Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w elektronicznym postępowaniu upominawczym dnia 27 grudnia 2019 r. Zarządca w postępowaniu sanacyjnym masy sanacyjnej (...) Spółki Akcyjnej w P. w restrukturyzacji (w osobie (...) spółki akcyjnej w W.) wniósł do Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie VI Wydziału Cywilnego przeciwko pozwanemu J. R. o zapłatę kwoty 17406,53 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 25 marca 2017 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. Powód podał, że (...) spółka akcyjna w N., której jest zarządcą, dokonała w ciągniku samochodowym należącym do pozwanego naprawy usterki i wystawiła na pozwanego fakturę za naprawę na kwotę dochodzoną pozwem, za którą pozwany odmawia zapłaty.

Nakazem zapłaty z dnia 28 lutego 2020 r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

Pozwany wniósł sprzeciw od ww. nakazu zapłaty, wnosząc o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. Potwierdził, że zlecał (...) spółce akcyjnej w N. naprawy ciągnika samochodowego – raz w na podstawie pierwotnego zlecenia i dwa razy w ramach gwarancji, dlatego faktura, na podstawie której domaga się zapłaty zarządca (...) S.A. została wystawiona bezpodstawnie. Pozwany podniósł nadto zarzut przedawnienia wobec upływu 2-letniego terminu.

Sąd Rejonowy w Lublinie VI Wydział Cywilny postanowieniem z dnia 27 marca 2020 r. przekazał sprawę do rozpoznania do tut. Sądu.

W toku procesu strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W lutym 2016 r. spółka (...) spółka akcyjna w N. na zlecenie pozwanego J. R. dokonywała naprawy usterki skrzyni biegów w ciągniku samochodowym M. (...) o nr rej. (...) (obecnie (...)) należącym do pozwanego. Pojazd po naprawie został odebrany bez zastrzeżeń. (...) spółka akcyjna w N. w dniu 29 lutego 2016 r. fakturę Vat nr (...) na kwotę 18840,47 zł netto, która została opłacona przez pozwanego. Kwota naprawy była wcześniej uzgodniona z pozwanym, przed oddaniem pojazdu do warsztatu. Po około miesiącu od dokonanej naprawy skrzyni biegów pojawiły się te same symptomy usterki, które miały miejsce przed naprawą, a nawet się one nasiliły oraz doszło do uszkodzenia obudowy skrzyni biegów. Pozwany reklamował wykonaną naprawę. Reklamacja została uznana. Stwierdzone usterki zostały w ramach naprawy reklamacyjnej usunięte w marcu 2016 r. przez spółkę (...) S.A., za którą to naprawę nie domagała się od pozwanego zapłaty.

Bezsporne, a nadto dowód:

- zeznania świadka E. Z. k.201-202v.

Po niespełna pół roku po naprawie reklamacyjnej usterki ponownie powróciły – skrzynia biegów pracowała głośno, a po włączeniu kompresora (przystawki) trzęsło samochodem i rzęziło w skrzyni. Usterka bardzo głośnej pracy kompresora byłą przedmiotem zarówno pierwszej naprawy, jak i kolejnej naprawy reklamacyjnej. Dyrektor finansowy pozwanego E. Z. na przełomie sierpnia – września 2016 r. zgłaszała telefonicznie kierownikowi serwisu prośby o usuniecie tej awarii, w ramach reklamacji poprzedniej naprawy, wskazując na wadliwą diagnostykę usterki i wadliwą naprawę. E. Z. rozmawiała w sprawie zgłoszenia reklamacyjnego z kierownikiem serwisu, wskazując na takie same symptomy naprawianej uprzednio usterki. Serwis nie miał czasu na przyjęcie auta do naprawy, wskazując na brak wolnych miejsc. W tym czasie pojazd pozwanego nie mógł jeździć.

Ostatecznie pozwany wystosował oficjalne pismo z dnia 12 października 2016 r., w którym ponownie zareklamował dokonaną w lutym 2016 r. naprawę skrzyni biegów, poinformował, że skrzynia biegów znów działa nieprawidłowo i zwrócił się o usunięcia awarii.

W reakcji na to pismo serwis umówił się z pozwanym, że przyjmie auto pozwanego do naprawy na początku 2017 roku. Serwis nie uzgadniał z pozwanym kosztów tej naprawy, zarówno przed przyjęciem auta do warsztatu, jak i pod dokonanej diagnostyce. Pozwany pozostawał w przekonaniu, że naprawa odbywa się w ramach reklamacji poprzedniej naprawy.

Pozwany odebrał samochód po naprawie w lutym 2017 roku.

