Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 22 października 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSA Robert Kirejew (spr.)

Sędziowie: SA Aleksander Sikora SO (del.) Grzegorz Wątroba

Protokolant: Agnieszka Przewoźnik

przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Tadeusza Trzęsimiecha

po rozpoznaniu w sprawie T. R.

podejrzanego o popełnienie przestępstw z art. 258 § 3 k.k. i innych

zażalenia obrońcy podejrzanego

na postanowienie Sądu Apelacyjnego w Katowicach

z dnia 8 października 2014 roku, sygn. akt II AKp 45/14

w przedmiocie przedłużenia czasu trwania aresztu tymczasowego

na podstawie art. 437 § 1 k.p.k.

postanawia

utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 8 października 2014 roku Sąd Apelacyjny
w Katowicach częściowo uwzględnił wniosek prokuratora Prokuratury Okręgowej
w Częstochowie i przedłużył do dnia 31 grudnia 2014 roku środek zapobiegawczy
w postaci tymczasowego aresztowania wobec podejrzanego T. R., zastosowany na mocy postanowienia Sądu Rejonowego w Częstochowie z dnia 15 lipca 2013 roku, sygn. akt XI Kp 350/13.

Zażalenie na powyższe postanowienie wniósł obrońca podejrzanego T. R., zarzucając mu błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, a polegający na niesłusznym przyjęciu, iż
w przypadku podejrzanego w dalszym ciągu występują przesłanki uzasadniające stosowanie tymczasowego aresztowania, a zwłaszcza, iż występuje uzasadniona obawa utrudniania postępowania karnego.

Wskazując na powyższe skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia i uchylenie zastosowanego w sprawie środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania, ewentualnie o zmianę zaskarżonego postanowienia
i zastosowanie nieizolacyjnych środków zapobiegawczych

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Zażalenie obrońcy podejrzanego nie zasługuje na uwzględnienie.

Analizując rozważania zawarte w zaskarżonym postanowieniu dotyczące istnienia w tej sprawie przesłanek - ogólnej i szczególnych - stosowania tymczasowego aresztowania wobec podejrzanego T. R., Sąd Apelacyjny w obecnym składzie doszedł do przekonania, że są one trafne.

Wbrew twierdzeniom zawartym w zażaleniu stwierdzić należało, że dowody zebrane na tym etapie postępowania, a szczegółowo wymienione w motywach zaskarżonego postanowienia, w pełni potwierdzają zasadność decyzji Sądu Apelacyjnego w przedmiocie przedłużenia stosowania wobec podejrzanego tymczasowego aresztowania. W tej sytuacji, wobec podejrzanego T. R. nadal aktualna pozostaje podstawowa przesłanka stosowania środków zapobiegawczych, o której mowa w art. 249 § 1 k.p.k.

Skoro zatem istnieje duże prawdopodobieństwo, że podejrzany popełnił zarzucane mu przestępstwa z art. 258 § 3 k.k., z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. oraz art. 299 § 5 k.k. i innych, to w realiach przedmiotowej sprawy zachodzą również podstawy do wystąpienia przesłanki szczególnej stosowania tymczasowego aresztowania wskazanej w art. 258 § 2 k.p.k. Prognoza co do realności wymierzenia podejrzanemu surowej kary pozbawienia wolności wynika nie tylko z faktu, że zarzucane mu przestępstwa z art. 258 § 3 k.k., z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. oraz art. 299 § 5 k.k. zagrożone karami, spełniającymi kryteria, o których mowa w cytowanym powyżej przepisie, ale wpływ na tę prognozę mają również inne okoliczności, do których należy zaliczyć wysoki stopień społecznej szkodliwości tych czynów, wynikający w szczególności ze sposobu działania oskarżonego, to jest
w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, skali przestępczego procederu oraz rozmiaru wyrządzonej szkody.

Na kanwie przedmiotowej sprawy nie można również pominąć tego, że
w sytuacji podejrzanego, któremu zarzuca się kierowanie zorganizowaną grupą przestępczą, mającą na celu popełnianie przestępstw, uzasadniona jest obawa, iż może on zakłócać właściwy przebiegu postępowania w formie działań, o których mowa
w przepisie art. 258 § 1 pkt 2 k.p.k. Prawdą jest, że istnienie obawy matactwa powinno z reguły wynikać z konkretnych okoliczności faktycznych świadczących o możliwości oddziaływania na tok postępowania w sposób wskazany w art. 258 § 1 pkt 2 k.p.k. Jednakże, jak słusznie podkreśla się w orzecznictwie i literaturze przedmiotu,
w pewnych wypadkach na obawę matactwa może wskazywać sam charakter przestępstwa i okoliczności towarzyszące jego popełnieniu. W tym kontekście Sąd Apelacyjny stoi na stanowisku, że zarzucane podejrzanemu kierowanie zorganizowaną grupą przestępczą, mającą na celu popełnianie przestępstw, w sposób wystarczający uzasadnia obawę matactwa i nie pozostaje w realiach niniejszej sprawy bez wpływu na wybór środka zapobiegawczego niezbędnego do właściwego zabezpieczenia toku postępowania. Tym bardziej, że czyny zarzucane podejrzanemu miały nie być zachowaniami jednostkowymi i przypadkowymi.

Skoro zatem sąd meriti wykazał wystąpienie przesłanki szczególnej z art. 258 § 2 k.p.k. i z art. 258 § 1 pkt 2 k.p.k. uzasadniających stosowanie tymczasowego aresztowania wobec podejrzanego, to jednocześnie a contrario uznał, że żaden inny środek zapobiegawczy o charakterze nieizolacyjnym nie może zagwarantować prawidłowego toku postępowania. Jednocześnie sąd ten wskazał, iż w sytuacji, kiedy określony przez Sąd Okręgowy i Sąd Apelacyjny łagodniejszy środek nie został zrealizowany z uwagi na brak wpłaty, ponowne rozważenie celowości stosowania tego środka na obecnym etapie nie znajduje uzasadnienia. Proponowany sposób, jak
i wysokość poręczenia są natomiast nieadekwatne do charakteru zarzucanych podejrzanemu przestępstw, wielkości wyrządzonej szkody, rozmiaru i sposobu prowadzenia działalności przestępczej, co nie oznacza jednak, że na dalszym etapie postępowania zastosowanie tego łagodniejszego środka zapobiegawczego nie będzie możliwe.

Na koniec trzeba podkreślić, że przedmiotowa sprawa niewątpliwie należy do niezwykle pracochłonnych i zawiłych, wymagających nie tylko wykonania licznych czynności dowodowych z udziałem źródeł osobowych, ale weryfikacji obszernej liczby informacji pod kątem zachowań przestępczych. W związku z powyższym Sąd Apelacyjny w Katowicach w zaskarżonym postanowieniu słusznie uznał, iż zasadnym jest przedłużenie stosowania wobec podejrzanego tymczasowego aresztowania
w trybie ekstraordynaryjnym, o jakim mowa w art. 263 § 4 k.p.k.

W stosunku do podejrzanego nie stwierdzono również istnienia okoliczności określonych w art. 259 k.p.k., które mogłyby uzasadniać potrzebę zmiany tymczasowego aresztowania na środek zapobiegawczy o charakterze wolnościowym.

W tym stanie rzeczy Sąd Apelacyjny w obecnym składzie orzekł o utrzymaniu w mocy zaskarżonego postanowienia.

ZARZĄDZENIE

1.  odpis treści postanowienia powiadomić podejrzanego z pouczeniem o jego prawomocności,

2.  zwrócić akta sprawy.

Katowice, dnia 22 października 2014 roku.