozór kuratora sądowego i zobowiązaniem do powstrzymywania się od nadużywania alkoholu. Okres próby rozpoczął bieg w dniu 20 listopada 2008 roku, a zarzut postawiony oskarżonemu przez oskarżyciela publicznego w niniejszej sprawie określono na datę: „od listopada 2008 roku”. Oskarżycielka posiłkowa E. S. w swoim zawiadomieniu o popełnieniu przestępstwa, kiedy opisała, na czym jej zdaniem polegało kolejne przestępstwo znęcania się nad rodziną przez I. S. (1), stwierdziła jednocześnie: „… Informowałam kuratorkę o takich zdarzeniach…”. W tej sytuacji z urzędu załączono w toku postępowania odwoławczego w poczet materiału dowodowego akta dozoru kuratorskiego sygn. Doz 412/08, dotyczące sprawy II K 285/08. Było to tym bardziej uzasadnione, że świadek A. K. nie była jednomyślna w ocenie zachowywania się oskarżonego w okresie sprawowanego przez nią dozoru. W istocie świadek podzieliła ten okres na dwa odcinki czasowe i odnośnie jednego - chwaliła I. S. (1) za uzyskane osiągnięcia w zakresie pracy nad własnym postepowaniem i nałogiem, nie mając uwag, co do zachowania I. S. (1), a odnośnie drugiego - potwierdziła fakt nadużywania przez niego alkoholu, zmianę postępowania i zgłaszane przez rodzinę skargi. Sąd Odwoławczy zauważa, że także sąd meriti dokonał zmian w opisie przypisanego przez siebie czynu, eliminujące pewne okresy czasu z ogólnego czasookresu popełnienia przestępstwa, opisując je bardzo ogólnikowo np.: „kilka miesięcy przez listopadem 2010 roku”, czy „bliżej nieokreślony miesiąc po 01 sierpnia 2011 roku”. Załączone akta kuratorskie w znaczący sposób pozwoliły na doprecyzowanie tego czasookresu, a jednocześnie na zweryfikowanie zeznań pokrzywdzonych – w szczególności byłej żony oraz dwóch dorosłych już córek stron. W tym miejscu należy także zauważyć, iż oskarżony ma czworo dzieci, z których dwoje (córki) są już dorosłe, a dwoje (synowie) to jeszcze małe dzieci (wiek szkoły podstawowej). Ma to o tyle znaczenie, że najstarsza córka stron, studiująca zaocznie , dodatkowo pracowała jako pedagog w Stowarzyszeniu na Rzecz (...) razem” w R., miała więc wiedzę odnośnie tego, gdzie ewentualna ofiara przemocy domowej może uzyskać pomoc ze strony instytucji społecznych i urzędowych. Takie ustalenie potwierdza także aktywność pokrzywdzonych (byłej żony i najstarszej córki) w każdorazowym niemal zgłaszaniu interwencji policji, w sytuacji niewłaściwego - w ich ocenie - zachowywania się I. S. (1). Sąd Okręgowy zważył, iż poszerzenie materiału dowodowego uzasadniało zmiany w opisie czynu, poprzez dalsze jego „okrojenie” w porównaniu do opisu dokonanego przez oskarżyciela publicznego. W okresie czasu od listopada 2008 roku do 2 stycznia 2013 roku, pod adresem zamieszkania pokrzywdzonych odnotowano osiem interwencji policji, z czego siedem miało związek ze skargą na zachowywanie się oskarżonego w dniach: 21.11.2008r., 24.06.2011 roku, 23.06.2011 roku, , 02.05.2012 roku, 03.05.2012 roku, 05.07.2012 roku i w dniu 02.01.2013 roku. Porównanie tych interwencji jest zbieżne z informacjami przekazywanymi kuratorowi sądowemu przez E. S. oraz inne osoby i odnotowanymi przez niego w kartach prowadzonego dozoru. Sąd Okręgowy zważył, że w okresie czasu od listopada 2008r. do września 2010 roku, odnotowano tylko jedną interwencję (21.11.2008 r.) i tylko jedną skargę na zachowanie I. S. (1) zgłoszoną kuratorowi przez jego byłą żonę . Skarga dotyczyła nadużycia alkoholu oraz „chodzenia na czworakach i szczekania”. Oskarżony wyjaśnił wówczas kuratorowi, iż faktycznie w tym dniu bawił się w ten sposób ze swoimi synami. Po tym incydencie przed długi okres czasu akta dozoru kuratorskiego zawierają tylko i wyłącznie pochwały pod adresem I. S. (1), który uczęszczał na zajęcia terapeutyczne w (...), następnie z bardzo dobrym wynikiem zakończył cykl zajęć korekcyjno- edukacyjnych dla sprawców przemocy w (...) w R., a dodatkowo przeprowadził szereg prac wykończeniowych w domu (ocieplenie domu, założenie ogrodu, postawienie ogrodzenia itp.). Akta dozoru zawierają także szereg wpisów dotyczących relacji byłej żony na temat stosunków panujących wówczas w domu i zachowywania się oskarżonego, i tak dla przykładu: w dniu 10.03.2009 roku jedynym problemem, jaki w/w zgłaszała kuratorowi było niepłacenie przez męża alimentów, w dniu 15 maja 2009 roku E. S. powiadomiła kuratora, że „… jest wszystko w porządku, jeśli chodzi o relacje z mężem. Nie przychodzi do domu pijany, nie urządza awantur…”, na podstawie informacji przekazanych w dniu 18.11.2009 roku, kurator zapisał, iż pokrzywdzona stwierdziła, że: „ w domu panuje „prawdziwa rodzinna atmosfera”, wszystko układa się pomyślnie, dozorowany angażuje się w pomoc i wyręcza małżonkę w codziennych obowiązkach, ma także bardzo dobry kontakt z dziećmi”, w dniu z dnia 17.06.2009 roku zastana w domu teściowa oskarżonego stwierdziła, że: „ostatnio nie było awantur”. Sam kurator w okresie czasu od początku okresu próby do daty 7 września 2010 roku sam, będąc wielokrotnie w domu oskarżonego, nie spotkał go nigdy nietrzeźwego, wielokrotnie natomiast widział go przy wykonywaniu prac budowlanych, i tylko raz był świadkiem awantury słownej pomiędzy I. S. (1), a jego ówczesną żoną ( w dniu 29 września 2009 roku), ale też stwierdził, że to pokrzywdzona sama ją sprowokowała. Również zapisy dokonywane przez kuratora A. R. (kurator prowadzący zajęcia w (...) w R.) wskazują, iż przyczynę braku porozumienia pomiędzy oskarżonym, a pokrzywdzona w tym okresie czasu, w/w upatrywała nie w zachowaniu I. S. (1), ale raczej jego ówczesnej żony, która „nie do końca wie, czego chce i nie docenia wszystkich poczynionych przez niego starań” (zapis k.27 akt Doz. 412/08).

