Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

XII K 97/20

Je ż eli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niekt ó rych czyn ó w lub niekt ó rych oskar ż onych, s ą d mo ż e ograniczy ć uzasadnienie do cz ęś ci wyroku obj ę tych wnioskiem. Je ż eli wyrok zosta ł wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo je ż eli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygni ę cie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, s ą d mo ż e ograniczy ć uzasadnienie do informacji zawartych w cz ęś ciach 3–8 formularza.

1.USTALENIE FAKTÓW

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

A. C.

M. G. (1)

czyn przypisany w pkt. I wyroku z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 2 k.k. w zb z art. 280 §2 k.k.

W dniu 18 stycznia 2020r. w W. na ul. (...) na przystanku autobusowym komunikacji miejskiej „(...)”, wspólnie i w porozumieniu z inną nieustaloną osobą, posługując się nożem, który A. C. przystawił do szyi małoletniego S. S. (1) i grożąc jego użyciem, a także stosując przemoc wobec małoletniego S. S. (1) w postaci otwartą dłonią w twarz zadanego przez A. C., usiłowali dokonać rozboju na małoletnim S. S. (1) oraz dokonali rozboju na małoletnim D. Ż. zabierając mu w celu przywłaszczenia kartę płatniczą debetową uprawniającą do podjęcia pieniędzy z automatu bankowego wydaną na dane D. Ż. przez (...) Spółkę Akcyjną z siedzibą w W. o numerze (...), przy czym zamierzonego celu w stosunku do S. S. (1) nie osiągnęli z uwagi na postawę pokrzywdzonego.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1.  W dniu 18 stycznia 2020r. małoletni D. Ż. umówił się z małoletnim S. S. (1) na wspólne wyjście do galerii (...). Chłopcy mieli spotkać się na przystanku (...) miejskiej (...) w W.. Gdy D. Ż. przyszedł na przystanek S. S. (1) już siedział na ławce i czekał na niego. Chłopcy wspólnie oczekiwali na przyjazd autobusu.

Zeznania S. S. (1)

k. 225v-226

k.839-841

Zeznania D. Ż.

k.224-225

k.844-848

Zeznania M. Ż.

k. 28-29

k.60-61

k. 847-848

Zeznania J. S.

k.15-19

k.66-67

k. 841-843

Zeznania O. S.

k.20-21

k.62-65

k.278-280

k.843-844

6.  Po niedługim czasie na przystanek przyszli A. C., M. G. (1), D. L. oraz nieustalony mężczyzna. D. L. usiadła na prawym krańcu ławki na której siedzieli S. S. (1) i D. Ż. (po lewej stronie).

Zeznania S. S. (1)

k. 225v-226

k.839-841

Zeznania D. Ż.

k.224-225

k.844-848

Częściowo wyjaśnienia A. C.

k. 113-116

k. 146-147

k. 835-836

Częściowe wyjaśnienia M. G. (1)

k.315-318

k.330-331

k.635-637

k.836-838

Zeznania N. S. (2)

k. 38-39

k. 854-857

11.  A. C. i M. G. (1) prowadzili rozmowę o narkotykach, a po chwili zaczęli również dopytywać S. S. (1) i D. Ż. czy lubią mefedron. Chłopcy nie odpowiedzieli. Kolejnym pytaniem jakie padło w kierunku S. S. (1) i D. Ż. było czy mają pieniądze. Zarówno S. S. (1) jak i D. Ż. udzielili przeczącej odpowiedzi i w tym samym momencie wstali również z ławki.

Do S. S. (1) podszedł M. G. (1) i zażądał pieniędzy. S. S. (1) oznajmił, że nie ma pieniędzy i pokazał, że w kurtce ma tylko paragon i telefon.

W tym czasie do D. Ż. podszedł A. C. i nieustalony mężczyzna.

Gdy S. S. (1) ponownie usiadł na ławce podszedł do niego A. C. wyjął nóż z kieszeni i przystawiając nóż do szyi S. S. (1) kolejny raz zażądał od niego pieniędzy. M. G. (1) lekko odepchnął A. C., który cały czas żądał pieniędzy po czy sam zażądał pieniędzy i telefonu od S. S. (1) ponadto uderzył go otwartą dłonią w twarz i nazwał „pizdą”. S. S. (1) ponaglany wyjął telefon i cały czas trzymając go w rękach pokazał M. G. (1), który przyświecając światłem z latarki swojego telefonu oglądał co to za model. S. S. (1) zapytany o model odpowiedział że jest to (...). W tym czasie D. L. powiedziała, że telefon jest fajny i ona go chce. S. S. (1) schował telefon i wykorzystując możliwość zaczął się oddalać z przystanku jednocześnie dzwoniąc do rodziców i informując ich o zajściu.

