Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powódka J. S. prowadząca działalność gospodarczą, reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, wniosła pozew przeciwko M. K. o zapłatę kwoty 7 122,40 zł z odsetkami od dnia 13 lipca 2017 r. do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu wskazała, że prowadzi działalność w zakresie usług najmu samochodów zastępczych oraz w zakresie dochodzenia nabytych odszkodowań. Powódka nabyła w drodze cesji wierzytelności wierzytelność z tytułu najmu pojazdu zastępczego i zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki na swoją rzecz kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 3 grudnia 2016 r. doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzeniu uległ pojazd marki O. (...) należący do M. K.. Poszkodowany zgłosił szkodę ubezpieczycielowi Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej.

Niesporne.

Poszkodowany potrzebował na czas naprawy auta zastępczego, jednak nie skorzystał z możliwości załatwienia pojazdu zastępczego przez ubezpieczyciela, albowiem taką propozycję otrzymał w zakładzie transportowym, przy jednoczesnym zapewnieniu że nie poniesie on z tego tytułu żadnych kosztów . Dnia 5 grudnia 2016 r. zawarł z powódką umowę najmu pojazdu zastępczego. Pracownik powódki, który dostarczał auto zastępcze i przywiózł dokumenty do podpisu zapewnił pozwanego, że nie będzie ponosił z tego tytułu żadnych kosztów, że auto zastępcze mu się należy i że nie musi się o nic martwić. W umowie najmu strony ustaliły dobową stawkę najmu na kwotę 220 zł netto oraz po 100 zł za podstawienie i odbiór pojazdu i opłatę dodatkową w kwocie 80 zł netto za usługę dostarczenia pojazdu po godzinach pracy. Jednocześnie M. K. podpisał upoważnienie dla powódki do rozliczenia szkody komunikacyjnej i upoważnił załatwiania wszelkich spraw w zakresie najmu auta i do odbioru odszkodowania.

Następnie 16 stycznia 2017 r. powódka wystawiła na rzecz poszkodowanego M. K. fakturę VAT na kwotę 8.733,20 zł brutto tytułem najmu pojazdu zastępczego przez okres 31 dni, przy dobowej stawce najmu wynoszącej 220 zł netto oraz tytułem podstawienia i odbioru pojazdu zastępczego 280 zł netto.

Dowód: - umowa najmu z dnia 5 grudnia 2016 r. k. 11;

- powódka nabyła w drodze cesji wierzytelności z dnia 4 stycznia 2017 r. wierzytelność z tytułu najmu pojazdu zastępczego.

- upoważnienie k. 15

- umowa cesji z dnia 4 stycznia 2017 r. k. 14;

- faktura VAT z 16 stycznia 2017 k. 12;

J. S. pozwem z dnia 12.06.2017 r. pozwała Towarzystwu (...) S.A. o zapłatę kwoty 7 118 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie licząc od dnia 16 lutego 2017 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenie kosztów postępowania. Podstawa powództwa była cesja wierzytelności z tytułu faktury VAT z 16 stycznia 2017 r. wystawionej na rzecz poszkodowanego M. K., na kwotę 8.733,20 zł brutto tytułem najmu pojazdu zastępczego.

Wyrokiem z dnia 06.03.2018 r. SR Szczecin Centrum w S. zasądził od Towarzystwa (...) S.A. na rzecz J. S. kwotę 1330 zł i oddalił powództwo w pozostałym zakresie. W uzasadnieniu sąd ten uznał, że nie ma podstaw do przyjęcia wyższej niż 95 zł stawki.

Dowód: wyrok z dnia 06.03.2018 r. i uzasadnienie w sprawie SR Szczecin Centrum w S. sygn. akt XI GC 1107/17.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Sąd dokonał ustaleń w oparciu o częściowo niesporne twierdzenia stron oraz dowody z dokumentów. Sąd ocenił jako szczere i prawdziwe zeznania pozwanego, korelujące z ustaleniami poczynionymi przez SR Szczecin Centrum w S. sygn. akt XI GC 1107/17.

Pozwany z oferty ubezpieczyciela nie skorzystał, albowiem powódka także zaproponowała mu auto zastępcze i zapewnił o tym, że nie poniesie on żadnych kosztów z tym związanych. Poszkodowany w tej sytuacji w ogóle nie zwracał uwagi na stawki najmu. Nie zastanawiał się wtedy nad wysokością stawki najmu pojazdu zastępczego i czy ta oferowana przez ubezpieczyciela jest niższa od tej proponowanej przez powódkę.

