Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 435/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie z dnia 20 stycznia 2020r. Sygn. akt III K 620/19

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.1.1.3. Granice zaskarżenia

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.1.2.1. Ustalenie faktów

0.1.2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

J. D.

Oskarżony jest osobą wielokrotnie karaną;

Informacja z KRK

623-625

2.

J. D.

Oskarżony nie wykazał stałych opodatkowanych dochodów w 2019r. ;

Informacja o dochodach z systemu teleinformatycznego

613

0.1.2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

0.1.2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu

z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

1.

Informacja z KRK

dokument wystawiony w punkcie informacyjnym Krajowego Rejestru Karnego przy Sądzie Okręgowym, nie wzbudza zastrzeżeń odnośnie formy sporządzenia i wartości merytorycznej;

2.

Informacja o dochodach z systemu teleinformatycznego

dokument sporządzony przez uprawniony podmiot potwierdza, że oskarżony nie uzyskał stałego dochodu w 2019r.;

0.1.2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu

z pkt 2.1.1

albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na treść orzeczenia, to jest art. 4 kpk i art. 7 kpk poprzez nieobiektywne i z przekroczeniem granic swobodnej oceny dowodów, a przez to niesprawiedliwe przyjęcie, że w stosunku do J. D. zachodzą przesłanki do wymierzenia mu kary 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności, podczas gdy prawidłowa analiza materiału dowodowego, a w szczególności tego, że szkoda de facto nie wystąpiła, że oskarżony od samego początku nie kwestionował swojej winy i wyraził skruchę, że w miejscu zamieszkania ma pozytywną opinię kuratora sądowego, winno skutkować wymierzeniem mu kary pozbawienia wolności znacznie łagodniejszej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wbrew temu co twierdzi obrońca orzeczona kara pozbawienia wolności i kara grzywny uwzględniają dyrektywy wskazane w art. 53 k.k. i Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw, aby uznać, że Sąd Rejonowy oceniając dowody mające wpływ na wymiar kary, naruszył przepisy art. 4 kpk i 7 kpk. W ocenie Sądu Okręgowego wymierzona wobec oskarżonego kara stanowi dolegliwość współmierną do popełnionego przez oskarżonego czynu.

Słuszne są rozważania Sądu I Instancji w kwestii znacznego stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego ze względu na znaczną wartość skradzionego samochodu i okoliczności popełnienia tego przestępstwa, które wskazują na działanie z premedytacją w sposób zaplanowany. Przy oskarżonym oraz w samochodzie, którym się poruszał znaleziono specjalistyczne narzędzia służące do pokonywania zabezpieczeń przy kradzieży samochodów tj. urządzenie elektroniczne służące do zakłócania sygnału (...), kluczyk z pilotem, który otwierał skradziony samochód marki L. (...) oraz skrzynkę z kluczami i rękawiczki lateksowe.

Rację ma obrońca, że oskarżony J. D. składając wyjaśnienia nie umniejszał swojej roli w zdarzeniu, przyznał się do winy i nie utrudniał postępowania karnego w tej sprawie. Tym niemniej powyższą okoliczność Sąd Rejonowy prawidłowo uwzględnił przy wymiarze kary jako okoliczność łagodzącą. Natomiast nie ma racji obrońca, że oskarżony wyraził skruchę i żal oraz szczerze żałował swojego postępowania. Analiza wyjaśnień oskarżonego nie potwierdza aby na jakimkolwiek etapie postępowania oskarżony okazał skruchę czy żal z powodu popełnienia tego czynu. Oskarżony przyznał się, że dokonał kradzieży samochodu marki L., ale twierdził, że zrobił to sam bez udziału B. K., który razem z nim został zatrzymany bezpośrednio po dokonaniu kradzieży i zaparkowaniu skradzionego pojazdu na parkingu niestrzeżonym, który był obserwowany przez funkcjonariuszy policji. W toku wyjaśnień złożonych na policji, przed prokuratorem oraz na rozprawie oskarżony nie okazał skruchy czy żalu, a zatem argumentacja obrońcy, że Sąd Rejonowy nie dokonał prawidłowej analizy materiału dowodowego jest chybiona. Oprócz przyznania się do winy , nie ma w tej sprawie innych okoliczności łagodzących, które Sąd Rejonowy powinien był uwzględnić.

Wbrew argumentom skarżącego taką okolicznością nie jest brak wyrządzonej tym występkiem szkody, albowiem pojazd został odzyskany dzięki sprawnej akcji funkcjonariuszy policji, którzy dokonali zatrzymania oskarżonego i odzyskali skradziony pojazd bezpośrednio po dokonaniu zabronionego czynu. Rację ma zatem Sąd Rejonowy, że tylko działanie funkcjonariuszy policji zapobiegło utracie mienia przez pokrzywdzonego. Oskarżony J. D. w żaden sposób nie przyczynił się do tego, że pokrzywdzony nie odniósł szkody majątkowej, skoro to policja odzyskała skradziony pojazd.

