Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 04 marca 2014r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we W.

w składzie:

Przewodniczący: SSR Barbara Bonczar

Protokolant: Grażyna Mazurkiewicz

po rozpoznaniu na posiedzeniu jawnym w dniu 04 marca 2014r. we W.

sprawy z odwołania J. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W.

z dnia 22 kwietnia 2013r. znak:(...)

w sprawie J. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W.

o zasiłek chorobowy

zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W. i przyznaje wnioskodawcy J. S. prawo do zasiłku chorobowego za okres od 10 maja 2013r. do nadal, w pozostałym zakresie odwołanie oddala.

Sygn. akt X U 428/13

UZASADNIENIE

Ubezpieczony, J. S., wniósł odwołanie od decyzji organu rentowego, Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W., z dnia 22 kwietnia 2013 r. znak (...), odmawiającej mu prawa do zasiłku chorobowego za okres od 23 kwietnia 2013 r. do 13 maja 2013 r. i nadal i domagał się zmiany decyzji poprzez przyznanie mu zasiłku chorobowego za sporny okres.

W uzasadnieniu powództwa ubezpieczony podniósł, iż niezdolności do pracy od dnia 10 maja 2013 r. jest spowodowana inną chorobą o innym kodzie chorobowym, która powstała w skutek wypadku komunikacyjnego, w którym uczestniczył i nie ma to związku z skutkowo-przyczynowego z poprzednim okresem zasiłkowym (k. 3).

*

Organ rentowy – Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W., w odpowiedzi na odwołanie ubezpieczonego, wniósł o jego odrzucenie, a z ostrożności procesowej o jego oddalenie, z uwagi na brak podstaw prawnych do jego uwzględnienia.

W uzasadnieniu swojego stanowiska organ rentowy zarzucił, iż pismem z dnia 6 czerwca 2013 r. w związku z przedłożeniem dalszego zwolnienia lekarskiego za okres od dnia 10 maja 2013 r. do 7 czerwca 2013 r. poinformował ubezpieczonego o podtrzymaniu dotychczasowego stanowiska zawartego w decyzji z dnia 22 kwietnia 2013 r. Jednocześnie w ocenie organu rentowego zachodzą przesłanki prawne i faktyczne do odrzucenia odwołania ubezpieczonego jako wniesionego po terminie, gdyż zaskarżona decyzja wydana została w dniu 22 kwietnia 2013 r.

Ponadto organ rentowy zarzucił, iż z dokumentacji będącej w jego posiadaniu wynika, iż ubezpieczony wykorzystał okres zasiłkowy wynoszący 182 dni z dniem 22 kwietnia 2013 r., w związku z czym ubezpieczony został poinformowany o możliwości ubiegania się o przyznanie świadczenia rehabilitacyjnego, a po spełnieniu wymagań ustawy o emeryturach i rentach, renty z tytułu niezdolności do pracy (k. 7-v. 7).

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczony, J. S., przebywał na zwolnieniu lekarskim z przyczyn psychiatrycznych w następujących okresach:

- od 23 październik 2012 r. – 11 listopada 2012 r. (symbol F41),

- od 12 listopada 2012 r. – 21 grudnia 2012 r. (symbol F40),

- od 16 stycznia 2013 r. – 10 lutego 2013 r. (symbol F40),

- od 11 lutego 2013 r. – 11 marca 2013 r. (symbol F32),

- od 12 marca 2013 r. do 13 maja 2013 r. (symbol F40),

Okres zasiłkowy ustał z dniem 22 kwietnia 2013 r.

W dniu 24 kwietnia 2013 r. ubezpieczony uczestniczył w wypadku komunikacyjnym, w wyniku którego doznał skręcenia i naderwania odcinka szyjnego kręgosłupa oraz powierzchownego urazu powłok głowy. Z powodu urazów doznanych w wypadku komunikacyjnym, ubezpieczony w dniu 10 maja 2013 r. otrzymał zwolnienie lekarskie (...) seria (...) od 10 maja 2013 r. do 7 czerwca 2013 r. (symbol S13).

Dowody:



przesłuchanie ubezpieczonego J. S. k. 14 (płyta CD),



pismo organu rentowego z 10.10.2013 r. k. 16,



kserokopia karty informacyjnej leczenia szpitalnego k. 34,



zaświadczenie lekarskie (...) seria (...) w aktach ZUS (teczka w aktach sprawy).

