Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

VIII K 938/20

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.USTALENIE FAKTÓW

0.1.Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

J. S.

w dniu 29 listopada 2016 r. w I. przy ul. (...) z samochodu m-ki M. (...) o nr rej. (...), dokonał przywłaszczenia powierzonych pieniędzy w kwocie 6352,82 zł działając na szkodę (...) sp. z o.o.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

J. S. był zatrudniony w przedsiębiorstwie (...) sp. z o.o. na stanowisku konwojenta. Do jego obowiązków służbowych należało wydawanie poszczególnym sklepów zamówionych towarów i odbieranie pieniędzy i faktur z poszczególnych punktów. W dniu 29 listopada 2016 roku J. S. swe obowiązku wykonywał wspólnie z K. T. w I.. W tym dniu J. S. podczas odbierania pieniędzy ze sklepu mieszczącego się w I. przy ul. (...), wykorzystując, że jego współpracownik był zajęty wyjmowaniem towaru przywłaszczył z samochodu służbowego m-ki M. (...) o nr rej. (...), powierzone mu pieniądze w kwocie 6352,82 zł.

wyjaśnienia J. S.

126 v.

zeznania K. T.

44

zeznania Ż. W.

65

zeznania P. W.

2-3

0.1.Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

1.OCena DOWOdów

0.1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

wyjaśnienia J. S.

Oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W świetle zgromadzonego materiału dowodowego, w tym w postaci wyjaśnień podsądnego należało uznać, że okoliczności zdarzenia z dnia 29 listopada 2016 roku nie budzą jakichkolwiek wątpliwości, dlatego zbędnym jest poddanie wyjaśnień J. S. szczegółowej ocenie.

Za wiarygodne Sąd uznał zeznania P. W., K. T. i Ż. W.. Zeznania ww. świadków były przydatne dla poczynienia ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie. Brak jest jakichkolwiek podstaw, by odmówić zeznaniom ww. osób przymiotu prawdziwości.

Sąd uznał za wiarygodne dowody z dokumentów w szczególności w postaci: danych o karalności oraz protokołu odtworzenia monitoringu. Dokumenty te zostały pozyskane i włączone do materiału dowodowego w sposób zgodny z obowiązującą procedurą, a nadto żadna ze stron nie kwestionowała prawdziwości informacji w nich się znajdujących.

