Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 czerwca 2021 r.

Sąd Rejonowy w Piszu I Wydział Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 15 czerwca 2021 r. w Piszu na rozprawie

sprawy z powództwa P. B.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w S.

o zapłatę

o r z e k a :

I.  Zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w S. na rzecz powoda P. B. kwotę 6000 zł (sześć tysięcy złotych) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 29.01.2020r. do dnia zapłaty

II.  Nakazuje pobrać od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w S. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Piszu kwotę 199,60 zł (sto dziewięćdziesiąt dziewięć złotych 60/100 groszy)

III.  Zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w S. na rzecz powoda P. B. kwotę 3717 zł (trzy tysiące siedemset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia wyroku do dnia zapłaty.

UZASADNIENIE

P. B. wytoczył powództwo przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w S. o zapłatę kwoty 6 000 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 29 stycznia 2020 roku do dnia zapłaty, tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

W uzasadnieniu podniósł, że doznał dotkliwych i długotrwałych obrażeń ciała w czasie wypadku samochodowego w dniu 4 czerwca 2019 roku. Sprawca posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej u pozwanej. Przedmiotowa szkoda została zgłoszona pozwanej. Szkoda została zarejestrowana pod numerem (...).

Bezpośrednio po zdarzeniu poszkodowany uzyskał pomoc lekarską w Szpitalnym Oddziale R. Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej Szpitala (...) w P.. Powodowi zalecono noszenie miękkiego kołnierza ortopedycznego, oszczędzający tryb życia, leczenie farmakologiczne oraz kontrolę w poradni ortopedycznej.

Z powodu uciążliwych dolegliwości bólowych kręgosłupa szyjnego, powód kontynuował leczenie. Powrót powoda do zdrowia odbywał się w ramach konsultacji neurologicznych i ortopedycznych. Powód w okresie od dnia 8 czerwca 2019 roku do dnia 3 lipca 2019 roku pozostawał na zwolnieniu lekarskim.

Powód mimo upływu czasu nadal odczuwa dolegliwości bólowe, zwłaszcza przy wykonywaniu codziennych czynności. Dolegliwości bólowe nawracają w szczególności podczas utrzymywania przez dłuższy czas tej samej pozycji ciała. Powoduje to spadek jakości życia powoda.

Powód wskazał również, że wypadek odbił się na jego stanie zdrowia psychicznego. Jego aktywność życiowa, którą wykazywał przed wypadkiem uległa nagłemu zahamowaniu. Wspomnienia z wypadku stanowią dla niego źródło stresu oraz negatywnych odczuć. W związku z przeżytym wstrząsem psychicznym powód ma problemy ze snem oraz odczuwa lęk przed wsiadaniem do samochodu.

Strona pozwana decyzją z dnia 28 stycznia 2020 roku przyznała powodowi zadośćuczynienie za doznaną krzywdę w kwocie 500 złotych. Jednocześnie strona pozwana zwróciła powodowi poniesione przez niego koszty leczenia w wysokości 500 złotych.

W zakresie roszczenia odsetkowego powód powołał się na art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, (...) i (...) oraz art. 455 k.c. - zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie.

Strona pozwana decyzją z dnia 28 stycznia 2020 roku zakończyła postępowanie likwidacyjne w sprawie, to wskazać należy, że w tym właśnie dniu strona pozwana dysponowała wszystkimi informacjami niezbędnymi do ustalenia odszkodowania w prawidłowej wysokości. Od dnia następnego tj. od 29 stycznia 2020 roku strona pozwana pozostaje w opóźnieniu ze spełnieniem świadczenia.

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości, a także o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew pozwana wskazała, że 4 czerwca 2019 roku miało miejsce zdarzenie drogowe. Sprawcą szkody był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej u pozwanej. Po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego, na mocy decyzji pozwana przyznała na rzecz powoda zadośćuczynienie w kwocie 500 złotych.

Pozwana podkreśliła, że u powoda stwierdzono występowanie wyłącznie okresowych, łagodnych dolegliwości bólowych związanych z wypadkiem oraz nie potwierdzono przewlekłych dolegliwości bólowych związanych ze zdarzeniem. Nie stwierdzono uciążliwości leczenia. Nie zostały także potwierdzone nieodwracalne następstwa.

Pozwana wskazała, że powód nie odniósł obrażeń zewnętrznych, co przy ujemnym wyniku badania przedmiotowego i całkowicie ujemnym wyniku badań obrazowych w zakresie zmian pourazowych neguje dolegliwości powoda jako pozostające z udziałem kolizji.

