Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 września 2020 r.

Sąd Rejonowy w Rybniku III Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący asesor sądowy Szymon Rataj

Protokolant Anna Zieleźny-Trocha

przy udziale oskarżyciela publicznego: K. K.

po rozpoznaniu w dniach 7 sierpnia 2020 r., 24 sierpnia 2020 r., 29 września 2020r. sprawy

A. W. (W.)

s. J. i T.

ur. (...) w K.

obwinionego o to, że

w dniu 30 marca 2019 r. o godz. 18 ²⁵w R. na ul. (...), wykroczył przeciwko przepisom o porządku ruchu drogowego na drogach publicznych, pozostawiając pojazd marki A. o nr rejestracyjnym (...) na chodniku, nie pozostawiając 1,5 m szerokości chodnika dla ruchu pieszych

tj. o wykroczenie z art. 97 kw w zw. z art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy - Prawo o ruchu drogowym

1.  uznaje obwinionego A. W. (W.) za winnego tego, że w dniu 30 marca 2019 r. o godz. 18 ²⁵w R. na ul. (...), wykroczył przeciwko przepisom o porządku ruchu drogowego na drogach publicznych, dokonując postoju całego samochodu osobowego marki A. o nr rejestracyjnym (...) na chodniku z dala od krawędzi jezdni tj. popełnienia wykroczenia z art. 97 kw w zw. z art. 47 ust. 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz.U.2020.110 t.j. z dnia 2020.01.24) i za to na mocy art. 97 kw wymierza mu karę grzywny w wysokości 100 (stu) złotych;

2.  na mocy art. 118 § 1 kpw i art. 119 § 1 kpw w zw. z art. 21 pkt 2 i art. 3 ust. 1 Ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych zasądza od obwinionego A. W. (W.) na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki postępowania w wysokości 100 zł (stu złotych) oraz opłatę w wysokości 30 zł (trzydzieści złotych).

3.  na mocy art. 119 § 1 kpw zasądza od obwinionego A. W. (W.) na rzecz Gminy R. zryczałtowane wydatki postępowania poniesione w toku czynności wyjaśniających w kwocie 20 zł (dwadzieścia złotych).

asesor sadowy

Sygn. akt III W 147/20

UZASADNIENIE WYROKU

z dnia 29 września 2020r.

W dniu 30 marca 2019 roku A. W. zatrzymał i zaparkował pojazd marki A. o nr rej. (...) pod swoją posesją, przy ulicy (...) w R.. Mężczyzna zatrzymał powyższy pojazd czterema kołami na chodniku, przy krawędzi drogi dla rowerów, z dala od krawędzi jezdni. Kierujący tym pojazdem pozostawił 1,5 metra chodnika dla pieszych. Około godz. 18:25 pełniąca w tym dniu służbę patrolową - inspektor Straży Miejskiej M. G. ujawniła nieprawidłowo zaparkowany ww. pojazd. Z uwagi na nieobecność kierowcy, ww. wymieniona wstawiła kartę informacyjną za wycieraczką przedniej szyny oraz sporządziła dokumentację fotograficzną. Około godziny 19:35 do Komendy Straży Miejskiej zgłosił się A. W., który oświadczył, inspektorowi R. J., że jest kierowcą tego pojazdu oraz przyznał, że zaparkował samochód w powyższym miejscu. Inspektor Staży Miejskiej poinformował A. W. o popełnieniu przez niego wykroczenia określonego w art. 97 k.w. i wystawieniu w związku z tym czynem mandatu karnego w wysokości 100 złotych. Mężczyzna został poinformowany o przysługujących mu uprawnieniach i odmówił przyjęcia przedmiotowego mandatu karnego, będąc przekonanym o prawidłowym zaparkowaniu swojego samochodu. W związku z powyższym funkcjonariusz Straży Miejskiej poinformował go o skierowaniu wniosku o ukaranie do Sądu Rejonowego w Rybniku.

Powyższych ustaleń faktycznych Sąd Rejonowy dokonał na podstawie: częściowo wyjaśnień obwinionego (k. 49v), zeznań świadka M. G. (k. 11-12, k. 49v), oraz dokumentów w postaci: notatki urzędowej (k. 3) wraz z dokumentacją fotograficzną (k. 4-5, k. 40-44, k. 60-84), wydruk z systemu xRSIP oraz odpowiedź z Wydziału (...) R. z dnia 17 lipca 2020 (k. 45),oględzin miejsca zdarzenia i eksperymentu procesowego ( k. 540).

