Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 4 sierpnia 2020 roku

Sąd Apelacyjny w Katowicach II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: sędzia SA Grzegorz Wątroba

Protokolant: Damian Krzywda

przy udziale Prokuratora Prokuratury Krajowej w Katowicach del. Śląskiego Wydziała Zamiejscowego Departamentu ds. Przestępczości Zorganizowanej i Korupcji Romana Pietrzaka

po rozpoznaniu w sprawie A. S.

podejrzanego o czyn z art. 299 § 1 k.k. przy zast. art. 12 § 1 k.k. i inne

zażalenia podejrzanego i jego obrońcy

na postanowienie Sądu Okręgowego w Częstochowie

z dnia 3 lipca 2020 roku sygn. akt II Kp 629/20

w przedmiocie przedłużenia czasu trwania tymczasowego aresztowania

na podstawie art. 437 § 1 k.p.k.

postanawia:

utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy w Częstochowie postanowieniem z dnia 3 lipca 2020 roku sygn. akt II Kp 629/20, na mocy art. 249 § 1 k.p.k., art. 258 § 1 pkt 2 i § 2 k.p.k. oraz art. 263 § 2 k.p.k. przedłużył środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania wobec podejrzanego A. S., zastosowany postanowieniem Sądu Rejonowego Katowice-Wschód w Katowicach z 9 kwietnia 2020 roku, sygn. akt IV Kp 201/20, do dnia 6 października 2020 roku do godz. 9:30.

Na powyższe postanowienie zażalenie złożył obrońca podejrzanego, który zarzucił mu naruszenie przepisów postępowania poprzez zastosowanie (przedłużenie stosowania) najsurowszego środka zapobiegawczego, pomimo braku jakiejkolwiek ku temu przesłanki. W konkluzji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia poprzez odmowę uwzględnienia wniosku prokuratury.

Również podejrzany wniósł w niniejszej sprawie środek odwoławczy, w którym to podniósł zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę postanowienia sądu I instancji i mający wpływ na jego treść oraz obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść rozstrzygnięcia, a mianowicie art. 258 § 2 k.p.k. W oparciu o powyższe zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia poprzez nie przedłużanie wobec niego środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania, względnie o jego zmianę na środki zapobiegawcze łagodniejszego rodzaju, według uznania sądu.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Wniesione w niniejszej sprawie środki odwoławcze nie zasługują na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności podkreślenia wymaga, że sąd odwoławczy podziela pogląd zaprezentowany w zaskarżonym postanowieniu, że zgromadzony w sprawie materiał dowody z dużym prawdopodobieństwem, jakie jest wymagane przez art. 249 § 1 k.p.k., wskazuje na to, że A. S. dopuścił się popełnienia zarzucanych mu czynów. Za zaistnieniem wspomnianego stanu świadczą przede wszystkim dowody w postaci wyjaśnień M. S. (1) i M. S. (2), zeznań P. C. oraz raportu z analizy kryminalnej i protokołów oględzin dokumentów, a także dowody zgromadzone części niejawnej akt. Z kolei retoryka wniesionych w przedmiotowej sprawie środków odwoławczych, w których skarżący kwestionują dokonaną przez sąd I instancji ocenę dowodów, a w szczególności ustalenie, iż zachodzi duże prawdopodobieństwa przestępczego pochodzenia środków finansowych, o których jest mowa w opisach czynów zarzucanych podejrzanemu, nie może doprowadzić do zmiany zaskarżonego rozstrzygnięcia. W ocenie sądu odwoławczego, analiza zgormadzonego w toku śledztwa materiału dowodowego jest prawidłowa i wystarczająca na etapie postępowania incydentalnego. Należy bowiem pamiętać, że kompleksowa ocena materiału dowodowego i wynikające z niej rozstrzygnięcie w przedmiocie winy podejrzanego może nastąpić tylko w toku rozprawy głównej, po złożeniu przez oskarżyciela aktu oskarżenia, a do zastosowania środków zapobiegawczych konieczne jest jedynie wykazanie dużego prawdopodobieństwa popełnienia danego przestępstwa przez podejrzanego.

Swoją aktualność zachowała również przesłanka szczególna z art. 258 § 1 pkt 2 k.p.k., a mianowicie realna obawa, że podejrzany w razie odstąpienia od stosowanego aktualnie środka zapobiegawczego będzie próbował nakłaniać innych uczestników postępowania do składania fałszywych zeznań lub wyjaśnień albo będzie w inny bezprawny sposób utrudniał postępowanie karne. Powyższa obawa wynika przede wszystkim z samego charakteru zarzucanych A. S. czynów, które to nakierowane być miały na ukrycie przestępczego pochodzenia środków finansowych. Jednocześnie podkreślenia wymaga, że podejrzany czynu zarzucanego mu w pkt 1 miał się dopuścić będąc osobą tymczasowo aresztowaną. Uwzględniając natomiast fakt, że znaczna część zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego opiera się na osobowych źródłach, w tym osób, które łączą bliskie więzi rodzinne, to uznać trzeba, że jedynie środek zapobiegawczy o charakterze izolacyjnym będzie adekwatnym sposobem zabezpieczenia zaplanowanych przez prokuratora czynności śledztwa.

Względem podejrzanego zachodzi również przesłanka stosowania najbardziej dolegliwego środka zapobiegawczego o szczególnym charakterze, uregulowana w art. 258 § 2 k.p.k., albowiem mając w polu widzenia charakter zarzucanych A. S. przestępstw, ich wysoką społeczną szkodliwość oraz uprawdopodobniony sposób działania, to uprawione jest twierdzenie, że w przypadku ostatecznego potwierdzenia sprawstwa i winy podejrzanego, realnie grozi mu surowa kara. Z kolei taka groźba rodzi domniemanie, że osoba podejrzewana o popełnienie przestępstwa może podejmować próby bezprawnych działań destabilizujących prawidłowy tok postępowania, celem uchronienia się przed grożącą odpowiedzialnością karną. Z uwagi natomiast na fakt, że wskazana w art. 258 § 2 k.p.k. okoliczność ma charakter domniemania prawnego, nie jest konieczne dowodowe wykazywanie, że podejrzany podejmował już w przeszłości konkretne działania w tym kierunku.

W ocenie sądu odwoławczego konieczność przedłużenia stosowania wobec podejrzanego tymczasowego aresztowania na dalszy czas oznaczony, przekraczający 3 miesiące, po myśli art. 263 § 2 k.p.k., podyktowana jest potrzebą zrealizowania kolejnych czynności śledztwa, w tym z udziałem osób znanych A. S. oraz przeprowadzeniem konfrontacji podejrzanego z jego żoną, które to czynności w największy stopniu narażone są na ewentualne działania destabilizujące ze strony podejrzanego.

Odnosząc się natomiast do zarzutów skarżących dotyczących zastosowania i przedłużenia tymczasowego aresztowania w niniejszej sprawie, jedynie z uwagi na możliwość odstąpienia od stosowania tego środka w innej sprawie toczącej się z udziałem A. S. równolegle, to w ślad za sądem I instancji zaakcentować trzeba, iż brak jest podstaw do przyjęcia, że przedmiotowy środek zapobiegawczy jest stosowany w innym celu niż zabezpieczenie toczącego się przedmiotowego procesu karnego przed obstrukcyjnymi działaniami, które może podjąć podejrzany. Przychylenie się przez sąd a quo do wniosku prokuratora znajduje swoje oparcie w stanie faktycznym sprawy, który został trafnie oceniony przez sąd I instancji przez pryzmat procesowych przesłanek stosowania środka zapobiegawczego o charakterze izolacyjnym. Na marginesie podkreślić również trzeba, że aktualności powyższych podstaw powinna być zawsze oceniana jedynie w oparciu o okoliczności konkretnej sprawy, a fakt, iż podejrzanemu w innym postępowaniu, które ponadto różni się od obecnego stopniem zaawansowania, umożliwiono zmianę środka zapobiegawczego o charakterze izolacyjnym na łagodniejszy, nie może świadczyć o swego rodzaju „złośliwym” działaniu organów wymiaru sprawiedliwości.

Jako, że sąd nie dopatrzył się również okoliczności przewidzianych w art. 259 § 1 i 2 k.p.k. nakazujących odstąpienie od izolacji podejrzanego, orzeczono jak w części dyspozytywnej postanowienia.

ZARZĄDZENIE

1.  odpis postanowienia doręczyć podejrzanemu z pouczeniem o jego prawomocności;

2.  zwrócić akta sprawy.

Katowice, 6 sierpnia 2019 roku