Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 sierpnia 2021 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie :

Przewodniczący – Sędzia Andrzej Tekieli

Protokolant Agnieszka Telega

po rozpoznaniu w dniu 20 sierpnia 2021 r.

sprawy A. K. ur. (...) w J.

s. M. i W. zd. O.

obwinionego z art. 108 kw, art. 77 § 1 kw

z powodu apelacji, wniesionej przez oskarżycielkę posiłkową

od wyroku Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze

z dnia 30 marca 2021 r. sygn. akt II W 895/20

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok wobec obwinionego A. K.,

II.  zwalnia oskarżycielkę posiłkową E. B. od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze obciążając nimi Skarb Państwa.

Sygn. akt VI Ka 342/21

UZASADNIENIE

A. K. został obwiniony to, że:

1.  w dn. 26.03.2020r. ok. godz. 15:00 na ul. (...) w J. szczuł E. B. należącym do niego psem pokroju mastiffa

tj. o czyn z art. 108 k.w.

2.  w dn. 22.05.2020r. ok. godz. 14:50 na ul. (...) w J. nie zachował zwykłych środków ostrożności przy trzymaniu psa pokroju mastiffa, dopuszczając do przebywania tego psa bez smyczy na terenie wspólnym w/w nieruchomości

tj. o czyn z art. 77 § 1 k.w.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze wyrokiem z dnia 30 marca 2021 r. w sprawie II W 895/20:

I.  uniewinnił obwinionego A. K. od popełnienia czynów opisanych w pkt 1 i 2 części wstępnej;

II.  stwierdził, że koszty postępowania w sprawie ponosi Skarb Państwa.

Powyższy wyrok w całości na niekorzyść obwinionego zaskarżyła oskarżycielka posiłkowa E. B.. W swojej apelacji nie podniosła skonkretyzowanych zarzutów. Twierdziła, że wskutek dokonania jednostronnej oceny zgromadzonych dowodów, prowadzącej do niezasadnego zakwestionowania jej zeznań, Sąd błędnie uznał, że obwiniony nie popełnił wykroczeń z art. 77 k.w. oraz art. 108 k.w. i przedstawiając po raz kolejny własny punkt widzenia na sprawę, domagała się zmiany zaskarżonego wyroku poprzez uznanie obwinionego za winnego dopuszczenia się popełnienia wykroczeń zarzucanych mu we wniosku o ukaranie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Skarżąca nie miała racji, zarzucając, że Sąd I instancji dowolnie uznał, iż obwiniony nie dopuścił się popełnienia zarzucanych mu wykroczeń z art. 77 k.w. oraz art. 108 k.w.

Jeśli chodzi o czyn z art. 108 k.w., Sąd I instancji odtwarzając okoliczności zdarzenia z dnia 26 marca 2020 r. mającego polegać na szczuciu oskarżycielki posiłkowej psem, doszedł do prawidłowego wniosku, że obwiniony nie dopuścił się wykroczenia stypizowanego w tym przepisie. Z twierdzeń E. B., w których opisała ona okoliczności stanowiące podstawę postawienia obwinionemu zarzutu popełnienia wykroczenia z art. 108 k.w. nie wynikało, by obwiniony podjął jakiekolwiek skierowane do psa czynności, które mogłyby być rozpatrywane w kategorii podjudzania go do agresji i ataku na oskarżycielkę posiłkową. Obwiniony miał jedynie ruszyć w jej kierunku, a za nim miał pobiec pies. E. B. dopiero w apelacji podniosła, że obwiniony – po tym jak nazwała go „zboczeńcem” – miał wbiec z psem po schodach i zatrzymać się pod drzwiami jej mieszkania. Obiektywnie rzecz biorąc, samo wbiegnięcie z psem na klatkę schodową, niepołączone z żadną inną aktywnością np. wydaniem psu komendy, nie może być traktowane jako wypełnienie znamion wykroczenia z art. 108 k.w. Wdawanie się w bliższe rozważania odnośnie tego, czy obwiniony mógł zostawić psa pod opieką dwóch kobiet z jego rodziny, pozostających tego dnia na podwórzu, jest więc niecelowe.

Zastrzeżeń nie budziła również prawidłowość rozstrzygnięcia Sądu I instancji odnośnie czynu z art. 77 k.w., mającego polegać na niezachowaniu zwykłych środków ostrożności przy trzymaniu psa mastiffa. W świetle zebranych dowodów nie ulegało wątpliwości, że w dniu 22 maja 2020 r. obwiniony przebywał ze swoim psem na podwórzu przed domem, w którym mieszkał. Teren wokół domu był ogrodzony, a zwierzę było kontrolowane przez osobę dorosłą, tj. obwinionego. Do tego czasu oskarżycielka posiłkowa nie komunikowała oskarżonemu ani pozostałym domownikom, że boi się psa, gdy ten biega luzem po podwórzu. Obwiniony przebywał wszak tego dnia – czego nie kwestionowała oskarżycielka posiłkowa – z psem na podwórzu, co dawało mu kontrolę nad zachowaniem zwierzęcia. Skoro pies pozostawał pod opieką obwinionego, na terenie wspólnej nieruchomości, subiektywne obawy E. B. o istnienie czysto potencjalnego zagrożenia nie mogą przemawiać za wypełnieniem znamion zarzucanego wykroczenia. Nawet, jeśli rzeczywiście – jak wspomniano w apelacji – obwinionemu wcześniej zdarzało się pozostawiać psa bez nadzoru, to nie ulegało wątpliwości że w czasie konkretnego zdarzenia poddanego pod osąd w przedmiotowej sprawie pies był prowadzony w sposób dający obwinionemu kontrolę nad jego zachowaniem.

Oskarżycielka posiłkowa w swojej apelacji nie podniosła też żadnych okoliczności mogących świadczyć o tym, że zachowanie obwinionego naruszało zasady wynikające z § 10 ust. 2 i § 12 pkt 1 przywołanego przez Sąd I instancji aktu prawa miejscowego – uchwały nr 209.30.2016 Rady Miejskiej J. z dnia 28 czerwca 2016 r. w sprawie Regulaminu utrzymania czystości i porządku na terenie J. (obowiązującej w dacie czynu tj. w dniu 22 maja 2020 r.)

W tym stanie rzeczy działanie obwinionego nie wypełniało znamion wykroczeń z art. 108 k.w. i art. 77 k.w., ani znamion innego czynu zabronionego. Wyrok Sądu I instancji jest prawidłowy.

Sąd Okręgowy wskazuje jednocześnie, że ocena zachowania obwinionego w przyszłości może być odmienna. Obwiniony winien uwzględniać potrzeby oskarżycielki posiłkowej w zakresie korzystania z nieruchomości wspólnej, co wynika wprost z treści art. 206 k.c. A. K. zobowiązany jest do zachowania odpowiednich środków ostrożności przy utrzymaniu zwierzęcia na ternie wspólnej nieruchomości. Powyższa okoliczność, w razie niestosowania się obwinionego do ciążącego na nim obowiązku, nie wyklucza możliwości wystąpienia przez oskarżycielkę posiłkową z wnioskiem o ukaranie w przyszłości.

Z tych względów, nie znajdując podstaw do uwzględnienia apelacji oskarżycielki posiłkowej, Sąd Okręgowy na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w. zaskarżony wyrok, jako trafny i prawidłowy, utrzymał w mocy.

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. w zw. z art. 119 k.p.w., mając na uwadze sytuację materialną oskarżycielki posiłkowej, Sąd Okręgowy zwolnił ją
z obowiązku ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając nimi Skarb Państwa.