Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 189/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 10 lutego 2021 roku, sygn. akt XVIII K 169/20

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonej L. M. i obrońca oskarżonego P. O.

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Odnośnie do apelacji obrońcy oskarżonej L. M.:

1.  Zarzut obrazy przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść wydanego orzeczenia w postaci art. 5 § 2 k.p.k. poprzez jego niezastosowanie i rozstrzygnięcie na niekorzyść oskarżonej niedających się usunąć wątpliwości w sytuacji brak było podstaw do tego aby przyjąć aby zdarzenie z udziałem oskarżonej i oskarżonego P. O. miało charakter rabunkowy oraz aby oskarżona weszła w posiadanie jakichkolwiek przedmiotów, w tym próbowała zabrać samochód osobowy należący do jednego z pokrzywdzonych, co w konsekwencji miało istotny wpływ gdyż na treść zapadłego rozstrzygnięcia, gdyż stanowiło o zastosowaniu surowszej reakcji karnej względem zarzucanych oskarżonej czynów zabronionych;

2.  Zarzut obrazy przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść wydanego orzeczenia w postaci art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny wyjaśnień oskarżonej, która wskazała, że tłuczek do mięsa w którego posiadaniu była podczas zdarzenia nie był użyty do zadawania ciosów pokrzywdzonym, zaś miał zostać przekazany jej koleżance E. O., która nie mogła sobie pozwolić na poniesienie wydatku na jego zakup, podczas zdarzenia była w zasadzie trzeźwa, gdyż wcześniej wypiła tylko dwa piwa smakowe typu RED’S w trakcie imienin jej mamy M. M. (2) w dniu 10 czerwca 2020 roku zamieszkującej w sąsiedztwie, a ponadto z pominięciem nagrania z monitoringu, który nie został właściwie zabezpieczony, a ten który został dołączony do akt sprawy obejmował inne miejsce, co w konsekwencji miało istotny wpływ na treść zapadłego rozstrzygnięcia, gdyż niesłusznie postawiło oskarżoną w charakterze prowokatora zajścia, a ponadto osoby atakującej z użyciem niebezpiecznego narzędzia pomimo, iż oskarżona nie była zainteresowana udziałem w zdarzeniu podczas którego broniła się przed osobami znajdującymi się w samochodzie, wśród których przeważali mężczyźni, którzy ponadto przewyższali liczebnie ją oraz oskarżonego;

3.  zarzut obrazy przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść wydanego orzeczenia w postaci art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny wyjaśnień oskarżonego, który wyjaśnił, że oskarżona użyła tłuczka do mięsa w obronie przed napastnikiem, który trzymał wtedy w ręku nóż, a ponadto narzędzie było przeznaczone dla koleżanki E. O., która nie mogła sobie pozwolić na sfinansowanie jego zakupu, wskazał na groźby karalne wypowiadane przez kierowcę samochodu, a ponadto potwierdził, że oskarżona wracała z imprezy imieninowej jaka wcześniej odbyła się u matki oskarżonej M. M. (2) w dniu 10 czerwca 2020 roku zamieszkującej w sąsiedztwie, co w konsekwencji miało istotny wpływ na treść zapadłego rozstrzygnięcia, gdyż niesłusznie postawiło oskarżoną w charakterze prowokatora zajścia, a ponadto osoby atakującej z użyciem niebezpiecznego narzędzia pomimo, iż oskarżona nie była zainteresowana udziałem w zdarzeniu podczas którego broniła się przed osobami znajdującymi się w samochodzie, wśród których przeważali mężczyźni, którzy ponadto przewyższali liczebnie ją oraz oskarżonego, oraz

4.  zarzut wymierzenia oskarżonej niewspółmiernie wysokiej kary łącznej w wymiarze 3 lat oraz 10 miesięcy pozbawienia wolności nie uwzględniającej stopnia winy oskarżonej jak również innych okoliczności ujawnionych w trakcie toczącego się postępowania dotyczących przebiegu każdego ze zdarzeń objętych oskarżeniem w postaci pozostawania oskarżonej w stanie trzeźwości, wyrażenia przez nią skruchy, złożenia spójnych oraz logicznych wyjaśnień w których wskazała na przebieg zdarzenia podczas którego nie była osobą atakującą, a ponadto stanęła w obliczu ataku m.in. dwóch mężczyzn.

