Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 158/20

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może
ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343,
art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie
o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji
zawartych w częściach 3–8 formularza.

1. USTALENIE FAKTÓW

1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie
przypisano)

1. 

B. C. (1)

od stycznia 2020 roku do 02 lipca 2020 roku, w W., gmina D., woj. (...)- (...) działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru znieważała A. R. używając wobec niej słów wulgarnych powszechnie uznanych za obelżywe,

t o jest o przestępstwo z art. 216 § 1 kk w zw. z art. 12 § 1 kk

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1.  A. R. jest konkubiną I. C.. Obecnie zamieszkują razem w przekazanym mu przez rodziców gospodarstwie rolnym w W.. Wraz z nimi mieszka jego matka - B. C. (1), której przysługuje ustanowiona na nieruchomości dożywotnia bezpłatna służebność mieszkania. A. R. i B. C. (1) są skonfliktowane. B. C. (1) nie akceptuje związku (...) z I. C., w tym faktu, że mieszkają razem i mają dziecko chociaż nie są małżeństwem. W przekonaniu B. C. (1) jest jej także ograniczony dostęp do wspólnych pomieszczeń – łazienki, kuchni, a także nie otrzymuje ona wystarczającej pomocy od I. C..

wyjaśnienia oskarżonej B. C. (1) w części

zeznania świadka A. R.

zeznania świadka E. W.

zeznania świadka I. C.

kserokopia wypisu aktu notarialnego Rep. A Nr 561/199

kwestionariusz wywiadu środowiskowego

00:41:04-01:19:22 na k. 33v-35v

01:14:49-01:56:05 na k. 67-70

00:05:05-00:36:39 na k. 31v-33

01:24:15-01:48:45 na k. 36-37

k. 20-21v

k. 28-29

2.  Od stycznia 2020 roku do 02 lipca 2020 roku B. C. (1) wielokrotnie znieważała A. R. używając wobec niej słów wulgarnych powszechnie uznanych za obelżywe, takich jak: ,,dziadostwo”, ,,kurwa”, ,,gołodupiec”, a także mówiąc ,,zrobiła dziecko na krawężniku”. Oskarżona obrażała A. R. też w rozmowach ze swoim synem I. C. oraz w rozmowach prowadzonych przez telefon z innymi osobami, czego świadkiem była A. R..

wyjaśnienia oskarżonej B. C. (1) w części

zeznania świadka A. R.

zeznania świadka E. W.

zeznania świadka I. C.

nagranie

00:41:04-01:19:22 na k. 33v-35v

01:14:49-01:56:05 na k. 67-70

00:05:05-00:36:39 na k. 31v-33

01:24:15-01:48:45 na k. 36-37

k. 23

3.  W dniu 30 maja 2020 roku A. R. słyszała jak B. C. (1) przez telefon nazywa ją ,,kurwą”. A. R. zapytała się wówczas B. C. (1), jak długo będzie ją jeszcze wyzywać.

zeznania świadka A. R.

01:14:49-01:56:05 na k. 67-70

4.  W dniu 02 lipca 2020 roku do A. R. przyjechała jej siostra E. W. z mężem i dziećmi. I. C. nie było wówczas w domu. Mąż E. W. łowił ryby w stawie. Gdy w/w przebywali nad stawem, B. C. (1) zaczęła ich wyzywać. Nie podobało jej się, że korzystają ze stawu jej syna. Kierowała do nich wulgarne słowa i wyzwiska, mówiła, że A. R. i E. W. ,,kurwią się”. Następnie nie pozwalała, by weszli do domu, mówiąc, że ,,takiego dziadostwa i kurewstwa” nie wpuści do domu. Wówczas A. R. wezwała Policję. Na miejsce przyjechał też na prośbę I. C. jego brat B. C. (2).

wyjaśnienia oskarżonej B. C. (1) w części

zeznania świadka A. R.

zeznania świadka E. W.

zeznania świadka I. C.

zeznania świadka P. S.

zeznania świadka J. D. (1) w części

pismo Komendanta Powiatowego Policji w W. z dnia 05.01.2021 r. i z dnia 03.02.2021 r.

