Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 369/21

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

M. K. (1)

w dniu 6 sierpnia 2020 roku około godziny 0.10 na ul. (...) w rejonie skrzyżowania z (...) i ulicą (...) kierując samochodem osobowym marki T. (...) nr rej. (...) umyślnie naruszył przepisy ustawy Prawo o ruchu drogowym określone w art. 20 ust. 1 a przekraczając dopuszczalną prędkość, która w tym miejscu wynosiła 60 km/h poruszał się z prędkością co najmniej 82 km/h oraz określone w art. 16 ust. 4 cytowanej ustawy zajmując więcej niż jeden pas ruchu nadto nieumyślnie naruszył przepisy ustawy Prawo o ruchu drogowym określone w art. 3 ust. 1, art. 25 ust. 1 i art. 26 ust. 1 nie zachowując szczególnej ostrożności wjeżdżając na skrzyżowanie i przejście dla pieszych nie ustąpił pierwszeństwa nieprawidłowo poruszającemu się na czerwonym świetle pieszemu K. S. w wyniku czego nieumyślnie spowodował wypadek w wyniku którego K. S. doznał obrażeń ciała w postaci złamania kości czaszki, krwawienia podtwardówkowego, podpajęczynówkowego i dokomorowego, obustronnego złamania żeber, stłuczenia lewego płuca i obecności krwi w jamie opłucnowej, złamania kości ramiennej lewej, rany łokcia i otarcia naskórka na głowie, tułowiu i kończynach co spowodowało jego śmierć

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

M. K. (1) jest taksówkarzem. W dniu 6 sierpnia 2020 roku około godz. 00.10 jechał swoim samochodem marki T. (...) o nr rej. (...) ulicą (...) z kierunku (...). Poruszał się z prędkością około 82 km/h. W tym samym czasie do przejścia dla pieszych znajdującego się po zachodnio-południowej części skrzyżowaniu ulic (...) zbliżał się K. S.. Był w stanie nietrzeźwości. Na sygnalizatorze dla pieszych wyświetlano sygnał czerwony. M. K. (1) wjeżdżając na skrzyżowanie zmieniał pas ruchu zjeżdżając na prawy pas dwujezdniowej drogi. Kierujący T. mimo obecności na jezdni pieszego uderzył w niego. Na skutek potrącenia K. S. doznał obrażeń ciała w postaci złamania kości czaszki, krwawienia podtwardówkowego, podpajęczynówkowego i dokomorowego, obustronnego złamania żeber, stłuczenia lewego płuca i obecności krwi w jamie opłucnowej, złamania kości ramiennej lewej, rany łokcia i otarcia naskórka na głowie, tułowiu i kończynach co spowodowało jego śmierć.

W chwili zdarzenia kierujący pojazdem M. K. (1) był trzeźwy. U K. S. stwierdzono obecność 3,4 promila alkoholu we krwi. T. (...), którą poruszał się M. K. (1), była sprawna technicznie, nie stwierdzono w nim żadnych uszkodzeń czy obniżenia skuteczności hamowania.

wyjaśnienia M. K.

158-160

zeznania E. G.

26-27

zeznania P. R.

77-78, 229

zeznania K. Z.

86-88

opinia biegłego z zakresu wypadków drogowych

98, 135-137, 229-230

dokumentacja medyczna

7,45-46

protokół badania stanu rzeźwości i toksykologia

8, 110-113, 122-123, 127-128

protokół oględzin miejsca wypadku

13-19

protokół oględzin pojazdu

21-23

zapis monitoringu

33, 56-67

opinia sądowo-lekarska

45-46

pismo (...) w T.

223,236-238

M. K. (1) nie był dotychczas karany sądownie.

karta karna

226

1.2.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2.  OCena DOWOdów

2.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1

wyjaśnienia M. K.

