Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

N., 17 lipca 2020 r.

Sąd Rejonowy w Nysie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu 17 lipca 2020 r. na rozprawie

sprawy z powództwa T. Ł.

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W.

o zadośćuczynienie

I.  zasądza od strony pozwanej (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powoda T. Ł. kwotę 3 000 zł (trzy tysiące złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 8 kwietnia 2019 r. do dnia zapłaty,

II.  w pozostałej części oddala powództwo,

III.  zasądza od strony pozwanej (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powoda T. Ł. kwotę 150 zł (sto pięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu opłaty sądowej od pozwu oraz kwotę 485,85 zł (czterysta osiemdziesiąt pięć złotych osiemdziesiąt pięć groszy) tytułem zwrotu kosztów opinii biegłego,

IV.  znosi między stronami koszty postępowania w pozostałym zakresie.

Sygn. akt I C 1126/19

UZASADNIENIE

Powód T. Ł., reprezentowany w sprawie przez profesjonalnego pełnomocnika, pozwem wniesionym dnia 30 maja 2019 roku domagał się zasądzenia od strony pozwanej (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 6.000,00zł tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę związaną z wypadkiem z dnia 28 stycznia 2019 roku wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 08 kwietnia 2019 roku do dnia zapłaty. Powód domagała się również zasądzenia zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych oraz kosztów przejazdu pełnomocnika powoda na każdą rozprawę w wysokości 105,31zł za każdy przejazd. Nadto wniósł o dopuszczenie dowodów: z dokumentów wskazanych w uzasadnieniu pozwu, z opinii biegłego lekarza z zakresu ortopedii-traumatologii oraz z zeznań świadka A. Ł. i przesłuchania powoda.

W uzasadnieniu pozwu podniesiono, iż w 28 stycznia 2019 roku doszło do wypadku komunikacyjnego, w wyniku którego poszkodowany został powód. W następstwie powyższego zdarzenia powód doznał obrażeń ciała i rozstroju zdrowia w postaci m.in. skręcenia oraz naderwania stawów i wiązadeł innych nieokreślonych części szyi. Ze względu na skutki natury zdrowotnej wypadku powód został zmuszony do ograniczenia swojej codziennej aktywności, a jego życie stało się w znacznym stopniu utrudnione.

Pojazd sprawcy był ubezpieczony w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanym zakładzie ubezpieczeń prowadzonym pod firmą (...) S.A. w (...). Strona pozwana w trakcie postępowania likwidacyjnego odmówiła wypłaty świadczeń na rzecz powoda wskazując, że doznane przez niego obrażenia mają nieznaczny charakter w związku z czym brak podstaw do wypłaty zadośćuczynienia.

W ocenie powoda dochodzona pozwem kwota tytułem zadośćuczynienia pieniężnego będzie adekwatna w stosunku do rozmiaru i stopnia doznanych przez niego na skutek przedmiotowego zdarzenia obrażeń ciała i związanej z tym krzywdy. Nadto spełniać będzie funkcję kompensacyjną oraz złagodzi negatywne następstwa zdarzenia.

Domagając się zasądzenia odsetek ustawowych za opóźnienie powód wskazał, iż domaga się ich zasądzenie od dnia 08 kwietnia 2019 roku, tj. dnia po upływie 30-dniowego terminu od przyjęcia szkody.

Strona pozwana (...) S.A. z siedzibą w W., reprezentowana w sprawie przez profesjonalnego pełnomocnika, w piśmie procesowym z dnia 03 lipca 2019 roku wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenia od powoda zwrotu kosztów procesu.

Strona pozwana wniosła również o dopuszczenie dowodu z materiałów zgromadzonych w elektronicznych aktach szkodowych pozwanego o nr (...) oraz z opinii łącznej biegłych z zakresu medycyny sądowej i rekonstrukcji zdarzeń drogowych na okoliczność ustalenia czy w efekcie kolizji drogowej z dnia 28 stycznia 2019 roku powód mógł doznać jakichkolwiek uszkodzeń ciała lub rozstroju zdrowia, a jeżeli tak to jaki był ich rodzaj i charakter, a dopiero w razie odpowiedzi twierdzącej, dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu ortopedii na okoliczność jakie powodowały one konsekwencje w stanie zdrowia powoda.

