Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 24 kwietnia 2014r.

Sąd Okręgowy w Nowym Sączu, Wydział III Cywilny Odwoławczy w składzie

następującym:

Przewodniczący - Sędzia SO Jacek Małodobry

Sędzia SO Zofia Klisiewicz

Sędzia SO Katarzyna Kwilosz – Babiś ( sprawozdawca )

Protokolant: staż. Kinga Burny

po rozpoznaniu w dniu 24 kwietnia 2014r.

na rozprawie

sprawy z wniosku P. J. i K. J.

przy uczestnictwie W. P.

o zobowiązanie do opuszczenia mieszkania

na skutek apelacji wnioskodawczyń

od postanowienia Sądu Rejonowego w Nowym Sączu

z dnia 13 grudnia 2013 r. sygn. akt I Ns 321/13

p o s t a n a w i a :

oddalić apelację.

Sygn. akt III Ca 135/14

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 13 grudnia 2013r. Sąd Rejonowy w Nowym Sączu oddalił wniosek P. J.i K. J.o zobowiązanie uczestnika W. P.do opuszczenia mieszkania w L.nr (...) w trybie ustawy z dnia 29 lipca 2005r o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie.

Powyższe orzeczenie zaskarżyła apelacją P. J. działając także imieniem K. J., w której zarzuciła, że sędziowie przez stronniczość i układy, oddalając jej żądania w kolejnych sprawach zgotowali jej i jej rodzinie piekło, że nieprawdą jest aby w dniu 17 sierpnia 2013r. zachowywała się agresywnie, że W. P., Policja oraz opieka społeczna mataczy i kłamie. W piśmie precyzującym apelację zakwestionowała prawidłowość ustaleń faktycznych i oceny prawnej wniosku dokonanej przez Sąd Rejonowy, zarzuciła, że uczestnik znęca się nad nią i jej rodziną, wmawia jej, że jest chora psychicznie oraz mataczy. Zarzuciła, że Sąd Rejonowy nie uwzględnił dowodów przedłożonych przez nią do akt sprawy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie, gdyż zarzuty w niej zawarte są bezzasadne. Nie zachodzą również uchybienia, które Sąd Okręgowy bierze pod rozwagę z urzędu, a skutkiem których byłaby nieważność postępowania.

Wbrew temu co się podnosi w apelacji, Sąd Rejonowy dopuścił wszystkie dowody wnioskowane przez apelującą i uczestnika oraz dokładnie i wnikliwie przeprowadził postępowanie dowodowe w sprawie. Następnie dowody te ocenił w myśl reguł wskazanych w art. 233 k.p.c. i dokonał ustaleń faktycznych, których prawidłowości apelująca nie zdołała podważyć. Należy podkreślić, że ocena wiarygodności i mocy dowodów przeprowadzonych w sprawie wyraża istotę sądzenia w części dotyczącej ustalenia faktów, ponieważ obejmuje rozstrzygnięcie o przeciwstawnych twierdzeniach stron na podstawie własnego przekonania sędziego powziętego w wyniku bezpośredniego zetknięcia się ze świadkami, dokumentami i innymi środkami dowodowymi. Jeżeli z materiału dowodowego sprawy sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi zostać zaakceptowana. Skuteczne postawienie przez apelującą zarzutu wadliwej i nieprawidłowej, a w konsekwencji dowolnej oceny dowodów wymagało by wykazania, że Sąd Rejonowy uchybił zasadom oceny dowodów objętych treścią art. 233 § 1 k.p.c., wskazania realnych przyczyn, dla których ocena Sądu nie spełnia wymogów tego przepisu. Apelacja wnioskodawczyń wymagania tego nie spełnia.

Zgodnie z treścią art. 3 k.p.c. strony i uczestnicy postępowania obowiązani są dawać wyjaśnienia co do okoliczności sprawy zgodnie z prawdą i bez zatajania czegokolwiek oraz przedstawiać dowody. W myśl art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Z kolei w myśl art. 316 §1 k.p.c. w związku z art. 13 §2 k.p.c. sąd wydaje postanowienie co do meritum biorąc pod uwagę stan rzeczy w chwili zamknięcia rozprawy.

Zgodnie z treścią art. 11 a ustawy z dnia 29 lipca 2005r o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie, jeżeli członek rodziny wspólnie zajmujący mieszkanie, swoim zachowaniem polegającym na stosowaniu przemocy w rodzinie czyni szczególnie uciążliwym wspólne zamieszkiwanie, osoba dotknięta przemocą może żądać, aby sąd zobowiązał go do opuszczenia mieszkania. Definicja przemocy zawarta jest w art. 2 pkt. w/w ustawy i w myśl tego przepisu przez przemoc w rodzinie należy rozumieć jednorazowe albo powtarzające się umyślne działanie lub zaniechanie naruszające prawa lub dobra osobiste osób wymienionych w pkt 1, w szczególności narażające te osoby na niebezpieczeństwo utraty życia, zdrowia, naruszające ich godność, nietykalność cielesną, wolność, w tym seksualną, powodujące szkody na ich zdrowiu fizycznym lub psychicznym, a także wywołujące cierpienia i krzywdy moralne u osób dotkniętych przemocą.

Przekładając powyższe regulacje na stan faktyczny niniejszej sprawy należy stwierdzić, że na wnioskodawczyniach spoczywał procesowy ciężar wykazania, że uczestnik aktualnie dopuszcza się wobec nich przemocy w znaczeniu zdefiniowanym w art. 2 pkt. 2 ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie. Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił, że temu obowiązkowi procesowemu wnioskodawczynie nie uczyniły zadość. Wszystkie dowody potwierdzające znęcanie się uczestnika nad apelująca dotyczą okresu sprzed wielu lat przed datą złożenia wniosku w niniejszej sprawie i jako takie nie mogą stanowić dowodu stosowania przez uczestnika przemocy w chwili obecnej. Sąd Rejonowy słusznie zwrócił uwagę, że art. 11 a w/w ustawy z założenia ma chronić domowników przed aktami przemocy polegającymi na umyślnych działaniach lub zaniechaniach wywołujących cierpienia fizyczne i psychiczne i które to akty przemocy czynią szczególnie uciążliwym wspólne zamieszkiwanie. Zaistnienie takich okoliczności nie zostało wykazane. Zarzuty wnioskodawczyni wobec uczestnika nie znalazły potwierdzenia ani w informacjach Policji czy Opieki Społecznej ani nawet w zeznaniach K. J.. Należy podkreślić, że art. 11 a w/w ustawy jest przepisem szczególnym i jako taki nie może być interpretowany rozszerzająco. Przedmiotowy przepis nie może być stosowany w każdej sytuacji istnienia konfliktu pomiędzy byłymi małżonkami a jedynie w sytuacji stosowania przemocy przez jednego z domowników nad innym i istnienia wyraźnej relacji – sprawca przemocy i ofiara. W niniejszej sprawie brak dowodów na to aby uczestnik swoim umyślnym działaniem lub zachowaniem był aktualnie sprawcą przemocy wobec wnioskodawczyń. Podsumowując należy stwierdzić, że również ocena prawna wniosku dokonana przez Sąd I instancji jest prawidłowa i brak podstaw do zmiany zaskarżonego orzeczenia.

Zupełnie gołosłowne i jako takie nieskuteczne są zarzuty apelującej o stronniczości i matactwach sędziów, funkcjonariuszy Policji oraz pracowników opieki społecznej. Apelacja wnioskodawczyń w całości stanowi polemikę z ustaleniami faktycznymi i oceną prawną wniosku dokonaną przez Sąd Rejonowy, która nie może odnieść zamierzonego skutku albowiem nie została poparta żadnymi merytorycznymi argumentami, które wykazywałyby błędy Sądu I instancji w zakresie prowadzenia dowodów, ich oceny, ustalania faktów oraz zastosowania przepisów prawa materialnego.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy oddalił apelację na zasadzie art. 385 k.p.c. w związku z art. 13 §2 k.p.c.

(...)