Decyzją z dnia 22 kwietnia 2013 r. organ rentowy na podstawie art. 8 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa odmówił ubezpieczonemu prawa do zasiłku chorobowego za okres od 23 kwietnia 2013 r. – 13 maja 2013 r. i nadal.

Dowód:



decyzja organu rentowego z 22.04.2013 r. w aktach ZUS (teczka w aktach sprawy).

Organ rentowy wysłał decyzję na adres ubezpieczonego w dniu 22 kwietnia 2013 r. zaskarżoną decyzję listem zwykłym nadanym na poczcie w dniu 22 kwietnia 2013 r.

Ubezpieczony nie pamięta kiedy otrzymał decyzję organu rentowego.

Dowody:



przesłuchanie ubezpieczonego J. S. k. 14 (płyta CD),



wydruk z dowodu nadania przesyłki listowej k. 18

Po złożeniu przez ubezpieczonego zaświadczenie lekarskie (...) seria (...) na okres od 10 maja 2013 r. do 7 czerwca 2013 r., organ rentowy pismem z dnia 6 czerwca 2013 r. poinformował ubezpieczonego, iż pomimo złożenia zwolnienia lekarskiego za okres od 10 maja 2013 r. do 7 czerwca 2013 r. nie zmienia swojego stanowiska zawartego w decyzji z dnia 22 kwietnia 2013 r. Zwolnienie lekarskie za w/w okres jest kontynuacją niezdolności do pracy, która powstała w dniu 23 października 2012 r.

Dowody:



przesłuchanie ubezpieczonego J. S. k. 14 (płyta CD),



pismo organu rentowego z 06.06.2013 r. w aktach ZUS (teczka w aktach sprawy).

Biegli sądowi z zakresu ortopedii oraz neurologii rozpoznali u ubezpieczonego stan po urazie skrętnym odcinka kręgosłupa szyjnego w wypadku komunikacyjnym z 24 kwietnia 2013 r., pourazowy zespół bólowy kręgosłupa szyjnego w dokumentacji i wywiadzie, zaburzenia depresyjne w wywiadzie.

W opinii biegłych sądowych niezdolność do pracy ubezpieczonego w okresie pomiędzy 23 października 2012 r. a 11 listopada 2012 r., 12 listopada 2012 r. a 21 grudnia 2012 r., 16 stycznia 2013 r. a 10 lutego 2013r., 11 lutego 2013 r. a 11 marca 2013r., 12 marca 2013r. a 13 maja 2013 r. wynikała z przyczyn psychiatrycznych. Tak więc niezdolność do pracy orzekana od 23 października 2012 r. do 13 maja 2013 r., wynikała z tej samej przyczyny. Niezdolność do pracy po 13 maja 2013 r., choć orzeczona w zwolnieniu datowanym z 10 maja 2013 r. do 7 czerwca 2013 r. wynikała z innej przyczyny. Ubezpieczony pomiędzy 10 maja 2013 r. a 13 maja 2013 r. był niezdolny do pracy z przyczyn psychiatrycznych, nie mógł więc „otworzyć” w tym samych czasie nowego okresu zasiłkowego z innej przyczyny. Otwarcie nowego okresu zasiłkowego mogłoby być liczone od ustania niezdolności do pracy z przyczyn psychiatrycznych, odzyskania zdolności do pracy i zaistnienia nowej przyczyny niezdolności do pracy.

Dowód:



opinia biegłych sądowych z 25.11.2013 r. k. 40-41.

Strony nie złożyły zastrzeżeń do opinii biegłych sądowych.

W oparciu o powyższe ustalenia faktyczne, Sąd zważył co następuje:

Odwołanie było słuszne co do zasady, lecz nie co do momentu rozpoczęcia okresu zasiłkowego.

W pierwszej kolejności Sąd ustosunkował się do zarzutu organu rentowego, iż odwołanie zostało złożone po upływie terminu, przez co powinno zostać odrzucone.

Zgodnie z art. 477 ⁹ § 1 k.p.c., odwołania od decyzji organów rentowych wnosi się na piśmie do organu, który wydał decyzję, lub do protokołu sporządzonego przez ten organ, w terminie miesiąca od doręczenia odpisu decyzji.

