Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IX Ka 573/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

3

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy – Woli w Warszawie z dnia 3 grudnia 2019 r., sygn. III K 1260/19

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Apelacja obrońcy oskarżonego R. G. adw. M. K.:

- zarzut błędy w ustaleniach faktycznych co do czynu z punktu I i II (niezasadny);

Apelacja obrońcy oskarżonego R. G. adw. P. M.:

- zarzut błędu w ustaleniach faktycznych co do czynu z punktu I (niezasadny),

-zarzut rażącej niewspółmierności kary co do czynu z punktu II (niezasadny)

Apelacja obrońcy oskarżonego B. B.:

- zarzut rażącej niewspółmierności wymierzonej kary w zakresie czynu zarzucanego w punkcie I i II (po przyjęciu, że stanowią jeden czyn) oraz w punkcie III (niezasadny).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacje wywiedzione przez obrońców oskarżonego R. G. nie zasługiwały na uwzględnienie. Zaznaczenia wymaga, że obrońcy oskarżonego podnieśli zarzut błędu w ustaleniach faktycznych w odniesieniu do czynu z punktu I, kwestionując w istocie kwalifikację prawną przypisanego oskarżonemu czynu z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Wskazać należy, że oskarżonemu w punkcie I zarzucono posiadanie substancji psychotropowej w postaci mefedronu w ilości 1,842 grama. Nie sposób zgodzić się z argumentacją obrońców, że ilość posiadanego przez oskarżonego narkotyku winna skutkować uznaniem, że czyn ten stanowi wypadek mniejszej wagi i przez to wyczerpuje dyspozycję art. 62 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Zaznaczenia wymaga, że nie sama ilość posiadanego narkotyku winna skutkować przyjęciem wypadku mniejszej wagi. Przede wszystkim zauważyć należy, że zgodnie z utrwalonym w orzecznictwie poglądem okolicznościami wpływającymi na charakterystykę danego czynu przestępczego jako wypadku mniejszej wagi są elementy strony przedmiotowo – podmiotowej danego czynu zabronionego. O uznaniu konkretnego czynu jako wypadek mniejszej wagi decyduje całościowa ocena jego społecznej szkodliwości. Wypadek mniejszej wagi jest to bowiem taka postać czynu o znamionach przestępstwa typu podstawowego, charakteryzująca się przewagą elementów przedmiotowo – podmiotowych, które sprawiają, że taki czyn nie przybiera zwyczajnej postaci, lecz zasługuje na łagodniejsze potraktowanie. W realiach sprawy stwierdzić trzeba, że oskarżony R. G. posiadał wprawdzie 1,842 grama mefedronu, jednak niewątpliwie posiadanie wskazanej substancji psychotropowej wiązało się z zarzutem opisanym w punkcie II, polegającym na wprowadzaniu do obrotu właśnie tej substancji. Nie bez znaczenia pozostaje okoliczność, iż posiadany przez tego oskarżonego narkotyk zaliczany jest do narkotyków posiadających silne działanie psychoaktywne, wywołujący poważne skutki uboczne. W okolicznościach tej sprawy nie sposób uznać, że oskarżony posiadał taką ilość narkotyku na własny użytek, biorąc pod uwagę, że oskarżonemu przypisano także udział w obrocie tą substancją psychotropową. Oznacza to, że substancja psychotropowa w postaci mefedronu, którą oskarżony posiadał bez wątpienia odgrywała w życiu oskarżonego istotną rolę, skoro wprowadzał ją do obrotu, co jednocześnie prowadzi do wniosku, że posiadanie tych substancji psychotropowych negatywnie wpływało na otoczenie oskarżonego. Wobec powyższego nie sposób uznać, że posiadanie przez oskarżonego substancji psychotropowej w postaci mefedronu w ilości 1,842 grama należało zakwalifikować jako wypadek mniejszej wagi. Biorąc pod uwagę powyższe przyjęta przez Sąd I instancji kwalifikacja prawna czynu z punktu I jawi się wręcz jako oczywista.