Materiał dowodowy wskazuje, że w chwili wystawienia faktury powódka wystawiła ją faktycznie dla siebie, ponieważ miało to miejsce już po zawarciu umowy cesji wierzytelności. Natomiast zawarcie tej umowy najmu było równoległe z upoważnieniem powódki do dochodzenia od ubezpieczyciela należności z umowy najmu, stąd pewnym jest że poszkodowany był zapewniony o tzw. bezgotówkowym najmie, pokrywanym z ubezpieczenia sprawcy. Powoduje to całkowitą arbitralność wynajmującego w określeniu dobowej stawki najmu. W tym kontekście pamiętać należy, że to powódka jakby wykreowała tą wierzytelność, a jednocześnie cały czas zapewniała o nieodpłatności.

Pozwany jako poszkodowany ma wprawdzie obowiązek minimalizacji szkody, co oznacza obowiązek chociażby weryfikacji przedstawionej mu możliwości zorganizowania najmu pojazdu zastępczego, w tej sprawie poszkodowany otrzymał możliwość najmu od ubezpieczyciela ale ponieważ miał już pojazd od powódki, przy zapewnieniu jego nieodpłatności, z tej oferty nie skorzystał i w tej sytuacji w ogóle nie zwracał uwagi na stawki najmu. Sąd uznał w tej sytuacji, że to na powódce spoczęło ryzyko przyjęcia wysokich kosztów najmu i dochodzeniem ich od ubezpieczyciela.

Odnosząc się do argumentów powódki odnośnie tego, że powodem przegranej przez powódkę sprawy przed SR Szczecin Centrum w S. było oświadczenie M. K., że auta zastępczego nie potrzebuje wskazać należy, że wniosku takiego nie można wysnuć z analizy akt XI GC 1107/17. W tym postepowaniu M. K. przesłuchany w charakterze świadka zeznał, że nie był zainteresowany wynajmem auta zastępczego bowiem miał już auto udostępnione przez powódkę. Sąd Rejonowy Szczecin Centrum w S. ustalił na podstawie nagrania, że M. K. odmówił auta, nie podając przyczyny, a do oddalenia powództwa doszło z powodu zawyżenia kosztów najmu, które jak wyżej wskazano zdaniem SR w Goleniowie powódka określiła w sposób arbitralny zapewniając pozwanego, że nie poniesie żadnych kosztów. Takie działanie należy ocenić jako praktykę wprowadzającą w błąd - art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 23 sierpnia 2007 r. o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym. Zgodnie z którym praktykę rynkową uznaje się za działanie wprowadzające w błąd, jeżeli działanie to w jakikolwiek sposób powoduje lub może powodować podjęcie przez przeciętnego konsumenta decyzji dotyczącej umowy, której inaczej by nie podjął. Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 22 marca 2017 r. VI ACa 1863/15 stwierdził, że jako praktykę wprowadzającą w błąd należy kwalifikować każdą praktykę, która w jakikolwiek sposób, w tym również przez swoją formę wywołuje skutek w postaci, co najmniej możliwości wprowadzenia w błąd przeciętnego konsumenta, do którego jest skierowana i która może zniekształcić jego zachowanie rynkowe. W niniejszej sprawie pozwany podjął decyzję o zawarciu umowy z powódką w wyniku zapewnienia o jej nieodpłatności. Działanie powódki należy oceniać jako nadużycie prawa (art. 5 kc) i powództwo oddalić..

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu znajduje postawę prawną w art. 108 § 1 zdanie pierwsze k.p.c. w związku z art. 98 § 1 k.p.c., który stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Pozwany wygrał sprawę w całości. Na poniesione przez pozwanego koszty w kwocie 1.817 złotych złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika zawodowego w kwocie 1.800 złotych, opłata od pełnomocnictwa 17 złotych.

Sygnatura akt I C 151/20

ZARZĄDZENIE

1.  Odnotować w kontrolce uzasadnień;

2.  Odpis orzeczenia z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powoda.

3.  Akta proszę przedłożyć z apelacją lub za 21 dni od doręczenia.