Sąd Odwoławczy nie podziela także zarzutu nieuwzględnienia przez Sąd Rejonowy opinii kuratora o oskarżonym. Sąd I instancji miał na uwadze wyniki pozytywnego wywiadu kuratora sądowego, w szczególności jego sytuację rodzinną i opiekę nad matką oraz siostrą. Tym niemniej z wywiadu środowiskowego (k.519) wynika, że oskarżony pozostaje pod dozorem kuratora sądowego ze względu na prawomocne skazanie na karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem za czyn z art. 279 § 1 k.k., a w przeszłości był już karany za przestępstwa popełnione na terenie Holandii, co potwierdzają dane z KRK. Ponadto w 2019r. był tymczasowo aresztowany do sprawy III Kp 413/19 m.in. za posiadanie 1075 tabletek ekstazy i paserstwo, a także były wobec niego prowadzone inne postępowania karne. Wbrew zatem argumentom skarżącego wywiad środowiskowy nie jest w pełni pozytywny, gdyż wskazuje na nieprzestrzeganie przez oskarżonego porządku prawnego. Zarzut obrazy przepisów postępowania tj. art. 4 kpk i art. 7 kpk poprzez nieobiektywną i przekraczającą granice swobodnej oceny dowodów, okazał się niezasadny. Sąd Rejonowy ocenił wszystkie dowody we wzajemnym ich powiązaniu oraz prawidłowo wskazał na okoliczności łagodzące i obciążające przy wymiarze kary.

W ocenie Sądu Okręgowego kara roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności oraz kara 200 stawek dziennych grzywny w kwocie po 30 zł za przestępstwo kradzieży z włamaniem samochodu marki L. (...) o wartości 180 000 zł , w kontekście poczynionych przez Sąd I instancji, ustaleń faktycznych, jak również faktu wielokrotnej karalności oskarżonego w tym również za przestępstwa przeciwko mieniu, nie jawi się jako kara rażąco niewspółmiernie surowa.

Analiza między innymi informacji o osobie z krajowego rejestru karnego – k.623-625, prowadzi do przekonania, że przypisany oskarżonemu występek nie był odosobnionym incydentem w jego życiu, o czym m.in. świadczy też fakt trzykrotnego skazania w tym także za przestępstwo usiłowania kradzieży z włamaniem. Wskazać należy, że tego przestępstwa oskarżony dopuścił się w trakcie okresu próby orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego w Słupsku w sprawie II K 205/17 za przestępstwo z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk, a zatem w pełni usprawiedliwiony był pogląd Sądu meriti o braku przesłanek do postawienia wobec oskarżonego pozytywnej prognozy kryminologicznej. Oskarżony nie wyciągnął zatem żadnych wniosków z tego skazania, skoro po upływie zaledwie półtora miesiąca popełnił przestępstwo kradzieży z włamaniem luksusowego pojazdu. Orzeczona wobec oskarżonego kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania okazała się nieskuteczna. Wobec czego nie ma podstaw do wysnucia wobec niego pozytywnej prognozy na przyszłość, warunkującej złagodzenie wymierzonej kary pozbawienia wolności.

Sąd orzekający należycie rozważył dyrektywy wymiaru kary, o których mowa w art. 53 k.k. Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego Sąd Rejonowy słusznie uwzględnił zamiar, motyw, którym kierował się sprawca, rozmiar grożącej szkody, sposób oraz skutki działania oskarżonego. Nadto we właściwy sposób przeanalizował sytuację oskarżonego i wziął pod uwagę tak okoliczności zaostrzające jak i łagodzące karę. Trudno dopatrzyć się w sytuacji procesowej oskarżonego innych okoliczności łagodzących niż przyznanie się do winy. W ocenie Sądu Okręgowego taką okolicznością łagodzącą nie jest sposób życia przed popełnieniem przestępstwa ani zachowanie się po jego popełnieniu. Wskazać należy, że oskarżony po popełnieniu przestępstwa w tej sprawie został prawomocnie skazany za przestępstwa innego rodzaju tj. z art. 62 ust 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, art. 276 kk i art. 65 § 1 kks na karę łączną 2 lata i 6 miesięcy pozbawienia wolności (k.625). Prognoza penitencjarna kształtuje się więc negatywnie z uwagi na kolejne skazania za przestępstwa. Ocena zachowania i postawy oskarżonego przez Sąd I instancji jest zatem całkowicie słuszna i zasługuje na aprobatę w instancji odwoławczej. Niewątpliwie brak zaprzestania naruszania porządku prawnego pomimo dwóch wyroków skazujących, które zapadły przed datą popełnienia przez oskarżonego przestępstwa w tej sprawie, nie świadczy o postępach w procesie resocjalizacji i nie jest żadną okolicznością przemawiającą za złagodzeniem kary, lecz świadczy to o demoralizacji oskarżonego. Trudno taką postawę oskarżonego premiować w postaci łagodzenia kary i wymierzenia kary mieszanej na podstawie art. 37b, która zdaniem Sądu Okręgowego nie spełni swojej funkcji zapobiegawczej.