W ocenie Sądu wyjaśnienia oskarżonego polegają na prawdzie jedynie w zakresie, w którym pokrywają się z ustaleniami faktycznymi poczynionymi przez Sąd, a więc odnośnie czasu i miejsca wypadku. W pozostałym zakresie wersja przedstawiona przez oskarżonego zmierza do zanegowania przez niego swojej winy. Wersja zaprezentowana przez oskarżonego pozostaje w sprzeczności przede wszystkim z powołaną na gruncie niniejszej sprawy opinią biegłego z przeprowadzonych badań wypadku drogowego, który na podstawie szczegółowych badań i obliczeń odtworzył mechanizm wypadku, usytuowanie pojazdu w chwili uderzenia w pieszego, prędkość z jaką się poruszał, możliwości uniknięcia wypadku i ocenę zachowania kierującego pojazdem pod kątem zasad ruchu drogowego oraz zachowanie pieszego pokrzywdzonego. Podkreślenia wymaga, że biegły w konkluzji stwierdził, iż bezpośrednią przyczyną zaistnienia wypadku było nieprawidłowe zachowanie pieszego, polegające na przekraczaniu jezdni w miejscu niedozwolonym tj. w odległości kilku metrów przed wyznaczonym przejściem dla pieszych, dla którego na sygnalizatorach świetlnych włączone było światło czerwone, oraz nieustąpienie pierwszeństwa kierującemu samochodem T. (...) co skutkowało potrąceniem tego pieszego. Biegły wskazał także, że do zaistnienia przedmiotowego wypadku przyczyniło się nieprawidłowe postępowanie kierującego samochodem T. polegające na niezachowaniu szczególnej ostrożności i rozwijaniu prędkości jazdy większej niż dopuszczalna na danym odcinku drogi a także częściowej zmianie pasa ruchu z przekroczeniem rozdzielającej pasy ruchu linii pojedynczej ciągłej czym pozbawił się możliwości uniknięcia wypadku. Zgodnie z twierdzeniem oskarżonego, nie widział pieszego przechodzącego przez przejście mimo zapalonego czerwonego światła na sygnalizatorze, co w powiązaniu z faktem, iż jechał z prędkością przekraczającą dopuszczalną w danym miejscu i czasie oraz przekraczał oś jezdni bezsprzecznie wówczas pozwala stwierdzić, że oskarżony prawdopodobnie nie obserwował drogi w sposób należyty nie zachowując szczególnej ostrożności. Tym samym przeciwne twierdzenia oskarżonego o rzekomym oślepieniu go przez prawidłowo działający sygnalizator świetlny (!) należy traktować jedynie jako jego linię obrony, która w zasadniczym zakresie nie może się ostać.

opinia biegłego z zakresu wypadków drogowych

Sąd podziela wnioski zawarte w powyższej opinii, albowiem jest ona szczegółowa i logiczna, a nadto została wydana przez biegłego o uznanych kwalifikacjach i doświadczeniu zawodowym. Biegły podtrzymał swoją opinię podczas przesłuchania na rozprawie. Podkreślenia wymaga, że biegły wydając powyższą opinię nie tylko posiłkował się materiałem dowodowym zgromadzonym w aktach niniejszej spraw, ale i przeprowadził oględziny miejsca zdarzenia. Dlatego też Sąd posiłkował się jej treścią przy dokonaniu ustaleń faktycznych na gruncie niniejszej sprawy.

Dokumentacja lekarska, dokumentacja fotograficzna, protokoły oględzin, zapis monitoringu, protokoły badania trzeźwości i toksykologii

Ustalając stan faktyczny istotny dla rozstrzygnięcia sprawy Sąd oparł się w na zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym w postaci dokumentacji lekarskiej, opiniach lekarskich, szkiców miejsca wypadku, dokumentacji fotograficznej, protokołach oględzin miejsca wypadku oraz pojazdów, a także protokołach oględzin i otwarcia zwłok. Zdaniem sądu w/w dokumenty zostały sporządzone zgodnie ze stanem faktycznym, przez uprawnione do tego osoby w zakresie ich kompetencji i brak jest jakichkolwiek podstaw by kwestionować ich rzetelność i wiarygodność.

dokumentacja medyczna

dokumenty sporządzone w przewidzianej prawem formie, nie były kwestionowane przez strony

pisma (...) w T.

pismo urzędowe nie kwestionowane przez strony

zeznania E. G.

zeznania jasne i spójne, brak podstaw do ich kwestionowania

zeznania P. R.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków P. R. (2) i K. Z., które są jasne i spójne. Zeznania świadków nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie gdyż świadkowie o szczegółach wypadku dowiedzieli się od innych osób, byli jednak na miejscu zdarzenia bezpośrednio po zaistnieniu wypadku, Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania tych zeznań.