W trakcie oddalania się S. S. (1) z przystanku „ (...)” zarówno M. G. (1) jak i A. C. skierowali się ku osobie D. Ż.. A. C. trzymał nóż nisko przy biodrze ostrzem w kierunku D. Ż. oznajmiając, że liczy do trzech, a w tym czasie D. Ż. ma wyjąć telefon bo inaczej dostanie nożem. D. Ż. wyjął telefon i zmuszony słowami o dostaniu ciosu nożem odblokował go, a następnie pokazał jaki jest wzór odblokowania. A. C. wziął telefon i w ustawieniach m. in. zdjął blokadę telefonu. W tym czasie do D. Ż. podszedł również M. G. (1) i zapytał czy chce się bić. W trakcie udzielanej przeczącej odpowiedzi przez D. Ż., A. C. oddał mu telefon, wyjmując i zabierając spod okładki telefonu kartę bankomatową wydaną na dane D. Ż. przez (...) Spółkę Akcyjną z siedzibą w W. o numerze (...), a M. G. (1) uderzył D. Ż. otwartą dłonią w twarz. A. C., D. L. i nieustalony mężczyzna powstrzymywali słownie M. G. (1) od zadania kolejnych ciosów, a D. Ż. kazali już iść. D. Ż. oddalił się w tym samym kierunku co wcześniej S. S. (1).

Zeznania S. S. (1)

k.225-226

k.839-841

Zeznania D. Ż.

k. 224-225

k.844-

Zeznania J. S.

k.15-19

k.66-67

k. 841-843

Zeznania O. S.

k.20-21

k.62-65

k.278-280

k.843-844

Zeznania A. K.

k.25-26

k. 848-849

Zeznania M. Ż.

k.28-29

k.60-61

k. 847-848

Zeznania N. S. (2)

k. 38-39

k. 854-857

Zeznania J. Ś.

k. 41-43

k.857-858

Częściowo wyjaśnienia A. C.

k. 113-116

k. 146-147

k. 835-836

Częściowe wyjaśnienia M. G. (1)

k.315-318

k.330-331

k.635-637

k.836-838

21.  S. S. (1) skutecznie powiadomił rodziców o zdarzeniu. J. S. wraz z A. K. udali się w kierunku przystanku (...). W tym czasie O. S. zadzwoniła na policję i zgłosiła zdarzenie po czym sama udała się w kierunku miejsca zdarzenia. Po krótkiej rozmowie z synem i D. Ż., który dobiegł w niedługim czasie, J. S. poszedł na przystanek (...), nikogo już nie zastając, natomiast A. K. dalej słuchał S. S. (1) opisującego napastników. W krótkim czasie A. K., S. S. (1) i D. Ż. dołączyli do J. S.. W tym czasie przyjechał patrol policji i doszła już O. S.. S. S. (1) i D. Ż. wsiedli do radiowozu, O. S. udała się w stronę domu, a J. S. i A. K. poszli w kierunku parku H., gdzie mogli udać się A. C., M. G. (1), D. L. i nieustalony mężczyzna. Idąc przez park A. K. zauważył grupę osób przed barem z (...), przy ul. (...) w W., wśród których byli m.in. A. C. i D. L.. A. C. wobec J. S. i A. K. był agresywny, a zapytany czy coś wie o zdarzeniu na przystanku „ (...)” zaprzeczył, aby to on był sprawcą rozboju. Wywiązała się kłótnia. A. K. zadzwonił do O. S. przekazując jej, że znaleźli osoby pasujące do opisu S. S. (1) i D. Ż.. Bez zbędnej zwłoki O. S. zadzwoniła do syna, a za jego pośrednictwem powiadomiła policję, gdzie mogą znajdować się A. C. i M. G. (1). Sama również udała się w tym kierunku. Słysząc sygnał dźwiękowy policyjnego radiowozu M. G. (1) i nieustalony mężczyzna uciekli. J. S. przytrzymał A. C.. Przybyli na miejsce funkcjonariusze policji w osobach sierż. N. S. (3) i st. sierż J. Ś. po uprzednim wskazaniu przez S. S. (1) i D. Ż. dokonali zatrzymania A. C. i D. L.. J. S. wraz z A. K. pobiegli w stronę parku H., ale nie dogonili pozostałej dwójki w tym M. G. (1).

Zeznania S. S. (1)

k. 225v-226

k.839-841

Zeznania D. Ż.

k.224-225

k.844-848

Zeznania J. S.

k.15-19

k.66-67

k. 841-843

Zeznania O. S.

k.20-21

k.62-65

k.278-280

k.843-844

Zeznania N. S. (2)

k. 38-39

k. 854-857

Zeznania J. Ś.

k. 41-43

k.857-858

Zeznania A. K.

k.25-26

k. 848-849

Częściowo zeznania D. L.

k. 133-134

k.921v-922

29.  W trakcie penetracji terenu na parkingi wzdłuż ul. (...) pod Centrum Handlowym (...) w odległości ok. 30 metrów od przystanku autobusowego funkcjonariusz policji J. Ś. ujawnił zgniecioną kartę bankomatową należącą do D. Ż., którą wyjął spod okładki telefonu A. C..

Zeznania N. S. (2)

k. 38-39

k. 854-857

Zeznania J. Ś.

k. 41-43

k.857-858

Protokół oględzin miejsca

k. 35-37

32.  M. G. (1) został rozpoznany przez S. S. (1), który przeglądając profil A. C. na F.-u rozpoznał wśród jego znajomych M. G. (1).

Zeznania O. S.

k. 278-278v

33.  A. C. został zatrzymany w dniu 18 stycznia 2020 r. W trakcie interwencji policji M. G. (2) nie został ujęty z uwagi na ucieczkę, natomiast po rozpoznaniu jego osoby przez S. S. (1) na profilu f. A. C. został zatrzymany w dniu 4 marca 2020r.

