Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 września 2020 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 26 sierpnia 2020 r. w Gdyni na rozprawie

sprawy z powództwa M. P.

przeciwko J. Z.

o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności

I.  pozbawia wykonalności tytuł wykonawczy – punkt I podpunkt 1 wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 31 października 2017 roku, sygn. akt IACa 1188/16 zaopatrzony w klauzule wykonalności nadaną postanowieniem Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 16 maja 2018 roku, sygn. akt IACa 1188/16;

II.  zasądza od pozwanego J. Z. na rzecz powoda M. P. kwotę 4.808,00 złotych ( cztery tysiące osiemset osiem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 1152/18

UZASADNIENIE

Powód M. P. wniósł pozew przeciwko J. Z. o pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego – punktu I. podpunkt 1. wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 31 października 2017 roku, sygn. akt I ACa 1188/16, zaopatrzonego w klauzulę wykonalności nadaną postanowieniem Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 16 maja 2018 roku, a także zasądzenia na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód podał, że Sąd Apelacyjny w Gdańsku wyrokiem z dnia 31 października 2017 roku w sprawie o sygn. akt I ACa 1188/16 zasądził od M. P. na rzecz J. Z. kwotę 20.326,24 złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 25 lutego 2016 roku do dnia zapłaty, w pozostałym zakresie oddalając powództwo oraz zasądził od J. Z. na rzecz M. P. kwotę łączną 8.709,45 złotych tytułem zwrotu kosztów wynagrodzenia pełnomocnika za postępowanie przed sądami obu instancji.

Ponadto powód M. P. posiada wobec pozwanego J. Z. następujące wierzytelności:

-

wynikającą z wyroku SR w Gdyni z dnia 11 maja 2015 roku (II K 861/14) utrzymanym w mocy wyrokiem SO w Gdańsku z dnia 5 października 2015 roku (V Ka 736/15) wierzytelność z nałożonego na pozwanego obowiązku naprawienia szkody przez zapłatę, w terminie 6 miesięcy od uprawomocnienia się wyroku, kwoty 40.556,38 złotych oraz kwotę 3.000,00 złotych tytułem kosztów wynagrodzenia pełnomocnika (łącznie 43.556,38 złotych),

-

wynikającą z postanowienia z dnia 8 listopada 2016 roku SR w Gdyni (II K 861/14) koszty nadania klauzuli wykonalności – 120,00 złotych,

-

wynikającą z postanowienia z dnia 21 stycznia 2016 roku SR w Gdyni (II K 861/14) wierzytelność z tytułu przyznanych powodowi od pozwanego kosztów subsydiarnego aktu oskarżenia – 300,00 złotych oraz kwoty 120,00 złotych z tytułu wynagrodzenia pełnomocnika w postępowaniu klauzulowym w związku z nadaniem postanowieniu klauzuli wykonalności.

Łącznie wierzytelności powoda wobec pozwanego wynoszą 52.805,83 złotych.

W dniu 24 stycznia 2018 roku powód potrącił swoje wierzytelności z wierzytelnościami pozwanego wynikającymi z wyroku z dnia 31 października 2017 roku (I ACa 1188/16) w wyroku, czego skutkiem było umorzenie w całości wierzytelności pozwanego.

W pozostałym zakresie, to jest poza zakres objęty potrąceniem (kwota 32.479,59 złotych) powód wszczął przeciwko pozwanemu egzekucję.

Pozwany oświadczeniem z dnia 26 stycznia 2018 roku dokonał potrącenia w postępowaniu egzekucyjnym kwoty zasądzonej mu w wyroku Sądu Apelacyjnego.

Powód uznał oświadczenie za bezskuteczne.

(pozew – k. 3-16)

Pozwany w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

Pozwany podniósł zarzut niedopuszczalności potrącenia, albowiem wierzytelność powoda wobec pozwanego wynika z czynu niedozwolonego, a zatem nie może być w ogóle przedmiotem potrącenia niezależnie od tego czy potrącenia dokonuje dłużnik poszkodowanego, czy też poszkodowany wobec dłużnika.