W kwestii zwrotu kosztów leczenia pozwana uznała koszty 86,95 złotych należne za zakup kołnierza ortopedycznego oraz leków przeciwbólowych, co po zweryfikowaniu o dotychczasową wypłatę daje do dopłaty 81,95 złotych. Pozwana wskazała, że wizyty lekarskie można było odbyć w ramach ubezpieczenia zdrowotnego zamiast wizyt lekarskich prywatnych. Brak takiej możliwości nie został przez powoda udowodniony.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 4 czerwca 2019 roku doszło do zdarzenia komunikacyjnego, w wyniku, którego szkody doznał P. B..

Sprawca zdarzenia posiadał policję ubezpieczeniową OC w (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w S..

(okoliczności bezsporne)

Bezpośrednio po zdarzeniu P. B. uskarżał się na bóle szyi promieniujące do potylicy. Nie stracił przytomności. Nie wymiotował, nie miał nudności. Udał się do Szpitalnego Oddziału Ratunkowego Szpitala (...) w P., gdzie po przeprowadzeniu badań stwierdzono u niego powierzchowny uraz szyi oraz stłuczenie barku lewego w kolizji drogowej. Skierowano go do poradni ortopedycznej. P. B. w związku ze zdarzeniem przebywał na zwolnieniu lekarskim od dnia 8 czerwca 2019 roku do 3 lipca 2019 roku.

Po zdarzeniu P. B. nosił kołnierz ortopedyczny przez okres dwóch tygodni. Po wypadku odczuwał silne bóle barku i kręgosłupa szyjnego. Wymagał pomocy osób trzecich. Przyjmował leki przeciwbólowe przez okres około trzech tygodni.

(okoliczności bezsporne; dowód: karta informacyjna leczenia k. 10; skierowanie k. 11; dokumentacja medyczna k. 12-15; zaświadczenie (...) k. 16, 17; zeznania powoda k. 55)

W związku z doznanym urazem u P. B. nie doszło do stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w zakresie schorzeń neurologicznych. Nie stwierdzono występowania neurologicznych następstw wypadku. W wyniku wypadku doszło do powierzchownego urazu kręgosłupa szyjnego i barku lewego, bez zmian pourazowych w wykonanym RTG bezpośrednio po urazie, bez odchyleń w badaniu neurologicznym. P. B. nie był leczony neurologicznie, nie był rehabilitowany. Uraz z 4 czerwca 2019 roku nie spowodował trwałych neurologicznych następstw.

(dowód: opinia biegłego neurologa k. 66-67)

U P. B. stwierdzono powierzchowny uraz szyi i stłuczenie barku lewego. Dolegliwości określono jako miernego stopnia, przemijające. Stwierdzono także niewielkie ograniczenie ruchomości kręgosłupa szyjnego i zaznaczone objawy przykręgosłupowe ze wzmożonym napięciem mięśniowym. Potwierdzono współistniejącą chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa szyjnego. Dolegliwości miały charakter krótkotrwały i przemijający. Rokowania są pomyślne.

W związku z zespołem bólowo korzeniowym szyjnym ustalono, że P. B. doznał 2,5 % stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. W związku ze stłuczeniem barku lewego P. B. nie doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu.

(dowód: opinia biegłego k. 89-93)

W dniu 9 grudnia 2019 roku ubezpieczyciel został poinformowany o szkodzie całkowitej oraz o wyroku nakazowym, który uznał obwinionego Z. K. winnego tego, iż w dniu 4 czerwca 2019 roku około godziny 15:35 w miejscowości P. na ulicy (...), kierując pojazdem marki A. o nr rej. (...) w trakcie włączania się do ruchu nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu kierującemu pojazdem marki V. (...) nr rej. (...), czym doprowadził do zderzenia pojazdów.

Pismem z 14 stycznia 2020 roku, doręczonym pozwanemu 20 stycznia 2020 roku, P. B. zawiadomił o zajściu zdarzenia losowego objętego ochroną ubezpieczeniową (...) S.A. z siedzibą w S. i wezwał do zapłaty kwoty 8 000 złotych tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, kwoty 350 złotych tytułem zwrotu poniesionych kosztów wizyt lekarskich i rehabilitacji oraz kwoty 150 złotych tytułem zwrotu poniesionych kosztów kołnierza ortopedycznego oraz środków farmakologicznych.

(...) S.A. wszczęło postępowanie likwidacyjne szkody i decyzją z dnia 28 stycznia 2020 roku przyznało P. B. zadośćuczynienie w kwocie 500 złotych oraz zwrot kosztów leczenia zgodnie z roszczeniem w kwocie 500 złotych.

(okoliczności bezsporne; dowód: akta szkody k. 41)

Sąd zważył, co następuje:

Kwestia odpowiedzialności pozwanego za szkodę była bezsporna. Sporna była jedynie ocena rozmiaru krzywdy, stopnia natężenia i długotrwałości cierpień fizycznych i psychicznych doznanych przez powoda w wyniku zdarzenia z dnia 4 czerwca 2019 roku i w konsekwencji wysokość należnego mu zadośćuczynienia.

Zdaniem pozwanego przyznana powodowi w postępowaniu likwidacyjnym szkody kwota 500 zł tytułem zadośćuczynienia jest odpowiednia i w pełni kompensuje krzywdę, jakiej doznał powód.

Z powyższymi ustaleniami nie zgodziła się strona powodowa, w ocenie której wysokość przyznanego zadośćuczynienia, zważywszy na rozmiar cierpień fizycznych i psychicznych doznanych przez powoda, jest rażąco zaniżona i w żaden sposób nie zmierza do naprawienia szkody.

Kwestię rozmiaru krzywdy, cierpień fizycznych i psychicznych, jakiej doznał powód w wyniku zdarzenia z dnia 4 czerwca 2019 roku, Sąd rozstrzygnął przede wszystkim w oparciu o opinie biegłych sądowych z zakresu neurologii oraz ortopedii-traumatologii, powołanych w niniejszym procesie na wniosek strony powodowej, a także w oparciu o załączoną do akt sprawy dokumentację medyczną i zeznania powoda złożone na piśmie.

Biegli stwierdzili, że na skutek zdarzenia z dnia 4 czerwca 2019 roku powód doznał 2,5 % trwałego uszczerbku na zdrowiu związanym z zespołem bólowym korzeniowym szyjnym. Nie doznał natomiast uszczerbku na zdrowiu w zakresie schorzeń neurologicznych. Doznał powierzchownego urazu szyi i stłuczenie barku lewego. Powód nie doznał złamań, nie wymagał leczenia operacyjnego. Konsultował się w poradni ortopedycznej, a także korzystał z zaopatrzenia ortopedycznego w postaci kołnierza ortopedycznego.

Biegły z zakresu ortopedii-traumatologii, A. M., stwierdził ponadto, że doznany przez powoda uraz mógł spowodować dolegliwości bólowe w miernym stopniu i z tego powodu powód był niezdolny do pracy od 8 czerwca 2019 roku do 3 lipca 2019 roku . Twierdzenie biegłego w tym zakresie potwierdzają zeznania powoda. Biegły wskazał ponadto, że rokowania są pomyślne. Dolegliwości miały bowiem charakter krótkotrwały i przemijający, zaś powód obecnie pracuje zawodowo, prowadzi działalność. Biegły wskazał również, że trwały uszczerbek na zdrowiu został pomniejszony o 50% w związku ze współistniejącą chorobą zwyrodnieniową kręgosłupa szyjnego. Biegły z zakresu neurologii, G. P., nie stwierdził u powoda stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w zakresie schorzeń neurologicznych.

Sąd w pełni podzielił opinie sporządzone na potrzeby niniejszej sprawy przez biegłych. Wskazać należy, iż biegli sporządzili opinie po uprzednim przebadaniu powoda i zaznajomieniu się z jego dokumentacją medyczną. Opinie są jasne i pełne, wyjaśniają wszystkie istotne okoliczności, korelują ze sobą, a równocześnie są poparte wiedzą i doświadczeniem zawodowym biegłych.

Roszczenia pozwu w niniejszej sprawie opierają się na przepisie art. 445 § 1 k.c., zgodnie z którym w razie uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Bezspornym jest, że w rozpatrywanym przypadku powód doznał krzywdy, ujmowanej jako cierpienie fizyczne (ból i inne dolegliwości) i cierpienia psychiczne (ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi, z rozstrojem zdrowia czy wyłączeniem z normalnego życia). Rekonwalescencja trwała miesiąc. W tym czasie powód odczuwał dolegliwości bólowe i, jak zeznał, potrzebował pomocy osób trzecich przy codziennych czynnościach. Obecnie nie wymaga takiej pomocy.

Wobec powyższego, mając na uwadze kwotę już wypłaconą powodowi przez stronę pozwaną, Sąd uznał, że żądanie powoda jest uzasadnione. W ocenie Sądu zadośćuczynienie w łącznej wysokości 6 500 złotych ma odczuwalny ekonomicznie wymiar, uwzględnia rozmiar krzywdy doznanej przez powoda, odczuwanych dolegliwości bólowych, czas trwania i rodzaj leczenia oraz fakt, iż na skutek przedmiotowego zdarzenia powód doznał 2,5 % trwałego uszczerbku na zdrowiu. Kwota ta jest także adekwatna do istniejących stosunków majątkowych społeczeństwa, w tym wysokości przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w gospodarce narodowej, przez co utrzymana jest w rozsądnych granicach i w żaden sposób nie podważa kompensacyjnej funkcji zadośćuczynienia.

Zadośćuczynienie pieniężne ma na celu przede wszystkim złagodzenie cierpień związanych ze szkodą na osobie. Krzywda wynagradzana zadośćuczynieniem pieniężnym, uregulowanym w art. 445 k.c., jest szkodą niemajątkową. Charakter tej szkody decyduje o jej niewymierności. Przyznanego odszkodowania nie należy traktować na zasadzie ekwiwalentności, którą charakteryzuje wynagrodzenie szkody majątkowej. Odpowiedniość kwoty, o której stanowi art. 445 § 1 k.c., ma służyć złagodzeniu doznanej krzywdy, ale jednocześnie nie może być źródłem wzbogacenia (por. wyrok SN z dnia 09.02.2000 r., III CKN 582/98, LEX nr 52776).

Sąd, oceniając wysokość sumy zadośćuczynienia uwzględnił pojęcie „sumy odpowiedniej” użyte w art. 445 § 1 k.c., które w istocie ma charakter niedookreślony, niemniej jednak w judykaturze, wskazane są kryteria, którymi należy się kierować przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia. Zadośćuczynienie ma mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny, wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Jednocześnie wysokość ta nie może być nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy, ale musi być „odpowiednia” w tym znaczeniu, że powinna być - przy uwzględnieniu krzywdy poszkodowanego - utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie społeczeństwa ( zob. wyrok SA z dnia 28.09.2001 r., III CKN 427/00 LEX nr 52766).

To stanowisko Sądu jest zgodne z uznawaną w orzecznictwie zasadą umiarkowanej wysokości zadośćuczynienia, która to zasada trafnie łączy wysokość zadośćuczynienia z wysokością stopy życiowej społeczeństwa, czy jest ono realne, jak i czy nie jest nadmierne, a więc czy jest odpowiednie (zob. wyrok SA z dnia 12.09.2002r., IV CKN 1266/00, LEX nr 80272).

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 445 § 1 k.c., Sąd zasądził od pozwanej (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w S. na rzecz powoda P. B. kwotę 6 000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 29 stycznia 2020 roku do dnia zapłaty.

W zakresie żądania zasądzenia odsetek od kwoty zasądzonej tytułem zadośćuczynienia, wskazać należy, że roszczenie o zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę jest, podobnie jak większość roszczeń deliktowych, uprawnieniem bezterminowym. Stosuje się więc do niego zasadę z art. 455 k.c., w świetle której świadczenie z tego tytułu powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania, przy uwzględnieniu rozwiązań szczególnych (vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 30.05.2014r. w sprawie VI ACa 1455/13, Lex nr 1527296). W tym przypadku jest to regulacja zawarta w przepisie art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 2013, poz. 392), zgodnie z którym zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie.

Pierwszy dokument w aktach szkody datowany jest na 9 grudnia 2019 roku, a więc najpóźniej tego dnia pozwany dowiedział się o szkodzie. Roszczenie stało się wymagalne po upływie 30 dni, czyli 8 stycznia 2020 roku. Sąd nie mógł jednak wyjść ponad żądanie pozwu, dlatego zasądził odsetki od daty wskazanej przez powoda, to jest 29 stycznia 2020 roku.

Nadto, na podstawie art. 83 ust. 2 w zw. z art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. z 2005r., Nr 167, poz. 1398 ze zm.), Sąd nakazał pobrać od powoda na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Piszu kwotę 199,60 zł tytułem zwrotu części wydatków na opinię biegłego, które tymczasowo wyłożone zostały przez Skarb Państwa.

O kosztach procesu Sąd rozstrzygnął w oparciu o przepisy rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r., poz. 1800 ze zm.) oraz art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. W tym przypadku jest to kwota 1 800 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego oraz kwota 17 zł tytułem zwrotu opłaty od udzielonego pełnomocnictwa, kwota 400 złotych tytułem zwrotu opłaty sądowej od pozwu oraz kwota 1 500 złotych tytułem zwrotu zaliczek uiszczonych przez powoda na poczet wynagrodzeń biegłych sądowych.