Dowód:

- reklamacja wraz z potwierdzeniem nadania k.147,

- zlecenie k.191-193,

- zeznania świadka E. Z. k.201-202v.

W dniu 17 marca 2017 roku (...) S.A. wystawiła na pozwanego fakturę Vat nr (...) na kwotę 17406,53 zł z tytułu naprawy skrzyni biegów. (...) S.A. wezwała pozwanego do zapłaty za fakturę. W odpowiedzi pozwany odmówił zapłaty, kwestionując ją jako nienależną jako że miała to być naprawa reklamacyjna. Odbywały się rozmowy pozwanego z kierownikiem serwisu, który miał tę kwestię wyjaśnić. (...) S.A. ponownie wezwała pozwanego do zapłaty za ww. fakturę. W odpowiedzi na wezwania do zapłaty pozwany podtrzymywał swoje stanowisko.

Dowód:

- faktura k. 151-152, 170,

- wezwanie do zapłaty k.148,

- odpowiedź na wezwanie do zapłaty k.149-150,

- ostateczne wezwanie do zapłaty k.148

- zeznania świadka E. Z. k.201-202v.

Postanowieniem z dnia 18 grudnia 2017 roku Sąd Rejonowy Poznań - Stare Miasto w P. XI Wydział Gospodarczy do Spraw Upadłościowych i Restrukturyzacyjnych otworzył postępowanie sanacyjne (...) spółki akcyjnej w N. i wyznaczył zarządcę dłużnika w osobie (...) spółka akcyjna w W..

Bezsporne, nadto dowód:

- postanowienie k.169,

- odpis z (...) spółka akcyjna w W. k.167-168,

Wezwaniem do zapłaty z dnia 2 lipca 2018 roku (...) S.A. ponownie wezwała pozwanego do zapłaty. Pozwany ponownie odmówił zapłaty. W grudniu 2019 r. (...) S.A. w restrukturyzacji wezwał pozwanego do zapłaty za fakturę (...).

Dowód:

- wezwanie do zapłaty k.153-155,

- pismo pozwanego wraz z potwierdzeniem nadania k.156-157,

- wezwanie do zapłaty z dnia 10.12.2019 r. k.158,171.

Ustalając stan faktyczny, sąd oparł się głównie na dowodach z dokumentów, których autentyczności strony nie kwestionowały, częściowo wyprowadzając jedynie odmienne wnioski. Sąd w całości dał wiarę przesłuchanemu w sprawie świadkowi E. Z., w szczególności w zakresie przyczyn trzeciej naprawy dokonanej przez pozwanego, braku uzgodnienia z pozwanym koszów naprawy z uwagi na jej reklamacyjny charakter. Zeznania świadka uznano jako wiarygodne, gdyż znajdowały odzwierciedlenie w dokumentach w szczególności piśmie pozwanego z dnia 12 października 2016 r. (k. 147 akt sprawy). Korespondowały one także w pełni ze zgromadzoną w sprawie wymianą pism przedprocesowych stron. Zeznania świadka potwierdziły, że koszt naprawy wynikający ze spornej faktury nie był uzgadniany z pozwanym na żadnym etapie, jako że pojazd został przyjęty do naprawy reklamacyjnej, po wcześniejszych nieskutecznych naprawach.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się w całości bezzasadne.

W niniejszej sprawie powód będący zarządcą (...) spółki akcyjnej w restrukturyzacji, podał, że spółka ta dokonała w lutym 2016 r. naprawy skrzyni biegów w ciągniku samochodowym należącym do pozwanego, za co otrzymała zapłatę. Podał, że w ramach gwarancji dokonano ponownej naprawy skrzyni biegów w tym pojeździe na skutek zgłoszonej przez pozwanego reklamacji. Wedle powoda w listopadzie 2016 r. została zgłoszona przez pozwanego usterka przystawki odbioru mocy w skrzyni biegów w przedmiotowym pojeździe, (...) spółka akcyjna w N. dokonała naprawy usterki już poza gwarancją i wystawiła na pozwanego fakturę za naprawę na kwotę dochodzoną pozwem, za którą pozwany odmawia zapłaty.

Oceniając charakter umowy łączącej strony, należy przyjąć, że stanowiła ona umowę o dzieło (art. 627 k.c.), gdyż przyjmujący zamówienie ( (...) spółka akcyjna w N.) zobowiązany był do wykonania oznaczonego dzieła, którego rezultatem miało być wykonanie naprawy usterki skrzyni biegów w ciągniku samochodowym należącym do pozwanego.