Odnośnie do apelacji obrońcy oskarżonego P. O.:

1.  zarzut obrazy przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku, a mianowicie naruszenie :

- art. 7 § 1 pkt 1 kpk poprzez przekroczenie swobodnej oceny dowodów, polegające na przyjęciu, że zachowanie oskarżonego P. O. było zaplanowane w ramach podziału ról pomiędzy oskarżonymi podczas gdy brak jest danych uzasadniających, że oskarżony czyn zarzucany popełnił (wyjaśnienia oskarżonego);

- art. 5 § 1 2 kpk poprzez przekroczenie swobodnej oceny dowodów i nie zastosowanie zasady domniemania niewinności in dubio pro reo, polegające na przyjęciu, że zachowanie oskarżonego było działaniem wspólnie i w porozumieniu z innym oskarżonym podczas gdy zachowania oskarżonego P. O. nie zawiera znamion czynu zabronionego art. 280§2 k.k.

- art. 424 § 1 kpk w zw. z art. art. 20 i 21 k.k. poprzez nieuzasadnienie ustalenia, iż oskarżony P. O. popełnił zarzucany czyn działając wspólnie i w porozumieniu z inną oskarżoną gdyż wcześniej został skazany za podobne przestępstwo;

- art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk poprzez wydanie wyroku na podstawie niektórych zeznań świadków zwłaszcza pokrzywdzonego M. S. i L. M. (2) z pominięciem zeznań w/w świadków korzystnych dla oskarżonego P. O., faktów przyznanych przez pokrzywdzonych, a mianowicie, że oskarżony dostał papierosa, a następnie z tym papierosem oddalił się cd samochodu oraz pominięcie okoliczności łagodzących dla oskarżonego P. O.

- art. art. 410 i 424 kpk poprzez niedostateczne wyjaśnienie podstaw orzeczenia na skutek niewskazania w uzasadnieniu wyroku, które fakty Sąd uznał za udowodnione, na jakich oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych to jest wyjaśnień oskarżonego P. O. co do środków nasennych podawanych oskarżonemu w areszcie i wpływu tych środków na składane wyjaśnienia co w konsekwencji uniemożliwia kontrolę odwoławczą;

2.  zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę i mających wpływ na treść wyroku, a mianowicie uznanie, iż oskarżony P. O. dokonał zaboru pieniędzy w ten sposób, że oskarżony „...wymachiwał nożem i przystawił nóż do szyi K. T., a następnie dokonali zaboru w celu przywłaszczenia....”;

3.  zarzut obrazy przepisów prawa materialnego, że oskarżony P. O. dokonał zarzucanego czynu stypizowanego w art. 280§2 k.k. podczas gdy materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie nie daje podstaw do takiej kwalifikacji i jest to co najwyżej art. 217§ 1 (in fine) oraz 217§2 k.k. gdyż zachowanie oskarżonego nie było ukierunkowane na zabór mienia i pobicie żadnego z pokrzywdzonych, oskarżony dostał papierosa, a następnie z tym papierosem oddalił się od samochodu (wyjaśnienia oskarżonego P. O., oskarżonej L. M. oraz zeznania świadka M. S.);

4.  zarzut rażącej niewspółmierność kary mimo prawidłowo ustalonych okoliczności łagodzących, tj. faktu, iż oskarżony P. O. od lat praktycznie ma stałe zatrudnienie na budowach, jest człowiekiem, który prowadzi ustabilizowane życie osobiste po tym jak urodziła mu się córka, złożył obszerne wyjaśnienia przed Sądem I Instancji, skrucha oskarżonego, fakt, że ma on bardzo dobrą opinię wśród pokrzywdzonych mieszkających w sąsiedztwie oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zarzut niezasadny

Zarzut niezasadny

Zarzut niezasadny

Zarzut niezasadny

Zarzut niezasadny

Zarzut niezasadny

Zarzut niezasadny

Zarzuty i wnioski obu apelacji nie zasługują na uwzględnienie.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do zarzutów obrońcy oskarżonej L. M. wskazać należy, że Sąd I instancji właściwie przeprowadził postępowanie dowodowe dochowując wymogów przewidzianych w przepisach art. 5 i 7 k.p.k.

