Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 349 / 21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1.

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb. z dnia 26 marca 2021 r. w sprawie II K 678 / 19

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.  błędnych ustaleń faktycznych co do sposobu przemieszczania się przez pokrzywdzona K. C. w obrębie ul. (...) w miejscu i czasie bezpośrednio poprzedzających zderzenie się pieszej z pojazdem kierowanym przez oskarżonego

2.  obrazy prawa procesowego, tj. art. 413 § 2 pkt 1 kpk poprzez pominięcie w opisie przypisanego oskarżonemu czynu, iż w czasie jego popełnienia oskarżony znajdował się pod wpływem alkoholu;

3.  zarzut obrazy art. 201 kpk poprzez odstąpienie od dopuszczenia dowodu z opinii innego biegłego z zakresu ruchu drogowego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

1Ad. zarzutów z punktu 1 i 3.

2Wbrew zarzutom wynikającym apelacji, wskazane przez Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku ustalenia co do sposobu przemieszczania się przez pokrzywdzona K. C. w obrębie ul. (...) w miejscu i czasie bezpośrednio poprzedzających zderzenie się z pojazdem kierowanym przez oskarżonego, są prawidłowe. Ustalenie te nie są dowolne, albowiem są następstwem jednoznacznych w swej wymowie zeznań naocznego świadka zdarzenia, A. N.. Wyżej wymieniona zdarzenie widziała z bardzo bliska, w całości i w pełnym jego przebiegu. Mało tego, cała jej uwaga była wówczas skoncentrowana na pojeździe oskarżonego i zbliżającej się do niego pokrzywdzonej. Nie było przeszkód utrudniających temu świadkowi widoczności. Świadek nie jest związany z żadną ze stron, zatem sąd I instancji zasadnie mógł zasadnie zakładać, iż jej relacje są odzwierciedleniem wiarygodnych spostrzeżeń, przy odtwarzaniu których nie miała żadnego interesu czy to faktycznego, czy prawnego, by przedstawiać je wbrew obiektywnej rzeczywistości. Apelacja nie dostarczyła podstaw, aby ustalenia oparte na jej zeznaniach zakwestionować, jak również, by zachodziły podstawy faktyczne i prawne do poddawania jej ( bądź pokrzywdzonej ) tzw. badaniom wariograficznym.

3Nie było także potrzeby dopuszczenia kolejnej opinii innego biegłego z zakresu ruchu drogowego. Opinia dotąd wykonane nie są bowiem dotknięte żadnym z mankamentów, o jakich stanowi przepis art. 201 kpk. Jeśli chodzi o pełność tych opinii – opiniujący odniósł się do wszystkich tez, jakie podniesione zostały w postanowieniu dowodowym, zaś opinia uzupełniająca udzieliła odpowiedzi na wszystkie pytania, uwagi i zastrzeżenia, jakie w dalszym toku rzeczy się nasuwały, łącznie z tymi płynącymi ze strony oskarżycielskiej. Swoje stanowisko biegły uzasadnił w sposób spójny i klarowny, pozwalający na zrozumienie wyrażonych ocen i poglądów. Opinie – tak zasadnicza, jak i uzupełniająca – były jasne i wewnętrznie niesprzeczne. O wadliwości sporządzonej opinii nie może decydować jedynie subiektywne twierdzenie strony z niej niezadowolonej. Jeżeli opinia jest przekonywująca i zupełna dla sądu, to fakt, że nie przekonuje jednej ze stron nie jest przesłanką dopuszczenia opinii kolejnej. Sprzeczność opinii z oczekiwaniami i interesami procesowymi strony nie świadczy o jej wadzie. Nie jest także wadą opinii, że biegły w sposób kategoryczny nie przyjął jednego tylko wchodzącego w grę sposobu przemieszczenia się pieszej przez jednię. Podkreślić bowiem należy, że jeśli z przedstawionego biegłemu materiału dowodowego wyłaniają się alternatywne wersje odnośnie przedstawionego mu do ekspertyzy zagadnienia, wówczas obowiązkiem biegłego jest wszystkie te wersje przedstawić i wskazać, jakie dowody i argumenty przemawiają za każdą z nich. W takim przypadku to zadaniem sądu jest wypowiedzenie się, która z tych wersji w świetle pozostałych zebranych w sprawie dowodów winna zostać przyjęta. Sąd I instancji oparł się o tę wynikającą z zeznań w/w świadka i z powodów wyżej przedstawionych decyzję taką należy zaaprobować.

4Ad. zarzutu z punktu 2.