Zgodnie z ogólną zasadą postępowania administracyjnego (art. 39 k.p.a.) doręczenie następuje za zwrotnym poświadczeniem odbioru. Jednakże przepisy ustawy z dnia 13 kwietnia 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (tj. Dz. 2013 r., poz. 1442 ze zm.) w zakresie doręczania pism i decyzji, przewidują w tym zakresie odmienną regulację, albowiem zgodnie 71a ust. 1 ustawy, zakład może przesyłać pisma i decyzje listem zwykłym. Organ rentowy może więc doręczać decyzje listem zwykłym, jednakże w takich okolicznościach to na organie rentowym spoczywa ciężar dowodu prawidłowego doręczenia decyzji (art. 71a ust. 2 w/w ustawy).

Jak wynika z przeprowadzonego postępowania dowodowego decyzja z dnia 22 kwietnia 2013 r. została nadana przez organ rentowy w dniu 22 kwietnia 2013 r., natomiast ubezpieczony złożył odwołanie 13 czerwca 2013 r. nie ulega zatem wątpliwości, iż okres pomiędzy wydaniem decyzji a złożeniem odwołania przekracza miesięczny termin do wniesienia odwołania, jednakże organ rentowy wbrew ciążącemu na nim ciężarowi dowodu w żaden sposób nie udowodnił, iż odwołanie zostało w rzeczywistości złożone po upływie terminu, albowiem nie wykazał kiedy decyzja z dnia 22 kwietnia 2013 r. została doręczona ubezpieczonemu. Z zeznań ubezpieczonego wynika, iż nie pamięta on kiedy dokładnie otrzymał decyzję organu rentowego. Natomiast sama decyzja została przesłana listem zwykłym i w żaden sposób nie była awizowana. Mogła więc zostać doręczona po kilku dniach, a nawet tygodniach od jej nadania. Jednocześnie listy zwykły pozostawiany jest przez doręczyciela w skrzynce pocztowej, w związku z tym przesyłka mogła równie dobrze leżeć przez parę dni, a nawet tygodni w skrzynce pocztowej zanim adresat ją de facto odebrał.

Jednocześnie należy mieć na uwadze, iż w świetle art. 477 ⁹ § 3 k.p.c., Sąd odrzuci odwołanie wniesione po upływie terminu, chyba że przekroczenie terminu nie jest nadmierne i nastąpiło z przyczyn niezależnych od odwołującego się. Nawet jeżeli odwołanie zostało wniesione faktycznie po terminie, to w ocenie Sądu, przekroczenie terminu nie było znaczne i wynikało z przyczyn niezależnych od ubezpieczonego, albowiem należy mieć na uwadze, iż w dniu 24 kwietnia 2013 r. uległ on wypadkowi komunikacyjnemu.

W związku z powyższym, Sąd rozpoznał odwołanie nie znajdując podstaw do jego odrzucenia.

Zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (tj. DZ. U. z 2010 r. Nr 77, poz. 512 ze zm.), zwanej dalej ustawą zasiłkową, zasiłek chorobowy przysługuje przez okres trwania niezdolności do pracy z powodu choroby lub niemożności wykonywania pracy z przyczyn określonych w art. 6 ust. 2 - nie dłużej jednak niż przez 182 dni, a jeżeli niezdolność do pracy została spowodowana gruźlicą lub występuje w trakcie ciąży - nie dłużej niż przez 270 dni.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy zasiłkowej, do okresu, o którym mowa w art. 8, zwanego dalej "okresem zasiłkowym", wlicza się wszystkie okresy nieprzerwanej niezdolności do pracy, jak również okresy niemożności wykonywania pracy z przyczyn określonych w art. 6 ust. 2.

Natomiast w myśl art. 9 ust. 2 ustawy zasiłkowej, do okresu zasiłkowego wlicza się okresy poprzedniej niezdolności do pracy, spowodowanej tą samą chorobą, jeżeli przerwa pomiędzy ustaniem poprzedniej a powstaniem ponownej niezdolności do pracy nie przekraczała 60 dni.

W świetle powyższych regulacji prawnych nie powinno być wątpliwości, iż okres zasiłkowy należy liczyć na nowo w następujących sytuacjach:

- gdy niezdolność do pracy, która wystąpiła po przerwie (co najmniej jednodniowej) została wywołana inną chorobą, niż przerwany okres zasiłkowy (poprzedni okres niezdolności do pracy),

- gdy przerwa pomiędzy ustaniem poprzedniej a powstaniem ponownej niezdolności do pracy spowodowana tą samą chorobą przekroczy 60 dni.