Jednocześnie stwierdził, że wierzytelności, które dotyczą kosztów postępowania karnego są wierzytelnościami związanymi z wierzytelnością z czynu niedozwolonego i dotyczą jej takie same rygory jak wierzytelności z czynu niedozwolonego.

Pozwany złożył w dniu 8 sierpnia 2016 roku kwotę 40.556,38 złotych tytułem obowiązku naprawienia szkody na depozyt u komornika wskazując jednocześnie cel w jakim środki te zostały zdeponowane, w świetle powyższego w ocenie pozwanego wobec wykonania przez pozwanego obowiązku wynikającego z obowiązku naprawienia szkody wierzytelność nie istniała w chwili dokonania jej potrącenia.

W dniu 29 lutego 2019 roku pozwany wytoczył powództwo przeciwegzekucyjne o pozbawienie wykonalności wyroku SR w Gdyni z dnia 11 maja 2015 roku (II K 861/14) w związku ze złożeniem środków do depozytu, w ocenie pozwanego materialno-prawnym skutkiem tego działania było wykonanie ciążącego na nim obowiązku zapłaty.

Wierzytelności z tytułu kosztów postępowania cywilnego są wierzytelnościami nieistniejącymi, albowiem zostały one potrącone z wierzytelnościami potrąconymi przez pozwanego w złożonym przez niego oświadczeniu z dnia 26 stycznia 2018 roku.

(odpowiedź na pozew – k. 96-103)

W piśmie z dnia 2 grudnia 2019 roku powód podał, że w jego ocenie pozwany wyraził zgodę na potrącenie wierzytelności, albowiem w złożonym przez siebie równocześnie oświadczeniu z dnia 26 stycznia 2018 roku również dokonał potrącenia wierzytelności swojej z wierzytelnością powoda z czynu niedozwolonego.

Ponadto pełnomocnik powoda zakwestionował niemożność dokonania potrącenia wierzytelności w sytuacji, gdy czyni to pokrzywdzony czynem niedozwolonym, jak również wskazał na to, iż wierzytelności wynikające z kosztów postępowania karnego nie są wierzytelnościami z czynu niedozwolonego.

Ponadto stwierdził, iż pozwany nie załączył dowodów wskazujących na potrącenie wierzytelności wynikających z zapłaty solidarnych zobowiązań stron, i zakwestionował tą okoliczność. Do pisma powód dołącza wydruk ze śledzenia przesyłek, z których wynikało to, iż oświadczenie pozwanego o potrąceniu otrzymał dopiero w dniu 13 lutego 2018 roku.

(pismo z dnia 02.12.2019r. – k. 217-226)

Pozwany w piśmie z dnia 15 stycznia 2020 roku zakwestionował skuteczność doręczenia pozwanemu oświadczenia o potrąceniu – twierdząc, iż złożony przez powoda dowód doręczenia mógł dotyczyć innego pisma procesowego wymienianego między stronami.

Oświadczył, iż tak naprawdę oba potrącenia – to jest powoda i pozwanego nie były skuteczne, w szczególności zaś oświadczenie pozwanego, które zostało skierowane na adres pełnomocnika powoda, stad też nie rodziły skutku w postaci uznania, iż pozwany zgodził się na potrącenie wierzytelności.

Jednocześnie pozwany powołał się na nowe potrącenie – z dnia 21 listopada 2018 roku.

(pismo z dnia 15.01.2020r. – k. 236-243v.)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Wyrokiem z dnia 11 maja 2015 roku Sądu Rejonowego w Gdyni w sprawie IIK 861/14 – w punkcie III wyroku - pozwany J. Z. został zobowiązany do naprawienia szkody przez zapłatę na rzecz powoda kwoty 40.556,38 złotych w terminie 6 miesięcy od dnia uprawomocnienia się wyroku.

W tym samym wyroku, w punkcie IV, na rzecz powoda przyznano kwotę 3.000,00 złotych tytułem zawrotu kosztów ustanowienia pełnomocnika z wyboru.

W wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 5 października 2015 roku (VKa 736/15) wskutek rozpoznania apelacji utrzymano w mocy zaskarżony wyrok.

Postanowieniem z dnia 21 stycznia 2016 roku wydanym w sprawie IIK 861/14 zasądzono od skazanego J. Z. na rzecz oskarżyciela subsydiarnego M. P. kwotę 300,00 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu – uiszczonej opłaty sądowej od subsydiarnego aktu oskarżenia. Postanowienie uprawomocniło się z dniem 29 lutego 2016 roku. Orzeczeniu nadano klauzule wykonalności przyznając M. P. kwotę 120,00 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

W dniu 8 listopada 2016 roku Sąd Rejonowy w Gdyni nadał klauzulę wykonalności wyrokowi z dnia 11 maja 2015 roku w punkcie II i IV wyroku jednocześnie zasadzając koszty postępowania klauzulowego na rzecz wierzyciela M. P. w stosunku do dłużnika J. Z. na kwotę 120,00 złotych.

(vide: wyrok IIK 861/14, k. 18- 19, wyrok VKa 736/15, k. 20- 21, postanowienie, k. 22- tytuły wykonawcze)

Wyrokiem z dnia 31 października 2017 roku w sprawie IACa 1188/16 zmieniono wyrok SO w Gdańsku z dnia 1 lipca 2016 roku w sprawie IXGC 147/16 w ten sposób, iż obniżono kwotę zasądzoną wyrokiem SO w Gdańsku od pozwanego M. P. na rzecz powoda J. Z. do kwoty 20.326,24 złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 25 lutego 2016 roku do dnia zapłaty, zaś pozwanemu M. P. przyznano od powoda J. Z. koszty postępowania w łącznej kwocie łącznej 8.709,45 złotych.

W toku postępowania gospodarczego doszło do zabezpieczenia powództwa J. Z. w stosunku do M. P. postanowieniem SO w Gdańsku z dnia 5 sierpnia 2016 roku.

W ramach prowadzonego postępowania zabezpieczającego w sprawie KM 3801/16 prowadzonego przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Gdyni J. M. doszło do zajęcia wierzytelności J. Z. w stosunku do M. P., a wynikającej z wyroku wydanego w postępowaniu karnym w sprawie IIK 861/14 – w zakresie punktu III.

W związku z tym J. Z. dokonał w dniu 8 sierpnia 2016 roku wpłaty do depozytu komornika kwoty 40.556,38 złotych.

(vide, oba wyroki, k. 24-25; pismo Komornika, k. 48-4, postanowienie, k. 309 )

Oświadczeniem z dnia 24 stycznia 2018 roku powód potrącił swoje wierzytelności w łącznej kwocie 52.805,83 złotych z wierzytelnościami pozwanego wynikającymi z wyroku z dnia 31 października 2017 roku (IACa 1188/16) w wyroku.

Powód przedstawił w wyżej wymienionym oświadczeniu do potrącenia pozwanemu następujące wierzytelności:

-

wierzytelności wynikające z wyroku Sądu Rejonowego w Gdyni z dnia 11 maja 2015 roku w sprawie II K 861/14 w kwocie 40.556,38 złotych i 3.000,00 złotych,

-

wierzytelności z postanowienia Sądu Rejonowego w Gdyni z dnia 8 listopada 2016 roku wydanego w sprawie II K 861/14 – w kwocie 120,00 złotych,

-

wierzytelności z postanowienia Sądu Rejonowego w Gdyni z dnia 21 stycznia 2016 roku wydanego w sprawie II K 861/14 – w kwocie 300,00 złotych,

-

wierzytelności z postanowienia Sądu Rejonowego w Gdyni wydanego w sprawie II K 861/14 – w kwocie 120,00 złotych,

-

wierzytelności wynikającej z wyroku SA w Gdańsku z dnia 31 października 2017 roku w sprawie o sygn. akt I ACa 1188/16 – w kwocie łącznej 8.709,45 złotych.

Jednocześnie wskazano, że skoro należność zasądzona wyrokiem sądu karnego stała się wymagalna z dniem 5 października 2015 roku to kwota wynikająca z wyroku Sądu apelacyjnego ulega całkowicie umorzeniu z dniem 5 października 2015 roku, co nie daje podstaw do naliczania odsetek.

Oświadczenie zostało nadane w dniu 25 stycznia 2018 roku i odebrane przez pozwanego w dniu 1 lutego 2018 roku.

(vide: oświadczenie o potrąceniu i dowód doręczenia, k. 28)

Jednocześnie w dniu 23 stycznia 2018 roku powód reprezentowany przez pełnomocnika S. K. złożył wniosek egzekucyjny o zapłatę kwoty 32.479,59 złotych w postępowaniu egzekucyjnym powołując się na prawomocny wyrok Sądu Karnego w sprawie IIK 861/14.

Wspomniana kwota była kwotą różnicy między sumą potraceń z oświadczenia, a wierzytelnością pozwanego.

(wniosek egzekucyjny, k. 29)

Pozwany w dniu 26 stycznia 2018 roku złożył oświadczenie o potrąceniu, w którym dokonał potrącenia wierzytelności w łącznej kwocie 49.265,83 złotych z wierzytelnościami powoda wynikającymi ze wskazanego powyżej wyroku karnego i wyroku sądu cywilnego.

Pozwany przedstawił do potrącenia wierzytelności wynikające z:

-

kwotę 20.326,24 złotych wynikającą z wyroku w sprawie IACa 1188/16,

-

kwotę 2.736,52 złotych tytułem odsetek od kwoty wskazanej w powyższym wyroku za okres od 25 lutego 2016 roku do dnia 26 stycznia 2018 roku,

oraz pozostałe kwoty wynikające z innych zobowiązań powoda względem pozwanego.

Kwoty te pozwany potrącał z wierzytelnością powoda wynikającą z wyroku sądu karnego w sprawie II K 861/14 w kwocie wierzytelności wynikającej z obowiązku naprawienia szkody – w kwocie 40.556,38 złotych oraz z wierzytelnościami wynikającymi z zasądzonych kwot w postępowaniu gospodarczym IACa 1188/16 z tytułu zwrotu kosztów.

Oświadczenie to zostało wysłane pełnomocnikowi powoda w postępowaniu egzekucyjnym 26 stycznia 2018 roku i według jego twierdzeń odebrane po dacie odebrania oświadczenia z dnia 24 stycznia przez pozwanego – w dacie 13 lutego 2018 roku.

(vide: oświadczenie o potrąceniu wraz z dowodem nadania, k. 35- 39, śledzenie przesyłek, k. 229 - 231)

Postanowieniem z dnia 26 października 2018 roku w sprawie KM 3801/16 Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Gdyni J. M. oddaliła wniosek M. P. z dnia 10 października 2018 roku o przekazanie zdeponowanych środków J. Z..

Postanowieniem z dnia 6 lutego 2019 roku wydanym w sprawie VII Co 1650/18 przez Sąd Rejonowy w Gdyni uchylono postanowieni komornika z dnia 6 lutego 2019 roku oraz nakazano w trybie czynności nadzorczych Komornikowi J. M. dokonanie zwrotu J. Z. kwoty zdeponowanej na rachunku bankowym w przypadku złożenia takiego wniosku przez uprawnionego, o ile kwota nie została zajęta w postępowaniu egzekucyjnym.

W złożonym w dniu 22 lutego 2019 roku do komornika piśmie J. Z. wniósł o zwrot kwoty w sprawie 3801/16.

W dniu 16 stycznia 2020 roku kwota 41.252,75 złotych została przelana na konto J. Z..

(postanowienie komornika, k. 46, postanowienie, k. 213, wniosek, k. 318, potwierdzenie przelewu, i przelew, k. 319-320)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił po rozważeniu całego zebranego w niniejszej sprawie materiału dowodowego w postaci dowodów z dokumentów przedłożonych przez strony oraz znajdujących się w aktach egzekucyjnych oraz postępowań sądowych.

Oceniając zebrany materiał dowodowy Sąd nie znalazł podstaw, aby kwestionować autentyczność przedstawionych przez strony dokumentów, w znacznej mierze będących dokumentami urzędowymi. Same dokumenty urzędowe korzystały z domniemania prawdziwości twierdzeń w nich zawartych. W odniesieniu do pozostałych dokumentów zważyć należało, że żadna ze stron nie podniosła w toku niniejszego postępowania zarzutów co do autentyczności tych dokumentów, a nadto wymienione powyżej dokumenty zostały podpisane i nie noszą żadnych znamion podrobienia czy przerobienia. Dodatkowo, Sąd miał na uwadze, że żadna ze stron nie zaprzeczyła, iż osoby podpisane pod wyżej wskazanymi dokumentami nie złożyły oświadczeń w nich zawartych. Jedyną dowodową kwestią sporną była skuteczność doręczenia pozwanemu oświadczenia o potrąceniu wierzytelności z dnia 24 stycznia 2018 roku. Pozwany na rozprawie dnia 26 sierpnia 2020 roku potwierdził, że podpisał zwrotne poświadczenie odbioru (vide: k. 28v.), zawierające oświadczenie o potrąceniu, o czym mowa w dalszej części uzasadnienia.

Z kolei zeznania stron jedynie potwierdzały fakty wynikające z dokumentów. W zakresie wywołującym wątpliwości Sąd opierał się na dowodach z dokumentów.

Sąd na podstawie art. 2352 § 1 pkt 2 k.p.c. pominął dokumenty złożone przez pozwanego, albowiem na tym etapie postępowania fakty, które miały wykazać zostały już wystarczające udowodnione lub nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia. Wnioski dowodowe pozwanego zawarte w odpowiedzi na pozew o dopuszczenie dowodu z dokumentów zostały pominięte, albowiem pozwany mimo wezwania nie sprecyzował zakresu dowodu.

Powód oparł swoje roszczenie o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności na dokonanym wobec pozwanego J. Z. potrąceniu wierzytelności dokonanej w piśmie z dnia 24 stycznia 2018 roku odebranym przez pozwanego w dniu 1 lutego 2018 roku.

W oświadczeniu tym, podpisanym przez powoda dokonał on potrącenia wierzytelności mu przysługujących w stosunku do pozwanego z wierzytelnością objętą wskazanym tytułem wykonawczym.

Normatywną podstawę powództwa stanowiły więc przepisy art. 840 § 1 pkt 2 k.p.c., zgodnie z którym dłużnik może w drodze powództwa żądać pozbawienia tytułu wykonawczego wykonalności w całości lub części albo ograniczenia, jeżeli po powstaniu tytułu egzekucyjnego nastąpiło zdarzenie, wskutek którego zobowiązanie wygasło albo nie może być egzekwowane; gdy tytułem jest orzeczenie sądowe, dłużnik może oprzeć powództwo także na zdarzeniach, które nastąpiły po zamknięciu rozprawy, na zarzucie spełnienia świadczenia, jeżeli zgłoszenie tego zarzutu w sprawie było z mocy ustawy niedopuszczalne, a także na zarzucie potrącenia.

Jak stanowi art. 498 k.c. Gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym (§ 1). Wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej (§ 2).

Powód podniósł w stosunku do dokonanego przez powoda potrącenia wierzytelności zgłosił zarzut niedopuszczalności potrącenia, albowiem wierzytelność powoda wobec pozwanego wynika z czynu niedozwolonego, a zatem nie może być w ogóle przedmiotem potrącenia niezależnie od tego czy potrącenia dokonuje dłużnik poszkodowanego, czy też poszkodowany wobec dłużnika. W tym zakresie pozwany za wierzytelności z tytułu czynu niedozwolonego traktował zarówno wierzytelności wynikające z nałożonego na pozwanego świadczenia pieniężnego – opartego na przepisie art. 72 § 2 kodeksu karnego, jak również wierzytelności z tytułu kosztów powstałych w toku postępowania karnego.

W ocenie Sądu zarzut pozwanego nie jest uzasadniony. Wierzytelność, powstała w związku z prowadzonym postępowaniem karnym i obejmująca koszty zastępstwa procesowego nie jest wierzytelnością wynikającą z czynu niedozwolonego, a wierzytelnością wynikająca z poniesionych kosztów procesowych.

Z kolei w zakresie dotyczącym niedopuszczalności potrącenia wierzytelności wynikającej z czynu niedozwolonego należy uznać, iż dotyczy on niedopuszczalności potrącenia dokonanego w stosunku do wierzyciela dysponującego wierzytelnością powstałą w związku z czynem niedozwolonym.

Nie dotyczy to natomiast sytuacji odwrotnej, to jest sytuacji, w której to wierzyciel dysponujący wierzytelnością z tytułu czynu niedozwolonego zamierza dokonać jej potrącenia. Tym samym dopuszczalne było potrącenie dokonane w piśmie z dnia 24 stycznia 2018 roku, zaś niedopuszczalne było potrącenie dokonane przez pozwanego w dniu 26 stycznia 2018 roku w tej części w jakiej obejmowało ono do potrącenia wierzytelność powoda wynikającą z czynu niedozwolonego.

Ponadto należy zauważyć, iż statuowany w przepisie art. 505 pkt 3 k.c. zakaz ma na celu zapobieżenie sytuacji, w której poszkodowanemu z tytułu czynu niedozwolonego sprawca będzie przedstawiał do potrącenia wierzytelności celem uniemożliwienia realizacji słusznego roszczenia poszkodowanego. W tym zakresie wskazuje się w doktrynie, iż sytuacja taka nie zachodzi wówczas gdy potrącenie odnosi się do sytuacji gdy obie wierzytelności wynikają z prawomocnych orzeczeń sądowych. W takiej sytuacji przyjmuje się za dopuszczalne dokonanie potracenia i to bez zgody drugiej strony. (wyr. SA w Katowicach z 23.9.2014 r., I ACa 560/14, L.).

Pozwany podnosił również, że pozwany złożył w dniu 8 sierpnia 2016 roku kwotę 40.556,38 złotych tytułem obowiązku naprawienia szkody na depozyt u komornika wskazując jednocześnie cel w jakim środki te zostały zdeponowane. W świetle powyższego w ocenie pozwanego wobec wykonania przez pozwanego obowiązku wynikającego z obowiązku naprawienia szkody wierzytelność nie istniała w chwili dokonania możliwość jej potrącenia.

W zakresie tego zarzutu należy stwierdzić, iż złożenie środków do depozytu wiązało się z prowadzonym postępowaniem cywilnym i wnioskiem o zabezpieczenie powództwa, zaś zabezpieczenie to upadło stosownie do treści art. 7541 k.p.c., a zatem czynność złożenia środków do depozytu na zabezpieczenie roszczenia nie jest skutecznym złożeniem do depozytu i nie powoduje skutku w postaci umorzenia wierzytelności.

Potwierdzeniem powyższego jest postanowienie z dnia 6 lutego 2019 roku wydane przez Sąd Rejonowy w Gdyni, w którym uchylono postanowienie komornika i nakazano zwrot pozwanemu J. Z. kwot zdeponowanych, o ile nie zostały zajęte w postępowaniu egzekucyjnym,

Należy jednocześnie zauważyć, iż jak wynika z dokumentów z akt sprawy kwota złożona do depozytu została następnie odebrana przez pozwanego, co jednoznacznie przesądza o braku skuteczności złożenia do depozytu.

Ostatni zarzut pozwanego sprowadzał się do tego, iż wierzytelności z tytułu kosztów postępowania cywilnego są wierzytelnościami nieistniejącymi, albowiem zostały one potrącone z wierzytelnościami potrąconymi przez pozwanego w złożonym przez niego oświadczeniu z dnia 26 stycznia 2018 roku.

W ocenie Sądu ze złożonego oświadczenia wynika, iż potracenie pozwanego było późniejsze, albowiem zostało ono odebrane w dniu 13 lutego 2018 roku. Co więcej zostało one skierowane nie tyle do powoda, ile do jego pełnomocnika, a zatem nie było ono skuteczne w chwili dokonanego przez pełnomocnika odbioru tego oświadczenia. O ile bowiem złożenie oświadczenia o potrąceniu mieści się w szeroko rozumianym interesie reprezentowanego i jest objęte domniemaniem tego, iż mieści się w graniach umocowania, o tyle pełnomocnictwo procesowe (również w zakresie prowadzonego postępowania egzekucyjnego) nie obejmuje swoim umocowaniem skutecznego przyjęcia oświadczenia o potrąceniu, to jest takiego, które skutkuje faktycznym potrąceniem wierzytelności.

Skoro zatem powód wykazał, iż dokonał skutecznego potrącenia wierzytelności objętej tytułem wykonawczym to tym samym należało uznać, iż wykazał zasadność dochodzonego roszczenia.

Jednocześnie pozwany kwestionował fakt doręczenia mu oświadczenia powoda o potrąceniu wierzytelności z 24 stycznia 2018 roku. W tym zakresie należy zauważyć, iż w ocenie Sądu złożone przez powoda dokumenty potwierdzają fakt odebrania przez pozwanego oświadczenia o potrąceniu. Pomiędzy datą oświadczenia, a datą nadania pisma procesowego upłynął raptem jeden dzień, a zatem istnieje związek czasowy między datą sporządzenia oświadczenia, a datą jego nadania. Pozwany nie kwestionował, iż podpis pod dokumentem odbioru jest jego własnoręcznym podpisem. Z kolei data nadania koresponduje czasowo z datą wysłania pisma, zaś pozwany nie wykazał, aby mogło to odnosić się do innej korespondencji powoda.

W ocenie Sądu powód zasadnie wskazał w oświadczeniu o potrąceniu o wcześniejszej wymagalności świadczenia pieniężnego wynikającego z orzeczenia karnego. Czym innym jest bowiem określona w orzeczeniu data wykonalności obowiązku – to jest data, od której możliwa jest egzekucja świadczenia pieniężna na drodze przymusowego wykonania, a czym innym wymagalność roszczenia, która bieg swój rozpoczyna od daty uprawomocnienia się orzeczenia.

Wobec tego w punkcie I. wyroku Sąd na podstawie art. 840 § 1 pkt 2 k.p.c. przedmiotowy tytuł wykonawczy pozbawił wykonalności w zakresie objętym powództwem, bowiem powód skutecznie dokonał potrącenia swojej wierzytelności z wierzytelnością pozwanego (nawet, gdyby doliczyć do jego wierzytelności odsetki ustawowe).

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie II. wyroku na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2015.1804 ze zm.) i zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu zasądził od pozwanego na rzecz powoda całość poniesionych przez niego kosztów procesu, na co składały się: opłata sądowa od pozwu (1.208 zł) oraz wynagrodzenie fachowego pełnomocnika w osobie adwokata w stawce minimalnej (3.600 zł).