Całkowicie chybiony jest zarzut naruszenia przepisu art. 5 par. 2 k.p.k., przede wszystkim wobec nie powzięcia przez sąd I instancji niedających się usunąć wątpliwości, a także wobec zaniechania sprecyzowania przez obrońcę, na czym miałyby owe wątpliwości polegać. Całkowity brak rozwinięcia tego zarzutu w treści lakonicznego uzasadnienia apelacji, uniemożliwia szczegółowe odniesienie się do bliżej nieokreślonych i niesformułowanych przez obrońcę wątpliwości. Natomiast o rabunkowym charakterze działań podjętych przez oskarżoną świadczy niewątpliwie lektura niezwykle obszernego, szczegółowego uzasadnienia zaskarżonego wyroku, w którym sąd okręgowy ustalając stan faktyczny oparł się na szczegółowej analizie zgodnych i wzajemnie uzupełniających się relacji pokrzywdzonych M. S., K. T. oraz L. M. (2) (k. 28-38 uzasadnienia wyroku). Istotnym jest, że sąd I instancji nie podszedł do zeznań pokrzywdzonych w sposób bezkrytyczny, dając im wiarę w całej rozciągłości, ale dostrzegł rozbieżność i nieścisłość w treści depozycji składanych przez nich na różnych etapach postępowania, tak w zakresie przebiegu zdarzenia, jak i konkretnych zachowań oskarżonych, w korelacji z pozostałym materiałem dowodowym m.in. potwierdzającym zakres i rodzaj obrażeń odniesionych przez pokrzywdzonych. W niniejszej sytuacji drobne rozbieżności w zeznaniach pokrzywdzonych, biorąc pod uwagę dynamikę zdarzenia, gwałtowność zachowania oskarżonych i obawę pokrzywdzonych w obliczu fizycznego ataku, świadczą o tym, że świadkowie przedstawili przebieg zdarzania tak, jak je pamiętali. Sąd okręgowy słusznie przy tym zwrócił uwagę na obszerność i szczegółowość depozycji pokrzywdzonych.

Z kolei zarzuty dowolności oceny materiału dowodowego przez sąd I instancji mają charakter polemiczny, jako najzupełniej sprzeczne z analizą dowodów zawartą w odniesieniu do oskarżonej. Obrońca, kwestionując przypisanie L. M. działań przestępnych w zakresie pierwszego zarzutu pomija fakt, że wnioski sądu w tym przedmiocie wywiedzione zostały z wszechstronnej, odpowiadającej przepisom art. 4, 7 i 410 k.p.k. analizy dowodów. Sąd okręgowy precyzyjnie ustalił okoliczności posługiwania się przez oskarżoną podczas zdarzenia z dnia 11 czerwca 2020 r. drewnianym tłuczkiem zestawiając wypowiedzi oskarżonej z depozycjami świadków, protokołami oględzin pokrzywdzonych osób, wespół z opinią biegłego sądowego z zakresu chirurgii i chirurgii naczyniowej oraz protokołem oględzin drewnianego tłuczka a nadto twierdzeniami współoskarżonego P. O.. Ewentualny cel zakupu drewnianego tłuczka, tak eksponowany przez obrońcę, nie ma znaczenia dla oceny realizacji znamion zarzucanego L. M. przestępstwa rozboju. Sąd okręgowy natomiast, wbrew twierdzeniom obrońcy, prawidłowo zmienił częściowo opis czynu i wyeliminował z niego sformułowanie, że ww. tłuczek stanowił niebezpieczny przedmiot w rozumieniu art. 280 § 2 k.k. Zawarte w tym zakresie stanowisko sądu okręgowego i poczynione rozważania, sąd apelacyjny w pełni aprobuje i przyjmuje je jako własne.

Nietrafny jest także zarzut obrońcy pominięcia przez sąd „nagrania z monitoringu, który nie został właściwie zabezpieczony”. Obrońca nie precyzje w żaden sposób o jakie konkretnie nagranie z kamery monitoringu chodzi, w szczególności o miejsce, gdzie miałoby dojść do zarejestrowania nagrania przebiegu zdarzenia z dnia 11 czerwca 2020 r., zwłaszcza w kontekście treści notatki służbowej funkcjonariusza policji (k. 41), z której wynika, że w pobliżu miejsca zdarzenia nie znajdowały się takie urządzenia rejestrujące. Nie znajduje także żadnego potwierdzenia w aktach sprawy argumentacja obrońcy, który zaprzecza, by oskarżona była prowokatorem zajścia oraz teza, że jedynie broniła się przez osobami znajdującymi się w samochodzie, zaś drewnianego tłuczka użyła w obronie przed napastnikiem, który trzymał w ręku nóż. Obrońca nie precyzuje też, na czym miało polegać prowokacyjne i nieakceptowane zachowanie ze strony pokrzywdzonych. Dostrzegając ogólnikowość i polemiczność tego zarzutu, wskazać należy, że ustalenia faktyczne w tym zakresie zostały dokonane przez sąd okręgowy na podstawie dokładnej i prawidłowej analizy materiału dowodowego. Sąd I instancji wykazał jasno i przekonująco przyczyny odmówienia wiarygodności oskarżonej L. M. w zasadniczym zakresie. Oczywistym jest przy tym, że intencją tak skonstruowanych przez obrońcę zarzutów jest kwestionowanie ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę wyroku sądu okręgowego, jednak ograniczenie się do prostej negacji tych ustaleń i prezentacja okoliczność nie mających żadnego poparcia w materiale dowodowym, nadto jaskrawo sprzecznych z logicznymi motywami, a przede wszystkim wbrew precyzyjnemu wywodowi wyroku sądu I instancji, nie może prowadzić do ich uwzględnienia. Sformułowania zarzutu, że oskarżona ”broniła się przed osobami znajdującymi się w samochodzie, wśród których przeważali mężczyźni, którzy ponadto przewyższali liczebnie ją oraz oskarżonego”, przy uwzględnieniu nie budzących żadnych wątpliwości ustaleń faktycznych sądu okręgowego co do identyfikacji osób znajdujących się wówczas w tym pojeździe - dwóch kobiet i dwóch mężczyzn - apelujący nie jest w stanie w żaden sposób obronić.

Obrońca nie wyjaśnił ponadto, w jaki sposób świętowanie uprzedniego dnia imienin matki oskarżonej, ma wykluczać udział L. M. w inkryminowanym zdarzeniu i posługiwanie się przez nią wówczas drewnianym tłuczkiem. Nieuprawniony jest przy tym wniosek obrońcy, że oskarżona była wówczas „w zasadzie trzeźwa”, bowiem wcześniej spożyła tylko dwa piwa smakowe typu RED’S, szczególnie w kontekście wniosków opinii sądowo – psychiatrycznej i rozpoznania u oskarżonej zespołu zależności alkoholowej.

Całkowicie nieuprawnione jest przy tym kategoryczne twierdzenie obrońcy, jakoby wszyscy pokrzywdzeni znajdowali się w chwili zdarzenia pod wpływem środków odurzających. Natomiast kwestia stanu nietrzeźwości pokrzywdzonych i wpływu spożytego alkoholu na wartość składanych zeznań, była przedmiotem dokładnej analizy sądu meriti.

Pomimo zaś zaskarżenia przez obrońcę rozstrzygnięcia sądu w zakresie drugiego z przypisanych L. M. czynów i lakonicznego wskazania, że podniesione w apelacji zarzuty dotyczą każdego z zarzucanych jej czynów, to obrońca zaniechał sformułowania jakichkolwiek uwag w tym zakresie. Brak jest zatem możliwości merytorycznego ustosunkowania się do nich, podzielając tym samym ustalenia sądu okręgowego.