Obwiniony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Konsekwentnie twierdził, że pojazd został przez niego zaparkowany z zachowaniem odpowiedniego, zgodnego z przepisami prawa, pasa ruchu dla pieszych na chodniku. Podkreślał, iż zaparkował samochód na chodniku w odległości wystarczającej, aby zapewnić pieszym swobodne przejście po chodniku o szerokości ok. 1,5 metra

Analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a przede wszystkim wyniki pomiarów oraz spostrzeżenia dokonane podczas oględzin miejsca zdarzenia i eksperymentu procesowego doprowadziły Sąd do przekonania, że wyjaśnienia obwinionego zasługiwały na uwzględnienie w tym zakresie. Obwiniony nie kwestionował faktu zatrzymania i postoju samochodu przy ulicy (...) w R. na chodniku tj. w miejscu ujawnionym przez funkcjonariusza Straży Miejskiej oraz uwidocznionym na znajdujących się w aktach sprawy fotografiach. Nadto zgodne z prawdą są wyjaśnienia obwinionego, że zaparkował cały samochód na chodniku w odległości zapewniającej pieszym swobodne przejście po chodniku tj. o szerokości ok. 1,5 metra. Stwierdzić bowiem należy, iż wyjaśnienia obwinionego we wskazanym zakresie potwierdzają wiarygodne dowody zgromadzone w sprawie tj. dokumentacja fotograficzna ukazująca miejsce i sposób zaparkowania przez obwinionego opisanego pojazdu oraz wnioski z oględzin miejsca zdarzenia i eksperymentu procesowego. Podkreślić należy, iż z przeprowadzonych przez Sąd oględzin miejsca zdarzenia i eksperymentu procesowego jednoznacznie wynika, że pojazd marki A. został zaparkowany przy ulicy (...) na chodniku z dala od krawędzi jezdni a przy krawędzi drogi dla rowerów, jednakże w odległości wystarczającej, aby zapewnić pieszym swobodne przejście po chodniku o szerokości ok. 1,5 metra. I tak przedstawiają się wykonane pomiary: w miejscu przy prawym przednim kole zamierzono odległość ok. 203 cm. W miejscu od środka samochodu zmierzono ok. 270 cm. Odległość w miejscu od prawego tylnego koła do końca miary wynosi ponad 300 cm. Odległość od koła do szarego krawężnika wynosi 210 cm. Od krawędzi ścieżki rowerowej do środkowej części pojazdu zamierzono odległość ok. 233 cm. W każdym zmierzonym miejscu, odległość od samochodu do końca chodnika tj. pasa, po którym mogą poruszać się piesi, wyniosła znacznie powyżej 150 cm w każdym miejscu.

Jednakże biorąc pod uwagę fakt, iż art. 47 ust 2 ustawy o ruchu drogowym przewiduje możliwość zatrzymania lub postoju całego samochodu osobowego na chodniku przy krawędzi jezdni, a samochód obwinionego znajdował się na chodniku przy krawędzi drogi dla rowerów to należy uznać, iż spełnił jedynie jeden warunek uprawniającego do zatrzymania pojazdu tj. zapewnił pieszym swobodne przejście po chodniku o szerokości ok. 1,5 metra. Tym samym nie potwierdziły się wyjaśnienia obwinionego, w których przekonywał, że zaparkował pojazd w sposób zgodny z przepisami ustawy o ruchu drogowym. Okoliczność, że obwiniony nie przyznał się do popełnienia wykroczenia Sąd uznał za przyjętą przez niego linię obrony zmierzającą do uniknięcia odpowiedzialności.

Sąd podzielił zeznania M. G., która przeprowadzała interwencję wobec obwinionego.