Jak wynika z przeprowadzonego postępowania dowodowego organ rentowy ustalił, iż z dniem 22 kwietnia 2013 r. ubezpieczony wykorzystał 182 dni okresu zasiłkowego, w związku z czym, decyzją z dnia 22 kwietnia 2013 r. odmówił ubezpieczonemu prawa do zasiłku chorobowego za okres od 23 kwietnia 2013 r. do 13 maja 2013 r. i nadal.

Stwierdzenie okoliczności istotnych dla rozpoznania sprawy w tym zakresie wymagało wiadomości specjalnych i musiało znaleźć oparcie w dowodzie z opinii biegłego sądowego. Pełne wyjaśnienie spornych okoliczności wymagało bowiem wiadomości specjalnych, jakimi Sąd nie dysponował.

Jak wykazał biegły sądowy z zakresu neurologii, ubezpieczony ma chód sprawny, ruchy swobodne, nastrój wyrównany. Kręgosłup o zachowanych krzywiznach fizjologicznych, próba palce-podłoga 10 cm, broda-mostek 2 cm, napięcie mięśni przykręgosłupowych symetryczne, prawidłowe. Głowa średniowymiarowa, opukowo niebolesna, nerwy czaszkowe unerwiają symetrycznie, prawidłowo. W kończynach górnych siła mięśniowa, czucie i odruchy zachowane, symetryczne. Odruchy brzuszne zachowane. W kończynach dolnych objawy rozciągowe ujemne, siła mięśniowa, czucie i odruchy zachowane, symetryczne. Z. dobra. Objawy piramidowe i próba R. ujemne.

Biegły sądowy z zakresu ortopedii wykazał, iż ubezpieczony ma budowę ogólną prawidłową, symetryczną, proporcjonalną. Kręgosłup o zachowanych krzywiznach fizjologicznych i dobrej ruchomości, próba palce-podłoga 20 cm, broda-mostek 2 cm, napięcie mięśni przykręgosłupowych symetryczne, prawidłowe. Głowa osadzona i ruchoma prawidłowo. Kończyny górne prawidłowo ukształtowane, symetryczne, bez zaników i deficytu siły mięśni, stawy kończyn górnych o prawidłowe ruchomości. Klatka piersiowa wysklepiona i ruchoma oddechowo prawidłowo. Brzuch w poziomie klatki piersiowej, miękki, niebolesny, bez oporów patologicznych. Kończyny dolne symetryczne co do długości i obwodów, bez zaników i deficytu siły mięśni, o prawidłowej ruchomości w stawach. Ukrwienie stóp zachowane. Chód prawidłowy, w pełni wydolny. Według RTG z 5 lipca 2013 r. czynnościowe kręgosłupa szyjnego bez cech niestabilności.

Biegli rozpoznali u ubezpieczonego stan po urazie skrętnym odcinka szyjnego kręgosłupa w wypadku komunikacyjnym z 24 kwietnia 2013 r., pourazowy zespół bólowy kręgosłupa szyjnego w dokumentacji i wywiadzie oraz zaburzenia depresyjne w wywiadzie.

W opinii biegłych, niezdolność do pracy ubezpieczonego w okresie pomiędzy 23 października 2012 r. a 11 listopada 2012 r., 12 listopada 2012 r. a 21 grudnia 2012 r., 16 stycznia 2013 r. a 10 lutego 2013r., 11 lutego 2013 r. a 11 marca 2013r., 12 marca 2013r. a 13 maja 2013 r. wynikała z przyczyn psychiatrycznych. Tak więc niezdolność do pracy orzekana od 23 października 2012 r. do 13 maja 2013 r., wynikała z tej samej przyczyny. Niezdolność do pracy po 13 maja 2013 r., choć orzeczona w zwolnieniu datowanym z 10 maja 2013 r. do 7 czerwca 2013 r. wynikała z innej przyczyny. Ubezpieczony pomiędzy 10 maja 2013 r. a 13 maja 2013 r. był niezdolny do pracy z przyczyn psychiatrycznych, nie mógł więc „otworzyć” w tym samych czasie nowego okresu zasiłkowego z innej przyczyny. Otwarcie nowego okresu zasiłkowego mogłoby być liczone od ustania niezdolności do pracy z przyczyn psychiatrycznych, odzyskania zdolności do pracy i zaistnienia nowej przyczyny niezdolności do pracy.