Nie sposób także uznać, że Sąd Rejonowy dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych poprzez niezastosowanie art. 37 b k.k. przy wymiarze kary orzeczonej wobec tego oskarżonego za czyn zarzucany w punkcie II. Obrońca podnosząc przy tym zarzut błędu w ustaleniach faktycznych co do czynu z punktu II w istocie kwestionuje wymiar orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności za ten czyn, bo do tego sprowadza się merytoryczna zawartość tego zarzutu. Podnieść przy tym trzeba, że drugi z obrońców podniósł właśnie zarzut rażącej niewspółmierności kary wymierzonej za czyn przypisany oskarżonemu w punkcie II.

Zaznaczenia wymaga, że obrońca oskarżonego B. B. również podniósł zarzut wymierzenia rażąco niewspółmiernej kary temu oskarżonemu w odniesieniu do czynów przypisanych w punktach IV i V i w konsekwencji wymierzenia rażąco niewspółmiernie surowej kary łącznej pozbawienia wolności. Obrońca tego oskarżonego również podniósł, iż Sąd Rejonowy nie skorzystał m.in. z możliwości wymierzenia kary mieszanej, o której mowa w art. 37 b k.k.

W ocenie Sądu odwoławczego nie było podstaw w realiach tej sprawy, aby kary jednostkowe wymierzone obydwu oskarżonym za przypisane im czyny uznać za rażąco niewspółmiernie surowe. Rażącą surowość kary można przyjąć jedynie wówczas, gdy kara orzeczona przez Sąd I instancji w sposób oczywisty, wyraźny odbiega od tej, którą należało by orzec prawidłowo stosując dyrektywy wymiaru kary. Z karą rażąco niewspółmiernie surową mamy do czynienia wówczas, gdy Sąd orzekający rozstrzygając o karze nie uwzględnił wszystkich okoliczności wiążących się z poszczególnymi dyrektywami wymiaru kary, bądź też nie uwzględnił ich wpływu na orzekaną karę w wystarczającym stopniu. Rażącej niewspółmierności orzeczonej kary nie można przyjąć, gdy nie zostały przekroczone granice swobodnego uznania sędziowskiego stanowiącego zasadę sądowego wymiaru kary. Kara uznana być musi za rażąco niewspółmiernie surową, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary można byłoby przyjąć, że pomiędzy karą orzeczoną, a tą karą która winna zostać wymierzona przy należytym uwzględnieniu wszystkich okoliczności posiadających wpływ na wymiar kary zachodziłaby wyraźna różnica i to taka, że kary orzeczonej nie sposób zaakceptować. Wymierzone oskarżonym kary jednostkowe z pewnością nie przekraczają stopnia winy, odpowiadają społecznej szkodliwości przypisanych im czynów oraz spełniają swoje cele w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, jak i cele zapobiegawcze i wychowawcze, które mają osiągnąć w stosunku do oskarżonych. Czyny oskarżonych cechowała znaczna społeczna szkodliwość. Społeczna szkodliwość czynu polegającego na posiadaniu narkotyków jest tym wyższa, im większe jest zagrożenie udostępnienia konsumentom narkotyków szkodliwych dla zdrowia oraz tym większa, im większa liczba osób może te narkotyki zażyć (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 24 kwietnia 2017 r., II AKa 90/17, LEX nr 2317784). W realiach tej sprawy ilość narkotyków posiadanych przez oskarżonych w kontekście zaspokojenia potrzeb określonej liczby osób bez wątpienia rzutowało na wymiar kary jednostkowej orzeczonej oskarżonym odpowiednio w punkcie I i IV. Sąd Rejonowy bowiem bezsprzecznie powyższą okoliczność wziął pod uwagę, co miało wyraz w wymiarze kar orzeczonych odpowiednio za czyny przypisane oskarżonym w punktach I i IV. W odniesieniu do wskazanych czynów przypisanych w punktach I i IV – poza ilościami posiadanych narkotyków - niewątpliwie znaczenie miała także okoliczność, iż posiadane przez oskarżonych substancje psychotropowe i środki odurzające nie były przeznaczone na własny użytek i miały bez wątpienia negatywny wpływ na otoczenie oskarżonych. Nie można przy tym stracić z pola widzenia, że oskarżeni brali udział w obrocie substancji psychotropowych w postaci mefedronu i tabletek extasy. Sąd Rejonowy przy wymiarze kar za czyny przypisane w punktach I i IV wziął pod uwagę także okoliczności łagodzące jak dotychczasową niekaralność oskarżonych oraz fakt przyznania się do popełnienia zarzucanych czynów. Nie bez znaczenia jednak pozostaje, że – poza przyznaniem się oskarżonych do winy w zakresie posiadania środków odurzających oraz substancji psychotropowych – okoliczność tą potwierdzały pozostałe dowody zgromadzone w sprawie w postaci chociażby protokołów przeszukania. Ustalenie zatem sprawstwa oskarżonych w zakresie wskazanych czynów nie wynikało wyłącznie z faktu przyznania się do ich popełnienia. Biorąc pod uwagę powyższe nie sposób uznać, że wymiar kar jednostkowych orzeczonych przez Sąd Rejonowy za czyny przypisane oskarżonym w punktach I i IV jest rażąco nadmiernie surowy, skoro jest wynikiem prawidłowego uwzględnienia dyrektyw wynikających z art. 53 k.k., a nadto kary te oscylują w dolnych granicach ustawowego zagrożenia.

