Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powódka (...) Agencja (...) w W., Oddział (...) w B. wniosła w dniu 20 czerwca 2012r. pozew przeciwko Gminie (...)o zapłatę kwoty 4331,18 zł z tytułu odszkodowania za niedostarczenie w terminie lokalu socjalnego oraz kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu podała, iż P., I. i K. G. zajmują bez tytułu prawnego lokal mieszkalny nr (...) położony w B. przy ul. (...). Powód w dniu 31.01.2007r. uzyskał w Sądzie Rejonowym w Bydgoszczy wyrok nakazujący I. G. opróżnienie i wydanie powodowi tego lokalu i jednocześnie przyznał jej prawo do lokalu socjalnego, który zobowiązany był przydzielić pozwany. Pismem z dnia 25.09.2007r. powód przedstawił Gminie do realizacji prawomocny wyrok. Mając na uwadze brak realizacji przez pozwanego obowiązku w zakresie dostarczenia lokalu socjalnego oraz powstanie z tego tytułu u powoda znaczącej szkody w związku z nieuiszczaniem czynszu, powód wezwał pozwanego kolejnymi wezwaniami do zapłaty odszkodowania w łącznej kwocie 4331,18 zł za okres od kwietnia 2011r. do marca 2012r. Pozwany nie uznał roszczenia. Wobec powstających zaległości w opłatach powód prowadził w stosunku do dłużników czynności windykacyjne zmierzające do wyegzekwowania należności. Powód jest właścicielem lokalu zajmowanego przez byłych lokatorów. Zgodnie z przepisami ustawy o własności lokali na rzecz wspólnoty mieszkaniowej przy ul. (...) w B. powód uiszcza opłaty związane z użytkowaniem mieszkania w tym opłaty za media oraz zarządzanie nieruchomością. Ponieważ lokatorzy tych opłat nie wnoszą, a pozwany nie zapewnił im lokalu socjalnego, powód ponosi z tego powodu straty. Podstawą prawną żądania jest art. 417 k.c. oraz art. 29b ust. 4 ustawy o zakwaterowaniu sił zbrojnych.

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu podniosła, iż powódka nie wykazała legitymacji czynnej do wystąpienia z powództwem oraz przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej. Jak bowiem podkreślił pozwany, wyrok eksmisyjny dotyczy tylko jednej osoby - I. G., a w

1

lokalu zamieszkują trzy osoby. Prawo do zajmowania lokalu mają także K. G. i P. G., którym nie przysługuje uprawnienie do lokalu socjalnego, dlatego powód niezasadnie domaga się zwrotu opłat naliczanych jak dla trzech osób. Z ustaleń pozwanego wynika ponadto, że P. G. porusza się przy pomocy wózka inwalidzkiego, co uzasadnia przyjęcie, że jest osobą niepełnosprawną. Uwzględniając zatem przepis art 45 ust. 3 pkt 3 ustawy o zakwaterowaniu sił zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, osoba ta powinna być również objęta wyrokiem nakazującym opróżnienie lokalu z orzeczeniem o prawie do lokalu socjalnego.

W odpowiedzi na zarzuty pozwanego, powód przedstawił odpis księgi wieczystej potwierdzający przysługujące mu prawo własności lokalu oraz wskazał, że P. i K. G. objęci są decyzją o wykwaterowaniu i prowadzona jest przeciwko nim egzekucja administracyjna, którą wstrzymuje właśnie brak zapewnienia lokalu socjalnego ich małoletniej córce.

Wyrokiem z dnia 20 grudnia 2012 roku, o sygn. akt I C 3189/12, Sąd Rejonowy w Bydgoszczy oddalił powództwo (pkt 1) oraz zasądził od powódki na rzecz pozwanej kwotę 600 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt 2).

Sąd Rejonowy rozpoznający niniejszą sprawę w I instancji, oparł swoje rozstrzygnięcie w przedmiotowej sprawie, na następujących ustaleniach faktycznych.

Sąd ustalił, że powód - (...) Agencja (...) w W. Oddział (...) w B. - jest właścicielem lokalu mieszkalnego nr (...), stanowiącego odrębną nieruchomość, położonego w B. przy ul. (...). Lokal ten zajmują P. G., jego żona K. G. oraz małoletnia córka I. G..

W dniu 31 stycznia 2007 roku Sąd Rejonowy w Bydgoszczy wydał wyrok nakazujący I. G. opróżnienie powyżej wskazanego lokalu mieszkalnego z prawem do otrzymania lokalu socjalnego. Pismem z dnia 25.09.2007r. powód przedstawił Gminie do realizacji prawomocny wyrok.

Wobec P. G. powód w dniu 21 czerwca 2006r. wydal decyzję administracyjną o przymusowym wykwaterowaniu wraz ze wszystkimi wspólnie zamieszkałymi osobami i rzeczami.

Rodzina G., zamieszkując lokal powoda w okresie od kwietnia 2011 r, do

2

marca 2012r. nie płaciła wymaganych kwot tytułem odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu, ani opłat niezależnych od właściciela należnych wspólnocie mieszkaniowej. Za okres wskazany wyżej ich zaległości wynosiły 4637,66 zł.

P. G. jest od 10 lat osoba niepełnosprawną, porusza się za pomocą wózka inwalidzkiego, w związku z czym powód uruchomił procedurę zmierzającą do przyznania mu przez Sąd uprawnienia do lokalu socjalnego.

Sąd I instancji wskazał, że stan faktyczny co do istotnych dla sprawy okoliczności był pomiędzy stronami bezsporny lub też na skutek zarzutu wyjaśniony i wykazany w toku procesu (legitymacja czynna powoda, brak jakichkolwiek wpłat ze strony rodziny G.).

Przechodząc do rozważań prawnych czynionych w niniejszej sprawie, Sąd Rejonowy wskazał, że w niniejszej sprawie bezsporne jest, że wyrok eksmisyjny z orzeczeniem o prawie do lokalu socjalnego zapadł wyłącznie w stosunku do małoletniej córki P. G. I.Wobec P. G. natomiast zapadła decyzja o przymusowym wykwaterowaniu, której adresatem nie była K. G.. Z akt sprawy nie wynika natomiast i takiego dowodu powód nie zgłosił, aby decyzja wobec K. G. była wydana i jej doręczona wraz ze stosownymi pouczeniami.

Poza sporem jest także, że w chwili obecnej i już od 10 lat, a zatem już od czasu, gdy wydano decyzję wobec P. G., ten jest osobą niepełnosprawną, której winien przysługiwać lokal socjalny.

Wyjaśniając podstawę prawną dochodzonego roszczenia należy wskazać, że w zakresie odpowiedzialności odszkodowawczej z tytułu zajmowania lokalu bez tytułu prawnego regułę ogólną ustanawiają przepisy art 18 ust I i 2 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego. Na ich podstawie osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego zobowiązane są-do dnia opróżnienia lokalu - co miesiąc uiszczać odszkodowanie (art. 18 ust. I cytowanej ustawy), którego wysokość odpowiada wysokości czynszu, jaki właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu lokalu (art. 18 ust. 2 zdanie pierwsze ustawy). Jeżeli odszkodowanie odpowiadające wysokości czynszu rynkowego nie pokrywa w pełni poniesionych strat właściciel może żądać także odszkodowania uzupełniającego (art. 18 ust. 2 zdanie drugie ustawy). Podobny w skutkach i konstrukcji prawnej przepis art. 29b ust. 4 znajduje się także w ustawie o zakwaterowaniu sił zbrojnych RP.

W świetle aktualnie obowiązującej treści art. 417 § I k.c, do którego art. 18 ustawy

3

o ochronie praw lokatorów i art. 29b ustawy o zakwaterowaniu sił zbrojnych RP odsyłają, podstawową przesłanką odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną działaniem lub zaniechaniem przy wykonywaniu zadań z zakresu władzy publicznej jest ich bezprawność oraz związek przyczynowy między ewentualnym bezprawnym zaniechaniem a szkodą. W niniejszej sprawie należy zbadać, czy działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej przez pozwaną było niezgodne z prawem oraz jakie obowiązki wynikające z normy prawnej zostały naruszone.

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy wyrokiem z dnia 31 stycznia 2007 r. nałożył na Gminę (...)obowiązek złożenia eksmitowanej oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego. Pozwana nie wypełniała tego obowiązku, jednak mając na uwadze jej trafny zarzut niewykazania związku przyczynowego między niedostarczeniem lokalu socjalnego jednej z osób zamieszkałych w lokalu, a szkodą, powództwo nie mogło zostać uwzględnione.

Rację ma bowiem pozwany podnosząc, że zgodnie z art. 45 ust. 3 ustawy o zakwaterowaniu sił zbrojnych, w brzmieniu obowiązującym w czasie wydania decyzji administracyjnej, ale także i w aktualnym stanie prawnym, przymusowego przekwaterowania lub wykwaterowania z lokali mieszkalnych pozostających w zasobach Agencji dokonuje organ egzekucyjny, na wniosek dyrektora oddziału regionalnego Agencji, w trybie przepisów ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

Jednakże, do przymusowego wykwaterowania m. in. niepełnosprawnego w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej nie stosuje się trybu, o którym mowa w ust. I i 2. W tym przypadku dyrektor oddziału regionalnego Agencji występuje do sądu z pozwem o nakazanie opróżnienia lokalu mieszkalnego, orzeczenie o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego, o wezwanie do udziału w procesie gminy oraz określenie odszkodowania.

Jeżeli zatem już w dniu wydania decyzji istniała i nadal istnieje niepełnosprawność P. G., przyznanie lokalu socjalnego tylko małoletniej, która ma przecież prawo zamieszkiwać z rodzicami, wobec których orzeczenie o lokalu socjalnym nie zapadło, nie doprowadziłoby do opróżnienia lokalu. Skuteczne opróżnienie lokalu jest bowiem w tym stanie sprawy zależne od wystąpienia przez powoda i uzyskania orzeczenia o prawie do lokalu socjalnego dla P. G., o co zresztą świadomy treści tych przepisów powód wystąpił.

Związek przyczynowy między zaniechaniem pozwanego a szkodą zerwany został

4

także i z tego powodu, że dostarczenie lokalu socjalnego i małoletniej I. i nawet P. G. nie zapewni opróżnienia lokalu przez K. G., która aktualnie nie może być uznana za objętą jakimkolwiek nakazem opróżnienia lokalu. Decyzja o wykwaterowaniu jest bowiem decyzją w rozumieniu przepisów prawa administracyjnego, a więc aktem władczym o charakterze indywidualnym. Może zatem wywierać skutki prawne w niej określone w stosunku do adresatów, którym ponadto decyzje doręczono. K. G. nie była adresatem decyzji z dnia 21 czerwca 2006r., a nawet, gdyby przyjąć, że mimo braku wymienienia jej jako adresata w samej decyzji nim była jako inna osoba zamieszkała w lokalu, powód nie wykazał w żaden sposób, aby kiedykolwiek doręczono jej tę decyzję - zatem, aby stała się prawomocna. Nakaz opuszczenia mieszkania na tyle drastycznie i mocno ingeruje w sferę praw podmiotowych człowieka, że bez jednoznacznego wykazania tych okoliczności nie sposób przyjąć jej skuteczności wobec K. G..

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w pkt. 1. sentencji na podstawie art. 417 § I k.c. w zw. z art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnegopz. U. z 2005r. nr 31, póz. 266) oraz art. 29b ust. 4 i art. 45 ust. 3 ustawy o zakwaterowaniu sił zbrojnych.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. ustanawiającego zasadę odpowiedzialności za wynik procesu, zgodnie z którą strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Pozwany wygrał proces w całości, dlatego Sąd zasądził na jego rzecz kwotę 600 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, na którą to kwotę składają się wynagrodzenie pełnomocnika w stawce zgodnej z normami przepisanymi - z § 6 pkt. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.

Powyższy wyrok Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 20 grudnia 2012 roku, o sygn. akt: I C 3189/12, został zaskarżony w całości - apelacją wniesioną przez powódkę.

Skarżąca w przedmiotowym środku odwoławczym, wyrokowi temu zarzuciła naruszenie przepisu art. 233 § 1 kpc poprzez nierozważenie przez sąd w sposób bezstronny i wszechstronny materiału dowodowego oraz pominięcie okoliczności istotnych dla rozpatrzenia sprawy.

5

Mając na uwadze powyższe zarzuty, apelujący wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie od pozwanego kwoty 4.331,18 zł wraz z odsetkami ustawowymi oraz zasądzenie kosztów postępowania za pierwszą i drugą instancję.

Ewentualnie skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpatrzenia.

Uzasadniając swoje zarzuty apelująca poniosła, że błędne jest ustalenie poczynione przez sąd I instancji, iż powódka nie dysponuje tytułem wykonawczym wobec małżonki P. G.- K., ponieważ nie była ona adresatem decyzji o przymusowym wykwaterowaniu. Z analizy decyzji nr (...)wynika bowiem, że dotyczy ona P. G. oraz wszystkich innych osób zamieszkałych przy ul. (...) w B.. Stronami postępowania administracyjnego o przymusowe wykwaterowanie byli wszyscy pełnoletni zamieszkujący z adresatem decyzji, zatem i jego żona K. G. co wprost wynika z rozdzielnika wskazującego na to komu doręczono decyzję. Podkreślić przy tym należy, że zgodnie z przepisami ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej stroną w postępowaniu o przydział kwatery służbowej jest żołnierz jako osoba uprawniona do otrzymania takiego lokalu, zatem adresatem decyzji o wykwaterowaniu też może być tylko żołnierz, natomiast pozostałe osoby z nim zamieszkujące uczestniczą w postępowaniu, otrzymują decyzję i mogą ja zaskarżyć. Tak też stało się w badanej sprawie.

Z kolei co do niepełnosprawności P. G., apelująca podniosła, że okoliczność ta nie została wykazana, w szczególności jakimkolwiek dokumentem określającym stopień niepełnosprawności, takie orzeczenie lekarskie jest niezbędne do zastosowania regulacji art. 45 ust. 3 cytowanej wcześniej ustawy o zakwaterowaniu.

Apelująca wskazała wreszcie, że istnieje związek przyczynowy między niedostarczeniem lokalu socjalnego przez pozwanego, a szkodą, ponieważ powód jest w posiadaniu tytułu wykonawczego wobec pełnoletnich mieszkańców i uzyskiwanie jakichkolwiek dodatkowych tytułów nie było potrzebne do zwolnienia przez nich przedmiotowego lokalu.

Pozwana wniosła o oddalenie apelacji podnosząc, że podniesione w niej zarzuty są bezzasadne, a wyrok sądu I instancji prawidłowy. Nadto pozwana zgłosiła żądanie zasądzenia na jej rzecz od powódki kosztów postępowania apelacyjnego.

6

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego była zasadna.

Na wstępie czynionych tu rozważań stwierdzić należało, że w ocenie Sądu Odwoławczego, Sąd Rejonowy poczynił w części prawidłowe ustalenia faktyczne z rozważeniem całokształtu materiału dowodowego, bez przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów, o której mowa w treści art. 233 § 1 k.p.c. Wobec tego, Sąd Okręgowy podzielił poczynione ustalenia Sądu I instancji co faktu, iż powódka jest właścicielką lokalu przy ul. (...) w B., że powódka dysponuje tytułem wykonawczym wobec I. G., której przyznano uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego, że pozwana takiego lokalu nie przedstawiła osobie uprawnionej, a wreszcie że powódka poniosła szkodę wobec nieuiszczania przez mieszkańców opłat związanych z korzystaniem z lokalu i przyjmuje je za własne. Nie było zatem w niniejszej sprawie konieczności ich ponownego tu przytaczania.

Wskazać w tym miejscu również trzeba, że Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w uchwale 7 Sędziów Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 2008 roku, sygn. akt Ml CZP 49/07 (OSNC 2008/6/55), że Sąd II instancji rozpoznający sprawę na skutek wniesionego środka odwoławczego, nie jest związany przedstawionymi w niej zarzutami dotyczącymi prawa materialnego. Wiążą go natomiast zarzuty dotyczące naruszenia prawa procesowego.

Zgodnie z art. 29 b ust. 4 ustawy z dnia 22 czerwca 1995 roku o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej na gminie ciąży obowiązek dostarczenia uprawnionemu do otrzymania lokalu socjalnego takiego lokalu, a w wypadku gdy gmina tego zaniecha, to ponosi odpowiedzialność na zasadach określonych w art. 417 ko W art. 29 b ust. 4 cytowanej ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych zawarto obowiązek gminy dostarczenia uprawnionemu lokalu socjalnego, zaś w art. 417 kc zawarto sankcję za niezrealizowanie tego obowiązku.

Nie budzi wątpliwości sądu odwoławczego, że w normalnym związku przyczynowym (art. 361 § 1 kc) z zaniechaniem przez gminę wypełnienia obowiązku dostarczenia lokalu socjalnego osobie do tego uprawnionej, pozostaje strata właściciela lokalu mieszkalnego spowodowana nieuiszczeniem przez byłego lokatora opłat za używanie zajmowanego lokalu i że za tę postać szkody gmina ponosi odpowiedzialność

7

na podstawie art. 417 § 1 kc (...) Agencji(...)należy się w takiej sytuacji odszkodowanie od gminy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 stycznia 2010 roku, II CSK 323/09). Co istotne, nie dostarczając osobie uprawnionej z mocy wyroku sądowego lokalu socjalnego, gmina ponosi odpowiedzialność nie tylko za szkodę spowodowaną_ niemożnością dysponowania lokalem przez właściciela i pobieraniem pożytków, ale i za starty jakie poniósł właściciel w związku z tym, że uprawniony do lokalu socjalnego nie uiszcza opłat za zajmowany loka! mieszkalny. Odszkodowanie z tego tytułu może też obejmować opłaty związane z korzystaniem z lokalu (por. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 16 maja 2012 roku, III CZP 12/12). Sąd odwoławczy podziela tutaj pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy we wskazanym orzeczeniu, iż konieczność ponoszenia przez właściciela lokalu kosztów związanych z korzystaniem z mieszkania przez lokatorów, którzy nie ponoszą takich opłat, jest co do zasady (i takim jest też w niniejszej sprawie) normalnym następstwem niewykonania przez gminę obowiązku dostarczenia im lokalu socjalnego. Nie ma podstaw do innego traktowania -jako elementu szkody - strat wynikających z niemożności uzyskania czynszu najmu i strat będących następstwem konieczności ponoszenia przez samego właściciela opłat za korzystanie z lokalu obejmujących np. należności za wodę, energię elektryczną i ogrzewania mieszkania. Nie inaczej jest też z koniecznością ponoszenia opłat na rzecz wspólnoty mieszkaniowej przez właściciela lokalu, które - w przypadku oddania lokalu w najem - co do zasady ponoszone są przez najemcę w ramach czynszu najmu, co łącznie dało dochodzą kwotę 4.331,18 zł.

Powód - w ocenie sądu II instancji - udowodnił powstanie szkody, jej wysokość oraz związek przyczynowy między zaniechaniem pozwanego a powstałą u powoda szkodą. Powód wykazał bowiem, przy wykorzystaniu przedłożonych dokumentów prywatnych, niekwestionowanych przez pozwanego, zarówno wysokość poniesionych wydatków związanych z eksploatacją lokalu mieszkalnego zajmowanego przez byłego najemcę, jak i utracone korzyści w postaci czynszu najmu, który mógłby uzyskać, gdyby dysponował lokalem.

Odnosząc się do podstawowego w niniejszej sprawie istnienia związku przyczynowego między niedostarczeniem przez pozwaną lokalu socjalnego dla jednej z osób zamieszkałych w lokalu przy ul. (...) w B. a szkodą w postaci zamieszkiwania w tym lokalu trzech osób i nieuiszczaniem przez nich opłat za korzystanie z tego lokalu, to w ocenie sądu odwoławczego, taki adekwatny związek przyczynowy w

8

przedmiotowej sprawie istnieje. I. G. jest osobą małoletnią, a P. i K. G. jej rodzicami. Jeśliby zatem gmina przedstawiła dla małoletniej I. G. lokal socjalny, to zamieszkała by tam ze swoimi rodzicami. Bez znaczenia jest zatem czy jej rodzicom przysługiwałoby czy też nie samodzielne uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego, ani bowiem nie otrzymaliby oni kolejnego, odrębnego lokalu socjalnego, ani też nie byłoby podstaw do uniemożliwienia im zamieszkania z małoletnią córką w przynależnym jej lokalu socjalnym. Niedostarczenie I. G. lokalu socjalnego pozostaje zatem w adekwatnym związku przyczynowym w jej zamieszkiwaniu z rodzicami w dotychczasowym lokalu, co wiąże się ze szkodą powódki w postaci nieopłacania przez nich opłat za korzystanie z tego lokalu.

Sąd odwoławczy wskazuje nadto, że sąd powszechny w ramach prowadzonego postępowania związany jest ostatecznymi decyzjami administracyjnymi. W toku postępowania żadna ze stron nie kwestionowała, że decyzja o przymusowym wykwaterowaniu P. G. jest prawomocna i ostateczna, a z jej treści wynika, że obejmuje ona swą dyspozycją także domowników P. G., a więc i jego żonę K., której zresztą decyzję też doręczono. Powódka dysponuje zatem administracyjnym tytułem wykonawczym nakazującym eksmisję P. i K. G. z zajmowanego przez nich lokalu, ponowna kontrola tej decyzji administracyjnej wtoku postępowania przed sądem powszechnym nie może być prowadzona.

Zasadzając odszkodowanie na rzecz powódki sąd nie uwzględnił w zasądzonej kwocie zawyżonej opłaty za wywóz śmieci (opłata była naliczona za 4 osoby, podczas gdy lokal zamieszkiwały trzy osoby) - 7,20 zł razy 12 miesięcy, tj. 86,40 zł - k. 18-29 akt oraz kwoty 75,29 zł stanowiącej nadpłatę w związku z rozliczeniem rzeczywistych kosztów wywozu śmieci z naliczonymi zaliczkami - k. 129 i 131 akt. Odsetki ustawowe od zasądzonej kwoty 4.169,49 zł sąd uwzględnił od dnia wniesienia pozwu (art. 481 kc), wskazując że roszczenie powódki stało się wcześniej wymagalne, co wynika z przedprocesowych wezwań do zapłaty.

Wobec tego, Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 § 1 kpc zmienił zaskarżony wyrok.

Jednocześnie sąd odowławczy orzekł w przedmiocie kosztów postępowania przed sądem I instancji i postępowania odwoławczego zasądzając od pozwanej na rzecz

9

powódki kwotę 868 zł za I instancję (art. 100 kpc w zw. z art. 108 kpc oraz § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu - 600 zł, 217 zł opłata od pozwu, 51 zł opłata skarbowa o pełnomocnictwa) i 517 zł za postępowanie apelacyjne, (art. 100 kpc w zw. z art. 108 kpc oraz § 6 pkt 3 w zw. z § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców .prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu - 300 zł, 217 zł opłata od apelacji).