Sąd Okręgowy zważył, iż w przedmiotowej sprawie świadkowie wielokrotnie powracali do zdarzeń, jakie miały miejsce wcześniej tj. przed datą listopad 2008 roku i zostały już osądzone wyrokiem wydanym w sprawie II K 258/08. Dla przykładu można tu podać sprawę związaną z próbą samobójczą jednej z córek oskarżonego (ostatecznie także w sprawie II K 258/08 nie uznano, by to na skutek znęcania się I. S. (1) doszło do takiej sytuacji). Dodatkowo nie sposób jest jednoznacznie ustalić, nie mając wątpliwości do szczerości wypowiedzi dzieci, o zdarzeniach z jakiego dokładnie okresu czasu zeznawali małoletni synowie oskarżonego. Zważywszy na powyższe oraz brak konsekwencji w zeznaniach E. S., M. S. (1) i M. S. (2), co do tego czy, kiedy i jak oskarżony miałby znęcać się fizycznie nad dziećmi, również w tym zakresie Sąd Okręgowy uznał, że zgromadzony materiał dowodowy nie pozwalał na przypisanie sprawstwa oskarżonego, czego dowodem było ostateczne uznanie, iż taka forma znęcania dotyczyła jedynie E. S.. Akta dozoru kuratorskiego, w odniesieniu do przejawów znęcania się nad dziećmi, zawierają tylko nieliczne zapisy świadczące o informowaniu kuratora sądowego przez E. S. o przejawach niewłaściwego ich traktowania tj. zapis dokonany przez kuratora w dniu 07.09.2010 roku: w/w chce „…aby jej mąż nie wyzywał się na dzieciach, gdy ma złość na nią…”, czy 10.01.2011 roku: „oskarżony: „wyżywa” się nad domownikami. Jednocześnie są to sformułowania niedookreślone, dotyczące raczej słownych awantur, a nie jakichkolwiek przejawów nadużywania siły fizycznej wobec dzieci. Należy także pamiętać, iż relacje świadka M. S. (2) mogą być dotknięte brakiem obiektywizmu, albowiem akta kuratorskie wskazują, iż oboje małżonkowie S. wielokrotnie informowali kuratora, iż mają problemy wychowawcze z tą córką.

