Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 13.04.2021 r.

Pozwem z dnia 2.12.2020 roku powódka Spółdzielnia Mieszkaniowa (...) w T. wniosła o zasądzenie od pozwanej (...) Sp.z o.o. we W. kwoty 7350,71 wraz z odsetkami od poszczególnych kwot wskazanych w pozwie. Powódka wniosła także o zasądzenie od pozwanej na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, iż pozwana była najemcą lokalu użytkowego o powierzchni 122m ², położonego w T. przy (...)/47 w budynku należącym do powodowej spółdzielni. W związku ze stale rosnącymi zaległościami powódka pismem z dnia 22 lipca 2019 roku wypowiedziała pozwanej umowę najmu zgodnie z § 11 ust 4 łączącej strony umowy. Z uwagi na kolejne prośby oraz dokonywanie częściowych wpłat powódka podtrzymując złożone wypowiedzenie prolongowała jedynie termin rozwiązania umowy. Ostatnie takie przedłużenie terminu rozwiązania umowy określono na 31 października 2019r., a zatem pozwana od dnia 1 listopada 2019 r. zajmuje lokal bez tytułu prawnego. Powódka w uzasadnieniu dochodzonej kwoty wskazała, iż do dnia wniesienia pozwu pozwana nie uregulowała swoich należności względem spółdzielni z tytułu opłat za lokal za okres od sierpnia 2019r. do października 2020r.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 18.12.2020 r. Referendarz sądowy orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana zakwestionowała całą dochodzoną należność z uwagi na niezgodne kwoty roszczenia.

Na rozprawie w dniu 13.04.2021 r. pozwana wniosła o zawieszenie postępowania z uwagi na trzy inne tocząc się sprawy sądowe. Wskazała, że spółka złożyła grant branżowy i planuje rozliczyć się częściowo ze spółdzielnią w części. Pozwana wskazała, że nie kwestionuje dochodzonych w niniejszej sprawie faktur.

Postanowieniem z dnia 13.04.2021 r. sąd odmówił zawieszenia postępowania z uwagi na brak związku między sprawami.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

Spółdzielnia Mieszkaniowa (...) jest właścicielem obiektu położonego przy ul. (...) w T.. W budynku tym znajduje się lokal użytkowy o powierzchni 122m ². W dniu 12 sierpnia 2010 roku strony zawarły umowę najmu powyższego lokalu użytkowego z przeznaczeniem na sklep spożywczo-przemysłowy. Umowa została zawarta na czas nieokreślony z możliwością rozwiązania jej za 3-miesięcznym okresem wypowiedzenia na koniec miesiąca kalendarzowego. Strony w § 11 umowy ustaliły, iż w przypadku zaległości we wnoszeniu opłat z tytułu najmu lokalu przez okres dwóch miesięcy, wynajmujący ma prawo rozwiązać umowę najmu w trybie przyspieszonym za wypowiedzeniem wynoszącym 14 dni. W dniu 13 sierpnia 2010 roku najemca dokonał oględzin lokalu, co zostało stwierdzone w protokole zdawczo-odbiorczym.

W związku z zaleganiem z opłatami za najem lokalu powódka pismem datowanym na dzień 22 lipca 2019 wypowiedziała przedmiotową umowę najmu lokalu użytkowego, ze skutkiem na dzień 12 sierpnia 2019 roku. Pismem z dnia 11 sierpnia 2019 roku pozwana zwróciła się z prośbą o odstąpienie od wypowiedzenia wobec dokonania wpłaty tytułem części zadłużenia. W odpowiedzi na pismo pozwanej powódka poinformował, że z uwagi na fakt, iż nie odnotowała wpłaty przesuwa jedynie termin rozwiązania umowy do dnia 31 sierpnia 2019r. i wskazała zaległości pozwanej, które wówczas wynosiły 10.180,95 zł. Sytuacja powtarzała się kilkukrotnie. Na skutek kolejnych pism pozwanej i dokonania częściowych wpłat powódka pismem z dnia 17 października 2019r. przedłużyła termin spłaty zaległości, a zarazem termin rozwiązania umowy najmu na dzień 31 października 2019r.

Po skutecznym wypowiedzeniu umowy pozwana nadal zajmuje przedmiotowy lokal.

Pozwana nie uiścił należności wynikających z umowy najmu lokalu, objętych załączonymi do pozwu fakturami za okres od sierpnia 2020 r do października 2020r. w łącznej kwocie 7350,71zł.