Sąd dał wiarę zgromadzonym w sprawie dowodom z dokumentów albowiem sporządzone zostały przez uprawnione i kompetentne do tego osoby w ich zakresie działania, a w toku postępowania nie ujawniły się żadne okoliczności podważające ich wiarygodność. Przeprowadzone przez Sąd oględziny miejsca zdarzenia i eksperyment procesowy wskazały, iż pojazd marki A. został zaparkowany w całości przy ulicy (...) na chodniku, przy krawędzi drogi dla rowerzystów, a z dala od krawędzi jezdni w odległości wystarczającej, aby zapewnić pieszym swobodne przejście po chodniku o szerokości ok. 1,5 metra.

Sąd zważył co następuje:

Mając na uwadze powyższe rozważania, zgromadzony w sprawie materiał dowodowy daje pełne podstawy do przyjęcia, iż wina i sprawstwo obwinionego nie budzi wątpliwości. Jednakże Sąd zmienił opis czynu oraz jego kwalifikację prawną. Analiza ustalonego stanu faktycznego pozwoliła na przyjęcie w stopniu nie budzącym wątpliwości, że obwiniony A. W. swoim zachowaniem wyczerpał znamiona wykroczenia określonego w art. 97 k.w. w zw. z art. 47 ust. 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. Prawo o ruchu drogowym. A. W. w dniu w dniu 30 marca 2019 r. o godz. 18 ²⁵ w R. na ul. (...), wykroczył przeciwko przepisom o porządku ruchu drogowego na drogach publicznych, dokonując postoju całego samochodu osobowego marki A. o nr rejestracyjnym (...) na chodniku z dala od krawędzi jezdni, czym naruszył powołany wyżej przepis o prawie ruchu drogowego. Przepis ten dopuszcza postój pojazdu na chodniku pod warunkiem, że szerokość chodnika pozostawionego dla pieszych jest taka, że nie utrudni im ruchu i jest nie mniejsza niż 1,5 m. Wykonane przez Sąd oględziny miejsca zdarzenia i eksperyment procesowy na miejscu zdarzenia potwierdziły, że obwiniony tych warunków dotrzymał. Jednakże dokonał postoju samochodu z dala od krawędzi jezdni tj. przy krawędzi drogi dla rowerów.

Na podstawie art. 47 ustawy – Prawo o ruchu drogowym można przyjąć, że ustawodawca rozróżnił trzy odrębne sposoby parkowania pojazdów na chodniku. Pierwszy z nich dotyczy parkowania jednym bokiem pojazdu na chodniku, a drugim na jezdni (art. 47 ust. 1 Prawa o ruchu drogowym). Ten sposób jest prawnie dopuszczalny, jeżeli zostaną łącznie spełnione dwa warunki: 1) na danym odcinku nie obowiązuje zakaz zatrzymywania i postoju oraz 2) szerokość chodnika pozostawionego dla pieszych nie powinna utrudniać im ruchu i nie może być mniejsza niż 1,5 m. Drugi sposób parkowania – polegający na parkowaniu kołami przedniej osi pojazdu na chodniku (kołami tylnej osi na jezdni) – jest dopuszczony przy spełnieniu łącznie trzech warunków: 1) na danym odcinku nie obowiązuje zakaz zatrzymywania i postoju, 2) szerokość chodnika pozostawionego dla pieszych nie powinna utrudniać im ruchu i nie może być mniejsza niż 1,5 m oraz 3) pojazd umieszczony w taki sposób nie może tamować ruchu pojazdów na jezdni (art. 47 ust. 1 pkt 1, 2 i 3 Prawa o ruchu drogowym). Z kolei trzeci sposób parkowania polega na parkowaniu całego samochodu na chodniku przy krawędzi jezdni (art. 47 ust. 2 Prawa o ruchu drogowym). Parkowanie w ten sposób jest możliwe, o ile postawienie samochodu na chodniku spowoduje pozostawienie dla pieszych takiej szerokości chodnika, która nie utrudni im ruchu i nie jest mniejsza niż 1,5 m.

Przepis art. 47 ust. 2 tej ustawy dopuszcza możliwość zatrzymania całego samochodu osobowego, motocykla (jednośladowego lub wielośladowego), motoroweru lub roweru na chodniku, ale wyłącznie przy krawędzi jezdni, a nie przy krawędzi drogi dla rowerów (jak to miało miejsce w przedmiotowej sprawie), jeżeli szerokość chodnika pozostawionego dla pieszych jest taka, że nie utrudni im ruchu i jest nie mniejsza niż 1,5 m.

Zgodnie z art. 2 ust. 6 ustawy prawo o ruchu drogowym jezdnia to część drogi przeznaczona do ruchu pojazdów; określenie to nie dotyczy torowisk wydzielonych z jezdni. Natomiast art. 2 ust. 5 ww. ustawy wskazuje, iż droga dla rowerów to - droga lub jej część przeznaczoną do ruchu rowerów, oznaczona odpowiednimi znakami drogowymi; droga dla rowerów jest oddzielona od innych dróg lub jezdni tej samej drogi konstrukcyjnie lub za pomocą urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego.

Samochód obwinionego znajdował się na chodniku przy krawędzi drogi dla rowerów – świadczy o tym widoczny na zdjęciu (k. 41) znak „C-13 droga dla rowerów”, jak również fakt, iż droga ta jest oddzielona od innych dróg lub jezdni konstrukcyjnie – jest ona bowiem wyraźnie wyodrębniona przy pomocy krawężników.

Reasumując, art. 47 ust. 2 Prawa o ruchu drogowym dopuszcza postój pojazdu na chodniku przy krawędzi jezdni, pod warunkiem, że szerokość chodnika pozostawionego dla pieszych jest taka, że nie utrudni im ruchu i jest nie mniejsza niż 1,5 m. Zebrany w sprawie materiał dowodowy jednoznacznie wykazał, że obwiniony A. W. w dniu 30 marca 2019 roku nie dotrzymał warunku postoju pojazdu przy krawędzi jezdni, bowiem jego pojazd znajdował się przy krawędzi drogi dla rowerów. Co tym samym pomimo zachowanego warunku nie utrudniania pieszym ruchu, nie pozwoliło na przyjęcie, iż został spełniony warunek zatrzymania pojazdu przy krawędzi jezdni całego samochodu osobowego.

Stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego obwinionemu nie jest niski. O stopniu tym decyduje rodzaj naruszonego nim dobra prawnego jakim jest bezpieczeństwo i porządek ruchu drogowego.

Czyn przypisany obwinionemu jest zawiniony. Można mu przypisać winę w czasie jego popełnienia, albowiem uzasadnionym było w konkretnej sytuacji wymagać od obwinionego zachowania zgodnego z normą prawną, a nie zachodziły jednocześnie przyczyny, które odmowę takiego zachowania uzasadniałyby. Można obwinionemu, zarzucić zatem, że mając możliwość wyboru postępowania, nie dał posłuchu normie prawnej.

Przy wymiarze kary, Sąd miał na uwadze, aby nie przekraczała ona stopnia winy oraz uwzględniała stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez obwinionego czynu. Sąd baczył również, by orzeczona kara spełniała swe cele wychowawcze i zapobiegawcze wobec obwinionego, uświadamiając mu naganność jego postępowania oraz wzbudzając przekonanie, iż negatywne skutki popełnienia wykroczeń przekraczają płynące z tego korzyści. Wpływ na wymiar kary miały też względy prewencji ogólnej poprzez uświadomienie społeczeństwu konieczności respektowania norm prawnych oraz faktu, iż brak poszanowania obwiązującego prawa, jego lekceważenie powoduje szereg niekorzystnych konsekwencji.

Sąd wziął również pod uwagę właściwości i warunki osobiste i majątkowe obwinionego. Obwiniony posiada wykształcenie wyższe – inżynier mechanik. Prowadzi działalność gospodarczą z dochodem 4.500 złotych.

Sąd uznał zatem, że karą adekwatną, spełniającą swoje funkcje i obejmującą jednocześnie całą karygodność działania sprawcy będzie wymierzona mu na mocy art. 97 k.w. kara grzywny w wysokości 100 złotych.

Na podstawie art. 118 § 1 k.p.w. i art. 119 § 1 k.p.w. zw. z art. 21 pkt 2 i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych zasądzono od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki postępowania w wysokości 100 złotych oraz opłatę w wysokości 30 złotych.

Ponadto na podstawie art. 119 § 1 k.p.w. zasądzono od obwinionego na rzecz Gminy R. zryczałtowane wydatki postępowania poniesione w toku czynności wyjaśniających w wysokości 20 złotych.

asesor sądowy