Sąd Okręgowy zważył także, że zdaniem kuratora sądowego, co najmniej do 29 kwietnia 2011 roku (data złożenia wniosku o zarządzenie wobec oskarżonego wykonania kary pozbawienia wolności orzeczonej w sprawie sygn. II K 285/08), I. S. (1) nie stosował przemocy fizycznej wobec członków swojej rodziny. Podstawą złożenia tego wniosku było natomiast ustalenie, iż oskarżony naruszył orzeczony wobec niego zakaz nadużywania alkoholu. Ostatecznie także na skutek tego wniosku sąd rejonowy nie odwiesił oskarżonemu kary pozbawienia wolności, albowiem uznał, iż wystarczającym jest, by oskarżony wyprowadził się w z domu - co I. S. (1) uczynił w sierpniu 2011 roku. Od tego też czasu oskarżony pojawiał się w domu, co pewien czas, a niekiedy jego nieobecności trwały około trzech miesięcy (tak było przykładowo od grudnia 2011 roku do 2 marca 2012 roku, od około marca 2012 roku do 2 maja 2012 roku, następnie od około października 2012 roku do 2 stycznia 2013 roku). Zważyć także należy, że również powodem ostatecznego zarządzenia wobec oskarżonego I. S. (1) kary pozbawienia wolności orzeczonej w sprawie II K 285/08 ( postanowienie Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 27 września 20912 roku II Ko 758/12) było naruszanie zakazu powstrzymywania się od nadużywania alkoholu, popełnienie przestępstwa niealimentacji oraz „zakłócenie spokoju” E. S. i dzieciom w dniu 2 maja 2012 roku”, a nie ewentualne wielokrotne wszczynanie domowych awantur, czy inne, ustalone, powtarzające się przejawy znęcania się nad rodziną.

Słusznie także sąd meriti zauważył, iż co do używania siły fizycznej wobec pokrzywdzonych, w zeznaniach E. S. złożonych w niniejszej sprawie oraz w sprawie o rozwód ( sygn. I C 717/12) brak jest pełnej konsekwencji, podobnie jak w zeznaniach M. S. (2) z toku postępowania przygotowawczego i sądowego.

O uznaniu za „znęcanie się” określonego zachowania powinna decydować ocena obiektywna, a nie subiektywne odczucie pokrzywdzonego. Znęcanie się to przejaw wyrządzania ofierze poważnych dolegliwości, poważnego bólu fizycznego lub poważnego cierpienia moralnego. Pojęcie „znęcania” na gruncie art. 207 k.k. zawiera konieczny element przewagi sprawcy nad pokrzywdzonym, której to przewagi ofiara nie może się przeciwstawić, bądź może to uczynić jedynie w niewielkim stopniu. Wyczerpanie znamion przestępstwa znęcania nie wymaga oczywiście, by potwierdzono i ustalono spowodowanie obrażeń ciała u pokrzywdzonego. Mając na uwadze powyższe uznano, iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, zweryfikowany o treść akt kuratorskich Doz 412/08, nie pozwalał na przypisanie oskarżonemu sprawstwa w zakresie znęcania się fizycznego nad dziećmi oraz uzasadniał wyeliminowanie okresów, w którym , zgodnie z treścią akt dozoru kuratorskiego była żona informowała o spokoju w domu, bądź zupełniej nieobecności w nim I. S. (1).

Wbrew jednak twierdzeniom skarżącego, co do okresów czasu popełnienia: od września 2010 r. do sierpnia 2011 r., od 02 maja 2012 r. do około sierpnia 2012 r. i w dniu 02 stycznia 2013 r., Sąd Odwoławczy podzielił argumentację Sądu pierwszej instancji, o popełnieniu przez I. S. (1) znęcania psychicznego nad rodziną i fizycznego nad żoną. W tym zakresie całokształt ujawnionego w sprawie materiału dowodowego, po wnikliwych dowodów przemawiających zarówno na korzyść i na niekorzyść oskarżonego, pozwalał na przypisanie mu sprawstwa. Ocena wartości dowodów, co do powyższego okresu czasu, została dokonana przez Sąd pierwszej instancji wszechstronnie, we wzajemnym ich kontekście z innymi dowodami, zgodnie z wiedzą i doświadczeniem życiowym i jako taka korzysta w pełni z ochrony art. 7 k.p.k.