00:41:04-01:19:22 na k. 33v-35v

01:14:49-01:56:05 na k. 67-70

00:05:05-00:36:39 na k. 31v-33

01:24:15-01:48:45 na k. 36-37

00:10:52-00:22:34 na k. 64-65

00:23:55-00:36:38 na k. 65v-66v

k. 30, k. 43

5.  B. C. (1) nie była uprzednio karana.

Informacja z Krajowego Rejestru Karnego

k. 27

6.  B. C. (1) ma 69 lat, posiada polskie obywatelstwo, legitymuje się wykształceniem średnim, z zawodu jest rolnikiem, nie pracuje, utrzymuje się z renty rolniczej w kwocie 1054 złotych, jest wdową, matką 2 dorosłych dzieci, nie ma nikogo na utrzymaniu, nie posiada majątku, wyżej wymieniona nie była leczona psychiatrycznie ani odwykowo.

dane o osobowe podane przez oskarżoną na rozprawie

00:23:29-00:41:04 na k. 33-33v

1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie
przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2. OCENA DOWODÓW

2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1, 1.1.2, 1.1.4

wyjaśnienia oskarżonej B. C. (1)

w części

B. C. (1) w swoich wyjaśnieniach generalnie potwierdziła, że używała wulgarnych słów w stosunku do A. R., wskazała, że takie sytuacje mogły mieć miejsce, w szczególności, gdy była zdenerwowana. Wyjaśnienia oskarżonej w tym zakresie korelują z zeznaniami A. R., E. W., jak i I. C.. Swoich emocji i negatywnego nastawienia w stosunku do A. R. oskarżona nie ukrywała też przed funkcjonariuszami Policji przeprowadzającymi interwencje w dniu 02 lipca 2020 roku, używając wówczas wobec oskarżycielki prywatnej słów wulgarnych, jak i przed Sądem, wskazując, że jej syn ,,spotkał heterę” oraz że A. R. ,,całe bogactwo ma pod spódnicą”. Na wiarę zasługują też wyjaśnienia B. C. (1), z których wynika, że nie akceptuje związku konkubenckiego syna I. C. z A. R..

1.1.1-1.1.4

zeznania świadka A. R.

Zeznania oskarżycielki prywatnej zasługują na danie im wiary w całości. Sąd do jej zeznań podszedł ze szczególną ostrożnością, bowiem była ona zainteresowana wynikiem niniejszego postępowania. Sąd nie dopatrzył się jednak żadnych okoliczności, które mogłyby poddać w wątpliwość prawdziwość relacji A. R.. Jej zeznania są spójne, jasne, logiczne i konsekwentne. A. R. pozostaje w związku konkubenckim z synem B. C. (1), z którego pochodzi ich córka. W grudniu 2019 zamieszkała wraz z I. C. i B. C. (1). W swoich zeznaniach A. R. przedstawiła swoją relację z oskarżoną. Jej zeznania znajdują odzwierciedlenie częściowo w wyjaśnieniach samej oskarżonej, jak i zeznaniach E. W. i I. C.. B. C. (1) nie akceptuje tego, że mieszkają razem i mają dziecko z I. C., chociaż nie zawarli związku małżeńskiego. Z zeznań A. R. wynika, że B. C. (1) używa wobec niej obraźliwych słów. Wyzywa ją też w rozmowach z I. C. czy w rozmowach telefonicznych z innymi osobami. Oskarżona mówi na tyle głośno, że A. R. staje się świadkiem tych rozmów. A. R. opisała też sytuację, która miała miejsce w dniu 02 lipca 2020 roku, która skończyła się interwencją Policji.

1.1.1, 1.1.2, 1.1.4

zeznania świadka E. W.

E. W. jest siostrą A. R.. Potwierdziła jej konflikt z B. C. (1). Świadek ten zeznał, że B. C. (1) obrażała A. R., sama była bezpośrednim świadkiem wymiany zdań między nimi. Potwierdziła, że w lato miała miejsce sytuacja, że B. C. (1) wyzywała zarówno ją, jak i jej siostrę, mówiła, że ,,kurwią się, są dziadostwem”. Siostra zwierzała jej się też, że słyszy rozmowy telefoniczne B. C. (1), w których obraża ją. W ocenie Sądu w relacji świadka brak jest elementów świadczących o konfabulacji czy próbie manipulowania faktami. Zeznania tego świadka są zgodne z zeznaniami A. R. i I. C..

1.1.1, 1.1.2, 1.1.4

zeznania świadka I. C.

Świadek ten w swoich zeznaniach wskazał, że jego matka nie akceptuje A. R. jako jego partnerki. Potwierdził, że w jego obecności dochodziło do wyzwisk A. R. oraz że miało miejsce zdarzenie przy stawie, kiedy to zadzwonił po swojego brata, bo sam nie mógł wyjść z pracy. Słyszał też, jak w rozmowach telefonicznych B. C. (1) oczerniała jego partnerkę. Podkreślić należy, że Sąd do zeznań I. C. podszedł ze szczególną ostrożnością z uwagi na fakt, że oskarżoną w niniejszej sprawie jest jego matka, a pokrzywdzoną jego konkubina. Sąd nie dopatrzył się jednak skłonności do konfabulacji, jego zeznania były spójne, logiczne i konsekwentne W ocenie Sądu świadek ten w pełni obiektywnie i szczerze opisał w swoich zeznaniach tylko i wyłącznie to, co jest mu rzeczywiście wiadome w sprawie.

1.1.4

1.1.4

zeznania świadka J. D. (1) w części,

zeznania świadka P. S.

Świadek J. D. (2) i P. S. są funkcjonariuszami Policji. Brali udział w interwencji w miejscu zamieszkania B. C. (1) i A. R. w dniu 02 lipca 2020 roku. Potwierdzili, że miała wówczas miejsce awantura. P. S. wskazał, że ze strony B. C. (1) w stosunku do A. R. padały wulgarne słowa. Świadkowie ci nie pamiętali dokładnie wszystkich szczegółów interwencji. W ocenie Sądu, jest to jednak uzasadnione upływem czasu oraz okolicznością, że stykali się oni na co dzień z dużą ilością podobnych spraw. Powoduje to zrozumiałą trudność w przywołaniu okoliczności konkretnego zdarzenia i dokładnego odtworzenia jego okoliczności.

1.1.1

nagranie (k. 23)

Nie budziły wątpliwości w zakresie ich treści. Potwierdzają konflikt między B. C. (1) a A. R.. Ich prawdziwość nie była kwestionowana w toku postępowania.

1.1.1

1.1.1

1.1.4

1.1.5

kserokopia wypisu aktu notarialnego Rep. A Nr 561/199,

kwestionariusz wywiadu środowiskowego,

pismo Komendanta Powiatowego Policji w W. z dnia 05.01.2021 r. i z dnia 03.02.2021 r.,

Informacja z Krajowego Rejestru Karnego

Jako wiarygodne Sąd ocenił wskazane dowody z dokumentów. Brak było podstaw do podważenia ich autentyczności oraz informacji w nich zawartych. Dowody te zostały sporządzone zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa. Zdaniem Sądu w sprawie nie zachodziły żadne okoliczności, które mogłyby podważyć ich wiarygodność.

2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia
dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt
1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

---

wyjaśnienia oskarżonej B. C. (1) w części

Sąd odmówił wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonej, w których podała, że to A. R. tworzyła sytuacje mające na celu ją sprowokować, zdenerwować. Na wiarę nie zasługują też jej wyjaśnienia, w których wskazała, że nie wie o co chodzi z tym, że przez telefon mówi coś na A. R. do innych osób oraz że podczas interwencji Policji w dniu 02 lipca 2020 roku nie używała wulgarnych słów. Jej wyjaśnienia w tym zakresie są sprzeczne z uznanymi za wiarygodne zeznaniami A. R., I. C., E. W..

Wyjaśnienia oskarżonej dotyczące nieprawidłowości w wykonywaniu przysługującej jej służebności mieszkania nie były zaś istotne dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Wskazać należy, że właścicielem nieruchomości jest syn B. C. (1) i ewentualne uwagi w tym zakresie oskarżona powinna kierować bezpośrednio do niego bądź roszczenia te powinny być przedmiotem odrębnego postępowania przed sądem cywilnym.

---

zeznania świadka B. C. (2)

B. C. (2) jest synem oskarżonej. Świadek ten skorzystał z prawa do odmowy składania zeznań.

---

zeznania świadka M. Z., zeznania świadka J. D. (1) w części

Zeznania świadków dotyczące interwencji Policji mającej miejsce w dniu 05 czerwca 2020 roku nie mają znaczenia w niniejszej sprawie- dotyczyła ona bowiem nieprawidłowości w udostępnianiu kuchni i łazienki B. C. (1), co nie jest objęte niniejszym postępowaniem.

3. PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Oskarżony

3.1. Podstawa prawna
skazania albo warunkowego
umorzenia postępowania
zgodna z zarzutem

1

B. C. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

W art. 216 kk zostało uregulowane przestępstwo zniewagi (znieważenia, obrazy). Istotą tego czynu jest bowiem takie zachowanie sprawcy, które na podstawie przyjętych standardów społecznego i kulturowego postępowania stanowi wyraz pogardy, uwłaczania czci drugiemu człowiekowi (W. K., Zniesławienie i zniewaga, s. 169).

Zachowanie sprawcy przestępstwa z art. 216 kk polega na znieważeniu innej osoby. Ustawodawca bardzo ogólnie określa czynność sprawczą, nie wskazując bliżej sposobu zniesławienia. W doktrynie wskazuje się, że zniewagą są rozmaitego rodzaju zachowania, których wspólną cechą jest to, że wyrażają pogardę dla godności drugiego człowieka (J. Raglewski, w: Zoll, Kodeks karny, t. 2, 2006, s. 828). Znieważające zachowanie może przybrać formę słowną, kiedy sprawca posługuje się wulgaryzmami, słowami powszechnie uznanymi za obelżywe, zarówno w formie ustnej, jak i pisemnej.

Istotą znieważenia jest okazanie pogardy, która w głębi wyraża ujemny stosunek do wartości, jaką reprezentuje sobą człowiek aniżeli lekceważenie. (Art. 216 KK red. Stefański 2018, wyd. 4/Sobczak)

Przestępstwo zniewagi może być popełnione tylko umyślnie, zarówno z zamiarem bezpośrednim, jak i ewentualnym. Sprawca musi zatem chcieć znieważyć pokrzywdzonego, albo przewidując, że jego słowa mogą mieć obraźliwy charakter, na to się godzić.

Niewątpliwie B. C. (1) od stycznia 2020 roku do 02 lipca 2020 roku znieważała A. R. używając wobec niej słów wulgarnych powszechnie uznanych za obelżywe. Ogólnie przyjęte oraz akceptowane normy obyczajowe przemawiają za uznaniem zwrotów takich jak: ,,kurwa”, ,,gołodupiec”, ,,dziadostwo” za powszechnie obraźliwe, znieważające.

Oskarżona w złożonych wyjaśnieniach generalnie nie kwestionowała tego, że będąc zdenerwowaną, mogła w sposób obraźliwy nazywać A. R.. B. C. (1) wyjaśniła, że: ,,oczywiście, że się odezwałam, ja mieszkam u siebie od 40 lat, ona wdarła się do mojego domu, bez zameldowania, bez aktu ślubu, obca kobieta przyszła z brzuchem i powiedziała, że jej się wszystko należy”. Swojego negatywnego stosunku do oskarżycielki prywatnej B. C. (1) nie kryła na sali sądowej podczas całego postępowania w niniejszej sprawie. Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego bezsprzecznie wynika, że B. C. (1) wielokrotnie w sposób obraźliwy zwracała się do A. R., mówiła też w taki sposób o oskarżycielce prywatnej przy I. C., członkach rodziny A. R., jak i w prowadzonych rozmowach telefonicznych. Fakt ten potwierdzają zarówno zeznania A. R., jak i I. C. oraz E. W., jak i funkcjonariusza Policji przeprowadzających w dniu 02 lipca 2020 roku interwencje w miejscu zamieszkania stron. Słowa wypowiadane przez oskarżoną pod adresem oskarżycielki prywatnej w sposób oczywisty zaś godzą w jej godność, dobre imię i ubliżają jej. Niewątpliwie A. R. czuła się nimi bardzo dotknięta.

W tym miejscu wskazać należy, że podłożem takiego zachowania B. C. (1) z jednej strony jest brak akceptacji związku konkubenckiego, jaki tworzy jej syn i A. R.. Niniejsza sytuacja zaczęła mieć bowiem miejsce, odkąd A. R. wprowadziła się wraz z dzieckiem do I. C. i B. C. (1). Mieszkają oni obecnie wspólnie w gospodarstwie rolnym przekazanym I. C. przez jego rodziców. B. C. (1) przed Sądem wskazała, że ,,w jej rodzinie nigdy nie było żadnych konkubin, ich nazwisko zostało zhańbione, bo kto to widział, żeby mieć dziecko z nieprawego łoża”. Zwracała też uwagę na to, że A. R. pochodzi z niemajętnego domu. Nadto, w rodzinie istnieje konflikt dotyczący korzystania ze wspólnych pomieszczeń – kuchni, łazienki. B. C. (1) przysługuje ustanowiona na nieruchomości dożywotnia bezpłatna służebność mieszkania. W toku postępowania oskarżona podnosiła jednak, że dostęp do niektórych pomieszczeń jest jej ograniczany i nie może z nich w sposób swobodny korzystać.

Z całą stanowczością stwierdzić należy, że powyższe przekonania nie uprawniają B. C. (1) do używania takich zwrotów jak ,,kurwa”, ,,gołodupiec”, ,,dziadostwo” w stosunku do oskarżycielki prywatnej. To, że syn oskarżonej nie prowadzi życia rodzinnego zgodnego z jej przekonaniami czy też wiarą, nie może być podstawą do znieważania A. R.. Z drugiej zaś strony, ewentualne roszczenia oskarżonej w stosunku do I. C. – właściciela nieruchomości obciążonej służebnością, powinny być wyjaśniane z nim, a nie z A. R. lub dochodzone na drodze cywilnej.

Wszystkie wspomniane powyżej okoliczności, doprowadziły do przekonania, że oskarżona swoim działaniem zrealizowała znamiona przestępstwa z art. 216 § 1 kk. W ocenie Sądu, w niniejszej sprawie należało przyjąć, że oskarżona dopuściła się zarzucanego jej czynu w warunkach, o których mowa w art. 12 § 1 kk. Nie ulega wątpliwości, że B. C. (1) działała w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru.

Oceniając zamiar oskarżonej przyjąć należy, że czynu tego dopuściła się w zamiarze bezpośrednim. Chciała tego dokonać, choć miała możliwość powstrzymania się.

W czasie popełnienia przez oskarżoną przypisanego jej czynu nie zachodziła żadna okoliczność wyłączająca ich bezprawność. Nie zachodziły również żadne okoliczności wyłączające winę oskarżonej.

3.2. Podstawa prawna
skazania albo warunkowego
umorzenia postępowania
niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

3.3. Warunkowe umorzenie
postępowania

1

B. C. (1)

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

W myśl art. 66 § 1 kk, sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy niekaranego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa.

W ocenie Sądu powyższe okoliczności zachodzą w niniejszym przypadku. Otóż wina i społeczna szkodliwość czynu przypisanego oskarżonej nie są znaczne. Przy ustalaniu stopnia winy należy wziąć pod uwagę przede wszystkim możliwość i stopień: rozpoznawalności sytuacji faktycznej i prawnej przy podejmowaniu określonego zachowania, swobodnego podejmowania decyzji co do tego zachowania, prawidłowości przebiegu procesu motywacyjnego, zdolności i możliwości przewidywania przebiegu związków przyczynowych i skutków swojego zachowania, zdolności i możliwości pokierowania swoim postępowaniem – w danym czasie, danej sytuacji i danych okolicznościach (por. P. Kardas, J. Majewski, O dwóch znaczeniach winy w prawie karnym, PiP 1993/10, s. 77, oraz G. Łabuda [w:] Kodeks karny. Część ogólna..., red. J. Giezek, 2012, s. 471). U oskarżonej te procesy nie były zaburzone. B. C. (1) miała bowiem wystarczający zasób wiedzy i doświadczenia życiowego, by rozpoznać negatywne znaczenie podjętego zachowania. Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu, Sąd miał na uwadze dyrektywy wymienione w art. 115 § 2 kk. Zgodnie z art. 115 § 2 kk, przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu sąd bierze pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. Sąd miał na względzie okoliczność, że zachowanie B. C. (1) wynikało przede wszystkim z silnych emocji i nowej sytuacji, w której się znalazła. Jest ona osobą w podeszłym wieku o ugruntowanym światopoglądzie, która starała się wpoić swoje wartości i zasady synowi. Tymczasem zachowanie syna odbiega od przyjętych przez nią norm. Niejako oskarżona winę za to przerzuciła na partnerkę I. C.. Nie może ona pogodzić się, że zarówno życie syna, jak i funkcjonowanie w domu nie układa się według jej przekonań.

Kolejną przesłanką wskazaną w art. 66 § 1 kk jest to, by okoliczności popełnienia czynu nie budziły wątpliwości. W niniejszej sprawie B. C. (1) generalnie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu. Fakt zaistnienia tych zdarzeń wynika też bezsprzecznie ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w tym przede wszystkim z zeznań przesłuchanych w niniejszej sprawie świadków A. R., I. C., E. W..

Oskarżona dotychczas prowadziła poprawny i ustabilizowany tryb życia. Nie wchodziła w konflikt z prawem. Jej zachowanie objęte niniejszym postępowaniem miało więc charakter incydentalny. Zatem właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia skłaniają Sąd do przekonania, że B. C. (1) będzie przestrzegała porządku prawnego - mimo warunkowego umorzenia wobec niej postępowania karnego. W ocenie Sądu, groźba ewentualnego podjęcia warunkowo umorzonego postępowania karnego w razie nieprzestrzegania przez oskarżoną porządku prawnego będzie wystarczająca dla osiągnięcia celów postępowania, w szczególności w zakresie zapobieżenia popełnienia przez nią kolejnych przestępstw. Zdaniem Sądu okres 2 lat próby, na który następuje warunkowe umorzenie postępowania, pozwoli zweryfikować to, czy oskarżona będzie rzeczywiście przestrzegała porządku prawnego.

Zgodnie z § 2 wskazanego powyżej przepisu, warunkowego umorzenia nie stosuje się do sprawcy przestępstwa zagrożonego karą przekraczającą 5 lat pozbawienia wolności. W niniejszej sprawie przesłanka formalna wskazana w art. 66 § 2 kk została zatem spełniona. Popełnienie przestępstwa z art. 216 § 1 kk zagrożone jest bowiem karą grzywny albo karą ograniczenia wolności.

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4. KARY, ŚRODKI KARNE, PRZEPADEK, ŚRODKI KOMPENSACYJNE
I ŚRODKI ZWIĄZANE Z PODDANIEM SPRAWCY PRÓBIE

Oskarżony

Punkt
rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku
odnoszący się
do przypisanego
czynu

Przytoczyć okoliczności

5. INNE ROZSTRZYGNIĘCIA ZAWARTE W WYROKU

Oskarżony

Punkt
rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku
odnoszący się
do przypisanego
czynu

Przytoczyć okoliczności

B. C. (1)

2

3

- dla wzmożenia kontroli zachowania oskarżonej w wyznaczonym okresie próby, Sąd na podstawie art. 67 § 2 kk oddał B. C. (1) w okresie próby pod dozór kuratora

- na podstawie art. 67 § 3 kk w zw. z art. 39 pkt 7 kk Sąd orzekł wobec oskarżonej świadczenie pieniężne w kwocie 200 złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej w W. uznając, że wskazany środek karny pozwoli oskarżonej na uświadomienie naganności jej zachowań Jego wysokość ustalona została w oparciu o sytuację majątkową oskarżonej

6. INNE ZAGADNIENIA

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował
określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez
stronę

7. KOSZTY PROCESU

Punkt

rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

4

5

6

7

Na podstawie § 17 ust. 7 w zw. z § 17 ust. 2 pkt 3 w zw. z § 20 i w zw. z § 4 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu z dnia 3 października 2016 r. (Dz.U.2019.18 t.j. z dnia 2019.01.04) Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. D. zwrot kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżycielce prywatnej w wysokości 531,36 zł w tym podatek VAT w stawce 23 % od tego wynagrodzenia.

Na postawie z § 17 ust. 2 pkt 3 w zw. z § 20 i § 4 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz.U.2019.68 t.j. z dnia 2019.01.14 Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz radcy prawnego M. Ż. zwrot kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonej w wysokości 531,36 zł w tym podatek VAT w stawce 23 % od tego wynagrodzenia.

Na podstawie art. 628 pkt 1 kpk zasądził od oskarżonej B. C. (1) na rzecz oskarżycielki prywatnej A. R. kwotę 300 złotych, tytułem zwrotu kosztów procesu;

Mając na uwadze sytuację finansową B. C. (1) Sąd - na podstawie art. 624 § 1 kpk zwolnił oskarżoną od opłaty sądowej a wydatkami poniesionymi w sprawie obciążył Skarb Państwa.

8. PODPIS