Także wbrew treści zarzutu sformułowanego w pkt 4 zarzut, sąd apelacyjny nie dopatrzył się w wymierzonych L. M. karach jednostkowych oraz karze łącznej pozbawienia wolności cech rażącej niewspółmierności, w kierunku jej nadmiernej surowości, uzasadniającej wymierzenie łagodniejszej kary. W szczególności całkowicie nieuprawnione są twierdzenia o wyrażeniu przez oskarżoną skruchy, w zestawieniu z kategorycznym twierdzeniem o jej roli w zdarzeniu jako ofiary ataku.

Przy kształtowaniu wymierzonej oskarżonej kary pozbawienia wolności, sąd I instancji miał na uwadze całokształt okoliczności, które zgodnie z treścią art. 53 k.k. mogły mieć wpływ na wymiar kary oraz szczegółowo i przekonywująco uzasadnił swoje stanowisko w tym zakresie. Niewątpliwie dla wymiaru kary dominujące znaczenie miały wskazane przez sąd meriti okoliczności obciążające, wynikające przede wszystkim z okoliczności popełnionych przestępstw, jak i osobowość oskarżonej oraz fakt jej uprzedniej karalności i popełnienie obu czynów w warunkach powrotu do przestępstwa - pomimo, że obrońca nie podniósł w tym zakresie zarzutu, analizę potwierdzającą prawidłowość dokonanych przez sąd okręgowy ustaleń, poczyniono z urzędu.

Zasadnie sąd I instancji uznał, że w realiach niniejszej sprawy orzeczenie za czyn przypisany w punkcie I ppkt 1 wyroku kary w wymiarze 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, zaś za czyn przypisany w punkcie I ppkt 2 wyroku kary w wymiarze 10 miesięcy pozbawienia wolności, jest karą sprawiedliwą i dostatecznie surową. W ocenie Sądu Apelacyjnego również kara łączna 3 lat i 10 miesięcy wymierzona L. M. nie nosi cech rażącej i niewspółmiernej surowości – zwłaszcza, że przy jej kształtowaniu sąd okręgowy dokonał szczegółowego omówienia przyczyn niemożności zastosowania zasady absorpcji. Wymierzona kara łączna uwzględnia nadto w odpowiednim stopniu związek czasowy i podmiotowo – przedmiotowy pomiędzy czynami.

Odnośnie do oskarżonego P. O.:

Zarzuty obrońcy oskarżonego P. O. zmierzają do negacji ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, celowym jest więc łączne wskazanie przyczyn uznania ich za niezasadne pomimo, że autor apelacji błędnie odnosi je do uchybienia przepisom proceduralnym lub naruszenia prawa materialnego.

Za chybiony i bezpodstawny uznać należy przede wszystkim zarzut obrazy art. 7 k.p.k. Wbrew bowiem twierdzeniom autora apelacji, zebrane w niniejszej sprawie dowody, w tym w postaci wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań pokrzywdzonych, zostały ocenione w sposób prawidłowy w pełni respektujący zasadę swobodnej oceny dowodów. Tego rodzaju zarzut może być uznany za trafny i zasadny tylko wówczas, gdy osoba skarżąca wykaże jakich konkretnie uchybień w procesie analizy i oceny poszczególnych dowodów dopuścił się Sąd meriti. Jeżeli zaś z analizy akt sprawy w tym z pisemnych motywów zaskarżonego wyroku wynika, że dokonana przez sąd pierwszej instancji ocena dowodów nie zawiera błędów natury faktycznej lub logicznej, respektuje zasady wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego, jak ma to miejsce w przedmiotowej sprawie, to brak jest podstaw do jej zakwestionowania przez Sąd odwoławczy. Kwestionowane przez obrońcę ustalenia w zakresie poszczególnych działań podejmowanych przez oskarżonych w ramach przestępstwa z art. 280 § 2 k.k. i podziału ról między oskarżonymi, w tym posługiwania się przez nich nożem (P. O.) i drewnianym tłuczkiem (L. M. (3)), zostały szeroko omówione w przez sąd okręgowy w kontekście oceny dowodów stanowiących podstawę ustalenia faktów. Konsekwentne pomijanie przez apelującego najistotniejszej części ustaleń faktycznych dokonanych przez sąd, a dotyczących ściśle momentu ataku przez oskarżonych pokrzywdzonych znajdujących się w samochodzie i skupienia się wyłącznie na wydarzeniu mającym miejsce chwilę wcześniej, tj. poczęstowaniu oskarżonego papierosem, nie może odnieść żadnego skutku. Obrońca zaprzeczając co do zasady udziałowi oskarżonego w zdarzaniu z dnia 11 czerwca 2020 r. pozostaje w całkowitej kontrze do zeznań wszystkich pokrzywdzonych, jak też częściowo wyjaśnień samego oskarżonego.