(okoliczności bezsporne, nadto dowody: umowa najmu lokalu użytkowego – k. 6-7, protokół zdawczo-odbiorczy – k. 8, wypowiedzenie k. 9, faktury – k. 10-12, wezwanie do zapłaty – k. 13)

Powyższy stan faktyczny należało uznać za bezsporny. Stan faktyczny Sąd ustalił oceniając twierdzenia stron w kontekście art. 229 oraz 230 kpc. W myśl art. 229 kpc nie wymagają dowodu fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości. Z kolei dyspozycja art. 230 kpc uprawnia sąd do uznania za przyznane faktów, co do których strona przeciwna nie wypowiedziała się. Sąd może zatem uznać za przyznane przez stronę niezaprzeczone twierdzenia strony przeciwnej w wypadku, gdy takie domniemane przyznanie znajduje uzasadnienie we wszechstronnym rozważeniu wszystkich okoliczności sprawy (por. wyrok SN z 27.5.1971 r., II CR 122/71). Nie było zatem sporu co do zawarcia umowy najmu lokalu, jej wypowiedzenia a także istnienia zaległości w uiszczaniu opłat z tytułu bezumownego zajmowania lokalu. Pozwana nie kwestionowała tych okoliczności, a na rozprawie przyznała wprost, iż nie płaci za zajmowany lokal i nie kwestionuje dochodzonych faktur. Podniosła jedynie, iż sąd powinien zawiesić to postępowanie ze względu na zawezwanie powódki do próby ugodowej oraz dwie inne sprawy sądowe. W pierwszej kolejności należy wskazać, iż zdaniem sądu, czemu dano wyraz w postanowieniu z dnia 13.04.2021 r. , ewentualne zawezwanie powoda do próby ugodowej przed innym sądem, w żadnym wypadku nie stanowi podstawy do zawieszenia niniejszego postepowania, tym bardziej, iż sprzeciwiała się temu powódka. Strony w każdej chwili mogły zawrzeć ugodę, również w toku tego postepowania, w zakresie wzajemnych rozliczeń objętych pozwem. Takiej inicjatywy po stronie pozwanej jednak nie było. Nie sposób przyjąć, iż od zainicjowanego przez pozwaną postępowania o zawezwanie do próby ugodowej miałby zależeć wynik tego postępowania. W innym przypadku pozwany mógłby torpedować każde wszczęte przeciwko niemu poprzez składanie odrębnych wniosków o zawezwanie do próby ugodowej powoda.

W ocenie Sądu powództwo okazało się zasadne.

Strony łączyła umowa najmu lokalu, która została skutecznie wypowiedziana. Pozwana nadal zajmuje lokal.Po skutecznie dokonanym wypowiedzeniu umowy najmu, najemca od 1 listopada 2019 roku był zobowiązany do zwrotu przedmiotu najmu. Zgodnie z przepisem art. 225 k.c. w zw. z art. 224 § 2 k.c. za bezumowne korzystanie z lokalu wynajmującemu przysługuje wynagrodzenie, które stanowi odrębne świadczenie od ewentualnego odszkodowania. Wojewódzki Sąd Administracyjny w K. w wyroku z dnia 15 października 2010 r. wydanym w sprawie I SA/Kr (...) (opubl. LEX nr 749126), wskazał, że przysługujące na mocy art. 224 § 2 i art. 225 k.c., od samoistnego posiadacza wynagrodzenie, nie jest naprawieniem szkody wyrządzonej właścicielowi, lecz wynagrodzeniem zapłaty za korzystanie z jego rzeczy, którą posiadacz musiałby uiścić właścicielowi, gdyby jego posiadanie oparte było na istniejącej podstawie prawnej, a więc tym co uzyskałby właściciel, gdy rzecz oddał w odpłatne korzystanie na podstawie ważnego stosunku prawnego. Powód w niniejszej sprawie dochodzi wynagrodzenia w wysokości czynszu wynikającego z obowiązującej strony wcześniej umowy. W §2 umowy najmu lokalu użytkowego strony umówiły się, iż najemca będzie uiszczał z tytułu najmu lokalu określone tam kwoty, podzielone na opłatę eksploatacyjną, stanowiącą w istocie czynsz najmu, podatek od nieruchomości oraz opłatę za centralne ogrzewanie. Pozwana nie wywiązała się z tego obowiązku, zalegając ostatecznie z kwotą 7350,71 zł. Terminy płatności poszczególnych kwot wskazywane były w załączonych fakturach. Pozwana wskazała, że nie kwestionuje dochodzonych faktur. Reasumując należało stwierdzić, iż pozwana zobowiązana była do zapłaty dochodzonych przez powódkę należności, Mając to na względzie sąd na podstawie art. 224 k.c., art. 225 k.c. i art. 481 § 1 k.c. zasądził od pozwanej dochodzoną kwotę wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od poszczególnych kwot, o czym orzekł w pkt I sentencji wyroku.

W punkcie II sentencji wyroku orzeczono o kosztach procesu zgodnie z art. 98 § 1 i 2 k.p.c. zasądzając od pozwanej na rzecz powódki kwotę 2217 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Na koszty te składała się opłata sądowa od pozwu w wysokości 400 zł. oraz koszty zastępstwa procesowego w kwocie 1800 zł i 17 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa procesowego.

Jako że pozwana uznała powództwo w niniejszej sprawie, Sąd na podstawie art. 333 § 1 pkt 2) k.p.c. w punkcie III sentencji nadał wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności.

ZARZĄDZENIE

1.  odnotować w kontrolce uzasadnień,

2.  odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć:

- pozwanej;

3.  akta przedłożyć z wpływem lub za 2 tygodnie od doręczenia.

T., 20.05.2021 r.