Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 16 czerwca 2021 roku

Strona powodowa (...) S.A. z siedzibą w M., reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, w pozwie złożonym w dniu 23 grudnia 2020r. i kolejnych pismach procesowych, domagała się od pozwanej K. W. zapłaty kwoty 4.387,48 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zasądzenia kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przypisanych (k.1-2, k.54-55, k.81-85).

W uzasadnieniu wskazała, że na podstawie umowy ramowej i porozumienia nr 1 z dnia 10 marca 2020r. nabyła przedmiotową wierzytelność od (...) z siedzibą w E. a ten od wierzyciela pierwotnego (...) sp. z o.o. z siedzibą w B. na mocy umowy cesji z 16 grudnia 2019r. Wierzyciel pierwotny oraz pozwana zawarli w dniu 12 września 2019r. umowę pożyczki refinansującej nr (...). Umowa została zawarta na odległość. Pozwana dokonując przelewu ustalonej kwoty, potwierdziła, że zapoznała się z warunkami umowy i że wyraża wolę jej zawarcia. Wtedy też pożyczkodawca miał przelać określoną w umowie kwotę. Pozwana nie zaprzeczyła by wskazany numer rachunku bankowego do niej nie należał. Powód wskazał, że koszty w kwocie 1016,92 zł naliczone przez pożyczkodawcę mieszczą się w granicach ustawowych. Nie stanowią niedozwolonych postanowień umownych. Ostatecznie, mimo upływu oznaczonego terminu zapłaty, pozwana nie wywiązała się z przyjętego na siebie zobowiązania. Roszczenie stało się w całości wymagalne w dniu 29 października 2019r. Na kwotę objętą żądaniem składa się kwota 4.162,69 zł tytułem niespłaconego kapitału, 224,79 zł tytułem odsetek za opóźnienie w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie naliczonych od kwoty kapitału za okres od 28 października 2019r. do dnia wyceny wierzytelności tj. na dzień 14 stycznia 2020r. oraz odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia następującego po dniu wyceny do dnia poprzedzającego złożenie pozwu. Podkreślił nadto, że pozew w przedmiotowej sprawie, został złożony przed upływem trzech miesięcy od dnia wydania postanowienia o umorzeniu postępowania w elektronicznym postępowaniu upominawczym co miało miejsce 22 września 2020r.

W odpowiedzi na pozew, pozwana K. W., reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przypisanych (k.73-75).

Zakwestionowała cesję wierzytelności, wskazując na brak umocowania osób podpisanych pod umową ramową i porozumieniem tym samym podkreślała brak legitymacji strony powodowej. Podniosła, że umowy nie zawierają cech istotnych jak cena a nadto są zawarte pod warunkiem. Wierzytelność nie jest w umowie cesji precyzyjnie określona, zindywidualizowana. Ponadto zakwestionowała zawarcie umowy pożyczki i ramowej umowy pożyczki. Umowa taka nie została podpisana. Pozwana nie otrzyma na trwałym nośniku dokumentacji związanej z umową pożyczki. Z ostrożności procesowej podniosła, że postanowienia umowy w zakresie dodatkowych opłat są nieważne z uwagi na to że zawierają klauzule abuzywne. Zarzuciła, że powód nie wyjaśnił co składa się na kwotę objętą żądaniem, w jaki sposób zostało dokonane przedstawione wyliczenie.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 12 września 2019r. , za pomocą portalu internetowego, K. W. zawarła z (...) spółką z o.o. z siedzibą B. umowę ramową, na podstawie której, tego samego dnia, zawarła umowę pożyczki refinansującej.

Zgodnie z umową, pozwanej została udzielona pożyczka w kwocie 4.162,69 zł na pokrycie innych zobowiązań. Pozwana zobowiązała się do zwrotu otrzymanych środków do dnia 27 października 2019r. Pożyczka była udzielana na okres odpowiadający okresowi kredytowania, wynikający z umowy pożyczki udzielonej uprzednio przez podmiot współpracujący z pośrednikiem. Roczna stopa oprocentowania wynosiła 10 % w stosunku rocznym. Odsetki kapitałowe wyniosły zatem 31,44 zł.

Warunkiem udzielenia pożyczki refinansującej było uiszczenie opłaty refinansującej w kwocie 1.016,92 zł. Całkowita kwota do zapłaty przez konsumenta składała się z kwot: 4.162,69 zł, 762,99 zł , 31,44 zł oraz 0,01 zł (jeśli to była pierwsza rejestracja na portalu).

W przypadku braku zwrotu kwoty pożyczki w terminie, pożyczkodawca był uprawniony do naliczania odsetek za opóźnienie w wysokości równej dwukrotności sumy stopy referencyjnej NBP i 5,5 punktów procentowych (odsetki maksymalne za opóźnienie) tj. 14 % w stosunku rocznym.

(dowód: umowy ramowa z 12.09.2019r. – k.18-19, umowa pożyczki refinansującej z 12.09.2019r. – k.20werifiakcja z serwisu – k.21, )

W dniu 10 marca 2020r. pomiędzy (...) siedzibą w (...) a (...) S.A. z siedzibą w M. została zawarta umowa ramowa przelewu wierzytelności

(dowód: umowa ramowa przelewu wierzytelności z 10.03.2019r. – k.9-11

Pismem z dnia 3 listopada 2019r. pierwotny wierzyciel wezwał pozwaną do zapłaty zaległości. Pismem z dnia 11 listopada 2019r. ponowiono wezwanie.