0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

I

J. S.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Zgodnie z treścią art. 284 § 2 kk, odpowiedzialności karnej podlega ten, kto przywłaszcza sobie powierzoną mu rzecz ruchomą. Sprzeniewierzenie jest kwalifikowanym typem przywłaszczenia. Polega ono na przywłaszczeniu rzeczy powierzonej sprawcy. Powierzenie jest w swej istocie przekazaniem rzeczy z zastrzeżeniem jej zwrotu, toteż przywłaszczenie takiej rzeczy zasługuje na surowszą ocenę jako nadużycie zaufania (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 21 maja 1992 r., II AKr 129/92, OSA 1993, nr 5, poz. 23). O zamiarze przywłaszczenia może świadczyć odmowa zwrotu cudzej rzeczy, zaprzeczenie jej posiadania, sprzedaż lub darowanie innej osobie, przerobienie rzeczy itp. Natomiast bezprawne zatrzymanie cudzej rzeczy, a nawet używanie jej, chociażby w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, ale bez zamiaru zatrzymania na własność, nie stanowi przestępstwa przywłaszczenia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 maja 2004 r., V KK 316/03, OSNKW 2004, nr 7-8, poz. 70). Dla realizacji znamienia przywłaszczenia od strony podmiotowej nie jest bowiem wystarczające stwierdzenie obiektywnego rozporządzenia przez sprawcę cudzą rzeczą, lecz konieczne jest oprócz tego wykazanie, że działaniu temu towarzyszył szczególny zamiar, określany jako animus rem sibi habendi (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2002 r., IV KKN 380/99). Jak trafnie ujął to w wyroku Sąd Apelacyjny w Łodzi z dnia 18 czerwca 2013 roku (II AKa 83/13), istotą przywłaszczenia jest zamiar nie bezprawnego władania cudzą rzeczą, nie bezprawne nią dysponowanie, czy nawet bezprawne zatrzymanie, lecz trwałe włączenie przez sprawcę przedmiotu przestępstwa do własnego majątku. Ponadto należy wskazać, iż o samym bycie „przestępstwa przywłaszczenia rzeczy decyduje nie tylko samo jej zatrzymanie, a nawet używanie, wbrew woli właściciela, ale cel ostateczny - definitywne włączenie mienia (rzeczy) do majątku sprawcy. Dla bytu przestępstwa przywłaszczenia nie jest wystarczające samo rozporządzenie cudzym mieniem jak własnym, ale musi towarzyszyć wskazany wyżej zamiar włączenia rzeczy (mienia) do swojego majątku, mogący np. ujawniać się jako chęć powiększenia swojego majątku kosztem pokrzywdzonego” (wyrok SA w Białymstoku z dnia 29 listopada 2012 roku, II AKa 115/12). Przywłaszczenie wymaga działania w zamiarze bezpośrednim kierunkowym. W przeciwieństwie do kradzieży sprawca przywłaszczenia nie zabiera cudzego mienia ruchomego w celu przywłaszczenia, lecz bezprawnie rozporządza cudzą rzeczą ruchomą, która znalazła się w jego niebezprawnym posiadaniu. Przywłaszczenie zatem musi zostać przez sprawcę w odpowiedni sposób zamanifestowane na zewnątrz. Istotne dla zachowań manifestujących jest uzewnętrznienie celu sprawcy, sprowadzającego się do woli zerwania więzi łączącej właściciela z rzeczą i włączenia jej do swojego majątku lub traktowania rzeczy przez sprawcę jak własnej. Dla ustalenia znamion strony podmiotowej niezbędne jest zatem wykazanie, iż sprawca, postępując wbrew woli właściciela, działał w celu definitywnego pozbawienia osoby uprawnionej jej własności. Nie wystarcza, by sprawca godził się na możliwość przywłaszczenia, musi on bowiem tego chcieć i musi to być jego celem. O zachowaniu umyślnym można mówić jedynie wtedy, gdy sprawca obejmował swoją świadomością wszystkie istotne elementy czynu, wszystkie jego podstawowe znamiona (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 6 listopada 2007 r., V KK 30/07).

Nie budzi żadnej wątpliwości, że pieniądz stanowi „rzecz” w rozumieniu wspomnianego przepisu. W ocenie Sądu nie budzi wątpliwości, iż oskarżony wypełnił znamiona przestępstwa z art. 284 § 2 kk J. S. przywłaszczył powierzone mienie w postaci pieniędzy w kwocie 6352,82 zł stanowiące własność (...) sp. z o.o. Podsądny posiadał wiedzę, iż po otrzymaniu pieniędzy winien je przekazać pracodawcy, czego jednak nie uczynił oddalając się z nimi z miejsca, w którym świadczył pracę zrywając kontakt z pracodawcą.