Nietrafny jest także zarzut naruszenia art. 5 § 1 i 2 k.p.k. Zasada in dubio pro reo jest skierowaną do organów postępowania dyrektywą, nakazującą rozstrzyganie niedających się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego. Oznacza to, że do naruszenia tej zasady doszłoby wówczas, gdyby sąd a quo stwierdził istnienie nie dających się usunąć wątpliwości - najczęściej natury faktycznej - a mimo to nie rozstrzygnął ich na korzyść oskarżonego (zob. np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 kwietnia 2010 r., SNO 15/10, LEX nr 1288796). O obrazie art. 5 § 2 k.p.k. nie może więc być mowy w sytuacji, gdy - jak w rozważanej sprawie - podnoszony zarzut wiąże się z wątpliwościami deklarowanymi przez stronę, a nie ze stwierdzonymi przez sąd, a ponadto rzecz sprowadza się nie do nieusuwalnych wątpliwości, a do oceny dowodowej, których treść legła u podstaw poczynionych ustaleń faktycznych, a prawidłowości tej oceny apelujący nie zakwestionował skutecznie. Analiza szczegółowych motywów zaskarżonego wyroku wykazuje jednoznacznie, iż sąd I instancji nie powziął wątpliwości w przedmiocie okoliczności faktycznych sprawy oraz winy oskarżonego, które tłumaczono by na niekorzyść P. O.,

Nie ulega wątpliwości też nietrafność zarzutu naruszenia przepisu art. 424 § 1 k.p.k. w zw. z art. 20 i 21 k.k. mającego wpływać na treść wyroku, niezwykle obszerne, szczegółowe motywy zaskarżonego orzeczenia spełniają wszystkie przepisane wymogi.

Bezpodstawny jest również art. 410 k.p.k. powiązany z naruszeniem art. 7 k.p.k. bowiem z analizy pisemnych motywów zaskarżonego wyroku wynika, że sąd okręgowy dokonał analizy i oceny wszystkich zgromadzonych w sprawie dowodów i nie pominął żadnej z istotnych okoliczności. Autor apelacji błędnie upatruje naruszenia powyższego przepisu przez pryzmat niewłaściwej, w jego mniemaniu, oceny depozycji pokrzywdzonych i pominięciu zeznań korzystnych dla oskarżonego, w sytuacji gdy pomija przebieg całego zdarzenia a koncentrują się wyłącznie na pierwszym kontakcie oskarżonego z pokrzywdzonymi, o czym była mowa wyżej.

Nie jest również trafny zarzut pomięcia przez sąd okręgowy okoliczności przyjmowania przez oskarżonego środków nasennych podczas przebywania w areszcie śledczym, jako niemających wpływu na wypełnienie znamion przypisanego mu czynu, nadto szczególnie w kontekście dokonanej przez sąd okręgowy wnikliwej oceny wiarygodności wszystkich składanych przez oskarżonego wyjaśnień. Przyjęcie przez obrońcę tezy w apelacji, że sam fakt przyjmowana przez oskarżanego środków nasennych powodował u niego problemy z pamięcią, co winno determinować powołanie biegłego z zakresu psychiatrii, szczególnie przy uwzględnieniu treści opinii psychiatrycznej (k. 272-274), jest całkowicie niezasadne i zbędne, wszak konieczność sięgnięcia po wiedzę specjalną biegłego uzależniona jest od całokształtu materiału dowodowego, podlegającego ocenie według przepisów art. 7 i 410 k.p.k.