2.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.1.1

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

I

M. K. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Przestępstwo spenalizowane w art. 177 § 2 kk w związku z art. 177 § 1 kk może być popełnione przez uczestnika ruchu, którego dotyczy obowiązek przestrzegania zasad bezpieczeństwa w ruchu. Osobą taką jest przede wszystkim kierujący pojazdem mechanicznym. W związku z tym, z punktu widzenia podmiotowego, spełnione zostały warunki do pociągnięcia oskarżonego do odpowiedzialności karnej.

Najistotniejszym dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy jest ocena czy oskarżony swoim zachowaniem naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym oraz czy pomiędzy jego zachowaniem a wywołanym przez niego skutkiem zachodzi związek przyczynowy.

Przechodząc do analizy pierwszego z postawionych pytań należy wskazać, iż ustawodawca wymaga, aby naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym było objęte ”chociażby winą nieumyślną”. Opierając się o wykładnię a minori ad maius należy przyjąć także, iż naruszenie to może być objęte winą umyślną.

Pojęcie zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym, wodnym oraz powietrznym jest przedmiotem głębszej analizy zarówno w nauce prawa jak i w orzecznictwie sądowym. Wypowiedzi na temat tego problemu skłaniają do postawienia ogólnej tezy, iż pojęcie to nie należy odnosić tylko do zasad ujętych w przepisach prawa drogowego lub regulujących komunikację kolejową, wodną lub powietrzną, ale także, wynikających z istoty bezpieczeństwa w ruchu, zasad prakseologicznych odnoszących się do danej sfery ruchu (uchwała Sądu Najwyższego z 28 lutego 1975 roku, V KZP 2/74, OSNKW 1975, nr 3, poz. 33).

W związku z powyższym, analizując zachowanie określonej osoby w kontekście oceny naruszenia przez nią zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym, nie można poprzestawać tylko na ocenie jej zachowania jako zgodnego lub nie z zasadami uregulowanymi w ustawie z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym (zwane dalej jako PoRD). Idąc dalej tym tokiem rozumowania, sprawca może podlegać odpowiedzialności karnej nawet wówczas, gdy narusza określone „reguły ostrożności zrelatywizowane do pojęcia bezpieczeństwa w ruchu drogowym” (tak G. Bogdan, [w:] A. Barczak-Oplustil, G. Bogdan, Z. Ćwiąkalski, M. Dąbrowska-Kardas, P. Kardas, J. Majewski, J. Raglewski, M. Rodzynkiewicz, M. Szewczyk, W. Wróbel, A. Zoll, Kodeks karny. Część szczególna. Tom II. Komentarz do art. 117-277 k.k., Zakamycze, 2006, wyd. II.). W związku z czym, obowiązują także pewne zasady zwyczajowe lub wynikające ze specyfiki konkretnej sytuacji, a ich naruszenie może prowadzić do odpowiedzialności karnej, co w żaden sposób nie będzie naruszać wymogu ustawowego określenia znamion czynu zabronionego. Może także zaistnieć sytuacja, gdy wymogi ostrożnego zachowania prowadzić będą wprost do naruszenia skodyfikowanych reguł (Wyrok Sądu Najwyższego z 16 sierpnia 1961 roku, I K 559/60, OSNKW 1962, nr 4, poz. 55).

Sąd doszedł do przekonania, iż oskarżony swoim zachowaniem naruszył zarówno zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym mające charakter skodyfikowany jak i wspomniane reguły ostrożności niemające takiego charakteru.

Oskarżony poruszał się po drodze publicznej z prędkością około 82-89 km/h. Znajdował się on na terenie zabudowanym, na którym obowiązywała dopuszczalna prędkość ruchu pojazdów w godzinach nocnych w wymiarze 60 km/h.

Warto także zauważyć, iż doktryna prawa i orzecznictwo sądowe do szczególnie ważnych zasad bezpieczeństwa w ruchu zalicza zasadę ostrożnego i rozważnego prowadzenia pojazdów (w tym szybkości bezpiecznej) oraz zasadę ograniczonego zaufania do innych uczestników ruchu (A. Marek, Kodeks karny Komentarz, LEX, 2007, wydanie IV). Zdaniem Sądu, w niniejszej sprawie oskarżony swoim postępowaniem naruszył zasadę szybkości (prędkości) bezpiecznej. Zdaniem Sądu Najwyższego "niebezpieczną jest szybkość, która przy uwzględnieniu w szczególności rodzaju pojazdu, jego ładunku, stanu technicznego, charakterystyki drogi, nawierzchni, natężenia ruchu, warunków atmosferycznych i widoczności, a także kwalifikacji kierowcy grozi utratą panowania nad pojazdem albo niemożnością zatrzymania go przed przeszkodą, której napotkanie na drodze można i należy przewidywać" (tak SN w ramach wytycznych wymiaru sprawiedliwości i praktyki sądowej w sprawach o przestępstwa drogowe; uchwała pełnego składu Izby Karnej SN z 28 lutego 1975 r., V KZP 2/74, OSNKW 1975, nr 3-4, poz. 33).

Z powyższego wynika, iż oskarżony swoim zachowaniem naruszył obowiązujące w ruchu drogowym zasady bezpieczeństwa. Ponadto, w ocenie Sądu zachowanie to objęte było winą umyślną sprawcy. Z zachowania oskarżonego można wywnioskować, iż chciał naruszyć zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym, gdyż to naruszenie było ewidentne.

Następnym elementem, który wymaga analizy jest kwestia związku przyczynowego pomiędzy zachowaniem się oskarżonego a wywołanym skutkiem. Teoria związku przyczynowego, będąca sporną w nauce prawa, została przyjęta w orzecznictwie sądowym w ramach tzw. teorii równowartości lub inaczej ekwiwalencji. Oznacza ona, iż za przyczynę następstwa uważać należy każdy warunek, którego hipotetyczna eliminacja prowadzi do odpadnięcia danego następstwa w jego konkretnej postaci (tak wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z 15 maja 2008 roku, II AKa 95/08). W powyższej sprawie zachowanie oskarżonego polegające na naruszeniu zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym wywołało skutek w postaci wypadku drogowego, którego następstwem była śmierć pieszego.

Ustalając stan faktyczny istotny dla rozstrzygnięcia sprawy Sąd oparł się w dużej mierze na opiniach sporządzonych przez biegłych z zakresu techniki samochodowej oraz z zakresu ruchu drogowego. Ponadto Sąd oparł się na zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym w postaci szkiców miejsca wypadku, dokumentacji fotograficznej, protokołach oględzin miejsca wypadku oraz pojazdów, a także protokołach oględzin i otwarcia zwłok. Zdaniem sądu w/w dokumenty zostały sporządzone zgodnie ze stanem faktycznym, przez uprawnione do tego osoby w zakresie ich kompetencji i brak jest jakichkolwiek podstaw by kwestionować ich rzetelność i wiarygodność.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy Sąd uznał, że M. K. (1) swoim zachowaniem wypełnił znamiona przestępstwa z art. 177 § 2 kk. Oskarżony naruszył umyślnie zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że przekroczył dopuszczalną prędkość, która w tym miejscu wynosiła 60 km/h i poruszał się z prędkością co najmniej 82 km/h, zajmował więcej niż jeden pas ruchu a nadto nieumyślnie naruszył przepisy ustawy Prawo o ruchu drogowym określone w art. 3 ust. 1, art. 25 ust. 1 i art. 26 ust. 1 nie zachowując szczególnej ostrożności wjeżdżając na skrzyżowanie i przejście dla pieszych nie ustąpił pierwszeństwa nieprawidłowo poruszającemu się na czerwonym świetle pieszemu K. S. w wyniku czego nieumyślnie spowodował wypadek w wyniku którego K. S. doznał obrażeń ciała w postaci złamania kości czaszki, krwawienia podtwardówkowego, podpajęczynówkowego i dokomorowego, obustronnego złamania żeber, stłuczenia lewego płuca i obecności krwi w jamie opłucnowej, złamania kości ramiennej lewej, rany łokcia i otarcia naskórka na głowie, tułowiu i kończynach co spowodowało jego śmierć. Wina oskarżonego nie budzi wątpliwości. W toku postępowania nie ujawniono żadnych okoliczności, które mogłyby u niego wyłączać lub ograniczać zdolność rozpoznania znaczenia dokonanego czynu i pokierowania swoim postępowaniem. Nie zaistniały także w przedmiotowej sprawie żadne szczególne okoliczności, które wyłączałyby bezprawność jego czynu. Czyn, którego dopuścił się oskarżony charakteryzuje się większą niż znikoma szkodliwością społeczną. Wskazuje na to przede wszystkim charakter naruszonego przez oskarżonego dobra chronionego prawem, jakim jest zdrowie człowieka.