W uzasadnieniu opinii biegli wskazali, iż z dokumentacji zawartej w aktach sprawy, wynika, że ubezpieczony otrzymywał zwolnienie lekarskie w okresie pomiędzy 23 października 2012 r. a 13 maja 2013 r. z powodu schorzeń o symbolach F41, F40, F32, a więc z przyczyn psychiatrycznych. Ostatnie zwolnienie lekarskie z przyczyn psychiatrycznych zostało udzielone od 12 marca 2013 r. do 13 maja 2013 r., tak więc obejmowało ono okres po upłynięciu 182 dni i stanowisko ZUS o nie wypłacaniu zasiłku chorobowego po 22 kwietnia 2013 było słuszne. Ubezpieczony po upłynięciu 182 dni zwolnienia lekarskiego, w przypadku trwającej nadal niezdolności do pracy winien wystąpić o świadczenie rehabilitacyjne ZUS. Jednocześnie ubezpieczony w dniu 24 kwietnia 2013 r. w wypadku komunikacyjnym doznał urazu skrętnego kręgosłupa szyjnego. Uraz ten był przyczyną niezdolności do pracy, jednak, jak wynika z dokumentacji zawartej w aktach sprawy, zwolnienie lekarskie z tej przyczyny udzielone zostało nie od daty urazu, ale od 10 maja 2013 r. Okres zwolnień lekarskich w okresie pomiędzy 10 maja 2013r. a 13 maja 2013r. pokrywał się. Zwolnienie lekarskie wystawione 10 maja 2013 r. było z innych przyczyn niż zwolnienia wystawiane pomiędzy 23 października 2012 a 13 maja 2013 r. Biorąc pod uwagę pokrywanie się niezdolności do pracy z dwóch różnych przyczyn, zdaniem biegłych, okres nowego okresu zasiłkowego mógłby być liczony dopiero po upłynięciu ważności zwolnienia lekarskiego wystawionego pomiędzy 12 marca 2013 r. a 13 maja 2013., a więc po odzyskaniu zdolności do pracy z przyczyn psychiatrycznych.

W ocenie Sądu należy podzielić wnioski biegłych sądowych, iż w okresie 182 dni okresu zasiłkowego jak również bezpośrednio po tym okresie, aż do 13 maja 2013 r. powód przebywał na zwolnieniu lekarskim z powodu tego samego schorzenia. Jednocześnie po ustaniu 182 dni okresu zasiłkowego (22 kwietnia 2013 r.) ubezpieczony od dnia 10 maja 2013 r. zaczął przebywać na zwolnieniu lekarskim z powodu zupełnie innej choroby niż dotychczas – z powodu urazu skrętnego kręgosłupa szyjnego.

Skoro zatem, jak wykazali biegli sądowi, po ustaniu okresu zasiłkowego (22 kwietnia 2013 r.) ubezpieczony z dniem 10 maja 2013 r. przebywał na zwolnieniu lekarskim z powody całkiem innego schorzenia, to w ocenie Sądu, doszło jednak do otwarcia nowego okresu zasiłkowego. Natomiast to, iż w okresie 10-13 maja 2013 r. ubezpieczony przebywał równocześnie na zwolnieniu lekarskim z powodu dotychczasowych dolegliwości psychiatrycznych nie ma wpływu na otwarcie nowego okresu zasiłkowego, gdyż okres zasiłkowy wynikający z pierwotnej przyczyny chorobowej ustał z dniem 22 kwietnia 2013 r. i po tym czasie, ubezpieczony nie był objęty już zasiłkiem chorobowym.

Oceniając zebrany w sprawie materiał dowodowy, Sąd dał wiarę przedstawionym w sprawie dowodom z dokumentacji leczniczej, jako że żadna ze stron w toku postępowania nie podważyła skutecznie ich autentyczności i wiarygodności.

Ponadto, Sąd uznał za wiarygodną, opinię sporządzoną w toku niniejszego postępowania przez biegłych sądowych. W ocenie Sądu, wydana w sprawie opinia biegłych sądowych jest rzetelna, oparta na dokumentacji zgromadzonej w aktach sprawy i badaniu ubezpieczonego i Sąd w pełni podzielił dokonane w niej ustalenia.