Podnosząc zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, obrońca oskarżanego zakwestionował, dokonaną przez sąd okręgowy, ocenę materiału dowodowego w przedmiocie ustalenia udziału oskarżonego w czynności zaboru pieniędzy. Jednak kwestia współdziałania obojga oskarżonych w dokonaniu rozboju, a także wypełnienia przez każdego z nich znamion art. 280 § 2 k.k., została przez sąd okręgowy szczegółowo przeanalizowana (k. 62-65 uzasadnienia) i ustaleń tych obrońca nie był w stanie skutecznie podważyć.

Nie ma przy tym znaczenia powoływanie się przez obrońcę na zeznania funkcjonariuszy policji z patrolu, wezwanych zresztą przez pokrzywdzonych, którzy nie byli bezpośrednimi świadkami zdarzenia, albowiem przyjechali po tym, jak oskarżeni oddalili się z miejsca zdarzenia.

Zdaniem Sądu odwoławczego podniesiony przez autora apelacji zarzut określony w art. 438 pkt 3 k.p.k. także nie jest zasadny i nie zasługuje na uwzględnienie. Dokonane przez Sąd meriti ustalenia faktyczne są prawidłowe i mają pełne oparcie w materiale dowodowym zgromadzonym w niniejszej sprawie. Zbędnym byłoby przytaczanie stanowiska sądu I instancji, które znalazło całkowitą aprobatę Sądu Apelacyjnego, tym bardziej, iż Sąd odwoławczy zobowiązany jest jedynie do zwięzłego przedstawienia swojego stanowiska w zakresie oceny zarzutów apelacyjnych. Kwestionowanie przez obrońcę oskarżonego i jego roli w popełnieniu przypisanego mu czynu jest całkowicie bezpodstawne i nie znajduje żadnego uzasadnienia w zgromadzonych dowodach, które autor apelacji najwyraźniej pomija.

Niesłuszne także obrońca co do zasady pozbawia przymiotu wiarygodności zeznania pokrzywdzonych, jedynie z powodu spożywanego przez nich wcześniej alkoholu. Kwestia ta także została przez sąd okręgowy dostatecznie omówiona.

Jako wadliwe ocenić trzeba zarzuty apelacji dotyczące obrazy prawa materialnego. Również bowiem i w tym wypadku obrońca neguje ustalenia faktyczne przyjęte za podstawę wyroku. Nie ma żadnych przesłanek do uznania, że zachowania kwalifikowane w wyroku z art. 280 § 2 k.k. mogły zostać uznane za występek z art. 217 § 1 lub 217 § 2 k.k.

Niezasadny okazał się także zarzut kwestionujący wymiar kary orzeczonej wobec oskarżonego P. O.. Sąd okręgowy przy wymiarze kary oskarżonemu wziął pod uwagę wszystkie istotne w tej materii ustalenia i nadał im właściwe znaczenie. Nie pominął przy tym żadnej okoliczności wskazanej w apelacji. Obrońca zbyt dużą wagę przywiązuje do okoliczności łagodzących w tej sprawie, takich jak staranie oskarżonego o kontakty z córką, oraz prezentuje - wbrew zebranym dowodowym - sylwetkę oskarżonego jako osoby prowadzącej ustabilizowany tryb życia, pracującej, cieszącej się dobrą opinią wśród sąsiadów, dbającej o bliskich, czemu przeczy zupełnie oparta na materiale dowodowym analiza sądu meriti, a co znalazło właściwe odbicie w wymiarze kary. Słusznie sąd okręgowy wskazał na szereg okoliczności obciążających oskarżonego i prawidłowo ocenił też stopień społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu, oraz właściwie rozważył kwestię jego zawinienia. Sąd odwoławczy podziela tę ocenę. Obrońca nie wykazał też, aby w omawianej sprawie Sąd Okręgowy naruszył ustawowe dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 § 1 k.k., jak też i tego, że kwestionowana kara 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności raziła surowością. Jest ona współmierna do stopnia winy oraz stopnia społecznej szkodliwości czynu sprawcy. Spełnia też cele zapobiegawcze i wychowawcze, które powinna osiągnąć w stosunku do oskarżonego i uwzględnia potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Wniosek

