Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 października 2020 roku

Sąd Rejonowy w Rybniku VI Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: asesor sądowy Barbara Golec

Protokolant: Justyna Leszczyńska

po rozpoznaniu w dniu 1 października 2020 roku w Rybniku

na rozprawie w postępowaniu gospodarczym

sprawy z powództwa (...) sp. z o.o. w G.

przeciwko (...) sp. z o.o. w R.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego (...) sp. z o.o. w R. na rzecz powoda (...)sp. z o.o. w G. kwotę 26 028,37 zł (dwadzieścia sześć tysięcy dwadzieścia osiem złotych trzydzieści siedem groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych do dnia 31 grudnia 2019 r., a od dnia 1 stycznia 2020 r. z odsetkami w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 10 punktów procentowych liczonymi od kwot:

- 15 990,00 zł od dnia 24 września 2019 r.

- 10 038,37 zł od dnia 14 listopada 2019 r.

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 4 919,00 zł (cztery tysiące dziewięćset dziewiętnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 3 617,00 zł (trzy tysiące sześćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

asesor sądowy

Sygn. akt VI GC 508/20

UZASADNIENIE

Powód (...) sp. z o.o. sp. k. w G. wniósł w dniu 10 grudnia 2019 r. przeciwko pozwanemu (...)sp. z o.o. w R. pozew o zapłatę kwoty 26 028,37 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych od dat i kwot wskazanych w treści pozwu, a także zasądzenie zwrotu kosztów procesu. Uzasadniając wskazał, dochodzi czynszu najmu koparki (k. 2-5).

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 3 stycznia 2020 r. uwzględniono powództwo w całości (k. 26).

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów postępowania. Zarzucił przedwczesność powództwa, bowiem strony wraz z (...) sp. z o.o. w G. negocjowały porozumienie, a powód odroczył termin zapłaty (k.32-33).

Pierwotny powód zwrócił się o wyrażenie zgody przez pozwanego na zmianę strony powodowej na (...) sp. z o.o. w oparciu o art. 192 pkt 3 k.p.c., powołując się na cesję wierzytelności (k. 67-69). Pozwany wyraził zgodę na wejście w miejsce pierwotnego powoda spółki (...) sp. z o.o. w G. (k. 81). Powód (...) sp. z o.o. w G. zgłosił swój udział w postępowaniu w miejsce (...)sp. z o.o. sp. k. w G. (k. 85).

Sąd ustalił, co następuje.

Na podstawie umowy z dnia 6 września 2019 r. (...) sp. z o.o. sp. k. w G. (dalej: spółka (...)) wynajął pozwanemu (...) sp. z o.o. w R. maszynę budowlaną w postaci koparki za czynsz wynoszący 11 000 zł netto miesięcznie, z limitem motogodzin do 212. Stawka za 1 motogodzinę wynosiła 60 zł netto. Umowa została zawarta na czas nieokreślony. Czynsz miał być płatny z góry na podstawie faktury wystawianej w terminie do 7 dni. Sprzęt został wydany pozwanemu w dniu zawarcia umowy.

dowód: umowa k. 13, dokument wydania zewnętrznego k. 14, list przewozowy k. 15

Spółka (...) obciążyła pozwanego czynszem za okres od 9 września 2019 r. do 8 października 2019 r. w kwocie 11 000 zł netto oraz wynagrodzeniem za transport koparki w kwocie 2 000 zł netto (łącznie 15 990 zł brutto), z terminem zapłaty do dnia 23 września 2019 r. Pozwany został również obciążony czynszem w kwocie 8 161,28 zł netto (10 038,37 zł brutto) za okres od 9 października 2019 r. do 31 października 2019 r. z terminem zapłaty do dnia 13 listopada 2019 r.

dowód: faktury (...), (...), korekta do faktury k. 18

Pozwany zwrócił wynajmującemu koparkę w dniu 31 października 2019 r.

dowód: protokół zdawczo-odbiorczy k. 19

Spółka (...)wezwała pozwanego do zapłaty.

dowód: wezwanie do zapłaty k. 20-22

W dniu 8 sierpnia 2019 r. powód (...)sp. z o.o. w G. zawarł z pozwanym umowę, na podstawie której pozwany miał jako podwykonawca realizować zadania w ramach budowy sieci kanalizacyjnej wraz z infrastrukturą w ramach projektu „Budowa sieci kanalizacji sanitarnej w sołectwie S. gmina L.”. Pozwany miał wykonać umowę w okresie od dnia 19 sierpnia 2019 r. do dnia 31 marca 2020 r. Pozwany, powód oraz spółka (...)zamierzali zawrzeć porozumienie (kompensatę) w sprawie regulacji należności i zobowiązań w dniu 19 grudnia 2019 r. Zgodnie z projektem umowy pozwany miał w ten sposób uregulować należności z faktur (...), (...) oraz koszty postępowania sądowego.

dowód: umowa k. 44-56, porozumienie k. 57

Umową cesji wierzytelności z dnia 5 marca 2020 r. spółka (...) przeniosła na rzecz powoda (...) sp. z o.o. w G. wierzytelności względem pozwanego wynikające z faktur (...) i (...). Pozwany został zawiadomiony o przelewie.

dowód: umowa cesji k. 70-71, zawiadomienie o cesji z potwierdzeniem nadania k. 72-74

Strony zakończyły bezskutecznie negocjacje ugodowe.

bezsporne

Pominięto wnioski stron o przesłuchanie świadków oraz stron, mając na uwadze stanowisko procesowe pozwanego, który nie kwestionował zawarcia i wykonania umowy. Ponadto, pozwany nie wskazał odroczonego terminu zapłaty, a strony zakończyły próby polubownego rozwiązania sporu bez zawarcia porozumienia.

Sąd zważył, co następuje.

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Podstawę roszczenia o zapłatę czynszu najmu stanowił art. 659 § 1 k.c. Zgodnie z tym przepisem przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. W zakresie zaś kosztów transportu, roszczenie znalazło oparcie w art. 734 § 1 i art. 735 § 1 k.c. w zw. z art. 750 k.c., z których wynika, że przez umowę o świadczenie usług przyjmujący zlecenie zobowiązuje się do świadczenia usług na rzecz dającego zlecenie, co do zasady za wynagrodzeniem.

Zawarcie umowy najmu, wysokość czynszu, koszty transportu koparki, wykonanie umowy przez spółkę (...) były bezsporne. Pozwany kwestionował jedynie wymagalność roszczeń, powołując się na trwające negocjacje w przedmiocie rozliczenia stron – pozwanego oraz spółki (...) i powoda. Strony jednakże nie uzgodniły kompensaty ani nie zawarły innego rodzaju porozumienia, a pozwany nie sprecyzował nawet, do jakiej daty miał uzyskać odroczenie terminu zapłaty. Sam projekt porozumienia nie przewidywał zmiany terminu wymagalności czynszu i kosztów transportu należnych powodowi. Terminów zaś zapłaty wskazanych w fakturach pozwany nie podważał. Roszczenia były więc wymagalne w chwili wytoczenia powództwa, a zarzut podniesiony przez pozwanego okazał się niezasadny.

Mając na uwadze powyższe ustalenia faktyczne, na podstawie przywołanych przepisów, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 26 028,37 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych od dat i kwot szczegółowo wskazanych w sentencji, biorąc pod uwagę terminy zapłaty należności wynikające z faktur. O odsetkach orzeczono w oparciu o przepis art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych (poprzednio ustawa o terminach zapłaty w transakcjach handlowych – zwana dalej ustawą), w brzmieniu sprzed 1 stycznia 2020 r. Od dnia 1 stycznia 2020 r. odsetki te są natomiast równe sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 10 punktów procentowych (art. 20 ust. 3 ustawy z dnia 19 lipca 2019 r. o zmianie niektórych ustaw w celu ograniczenia zatorów płatniczych stanowi, że do ustalenia wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w transakcjach handlowych, które stały się wymagalne po dniu 1 stycznia 2020 r., stosuje się przepis art. 4 pkt 3 ustawy, w brzmieniu nadanym ustawą nowelizującą).

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy. Pozwany przegrał spór i powinien zwrócić powodowi koszty procesu w kwocie 4 919 zł, tj.: 1 302 zł opłaty od pozwu, 3 600 zł kosztów wynagrodzenia pełnomocnika oraz 17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Wysokość wynagrodzenia pełnomocnika wynikała z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.