Dokonana zmiana w opisie czynu, w szczególności zmniejszenie łącznego czasookresu jego trwania o około połowę i wyeliminowanie przejawów fizycznego znęcania nad dziećmi, spowodowało, iż zmniejszył się także stopień społecznej szkodliwości czynu I. S. (1). Dodatkowo Sąd Okręgowy zważył, że w sytuacji odwieszenia wobec I. S. (2) kary pozbawienia wolności orzeczonej w sprawie II K 285/08 i prawomocnego rozwodu małżonków S., odmiennej oceny wymaga możliwość zastosowania wobec oskarżonego dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary orzeczonej w przedmiotowej sprawie.

Zgodnie z treścią art. 69 § 1 i 2 k.k. sąd może warunkowo zawiesić wykonanie orzeczonej kary nie przekraczającej 2 lat pozbawienia wolności, jeżeli jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Zawieszając tę karę, sąd bierze pod uwagę przede wszystkim postawę sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste, dotychczasowy tryb życia i zachowanie się po popełnieniu przestępstwa. Analiza pisemnych motywów zaskarżonego orzeczenia prowadzi do wniosku, że przy ocenie możliwości skorzystania przez oskarżonego z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary, sąd I instancji rozważał możliwość zastosowania tej instytucji, jednak dokonane na etapie postępowania odwoławczego nowe ustalenia każą wyprowadzić odmienny wniosek o możliwości zastosowania tej instytucji. Okolicznością obciążającą dla sprawcy jest niewątpliwie popełnienie czynu w stanie nietrzeźwym i uprzednie skazania, w tym jednokrotnie za tożsame przestępstwo. Sąd Okręgowy zważył jednak, że dokonane zmiany w opisie czynu, są okolicznościami nakazującymi inaczej ocenić prognozę resocjalizacyjną sprawcy na przyszłość. Z tego względu Sąd Okręgowy, dokonując łącznej oceny okoliczności sprawy i możliwości zastosowania instytucji probacyjnej, doszedł do wniosku, iż kara bezwzględna pozbawienia wolności orzeczona wobec oskarżonego nie jest jedyną, która ma szanse spełnić zamierzone cele zapobiegawcze i wychowawcze. Za taką karę uznał ostatecznie wymierzoną przez sąd merytoryczny karę pozbawienia wolności, ale z jednoczesnym zawieszeniem jej wykonania i nałożeniem na sprawcę obowiązków probacyjnych. Wskazany okres próby określono na maksymalną jego wielkość, a efektywną kontrolę nad wykonywaniem przez sprawcę nałożonych obowiązków próby i przestrzeganiem porządku prawnego przez I. S. (1) powierzono kuratorowi sądowemu. Kuratorski nadzór wzmocni wychowawcze oddziaływanie na sprawcę, w szczególności zapobiegnięcie powrotowi oskarżonego na drogę przestępstwa.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że w ramach przypisanego oskarżonemu I. S. (1) czynu wyeliminował z jego opisu znęcanie fizyczne oskarżonego nad dziećmi tj. M. S. (1), M. S. (2), M. S. (3) i M. S. (4), ustalił czasokres jego popełnienia od września 2010 r. do sierpnia 2011 r., od 02 maja 2012 r. do około sierpnia 2012 r. i w dniu 02 stycznia 2013 r., a wykonanie kary pozbawienia wolności orzeczonej w punkcie 1 wyroku warunkowo zawiesił na okres próby 5 lat ( art. 69 § 1 i 2 k.k., art. 70 § 1 pkt 1 k.k.), zobowiązując oskarżonego I. S. (2) do powstrzymywania się od nadużywania alkoholu (art.72 § 1 pkt 5 k.k. ) oraz oddając go pod dozór kuratora sądowego (art. 73 § 1 k.k.).

W pozostałej części wyrok, jako odpowiadający prawu, utrzymano w mocy.

O kosztach sądowych orzeczono w oparciu o przepisy powołane w części dyspozytywnej orzeczenia.