Wnioski odnośnie do oskarżonej L. M.:

1. zmiana wyroku co do punktu I podpunkt 1 i podpunkt 2, punktu II, punktu III podpunkt 2 oraz punktu IV podpunkt 1 poprzez uniewinnienie oskarżonej od zarzucanych jej czynów zabronionych, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku oraz przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji z uwagi na istotny brak w materiale dowodowym w postaci niedopuszczenia, a w konsekwencji nieprzeprowadzenia dowodu z monitoringu z miejsca zdarzenia, oraz zasądzenie na rzecz obrońcy oskarżonego kosztów zastępstwa adwokackiego z urzędu w postępowaniu przed Sądem II instancji, które nie zostały opłacone zarówno w całości jak i w części.

Wnioski odnośnie do oskarżonego P. O.:

1. Zmiana kwalifikacji prawnej i zmianę zaskarżonego wyroku w całości przez odmienne orzeczenie co do istoty sprawy i uniewinnienie oskarżonego; alternatywnie uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I Instancji do ponownego rozpoznania w celu uzupełnienia postępowania dowodowego o opinię biegłego z dziedziny psychiatrii na fakt wpływu środków nasennych na pamięć oskarżonego;

alternatywnie zmiana zaskarżonego wyroku i orzeczenie kary łagodniejszej;

nadto zasądzenie kosztów zastępstwa adwokackiego - obrona z urzędu - za drugą instancję według norm przepisanych;

☐ zasadne

☐ częściowo zasadne

☒ niezasadne

Wnioski niezasadne.

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Odnośnie do oskarżonej L. M.:

Materiał dowodowy nie prowadzi do uznania, iż oskarżona L. M. (3) winna być uniewinniona od któregokolwiek z czynów. Wina została jej w pełni udowodniona, co wykazują trafne argumenty uzasadnienia zaskarżonego wyroku. Nie istnieją także podstawy procesowe uchylenia wyroku w zaskarżonej przez obrońcę części i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania, określone w art. 437 par. 2 k.p.k.

Odnośnie do oskarżonego P. O.:

Wina oskarżonego w zakresie czynu z art. 280 § 2 k.k. została mu w pełni udowodniona, co wykazują trafne argumenty uzasadnienia zaskarżonego wyroku, stąd brak jest podstaw do zmiany kwalifikacji prawnej czynu. Wniosek o zmianę wyroku przez uniewinnienie oskarżonego jest sprzeczny z materiałem dowodowym i nie zasługuje na uwzględnienie.

Żądanie uchylenia orzeczenia w zaskarżonym zakresie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania jest zaś niezgodny z przepisem art. 437 par. 2 k.p.k.

Obrońca we wniosku końcowym nie sprecyzował konkretnie wymiaru kary, wnosząc jedynie o wymierzenie oskarżonemu kary łagodniejszej, jednak brak cech rażącej niewspółmierności w kierunku jej nadmiernej surowości, nie uzasadnia uwzględnienia tego żądania.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymano w mocy zaskarżony wyrok w całej rozciągłości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powodami utrzymania w mocy zaskarżonego wyroku jest bezzasadność zarzutów i wniosków apelacji obrońców oraz brak okoliczności, podlegających uwzględnieniu z urzędu przez sąd odwoławczy.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2; 3

Orzeczenia w przedmiocie wynagrodzenia za obronę z urzędu zapadły zgodnie z przepisem par. 17 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej, udzielonej przez adwokata z urzędu (tekst jedn. Dz. U. 2019.18).

Orzeczenie w kwestii kosztów postępowania odwoławczego wydano na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. mając na uwadze sytuacje materialne i finansowe oskarżonych oraz rodzaj orzeczonych kar, uznając, że uiszczenie tych kosztów byłoby dla oskarżonych zbyt uciążliwe.

7.  PODPIS

SSA Piotr Schab

SSO(del.) Paweł Dobosz SSA Przemysław W. Radzik

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonej L. M.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 10 lutego 2021 r., sygn. akt XVIII K 169/20

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego P. O.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 10 lutego 2021 r., sygn. akt XVIII K 169/20

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana