Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 maja 2019 roku

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie III Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Kamykowska

Protokolant: Martyna Kowalik

po rozpoznaniu w dniu 7 maja 2019 roku w Warszawie na rozprawie

sprawy z powództwa (...) sp. z o.o.

przeciwko Instytutowi (...)

o zapłatę

I.  zasądza w częściach równych na rzecz powodów (...) sp. z o.o. od pozwanego Instytutu (...) 257.065,35 (dwieście pięćdziesiąt siedem tysięcy sześćdziesiąt pięć 35/100) złotych z ustawowymi odsetkami wynikającymi z ustawy o terminie zapłaty w transakcjach handlowych od dnia 13 września 2018 roku;

II.  w pozostałej części powództwo oddala;

III.  szczegółowe wyliczenie kosztów postępowania należnych powodom od pozwanego pozostawia Referendarzowi Sądowemu w Sądzie Okręgowym Warszawa-Praga w Warszawie rozstrzygając, że zasadą poniesienia kosztów procesu jest ich stosunkowe rozdzielenie przy przesądzeniu wygranej powodów do pozwanego w 96 %.

Sygn. akt III C 1687/18

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 13 września 2018 r. (data prezentaty) powódki (...) spółka akcyjna z siedzibą w (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we W. wniosły o orzeczenie od pozwanego Instytutu (...) z siedzibą w W. obowiązku zapłaty wspólnie do niepodzielnej ręki na rzecz powódek kwoty 267.357,69 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie wynikającymi z ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty; ewentualnie orzeczenie obowiązku zapłaty ww. kwoty wraz z ww. odsetkami przez pozwanego solidarnie na rzecz powódek; ewentualnie zasądzenie ww. kwoty wraz z ww. odsetkami przez pozwanego w częściach równych na rzecz powódek. Ponad powyższe powódki wniosły o zasądzenie od pozwanego wspólnie do niepodzielnej ręki (ewentualnie solidarnie lub w częściach równych) na rzecz powódek kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego oraz kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa i substytucji wg norm przepisanych. Strona powodowa wniosła także o zasądzenie od pozwanego wspólnie do niepodzielnej ręki (ewentualnie solidarnie lub w częściach równych) na rzecz powódek kwoty 165,95 zł stanowiącej równowartość 40 EURO tytułem rekompensaty za koszty odzyskania wierzytelności. Roszczenie wynika z umów łączących powódki z pozwanym na sprzedaż oraz dostawę leków i produktów medycznych. Strona powodowa dochodziła od pozwanego należności z uwagi na nie dokonanie przez niego zapłaty za dostarczone towary (pozew k. 3-11).

W odpowiedzi na pozew złożonej w dniu 31 grudnia 2018 r. pozwany wniósł o oddalenie powództwa co do kwoty 10.292,48 zł oraz odsetek liczonych od tej kwoty. Wskazał, że w pozostałym zakresie nie kwestionuje powództwa. Wniósł o nieobciążanie kosztami procesu, względnie jedynie częściowe nimi obciążenie. W uzasadnieniu wskazał, ze należność w kwocie 10.292,48 zł jest niezasadna, albowiem powódki nie uwzględniły wystawionych przez siebie korekt faktur pomniejszających roszczenie (odpowiedź na pozew k. 238-240).

Strona powodowa cofnęła powództwo w części, wnosząc o zasądzenie od pozwanego kwoty 258.402,83 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie wynikającymi z ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych. Powyższe skutkowało częściowym umorzeniem postępowania w sprawie, co do kwoty 8.954,86 zł (pismo k. 259-262, postanowienie k. 264).

Do wydania orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie stanowiska stron nie uległy zmianie (skrócony protokół k. 277-278).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

(...) Sp. z o.o. (po zmianie firmy: (...) Sp. z o.o.) oraz (...) S.A. w dniu 21 lutego 2014 r. zawarły umowę konsorcjum, celem wspólnego ubiegania się o udzielenie i wykonywanie zamówień publicznych.

(dowód: umowa konsorcjum k. 62-64).

Powódki w wyniku przeprowadzonego postępowania o udzielenie zamówienia publicznego w trybie przetargu nieograniczonego zawarły z pozwanym 11 umów na sprzedaż oraz dostawę leków i produktów medycznych.

(dowód: umowy wraz z załącznikami oraz aneksami k. 65-161).

W wykonaniu powyższych umów oraz w odpowiedzi na zamówienia udzielone z wolnej ręki strona powodowa sprzedała i dostarczyła towary pozwanemu, co zostało udokumentowane fakturami VAT na łączną kwotę 254.902,36 zł, z terminami wymagalności każdej faktury wskazanymi w dołączonej do pozwu tabeli.

(dowód: faktury VAT k. 162-226).

W dniu 13 marca 2018 r. strona powodowa dokonała korekty dwóch faktur. Do faktury nr (...) wystawionej na kwotę 13.502,54 zł wystawiono korektę nr (...) na kwotę -5.146,24 zł, a także do faktury nr (...) na kwotę 13.502,54 zł wystawiono korektę nr (...) na kwotę -5.146,24 zł

(dowód: korekty faktur VAT k. 246-247).

W związku z nie dokonaniem zapłaty za dostarczone towary przez pozwanego, strona powodowa w dniu 20 sierpnia 2018 r. wystosowała do pozwanego wezwanie do zapłaty kwoty głównej 254.902,36 zł wraz z odsetkami wyliczonymi na dzień 19 sierpnia 2018 r. w kwocie 10.995,80 zł oraz odsetkami liczonymi od kwoty 254.902,36 zł od dnia 20 sierpnia 2018 r. do dnia zapłaty, w nieprzekraczalnym terminie do dnia 27 sierpnia 2018 r.

(dowód: wezwanie do zapłaty k. 227, potwierdzenie nadania k. 229).

Wobec braku spłaty powódki złożyły pozew o zapłatę. Pozwany po otrzymaniu wezwania do zapłaty uznał fakt istnienia długu, kwestionując jego wysokość w zakresie kwoty 10.292,48 zł.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie przedłożonych przez strony dokumentów oraz bezspornych twierdzeń obu stron.

Sąd dał wiarę dokumentom prywatnym na okoliczności określone dyspozycjami art. 245 k.p.c., przy czym żadna ze stron nie kwestionowała ich prawdziwości i autentyczności, ani nie wzbudziły one wątpliwości Sądu, co do czasu i miejsca ich powstania.

W ocenie Sądu zgormadzony materiał dowodowy umożliwił ustalenie wszystkich istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności faktycznych i prawidłowe rozstrzygnięcie.

Sąd zważył, co następuje.

Powództwo w przeważającej mierze zasługiwało na uwzględnienie.

Odpowiedzialność pozwanego wobec powódek wynikająca z zawartych umów sprzedaży nie była przedmiotem sporu w niniejszej sprawie. Z poczynionych przez Sąd ustaleń faktycznych wynika, że świadczenie pozwanego, którego spełnienia strona powodowa dochodzi w niniejszej sprawie, stanowi nieuiszczoną przez pozwanego zapłatę za zakup oraz dostawę leków i produktów medycznych wraz z odsetkami za opóźnienie. W realiach niniejszej spawy za udowodniony należało uznać fakt zawarcia pomiędzy stronami przedmiotowych umów sprzedaży. Zgodnie z art. 535 § 1 k.c. przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. Powódki, jako sprzedające, wypełniły wynikające z umów sprzedaży obowiązki przeniesienia własności rzeczy i wydania ich kupującemu. Natomiast podstawowym obowiązkiem kupującego jest obowiązek odebrania rzeczy i zapłaty ustalonej ceny. W przedmiotowej sprawie zostało wykazane, że pozwany nie dopełnił ww. obowiązku związanego z zapłatą kwot odpowiadającym wartości zakupionego towaru w ustalonym przez strony terminie. Podkreślić należy, że okoliczności zawarcia umów o treści przedstawionej przez powódki nie były kwestionowane przez pozwanego w toku postepowania. Pozwany nie kwestionował żądania, co do zasady, a jedynie, co do wysokości. W ocenie Sądu zasadność powództwa znajduje oparcie w treści zawartej przez strony umowy. Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał, że strona powodowa na zasadzie art. 6 k.c. wykazała zasadność dochodzonego roszczenia.