W przypadku oskarżonego J. D. prognoza kryminologiczna w kontekście dotychczasowej linii jego życia przy trzech wyrokach skazujących za różnego rodzaju przestępstwa nie może być pozytywna. Mając na uwadze wcześniejszą karalność oskarżonego, to postawa oskarżonego jednak nie wskazuje, by mogły zostać osiągnięte cele kary przy złagodzeniu kary pozbawienia wolności bądź wymierzeniu kary mieszanej.

Dokonując wyboru wymiaru kary sąd musi mieć w polu widzenia kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa, a zatem względy prewencji ogólnej oraz względy wychowawcze jakie kara ma osiągnąć wobec sprawcy. Wbrew argumentom skarżącego przeproszenie pokrzywdzonych oraz okazana skrucha i żal, nie mają decydującego znaczenia, skoro obowiązkiem sądu jest orzeczenie kary w taki sposób, by uzyskać efekt tzw. trafnej reakcji - in concreto dyscyplinarnej. Dla osiągniecia tego efektu koniecznym jest uwzględnienie wszystkich dyrektyw wymiaru kary - prewencji generalnej, prewencji indywidualnej, stopnia społecznej szkodliwości i stopnia winy, które mają jednakową rangę. Stopień winy w tym układzie, stanowi sui generis nieprzekraczalną granicę dla dolegliwości wymierzanej kary, na który wpływają wszelkie okoliczności, które decydują o zakresie swobody sprawcy w wyborze i realizacji zachowania zgodnego z prawem” (vide wyrok SN z dnia 5 marca 2019r. II DSI 13/18).

Kontrola instancyjna zaskarżonego orzeczenia nie wykazała zatem, aby istniała potrzeba zmiany wyroku Sądu Rejonowego. Wielokrotne naruszenie porządku prawnego winno spotkać się z odpowiednią reakcją po stronie organów wymiaru sprawiedliwości. Kara musi być na tyle dolegliwa, aby stanowić wystarczającą przestrogę na przyszłość dla sprawcy i przez to zapobiec jego powrotowi na drogę przestępstwa, a ponadto czynić zadość zasadzie prewencji ogólnej, która związana jest z potrzebą oddziaływania poprzez wymiar kary na całe społeczeństwo. Kara wymierzona wyrokiem Sądu Rejonowego uwzględnia wyżej wymienione okoliczności.

Wniosek

o zmianę wyroku w zaskarżonej części poprzez wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności znacznie łagodniejszej,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do złagodzenia kary pozbawienia wolności orzeczonej w wymiarze roku i 4 miesięcy, dokonując bowiem oceny zaskarżonego wyroku Sąd Okręgowy doszedł do wniosku, że analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wskazuje, iż wymiar kary pozbawienia wolności poprzedzony został ze strony Sądu I instancji właściwą oceną i uwzględnieniem wszystkich okoliczności mających wpływ na jej intensywność (art. 53 kk). Przekonuje o tym argumentacja przytoczona - na ten temat - w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, którą należało, jako słuszną, podzielić. Tak wymierzona kara pozbawienia wolności jest więc sprawiedliwą, należycie też realizuje ustawowe jej cele, tak w zakresie oddziaływania na sprawcę jak i kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa i w żadnym zakresie nie może być uznana za rażąco niewspółmiernie surową w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k.

Wymierzona kara pozbawienia wolności zdaniem Sądu Okręgowego stanowią trafną represję karną, uwzględniając postawę sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste. Wbrew argumentom skarżącego przyznanie się do winy, chociaż stanowi okoliczność łagodzącą, to jednak nie niweluje znacznego stopnia winy i społecznej szkodliwości przypisanego czynu. Zdaniem Sądu wszystkie okoliczności mające wpływ na wymiar kary zostały należycie przez Sąd Rejonowy ocenione i wzięte pod uwagę, skoro Sąd zastosował wobec oskarżonego karę pozbawienia wolności plasującą się bliżej dolnych granic zagrożenia ustawowego. W ocenie Sądu Okręgowego orzeczonej wobec oskarżonego kary roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności za zaplanowaną kradzież z włamaniem samochodu osobowego wartości 180 000 zł, nie można uznać za rażąco niewspółmiernie surową, skoro czyn tego rodzaju zagrożony jest karą pozbawienia wolności od roku do lat 10.