Wymiar kar jednostkowych orzeczonych oskarżonym za czyny przypisane odpowiednio w punktach II i V z uwagi na ich słuszność nie może budzić wątpliwości. Znaczny stopień społecznej szkodliwości przypisanych czynów jest ponad wszelką wątpliwość oczywisty. Nasilenie przestępstw związanych z nielegalnym obrotem narkotykami jest procederem na tyle rozpowszechnionym, że wymaga zdecydowanej reakcji ze strony wymiaru sprawiedliwości. Zaznaczenia wymaga, że już sama ilość narkotyku, jaka jest wprowadzana do obrotu ma znaczenie dla ustalenia stopnia społecznej szkodliwości czynu, a co za tym idzie i stopnia winy. Zwrócić należy uwagę na możliwość odurzenia znacznej liczby osób, tą ilością narkotyku, którą oskarżeni wprowadzili do obrotu. Nie można także pominąć wskazywanej częstotliwości przeprowadzanych przez oskarżonych transakcji. Zaznaczenia wymaga, że substancja w postaci mefedronu ma działanie psychoaktywne i może powodować groźne skutki uboczne. Stopień społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonym zachowania należy ocenić jako wysoki, mimo stosunkowo krótkiego, bo niespełna dwumiesięcznego trwania tego procederu. Sam zatem fakt przyznania się oskarżonych do popełnienia tych czynów nie może stanowić okoliczności, która znacząco ma wpływ na wymiar orzeczonych kar. Przyznanie się oskarżonego do popełnienia zarzucanego czynu pozostaje zawsze okolicznością łagodzącą, to znaczenie tej okoliczności dla wymiaru kary należy miarkować zawsze okolicznościami sprawy. W odniesieniu do czynów przypisanych oskarżonym w punktach I oraz IV znaczenie przyznania się musi zostać umniejszone oczywistą i niepodważalną wymową dowodów w postaci wyników przeszukania. Faktycznie przy tym z uwagi na treść wyjaśnień oskarżonego R. G. zaistniała możliwość zarzucenia mu czynu z punktu II oraz oskarżonemu B. B. czynu z punktu III. Nie może to oznaczać wymierzenia oskarżonym kar, które nie odniosą skutku, o jakim mowa w art. 53 k.k. Wskazać należy, że wymiar kar w odniesieniu do wskazanych czynów popełnionych przez oskarżonych nie może mieć charakteru symbolicznego i powinien odpowiadać dyrektywom prewencji ogólnej oraz szczególnej, jak celom zapobiegawczym i wychowawczym. Kara zawsze stanowi dolegliwość, nie można jednak uznać, że wymierzone przez Sąd Rejonowy kary jednostkowe w zakresie czynów przypisanych oskarżonym są znacząco dotkliwe. Zaznaczenia wymaga, iż niewątpliwie oskarżeni w związku z wprowadzeniem środków psychotropowych do obrotu osiągnęli korzyść majątkową, nie bacząc, iż narażają życie i zdrowie innych osób. Motywacją popełnienia przez nich tego czynu była właśnie własna korzyść majątkowa, bez zważania, że godzą w bezpieczeństwo zdrowotne innych osób, a także legalność i prawidłowość obrotu. Oskarżeni jako młode osoby, zdolne do podjęcia legalnej pracy zarobkowej, nie skorzystali z takiej możliwości, a zdecydowali się na udział w nielegalnym obrocie narkotykami w celu osiągnięcia szybkiego i łatwego zysku. Takie