Protokół zatrzymania

k. 5-6

k. 298-298v

34.  A. C. był uprzednio karany, za przestępstwo znieważenia i naruszenie nietykalności cielesnej funkcjonariusza, na karę 18 miesięcy ograniczenia wolności (20 godzin miesięcznie nieodpłatnej pracy na cele społeczne)

Dane o karalności

k. 217-218, 276

35.  M. G. (1) nie był dotychczas karany.

Dane o karalności

k. 435-436

36.  A. C. i M. G. (1) w trakcie popełniania czynu zabronionego mieli zachowaną zdolność do rozpoznawania znaczenia czynu i kierowania swoim postepowaniem.

Opinie sądowo-psychiatryczne

k. 270-272

k. 553-554

1.1.2.

A. C.

czyn przypisany w pkt. II wyroku (zarzut III z a/o) z art. 190 § 1 k.k.

W dniu 18 stycznia 2020r. w W. przy ul. (...), groził pozbawieniem życia O. S. oraz J. S., zaś małoletniej N. S. (1) groził popełnienia innego przestępstwa na jej szkodę, przy czym groźby te wzbudziły u pokrzywdzonych uzasadnione obawy ich spełnienia.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1.  Po zatrzymaniu przez funkcjonariuszy policji zarówno A. C. jak i D. L. zostali umieszczeni w radiowozach. A. C. odgrażał się rodzicom S. S. (1), którzy stali w pobliżu radiowozu, groził im śmiercią „wszystkich zapierdolę”, a także wykonywał obsceniczne gesty w kierunku osoby N. S. (1)

Zeznania J. S.

k.15-19

k.66-67

k. 841-843

Zeznania O. S.

k.20-21

k.62-65

k.278-280

k.843-844

Zeznania N. S. (2)

k. 38-39

k. 854-857

Zeznania J. Ś.

k. 41-43

k.857-858

Zeznania S. S. (1)

k. 225v-226

k.839-841

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1

A. C.

280 § 2 k.k. (zarzut I z a/o)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

A. C. nie uderzył S. S. (1) otwartą dłonią w twarz.

Zeznania S. S. (1)

k. 225v-226

k.839-841

1.OCena DOWOdów

1.1 Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1.

Zapis monitoringu znajdującego się na budynkach handlowych (wraz z protokołem oględzin)

Sąd nie miał wątpliwości, że zabezpieczony w sprawie dowód w postaci zapisu monitoringu usytuowanego na budynku lokali handlowych przy ul. (...) w W. przedstawia wizerunek agresywnego A. C. który po zdarzeniu w dniu 18 stycznia 2020r. godz.19.24 (czas rzeczywisty z uwzględnieniem czasu zimowego), idzie pierwszy w stronę przystanku, a za nim grupa osób, gdzie podjeżdża radiowóz policji. Zapis z monitoringu jest zgodny z materiałem dowodowym branym pod uwagę przy ustalaniu stanu faktycznego, a jego autentyczność nie była kwestionowana przez strony.

Zeznania pokrzywdzonych: S. S. (1) i D. Ż.

Sąd ocenił zeznania świadków jako wiarygodne, gdyż są one rzeczowe, konkretne, wewnętrznie i wzajemnie niesprzeczne, jak również znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym ujawnionym w toku postępowania, na podstawie którego Sąd ustalił stan faktyczny w sprawie. Zarówno S. S. (1) jak i D. Ż. wyczerpująco opisali zachowanie obu oskarżonych. Co prawda pokrzywdzeni uczynili to z własnej perspektywy jednakże ich zeznania są spójne w szczególności co do tego że sprawców było trzech oraz była z nimi dziewczyna. Powyższe potwierdził również sam oskarżony A. C. który wyjaśnił „nie widziałem u innych osób noża…nie wiem co robili inni…”. Natomiast S. S. (1) logicznie wyjaśnił sprzeczności w odniesieniu do tego który z oskarżonych uderzył go otwarta dłonią w twarz. W ocenie Sądu, brak jest podstaw do kwestionowania, że był to M. G. (1), w szczególności że S. S. (1) od samego początku wskazywał właśnie na M. G. (1).

Zeznania świadków: J. S., O. S. A. K., M. Ż.

Sąd ocenił zeznania świadków jako wiarygodne, gdyż są one rzeczowe, konkretne, wewnętrznie i wzajemnie niesprzeczne, jak również znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym ujawnionym w toku postępowania, na podstawie którego Sąd ustalił stan faktyczny w sprawie. Zeznania te są relacją rodzinną wynikającą z bezpośrednich faktów przekazanych przez pokrzywdzonych przy czym zeznania świadków nie były kwestionowane przez strony postępowania.

Zeznania świadków: N. S. (3) i J. Ś.

Zeznania funkcjonariuszy policji opisujące okoliczności zatrzymania oskarżonego A. C. należało uznać jako wiarygodne, gdyż są one rzeczowe, konkretne, wewnętrznie i wzajemnie niesprzeczne. Zeznania świadków nie były kwestionowane przez strony postępowania.

Dane o karalności A. C. i M. G. (2)

Przedmiotowe dokumenty są bezsporne, nie były kwestionowane przez strony postępowania.

Opinie sądowo-psychiatryczne dot. A. C. i M. G. (2)

Sporządzone opinie są jasne, kompletne, rzeczowe, wewnętrznie spójne, sporządzone przez osoby do tego uprawnione, a strony nie poddały w wątpliwość wniosków z nich wywiedzionych, iż oskarżeni w momencie popełniania czynu zabronionego byli poczytalni i mieli zachowaną zdolność do rozpoznawania znaczenia czynu i kierowania swoim postepowaniem.

Protokoły zatrzymania oskarżonych, protokół oględzin miejsca

W oparciu o prawidłowo dokonane i utrwalone protokolarnie czynności sąd ustalił fakt zatrzymania oskarżonych, a także zabezpieczenie przez funkcjonariuszy policji ujawnionej karty bankomatowej należącej do D. Ż., którą A. C. wyjął z okładki telefonu w czasie zdarzenia. Autentyczność i rzetelność protokołów nie była kwestionowana przez strony i nie budziła wątpliwości sądu.

Częściowo wyjaśnienia A. C. i M. G. (3)

Sąd uznał za wiarygodne wyjaśnienia oskarżonych jedynie w zakresie, w którym oskarżeni przyznali się do pobicia, a dodatkowo M. G. (1) do rozboju, gdyż koresponduje to z innymi dowodami zebranymi w sprawie, w szczególności z zeznaniami pokrzywdzonych i świadków.

Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

wyjaśnienia A. C.

Sąd odmówił wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego, dotyczących braku grożenia nożem. Wersja przedstawiona przez oskarżonego jest sprzeczna zarówno z zeznaniami pokrzywdzonych jak i świadków, którzy zgodnie spójnie i logicznie potwierdzają, iż oskarżony żądał pieniędzy i telefonu z użyciem noża. Pokrzywdzeni w kilka minut po zdarzeniu relacjonowali rodzicom zdarzenie i zgodnie przedstawili, iż oskarżony groził nożem i żądał pieniędzy oraz telefonu.

wyjaśnienia M. G. (1)

Także w przypadku oskarżonego M. G. (1) Sąd odmówił wiarygodności jego wyjaśnieniom, dotyczącym braku noża. Wersja przedstawiona przez oskarżonego jest sprzeczna zarówno z zeznaniami pokrzywdzonych jak i świadków, którzy zgodnie spójnie i logicznie potwierdzają, iż oskarżony żądał pieniędzy i telefonu z użyciem noża.

Sąd nie dał wiary także wyjaśnieniom M. G. (1) dotyczącym tego, iż nie pamięta z kim był na miejscu zdarzenia, w szczególności, że nie wiedział tam A. C. gdyż są one sprzeczne z wyjaśnieniami samego A. C., który przyznał, iż był na miejscu i brał udział w zdarzeniu. W tym zakresie należało uznać, iż wyjaśnienia M. G. (1) przeczą logice oraz zasadom wiedzy i doświadczenia życiowego, a są tylko ustaloną przez niego linią obrony.

Częściowo zeznania D. L.

Sąd nie dał wiary zeznaniom świadka, albowiem świadek zasłaniając się niepamięcią przedstawiła wygodną dla siebie wersję. D. L. potwierdziła jedynie okoliczność zatrzymania jej przez policję całkowicie pomijając kwestię swojej osoby co sprzeczne jest z zeznaniami pokrzywdzonych oraz świadków.

1.PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

1.1.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

I

A. C. i M. G. (2)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

W myśl art. 280 § 2 k.k. podlega karze ten, kto kradnie, używając przemocy wobec osoby lub grożąc natychmiastowym jej użyciem, albo doprowadzając człowieka do stanu nieprzytomności lub bezbronności, posługując się w tym celu bronią palną, nożem lub innym podobnie niebezpiecznym przedmiotem lub środkiem obezwładniającym albo działa w inny sposób bezpośrednio zagrażający życiu lub wspólnie z inną osobą, która posługuje się taką bronią, przedmiotem, środkiem lub sposobem. Przedmiotem ochrony powyższego przepisu jest mienie, zdrowie, wolność i nietykalność cielesna człowieka. Co istotne rozbój jest przestępstwem niezależnie od wartości przedmiotu kradzieży. Rozbój jest we wszystkich typach przestępstwem umyślnym, kierunkowym, można go popełnić tylko w zamiarze bezpośrednim. Należy mieć także na uwadze, iż pojęcie posługiwania się ma znaczenie szersze niż pojęcie używania. Sprawca niekoniecznie musi zatem wykorzystać przedmiot, wystarczy, jeżeli pokaże go pokrzywdzonemu. Kolejnym znamieniem kwalifikującym jest działanie wspólnie z inną osobą, która posługuje się wskazanym przedmiotem lub sposobem.