☐

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

M. K. (1)

I, II

I

Mając na uwadze to, iż kara jest przede wszystkim środkiem polityki karnej umożliwiającym osiągnięcie celów prewencyjnych i represyjnych, a w szczególności ma zapobiec ponownemu popełnieniu przestępstwa przez sprawcę i skłonić go do przestrzegania porządku prawnego Sąd postanowił wymierzyć oskarżonemu karę 1 roku pozbawienia wolności. Kara ta mieści się w granicach ustawowego zagrożenia przewidzianego za ten czyn, które wynosi od 6 miesięcy do lat 8. Sąd wziął także pod uwagę dyrektywy sądowego wymiaru kary o jakich stanowi art. 53 kk. Sąd dostosował karę do stopnia winy oskarżonego, społecznej szkodliwości jego czynu oraz wziął pod uwagę cele zapobiegawcze oraz wychowawcze kary w stosunku do oskarżonego jak również potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Sąd także miał na uwadze dobro prawne, które zostało naruszone. W tym wypadku, tym dobrem było życie oraz zdrowie osób uczestniczących w wypadku. Wartości te powinny podlegać najsilniejszej ochronie prawnej. Mając na uwadze wszelkie okoliczności wpływające zarówno na zaostrzenie odpowiedzialności karnej jak i jej złagodzenie Sąd uznał, iż najbardziej właściwa w niniejszej sprawie będzie kara pozbawienia wolności w wymiarze jednego roku.

Sąd uznał jednak, iż pomimo charakteru popełnionego przestępstwa i jego szkodliwości istnieją podstawy do warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności wymierzonej oskarżonemu.

Sąd doszedł do przekonania, że w stosunku do oskarżonego istnieją przesłanki do zastosowania warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres 2 lat próby. Sąd wziął pod uwagę fakt, iż skorzystanie z tej instytucji probacyjnej będzie wystarczające dla zapewnienia podstawowego celu niniejszego rozstrzygnięcia, tj. powstrzymywania się oskarżonego przed ponownym naruszaniem prawa. W ocenie Sądu właściwości i warunki osobiste sprawcy uzasadniają przypuszczenie, że sprawca pomimo niewykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności, nie powróci na drogę przestępstwa. Sąd uznał, iż zawieszenie wykonania kary na okres 2 lat posłuży ewentualnej weryfikacji trafności postawionej w stosunku do oskarżonego prognozy na przyszłość. Oskarżony nie był w ogóle karany. Ponadto dopuścił się czynu o charakterze nieumyślnym. Nie jest sprawcą zdemoralizowanym. W ocenie Sądu samo zdarzenie pociągnie za sobą przemyślenie przez oskarżonego swojego zachowania i dojście do wniosków, iż naruszanie zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym może pociągać bardzo drastyczne skutki nie tylko dla niego ale także dla innych uczestników ruchu.

M. K. (1)

III

I

Na podstawie art. 72 § 1 pkt 1 kk sąd zobowiązał oskarżonego do pisemnego informowania Sądu o przebiegu okresy próby raz na 3 miesiące co w mocniejszy sposób skłoni oskarżonego do refleksji na temat przestrzegania przepisów ruchu drogowego

M. K. (1)

IV

I

na podstawie art. 46 § 1 kk orzekł w stosunku do oskarżonego obowiązek zapłaty na rzecz osoby uprawnionej E. G. (1) kwoty 4.000 złotych tytułem częściowego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę

5.  Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

6.  inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

V

O kosztach procesu orzeczono po myśli art. 627 kpk, zasądzając od oskarżonego opłatę oraz obciążając go wydatkami w sprawie w kwocie 7.102,91 złotych. Rozstrzygnięcie w tym zakresie uwzględnia wynik procesu oraz możliwości płatnicze oskarżonego. Oceniając jego sytuację materialną należało bowiem dojść do wniosku, iż poniesienie kosztów nie będzie związane z istotnym uszczerbkiem dla oskarżonego oraz jego rodziny gdyż otrzymuje wynagrodzenie w wysokości około 3.000 zł netto miesięcznie

7.  Podpis