zachowanie zasługuje na zdecydowane potępienie i musi znaleźć odzwierciedlenie w wymiarze orzekanej kary. W ocenie Sądu odwoławczego okoliczność, iż oskarżeni stosunkowo krótko trudnili się tą działalnością i nie przypisano im, iż z tego procederu uczynili sobie stałe źródło dochodu, nie może mieć wpływu na zmianę orzeczenia w zakresie wymiaru orzeczonej wobec oskarżonych kary jednostkowej za ten czyn. Zaznaczenia wymaga, że Sąd Rejonowy wymierzając oskarżonym za czyny przypisane odpowiednio w punktach II i V karę 2 lat pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 200 stawek po 50 zł stawka wziął wskazane podnoszone okoliczności łagodzące pod uwagę, w tym także fakt dotychczasowej niekaralności oskarżonych. Podnieść należy, że stopień społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonym odpowiednio w punktach II i V jest tak wysoki, że dotychczasowy sposób życia oskarżonych i ich niekaralność, która stanowi normę, nie może mieć znaczącego wpływu na wymiar orzeczonej kary jednostkowej za ten czyn. Zwrócić należy uwagę, że wymiar kary orzeczonej za czyny przypisane w puntach II i V oscylują w dolnych granicach ustawowego zagrożenia. Wskazać należy, że wymiar kary w odniesieniu do czynów popełnionych przez oskarżonego nie może mieć charakteru symbolicznego i powinien odpowiadać dyrektywom prewencji ogólnej oraz szczególnej, jak celom zapobiegawczym i wychowawczym. Wobec powyższego wymierzonych oskarżonym kar jednostkowych w żadnej mierze nie można uznać za nadmiernie surowe. Kary wymierzone za czyny, jakich dopuścili się oskarżeni powinny być adekwatne do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynów. Kary wymierzone oskarżonym spełniają swoje cele, są sprawiedliwe i wyważone. W ocenie Sądu odwoławczego wymierzone kary spełniają cele prewencji indywidualnej i generalnej i nie można ich uznać za rażąco surowe i przynoszące oskarżonym nadmierną dolegliwość, a tym samym niewspółmierne. Mając na uwadze powyższe, zdaniem Sądu Okręgowego całokształt okoliczności, w tym charakter popełnionych przez oskarżonych przestępstw, ich roli w inicjacji poszczególnych czynności sprawczych potwierdza przekonanie, że orzeczone wobec oskarżonych kary łączne pozbawienia wolności są adekwatne do stopnia społecznej szkodliwości czynów, nie przekraczają stopnia winy oraz w sposób właściwy uwzględniają ustawowe cele kary, które należy uznać za wewnętrznie sprawiedliwe, a także sprawiedliwe w odczuciu społecznym. Wymierzone oskarżonym kary łączne pozbawienia wolności nie przekraczają granic art. 86 § 1 k.k. i jej wymiar uwzględnia charakter dóbr naruszonych przez oskarżonych, jak również zbieżność czasową popełnienia czynów. W ocenie Sądu odwoławczego, Sąd Rejonowy, słusznie przy połączeniu kar jednostkowych pozbawienia wolności zastosował zasadę asperacji zbliżoną do absorpcji i wymierzył odpowiednio kary łączne 2 lat pozbawienia wolności i 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Wniosek