Zgodnie z ustalonym stanem faktycznym trzecia naprawa, która miała miejsce na początku 2017 roku, odbyła się jednak w ramach naprawy reklamacyjnej pierwszej naprawy z 2016 roku. Wskazuje na to w szczególności ustalona chronologia zdarzeń, w tym treść pism pozaprocesowych stron. Samochód pozwanego został przyjęty w reakcji na pismo pozwanego z października 2016 roku, po wcześniejszych licznych telefonicznych kontaktach z kierowaniem serwisu. Co więcej, znaczny koszt tej naprawy, w przeciwieństwie do pierwszej naprawy z 2016 roku, nie był uzgadniany z pozwanym. Ciężar dowodu w tym zakresie spoczywał na powodzie (art. 6 k.c.). Z kolei pozwany w niniejszym procesie wykazał, że trzecia naprawa z 2017 roku była realizowana w ramach usunięcia wad pierwszej naprawy (art. 6 k.c.), co koresponduje z treścią zeznań przesłuchanego w sprawie świadka. Pozwany i zawnioskowany świadek kategorycznie zaprzeczyli, aby koszt wynikający ze spornej faktury został z pozwanym uzgodniony na którymkolwiek etapie naprawy pojazdu. Powód nie podźwignął również ciężaru dowodu w tym zakresie.

Ponadto, zgodnie z art. 646 k.c. roszczenia wynikające z umowy o dzieło przedawniają się z upływem lat dwóch od dnia oddania dzieła, a jeżeli dzieło nie zostało oddane - od dnia, w którym zgodnie z treścią umowy miało być oddane. Bezsporne między stronami było, ani też nie budziło wątpliwości sądu, że dochodzona pozwem kwota za trzecią z kolei wykonaną naprawę stanowi roszczenie wynikające z umowy o dzieło.

Sąd ustalił, że trzecia naprawa została wykonana przez serwis w lutym 2017 roku, a przed wystawieniem przez spółkę faktury z dnia 17 marca 2017 roku, którą to datę w ocenie Sądu należy przyjąć jako datę, w której pozwany mógł najpóźniej odebrać naprawiony samochód (zwraca uwagę, że pojazd pozwanego został przyjęty do naprawy w styczniu 2017 r.). Mając na uwadze treść art. 118 k.c. w brzmieniu sprzed nowelizacji dokonanej z dniem 9 lipca 2018 r. i przepisów przejściowych noweli (art. 5 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw, Dz. U. z dnia 8 czerwca 2018 r., poz. 1104), dwuletni termin przedawnienia roszczeń powoda, rozpoczął swój bieg przed wejściem w życie przywołanej ustawy. Przy uwzględnieniu dotychczasowych przepisów o przedawnieniu, które nie przewidywały w art. 118 k.c. przypadającego końca terminu przedawnienia na ostatni dzień roku kalendarzowego, przedawnienie nastąpiłoby najpóźniej z dniem 17 marca 2019 r. A skoro wedle dotychczasowego terminu przedawnienia nastąpiłoby to wcześniej (niż z końcem roku kalendarzowego), to termin ten upłynął najpóźniej z dniem 17 marca 2019 r. (art. 5 ust. 2 zd. drugie ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw). Taka jest literalna wykładania omawianych przepisów i znajduje ona również potwierdzenie w wykładni funkcjonalnej. Podkreślić bowiem należy, co wprost wynika z uzasadnienia projektu noweli, że intencją ustawodawcy było co do zasady skrócenie, a nie wydłużenie terminów przedawnienia. Wykładnia przywołanych przepisów, prowadząca do wydłużenia o blisko 10 miesięcy terminu przedawnienia roszczenia dochodzonego niniejszym pozwem, związanego z prowadzoną działalnością gospodarczą stron, gdyby przyjąć interpretację zaprezentowaną przez powoda, prowadziłaby do absurdalnych wniosków, niezgodną z intencją projektodawcy.

W dacie wniesienia powództwa w dniu 27 grudnia 2019 r. dochodzone pozwem należności były już przedawnione, a zatem czynność ta nie spowodowała przerwania biegu przedawnienia (art. 123 § 1 pkt 1 k.c. ). W takiej sytuacji kolejny zarzut pozwanego okazał się trafny.

Z tych przyczyn orzeczono jak w pkt I sentencji.

Na zasądzone od powoda na rzecz pozwanego koszty procesu, który jest stroną wygrywającą sprawę (art. 98 k.p.c.), złożyły się: opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 złotych oraz wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 3.600 zł w stawce minimalnej adekwatnej do wartości przedmiotu sporu, zgodnie z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)