W związku z powyższym nie ulega wątpliwości, iż oskarżeni A. C. i M. G. (1) swoim działaniem wypełnili znamiona przestępstwa rozboju z kwalifikowanym typem z art. 280 § 2 k.k. Oskarżeni przyszli na przystanek „ (...)” w W. i od pierwszych chwil zaczepiali pokrzywdzonych. Początkowo dopytywali się o narkotyki a zbywani milczeniem postanowili zażądać od pokrzywdzonych pieniędzy. Podeszli do pokrzywdzonych wspólnie i od razu przystąpili do rozboju. Oskarżony A. C. natychmiast wyciągnął nóż i przystawiając go do szyi S. S. (1) grożąc natychmiastowych użyciem przemocy wobec niego nakazał mu oddanie pieniędzy i telefonu. W swoim działaniu oskarżony był bardzo agresywny, atakował pokrzywdzonego słownie kierował w jego stronę nóż ostrzem w bardzo bliskiej odległości od szyi. Podczas gdy A. C. terroryzował S. S. (1), M. G. (1) wraz z nieustalonym mężczyzna żądał pieniędzy od D. Ż.. Po nieudanej próbie uzyskania pieniędzy i telefonu S. S. (1) oskarżeni skierowali swoją uwagę następnie na drugiego z pokrzywdzonych. O tym, iż oskarżeni działali wspólnie i w porozumieniu oraz z góry przemyślanym planem z podziałem ról przy popełnianiu przestępstwa rozboju, świadczy przede wszystkim to, gdzie skierowali swoje kroki natychmiast po przybyciu na przystanek, krótki czas dokonania przestępstwa (zaledwie około 5 minut) oraz okoliczność, iż po dokonanym rozboju wspólnie poszli w kierunku baru (...) Rozłączyli się dopiero kiedy usłyszeli dźwięk nadjeżdżającego na sygnale pojazdu policji.

Należy wskazać, iż nie trzeba bezpośrednio posługiwać się nożem w trakcie rozboju, aby wypełnić znamiona przestępstwa stypizowanego w art. 280 § 2 k.k. Warunkiem odpowiedzialności za współsprawstwo jest wykazanie, że współdziałających łączyło porozumienie obejmujące wspólne wykonanie czynu zabronionego zgodnie z przyjętym podziałem ról, a każdy z uczestników porozumienia obejmował świadomością całość znamion określonego czynu zabronionego. Współdziałający muszą mieć świadomość wykonania czynu zabronionego, a zatem przynajmniej wiedzieć o sobie i zdawać sobie sprawę, że podejmowana czynność składa się na realizację wspólnie wykonywanej całości przedsięwzięcia. Nie jest konieczne ustalenie uprzedniej umowy sprawców; wystarczy porozumienie osiągnięte choćby w sposób dorozumiany i najpóźniej w momencie realizacji działań sprawczych, w czasie wykonywania czynu wspólnymi siłami oraz świadomego współdziałania współsprawców w realizacji znamion przestępstwa (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 14 czerwca 2018 r. sygn. II AKa 60/18). Nie ulega wątpliwości, iż M. G. (1) swoją świadomością obejmował wszystkie znamiona przestępstwa z art. 280 § 2 k.k., wiedział, iż A. C. będzie posługiwał się nożem – co podkreślali pokrzywdzeni zeznając w sprawie, że nóż oskarżeni przekazywali sobie.

W trakcie rozboju oskarżeni dokonali zaboru mienia w celu przywłaszczenia. Okolicznością bezsporną jest także to, że oskarżeni dokonali tego przestępstwa w celu przywłaszczenia.

W świetle omówionych wcześniej zeznań pokrzywdzonych O. S. i J. S., nie budzi również wątpliwości, że oskarżony A. C. w momencie zatrzymywania go przez funkcjonariuszy policji wypowiedział groźby pod adresem O. S. , J. S. oraz małoletniej N. S. (1). Biorąc pod uwagę przebieg zdarzenia na przystanku „ (...)” Pokrzywdzeni mieli prawo obawiać się, że wypowiadane przez A. C. groźby mogą zostać spełnione. Analizując zeznania złożone przez pokrzywdzonych, a także funkcjonariuszy Policji N. S. (3) i J. Ś., Sąd doszedł do przekonania, że oskarżony A. C. groził pokrzywdzonym pozbawieniem życia oraz innego przestępstwa na szkodę N. S. (1) i w tym zakresie dokonał niezbędnej zmiany opisu przypisanych im czynów, stanowiących występki z art. 190 § 1 k.k.

Zarówno A. C. jak i M. G. (2) rozumieli znaczenie prawne przepisów, które złamali, zgodnie z opinią biegłych, którą Sąd uznał za wiarygodną, nie mieli ani zniesionej ani ograniczonej poczytalności w trakcie popełnienia czynu zabronionego.

☐

1.2.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

I

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

W przypadku oskarżonych, Sąd wyeliminował z kwalifikacji prawnej art. 278 § 5k.k.

Zgodnie z art. 278 § 1 k.k. podlega karze ten, kto zabiera w celu przywłaszczenia cudzą rzecz ruchomą. § 5 przywołanego przepisu stanowi, iż przepis § 1, 3 i 4 stosuje się odpowiednio do kradzieży energii lub karty uprawniającej do podjęcia pieniędzy z automatu bankowego.