Strony pozostawały natomiast w sporze, co do wysokości roszczenia. Pozwany w odpowiedzi na pozew skutecznie zakwestionował powództwo w części dotyczącej kwoty 10.292,48 zł, uznając je w pozostałym zakresie. Pozwany w należyty sposób wykazał, że faktury nr (...) na kwotę 13.502,54 zł oraz (...) na kwotę 13.502,54 zł zostały skorygowane przez powódki, poprzez wystawione korekty (...) na kwotę -5.146,24 zł oraz (...) na kwotę -5.146,24 zł. Na tę okoliczność pozwany przedstawił faktury korygujące. Powyższe zostało potwierdzone przez stronę powodową, która w załączonym do pisma procesowego z dnia 1 lutego 2019 r. skorygowanym saldzie należności (k. 262) wyszczególniła wskazane powyżej faktury korygujące. Tym samym Sąd uznał, że powyższa okoliczność została we właściwy sposób udowodniona, a powódki w sposób nienależyty wykazały w pozwie roszczenie co do kwoty 10.292,48 zł.

Mając na uwadze powyższe, Sad zasądził od pozwanego w częściach równych na rzecz powódek kwotę 257.065,35 zł z ustawowymi odsetkami wynikającymi z ustawy o terminie zapłaty w transakcjach handlowych od dnia 13 września 2018 r., a wobec uprzedniego umorzenia postępowania w sprawie, co do kwoty 8.954,86 zł, powództwo w części obejmującej pozostałą kwotę składającą się na skorygowane faktury, tj. 1.337,48 zł zostało oddalone.

Wobec faktu, że strony niniejszego postępowania są podmiotami, które mogą być wyłącznymi stronami transakcji handlowych, w związku z prowadzoną przez siebie działalnością, i zawarły umowę, której przedmiotem było odpłatne dostarczenie towaru, należało uznać, że w przedmiotowej sprawie znajdowały zastosowanie przepisy ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych. Sąd zważył, że w przedmiotowej sprawie bezspornym jest fakt nieuregulowania przez pozwanego należności w terminach określonych w fakturach. Co za tym idzie, strona powodowa, wnosząc powództwo, uprawniona była do skapitalizowana odsetek oraz domagania się zapłaty dalszych odsetek od dnia wytoczenia powództwa. Pozwany nie kwestionował sposobu obliczania odsetek. Powyższe nie budziło również wątpliwości Sądu. Do opóźnień w zapłacie dotyczących wierzytelności wynikających z transakcji handlowych zawartych przed dniem wejścia w życie ustawy nowelizującej, które to opóźnienia powstały po dniu 1 stycznia 2016 r., stosujemy odsetki za zwłokę w wysokości określonej na podstawie art. 56 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa. Tym samym Sąd zasądził kwotę określoną w pkt. I wyroku z odsetkami wynikającymi z ww. przepisu od dnia złożenia pozwu.

O kosztach procesu Sąd orzekł w trybie art. 108 § 1 k.p.c. w zw. z art. 100 k.p.c. Sąd, mając na uwadze wygranie przez stronę powodową sprawy w 96% orzekł o zasadzie poniesienia przez strony ciężaru kosztów, pozostawiając szczegółowe ich rozliczenie referendarzowi sądowemu. Sąd nie znalazł podstaw do zastosowania art. 102 k.p.c. W ocenie Sądu pierwszej instancji trudna sytuacja finansowa pozwanego nie zwalnia go z obowiązku płatności z tytułu zawartych umów. Nie jest to bowiem przypadek szczególnie uzasadniony w rozumieniu powołanego przepisu. Skoro swą nieuzasadnioną opieszałością w płatnościach pozwany doprowadził do sporu sądowego, to powinien ponieść jego konsekwencje w całości.