☐

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

1.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

J. S.

I

I

Za przypisany J. S. czyn, Sąd wymierzył karę 6 miesięcy ograniczenia wolności z zobowiązaniem do wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cel społeczny w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym. W niniejszej sprawie uzasadnione było zastosowanie art. 37a § 1 kk, który stanowi, że jeżeli przestępstwo jest zagrożone tylko karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 8 lat, a wymierzona za nie kara pozbawienia wolności nie byłaby surowsza od roku, sąd może zamiast tej kary orzec karę ograniczenia wolności nie niższą od 3 miesięcy albo grzywnę nie niższą od 100 stawek dziennych, jeżeli równocześnie orzeka środek karny, środek kompensacyjny lub przepadek. Przepis ten zatem wprowadza szeroką możliwość zamiany rodzaju kary, ale dotyczy to wyłącznie przestępstw zagrożonych karą pozbawienia wolności do lat 8. Zdaniem Sądu społeczna szkodliwość przypisanego oskarżonemu czynu nie jest na tyle wysoka, aby koniecznym było wymierzanie mu najsurowszego rodzaju kary, która to przecież ma w istocie charakter izolacyjny. W ocenie Sądu orzeczona wobec J. S. kara jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz w sposób należyty wypełni swe cele, które zakreśla art. 53 § 1 kk, w szczególności cele zapobiegawcze oraz wychowawcze (tj. prewencji indywidualnej). Sąd uznał, iż kara o charakterze nieizolacyjnym zagwarantuje osiągnięcie wobec oskarżonego celów kary i nie jest konieczne orzeczenie wobec niego kary pozbawienia wolności. Sąd zdecydował się więc na ograniczenie elementu represyjności sankcji karnej i wymierzył karę o charakterze wolnościowym, kierując się przede wszystkim prymatem kar wolnościowych. W ocenie Sądu kara w postaci obowiązku wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne pozwoli oskarżonym na podjęcie refleksji nad popełnionym przez niego czynem.

J. S.

II

I

Na podstawie art. 46 § 1 kk Sąd nałożył na oskarżonego obowiązek zapłaty na rzecz (...) sp. z o.o. kwoty 6352,82 zł tytułem obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem. W razie skazania Sąd może orzec, a na wniosek pokrzywdzonego lub innej osoby uprawnionej orzeka, stosując przepisy prawa cywilnego, obowiązek naprawienia, w całości albo w części, wyrządzonej przestępstwem szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Na gruncie niniejszej sprawy orzeczenie obowiązku naprawienia szkody było obligatoryjne z uwagi na wniosek oskarżyciela publicznego.

Ubocznie należy wskazać, odnosząc się do wniosku obrony w zakresie zaniechania orzeczenia obowiązku naprawienia szkody, że ewentualne trudności w wykonaniu orzeczonego środka kompensacyjnego nie są wystarczającą przesłanką do zaniechania orzeczenia owego środka. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością jest kapitałową spółką handlową, posiadającą osobowość prawną. Dzięki temu może np. nabywać prawa oraz zaciągać zobowiązania. Mając na uwadze powyższe brak jest jakichkolwiek okoliczności uzasadniających odstąpienie od orzeczenia środka kompensacyjnego w postaci obowiązku naprawienia szkody. Powyższe rozważania mają jednak charakter teoretyczny z uwagi na wniosek oskarżyciela publicznego, który zobowiązał Sąd do jego orzeczenia zgodnie z obligatoryjną treścią art. 46 § 1 kk.

1.Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

1.inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

Orzeczono zgodnie z dyspozycją art. 624 § 1 kpk.

IV.

Rozstrzygnięcie zawarte w punkcie IV wyroku, wydano zgodnie z brzmieniem § 17 ust. 2 pkt 1 i 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2016 roku, poz. 1714). Zgodnie z brzmieniem § 4 ust. 3 w/w rozporządzenia, w sprawach, w których strona korzysta z pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, Sąd podwyższa opłatę o stawkę podatku od towarów i usług przewidzianą dla tego rodzaju czynności w przepisach o podatku od towarów i usług, obowiązującą w dniu orzekania o tych opłatach. Stawka ta wynosi zaś obecnie 23 %. Natomiast w myśl § 20 w/w rozporządzenia W sprawach, w których rozprawa trwa dłużej niż jeden dzień, opłata ulega podwyższeniu za każdy następny dzień o 20%. Mając na uwadze powyższe, Sąd zasądził na rzecz adw. A. B. kwotę 504,00 zł plus VAT tytułem nieuiszczonych kosztów pomocy prawnej udzielonej J. S. z urzędu.

1.Podpis