VIII Gz 27/21
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Wydział:
-
Skład sędziowski:
-
Słowa kluczowe:
Podstawa prawna:
Powołane przepisy:
Korekty wprowadzone przez SAOS:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:06-07-2021
-
Osoba publikująca:Bożena Przewoźniak
-
Korektor:Anna Tuchalska
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:V CZ 42/20 XV GUp 20/18
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt VIII Gz 27/21
POSTANOWIENIE
Dnia 1 czerwca 2021 r.
Sąd Okręgowy w Bydgoszczy Wydział VIII Gospodarczy
w składzie:
Przewodniczący: sędzia Artur Fornal
po rozpoznaniu w dniu 1 czerwca 2021 r. w Bydgoszczy
na posiedzeniu niejawnym
sprawy upadłościowej osoby nieprowadzącej działalności gospodarczej Ł. K.
w przedmiocie umorzenia zobowiązań lub ustalenia planu spłaty
na skutek zażalenia wierzyciela A. L.
co do punktu 2. (drugiego) postanowienia Sądu Okręgowego w Bydgoszczy z dnia 11 marca 2021 r., sygn. akt VIII Gz 27/21
p o s t a n a w i a:
1. odrzucić zażalenie;
2. zwrócić skarżącemu kwotę 170 (sto siedemdziesiąt) złotych tytułem opłaty uiszczonej od odrzuconego zażalenia.
UZASADNIENIE
W punkcie 2. postanowienia z dnia 11 marca 2021 r. Sąd Okręgowy w Bydgoszczy (sąd II instancji) odrzucił zażalenie wierzyciela A. L. na postanowienie Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 24 stycznia 2019 r., sygn. akt XV GUp 20/18, w przedmiocie ustalenia planu spłaty wierzycieli upadłego Ł. K. (nieprowadzącego działalności gospodarczej), jako spóźnione.
Zażalenie na postanowienie sądu II instancji w tej części złożył wierzyciel, domagając się jego uchylenia.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje.
Zażalenie podlegało odrzuceniu jako niedopuszczalne.
Zgodnie z art. 229 w zw. z art. 491 2 ust. 1 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe (tekst jedn.: Dz.U. z 2020 r., poz. 1228 ze zm.) w sprawach nieuregulowanych tą ustawą do postępowania upadłościowego wobec osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej, stosuje się odpowiednio przepisy księgi pierwszej części pierwszej Kodeksu postępowania cywilnego, z wyjątkiem przepisów o zawieszeniu i wznowieniu postępowania.
Złożone obecnie zażalenie na postanowienie o odrzuceniu zażalenia nie mieści się w zamkniętym katalogu zaskarżalnych postanowień sądu II instancji zawartym w art. 394 1 § 1 i 1 1 k.p.c. i art. 394 2 § 1 i 1 1 k.p.c. (por. uzasadnienie postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 24 września 2020 r., V CZ 42/20, LEX nr 3056609).
Zaskarżone w niniejszej sprawie postanowienie Sądu drugiej instancji nie jest postanowieniem co do którego dopuszczalność zażalenia do innego składu tego Sądu ustawodawca przewidział w art. 394 2 § 1 i 1 1 k.p.c. Zgodnie z regulacją zawartą w art. 394 2 k.p.c. zażalenie do innego składu sądu drugiej instancji przysługuje na postanowienie tego sądu o odrzuceniu apelacji (§ 1), a także na postanowienia tego sądu, których przedmiotem jest:
1) odmowa ustanowienia adwokata lub radcy prawnego lub ich odwołanie,
2) oddalenie wniosku o wyłączenie sędziego,
3) zwrot kosztów procesu, o ile nie wniesiono skargi kasacyjnej,
4) zwrot kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu,
5) skazanie świadka, biegłego, strony, jej pełnomocnika oraz osoby trzeciej na grzywnę,
6) zarządzenie przymusowego sprowadzenia i aresztowania świadka,
7) odmowa zwolnienia świadka i biegłego od grzywny i świadka od przymusowego sprowadzenia
- z wyjątkiem postanowień wydanych w wyniku rozpoznania zażalenia na postanowienie sądu pierwszej instancji (§ 1 1).
Na przedmiotowe rozstrzygnięcie nie przysługuje także zażalenie do Sądu Najwyższego, które wnieść można jedynie na postanowienie sądu drugiej instancji odrzucające skargę kasacyjną lub skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia (art. 394 1 § 1 k.p.c.).
Trzeba zauważyć, że zażalenie (tzw. poziome) przysługiwałoby, lecz jedynie w przypadku gdyby o odrzuceniu zażalenia orzekał sąd pierwszej instancji (por. art. 394 1a § 1 pkt 12 k.p.c.). Nie ten sąd orzekał jednak w niniejszej sprawie.
Nie może w związku z tym budzić wątpliwości, że regulacja zawarta w rozdziale 2 Działu V („Zażalenie”) jest kompletna, a zatem nie ma w tym przypadku podstaw do odpowiedniego zastosowania przepisu przewidującego zażalenie na postanowienie sądu drugiej instancji o odrzuceniu apelacji (art. 397 § 3 k.p.c. a contrario).
Mając powyższe okoliczności na względzie Sąd drugiej instancji na podstawie art. 373 § 1 w zw. z art. 394 1 § 1 i 1 1 k.p.c. i art. 394 2 § 1 i 1 1 k.p.c. a contrario oraz w zw. z art. 397 § 3 k.p.c. i art. 229, 491 2 ust. 1 ustawy - Prawo upadłościowe odrzucił zażalenie jako niedopuszczalne.
O zwrocie opłaty uiszczonej od tego zażalenia – obniżonej jednak o kwotę równą opłacie minimalnej – orzeczono na podstawie art. 79 ust. 1 pkt 1 lit. b w zw. z art. 79 ust. 3 i art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jedn.: Dz.U. z 2020 r., poz. 755 ze zm.).