Zdaniem Sądu, brak jest podstaw do zanegowania takiego stanowiska biegłych. Tym bardziej, że wydana opinia przez biegłych sądowych zawiera pełne i jasne uzasadnienie, uwzględniające rozpoznane u ubezpieczonego schorzenia i stopień ich nasilenia po przeprowadzonym leczeniu. Biegli sądowi obowiązani są zaś orzekać zgodnie z wiedzą medyczną, posiadanymi kwalifikacjami i obowiązującymi przepisami. Zatem ich pole orzekania nie jest ograniczone żadnymi dodatkowymi kryteriami, poza obowiązującymi przepisami. Dlatego zdaniem Sądu, sporządzonej przez biegłych opinii, nie można odmówić rzetelności i fachowości co do medycznej oceny stanu zdrowia ubezpieczonego, w odniesieniu do obowiązujących przepisów. Tym bardziej, że są to specjaliści z dużym doświadczeniem medycznym i stażem orzeczniczym. Wydający w sprawie opinię biegły sądowy jest lekarzem niezależnym od stron i nie ma żadnego powodu, aby orzekać na korzyść którejkolwiek ze stron. Zgodnie z art. 282 § 2 k.p.c. w związku z art. 283 § 2 k.p.c. biegły sądowy wydający opinię w niniejszej sprawie złożył przed objęciem funkcji przysięgę, którą jest związany. Sąd nie znalazł podstaw do zanegowania bezstronności biegłego, jak i jego rzetelności przy wydaniu opinii. Opinia biegłego sądowego podlega ocenie przy zastosowaniu art. 233 § 1 k.p.c. – na podstawie właściwych dla jej przymiotu kryteriów zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażanych w niej wniosków.

Warto tutaj przytoczyć pogląd Sądu Najwyższego, który pomimo upływu czasu nie stracił na swojej aktualności. Mianowicie, Sąd Najwyższy w swoim wyroku z dnia 19 grudnia 1990 r. (I PR 148/90, OSP 1991/11/300) stwierdził, iż „Sąd może oceniać opinię biegłego pod względem fachowości, rzetelności czy logiczności. Może pomijać oczywiste pomyłki czy błędy rachunkowe. Nie może jednak nie podzielać poglądów biegłego, czy w ich miejsce wprowadzać własnych stwierdzeń”.

Zgodnie z art. 286 k.p.c. Sąd może zażądać ustnego wyjaśnienia opinii złożonej na piśmie, może też w razie potrzeby zażądać dodatkowej opinii od tych samych lub innych biegłych. Samo niezadowolenie stron z opinii biegłych nie uzasadnia jednak zażądania dodatkowej opinii od tych samych lub innych biegłych.

To Sąd, w ramach zastrzeżonej dla niego swobody, decyduje, czy ma możliwość oceny dowodu w sposób pełny i wszechstronny, czy jest w stanie prześledzić jego wyniki oraz - mimo braku wiadomości specjalnych - ocenić rozumowanie, które doprowadziło biegłego do wydania opinii. Sąd czyni to zapoznając się z całością opinii, tj. z przedstawionym w niej materiałem dowodowym, wynikami badań przedmiotowych i podmiotowych. Wszystko to, a nie tylko końcowy wniosek opinii, stanowi przesłanki dla uzyskania przez sąd podstaw umożliwiających wyjaśnienie sprawy. Z tego też względu zastosowanie art. 286 k.p.c. pozostawione jest uznaniu sądu, co jednak w niniejszej sprawie – zważywszy na powyższe okoliczności – nie dało podstaw do jego zastosowania.

Oceny zeznań ubezpieczonego J. S., Sąd dokonał w kontekście całego zebranego w sprawie materiału dowodowego. W ocenie Sądu, jego zeznania choć były dość chaotyczne to jednak należało uznać je za wiarygodne. Należy wskazać, iż ubezpieczony cierpi na stany depresyjne przez co nie jest on w stanie dokładnie określić czasu otrzymania zaskarżonej decyzji organu rentowego.

Biorąc pod uwagę, dokonane powyżej ustalenia i przeprowadzone rozważania, Sąd na mocy przepisu art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił częściowo zaskarżoną decyzję organu rentowego w ten sposób, że przyznał ubezpieczonemu J. S. prawo do zasiłku chorobowego za okres od 10 maja 2013 r. do nadal w pozostałym zakresie (od 23 kwietnia 2013 r. do 9 maja 2013 r.) oddalając odwołanie jako bezzasadne.