Przedmiotem ochrony czynu zabronionego przez art. 278 § 1 k.k. są własność i posiadanie rzeczy, który za przedmiot ochrony uznaje mienie. W wypadku kradzieży karty uprawniającej do podjęcia sumy pieniężnej, w myśl § 5 przedmiotem ochrony jest w istocie własność pieniędzy. Zgodnie ze stanowiskiem doktryny, które tut. Sąd podziela, kradzież karty uprawniającej do podjęcia pieniędzy jest zawsze przestępstwem, niezależnie od jej wartości. Przedmiotem czynności wykonawczej jest cudza rzecz ruchoma. Określenie, że dana rzecz jest cudza, oznacza, że ma ona właściciela i jest nim inna osoba niż sprawca.

Oskarżeni A. C. oraz M. G. (1) wspólnie i w porozumieniu ze sobą dokonali zaboru w celu przywłaszczenia karty płatniczej debetowej uprawniającej do podjęcia pieniędzy z automatu bankowego, która należała do D. Ż.. W trakcie popełnienia czynu zarówno A. C. jak i M. G. (1) od początku rozboju żądali wydania pieniędzy. Następnie A. C. po obejrzeniu telefonu należącego do D. Ż. i znalezienia w jego okładce karty płatniczej postanowił ją zabrać. O wypełnieniu znamion przestępstw kradzieży z użyciem przemocy stanowi to, że oskarżeni postąpili z zabranym przedmiotem tak jak właściciele bez zgody legalnego właściciela, czyli D. Ż.. Zatem czyn ten mieści się w granicach rozboju. Okolicznością bezsporną jest także to, że oskarżeni dokonali tego przestępstwa z chęci osiągnięcia korzyści majątkowej.

Sąd - w ramach czynu zarzucanych oskarżonym – w punktach I i II aktu oskarżenia – uznał, iż dopuścili się oni jednego przestępstwa na szkodę obu pokrzywdzonych, a nie jak uznał prokurator dwóch osobnych czynów. Przemawia za tym przede wszystkim całokształt okoliczności przedmiotowych. Do zdarzenia doszło w jednym i tym samym miejscu – na przystanku autobusowym. Działania oskarżonych podjęte wobec obu małoletnich pokrzywdzonych miały miejsce w jednym czasie. Pomiędzy pierwszą częścią zdarzenia, gdy obaj oskarżeni skupili swą uwagę najpierw na małoletnim S. S. (1), a drugą częścia zdarzenia, gdy uwaga sprawców skupiła się na małoletnim D. Ż. minęło nie więcej niż kilka minut. Co szczególnie istotne, gdy oskarżony A. C. wyjął nóż i przystawił go S. S. (1) do szyi, to widział to dobrze D. Ż., który znajdował się na tym samym przystanku, a zatem najwyżej 3 – 4 metry od swojego kolegi i oskarżonych. Tak więc już samo wyjęcie noża i przystawienie go w okolice szyi S. S. (1) było zarazem użyciem tego noża wobec drugiego z pokrzywdzonych, który już w tym momencie zorientował się, że jeden z napastników ma nóż i że może użyć także wobec niego, skoro przystawił go do szyi kolegi. W ocenie Sądu po stronie oskarżonych istniał jeden zamiar przestępczy. Oskarżeni chcieli uzyskać korzyść majątkową od przypadkowo spotkanych na przystanku autobusowym pokrzywdzonych. To, że najpierw ich uwaga skupiła się na jednym, a potem na drugim z pokrzywdzonych nie zmienia obrazu sprawy i tego, że zachowanie oskarżonych należało zakwalifikować jako jeden czyn. Przypisany oskarżonym czyn należało zakwalifikować jednocześnie jako usiłowanie dokonania rozboju z użyciem noża (albowiem w przypadku pokrzywdzonego S. do zaboru mienia ostatecznie nie doszło) i rozbój z użyciem noża (albowiem w przypadku pokrzywdzonego Ż. doszło do zaboru karty płatniczej). Zdaniem Sadu taka kwalifikacja oddaje najpełniej istotę zachowania oskarżonych, którzy na przystanku autobusowym dopuścili jednego czynu na szkodę dwóch pokrzywdzonych.

☐

1.3.  Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

1.4.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

1.5.  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

1.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

A. C.

I

I,II

Kara 4 lat pozbawienia wolności. Do okoliczności obciążających Sąd zaliczył: wysoki stopień winy, a także wysoki stopień społecznej szkodliwości popełnionego przestępstwa. Przestępstwo z art. 280 § 2 k.k. jest zbrodnią, dlatego zagrożone jest karą od 3 lat pozbawienia wolności. Sąd wymierzył karę wyższą niż minimalna z uwagi na to, że rozboju dokonano na małoletnim D. Ż. i usiłowano dokonać na małoletnim S. S. (1).

W świetle powyższej regulacji, w ocenie Sądu, nie sposób uznać aby kara wymierzona oskarżonemu za ww. przestępstwo była nadmierna, niesprawiedliwa, bądź przekraczała stopień winy czy stopień społecznej szkodliwości popełnionego przestępstwa. Oskarżony działał w sposób z góry zaplanowany. Świadczy o tym w szczególności: krótki czas przebiegu rozboju, dokładny podział ról z drugim oskarżonym,. Działał z chęci osiągnięcia korzyści majątkowej. Swoim zachowaniem działał przeciwko różnym dobrom prawnym: mieniu, zdrowiu i życiu oraz nietykalności osobistej. W trakcie popełniania przestępstwa był bardzo agresywny wobec obu pokrzywdzonych. Zarówno wobec S. S. (1) jak i D. Ż. użył noża. S. S. (1) przystawił nóż do szyi, a wobec D. Ż. kierował nóż w okolice biodra zwróconym ku pokrzywdzonemu. Uwadze Sądu nie uszedł również fakt, ze A. C. był uprzednio karany. Powyższe okoliczności miały wpływ na orzeczenie kary surowszej wobec A. C. niż wobec drugiego oskarżonego.