Apelacja obrońców oskarżonego R. G.:

- o zmianę wyroku i przyjęcie, że czyn z punktu I stanowi wypadek mniejszej wagi i wymierzenie kary grzywny oraz za czyn z punktu II kary 6 miesięcy pozbawienia wolności i 2 lat ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym oraz kary grzywny w wysokości 100 stawek po 20 zł stawka (niezasadny);

Apelacja obrońcy oskarżonego B. B.:

-o zmianę wyroku i wymierzenie kary 6 miesięcy pozbawienia wolności za czyny z punktu I i II (stanowiące jeden czyn) i kary 6 miesięcy pozbawienia wolności za czyn z punktu III i warunkowe zawieszenie wykonania kary na okres 2 lat, ewentualnie o wymierzenie kary łącznej z zastosowaniem pełnej absorpcji lub kary 2 lat ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym za czyn z punktu I i II przy przyjęciu, że stanowią jeden czyn oraz kary 2 lat ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym za czyn z punktu III (niezasadny).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Na skutek nieuwzględnienia zarzutów podniesionych w apelacjach obrońców, o czym była mowa w punkcie 3 formularza uzasadnienia sekcja „zarzut”, wnioski obrońców o zmianę wyroku w postulowanym zakresie należało uznać za nieuprawnione.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Punkt I-VIII

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

W ocenie Sądu odwoławczego wywiedzione apelacje były nietrafne i miały charakter wyłącznie polemiczny, zaś orzeczenie Sądu Rejonowego w zakresie przyjętej w punkcie I kwalifikacji prawnej czynu, jak również w zakresie wymiaru kar jednostkowych orzeczonych za czyny przypisane w punktach I, II, IV i V oraz wymiaru kar łącznych orzeczonych w punktach III i VI uznać należało za prawidłowe. Szczegółowe stanowisko w tym zakresie zostało przedstawione w punkcie 3 formularza uzasadnienia sekcja „zarzut” i „wniosek”. Sąd odwoławczy przy tym nie stwierdził z urzędu istnienia podstaw do uchylenia bądź zmiany wyroku poza zakresem zaskarżenia (art. 439 k.p.k. i art. 440 k.p.k.). Za prawidłowe należało uznać rozstrzygnięcie w zakresie zaliczenia okresu rzeczywistego pozbawienia wolności oskarżonych na poczet orzeczonych kar łącznych pozbawienia wolności oraz w zakresie dowodów rzeczowych.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

Na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z art. 633 k.p.k. Sąd odwoławczy zasądził od oskarżonych koszty sądowe postępowania odwoławczego w częściach na nich przypadających, w tym także opłatę. Zgodnie z treścią art. 636 § 1 k.p.k. w razie nieuwzględnienia apelacji, w sprawach z oskarżenia publicznego, pochodzącej wyłącznie od oskarżonego, koszty procesu za postępowanie odwoławcze ponosi na zasadach ogólnych ten, kto wniósł środek odwoławczy. Zgodnie z art. 634 k.p.k. do kosztów procesu za postępowanie odwoławcze od orzeczeń kończących postępowanie w sprawie, stosuje się odpowiednio przepisy za postępowanie przed Sądem I instancji. Zgodnie zaś z treścią art. 627 k.p.k. od skazanego w sprawach z oskarżenia publicznego zasądza się koszty sądowe na rzecz Skarbu Państwa i wydatki na rzecz oskarżyciela posiłkowego. W myśl art. 616 § 2 k.p.k. koszty sądowe obejmują opłaty i wydatki poniesione przez Skarb Państwa od chwili wszczęcia postępowania w sprawie. Art. 618 k.p.k. wymienia wydatki ponoszone przez Skarb Państwa w toku postępowania. Zgodnie z art. 2 i art. 3 o opłatach w sprawach karnych wyliczono wysokość opłaty w stosunku do każdego z oskarżonych.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego B. B.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Punkt IV, V, VI, VII wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy – Woli w Warszawie z dnia 3 grudnia 2019 r., sygn. III K 1260/19

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego R. G. adw. P. M.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Punkt I, II, III, VII wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy – Woli w Warszawie z dnia 3 grudnia 2019 r., sygn. III K 1260/19

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego R. G. adw. M. K.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Punkt I, II, III, VII wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy – Woli w Warszawie z dnia 3 grudnia 2019 r., sygn. III K 1260/19

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana