Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 kwietnia 2021 roku

Sąd Rejonowy w Giżycku w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodnicząca – SSR Katarzyna Garbarczyk

Protokolant – p.o. sekr. sąd. Ewa Brezgieł

w obecności oskarżyciela publicznego KPP w G. -------------

po rozpoznaniu w dniu 23 kwietnia 2021 roku sprawy

E. F. (1) z d. G.

córki D. i G. z d. S.

ur. (...) w T.

obwinionej o to, że:

1.  W dniu 24 października 2020 roku w G. ok. godz.13:10 na ul. (...) w związku z wystąpieniem stanu epidemii na terenie Rzeczypospolitej Polskiej naruszyła obowiązek zakrywania ust i nosa w miejscu ogólnodostępnym

tj. o czyn z art. 54 kw w zw. z art. 46b pkt. 12 Ustawy z dnia 05 grudnia 2008 roku o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi w zw. §27 ust. 1 pkt. 2 lit. a) Rozporządzenia z dnia 9 października 2020 roku w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii

2.  W dniu 24 października 2020 roku w G. o godz. 13:10 na ul. (...) używała słów nieprzyzwoitych w miejscu publicznym

tj. o czyn z art. 141 kw

1.  Obwinioną E. F. (2) uznaje za winną popełnienia czynu zarzuconego jej w pkt. 2 i za to na podstawie art. 141 kw w zw. z art. 24§1 i 3 kw skazuje ją na karę grzywny w wysokości 100 (sto) złotych.

2.  Obwinioną E. F. (2) uniewinnia od popełnienia czynu zarzuconego jej w pkt. 1 i ustala, że w tym zakresie koszty postępowania ponosi Skarb Państwa.

3.  Zasądza od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa 30,00 (trzydzieści) złotych tytułem opłaty i obciąża ją pozostałymi kosztami postępowania w wysokości 120,00 (sto dwadzieścia) złotych.

Sygn. akt IIW 64/21

UZASADNIENIE

Na podstawie zebranych dowodów Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 24 października 2020 roku w G. funkcjonariusze policji z KPP w G. - K. K. i D. Z. - pełnili służbę w patrolu zmotoryzowanym. Ok. godz.13:10 na ul. (...) zauważyli dwie osoby- jak się później okazało była to E. F. (3) i M. W. - które szły nie mając odpowiednio zakrytych ust i nosa. W/w zwrócili tym osobom uwagę, ale nie odniosło to skutku. Policjanci nałożyli na E. F. (3) i M. W. mandaty karne za niestosowanie się do obowiązku zakrywania ust i nosa w miejscu ogólnodostępnym. W/w odmówili przyjęcia mandatów, nadto E. F. (3) zaczęła używać słów nieprzyzwoitych.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zeznań K. K. k. 20v, 4-5.

Obwiniona nie składała wyjaśnień w prowadzonym przeciwko niej postępowaniu.

Zdaniem Sądu nie ma powodów, by odmówić wiary zeznaniom K. K. co do zachowania obwinionej w dniu zdarzenia. Świadek ten- funkcjonariusz Policji- nie miał żadnego interesu w tym, aby zeznawać na temat okoliczności, które w rzeczywistości nie miały miejsca.

Zgodnie z art. 141 kw, przedmiotowego wykroczenia dopuszcza się ten, kto działa w miejscu publicznym. Miejscem publicznym jest takie, które jest dostępne dla nieograniczonej liczby osób. Takim miejscem była niewątpliwie jedna z ulic (...), gdzie doszło do zaistnienia niniejszego czynu. Określenie "nieprzyzwoity" należy rozumieć jako niezgodny z panującymi w społeczeństwie zasadami etyczno-moralnymi. Z reguły będzie to używanie słów wulgarnych, a takich właśnie użyła E. F. (3). W świetle powyższego stwierdzić należy, że obwiniona dopuściła się wykroczenia z art. 141kw. Mając na uwadze treść art. 5 kw, stwierdzić trzeba, że wykroczenia z 141 kw, można dopuścić się zarówno umyślnie, jak i nieumyślnie. Zdaniem Sądu, zważywszy na okoliczności sprawy, obwiniona przedmiotowego czynu dopuściła się co najmniej nieumyślnie.

Przy wymiarze kary Sąd miał na uwadze treść art. 33§1 - §3 kw.

Nie można akceptować sytuacji, w której obwiniona w określony sposób wyraziła swoje niezadowolenie podjętej przez policjantów interwencji, przy czym swoją słowną agresję skierowała wobec zupełnie przypadkowej osoby. W świetle powyższego, Sąd uznał, iż karą adekwatną do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości przedmiotowego czynu będzie kara grzywny w kwocie 100 złotych, która to spełni jednocześnie cele w zakresie prewencji szczególnej, jak i ogólnej. Na podstawie art. 119§1 kpw Sąd zasądził od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa 30,00 (trzydzieści) złotych tytułem opłaty i obciążył ją pozostałymi kosztami postępowania w wysokości 120,00 (sto dwadzieścia) złotych.

Odnosząc się do czynu zarzuconego obwinionej w pkt I wniosku o ukaranie, to stwierdzić trzeba, że w dacie przypisanego obwinionej czynu obowiązywało Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 października 2020 r. w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpienie stanu epidemii ( DzU z 2020 r. poz. 1758). W myśl postanowień §27 ust. 1 pkt. 2 lit a). tego Rozporządzenia – do odwołania nakłada się obowiązek zakrywania, przy pomocy odzieży lub jej części, maski, maseczki, przyłbicy albo kasku ochronnego, o którym mowa w art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2020 r. poz. 110, 284, 568, 695, 1087 i 1517), ust i nosa w miejscach ogólnodostępnych, w tym na drogach i placach, na terenie cmentarzy, promenad, bulwarów, miejsc postoju pojazdów, parkingów leśnych. Powyższe Rozporządzenie zostało wydane na podstawie przepisów art. 46a i art. 46b pkt. 1-6 i 8-12 Ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (DZU Nr 234, poz. 1570 z późn. zm.), która to Ustawa stanowi w art. 46b pkt.4, iż można ustanowić obowiązek poddania się badaniom lekarskim oraz stosowaniu innych środków profilaktycznych i zabiegów przez osoby chore i podejrzewane o zachorowanie.

Na wstępie podnieść należy, iż nałożenie obowiązku zakrywania ust i nosa przy pomocy odzieży lub jej części, maski, maseczki, przyłbicy albo kasku ochronnego to forma stosowania środków profilaktycznych o jakich mowa w art. 46b pkt. 4 cyt. Ustawy, a nie nakaz określonego sposobu przemieszczania się o jakim mowa w art. 46b pkt. 12 tej Ustawy i na jaki to przepis powołuje się oskarżyciel publiczny.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, mając na uwadze przywołane zapisy oraz zapisy zawarte w w/w Rozporządzeniu, zdaniem Sądu wprowadzenie za pomocą rozporządzenia generalnego, powszechnego ( także wobec ludzi zdrowych) nakazu zakrywania nosa i ust w miejscach ogólnodostępnych jest daleko bardziej idącym uregulowaniem, niż nakaz stosowania środków profilaktycznych przez osoby chore i podejrzane o zachorowanie - określony w przepisie ustawy. Zauważyć trzeba, że w przedmiotowej sprawie brak było jakichkolwiek przesłanek do uznania, iż obwiniona należy do kręgu osób chorych i podejrzanych o zachorowanie na Covid- 19, a zatem nie sposób było uznać, że zachodziła możliwość pociągnięcia obwinionej do odpowiedzialności z art. 54 kw, w oparciu o wskazane wyżej przepisy. Podkreślić z całą mocą należy, iż Sąd nie kwestionuje zasadności i celowości wprowadzenia działań profilaktycznych mających za zadanie ochronę zdrowia obywateli oraz wysoce nagannie ocenia z punktu widzenia etycznego, moralnego i społecznego postępowanie obwinionej w kontekście podjętych działań profilaktycznych, mających chronić społeczeństwo przed rozprzestrzenianiem się koronawirusa. Niemniej odpowiedzialność z art. 54 kw musi znajdować swoje uzasadnienie w obowiązujących przepisach prawa, co w realiach niniejszej sprawy nie miało miejsca.

W świetle powyższego należało obwinioną E. F. (2) uniewinnić od popełnienia czynu zarzuconego jej w pkt. I i ustalić, że w tym zakresie koszty postępowania ponosi Skarb Państwa - art. 119§2 pkt. 1 kpw.