Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

P. S. został oskarżony o to, że:

1.  w dniu 10 kwietnia 2017 r. w P., działając wspólnie i w porozumieniu z inną, dotąd nieustaloną osobą, z bezpośrednim zamiarem osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził firmę (...) z siedzibą w D., do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 16.500 zł w ten sposób, że zawarł z w/w firmą umowę cesji wierzytelności w dn. 10 kwietnia 2017 r., przekazując własną wierzytelność zarejestrowaną w (...) S.A. pod numerem (...), wierząc, że w dniu zawarcia przedmiotowej umowy wierzytelność ta była własnością innego podmiotu, tj. S. Odszkodowania, z którym P. S. zawarł umowę cesji w dniu 7 kwietnia 2017 roku, wprowadzając tym samym w błąd firmę (...) z siedzibą w D., co do faktycznego stanu posiadania przedmiotowej wierzytelności, czym działał na szkodę w/w firmy,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k.

2.  w dniu 4 kwietnia 2017 r. w Ł., działając wspólnie i w porozumieniu z inną, dotąd nieustaloną osobą, z bezpośrednim zamiarem osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził firmę Kancelaria (...) meritum A. M. z siedzibą w Ł., do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 13.500 zł w ten sposób, że zawarł z w/w firmą umowę cesji wierzytelności w dn. 4 kwietnia 2017 r., przekazując własną wierzytelność zarejestrowaną w (...) S.A. pod numerem (...), wierząc, że w dniu zawarcia przedmiotowej umowy wierzytelność ta była własnością innego podmiotu, tj. S. Odszkodowania, z którym P. S. zawarł umowę cesji w dniu 7 kwietnia 2017 roku, wprowadzając tym samym w błąd firmę Kancelaria (...) meritum A. M. z siedzibą w Ł., co do faktycznego stanu posiadania przedmiotowej wierzytelności, czym działał na szkodę w/w firmy,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k.

Wyrokiem z dnia 14 czerwca 2018 r. w sprawie o sygn. akt: IV K 391/18 Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi:

1.  uznał oskarżonego P. S., w miejsce zarzucanych mu czynów, za winnego tego, że w dniach 10 kwietnia 2017 roku i 14 kwietnia 2017 roku w P. i Ł., działając wspólnie i w porozumieniu z inną, dotąd nieustaloną osobą, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, doprowadził K. P. oraz A. M. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwotach odpowiednio 16.500 złotych i 13.500 złotych, w ten sposób, że zawarł z w/w osobami umowy cesji wierzytelności, zbywając własną wierzytelność zarejestrowaną w (...) S.A. pod numerem (...), pomimo uprzedniej jej sprzedaży innemu podmiotowi, tj. S. Odszkodowania, z którym P. S. zawarł umowę cesji w dniu 7 kwietnia 2017 roku, wprowadzając tym samym w błąd pokrzywdzone, co do faktycznego stanu posiadania przedmiotowej wierzytelności, czym działał na ich szkodę, czym wypełnił dyspozycję art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 37a k.k. w zw. z art. 34 § 1 i 1a pkt 1 k.k. i art. 35 § 1 k.k. wymierzył mu karę 10 miesięcy ograniczenia wolności polegającą na obowiązku wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym;

2.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego obowiązek naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody poprzez zapłatę na rzecz:

a) A. M. kwoty 13.500 złotych,

b) K. P. kwoty 16.500 złotych;

3.  zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego A. M. kwotę 1.200 złotych tytułem zwrotu poniesionych przez nią wydatków;

4.  zwolnił oskarżonego od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.

Apelację od powyższego wyroku wniósł prokurator zaskarżając rozstrzygnięcie w całości na niekorzyść oskarżonego. Skarżący orzeczeniu zarzucił obrazę przepisów prawa procesowego, a to art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. poprzez pominięcie w opisie czynu przypisanego oskarżonemu P. S. znamienia występku oszustwa tj. działania w krótkich odstępach czasu, przy przyjęciu przez sąd popełnienia jednego czynu zabronionego w myśl art. 12 k.k. Skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie 1. poprzez wskazanie w opisie przypisanego P. S. czynu, iż oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu działając w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja prokuratora jako bezzasadna nie zasługiwała na uwzględnienie. Zaskarżony wyrok sądu pierwszej instancji należało utrzymać w mocy.

W pierwszej kolejności należy zaznaczyć, iż skarżący nie podważa dokonanej przez sąd pierwszej instancji oceny materiału dowodowego, czy też ustaleń faktycznych. Za prawidłowe uznał także zastosowanie przepisów ustawy karnej w wyroku. Jedyne zastrzeżenia prokuratora budzi opis czynu zarzuconego oskarżonemu, a mianowicie pominięty w tymże opisie fragment dotyczący działania oskarżonego w krótkich odstępach czasu. Sąd pierwszej instancji przyjął bowiem, że zachowania P. S. objęte zarzutem z art. 286 § 1 k.k. podjęte zostały w ramach jednego przestępstwa zgodnie z regulacją art. 12 k.k. Zachowanie oskarżonego musiało zatem spełniać określone w tym przepisie przesłanki w postaci krótkich odstępów czasu między dwoma lub większą liczbą zachowań sprawcy oraz wykonania z góry powziętego zamiaru. W opisie czynu zarzuconego oskarżonemu sąd uwzględnił wszystkie znamiona przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. oraz wprost wskazał przesłankę z art. 12 k.k. w postaci działania P. S. w wykonaniu z góry powziętego zamiaru. Rzeczywiście sąd nie zawarł dosłownego stwierdzenia działania oskarżonego w krótkich odstępach czasu. Można w tym miejscu przyznać, że jest to swego rodzaju naruszenie art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k., jednak nie sposób zgodzić się, by miało ono jakiekolwiek znaczenie dla treści orzeczenia. Niesłusznym bowiem byłoby uznanie rzeczonego opisu czynu za nieprecyzyjny.

Wbrew twierdzeniom skarżącego określenie przypisanego oskarżonemu czynu jest dokładne, precyzyjne, jasne i czytelne. Treść orzeczenia sądu rejonowego jest zatem oczywista oraz nie pozostawia żadnych wątpliwości co do znamion czynu zarzuconego oskarżonemu. Pomimo braku zawarcia w opisie czynu stwierdzenia „w krótkich odstępach czasu”, okoliczność ta nie ulega wątpliwości. Fakt, że sprawca działał w krótkich odstępach czasu wprost wynika po pierwsze z opisu czynu, a konkretnie z określenia zawartych w opisie czynu dat popełnienia przestępstwa tj. w dniach 10 kwietnia 2017 r. i 14 kwietnia 2017 r., po drugie z zawartego w kwalifikacji prawnej art. 12 k.k., po trzecie zaś z uzasadnienia wyroku. Nie ma zatem żadnej wątpliwości co do podniesionej przez skarżącego okoliczności. Należy zwrócić przy tym uwagę, iż dokładność określenia czynu nie jest tożsama z dosłownym powtarzaniem sformułowań użytych w konkretnej normie prawa materialnego. Pogląd ten został utrwalony w orzecznictwie, zgodnie z którym procedura karna nie ma charakteru formułkowego, co oznacza, iż przepis art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. nie zawiera wymogu, aby w opisie czynu przytoczono dosłownie wszystkie ustawowo określone znamiona czynu zabronionego. Pominięcie ustawowego określenia znamienia w opisie czynu przypisanego nie stanowi przeszkody w uznaniu, że wypełnia on znamiona konkretnego przestępstwa, jeżeli opis ten mieści się w granicach pojęć, którymi przepis prawa materialnego określa te znamiona. Treść przedmiotowego orzeczenia jest zrozumiała w płaszczyźnie przedmiotowej i podmiotowej i nie nasuwa żadnych wątpliwości co do czynu, za jaki sąd skazał oskarżonego, ani co do faktu, iż czyn ten został popełniony w warunkach art. 12 k.k. W omawianym przypadku literalne powtórzenie przesłanki z art. 12 k.k. nie było konieczne. Poza wskazaniem tego przepisu w kwalifikacji prawnej czynu, wystarczającym okazało się dokładne opisanie działania sprawcy, w tym określenie dat popełnienia czynu. Wobec powyższego opis czynu przypisanego P. S. należało uznać za prawidłowy.

Po analizie argumentów strony apelującej sąd instancji odwoławczej uznał, że skarżący nie wykazał w sposób trafny i przekonujący, by przy wydawaniu zaskarżonego wyroku doszło do zaistnienia uchybień wskazujących na konieczność wzruszenia przedmiotowego orzeczenia. Biorąc pod uwagę powyższe, przy braku okoliczności, które należy brać pod uwagę z urzędu, sąd okręgowy zaskarżony wyrok jako trafny utrzymał w mocy. O kosztach udziału pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej w postępowaniu odwoławczym sąd orzekł na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. w zw. z § 11 ust. 2 pkt 4 i ust. 7 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r. poz. 1804). O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze sąd orzekł na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. obciążając nimi Skarb Państwa.