Zawiadomieniem z 20 grudnia 2019r. poinformowano pozwaną o umowie cesji wierzytelności z 16 grudnia 2019r. W dniu 8 kwietnia 2020r. wezwano pozwaną do zapłaty powołując się na umowę cesji zawartą 17 marca 2020r. pomiędzy powodem a (...) sp. z o.o.

(dowód: pismo z 3.11.2019 – k.23, pismo z 11.11.2019r. – k.23, zawiadomienie z 20.12.2019r. – k.23/v, wezwanie z 8.04.2020r. – k.26)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie przedłożonych przez powoda dokumentów.

Sąd zważył, co następuje:

Żądanie nie mogło zostać uwzględnione.

Strona powodowa dochodziła swojego roszczenia jako nabywca wierzytelności. Podstawę żądania upatrywała w zawartej pomiędzy pozwaną a poprzednim wierzycielem umowie pożyczki z dnia 12 września 2019r.

Powołując się na powyższe fakty winna była zatem wykazać, nie tylko fakt związania umową pierwotnego wierzyciela i pozwaną, ale także ciąg cesji z których ostatecznie wywodziła swoje prawo do przedmiotowej wierzytelności.

Zgodnie bowiem z art. 509 § 1 k.c., wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania . Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (§2).

Strona powodowa jednakże nie sprostała nałożonemu na nią obowiązkowi dowodowemu. Stosownie do dyspozycji z art. 6 k.c. określającej zasadę rozkładu ciężaru dowodu w postępowaniu cywilnym, strona która powołując się na swoje prawo, wysuwając określone żądanie, obowiązana jest udowodnić fakty je uzasadniające; do podmiotu występującego z pozwem należy zatem udowodnienie faktów pozytywnych, które stanowią podstawę powództwa, skoro z faktów tych wywodzi on swoje prawo. Z przywołaną regułą związany pozostaje przepis art. 232 k.p.c. zgodnie z którym strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Zgodnie z powołaną regułą za prawdziwe mogą być więc przyjęte w procesie cywilnym jedynie te fakty, które zostały udowodnione przez stronę obciążoną ciężarem ich dowodzenia, zaś pominięte powinny zostać te fakty, które przez stronę obciążoną obowiązkiem dowodzenia nie zostały w sposób należyty wykazane .

W pozwie powód powoływał się na umowę cesji z dnia 16 grudnia 2019r. wraz załącznikami zawartą pomiędzy pożyczkodawcą (...) sp. z o.o. z siedzibą w B. oraz (...)z siedzibą z E. a także na umowę ramową i porozumienie nr 1 z dnia 10 marca 2020r. zawarte pomiędzy DetawWise OÜ z siedzibą z Estonii a powodem. Do akt jednakże powód przedłożył tylko ramową umowę cesji z dnia 10 marca 2020r. W aktach sprawy brak jest nie tylko umowy pierwotnej z 16 grudnia 2019r. ale także porozumienia z 10 marca 2020r. na mocy którego miało dojść do przeniesienia wierzytelności. Co więcej w jednym z zawiadomień o cesji i wezwaniu do zapłaty (k.26) powód powołuje się na jeszcze inną umowę cesji, niż wskazane w pozwie, tj. z dnia 17 marca 2020r. pomiędzy pierwotnym wierzycielem a obecnym. W konsekwencji czego powód skutecznie nie wykazał by nabył przedmiotową wierzytelność w stosunku do pozwanej. Nie wykazał swojej legitymacji, tym bardziej, iż takie zarzuty były przez pozwaną podnoszone. Wobec czego żądanie nie mogło zostać uwzględnione. W tym stanie rzeczy ocena pozostałych zarzutów w zakresie już samej umowy pożyczki jest bezprzedmiotowa.

Niemniej już tylko na marginesie należy wskazać, iż powód nie wykazał w żaden sposób, iż doszło do wykonania umowy i w jakim zakresie, nie przedłożono dowodu na wypłatę środków pieniężnych dla pozwanej. Poważne wątpliwości budzi zapis umowy w § 1 umowy pożyczki traktujący o obowiązku zapłaty m.in. kwoty 762,99 zł. Zupełnie nie wiadomo czym jest ta kwota, czy są to poza odsetkowe koszty i jakiego rodzaju. Za abuzywne należy uznać postanowienie umowy uzależniające udzielenie pożyczki od wpłaty opłaty refinansującej w kwocie 1.016,92 zł. Umowa nie wyjaśnia charakteru tej opłaty, zaspokojeniu jakich kosztów ma ona służyć. Dodatkową kwestią jest brak precyzyjnego wyjaśnienia wysokości roszczenia, jak wynika bowiem z treści umowy pozwana miała spłacić zobowiązanie w wyższej kwocie niż 4.162,69 zł. Wynika z powyższego, że albo pozwana już dokonała części wpłat lub też została jej wypłacona mniejsza kwota niż wskazana w umowie. Powód nie wyjaśnia też, czy zrezygnował z dochodzenia części zobowiązania. Zaznaczyć należy, iż wszystkie powyższe kwestie były przedmiotem zarzutów ze strony pozwanej.

Mając na uwadze powyższe Sąd powództwo oddalił o czym orzekł jak w punkcie pierwszym wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu (art. 98 k.p.c. ), obciążając nimi stronę powodową jako przegrywającą. Na koszty te złożyło się wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika pozwanej (900 zł) ustalone na podstawie § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych ( Dz.U. z 2018 r., poz. 265 t.j).

Sędzia Grażyna Poręba

ZARZĄDZENIE

1.  proszę odnotować uzasadnienie,

2.  odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powoda,

3.  kal. 14 dni,

N., 6 lipca 2021r. Sędzia Grażyna Poręba