Pozwany nadto wniósł o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka D. G. na okoliczność przyczyn, przebiegu i skutków zdarzenia drogowego z dnia 28 stycznia 2019 roku z udziałem świadka i powoda.

W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew przyznano, że pozwany do zasady ponosi odpowiedzialność o charakterze gwarancyjnym za szkody wynikłe wskutek kolizji drogowej z dnia 28 stycznia 2019 roku, w której uczestniczył również powód jako kierujący drugim z biorących udział w tym zdarzeniu pojazdów, a to pojazdem marki V. (...) nr rej. (...). Z ustaleń w przedmiocie przebiegu kolizji poczynionych w toku postępowania likwidacyjnego wynika, że polegała ona na uderzeniu przez kierującego pojazdem B. (...) w przedni prawy bok samochodu V. (...), którym poruszał się powód. Przyczyną zdarzenia było nieustąpienie pierwszeństwa przejazdu przez kierującego samochodem B. na skrzyżowaniu o ruchu okrężnym. Policja wezwana na miejsce zdarzenia ukarała kierującego samochodem marki B. mandatem karnym, a w sprawie przedmiotowej kolizji nie toczyło się postępowanie karne lub wykroczeniowe. Organy ścigania nie odnotowały również obrażeń ciała, u któregokolwiek z uczestników kolizji. W wyniku zdarzenia w samochodzie powoda uszkodzeniu uległ zderzak przedni, reflektor prawy, błotnik przedni prawy oraz osłona chłodnicy, natomiast nie stwierdzono żadnych uszkodzeń w elementach absorbujących energię zderzenia, w szczególności nie stwierdzono uszkodzeń w obszarze podłużnic oraz elementów zdarzenia.

Strona pozwana wskazała, że sporne pomiędzy stronami pozostaje, czy w efekcie przedmiotowego zdarzenia powód mógł doznać jakichkolwiek uszkodzeń ciała lub rozstroju zdrowia, a w razie odpowiedzi twierdzącej również wysokość należnego mu z tego tytułu zadośćuczynienia. Pozwany odmówił powodowi wypłaty zadośćuczynienia, bowiem podawane przez niego uszkodzenia ciała nie pozostają w tzw. normalnym związku przyczynowym z kolizją drogową , w której uczestniczył on w dniu 28 stycznia 2018 roku, gdyż działające na organizm powoda w jej przebiegu siły nie mogły ich spowodować. Nadto w wykonanej powodowi po wypadku diagnostyce, nie stwierdzono jakichkolwiek nietypowych zmian mogących być skutkiem doznania urazu okolicy szyi. Pozwany zarzucił, że opis obrażeń doznanych przez powoda zawarty w karcie informacyjnej z porady ambulatoryjnej, która to karta jest jedynym dokumentem medycznym jakim dysponuje powód, nie stanowi medycznego rozpoznania urazu, lecz jest jedynie opisem kategorii statystycznej choroby, na podstawie której pacjentowi udzielono świadczeń medycznych. Wobec znikomego zakresu uszkodzeń pojazdu powoda oraz braku uszkodzeń podłużnic i elementów zawieszenia, w ocenie pozwanego należy uznać, że wielkość oddziaływań kinetycznych, którym w chwili zdarzenia podlegał organizm siedzącego wewnątrz samochodu powoda nie była znaczna i mieściła się w granicach naturalnych mechanizmów kompensacyjnych zdrowia ludzkiego. Dodatkowo na powyższe wskazuje, że do zdarzenia doszło na skrzyżowaniu o ruchu okrężnym, gdzie prędkości pojazdów nie były znaczne i wynosiły ok.20-30 km/h. Nadto powód jest młodym mężczyzną, w dacie zdarzenia miał 32 lata. W trakcie kolizji był zapięty w pasy bezpieczeństwa, a fotele przednie w kierowanym przez niego pojeździe były wyposażone w zagłówki, których rolą jest właśnie zapobieganie urazom kręgosłupa szyjnego w tzw. mechanizmie biczowym whiplash.

Mogące być wynikiem kolizji przemieszczenie ciała powoda nie mogło wykraczać poza zakres fizjologicznej reakcji kompensacyjno –adaptacyjnej organizmu ludzkiego.

W związku z powyższym strona pozwana wniosła o dopuszczenie w tym zakresie dowodu z opinii interdyscyplinarnej biegłych z zakresu medycyny sadowej i rekonstrukcji zdarzeń drogowych.

Dodatkowo strona pozwana wskazała na bezzasadność powództwa z powodu jego rażącego wygórowania w stosunku do wykazanej krzywdy, która jest znikoma.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 28 stycznia 2019 roku w N. na skrzyżowaniu ul. (...) i ul. (...) o godz. 09:40 doszło do kolizji drogowej, której uczestnikami byli powód T. Ł. kierujący samochodem osobowym marki V. (...) o nr rej. (...) oraz D. G. kierujący pojazdem marki B. o nr rej. (...) 6FT3. Kierujący pojazdem marki B. wymusił pierwszeństwo uderzając w przedni prawy bok samochodu V. (...), którym poruszał się powód. Na miejsce zdarzenia została wezwana Policja, która ukarała kierującego samochodem marki B. mandatem karnym. Uczestnicy kolizji nie zgłaszali żadnych obrażeń ciała i dolegliwości oraz nie udzielano im pomocy medycznej. Do kolizji doszło na skrzyżowaniu o ruchu okrężnym, po którym pojazdy uczestniczące w zdarzeniu poruszały się z prędkością ok. 30 km/h. W chwili wypadku powód był zapięty w pasy bezpieczeństwa. W kierowanym przez niego pojeździe V. (...) przednie fotele wyposażone były w zagłówki. Przed zderzeniem powód próbował zatrzymać swój pojazd i hamował. W momencie uderzenia tułów powoda przemieścił się do przodu, ale w nic nie uderzył. Powód był bardzo zdenerwowany i początkowo nie odczuwał żadnych dolegliwości. Po sporządzeniu przez Policję protokołu wrócił do domu, a wieczorem miał udać się do pracy. W domu zaczęła go boleć głowa, a po zażyciu tabletki zwymiotował. Powód około godz. 11:30 udał się do szpitala w N., gdzie udzielono mu pomocy medycznej, tj. wykonano RTG , podano mu leki przeciwbólowe oraz założono kołnierz ortopedyczny. Zdjęcia kręgosłupa szyjnego nie wykazały zmian urazowych. W badaniu kontrolnym stan powoda określono jako stabilny podając, że skarży się on na nudności. W badaniu neurologicznym nie stwierdzono żadnych odchyleń od stanu prawidłowego. W tym samym dniu o godz.16:50 powód został wypisany ze szpitala z zaleceniem spoczynkowego trybu życia, przyjmowania ogólnodostępnych środków przeciwbólowych, noszenia kołnierza szyjnego oraz kontroli u lekarza rodzinnego i w poradni chirurgii urazowej.

Dowód: - notatka informacyjna o zdarzeniu drogowym z dnia 30.01.2019r. k.10,

- karta informacyjna ZOZ Szpitalnego Oddziału Ratunkowego w N. z dnia

28.01.2019r. znajdująca się w aktach szkody 1071785 na płycie CD k.41,

- przesłuchanie powoda k.48-49.

Po przedmiotowym zdarzeniu powód źle się czuł i przez okres 2-3 tygodni wszystkie obowiązki domowe, w tym opiekę nad 2 małoletnich dzieci, przejęła żona powoda A. Ł., która korzystała z pomocy rodziców i teściów. W tym czasie bolała go głowa i kręgosłup oraz był rozdrażniony. Zatrudnił firmę do remontu nowego mieszkania, który zamierzał wykonać osobiście. Zrezygnował na kilka miesięcy z uprawiania sportu, tj. gry w piłkę nożną. Zaczął odczuwać lęki związane z prowadzeniem pojazdu. Nadal występują u powoda bóle kręgosłupa i głowy. Zażywa również doraźnie leki przeciwbólowe.

Powód ma 33 lata i z zawodu jest funkcjonariuszem służby więziennej. Przed przedmiotowym wypadkiem nie chorował na choroby przewlekłe i nie miał problemów z kręgosłupem. Około 9 lat wcześniej był operowany z uwagi na złamanie nogi.