Brak podstaw do złagodzenia wymiaru kary pozbawienia wolności i wymierzenia kary w najniższym ustawowym wymiarze z uwagi na istotne okoliczności obciążające w postaci wielokrotnej karalności w tym za przestępstwo tego samego rodzaju.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.1.5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.3.  1

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1.wyrok utrzymany w mocy w zakresie kary

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.

Sąd Okręgowy uznał, że w tych okolicznościach kara roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności będzie odpowiednia do wagi czynu, stopnia zawinienia oraz jest zgodna z dyrektywami wymiaru kary. Sąd Odwoławczy podziela bowiem rozważania dokonane przez Sąd Rejonowy, które zadecydowały o wyborze takiej wysokości kary pozbawienia wolności jako kary adekwatnej, a jej wymiar wynika z wcześniejszych skazań oskarżonego. Niewątpliwie w przypadku oskarżonego aby kara odniosła swój cel prewencyjny i wychowawczy, musi być dolegliwa i odczuwalna przez oskarżonego, który nie wyciągnął żadnych wniosków z wcześniejszych skazań. Wbrew twierdzeniom apelującego kary jednostkowe są w pełni adekwatne zarówno do społecznego niebezpieczeństwa każdego czynu, jak i do właściwości osobistych podsądnego. Z pewnością zastosowana reakcja karna nie razi surowością i nie przekracza stopnia winy, a jej wymierzenie poprzedzone zostało, dokonaną przez Sąd Rejonowy, właściwą oceną i uwzględnieniem wszystkich okoliczności mających wpływ na jej intensywność. Przekonuje o tym argumentacja przytoczona - na ten temat - w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, którą należało uznać za trafną. Stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu jest wysoki. Oskarżony dopuścił się zaplanowanej wcześniej kradzieży z włamaniem samochodu osobowego o znacznej wartości, mimo pełnej świadomości następstw takiego czynu.

Wbrew zarzutom skarżącego za złagodzeniem kary nie przemawia odmienna ocena dowodów ujawnionych w tej sprawie czy wzgląd na prewencję indywidualną oraz prognoza penitencjarna i społeczno –kryminologiczna.

Fakt tożsamości podejmowanych przez oskarżonego zachowań przestępczych świadczy o utrwalonej tendencji do wchodzenia w konflikt z prawem i znacznym stopniu demoralizacji oskarżonego. Nawet przyznanie się do winy i nieutrudnianie postępowania karnego, nie niweluje demoralizacji , ani nie stanowi przeciwwagi dla ciężaru popełnionego przestępstwa.

Odnośnie więc zarzutu nieuwzględnienia przez Sąd I instancji istotnych w sprawie okoliczności łagodzących tj. okazanej skruchy i żalu , a także braku wyrządzonej szkody i postawy oskarżonego po popełnieniu występku, należy uznać te zarzuty za chybione. Oskarżony nie okazał bowiem skruchy i nie żałował popełnienia czynu, a pojazd został odzyskany dzięki sprawnej akcji funkcjonariuszy policji. Oskarżony w żaden sposób nie przyczynił się do odzyskania pojazdu i naprawieniu szkody. Postawa oskarżonego po popełnieniu przestępstwa nie zasługuje na szczególne uwzględnienie, skoro oprócz przyznania się do winy oskarżony nie ujawnił organom ścigania żadnych informacji dotyczących osób uczestniczących w popełnieniu tego przestępstwa oraz istotnych okoliczności jego popełnienia.

W kwestii prognozy kryminologicznej tutejszy Sąd przychyla się do stanowiska Sądu Rejonowego, iż biorąc pod uwagę dotychczasowy sposób życia oskarżonego nie sposób było przyjąć skrajnie pozytywnej prognozy kryminologicznej. W chwili obecnej trudno ocenić na ile wytrwale oskarżony deklaruje zmianę swojej postawy i czy będzie przestrzegał porządku prawnego w przyszłości.

Z powyższych względów Sąd Odwoławczy nie znalazł podstaw do złagodzenia kary pozbawienia wolności , która została wymierzona w dolnych granicach ustawowego zagrożenia. Rozstrzygnięcie to jest wyważone i należycie uwzględnia wszelkie okoliczności, rzutujące na wymiar kary, czemu Sąd dał wyraz w pisemnych motywach orzeczenia.

0.1.5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.3.1.  1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany.

0.1.5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.1.5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia.

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

0.1.5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.1.5.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku

Punkt

rozstrzygnięcia

z wyroku

Przytoczyć okoliczności.

6.  Koszty Procesu

Punkt

rozstrzygnięcia

z wyroku

Przytoczyć okoliczności.

Brak numeracji

Wobec braku uzyskiwania stałych dochodów przez oskarżonego, zachodzą przesłanki do zwolnienia oskarżonego od opłaty za II instancję oraz wydatków za postępowanie odwoławcze.

7.  PODPIS