Z tych dwóch powodów (wcześniejsza karalność i fakt, że to właśnie oskarżony C. miał w ręku nóż, który przystawił pokrzywdzonemu do szyi) Sąd uznał, że niezbędne jest zróżnicowanie wysokości kar w ten sposób, aby kara dla oskarżonego C. była wyższa od kary wymierzonej oskarżonemu G..

Wymierzona kara spełni również cele w zakresie indywidualnego oddziaływania na sprawcę, jak i prewencji generalnej. Sąd uznał, że taka kara uzmysłowi oskarżonemu nieopłacalność popełniania przestępstw i skutecznie powstrzyma go od tego na przyszłość. Kara pozbawienia wolności powinna mieć także wychowawcze oddziaływanie na sprawcę.

A. C.

II

III

Określając rozmiar kary za przypisany oskarżonemu A. C. czynu z art. 190 § 1 k.k. Sąd wziął pod uwagę zuchwały charakter tego czynu wyrażających się w grożeniu pokrzywdzonym O. S., J. S. pozbawieniem życia oraz małoletniej N. S. (1) innego przestępstwa na jej szkodę pomimo obecności policji. Wymierzona oskarżonemu kara w wymiarze 6 miesięcy pozbawienia wolności odpowiadają stopniowi jego winy i społecznej szkodliwości jego czynów.

M. G. (1)

I

I,II

Kara 3 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności. Do okoliczności obciążających Sąd zaliczył: wysoki stopień winy, a także wysoki stopień społecznej szkodliwości popełnionego przestępstwa. Przestępstwo z art. 280 § 2 k.k. jest zbrodnią, dlatego zagrożone jest karą od 3 lat pozbawienia wolności. Sąd wymierzył karę wyższą niż minimalna z uwagi na to, że rozboju dokonano na małoletnim D. Ż. i usiłowano dokonać na małoletnim S. S. (1).

W świetle powyższej regulacji, w ocenie Sądu, nie sposób uznać aby kara wymierzona oskarżonemu za ww. przestępstwo była nadmierna, niesprawiedliwa, bądź przekraczała stopień winy czy stopień społecznej szkodliwości popełnionego przestępstwa. Oskarżony działał w sposób z góry zaplanowany. Świadczy o tym w szczególności: krótki czas przebiegu rozboju, dokładny podział ról z drugim oskarżonym,. Działał z chęci osiągnięcia korzyści majątkowej.

Swoim zachowaniem naruszył dwa dobra prawne: mienie oraz zdrowie. W momencie kiedy odepchnął A. C. od pokrzywdzonego S. S. (1) sam żądał oddania telefonu i uderzył pokrzywdzonego otwartą dłonią w twarz. Natomiast w stosunku do D. Ż. kierował pytania o chęci do podjęcia bójki, a w momencie udzielonej negatywnej odpowiedzi przez pokrzywdzonego chcąc poczuć adrenalinę sam wymierzył cios pięścią w twarz D. Ż..

Wymierzona kara spełni również cele w zakresie indywidualnego oddziaływania na sprawcę, jak i prewencji generalnej. Sąd uznał, że taka kara uzmysłowi oskarżonemu nieopłacalność popełniania przestępstw i skutecznie powstrzyma go od tego na przyszłość. Kara pozbawienia wolności powinna mieć także wychowawcze oddziaływanie na sprawcę.

A. C.

III

I, II

Kara łączna 4 lat pozbawienia wolności. Sąd uznał, że wymierzona oskarżonemu kara łączna jest w pełni adekwatna do stopnia winy i stopnia społecznej szkodliwości popełnionych przez oskarżonego przestępstw. Zgodnie z treścią art. 86 § 1 i § 2 k.k. Sąd wymierza karę łączną w granicach od najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa (w przypadku A. C. od 4 lat pozbawienia wolności) do ich sumy (do 4 lat 6 miesięcy pozbawienia wolności ). W świetle tych regulacji, w ocenie Sądu, nie sposób uznać aby kara łączna była nadmierna, niesprawiedliwa, bądź przekraczała stopień winy czy stopień społecznej szkodliwości popełnionych przestępstw.

Orzekając w przedmiocie wymiaru kary, Sąd miał na uwadze treść art. 85a k.k., zgodnie z którym orzekając karę łączną, Sąd bierze pod uwagę przede wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Zatem z woli ustawodawcy przy wymiarze kary łącznej powinno się stosować przede wszystkim kryterium prewencji indywidualnej i generalnej. Jednocześnie ustawodawca dopuszcza stosowanie pomocniczo innych kryteriów przy orzekaniu kary łącznej. Podkreślić należy, że kryteria te, mają charakter pomocniczy. Niezależnie od możliwości zastosowania przy wymiarze kary łącznej zasady pełnej absorpcji, asperacji jak i zasady pełnej kumulacji, oparcie wymiaru kary na zasadzie absorpcji lub kumulacji traktować należy jako rozwiązanie skrajne, stosowane wyjątkowo i wymagające szczególnego uzasadnienia. Natomiast priorytetową zasadą wymiaru kary łącznej powinna być zasada asperacji.

Opierając się na powyższym, Sąd uznał, że na gruncie niniejszej sprawy należało, przy wymiarze kary, zastosować zasadę absorpcji i wymierzyć oskarżonemu A. C. karę łączną w wymiarze 4 lat pozbawienia wolności. Ponadto, Sąd miał na uwadze, że przestępstwa przypisane oskarżonemu charakteryzuje bliski związek czasowy, jednocześnie nie charakteryzuje ich związek podmiotowy.

1.1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

A. C.

V

I, II

Mając na uwadze, że A. C. został zatrzymany w niniejszej sprawie w dniu 18 stycznia 2020 roku, a następnie zastosowano wobec niego środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania (który stosowany był w dacie wydania wyroku), na podstawie art. 63 § 1 k.k. Sąd zaliczył oskarżonemu A. C. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności, okres rzeczywistego pozbawienia w sprawie od dnia 18 stycznia 2020r. r. do dnia 29 września 2020r. tj. do dnia wydania wyroku przez Sąd I Instancji.

M. G. (1)

VI

I

Mając na uwadze, że M. G. (1) został zatrzymany w niniejszej sprawie w dniu 4 marca 2020 roku, a następnie zastosowano wobec niego środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania (który stosowany był w dacie wydania wyroku), na podstawie art. 63 § 1 k.k. Sąd zaliczył oskarżonemu M. G. (1) na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności, okres rzeczywistego pozbawienia od dnia 4 marca 2020r. do 29 września 2020r. tj. do dnia wydania wyroku przez Sąd I Instancji.

A. C.

M. G. (1)

IV

Na podstawie art. 43b k.k. Sąd zarządził podanie wyroku do publicznej wiadomości poprzez zamieszczenie wyciągu z jego treści, obejmującego komparycję wyroku oraz punkty od I do Iv orzeczenia, z pominięciem danych osobowych pokrzywdzonych, na tablicy informacyjnej Urzędu Dzielnicy U. (...) W. na okres 3 (trzech) miesięcy.

VII

Na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. Sąd zwrócił dowód rzeczowy w postaci karty bankomatowej (...) na rzecz banku, telefon zatrzymany od oskarżonego A. C., telefon zatrzymany od D. L. tego, że na tym etapie są zbędne w postępowaniu.

VIII

Sąd pozostawił w aktach sprawy – ślady kryminalistyczne wymienione w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) (k.439-439v) pod poz. 1,2

IX

Sąd orzekł o zniszczeniu dowodów rzeczowych wymienionych w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) (k.439-439v) pod poz. 2

X

Sąd orzekł o złożeniu do depozytu sądowego dowodów rzeczowych wymienionych w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) (k.439-439v) pod poz. 5

1.6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

W punkcie I wyroku w ślad za zarzutem aktu oskarżenia, omyłkowo wskazano, że przypisano A. C. czyn polegający na stosowaniu przemocy wobec małoletniego S. S. (1) w postaci uderzenia otwartą dłonią w twarz, podczas gdy przypisany mu czyn – zdarzenie historyczne szczegółowo opisane przez pokrzywdzonych w szczególności przez S. S. (1) zostało zadane przez M. G. (1). Jak wynika z treści postanowienia o przedstawieniu zarzutu A. C. (k.108), M. G. (1) (k.240,629) w sprawie Prokuratury Rejonowej sygn.1 (...) czynu polegającego na stosowaniu przemocy wobec małoletniego S. S. (1) w postaci uderzenia otwartą dłonią w twarz zarzucono A. C. czyn z art.280 § 2 kk w zb z art. 278 § 5 kk w zw. z art. 11 § 2 kk (czyn opisany w pkt I aktu oskarżenia). Także w uzasadnieniu aktu oskarżenia wskazanie jest na A. C., przy czym jak Sąd wyżej podkreślił i co sam ustalił oraz w oparciu o to co pokrzywdzeni jednoznacznie wskazują , w szczególności S. S. (1) że czynu tego dopuścił się M. G. (1). Wskazanie na A. C. miało charakter oczywistej omyłki pisarskiej – zarówno w treści zarzutu aktu oskarżenia, jak i w zawartym w punkcie I wyroku przypisaniu oskarżonemu popełnienia zarzucanego mu czynu.

1.KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

XI, XII

Odnośnie kosztów postępowania, Sąd obciążył nimi oskarżonych, zasądzając kwotę po 400 zł (czterysta) tytułem opłaty i kwotę po 778,29 zł (siedemset siedemdziesiąt osiem złotych dwadzieścia dziewięć groszy) tytułem pozostałych kosztów, uznając że brak jest podstaw do uznania, że uiszczenie ich byłoby dla oskarżonych zbyt uciążliwe ze względu na sytuację rodzinną, majątkową i wysokość dochodów. Za ewentualnym zwolnieniem oskarżonych z ponoszenia kosztów postępowania nie przemawiały także względy słuszności.

1.1Podpis