Stosownie do treści art. 413 § 1 pkt 1 kpk, wyrok skazujący winien zawierać min. dokładne określenie przypisanego oskarżonemu czynu oraz jego kwalifikację prawną. Kodeks postępowania karnego nie definiuje wprawdzie, na czym owa „ dokładność ” ma polegać, tym niemniej przyjąć należy, iż poza czasem i miejscem popełnienia tego czynu, określanie sposobu i okoliczności jego popełnienia oraz skutków winno odbywać się z uwzględnieniem ustawowych znamion przypisanego oskarżonemu przestępstwa i obejmować wszystkie elementy mające znaczenie dla jego kwalifikacji prawnej. To zaś oznacza, iż w wyroku do opisu czynu nie należy włączać faktów i okoliczności, które nie należą do jego istoty, tj. takich, które są obojętne z punktu widzenia prawidłowej kwalifikacji prawnej i to nawet wówczas, jeśli mają one znaczenie dla wymiaru kary. W tym ostatnim przypadku miejscem, w którym okoliczności te należy przywołać, jest uzasadnienie wyroku. Mając to na uwadze stwierdzić należy, iż pominięcie w wyroku, iż oskarżony w czasie wypadku znajdował się w stanie po użyciu alkoholul, nie stanowiło uchybienia. Jeśli chodzi o alkohol, kodeks karny jako szczególną postać wypadku drogowego nakazuje go uwzględniać jedynie wtedy, gdy sprawca znalazł się w stanie nietrzeźwości ( por. art. 178 kk ), a więc w stanie, który zachodzi, gdy zawartość alkoholu we krwi przekracza 0,5 promila albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość lub zawartość alkoholu w 1 dm ³ wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość ( art. 115 § 16 kk ). Z przypadkami spowodowania wypadku drogowego w stanie, który nie sięga progów, o jakich mowa powyżej, ustawodawca takich konsekwencji nie powiązał. W tej sytuacji przywoływanie tej okoliczności w opisie czynu nie było wymagane.

Nie można też zgodzić się ze skarżącą, iż okoliczność tę sąd I instancji pominął tak podczas wyrokowania, jak i przy sporządzaniu pisemnego uzasadnienia – w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wprost wszak wskazano, iż pozostawanie przez oskarżonego w stanie po użyciu alkoholu poczytane zostało na jego niekorzyść jako okoliczność go obciążająca na etapie wymiaru kary ( por. rubryka 4. formularza uzasadnienia ).

6.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uzupełnienie opisu czynu o wskazanie, iż w czasie jego popełnienia oskarżony znajdował się pod wpływem alkoholu

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Omówiono powyżej

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1w całości

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Z powodów wyżej opisanych

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2 i 3

Stosownie do treści art. 636 § 1 kpk, w sprawach z oskarżenia publicznego, w razie nieuwzględnienia środka odwoławczego, wniesionego wyłącznie przez oskarżonego lub oskarżyciela posiłkowego, koszty procesu za postępowanie odwoławcze ponosi na ogólnych zasadach ten, kto wniósł środek odwoławczy ( a jeżeli środek ten pochodzi wyłącznie od oskarżyciela publicznego - koszty procesu za postępowanie odwoławcze ponosi Skarb Państwa ). Skoro więc wyrok sądu I instancji zaskarżyła wyłącznie oskarżycielka posiłkowa, zaś jej apelacja okazała się nieskuteczna, to co do zasady koszty procesu za postępowanie odwoławcze winny obciążać tylko ją. Do kosztów tych zaliczyć należało należności Skarbu Państwa ( z tytułu wydatków poniesionych przez Skarb Państwa od chwili wszczęcia postępowania oraz z tytułu opłaty karnej ) oraz uzasadnione wydatki poniesione przez oskarżonego, w tym z tytułu ustanowienia w sprawie jednego obrońcy ( art. 616 kpk ). O ile ustawodawca przewidział możliwość zwolnienia osoby, która winna w/w koszty wyłożyć, w odniesieniu do należności Skarbu Państwa ( art. 624 § 1 kpk ), o tyle możliwości takiej już nie dał sądowi w przypadku wydatków należnych stronie przeciwnej – w tym wypadku w odniesieniu do wydatków poniesionych przez oskarżonego w postepowaniu odwoławczym z tytułu ustanowienia obrońcy z wyboru. W tej sytuacji na rzecz oskarżonego wydatki te zostały od oskarżycielki posiłkowej zasądzone w najniższej przewidzianej przez stosowne przepisy wysokości, przy zastosowaniu § 11 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie, który przewiduje, że stawki minimalne za obronę przed sądem okręgowym jako drugą instancją wynoszą 840 złotych. Natomiast zważywszy na wiek oskarżonej, wysokość osiąganych przez nią dochodów oraz rząd ponoszonych przez nią bieżących wydatków, zwolniona została ona od kosztów sądowych, które winny były przypaść na rzecz Skarbu Państwa.

7.  PODPIS