Dowód: - zeznania świadka A. Ł. k.47-48;

- przesłuchanie powoda k.48-49.

Pismem z dnia 08 marca 2019 roku powód zgłosił stronie pozwanej (...) S.A. z siedzibą w W. szkodę wynikłą ze zdarzenia z dnia 28 stycznia 2019 roku, domagając się zapłaty kwoty 14.000,00zl tytułem zadośćuczynienia oraz kwoty 3.000,00zl tytułem zaliczki na poczet przyszłych kosztów leczenia i rehabilitacji.

Dowód: - pismo z dnia 08.03.2019r. k.12,

- akta szkody 1071785 na płycie CD k. 41.

W toku likwidacji szkody pozwany dokonał m.in. oględzin pojazdu powoda oraz sporządził dokumentację fotograficzną.

Pismem z dnia 08 kwietnia 2019 roku pozwany odmówił powodowi wypłaty zadośćuczynienia wskazując w uzasadnieniu swojej decyzji, iż podane przez niego uszkodzenia ciała nie mogły powstać w wyniku kolizją drogowej, w której uczestniczył on w dniu 28 stycznia 2019 roku, gdyż działające na powoda w jej przebiegu siły nie mogły ich spowodować. Ponadto z dokumentacji medycznej wynika, że lekarze udzielający powodowi pomocy w (...) nie stwierdzili u niego występowania zmian pourazowych.

Dowód: - pismo strony pozwanej z dnia 08.04.2019r. k.14-15,

- akta szkody nr 1071785 na płycie CD k.41.

W wyniku przedmiotowej kolizji w pojeździe powoda uszkodzeniu uległ zderzak przedni, reflektor prawy, błotnik przedni prawy oraz osłona chłodnicy, które zostały zakwalifikowane do wymiany, natomiast pozwany wypłacił odszkodowanie za szkodę powstałą wskutek przedmiotowego zdarzenia w pojeździe V. (...).

- fakt bezsporny

W zdarzeniu komunikacyjnym z dnia 28 stycznia 2019 roku powód doznał urazu skrętnego kręgosłupa szyjnego typu smagnięcie biczem, bez zaburzeń funkcji ruchowej i bez objawów korzeniowych w badaniu. W przyszłości na skutek przebytego wypadku nie dojdzie do wtórnych zmian w układzie ruchu oraz obecnie nie ma wskazań do rehabilitacji powoda. W wyniku przebytego urazu powód nie doznał trwałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. Po wypadku nie wymagał pomocy osoby trzeciej.

Dowód: - opinia biegłego sądowego specjalisty ortopedy-traumatologa lek. med. S.

G. z dnia 21.11.2019r. k.54-56.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się na dokumentach przedłożonych przez strony w postaci: notatki informacyjnej o zdarzeniu drogowym z dnia 30.01.2019r., karty informacyjnej ZOZ Szpitalnego Oddziału Ratunkowego w N. z dnia 28.01.2019r. znajdującej się w aktach szkody 1071785 na płycie CD, pisma z dnia 08.03.2019r., pisma strony pozwanej z dnia 08.04.2019r., akt szkody 1071785 na płycie CD, które to dokumenty były bezsporne pomiędzy stronami.

Sąd ustalił stan faktyczny także w oparciu o zeznania świadka A. Ł. i przesłuchanie powoda, którym dał wiarę w zakresie znajdującym potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym.

W ocenie Sądu zasługiwała również na uwzględnienie opinia biegłego sądowego z zakresu ortopedii i traumatologii lek. med. S. G. z dnia 21 listopada 2019 roku, która to opinia jest rzetelna, poparta analizą dokumentacji medycznej przedłożonej przez powoda i wynikami przeprowadzonego badania, a nadto zawiera należycie uzasadnione, jasne i stanowcze wnioski.

W ocenie Sądu w/w opinię należało uznać za miarodajną dla dokonania oceny stanu zdrowia powoda, będącego następstwem obrażeń doznanych w zdarzeniu komunikacyjnym w dniu 28 stycznia 2019 roku.

Pełnomocnik powoda nie zgłosił żadnych zastrzeżeń do opinii biegłego, natomiast pełnomocnik strony pozwanej w piśmie z dnia 15 stycznia 2020 roku wskazał na jej ograniczoną przydatność do rozstrzygnięcia sprawy. W powołanym piśmie pełnomocnik strony pozwanej zarzucił, że działający samodzielnie biegły z zakresu ortopedii nie posiada wiedzy ani narzędzi niezbędnych do ustalenia czy wartość przeciążeń, jakie w momencie zderzenia się pojazdów oddziaływały na organizm powoda były tego rodzaju, że naruszyły naturalną odporność jego układu kostno- mięśniowego, powodując uraz skrętny kręgosłupa szyjnego w tzw. mechanizmie whiplash. Z ostrożności procesowej pełnomocnik pozwanego podtrzymał zgłoszony w odpowiedzi na pozew wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii

łącznej biegłych z zakresu medycyny sądowej i rekonstrukcji zdarzeń drogowych na okoliczność ustalenia czy w efekcie kolizji drogowej z dnia 28 stycznia 2019 roku powód mógł doznać jakichkolwiek uszkodzeń ciała lub rozstroju zdrowia, a jeżeli tak to jaki był ich rodzaj i charakter.

W ocenie Sądu ustalenie stopnia doznanego uszczerbku na zdrowiu, a także związku przyczynowego pomiędzy zdarzeniem z dnia 28 stycznia 2019 roku, a stanem zdrowia powoda, wymagało wiadomości specjalnych z zakresu medycyny i dlatego Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu ortopedii-traumatologii. Powołany w sprawie biegły oprócz kwalifikacji zawodowych posiada również długoletnie praktyczne doświadczenie w zawodzie. S. G. podjął się opracowania opinii, a nadto wskazał w niej, że dla potrzeb oceny stanu zdrowia powoda nie zachodzi potrzeba wydania opinii przez biegłych innych specjalności.

Z zeznań powoda wynika, że przed zderzeniem pojazdów próbował on zatrzymać swój pojazd i hamował, a w momencie uderzenia przemieścił się do przodu. Natomiast nawet niewielka prędkość pojazdów oraz stosunkowo nieznaczne uszkodzenie pojazdu powoda, nie podważają powyższej okoliczności. Z opinii biegłego wynika, ze powód w wyniku kolizji drogowej doznał urazu skrętnego kręgosłupa szyjnego bez zaburzeń jego funkcji ruchowej i podporowej. Podobnie w dokumentacji (...) odnotowano jedynie występowanie u powoda dolegliwości bólowych bez zaburzeń funkcji kręgosłupa. Występowanie powyższych dolegliwości, jak również nudności było natomiast przyczyną udania się przez powoda do szpitala.

W ocenie Sądu w sprawie nie zachodziła konieczność przeprowadzenia dowodu z opinii łącznej biegłych z zakresu medycyny sądowej oraz rekonstrukcji zdarzeń drogowych i dlatego oddalono wniosek dowodowy strony pozwanej w tym przedmiocie. Jak wyżej już wskazano, Sąd uznał za miarodajną opinię biegłego sądowego z zakresu ortopedii-traumatologii S. G.. Biegły wydał opinię w zakresie swojej specjalności, a zarzut strony pozwanej o ograniczonej przydatności opinii do rozstrzygnięcia sprawy, przy jednoczesnym braku konkretnych zastrzeżeń do opinii, Sąd uznał za bezpodstawne.

Sąd pominął również dowód z przesłuchania świadka D. G. na okoliczność przyczyn, przebiegu i skutków zdarzenia drogowego z dnia 28 stycznia 2019 roku z udziałem świadka i powoda. Powód nie kwestionował twierdzeń strony pozwanej co do powyższych okoliczności, a zatem należało uznać, że mają one charakter bezsporny.

Stosownie do dyspozycji przepisu art. 435§ 1 k.c. prowadzący na własny rachunek przedsiębiorstwo lub zakład wprawiany w ruch za pomocą sił przyrody ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub w mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch przedsiębiorstwa lub zakładu chyba, że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności.

Zgodnie z art. 436§ 1 k.c. odpowiedzialność przewidzianą w artykule poprzedzającym ponosi również samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą siły przyrody. W myśl § 2 zd.1 rzeczonego artykułu w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody wymienione osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych.

Natomiast stosownie do art. 415 k.c. kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia.

Przepis art. 444§ 1 zd. 1 k.c. stanowi, że w razie uszkodzenia lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Zgodnie zaś z art. 445§ 1 k.c. w wypadkach przewidzianych w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Z kolei przepis art. 822§1k.c. stanowi, że przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający lub ubezpieczony. Jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia (§2). Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela (§4).

Ustawa z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych ( Dz. U. Nr 124, poz. 1152 ze zm.) w przepisie art. 34 ust. 1 przewiduje, że z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Zgodnie z art. 35 ustawy ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu.

W niniejszej sprawie fakt zaistnienia wypadku ubezpieczeniowego implikujący odpowiedzialność ubezpieczyciela był poza sporem. Jak już wskazano strona pozwana nie kwestionowała swojej odpowiedzialności za szkodę wywołaną zdarzeniem z dnia 28 stycznia 2019 roku co do zasady, jednak podniosła, że zdarzenie z którego powód wyprowadza odpowiedzialność strony pozwanej, nie mogło spowodować u niego podawanych uszkodzeń ciała. Niezależnie od powyższego strona pozwana wskazała na bezzasadność powództwa z powodu jego rażącego wygórowania w stosunku do wykazanej krzywdy, która jest znikoma.

Wskazać należy, że konstrukcja powołanego wyżej przepisu art. 445 k.c. oparta jest na trzech zasadach. Pierwsza sprowadza się do stwierdzenia, że zadośćuczynienie Sąd może przyznać poszkodowanemu jedynie w wypadkach wyraźnie przewidzianych w ustawie. Zasądzenie stosownej sumy pieniężnej jako zadośćuczynienia za doznaną krzywdę możliwe jest jedynie w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia oraz innych wypadkach przewidzianych w art. 444 k.c. Druga zasada odnosząca się do zadośćuczynienia tyczy się tego, że ograniczone jest ono jedynie jako forma naprawy krzywdy przy odpowiedzialności deliktowej. Z kolei trzecia zasada sprowadza się do fakultatywności zadośćuczynienia pieniężnego, co oznacza że jego przyznanie nie jest obligatoryjne.

W praktyce spowodowanie uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia jest najczęstszą podstawą żądania zadośćuczynienia za krzywdę. Chodzi tu o krzywdę ujmowaną jako cierpienie fizyczne, ból i inne dolegliwości, cierpienia psychiczne, ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała albo rozstroju zdrowia w postaci np. zeszpecenia, niemożność uprawiania określonej działalności, czy wyłączenia z normalnego życia.

Zadośćuczynienie pieniężne ma na celu złagodzenie tych cierpień. Obejmuje ono wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne zarówno już doznane, jak i te, które zapewne wystąpią w przyszłości. Ma zatem charakter całościowy i powinno stanowić rekompensatę pieniężną za całą krzywdę doznaną przez poszkodowanego.

Przepisy kodeksu cywilnego nie zawierają żadnych kryteriów, jakie należy uwzględnić przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia pieniężnego.

W doktrynie i judykaturze zaznacza się, iż o wysokości zadośćuczynienia powinien w zasadzie decydować rozmiar doznanej krzywdy wyrażony stopniem cierpień fizycznych i psychicznych ( por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 30 stycznia 2004 r., sygn. akt I CK 131/03, OSNC 2005, z. 2, poz. 40 oraz uzasadnienie uchwały składu pełnej Izby Cywilnej Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia 1973r., sygn. akt III CZP 37/73, OSNCP 1974, z. 9, poz. 145). Ze względu na niewymierny charakter krzywdy, oceniając jej rozmiar należy wziąć pod uwagę całokształt okoliczności sprawy, w tym czas trwania i stopień intensywności cierpień fizycznych i psychicznych, nieodwracalność skutków urazu, rodzaj wykonywanej pracy ( por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 18 kwietnia 2002 r., sygn. akt II CKN 505/00, niepubl.). Dopiero rozważenie wszystkich okoliczności w konkretnej sprawie umożliwia określenie wysokości zadośćuczynienia za krzywdę doznaną przez pokrzywdzonego.

Oczywistym jest, iż za jedyne kryterium wysokości zadośćuczynienia nie można przyjąć stopnia uszczerbku na zdrowiu poszkodowanego, chociaż bez wątpienia jest to czynnik istotny przy ustaleniu kwoty zadośćuczynienia. Należy przy tym mieć na względzie dalsze czynniki indywidualizujące wysokość szkody, takie jak: wiek powoda, ograniczenia ruchowe, uczucie krzywdy spowodowanej ułomnością, wpływ na rozwój psychofizyczny, dyskomfort psychiczny, zmniejszenie szans na przyszłość i inne następstwa podobnej natury.

W ocenie Sądu żądanie pozwu zasługiwało na uwzględnienie w części, tj. w zakresie kwoty 3.000,00zł.

Jak ustalono w sprawie powód w wyniku wypadku z dnia 28 stycznia 2019 roku doznał urazu skrętnego kręgosłupa szyjnego bez zaburzeń funkcji ruchowej oraz bez objawów korzeniowych. Po wypadku powód zgłosił się do (...) w N., gdzie udzielono mu pomocy medycznej, tj. wykonano RTG , podano leki przeciwbólowe oraz założono kołnierz ortopedyczny. W badaniu kontrolnym stan powoda określono jako stabilny, a w badaniu neurologicznym nie stwierdzono żadnych odchyleń od stanu prawidłowego. W tym samym dniu powód został wypisany ze szpitala z zaleceniem spoczynkowego trybu życia, przyjmowania ogólnodostępnych środków przeciwbólowych, noszenia kołnierza szyjnego oraz kontroli u lekarza rodzinnego i w poradni chirurgii urazowej. Po przedmiotowym zdarzeniu powoda bolała głowa i kręgosłup oraz był rozdrażniony. Powód po wypadku nie wymagał pomocy osoby trzeciej, nie mniej z uwagi na złe samopoczucie z obowiązków domowych wyręczała go przez pewien czas żona.

Powód poza kartą informacyjną z dnia 28 stycznia 2019 r. nie przedstawił dokumentacji medycznej dotyczącej przebiegu jego leczenia, jak również nie udokumentował przebytej rehabilitacji oraz konsultacji psychologicznych, na które powoływał się w swoich zeznaniach. Z tych względów twierdzenia powoda w powyższym należało uznać za nieudowodnione.

Jak wyżej ustalono powód w wyniku przedmiotowego zdarzenia nie doznał trwałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, nie mniej negatywne skutki zdrowotne wypadku osłabiły okresowo jego kondycję psychofizyczną, a sytuacja w jakiej się znalazł wywołała poczucie krzywdy. Doznał on bólu i dyskomfortu, okresowo został wyłączony z pracy zawodowej oraz możliwości prowadzenia aktywnego trybu życia.

Pojęcie „ sumy odpowiedniej” użyte w art. 445 § 1 k.c. ma charakter niedookreślony, niemniej w judykaturze wskazane są kryteria, którymi należy się kierować przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia. Zadośćuczynienie ma mieć, więc przede wszystkim charakter kompensacyjny, wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej , lecz musi być odpowiednia do rozmiarów doznanej szkody ( tak w wyroku SN z dnia 28.09.2001r, III CKN 427/00).

Funkcja kompensacyjna zadośćuczynienia musi być przy tym rozumiana szeroko, obejmuje bowiem zarówno cierpienia fizyczne, jak i sferę psychiczną oraz przynosić równowagę emocjonalną, naruszoną przez doznane cierpienia psychiczne ( wyrok SN z dnia 14.02.2008r. , II CSK 536/07.)

W ocenie Sądu żądanie pozwu zasługiwało na uwzględnienie w części, tj. w zakresie kwoty 3.000,00zł, która to kwota przedstawia ekonomicznie odczuwalną wartość i powinna dać powodowi w dostatecznym stopniu satysfakcję moralną i złagodzić ujemne przeżycia spowodowane wypadkiem. Uwzględnia przy tym jego cierpienia fizyczne i psychiczne, charakter odniesionych obrażeń oraz rozmiar związanych z nim uciążliwości. Jednocześnie jest utrzymana w rozsądnych granicach oraz nie może być uznana za źródło wzbogacenia powoda.

Mając powyższe na uwadze Sąd zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 3.000,00zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 08 kwietnia 2019 roku do dnia zapłaty.

Orzekając o odsetkach Sąd miał na uwadze, iż zgodnie z treścią art.14 ustawa z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych ( Dz. U. Nr 124, poz. 1152 ze zm.) zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie, a w przypadku gdyby w powyższym terminie okazało się niemożliwe wyjaśnienie okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania, wypłata odszkodowania powinna nastąpić w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokość odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego. W terminie, o którym wyżej mowa zakład ubezpieczeń zawiadamia na piśmie uprawnionego o przyczynach niemożności zaspokojenia jego roszczeń w całości lub w części, jak również o przypuszczalnym terminie zajęcia ostatecznego stanowiska względem roszczeń uprawnionego , a także wypłaca jego niesporną część. Powołany wyżej przepis reguluje zatem termin wymagalności roszczenia z tytułu zadośćuczynienia, oznaczając termin jego spełnienia.

Stosownie do art. 476 k.c. dłużnik dopuszcza się zwłoki, gdy nie spełnia świadczenia w terminie, a jeżeli termin nie jest oznaczony, gdy nie spełnia świadczenia niezwłocznie po wezwaniu przez wierzyciela. Nie dotyczy to wypadku, gdy opóźnienie w spełnieniu świadczenia jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Z kolei zgodnie z przepisem art. 481§ 1 k.c. odsetki należą się w sytuacji gdy dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, a zatem także w sytuacji kwestionowania wysokości świadczenia.

W myśl art.481 § 2 k.c. jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy.

Wyrok zasądzający zadośćuczynienie ma charakteru orzeczenia deklaratoryjnego, a nie orzeczenia konstytutywnego, gdyż rozstrzygnięcie sądu w tym zakresie nie tworzy nowego zobowiązania, lecz ustala jego zakres. W rezultacie uprawniony ma prawo dochodzić również odsetek za zwłokę w zapłacie zadośćuczynienia za okres poprzedzający wydanie wyroku.

W niniejszej sprawie odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty 3.000,00zł zostały zasądzone od dnia 08 kwietnia 2019 roku, tj. od dnia, w którym upłynęło 30 dni od daty wezwania strony pozwanej do zapłaty zadośćuczynienia. Należy bowiem zauważyć, iż powód skonkretyzował swoje roszczenie kwotowo w piśmie z dnia 08 marca 2019 roku, w którym wezwał stronę pozwaną do wypłaty kwoty 14.000,00zł tytułem zadośćuczynienia.

W pozostałym zakresie Sąd oddalił powództwo z wyżej podanych przyczyn.

Orzeczenie w przedmiocie kosztów postępowania znajduje podstawę prawną w przepisie art. 100 k.p.c.

Zgodnie z art. 100 k.p.c. w razie częściowego uwzględnienia roszczeń koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania, albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny Sądu.

Na zasądzone od strony pozwanej na rzecz powoda koszty procesu składają się : kwota 150,00zł tytułem zwrotu kosztów opłaty sądowej ustalonej od zasądzonego świadczenia oraz kwota 485,85zł tytułem zwrotu kosztów opinii biegłego.

Na mocy wyżej powołanego przepisu Sąd zniósł między stronami koszty postępowania w pozostałym zakresie mając na uwadze, że żądanie pozwu dotyczyło zasądzenia kwoty 6.000,00zł, a zostało uwzględnione co do kwoty 3.000,00zł.

W przypadku kosztów opinii biegłego, któremu przyznano wynagrodzenia w wysokości 485,85zł wypłacone z zaliczki uiszczonej przez powoda, Sąd uznał, że powyższe koszty powinny obciążać stronę pozwaną. Złożona opinia nie wykazała co prawda, aby powód w wyniku wypadku komunikacyjnego z dnia 08 sierpnia 2017 roku doznał trwałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, nie mniej na jej podstawie ustalono m.in. obrażenia doznane przez powoda oraz ich negatywne skutki zdrowotne występujące po wypadku.

W pozostałej części powództwo zostało oddalone.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji.