Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 grudnia 2012 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach

Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 3 grudnia 2012 r. w Katowicach

sprawy z odwołania A. L. (A. L. )

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

o prawo do emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w Gliwicach z dnia 14 grudnia 2011 r. sygn. akt VIII U 1748/10

oddala apelację.

/-/ SSA I. Goik /-/ SSA J. Ansion /-/ SSA M. Małek-Bujak Sędzia Przewodnicząca Sędzia

Sygn. akt III AUa 352/12

UZASADNIENIE

Zaskarżoną decyzją z dnia 6 grudnia 2010 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. odmówił ubezpieczonemu A. L. prawa do wcześniejszej emerytury, w oparciu o przepisy art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t. j. Dz. U. z 2009r. Nr 153, poz. 1227) oraz § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.), uznając że do dnia 1 stycznia 1999 roku nie udokumentował żadnej pracy w warunkach szczególnych, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

W odwołaniu od decyzji ubezpieczony wnosił o dopuszczenie przed Sądem dowodu z zeznań świadków na okoliczność zatrudnienia w szczególnych warunkach.

W odpowiedzi na odwołanie, organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania, wskazując, że ze świadectwa pracy z dnia 14 października 1997 roku wynika,
że w okresie zatrudnienia w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) S.A. w P. zajmował stanowisko ślusarza. Ponadto,
w okresach od 23 września 1990 roku do 5 października 1990 roku, od 6 czerwca 1991 roku do 4 października 1991 roku od 21 września 1992 roku do 21 listopada 1992 roku i od 1 lipca 1993 roku do 15 lipca 1993 roku ubezpieczony korzystał z urlopu bezpłatnego, a pracodawca nie potwierdził wykonywania pracy w warunkach szczególnych.

Wyrokiem z dnia 14 grudnia 2011 roku wydanym w sprawie o sygn. akt
VIII U 1784/10 Sąd Okręgowy w Gliwicach zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał odwołującemu A. L. prawo do emerytury, począwszy od dnia 1 lipca 2010 roku.

Z ustaleń poczynionych przez Sąd Okręgowy na podstawie akt emerytalnych ubezpieczonego, akt emerytalnych świadka Z. L., akt sprawy
VIII U 509/10, akt osobowych ubezpieczonego z PBP(...), a także zeznań świadków S. N., S. S., Z. L. i zeznań samego ubezpieczonego wynika, że ubezpieczony A. L., urodzony (...) złożył wniosek o emeryturę
w obniżonym wieku, który został załatwiony odmownie decyzją z dnia 15 stycznia 2010 roku. Decyzja ta została utrzymana w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego
w Gliwicach z dnia 19 maja 2010 roku, sygn. akt VIII U 509/10 z powodu nierozwiązania stosunku pracy przez ubezpieczonego. W dniu 6 lipca 2010 roku odwołujący ponownie złożył wniosek o emeryturę w obniżonym wieku emerytalnym, który został załatwiony odmownie zaskarżoną decyzją.

Sąd Okręgowy ustalił, że na dzień 1 stycznia 1999 roku posiada 30 lat,
10 miesięcy i 15 dni okresów składkowych i nieskładkowych, z czego organ rentowy nie uwzględnił ubezpieczonemu żadnego okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach. W szczególności nie uwzględniono ubezpieczonemu okresu zatrudnienia w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) S.A. w P. w okresie od 4 lipca 1975 roku do 31 grudnia 1996 roku, gdyż za powyższy okres pracy pracodawca nie wystawił odwołującemu świadectwa pracy w warunkach szczególnych, a w świadectwie pracy z dnia 24 października 1997 roku wskazano, że w tym okresie ubezpieczony zajmował stanowisko ślusarza.

Nadto, w toku postępowania przed Sądem I instancji ustalono, że w spornym okresie zatrudnienia w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) S.A. w P. ubezpieczony pracował na stanowisku ślusarza w oddziale remontowym, w ramach pogotowia technicznego. Pogotowie to zajmowało się naprawą, konserwacją i remontami urządzeń przetwórczych oraz ciężkiego sprzętu budowlanego: suwnic, dźwigów, spycharek, koparek, na terenie zakładów zajmujących się przetwórstwem metali nieżelaznych na terenie całego kraju:
w G., K., O., S., M.. Ubezpieczony sporadycznie zajmował się spawaniem. Pracę wykonywał głównie na terenie hal, gdzie odbywał się ciągły proces produkcyjny. Sprzęt budowlany, którym zajmowało się pogotowie techniczne (dźwigi, koparki, sprężarki) był niezbędny do prawidłowego funkcjonowania zakładów przetwórstwa metali nieżelaznych i wykorzystywany do remontów ciągów produkcyjnych w hutach metali nieżelaznych: pieców, taśmociągów, przenośników. Dźwigi ustawiane były w okolicach pieców wytapiających metale nieżelazne, służyły do podawania elementów do naprawy tych pieców. Prace te ubezpieczony wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, najczęściej również w nadgodzinach, w narażeniu na takie same czynniki szkodliwe jak pracownicy tych zakładów: zapylenie, tlenki ołowiu, cynku aluminium, kwas siarkowy, kadm, wysokie temperatury.

Z kolei, w oparciu o opinię biegłego ds. bhp wydaną na podstawie dokumentacji zgromadzonej w aktach sprawy oraz obowiązujących przepisów, uzupełnioną na rozprawie w dniu 30 listopada 2011 roku, Sąd I instancji ustalił, że okres zatrudnienia ubezpieczonego w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) S.A. w P. od 4 lipca 1975 roku do 31 grudnia 1996 roku na stanowisku ślusarza w brygadzie remontowej na terenie hut metali nieżelaznych może zostać zakwalifikowany, jako praca wykonywana w szczególnych warunkach. Wprawdzie Zarządzenie Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego z 30 marca 1985 roku nie wymienia stanowiska ślusarza w Hutach (...), jednak
w wykazie B stanowiącym załącznik nr 2 do tego Zarządzenia wymienione są zakłady: Huta (...) w T., Huta (...) w K., Huta (...), Huta (...), Zakłady (...) w P., Zakłady (...) w K., a więc zakłady, w których - jak wynika z akt sprawy
i przesłuchań świadków - odwołujący zajmował się remontem maszyn i urządzeń. Prace remontowe i konserwatorskie odbywały się przy zachowaniu ciągłości funkcjonowania hut. Oznacza to, że prace te miały być wykonywane bez wyłączania maszyn. W ocenie biegłego, przez prace remontowe, jakie wykonywał odwołujący, był on narażony na warunki szkodliwe, takie same, jak pracownicy tych zakładów.

W rozważaniach prawnych Sąd Okręgowy powołał się na treść art. 32
i art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2009r. nr 153, poz. 1227 ze zm.),
a także § 2 ust. 1, § 3 i § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.).
Na podstawie tych przepisów oraz zgromadzonego w sprawie materiału, Sąd ten przyjął, że ubezpieczony A. L. wykonywał prace wymienione w poz.
16 i 22 wykazu B stanowiącego załącznik do zarządzenia Ministra Hutnictwa
i Przemysłu Maszynowego z 30 marca 1985 roku w zakładach (hutach) wymienionych
w wykazie, a zatem wykonywał pracę w warunkach szczególnych. Zdaniem Sądu Okręgowego, ubezpieczony wykonywał również prace wymienione w Dziale IV wykazu B rozporządzenia z 7 lutego 1983 roku, gdzie do prac w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego zaliczono prace przy wytwarzaniu aluminium, produkcji ołowiu i kadmu, a prace te wykonywał stale
i w pełnym wymiarze czasu. Z uwagi na regularne świadczenie pracy w godzinach nadliczbowych, nie ma znaczenia fakt, że mógł sporadycznie wykonywać pracę poza halą produkcyjną. W ocenie Sądu I instancji, bez znaczenia jest fakt nieposiadania przez ubezpieczonego świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych.

Mając zatem na względzie, że na dzień 31 grudnia 1998 roku ubezpieczony posiadał wymagany staż 25 lat pracy oraz legitymował się okresem 15 lat zatrudnienia
w warunkach szczególnych, na dzień wydania decyzji ukończył 60 lat, nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego i rozwiązał stosunek pracy, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., zmienił zaskarżoną decyzję, przyznając prawo do spornego świadczenia, poczynając od daty złożenia wniosku.

Apelację od wyroku wniósł organ rentowy.

Zaskarżył go w całości, zarzucając zaskarżonemu orzeczeniu:

- błąd w ustaleniach faktycznych, stanowiących podstawę orzekania przez niesłuszne przyjęcie, że odwołujący wykonywał stale i w pełnym zakresie czasu pracy pracę w warunkach szczególnych w okresie, gdy był zatrudniony
w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) S.A.
w charakterze pracownika pogotowia technicznego w okresie od 4 lipca 1975 roku do 31 grudnia 1996 roku,

- naruszenie prawa materialnego, tj. art. 184 i 32 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych przez przyznanie odwołującemu prawa do emerytury z obniżonego wieku, pomimo że odwołujący nie wykazał stażu
15 lat pracy w warunkach szczególnych.

Podnosząc powyższe zarzuty, organ wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku
i oddalenie odwołania, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

W uzasadnieniu środka odwoławczego skarżący wskazał, że ubezpieczony nie otrzymał świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych od swojego byłego pracodawcy, ponadto z zeznań świadków wynika, że ubezpieczony remontował maszyny budowlane. Skarżący zakwestionował stanowisko przedstawione w opinii biegłego ds. bhp, podnosząc, że ubezpieczony nie wykonywał pracy w szczególnych warunkach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, skoro częściowo zatrudniony był przy remoncie maszyn budowlanych.

Sąd Apelacyjny, uzupełniając postępowanie dowodowe, ustalił,
co następuje:

W spornym okresie zatrudnienia (...) S.A. był dużym przedsiębiorstwem zatrudniającym około 1.500 osób, a jego zakłady były zlokalizowane na terenie całego kraju, przy czym zarząd oraz zaplecze transportowe
i sprzętowe mieściły się w P. W przedsiębiorstwie było wydzielone pogotowie sprzętowe - pogotowie techniczne do napraw sprzętów pracujących na poszczególnych placówkach. Głównym celem przedsiębiorstwa były remonty
i inwestycje metali nieżelaznych. W przypadku większego zakresu remontowego dokonywało się przemieszczania części załogi z jednej placówki na drugą bądź zasilania z wydziału produkcyjnego placówki w P.. Zdarzało się więc, że brygada całymi miesiącami pracowała poza P.. Wtedy pracowała
w takich samych warunkach jak miejscowi pracownicy (...) w danym zakładzie metali nieżelaznych. Na prace te składały się głównie remonty urządzeń hutniczych i do tych remontów używano dźwigów samojezdnych. (dowód: zeznania T. N. - k. 105-106 a.s.)

W razie zgłoszenia awarii, kierownik wydziału remontowego wysyłał brygadę do placówki, w której miała miejsce awaria. Właścicielem sprzętu na placówkach
i w bazie był (...). W P. była centrala. Brygada po powrocie
z awarii przyjeżdżała po narzędzia, a następnego dnia jechała na inną placówkę.
W przypadku braku zlecenia, pracowali w warsztacie w P. i wykonywali naprawę sprzętu przy pomocy elektronarzędzi i innych narzędzi. Pracowali jako ślusarze. 80-90 % ich pracy stanowiła praca na innych placówkach. Napraw ciężkiego sprzętu dokonywano na miejscu. (dowód: zeznania K. K. - 106-107 a.s.)

Usunięcie awarii trwało kilka godzin, a czasem kilka dni. Na terenie P. brygada nie miała wiele zajęć, ponieważ znaczącą część swojego czasu pracy spędzała na budowach, na których nie było pracownika utrzymania ruchu, który likwidowałby awarię. Takie przypadku miały miejsce m. in. w czasie awarii dźwigu, który pracował przy montażu konstrukcji w ramach inwestycji w M., gdy całą inwestycję prowadził (...), a (...) tylko część, to brygada techniczna remontowała taki dźwig. Generalnie pracowała ona przy remontach na rzecz przemysłu metali nieżelaznych. Remonty te dotyczyły w szczególności dźwigów, głównie samojezdnych, kompresorów, a także żurawi wieżowych, rusztowań samopodnoszących, spawarek, sprężarek oraz wind przemysłowych różnego typu. Brygada remontowa pracowała w szkodliwych warunkach. (dowód: zeznania S. D. - k. 106-107 a.s.)

Powyższy stan faktyczny został ustalony na podstawie zeznań świadków przesłuchanych w toku postępowania apelacyjnego, którym Sąd Apelacyjny dał wiarę w całości. Świadek T. N. zajmujący stanowisko dyrektora naczelnego przedsiębiorstwa był przełożonym ubezpieczonego, świadkowie S. D. i K. K. pracujący bezpośrednio razem z brygadą remontową ubezpieczonego, przez co dysponowali szczegółową wiedzą na temat charakteru jego pracy.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem jej zarzuty są nieusprawiedliwione.

Wbrew zarzutom apelującego, Sąd Okręgowy w sposób prawidłowy dokonał ustaleń faktycznych na podstawie zgromadzonego w toku postępowania materiału dowodowego, nie dopuścił się również naruszenia przepisów prawa materialnego. Ustalenia poczynione w toku postępowania przed Sądem I instancji zostały przyjęte za własne. Postępowanie dowodowe zostało uzupełnione przez Sąd Apelacyjny w celu rozstrzygnięcia wątpliwości, co do ilości czasu, jaką ubezpieczony spędzał na naprawach sprzętu budowlanego, niebędącego sprzętem służącym bezpośrednio do produkcji, a także co do miejsca pracy i ilości dniówek spędzanych poza zakładem
w P..

Sąd Apelacyjny podziela również w całości rozważania prawne Sądu Okręgowego, stanowiące podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Należy podkreślić w pierwszym rzędzie, że przepis art. 184 ustawy z dnia
17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t. j. Dz. U. z 2009r. Nr 153, poz. 1227 ze zm. - zwanej dalej ustawą), w sposób odrębny i szczególny uregulował sytuację prawną ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 roku, którzy w dniu wejścia w życie ustawy - 1 stycznia 1999 roku, legitymowali się okresem zatrudnienia w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat dla kobiet i 65 lat dla mężczyzn oraz okresem składkowym i nieskładkowym, o którym mowa w art. 27 ustawy, gwarantując im prawo do nabycia emerytury po osiągnięciu wieku przewidzianego
w art. 32. Dodatkowo, prawo do świadczenia uzależniono od nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego oraz rozwiązania stosunku pracy. Intencją ustawodawcy było zapewnienie nabycia uprawnień emerytalnych dla tej kategorii ubezpieczonych, którzy w chwili wejścia w życie ustawy spełniali wymagane warunki stażu, w tym stażu pracy w szczególnych warunkach, za wyjątkiem wieku emerytalnego przewidzianego w art. 32 ustawy. Sytuacja ubezpieczonych, wskazanych w art. 184, opisywana w doktrynie jako ekspektatywa prawa podmiotowego, polega na spełnieniu się tylko części stanu faktycznego koniecznego do nabycia prawa, które poprzedza i zabezpiecza przyszłe prawo podmiotowe, realizowane po osiągnięciu wieku emerytalnego.

W przedmiotowej sprawie sporną kwestię stanowiło ustalenie, czy ubezpieczony w okresie od 1 stycznia 1975 roku do 31 grudnia 1998 roku pracował
w warunkach szczególnych, w rozumieniu rozporządzenia Rady Ministrów z dnia
7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. nr 8, poz. 43
z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem.

Okoliczność bezsporną stanowiło z kolei spełnienie przez ubezpieczonego pozostałych przesłanek z art. 184 ustawy. Ubezpieczony urodzony w dniu (...) osiągnął bowiem wymagany wiek emerytalny - 60 lat, legitymuje się ogólnym okresem składkowym i nieskładkowym wymiarze powyżej 25 lat, nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego oraz rozwiązał stosunek pracy.

Ustalenie, czy wykonywane obowiązki pracownicze były realizowane
w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, podlega ocenie na podstawie przepisów rozporządzenia. W myśl § 2 ust. 1 tego aktu normatywnego, okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Zgodnie z § 1 ust. 2 rozporządzenia właściwi ministrowie, kierownicy urzędów centralnych oraz centralne związki spółdzielcze w porozumieniu z Ministrem Pracy, Płac i Spraw Socjalnych ustalają w podległych i nadzorowanych zakładach pracy stanowiska pracy, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazach A i B.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, Sąd Okręgowy prawidłowo uznał, że charakter wykonywanej pracy przez ubezpieczonego pozwala na zaliczenie jej do pracy wymienionej w zarządzeniu Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego
z 30 marca 1985 roku w sprawie stanowisk pracy, na których wykonywane są prace
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu hutnictwa i przemysłu maszynowego (Dz. Urz. MG z dnia 29 czerwca 1985r.).
Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że ubezpieczony świadczył pracę w ramach brygady remontowej - pogotowia technicznego. Biegły
ds. bezpieczeństwa i higieny pracy w sposób przekonujący wykazał, że stanowisko pracy ślusarza brygady remontowej, z którym wiąże się wykonywanie remontów lub napraw maszyn znajdujących się na stanowiskach pracy w Hutach (...) oraz na stanowiskach pracy związanych z produkcją metali nieżelaznych jest równoznaczna z pracą na określonych stanowiskach pracy przy produkcji w hutnictwie. Zarządzenie to wymienia stanowiska pracy przy obsłudze maszyn, które naprawiał ubezpieczony i te stanowiska są zaliczane do pracy w warunkach szczególnych. W szczególności, we wspomnianym zarządzeniu pod poz. 16 i 22 wykazu B do stanowisk, na których prace wykonywane są w szczególnych warunkach zostały zaliczone prace przy remontach i konserwacji maszyn i urządzeń produkcyjnych w wydziałach w hutach wymienionych w zarządzeniu (m. in. Huty (...) w S. i K., Huta (...) czy Huta (...) w K., a więc zakłady, w których pracował ubezpieczony).

Sąd Okręgowy trafnie zatem zauważył, że można uznać, iż ubezpieczony wykonywał prace określone w Dziale IV Wykazu B rozporządzenia z 7 lutego 1983 roku, tj. prace przy wytwarzaniu aluminium, produkcji ołowiu, kadmu.

Bez znaczenia jest w tym przypadku okoliczność, że ubezpieczony nie posiada świadectwa pracy w warunkach szczególnych. Sąd Apelacyjny w pełni aprobuje pogląd zaprezentowany w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 21 kwietnia 2004 roku,
II UK 337/03. opubl. OSNP z 2004 r., nr 22, poz. 392, iż w sprawie zaliczenia określonych prac do stanowisk wymienionych w rozporządzeniu, nie tyle istotne jest zajmowane, a właściwie nazywane, w określony sposób stanowisko, ale faktyczne wykonywanie określonej pracy. Nazwa stanowiska - ślusarz nie odpowiada charakterowi wykonywanych czynności, skoro nie może budzić wątpliwości na tle ustalonego stanu faktycznego, iż w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) S.A. ubezpieczony zajmował się naprawą urządzeń przetwórczych
w zakładach metali nieżelaznych.

Zarzuty apelacyjne sprowadzają się do zakwestionowania ustalenia, iż praca ubezpieczonego polegała na remoncie maszyn produkcyjnych, skoro z niektórych zeznań świadków wynika, że ubezpieczony remontował maszyny budowlane - dźwigi lub żurawie. Zdaniem Sądu Apelacyjnego, treść tych zeznań nie świadczy o tym, że remont urządzeń nie miał związku z procesem produkcji w zakładzie metali. Nazwa urządzeń „dźwigi, żurawie” nie odnosi się do maszyn budowlanych. Świadek Z. L., pracujący w tym samym zakładzie co ubezpieczony istotnie stwierdził, że ubezpieczony remontował żurawie i dźwigi, lecz były to „urządzenia ustawiane w okolicach pieców wytapiających metale nieżelazne do podawania elementów do naprawy tych pieców”. Treść tych zeznań świadczy jednoznacznie, że wspomniane dźwigi i żurawie nie służyły do prac budowlanych, lecz istniał ścisły związek między naprawą tych urządzeń a procesem produkcji hutniczej. Skarżący nie odniósł się do wniosków biegłego ds. bhp, wyrażonych w opinii uzupełniającej, że zlecanie prac remontowych czy też konserwatorskich odbywało się przy zachowaniu ciągłości funkcjonowania hut.

Również zeznania świadków złożone w toku postępowania przed Sądem Apelacyjnym, stanowią, że praca ubezpieczonego polegała na naprawie maszyn produkcyjnych. Wprawdzie świadek S. D. stwierdził, że brygada remontowa pracowała przy inwestycjach budowlanych, jednak z jego zeznań wynika, że zlecenia te miały charakter incydentalny czy też doraźny. Jak przyznał wspomniany świadek, brygada pracowała „generalnie na rzecz przemysłu metali nieżelaznych”. Ponadto, świadek K. K. oceniał, że 80-90 % pracy brygady stanowiła praca na placówkach. W centrali w P. znajdowała się baza sprzętu Przedsiębiorstwa (...), gdzie wykonywali naprawę sprzętu przy pomocy elektronarzędzi i innych narzędzi, jeżeli nie było zlecenia.

Zgromadzony materiał dowodowy nie dostarczył zatem podstaw do przyjęcia, że ubezpieczony nie pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w szczególnych warunkach.

Konkludując, ubezpieczony w okresie od 4 lipca 1975 roku do 31 grudnia 1996 roku wykonywał prace w szczególnych warunkach, w rozumieniu wspomnianego rozporządzenia, tym samym spełnia przesłankę wymaganego okresu 15 lat pracy w warunkach szczególnych do dnia 1 stycznia 1999 roku. Wypełnił wszystkie warunki do nabycia uprawnień do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy
w warunkach szczególnych, zgodnie z art. 184 i art. 32 ustawy z dnia
17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2009r. nr 153, poz. 1227 ze zm.) oraz przepisów § 2 ust. 1,
§ 3 i § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze (Dz. U. nr 8, poz. 43 ze zm.).

Mając na względzie powyższe, Sad Apelacyjny na mocy art. 385 k.p.c., orzekł o oddaleniu apelacji, jako pozbawionej uzasadnionych podstaw.

/-/ SSA I. Goik /-/ SSA J. Ansion /-/ SSA M. Małek-Bujak
Sędzia Przewodnicząca Sędzia

JR